Categorieën
Film Media

Kaartenhuis

Vrijdagavond de laatste aflevering gezien van House of Cards. We hebben dit vijfde seizoen in zo’n twee weken gekeken.

House of Cards kon me toch minder boeien dan de voorgaande seizoenen. Misschien komt het omdat het alweer lang geleden was dat ik de serie zag en veel van het voorgaande was vergeten. Veel verwijzingen naar eerdere afleveringen ontgingen mij dus. Pas bij aflevering vijf of zes zat ik er weer een beetje in.

Maar toch kon de plot van deze reeks nieuwe afleveringen me minder boeien. Alles kabbelt maar een beetje voort, zonder dat het nu echt veel indruk maakt. Misschien komt dat ook wel omdat er in onze realiteit nog een grotere gek in het Witte Huis zit dan de personages in deze serie zijn. Ik ben de Amerikaanse politiek daardoor behoorlijk beu.

Nog ergerlijker vind ik dat Claire Underwood nu ook door de vierde muur breekt en de kijker aanspreekt. Dat betekent waarschijnlijk dat zij de hoofdrolspeler is geworden van de serie, maar maakt alles nog eens minder realistisch.

IJskoningin en ijscoman.

En ik heb een probleem met Robin Wright. Ik vind het een vervelende actrice om in actie te moeten zien. Ze speelt Claire Underwood zo onderkoeld, dat ze net zo statisch acteert als een koelkast. In Wonder Woman overtuigde ze ook niet echt. Ze zet geen levende personages neer, hoogstens een sim. Heel vervelend.

Hoe dan ook, door zoveel House of Cards in een korte tijd te kijken, zat de afgelopen dagen constant de begintune in mijn hoofd. Als een oorworm genesteld in mijn oren hoorde ik telkens deze tune in mijn hoofd…

Categorieën
Film Media

Netflix: Zoals in de videotheek toen

Sinds een paar weken hebben ook wij Netflix. Een maandje op proef om te zien of het bevalt.

NPO-programma’s kijken we al jaren alleen nog maar via Uitzendingvermist.nl. En eigenlijk alleen maar documentaires en non-fictie programma’s zoals Langs de oevers van de Yangtze. Soms moet je een beetje je blik op de wereld verruimen. Kranten lezen doet dat niet echt, goede documentaires kijken soms wel. TV-series keken we via downloads, want het materiaal is vrijwel na uitzending meteen beschikbaar. Je hoeft niet maanden te wachten tot men hier eens iets gaat uitzenden, als dat al gebeurt. En je hebt geen commercials tussendoor.

Maar eerlijk gezegd was ik het downloaden ook wel zat. Het wordt de laatste tijd moeilijker om de juiste bestanden te vinden. En soms duurt het erg lang voordat een bestand binnen is. En met erg lang bedoel ik: dagen. Wat dat betreft heeft de antidownloadlobby zijn best gedaan. En als ik het bestand dan binnen had, moest het op een usb-stick gezet worden en vervolgens weer op de laptop die aan de televisie zit aangesloten. Een beetje omslachtig inderdaad.

Dat was het aan de praat krijgen van Netflix ook. We moesten eerst Windows 10 zo’n vier keer installeren voordat het besturingssysteem pakte zodat we met de nieuwe Microsoft browser geen schokkerig beeld maar hadden. Maar dan heb je ook wel wat.

Bron: Vhsdreamz.tumblr.com
Bron: Vhsdreamz.tumblr.com

Bladerend door het aanbod op Netflix moet ik meteen aan de videotheek denken. Veel oudere films met hier en daar een recente blockbuster. Als ik van tevoren niet had bedacht welke films ik wilde huren, kon ik behoorlijk lang voor de wand met VHS tapes staan voordat ik met mijn keuze dag- en weekendfilms naar huis ging. Ik mis de geur van de videotheek: het plakkerige plastic geurtje van de videohoezen, vermengd met de scherpe aftershave van de videotheekhouder achter de balie.

Mooie tijden.

En net als video’s kijken is Netflix erg verslavend. Misschien nog wel verslavender omdat de volgende aflevering gewoon automatisch start. Je hoeft alleen maar te blijven zitten.

House of Cards heb ik vooral zitten kijken de afgelopen weken. Man, daar vermaak ik me kostelijk mee, ook al zit er bijna geen sympathiek personage in de serie en worden al mijn vooroordelen jegens de politiek en het failliet van de democratie op dramatische wijze bevestigd.

Congreslid Frank Underwood (Kevin Spacey) gaat voor zijn politieke ambities over lijken. Figuurlijk en letterlijk. Hij doet me denken aan een crimineel die zich binnen de organisatie naar de top werkt. Gekonkel, gesmeed, bedreigingen en bloed, dat zijn de voornaamste ingrediënten van zijn praktijk.

Kevin Spacey als Frank Underwood.
Kevin Spacey als Frank Underwood.

In die praktijk heeft de Amerikaanse regering weinig met democratie te maken. Hoog in de top geraken kost veel geld en wie betaalt wilt daar wel iets voor terug hebben. Het zijn de lobbyisten en de grote bedrijven waar ze voor werken die een sterke invloed hebben op het beleid. In Europa en Nederland is dat niet anders, daarom heb ik steeds meer moeite met mezelf naar een stemhokje te slepen als het theater van de democratie weer eens speelt.

