Categorieën
Media

Verlangen naar Twin Peaks

Veel series krijgen tegenwoordig te snel het predicaat cult. Een serie die dit label zeker heeft verdiend, is Twin Peaks van eigenzinnig kunstenaar David Lynch en schrijver/producer/regisseur Mark Frost. Gedraaid in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw en Nederland uitgezonden in mijn vroege tienerjaren (1991-92). De laatste tijd word ik overal aan Twin Peaks herinnerd. Toeval bestaat niet? Ik geloof niet in predestinatie; ik ben er wel van overtuigd dat als je je ergens mee bezighoudt, bewust of onbewust, dat je daar extra op gaat letten waardoor het lijkt alsof je datgene overal tegenkomt. Misschien is Twin Peaks er altijd al geweest. Alleen de laatste tijd word ik vaak aan dit interessante televisie-experiment herinnerd. Toen ik laatst vriend H. bezocht, vond ik het boek van FBI-agent Dale Cooper in zijn kast, naast een boekje vol essays over het geesteskindje van Lynch & Frost. Enkele dagen later sprak ik stripcompadre Jeroen Mirck. Hij vertelde dat hij die week het eerste seizoen aan het herzien was. Diezelfde dag zag ik de dvd van dit seizoen te koop staan, terwijl ik me herinnerde dat Frommel hier ook melding van had gemaakt vorige maand. Terugdenkend aan de serie, is het vooral de unheimische sfeer die als eerste uit de geheugenmist opdoemt. Elementen van film noir, soap, detectiveverhalen en een rariteitenkabinet aan karakters, een vleugje surrealisme en een soundtrack, van Angelo Badalamenti, die trillingen in de onderbuik veroorzaakt – het zijn de kernelementen van het dorpje Twin Peaks.Twin Peaks was mijn eerste verwarrende kennismaking met het werk van David Lynch. Een eigenzinnige filmauteur, fotograaf, schilder en schrijver. Zijn films roepen meer vragen op dan dat ze beantwoorden. Na afloop lijken ze een intrigerende droom waarvan de betekenis je telkens ontglipt op het moment dat je een bijna sluitende theorie hebt geformuleerd. Ze laten vooral sterke beelden, indrukken en emoties achter bij de kijker. Duidelijk een kwestie van cinema als ervaring buiten de gestelde kaders.Iedere keer als ik een acteur uit Twin Peaks in een andere televisieserie of film zie, moet ik toch weer denken aan de eerste keer dat ik hem in dat vreemde dorpje tegenkwam. Kyle MacLachlan blijf ik sympathiek vinden omdat ik hem nooit geheel los kan zien van het personage Dale Cooper. De eerste indrukken die Sherilyn Fenn maakte als teenage femme fatale heeft ze sindsdien nooit meer overtroffen. En die dwerg in dat rode pak, tja, die kom je eigenlijk vooral in andere films van Lynch tegen.Zoals gezegd geloof ik niet in predestinatie, wel in zelfbeschikking. Daarom ga ik zo snel mogelijk de dvd van het eerste seizoen kopen om de serie opnieuw te ervaren. Misschien kom ik er dan achter waarom ik Twin Peaks niet kan vergeten.

Lees ook Jeroen Mircks notities over de Twin Peaks Pilot en het eerste seizoen.

Door Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

9 reacties op “Verlangen naar Twin Peaks”

Ik moet het nog steeds kijken, kom dr nooit aan, maar zal de dvd eens in de gaten houden dan en scoren zodra ik heb ergens goedkoop online zie of zie liggen.

Euhm… ik ben iemand die zowel in predestinatie als in zelfbeschikking gelooft. Eén ding is wat mij betreft een zekerheid; toeval bestaat niet en in elk ‘toeval’ zit een boodschap/aanwijzing voor je predestinatie of voor je ‘zelfbeschikkingsdoelstelling’.
Hoe dan ook… ; als het om Twin Peaks gaat, heb ik dat fragmentarisch gevolgd en er is één zin die me bijstaat die een blonde oudere vrouw tegen een (voor dat moment) onderdanige jonge Indische vrouw uitkraamt: ‘I Take Toast At Seven’ Vraag is… waarom heb ik juist dat moment onthouden van een serie die me enigszins fascineerde, maar die ik evengoed maar half volgde… ?

@Harald: Hm, dat is inderdaad een vreemde zin om te onthouden. Hoewel de dame in kwestie wel behoorlijk intimiderend kan overkomen moet ik zeggen.

Heb gisteren het eerste seizoen afgekeken (post volgt later deze week) en moet nu wel zo snel mogelijk aan het tweede beginnen vanwege de pakkende cliffhanger.

Maar bedoel je wat betreft predestinatie/zelfbeschikking dat je ieder moment de keuze hebt om je lot te volgen of je ‘zelfbeschikkingsdoelstelling’? Voor jou zijn predestinatie en zelfbeschikking geen tegenovergestelde machten, begrijp ik?

Ik ga er vanuit dat je je eigen predestinatie bepaalt voorafgaand aan je geboorte. Wat ga ik komend leven leren om te groeien en wat zal er op mijn pad komen om die lessen te volgen? Als je dat zelf bepaalt, valt het dus ook onder je zelfbeschikkingsrecht.

Reacties zijn gesloten.