Wanneer de eigenzinnige en flamboyante schrijver Truman Capote in de krant leest dat een gezin in Kansas op brute wijze is vermoord, is hij meteen geïntrigeerd. Samen met zijn vriendin en collega-schrijfster Nelle Harper Lee trekt hij naar het stadje van de misdaad om onderzoek te doen voor een artikel.
Hij maakt kennis met de plaatselijke bewoners, de sterke arm en de twee moordenaars: de twee jongemannen die bij het gezin inbraken in de hoop er met een grote geldbuit vandoor te gaan. Truman voelt dat dit materiaal rijk genoeg is voor een boek – wat het eerste non-fictieboek geschreven als een roman zal zijn – en raakt gedurende zijn onderzoek steeds meer betrokken bij de daders. Met een van hen, Perry Smith, krijgt de homoseksuele schrijver een ambigue vriendschap. Mocht dit verhaal je bekend in de oren klinken dan kan dat kloppen: regisseur Bennet Miller verfilmde dit waargebeurde relaas in de film Capote (USA, 2005). Philip Seymour Hoffman gaf daarin op overtuigende wijze gestalte aan de excentrieke schrijver en won er terecht een Oscar en Golden Globe mee. Infamous van regisseur Douglas McGrath, die zelf het scenario pende naar aanleiding van het boek Truman Capote van de schrijver George Plimpton, werd iets later opgenomen en kwam na Capote in de bioscoop. (Een uitgebreide recensie van die film kun je hier lezen.) Nu komt het natuurlijk wel vaker voor dat er in Hollywood meerdere projecten tegelijk worden geproduceerd waar hetzelfde verhaal aan ten grondslag ligt. Ten tijden van Robin Hood: Prince of Thieves (met Kevin Costner weet je nog?) kwam er ook een andere Robin Hood-film uit. Hetzelfde is het geval met Milos Formans Valmont die net uitkwam na het succesvolle Dangerous Liaisons van Stephen Frears.
Komisch figuur
Het ligt voor de hand om beide films tot in oneindige details met elkaar te gaan vergelijken. Ik wil me hier beperken tot enkele verschillen omdat die goed aangeven dat de toon en invalshoek van Infamous toch heel anders zijn dan die van Capote. Infamous is op verschillende fronten minder subtiel dan zijn voorganger. De Truman Capote van Toby Jones is meer extravert homoseksueel en kinderlijker dan Hoffmans versie. Hij wordt, zeker in het begin van de film, meer uitgespeeld als een komisch figuur. Hoewel beide versies met gevatte oneliners op de proppen komen.
De relatie tussen moordenaar Perry en Truman is ook explicieter. We zien Truman op een gegeven moment met hem zoenen, terwijl Perry hem eerder nog bedreigde met verkrachting. De relatie tussen Truman en Perry was in Capote afstandelijker, waarbij de schrijver vooral genegenheid leek te veinzen om de informatie voor zijn boek los te peuteren. Overigens levert Daniel Craig als Perry een prachtige prestatie, en zet de moordenaar tegen wil en dank enerzijds neer als een bedreiging voor Capote, maar anderzijds als een jongen die vecht met zijn seksuele geaardheid. Hierdoor krijgt Perry iets teders. Het uitdiepen van de relatie tussen Perry en Truman maakt dat Infamous een goede aanvulling is op Capote. Daarbij kan het natuurlijk nooit kwaad om meerdere kanten van een verhaal tot je te nemen daar de waarheid ongetwijfeld ergens in het midden zal zitten. Bekende koppen
Met een sterrencast met grootheden als Sigourney Weaver, Sandra Bullock, Jeff Daniels en Daniel Craig is dit duidelijk de Hollywood-versie van het verhaal ten opzichte van de meer ingetogen arthousefilm die Miller maakte. Toch maakt dat Infamous niet meteen de mindere versie. Regisseur McGrath laat de komedie-elementen aan het begin van de film op subtiele wijze plaatsmaken voor een ernstiger toon, en verhaalt op die manier de verandering die in Capote plaatsvindt. De vrolijke socialite en roddelkoning die altijd aandacht kreeg door zijn afwijkende voorkomen en gevatte anekdotes, raakt in zichzelf gekeerd en komt de inspanning die het schrijven van In cold blood van hem vergt nooit meer te boven. Te expliciet
Waar Infamous wat mij betreft de plank misslaat zijn de scènes waarin de hoofdrolspelers worden geïnterviewd over Capote. Aan bekenden van de schrijver wordt gevraagd een karakterschets te geven om de film, naar wat de kijker alleen maar kan vermoeden, een documentair tintje te geven. (Hierin nekt zich de sterrencast volledig, want als toeschouwer ontkom je er niet aan dat je ziet hoe bekende Hollywoodkoppen historische figuren proberen te imiteren.) Het is een trucje om bepaalde thema’s en motieven van Capote nog eens te verduidelijken. Het wordt daardoor allemaal te uitleggerig. Harper Lee (Sandra Bullock) zegt – en kijkt daarbij rechtstreeks in de camera – dat bij de executie van de daders ook Truman eigenlijk is gestorven. Overbodig, want dat Capote na de publicatie van In Cold blood nooit meer een roman heeft kunnen schrijven wordt ook via het beeld gecommuniceerd. Jammer dat McGrath niet meer vertrouwde op de intelligentie van zijn publiek en de visuele kracht van de cinema. Infamous verscheen al eerder op dvd, maar is sinds kort uit in een goedkopere uitgave en een slank doosje. (Lumière Home Entertainment)Deze recensie is ook op het filmblog van Zone 5300 gepubliceerd.
Categories
Filmrecensie: Infamous
