Categorieën
Media

Eerst even voorstellen

Stel dat je nader kennis wilt maken met iemand die je op een netwerkborrel ziet. Bijvoorbeeld omdat die persoon je interessante informatie kan verschaffen, omdat je graag voor hem aan de slag wilt of gewoon omdat hij of zij je interessant lijkt. Geef je zo’n iemand dan je visitekaartje zonder jezelf even voor te stellen?

Natuurlijk niet.

Dat zou geen goede manier van contact leggen zijn. Gek genoeg is dit precies wat veel mensen doen via social media applicaties. Ik krijg de laatste tijd vriendverzoeken via Facebook van mensen die ik niet ken. Mensen die kennissen van kennissen zijn en graag vriendjes willen worden. Daar is op zich niets mis mee, maar de benadering gebeurt vaak via de standaardtekst die Facebook aanlevert.

Als ik dan uit nieuwsgierigheid op het profiel van de potentiële nieuwe ‘vriend’ klik, blijkt dat een deel van het profiel is afgeschermd waardoor ik nog niet dichterbij het onthullen van zijn identiteit ben. Onhandig.

Waarom nemen mensen niet even de moeite om zichzelf voor te stellen? Dat is toch een veel betere binnenkomer dan een onpersoonlijke standaardtekst van Facebook? Een korte zelfgeschreven boodschap zou al volstaan. ‘Hoi ik ben die en die en ik wil Facebook-vrienden worden omdat….’ We spreken niet voor niets over sociale media.

Hetzelfde geldt ook voor LinkedIn wat mij betreft. Twitter is daarin wel anders, want je kunt heel makkelijk gewoon iemand volgen. Daar hoef je geen vriendjes mee te zijn.

Voor mij hoeft het trouwens niet, die wildgroei aan kennissen op Facebook. Als je met iedere vage kennis facebook-vrienden wordt, dan verwatert je netwerk. Dan kun je net zo goed een Hyves-pagina aanmaken en gaan voor het hoogste aantal ‘vrienden’. Maar ik dacht dat we die hobby nu wel ontgroeid waren.

Bij een te groot netwerk raken bovendien de berichten die er wel toe doen, berichten van echte vrienden en anderen waar ik graag iets van verneem, begraven onder de informatiemassa. En dan mist het digitale smoelenboek mijns inziens zijn doel.

Door Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

15 reacties op “Eerst even voorstellen”

hmm, ik ben geen allesmansvriend. in het echte leven niet en ook niet online. als iemand mij toevoegt op twitter volg ik niet meteen. sterker nog, als ik hallo zeg en er volgt geen ‘gesprek’ volg ik ook niet. interactie is wat ik graag wens. net zoals in het echte leven.

Ik volg lang niet iedereen die mij volgt op twitter. Komt ook omdat ik deels gevolgd wordt door spammers. Daar hou ik niet zo van. Als ik een mailtje krijg van twitter dat ik een nieuwe volger heb, check ik wel altijd even wie het is.

Voor mij is het per netwerk verschillend wat ik doe. Op Twitter volg ik gemakkelijk mensen die ik nog niet ken zodat ik ze wel kan leren kennen. Op LinkedIn volg ik bijna alleen mensen die ik al ken via andere netwerken of real life. Met Facebook doe ik zeer weinig. Ik merk wel dat ik op Twitter voornamelijk inzoom op de tweets van een select groepje mensen, mensen die ik persoonlijk ken of mensen waar ik een soort van blog-relatie mee heb.

ik heb toevallig net weer iemand uit facebook gegooid die ik had toegevoegd omdat hij mij uitnodigde. toen bleek dat ik m echt niet kende dacht ik: ja daaaaag. facebook en hyves gebruik ik echt voor vrienden. En met vrienden bedoel ik: mensen die ik wel eens in het echt heb gezien en die ik waarschijnlijk nog wel vaker in het echt ga zien. Of mensen van school van vroeger ofzo of van mn studie/stage en met wie ik graag zo contact wil houden. ik heb er ook privé foto’s enzo opstaan, dat gaat werkmensen / freelance contacten niets aan. Ook mensen die ik op een feestje 1x heb gezien en die mij dan voor de grap toevoegen.. Dat vind ik in het begin meestal wel leuk, maar als ik na een paar maanden denk : ‘wie was dat ook alweer?’ gooi ik ze eruit.
Linkedin en Twitter is voor mij anders. Echt voor werk.
Veel tieners doen echt een wedstrijdje ‘zo veel mogelijk vrienden’ en veel volwassenen volgens mij ook…

Het wordt inderdaad al snel vaag, dat Facebook. Ik heb de laatste tijd teveel mensen toegelaten die ik eigenlijk niet (goed) ken. Uiteindelijk haal ik meer lol uit Twitter. Privéfoto’s enzo daar doe ik niet aan op Facebook. Je weet nooit wat daar allemaal meegedaan wordt. Al kunnen anderen je natuurlijk taggen op een foto waar je op staat. Dat kun je gelukkig weer weghalen als je wilt.

Slim hoor om af en toe schoon schip te maken in je account op Facebook, want
hoeveel mensen kun je eigenlijk maximaal volgen voordat het onoverzichtelijk wordt?

Facebook is voor vrienden, mensen die ik ken, mensen die ik in het echt gezien heb. Geen werkrelaties (tenzij dat ook vrienden zijn (geworden). LinkedIn is voor iedereen die ik (virtueel) ken, waar ik mee werk of gewerkt heb. Bij deze beide accepteer ik vriendschapsverzoeken niet klakkeloos.
Twitter is voor iedereen die wil. Als iemand mij volgt, dan kijk ik zijn/haar profiel even om te kijken waar hij/zij over schrijft. Als ik dat boeiend vind, dan volg ik terug. Bij twijfel volg ik ook, want vooral bij twitter ontvolg ik mensen nog weleens. Als ik ze toch niet boeiend blijk te vinden.

Mijn facebook bevat ook meer zakelijke contacten. Twitter maak ik zo nu en dan schoon. Sommige mensen tweeten iedere seconden iets, anderen kunnen alleen maar twitteren hoe druk ze het hebben en hoe fijn ze al hun nieuwe opdrachtgevers vinden. Op dat soort promopraat zt ik ook niet te wachten.

Dit soort stukken en de reacties zetten me altijd weer aan het denken: Facebook probeer ik privé te houden, Linkedin voor werk, maar het onderscheid is niet altijd makkelijk te maken. …. meestal accepteer FB verzoeken wel, om ze dan stiekem na een een tijdje weer te ‘ontvrienden’… ook niet echt een goeie strategie.

Reacties zijn gesloten.