Categorieën
Media

En opeens zit je zonder Facebook

Losing my phone contacts, calendar appointments and app logins to other services were all inconveniences, but they were things I could fix immediately and find other ways around, minor stuff.

Losing my archive of memories, my messages, my photos, my groups, my Pages, my Events, anything I actually RELY on Facebook for though is infuriating. There’s no way to get this information out of Facebook once your account has been disabled, it’s all ‘gone’, schrijft Chris Leydon, een freelance videomaker.

facebookOpeens is zijn Facebook-account gedeletet door Facebook. Dat geeft niet alleen direct wat problemen, want veel contacten is hij opeens kwijt, ook geeft Facebook geen goede reden voor deze actie. Lees het verbazingwekkende relaas hier.

(Via Rebecca – MrsvanP)

Categorieën
Strips

Grant Morrison: ‘Strips maken is magisch’

Stripschrijver en magiër Grant Morrison over strips en magie in een interview met Publishers Weekly uit 2008:

Grant Morrison. Foto: Roisin_Dubh/flickr, Creative Commons
Grant Morrison. Foto: Roisin_Dubh/flickr, Creative Commons

Comics specifically seem to be quite magical to me—in the sense that they are directly drawn onto paper. They relate back to the very first drawings that people did on cave walls, and people believe now that those things were meant to be magical, that by drawing and creating a model of the bison, you could affect what happened to the real bison. Your hunt would be more successful the next day. So the idea of drawing and creating representations is the very first notion that we had of magic, that you could make an image of something and affect the image and, in turn, affect the reality of the thing. Like sympathetic magic, when you make, for instance, a little doll of someone and then stab it, they will experience something. So that idea of representation, I think, is the first magical idea, and comics is still very close to that.

The thing I love about comics is the actual guy sitting there—with pens and tools and drawing all this stuff in a little room. Actually working on the paper directly with pencils. There’s something really quite strange about that, I feel.

PWCW:“Strange” in that it carries some particular qualities?

GM: “Strange” in the sense that I think there’s so much concentration that goes into the point of those pencils and that line that it’s a magical act. It’s a Zen thing to sit and actually create a comic book. It’s very hands-on. I think it’s got a magical element to it, anyway, and so, for me, it became a way to do voodoo, using… Well, I could create things in the comics that would have affects in my own real life. I found that it would work.

PWCW: You were ill at one point [during the writing of The Invisibles].

GM: Yeah, that was just one of the things. This character thought that his face had been eaten away, then three months later my face actually gets a hole eaten in it! I’m in the hospital dying in almost the same way the character was dying. So then I figured, “Okay, well, let’s give him a good time!” [chuckles] As soon as I got out of the hospital, I started writing the character with a great sex life, and suddenly my own life took off. I really began to feel I was on to something.

Ik ben het met Morrison eens dat wat striptekenaars doen lijkt op magie: ze tekenen een reeks plaatjes en als je die plaatjes leest komt er een verhaal tot leven in je hoofd. Een reeks stilstaande beelden breng je met je eigen geest in beweging. Als de personages je aanspreken leven ze door in je hoofd lang nadat je het boek gesloten hebt. Dat is een van de zaken die ik aantrekkelijk vind aan strips.

Wat Morrisons idee dat het schrijven van verhalen leidt tot het veranderen van de werkelijkheid betreft, ben ik meer sceptisch, maar ik wil dat zeker in de toekomst uitproberen.

Bron foto.

Categorieën
Media

Het tijdperk van de spoilers

Nog even inhakend op mijn blogpost van vorige week woensdag en mijn opmerkingen over spoilers:

You never get the first read.

We live in a day and age where the generation I’m from, and everyone following, we never get to watch the movie Psycho for the first time. We grow up, knowing through osmosis, that Norman Bates dresses up as his mother. We never get to witness that or experience it for the first time the way audiences did back in the day. It’s just a given. So we’re really all watching it for the second time, zegt Spider-Man schrijver Dan SLott in een interview (dat verder vol met spoilers zit, dus klik vooral niet op de link als je niet wil weten wat er met Spider-Man gaat gebeuren).

spidey-met-krant-2En gelijk heeft Slott helaas: wanneer heb je voor het laatst iets gelezen of gezien zonder dat je er al van alles over wist? Zelf ga ik het liefste blanco een bioscoopzaal in om de film onbevangen te kunnen kijken. Hetzelfde geldt voor het lezen van strips. Alleen dan komt het verhaal direct bij je naar binnen en wordt je interpretatie ervan niet gekleurd door vooraannames en achtergrondinformatie. Maar dat is nu met het web nog moeilijker dan voorheen.

