Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Video: Interview Rob van Barneveld over Rood Gras

Tijdens de 24 Hour Comics Day in Lambiek sprak ik met Rob van Barneveld. Van zijn strip Rood Gras is recent het eerste album verschenen. Menno Kooistra schreef er een recensie over op EeuwigWeekend.nl. Hieronder de video:

Lees meer Rood Gras op de site van Rob.
Lees meer over 24 Hour Comics Day in Lambiek.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Video: Eisner komt eraan!

Eerste nummer literair stripmagazine Eisner uit in novemberIn november brengt uitgeverij Podium het eerste nummer van Eisner uit, het eerste Nederlandse tijdschrift met literaire stripverhalen. Hierin staan beeldverhalen voor volwassenen, van onder meer Daniel Clowes, Peter Pontiac, Jeroen Janssen en Jean-Marc van Tol.Van Tol (Fokke & Sukke) is tevens adviseur van de redactie: ‘Het uitgeven van strips en graphic novels is in Nederland een hels karwei. Dat moet je als je een normale uitgever bent natuurlijk niet doen. Je weet van tevoren dat het een verliesgevende zaak is!’

Video interview
In de video vertellen uitgever Joost Nijsen en Van Tol waarom Eisner er toch komt, wat ze nu precies bedoelen met de term ‘literaire’ strips en welke stripmakers er in het eerste nummer zullen staan.

En verder…
Ik maakte bovenstaande video voor Nu.nl, in opdracht van FaceCulture. Vandaar het embleem van Nu.nl in het beeld.
Zoals Joost Nijsen in de video al aangeeft is het uitgeven van een dergelijk tijdschrift een gok, want de markt voor literaire strips is niet groot. Ik hoop dan ook dat Eisner een lang leven is beschoren. De tijd zal het uitwijzen. Toch kijken sommige boekhandelaren reikhalzend uit naar het eerste nummer. Laatst zag ik dat ze bij Selexyz Scheltema in Amsterdam al een plaatsje hebben gereserveerd voor Eisner:Overigens, mocht je het als stripliefhebber nog niet gehoord hebben: volgend jaar beginnen ze ook weer met de Eppo. Al zul je daar geen graphic novel-achtig werk aantreffen, maar wel strips als Storm, Agent 327 en Franka. Juist ja, dezelfde stripfiguren die er vroeger ook al in stonden.

Categorieën
Boeken Daily Webhead Video

Video: Een gesprek met Natasja van Loon

Het debuut van Natasja van Loon, Bemint eer gij begint verscheen in 2004. Op dit moment schrijft ze haar tweede roman Het mannenexperiment. Waar gaat dit nieuwe boek over? Waar haalt ze haar inspiratie vandaan en wat heeft David Lynch met dit alles te maken? Bekijk het interview.

Lees ook:

Categorieën
Daily Webhead Mike's notities Video

Berlijn (5): Video-impressie

Tijdens mijn verblijf in Berlijn heb ik een aantal foto’s geschoten van de street art aldaar. (Lang leve de Sony Ericsson met cybershot.) Hieronder een video-impressie van wat L. en ik in Berlijn gezien hebben.

Voor een versie van betere kwaliteit (Pal DV – quicktime), klik hier.

Street Art Berlin from Michael Minneboo on Vimeo.

Het hele Berlijn-reisverslag op een rij:

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (2): Muurbloempjes en oorlogsmonumenten

Ook al is de Muur in november 1989 omgegaan, de overgebleven delen zijn een grote toeristische attractie in Berlijn.Als kind maakte ik voor het eerst kennis met de Berlijnse muur in een Spider-Man comic. De superhelden Wolverine en Spidey namen het op tegen de KGB waarbij het webhoofd illegaal de muur over moest, naar de Sovjetsector van de stad. Die Spinne in Berlin die een robbertje knokt met de geheime politie én Wolverine op een mistroostig Russisch kerkhof. (Wie durft nog te beweren dat je niets leert van strips?)

Muurbloempjes.


