Afgelopen weekend las ik wederom het vierdelige verhaal Revelations, het slotstuk van de Clone Saga. In dit slotstuk wordt onthuld dat Norman Osborn achter al het gedoe met de klonen zat en dat Ben Reilly toch uiteindelijk niet de echte Spider-Man was.
Ben sterft door Peter Parker te redden. Hij springt voor een goblin glider die dreigt Peter te doorboren:
Een heldhaftige daad van iemand die eigenlijk niet onderdeed voor de echte Spider-Man.
Nu is er in het verleden veel geklaagd over de Clone Saga. Het verhaal zou oorspronkelijk een half jaar duren, maar omdat de comics goed verkochten, kregen de schrijvers het mandaat om de saga te rekken. Dat heeft het verhaal geen goed gedaan.
Tegenwoordig is mijn mening over sommige zaken uit deze verhaallijn milder dan toen ik de comics voor het eerst las. Toen vond ik het maar zwak dat ze Norman Osborn uit de dood hadden teruggebracht om alle losse eindjes aan het elkaar te knopen. Osborn bleek het meesterbrein achter alles te zijn.
Vandaag de dag vind ik het een interessante zet. Ik bekijk de keuze nu vanuit het perspectief als schrijver, niet zo zeer als lezer. Dat Osborn erachter zat, was een verrassende wending die maar weinig mensen toen hadden zien aankomen. Ik zeker niet in ieder geval. En het terugbrengen van een schurk van zijn formaat, biedt allerlei nieuwe verhaalmogelijkheden. Slim dus.
Ik vind Tom DeFalco’s terugblik op de Clone Saga dan ook een slimme. Deze staat opgetekend in The Complete Ben Reilly Epic Book 6, in een nawoord waarin de vier belangrijkste schrijvers van de Clone Saga hun zegje doen. Het is jammer dat Terry Kavanaugh ontbreekt, want hij was oorspronkelijk de schrijver die het hele idee opperde.
‘What does it all mean? You tell me!’
Of je het nu een goed verhaal of niet vond, het gaf reuring in de tent. Lezers raakten weer geïnteresseerd in Spider-Man en zijn leven, de comics werden gekocht en gelezen. En dat is uiteindelijk wat je als uitgeverij wilt.
