Tag: Red Letter Media

Zondag 3 mei 2020
Hoewel de grote filmstudio’s kunnen beschikken over een enorm reservoir aan talent in allerlei disciplines die nodig zijn om een goede film te maken, blijven ze op de proppen komen met films die mij zeer teleurstellen. Het beste voorbeeld hiervan zijn de laatste Star Wars-films die Disney heeft geproduceerd sinds the mouse house Lucasfilm opkocht. Behalve The Force Awakens, was iedere film erna een enorme teleurstelling. The Last Jedi vond ik zo slecht dat ik The Rise of Skywalker niet eens heb gekeken. Daar wilde ik mijn tijd en geld niet meer aan besteden.

Leia, Han en Luke. Deze drie personages waren het hart van de eerste trilogie, de eerste drie films die nog steeds de beste Star Wars-films zijn. Waren ze maar de enige Star Wars-films geweest, dan was de franchise fantastisch te noemen. Helaas.

In de afgelopen dagen zag ik enkele oude besprekingen van Red Letter Media, een YouTube-kanaal waarop de serie Half in the Bag te zien is. Deze reeks recensies, gecreëerd door presentatoren Mike Stoklasa en Jay Bauman, soms bijgestaan door Rich Evans, is scherp maar bovenal doorspekt met humor. Ze leggen de vinger op de gevoelige plekken en weten precies wat er aan deze films schort. Tegelijkertijd zetten ze ook vraagtekens bij het gedrag van sommige Star Wars-fans. Mike en Jay hebben moeite de volwassen mannen serieus te nemen die in cosplay-kostuums huilend kijken naar de trailer tijdens Star Wars Celebration. Ze gedragen zich als kinderen, is hun mening.

Er wordt veel gehuild door Star Wars-fans. Tijdens Celebration bij het zien van een trailer die belooft een stukje nostalgie van vroeger tot leven te wekken in de bios. De tranen die opwellen zijn die van een nostalgisch verlangen naar de jonge jaren waarin een ruimtesprookje als Star Wars je allerlei bijzondere avonturen deed beleven. Wanneer ze die film uiteindelijk in de bios gezien hebben, kunnen ze weer huilen maar dit keer omdat het resultaat zo tegenvalt.

De enorme horde fans tijdens Star Wars Celebration, die mensen als George Lucas en Kathleen Kennedy onthalen als heiligen, wordt door de mannen van Red Letter Media vergeleken met een sekte. En wie de beelden ziet, heeft moeite er geen sekte in te zien. De fans staan te juichen in een enorme ruimte als Lucas of Kennedy op het podium lopen, alsof ze wereldvrede komen brengen in plaats van een voorgekookt stukje nostalgie van een groot mediabedrijf.

De Half in the Bag recensies van slechte films zijn vele malen vermakelijker om naar te kijken dan die films zelf. Ik heb me dan ook prima vermaakt met de recensies van flops als Rise of Skywalker, The Last Jedi en Ghostbusters (2016). Toch hebben de mannen me ook iets belangrijks gewezen. Ik denk dat het Jay was die zoiets zei als ‘Goed, de film is een teleurstelling, dat is jammer, maar ga wel door met je leven.’

Daar heeft hij gelijk in: mijn leven zou niet bepaald moeten worden door slechte filmproducties. Ik houd van film, en ik heb een zwak voor de Star Wars-franchise. Maar mijn geloof in het ‘merk’ Star Wars is niet blind. Na een reeks middelmatige tot slechte afleveringen wordt het tijd om mijn schouders op te halen en andere dingen te gaan kijken. Toch voel ik sinds het uitkomen van The Last Jedi een hevige haat jegens Disney en regisseur Rian Johnson. Die haat werd gevoed door de films zelf, maar ook door de minachting die Johnson online voor de fans toonde. En ook door de vele YouTube-commentaren die ik zag in de afgelopen jaren. Die scherpe kritiek klopt mijns inziens, en het is goed dat fans op die manier kunnen ranten en van gelijkgestemden kunnen horen. Toch schiet ik er aan het einde van de dag als filmliefhebber geen reet mee op door boos te blijven op het feit dat Disney hun Star Wars-kans zo enorm hebben verkloot.

Iemand vergeleek Disney laatst met de Borg: ze kopen van alles op, lijven het in en maken er vervolgens een Disney-product van. Resistance is futile. Wat ooit goed was, is nu een voorgekookt commercieel product zonder ziel of hart.

In mijn ogen had een reünie met Han, Luke en Leia heel mooi kunnen zijn. Dat is het helaas niet geworden. Hoewel een bedrijf als Disney over enorme talenten kan beschikken en dus de copyright heeft op een paar prachtige franchisen, lukt het ze niet om daar ook fatsoenlijke films voor te maken. Het lijkt wel of ze het geen reet kan schelen en denken: maakt niet uit wat we uitbrengen, zolang er Star Wars op staat, slikken die sukkels het toch wel. Deze sukkel niet meer hoor. Het Disneylabel is voor mij een goede reden om het product links te laten liggen vanaf nu. En ik wil ook niet mijn dagen spenderen met haten. Daarvoor is het leven te lang of te kort – dat hangt er vanaf hoe lang ik überhaupt nog heb. Ik haal nog een keer onverschillig mijn schouders op en ga door met mijn leven.