Koude oorlog
Tijdens geschiedenisles leerde ik dat Berlijn analoog aan heel Duitsland na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden werd verdeeld in verschillende sectoren: een Britse, Franse, Amerikaanse en een Russisch gedeelte. Omdat Berlijn geheel in de Duitse Democratische Republiek lag, zagen veel Sovjetonderdanen de stad als vrijplaats om te vluchten naar het westen. Daarom besloten Walter Ulbricht en de Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov een einde te maken aan de leegloop. In de nacht van 12 op 13 augustus 1961 werd begonnen met de bouw van de Berlijnse Muur. De scheiding tussen Oost- en West-Berlijn zou tot november 1989 duren. Leven in angst
Slenterend door Berlijn verbaast het mij dat Berlijners helemaal niet bezig zijn met het verleden, met de Muur. Waarom zouden ze ook? Het is alweer lang geleden. De jonge generatie weet niet hoe het was toen het Oosten en Westen van elkaar gescheiden waren. Hoe het was om in de DDR in angst te leven: je eigen buren konden immers agenten van de geheime dienst zijn. Wie kritiek uitte over het politbureau kon makkelijk verraden worden. Die situatie is voor ons als toeristen moeilijk voor te stellen, al lopen L. en ik gefascineerd langs enkele kenmerkende overblijfselen van dat verleden. Op verschillende plekken in de stad staan stukken muur opgesteld, al geven deze kleine stukken niet echt een goed beeld van hoe de situatie vroeger was.

Uitzicht op de Muur bij Bernauer Strasse.

De Muur in Bernauer Strasse vanaf het Oosten gezien.

De beste plek om een beetje een indruk te krijgen van de Muur is aan de Bernauer strasse. Daar staat een groot origineel stuk van de muur. In het documentatiecentrum zijn filmopnames te zien uit de tijd van de Muur. Ook van mensen die ontsnappen van het Oosten. Mensen die in het Oosten woonden aan de Bernauer strasse hadden uitzicht op het vrije westen. Volendam
L. en ik besluiten een kijkje te nemen bij Checkpoint Charlie, waar vroeger de overgang tussen het Amerikaanse gedeelte van West-Berlijn naar de Russische sector was. Ik verwacht het bekende wachterhuisje te zien, maar ben hevig teleurgesteld als we, na een lange wandeling langs de route waar de muur liep, aankomen bij dit historische punt.

‘Smile swcheinhund!’
Twee modellen voor Checkpoint Charlie.

Voor het checkpoint staan twee acteurs verkleed als een Amerikaanse en een Franse soldaat. Toeristen kunnen voor één euro met ze op de foto. ‘De soldaten’ leggen gebroederlijk hun arm op de schouders van de toerist. Leuk voor thuis en net zo authentiek als de mensen die klederdracht dragen in Volendam.Betonnen abstractie
Veel indrukwekkender is het holocaustmonument dat een serene schoonheid uitstraalt. Het monument is ontworpen door Peter Eisenmann en werd na jaren bakkeleien in 2005 eindelijk neergezet.

Dankmal für die ermordeten Juden Europas.

Eisenman wilde met zijn ontwerp een fysieke ervaring bij de bezoekers teweegbrengen. De eindeloze doolhof moet de bezoeker het gevoel geven de oriëntatie te verliezen. De 2711 zuilen verschillen in hoogte van straatniveau tot vier en een halve meter; ze zijn allemaal licht gekanteld. De gangen zijn te smal om naast elkaar te lopen. Iedereen moet daarom het monument alleen ervaren.Verstoppertje
Ik loop door de gangen langs de grote betonnen blokken – een labyrint van figuurlijke graven. Op een van de blokken zit een jongen gitaar te spelen. Verderop spelen mensen verstoppertje tussen de zuilen. Het is bijzonder om te zien hoe dit monument op verschillende manieren wordt gebruikt door de bewoners en bezoekers van de stad. Het monument is meer dan alleen een plek waar je stil kunt staan bij het verleden. Mensen kunnen het monument op eigen wijze een plaats geven in hun leven. Dat maakt het holocaustmonument in Berlijn vele malen nuttiger dan die stenen penis op de Dam in Amsterdam. Wordt vervolgd…Lees ook:

Tot slot: Klein Orkest met ‘Over de Muur’. Omdat het een mooi nummer is. Filmpje is gemaakt door Limbo 1342.

