Aan mensen die praten in de stiltecoupé stoor ik mij niet. Ik stoor me wel aan het bestaan van de stiltecoupé. Dat ding is niet van deze tijd.
Met blogvriend Peter stapte ik op de trein in Middelburg. We hadden een middag gezellig gepraat met blogvriend Edwin en nu was het tijd om de lange reis naar de randstad terug te maken. De trein vanuit Middelburg stopt zo’n beetje bij iedere koe langs het spoor, dus het is zaak een dik boek, volle e-reader of gezellige gesprekspartner mee te nemen. Dat laatste was nu het geval. Peter en ik gingen zitten waar er plaats was en zetten ons gesprek voort. Verderop in de coupé zat een ouder stel ook gezellig de dag door te nemen.
De conducteur kwam binnen. Mooi, want ik had een brandende vraag over mijn nieuwe ov-chipkaart die de NS ongevraagd naar me op had gestuurd. Dus ik spreek de man aan en zeg vriendelijk of ik hem een vraag kan stellen. ‘Nou, nee, want dit is de stiltecoupé en je zat al te praten.’
‘Pardon? Dat vind ik geen klantvriendelijke houding van u,’ zei ik. De man bromde wat en mompelde dat ik de vraag wel mocht stellen. ‘Laat maar zitten,’ zei ik met een zucht. De conducteur liep door. Als hij zonodig de rust in de coupé niet wilde verstoren, die er overigens niet was want er zaten meer mensen te praten, had hij ook kunnen voorstellen om even naar het balkon te gaan zodat ik mijn vraag kon stellen, maar dat kwam niet in hem op.
Een paar dagen later stond ik op een perron op de trein te wachten en sprak ik met een conducteur naast me. ‘Ach meneer, die stiltecoupé is niet anders dan een pr-dingetje van de NS. We willen graag lezen in de trein promoten, daarom sponsort NS ook allerlei boekevenementen.’ De openhartigheid van deze conducteur kon ik zeer waarderen. Toch schiet het ‘pr-dingetje’ van de NS in mijn verkeerde keelgat. Het is ongetwijfeld bedacht door diezelfde eikel die ooit dacht geld te kunnen besparen door geen wc’s in de sprinter te laten installeren. Ook zo’n klantvriendelijk idee van de NS(B).
Wat is nu het grote bezwaar tegen de stiltecoupé? Simpel: je kunt allereerst niet van mensen verwachten als ze met vrienden, familie of geliefden op reis zijn dat ze hun mond dicht houden. Het is heel raar dat je opeens in het openbaar het zwijgen wordt opgelegd. Ik zit verdomme niet meer op de lagere school waar ik moet opletten in de les. Daarbij: treinreizen is verschrikkelijk saai, zeker als je het elke dag doet. Een leuk gesprek biedt uitkomst. Een ander bezwaar tegen de stiltecoupé is dat je vaak niet ergens anders kunt gaan zitten. Er is wel veel eerste klas dat leeg staat maar daar mag je dan weer niet plaatsnemen. En elders zit het vol omdat het aantal tweedeklas reizigers veel groter is dan eersteklassers. Kortom: je mag blij zijn als je al ergens in de trein een zitplaats vindt. Zodra de NS het aantal eersteklasstoelen eens reduceert en de tweedeklas aanzienlijk groter maakt, zodat men voor zijn dure kaartje gewoon kan zitten en niet het gevoel heeft als vee vervoerd te worden, dan mogen ze best een plekje reserveren voor de reizigers die in serene stilte op reis willen. (Mensen die in de stiltecoupé naar je toekomen om te zeggen dat je je mond moet houden omdat je in de stiltecoupé zit zijn overigens zuurpruimen en zeurpieten. Punt. Die ‘regels zijn regels-mentaliteit is verschrikkelijk bekrompen. Van sommige mensen heb je bijna het vermoeden dat ze alleen in de stiltecoupé gaan zitten om anderen erop te kunnen wijzen dat ze niet mogen praten.) Tot die tijd is de stiltecoupé niet anders dan een klantonvriendelijke uitvoering en dus slechte pr.
Daan Landwehr maakte ooit een strip over hoe je mensen wel stil kunt krijgen in de stiltecoupé:
In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.