Mevrouw Underwood, (Robin Wright) handelt al even berekenend en meedogenloos als haar man. En ook de journaliste (Kate Mara) die zich inlaat met het congreslid om aan nieuwtjes te komen, is allesbehalve zuiver op de graat.

Ik denk dat het grootste kijkplezier schuilt in het fantastische spel van de meeste acteurs. (Kate Mara vind ik de zwaktste schakel tot nu toe. Maar dat komt misschien ook omdat haar personage zo afstandelijk is.) Ook is het erg interessant om te zien met welke snode plannen Underwood nu weer aankomt en hoe hij deze uit laat voeren. Het is boeiend om te zien hoe hij mensen manipuleert om zijn zin te krijgen.

En tegelijkertijd is het erg droevig om te moeten concluderen dat politici in de werkelijkheid niet echt veel beter in elkaar zullen zitten. Ik ben zelden een politicus tegengekomen die eigenlijk niet gewoon met zijn eigen carrière bezig was in plaats van met zijn achterban. Die achterban is belangrijk om op politici te stemmen, maar daarna moet hij echt zijn mond houden. Wat dat betreft is een dramaserie als House of Cards bijna net zo educatief als Langs de oevers van de Yangtze.

Natuurlijk: een paar rotte appels maakt nog geen verrotte fruitmand, maar bedenk je wel dat het hier sowieso gaat om nep fruit.

Categorieën
Film Frames

A Most Wanted Man: (Bijna) de laatste Hoffman

Zondag, de laatste dag van november, was tevens de laatste dag dat Linda en ik gebruik konden maken van onze tienrittenkaart bij The Movies. We besloten deze strip te besteden aan A Most Wanted Man, die voor de laatste keer in dat filmtheater vertoond zou worden.

Het is ook bijna de laatste film waarin Philip Seymour Hoffman speelde. De acteur overleed dit jaar op 2 februari aan een ongelukkige overdosis van verschillende drugs, in de periode dat hij The Hunger Games: Mockingjay – Part 2 opnam. Aangezien ik de kans dat ik The Hunger Games-reeks ga kijken gering acht, was dit dus voor mij de laatste nieuwe film met Hoffman in de hoofdrol. Spijtig, want ik vind Hoffman een van de beste acteurs van zijn generatie en zal zijn werk in de toekomst gaan missen. Hij is zo’n acteur die niet lijkt te acteren, dus doet alsof, maar het personage wordt en 100% belichaamt.

Most_wanted_man_hoffman_02Wat A Most Wanted Man vooral laat zien, is hoe goed Hoffman en zijn collega’s zijn: Willem Dafoe, Robin Wright, Nina Hoss en Rachel McAdams zetten allemaal zeer geloofwaardige personages neer, met als Hoffman als zwaarmoedig middelpunt. Hij speelt Günther Bachmann, de leider van een kleine contraspionage divisie die al iets te vaak door andere afdelingen is verraden.

A Most Wanted Man speelt in Hamburg, waar een gemartelde immigrant Issa Karpov, half Tsjetsjeense half Russische man, opduikt in de islamitische gemeenschap. Met de hulp van de jonge advocate Annabel Richter (McAdams) probeert hij de ruim tien miljoen euro van zijn overleden vader in handen te krijgen, die op een rekening van de bank staan. Maar dat is niet zo makkelijk voor iemand zonder papieren. Omdat de Duitse en Amerikaanse veiligheidsdiensten in Karpov (Grigoriy Dobrygin) een potentiële terrorist zien, houden ze hem nauwgezet in de gaten. Het wordt allemaal nog verdachter als Karpov het gehele bedrag wil schenken aan een moslimleider die banden heeft met extremistische organisaties.

Deze derde film van Anton Corbijn kent een zeer rustig verteltempo. Nauwgezet en vol smakelijke details vertelt de regisseur zijn verhaal. Normaliter vind ik dat niet zo erg, zo lang de film de moeite waard is, maar in de zaal zat een gast achter ons vaak door de film heen te praten. (In vermoedelijk een Arabische taal, wat gezien de inhoud van de film weer ironisch genoemd kan worden.) Het is een verschijnsel van deze tijd dat mensen in de bioscoop schijt hebben aan anderen, zo lijkt het, en voor mij een reden om vaker films thuis te kijken in plaats van een zaal vol met wildvreemden.

Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van John le Carré, en toont ons een wereld waarin veiligheidsdiensten elkaar vooral tegenwerken, wat het leven van alledag er niet veiliger op maakt. Het is een wereld waarin religieuze leiders gewantrouwd moeten worden, en waar achter elke islamitische baard een potentiële terrorist schuilt. Het is ook een wereld waarin organisaties die asielzoekers willen helpen nogal naïef te werk gaan en ongewild terroristen een handje helpen. Laten we hopen dat de wereld die Carré en scenaristen Andrew Bovell & Stephen Cornwell hier vooral fictie schrijven, anders slaap ik de komende tijd een stuk onrustiger.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.