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (1): Street art, nazi’s en Hasselhoff

Zes uur op je kont zitten terwijl je met hoge snelheid door het landschap reist heeft iets onnatuurlijks. Samen met L. in een overvolle treincoupé met Nederlanders, Duitsers, Fransen, Belgen en andere nationaliteiten. Op weg naar Berlijn. Voor het eerst naar de hoofdstad van Germanië.L. is goed gezelschap en het laatste James Bond-boek Devil May Care valt niet tegen. Jengelende kinderen en de hitte negeer ik zoveel mogelijk. Aan het einde van de middag speelt een van de medereizigers een dvd af op zijn laptop. Een drama over racisme met Pierce Brosnan – zo te zien aan de Duitse filmtitels is de dvd nagesynchroniseerd. Vreemde gewoonte is dat, het inspreken van films in de eigen taal. Typisch iets wat ik associeer met Duitsland.

Of je wurst lust. Let op de sms-smiley boven het stalletje :-).

Vooroordelen
Je merkt dat je de grens over bent op het moment dat de conducteur alleen nog in het Duits de stations omroept. Tot aan de Nederlands-Duitse grens gebeurt dat in meerdere talen – service van de zaak. Hierin zie ik mijn tweede vooroordeel jegens de Duitsers bevestigd. Het eerste wat je over Germanië leert op de basisschool, tenminste in mijn tijd, is de holocaust. Een eerste indruk blijft je altijd bij, het is de basis waarop alle andere indrukken geplaatst worden. De associatie tussen Duitsers en nazi’s werd dus vroeg gelegd. Tijdens de studie filmwetenschap bestond Duitse cinema uit drie perioden: het expressionisme in de jaren twintig van de vorige eeuw, Weimar-films en – daar heb je ze weer – de nazi-propaganda van Leni Riefenstahl. En niet te vergeten de derderangs nazi-schurken uit de vele Hollywood-films.

No-nazi’s dus.

Euh, Saunahaus ‘ss’?!

Natuurlijk weet ik ook wel dat dergelijke stereotyperingen de waarheid niet benaderen; toch is het is moeilijk je blik niet te laten beïnvloeden door dat soort beeldvorming. David Hasselhoff als door zichzelf uitgeroepen nationale held van de Oosterburen helpt daar ook niet tegen. Hasselhoff
David Hasselhoff, wat heeft die nu weer met Berlijn te maken, vraag je je wellicht af. The Knight Rocker stond op 31 december 1989 op de restanten van de Berlijnse muur het nummer ‘Looking for Freedom’ te zingen. Sommige Amerikanen denken nog steeds dat de acteur/zanger verantwoordelijk was voor het omvallen van de muur. Muziek
De muur in Berlijn was het symbool van de Koude Oorlog , symbool voor de verdeling tussen Oost- en West-Duitsland. Berlijn is echter meer dan dat. In de dagen voor de reis heb ik naar Lou Reeds album Berlin geluisterd. Ook Low van David Bowie – het eerste van drie albums die de muzikale duizendpoot maakte in het Berlijn van de Muur – draaide menig rondje in de player. Twee grote muzikanten voelden zich geïnspireerd door deze stad en leverden albums af die tot hun beste werk gerekend kunnen worden. Gek genoeg spookt het mindere werk, namelijk het nummer ‘Looking For Freedom’, Hasselhoffs vertaling van het Duitse nummer ‘Auf Der Strasse Nach Suden’, door mijn hoofd als we aankomen op Hauptbahnhof.

Filmgrootheid David Lynch op een muurposter die toch wat doet denken aan het duistere Germaanse verleden.

Aankomst
Misschien heeft iedereen zijn eigen Berlijn. Hoe je de stad ziet is een keuze. Laat je je beïnvloeden door gegevens uit het verleden of stap je anno nu het hotel uit, de stad in. Ik streef naar het laatste. De ontdekking van ‘mijn’ Berlijn kan beginnen. Wordt vervolgd…Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Soul Asylum: Misery & euforie

‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ – High Fidelity, Nick HornbyEcht een favoriete plaat heb ik niet. De favoriet van vandaag is morgen sleets gedraaid en vervangen voor een nieuwe lievelingsschijf. Toch zijn er altijd van die cd’s die meerdere periode meegaan of die je met enige regelmaat graag in de cd-speler stopt. Black Gold: The Best of Soul Asylum is voor mij zo’n plaat.

