Stripmaker Rabaté laat met zijn album Een tweede jeugd overtuigend zien dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen.
Gelukkig duurt het nog wel een tijd voordat ik mezelf bejaard moet noemen. Als tiener kwam ik veel bij mijn grootouders over de vloer. Mijn opa en oma hadden een bootje waar ze vaak mee gingen varen en soms voer ik met ze mee over de rivieren en vaarten van Noord-Holland. Vaak bezocht ik ze thuis en maakte oma Zweedse pannenkoekjes. Of ik hielp opa met het overzetten van zijn 8mm-films. Nadat opa weduwnaar werd, bezocht ik hem bijna wekelijks om te zien hoe het met hem ging, of om hem te helpen met zijn pc.
De oma van mijn moederskant was zo lief om mij een tijdje in huis te nemen toen ik terugkwam uit de Verenigde Staten en tijdelijk zonder woning zat. Ik weet nog dat ze dit eerst met enige tegenzin deed, want ze had haar leventje goed voor elkaar. Toch merkte ik dat ze het al snel heel leuk vond om weer iemand in huis te hebben tegen wie ze kon praten. Toen ik drie maanden later een woning voor mezelf had gevonden, vond ze het jammer dat ik vertrok.
Ik ben blij dat ik mijn grootouders dus nog goed heb leren kennen. Ik mis ze ook nog vaak. Sinds al mijn opa’s en oma’s zijn overleden, heb ik minder contact met de bejaarde medemens dan ooit tevoren. De ouderen die ik nu ken, maken nog steeds een zeer kwieke indruk. Volgens mij voelen de meeste mensen zich niet zo oud als hun leeftijd aangeeft. Dat is een hoopvolle gedachte.
Naaktportretten
Misschien vind ik daarom het stripalbum Een tweede jeugd van Pascal Rabaté (Frankrijk, 1961) zo fijn. In Een tweede jeugd leeft de bejaarde weduwnaar Émile Garreau een rustig maar gezapig leventje. Samen met zijn beste vriend Edmond gaat hij vaak vissen. Tijdens een van hun visuitjes vertelt Edmond dat hij weer aan het daten is. Sterker nog: hij gaat met de dames naar bed. Op zijn leeftijd! Hij schildert zelfs naaktportretten. Tijdens het schilderen valt hij dood neer.
Na het overlijden van zijn vriend vraagt Émile zich af of hij ook nogmaals stapjes op het liefdespad zal zetten, maar de herinnering aan zijn overleden vrouw houdt hem tegen. Hij besluit zelfmoord te plegen, maar voordat het zover is bezoekt hij een plek uit zijn jeugd om afscheid te nemen. Daar loopt hij een hippiecommune tegen het lijf en hierdoor krijgt Émile hernieuwde zin in het leven.
Een tweede jeugd vind ik een mooie ode aan het idee dat je iedere dag opnieuw kan beginnen, ongeacht je leeftijd. En dat je in de winterjaren van leven nog best kan seksen. Wie terugschrikt van het idee van bejaardenseks, raad ik dan ook aan om het album te laten liggen, want Rabaté heeft er geen moeite mee om dit te tonen. Waarom zou hij ook?
Ik hoop dat ik als bejaarde nog net zo’n kwieke indruk maak als Émile. Gelukkig duurt het nog wel even voordat het zover is.
De stijl van deze stripauteur vind ik bijzonder fijn. Rabaté brengt de complexiteit van de realiteit terug tot een gestileerde, geschetste wereld. De tekeningen zien eruit als hij het allemaal direct op papier heeft gezet. Dat geeft het verhaal extra frisheid.
Een tweede jeugd is dit jaar opnieuw uitgebracht door Scratch. De strip is ook verfilmd trouwens, maar ik hou het in dit geval liever bij het boek.
Rabaté. Een tweede jeugd
Uitgeverij Scratch.
[hr]
Daarom Minneboo leest:
Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.