In de Volkskrant van 4 december stond een reportage over het nieuwe boek van Nico Dijkshoorn: Dijkshoorn kijkt kunst waarin de bekende dichter/schrijver/persoonlijkheid van DWDD zijn persoonlijke visie op een reeks kunstwerken geeft zoals alleen Dijkshoorn dat kan. Hij laat de mensen weer eens op een andere manier naar kunst kijken en zei het volgende in het artikel:

‘Een suppoost van het Stedelijk Museum heeft mij als jongen eens The Beanery van Edward Kienholz willen uitleggen. “Die klokken staan voor verstilde tijd,” dat soort dingen. Ik wou dat hij dat nooit had gedaan. Voor mij was de kijkervaring bedorven. Ik wil eerst kijken, dan vreet ik later de biografieën over kunstenaars wel.’

Wanneer ik door een museum loop – en dankzij mijn jaarkaart doe ik dat tegenwoordig wat vaker – kijk ik zelden nog op de kaartjes naast de schilderijen en andere soorten kunst. Er even van uitgaande dat ik het betreffende werk nog niet ken en mijn blik dus niet gespoiled is door voorkennis, is het een kwestie van: kijken naar het ding, zien wat het met mij doet, wat het mij vertelt. Daarna kan ik altijd nog het kaartje lezen om te zien of ik het goed had. 🙂

Categorieën
Bloggen

De lol van het bloggen

Vanmorgen, zoals zoveel dagen, heb ik maar liefst drie uur besteed aan mijn blogs. Eigenlijk gekkenwerk, maar wat kan het je schelen als het je zoveel genot en plezier brengt? Mijn dagen beginnen meestal beter als ik op mijn manier creatief bezig ben.
schrijft Irene aka PixelPrinses op haar blog.

Illustratie: Emma Ringelberg

Ze is deze maand voor het eerst de NaNoWriMo-uitdaging aangegaan. De bedoeling is om binnen de maand november een heel boek te schrijven van minstens 50.000 woorden. Ik heb hier al wat vaker over geblogd en blijf het een fascinerend evenement vinden. Al zal ik er zelf niet zo snel aan meedoen: opdrachtwerk en bloggen zorgen al voor genoeg schrijfuren in november.

Dat wil niet zeggen dat ik niet de wens koester ook een boek te schrijven. Ideeën heb ik ook wel, maar hou ik nu nog even voor me.

Irenes quote sluit mooi aan op het geluksgevoel dat ik van het bloggen krijg en waar ik eerder deze week over schreef. Waarom zou je bloggen? Omdat je er lol in hebt!

Categorieën
Mike's notities

Terry Gilliam: ‘Growing up is for losers!’

As a child, I always drew funny creatures, funny characters. But I think the trick is not to grow up, not to learn to be an adult. And if you can maintain the kind of imagination you all had when you were babies, you would all be wonderful filmmakers. But the world tries to make you grow up, to stop imagining, stop fantasizing, stop playing in your mind. And I’ve worked hard to not let the world educate me.

De eigenzinnige filmmaker Terry Gilliam – voorheen ook lid van Monthy Python, al betwijfel ik of iemand dat niet weet – gaf tien tips voor beginnende filmmakers tijdens een filmfestival in Marrakech. Growing up is for losers was de eerste tip, hier kun je de rest ook lezen.

Ben ik het met Gilliam eens? Ja natuurlijk! Ook al heb ik deze raad eerder gehoord, het maakt hem niet minder waar. Kinderen, daar ben ik geen fan van, maar wel van het idee om zo open mogelijk aan iets te beginnen en in beginsel niets uit te sluiten. Om te kijken naar dingen alsof ik ze voor het eerst zie. Om verwonderd te blijven over de wereld en alles wat daarin plaatvindt.

Maar dat is niet zo makkelijk. Het is lastig om in deze tijden van crisis en oorlog, waarin de regering zich laat regeren door grote bedrijven, de macht van bankiers en het grote geld, geen cynische houding aan te nemen. Het is moeilijk om niet langzaam apathisch te worden en de mensheid de rug toe te keren. Ik bedoel: minstens 75% van de wereldbevolking bestaat uit idioten, domme lui, etters, geldwolven en schurken. Daar wil ik geen deel van uitmaken. Daarom wil ik graag Gilliams raad ter harte nemen. Óók in mijn werk. Om te fantaseren over betere tijden, betere werelden. Om iets te zien voor wat het is, niet door ogen gefilterd door vooroordelen.

Strips lezen helpt mij om in contact te blijven met het kind binnen in me. Vooral strips die ik al mijn hele leven lees, zoals de comics rondom een zeker Webhoofd. Daar kan ik naar kijken door de ogen van een profesional, zonder dat het een gevoel van nostalgie in de weg zit. En andersom.

En verder helpt voor mij om gewoon dingen uit te proberen. Daar zijn bloggen en video’s maken weer heel geschikt voor. Je maakt iets, publiceert het en je ziet meteen resultaat.

Waarmee of hoe hou jij je jong?