Mijn oude Sony Ericsson wilde met pensioen. Ik had hem dan ook al sinds eind 2007, dus dat snapte ik wel.
Hij en mijn Mac praatte al niet zo goed meer met elkaar, de fotocamera had kuren en er waren nog een paar andere kleine gebreken. Toch heeft hij het prima gedaan voor een mobiele telefoon, dus ik dank Ericsson hartelijk en zal hem zeker missen. We hebben veel meegemaakt samen en mooie foto’s gemaakt.
Maar toen moest ik een nieuwe telefoon uitzoeken. Nu ben ik niet zo’n fan van het verschijnsel smartphone: ik stoor me altijd een beetje als mensen in het openbaar koortsachtig het touchscreen van hun mobieltje zitten te vingeren. Ook snap ik niet dat mensen ’s nachts voor de deur gaan liggen als er een nieuwe iPhone uitkomt. Het is maar een telefoon for Christ’s sake! Ik zie Linda geregeld flink vechten met haar Samsung – vooral als dat ding na verplichte updates opeens niet meer wil werken. Ik keek dus niet uit naar het moment dat ik mijn Sony Ericsson voorgoed in de la zou stoppen.
Toch vond ik dat ik nu de overstap moest maken van niet-smart naar smartphone: het is handig om onderweg internet te hebben als je de weg kwijt bent bijvoorbeeld. En om een video te kunnen schieten als ik mijn camera thuis heb liggen. Ook wilde ik wel eens weten wat Linda allemaal voor moois plaatst op haar Instagram-account. Nu niet overstappen zou helemaal een communicatie dinosaurus van me maken.
Kortom, ik heb deze week mijn eerste iPhone binnengekregen. De 5c met slechts 8GB geheugen.
Tenminste, er was me 8GB beloofd. In werkelijkheid is de capaciteit van de telefoon ruim 5GB en als je daarna nog data afhaalt die het besturingssysteem nodig heeft, hou ik een kleine 4GB over. Ook praatten Mac en iPhone ook nog niet lekker met elkaar – wat ik wel had verwacht aangezien ze allebei door Apple worden gemaakt. En het is best lastig om met je dikke vingers het digitale toetsenbord te bedienen.
Kortom, ben nog niet laaiend enthousiast. Maar dat had ik eerlijk gezegd ook nog niet verwacht. Het zal vooral uitproberen worden de komende dagen. In ieder geval ben ik er al achter dat je beter kunt Googlen als je niet weet hoe iets werkt dan de gebruiksaanwijzing doornemen.
Ik heb wel een beleid voor mezelf uitgestippeld om niet zo’n smartphonejunkie te worden:
- Faceboeken blijf ik lekker alleen achter mijn Mac doen.
- Mail check ik alleen onderweg als ik echt op een bepaald antwoord zit te wachten.
- Notificaties staan zoveel mogelijk uit en zeker tijdens koffiedates.
5 reacties op “Fuck, ik heb een iPhone!”
ik hoor je nog wel, over een paar maanden. 😉
Ik merkte aan mezelf dat ik teveel met m’n mobiel bezig was, dat je constant de verplichting voelt ieder berichtje meteen te beantwoorden. Inmiddels heb ik een Pebble smartwatch en ik filter op die manier zo’n tachtig procent van wat best kan wachten eruit.
Ben vooral blij dat ik altijd muziek, navigatie en een camera bij me heb.
“Ik merkte aan mezelf dat ik teveel met m’n mobiel bezig was, dat je constant de verplichting voelt ieder berichtje meteen te beantwoorde”. Dat zie ik dus bij heel veel mensen, een soort zenuwachtig hun telefoon checken. Ik hoop dat te voorkomen. Ik ben blij dat jij in ieder geval een manier hebt gevonden.
Elke dag voel ik me bezwaard op mijn iPhone te kijken in het openbaar. Juist omdat ik me zo erger aan iedereen die constant maar op dat scherm tuurt. Maar ik doe het zelf ook. En jij gaat het ook doen. Geloof me. Ik probeer het erg te minderen, maar damn, wat is dat snel een gewoonte geworden zeg.
@Menno: Ik geloof je, want gisteren zat ik samen met Linda in de trein, we hadden een gezellig familiebezoek achter de rug, en toen ging ik toch maar even checken of Johan al weer een berichtje via whatsapp had gestuurd en daarna wilde ik wel even checken hoe Twitter op zo’n smartphone werkt. Je raakt dus al heel snel gewend aan zo’n ding en gaat heel snel de kleine stille momentjes vullen met online iets checken. Daar gaat de tweede regel die ik voor mezelf heb opgesteld al.