Soul Asylum anno toen.

Soul Asylum, wie zijn dat ook alweer?, zul je je wellicht afvragen. Deze rockformatie onder leiding van zanger David Pirner is afkomstig uit de Amerikaanse stad Minneapolis. De band is in Nederland het beste bekend door de hit ‘Runaway Train’. Ze brachten in 2006 de plaat The Silver Lining uit.Chasing Amy
Mijn liefde voor deze band, die op dit moment nu niet bepaald de hitlijsten domineert, begon met de film Chasing Amy van Kevin Smith. Toen Kevin Smith de film aan het draaien was, werd hij benaderd door een lokale popartiest die zijn liedje graag ter beschikking wilde stellen. Vlak voordat de film uitkwam trok hij zijn werk terug omdat de soundtrack tegelijk met zijn eigen album zou uitkomen. De platenmaatschappij was bang dat dit de verkoop van zijn album ernstig zou schaden. Dave Pirner (van Soul Asylum) heeft toen de score voor Smith gemaakt en de liedjes geselecteerd. Door die muzikale score kwam ik een paar jaar geleden in aanraking met het oeuvre van Soul Asylum. Het was een plezierige kennismaking die leidde tot het verzamelen van het meeste werk van de band.De compilatie Black Gold: The best of Soul Asylum dateert alweer uit 2000.Valt er iets zinnigs te zeggen over een compilatie-cd die pretendeert het beste te presenteren wat een band ooit gemaakt heeft? Is een compilatie-cd immers niet gespeend van enige samenhang, en dus geen vaste entiteit zoals een album dat kan zijn: een werkje opgenomen in een bepaald tijdbestek, dat de gemoedstoestand van de makers weerspiegelt? Deze bezwaren gaan niet op voor Black Gold: deze cd maakt zijn pretenties waar en presenteert (bijna) al het goede dat deze band in het tijdsbestek van een paar jaar voortbracht. Daarbij is het juíst de diversiteit die deze bloemlezing zo sterk maakt.De schaduwzijde van de Amerikaanse droom
Zanger en tekstschrijver David Pirner toont zich een poëet in de traditie van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Lou Reed. Geen glamour, maar het leven in achterstraatjes en in verpauperde huizen wordt verhaald – de schaduwzijde van The American Dream. In deze wereld is menig wensvervulling in rook opgegaan. De wereld van de loser, het buitenbeentje, de mensen die het net niet haalden, de wereld van de gewone man die er het beste van probeert te maken – kortom, de wereld waarin de meesten van ons leven.Het is de hese, soms schrille stem van Pirner die toch altijd helder klinkt en het leven bezingt zoals we dat allemaal kennen. Geen lieve luisterliedjes over jongetjes die meisjes ontmoeten, eeuwige liefde, bloemen en bijtjes. Natuurlijk heeft Pirner wel verhalen over de liefde, maar dan draait het vooral om de ellende die emoties met zich meebrengen.Ironie
Pirner bezingt vooral ironische verhalen. In ‘Without a Trace’ wordt hij niet verliefd op het mooiste meisje van de klas, maar op een prostituee. Hij verliest zijn hart aan een hoer en zij lacht hem glashard in ’t gezicht uit. In ‘We 3’ wordt hij verliefd op de vriendin van zijn beste vriend. Zij kan hem niet luchten en drijft een wig tussen een vriendschap die al jaren bestaat. Wie dit niet herkent uit zijn eigen leven, kan het zich in ieder geval helder voorstellen. Het leven kent eerder ironie dan euforie, lijken de songs van Soul Asylum te willen zeggen.Pirner geeft abstracte thema’s als liefde, dood en eenzaamheid een gezicht. Eenzame ouderen die bij de telefoon wachten tot er eindelijk weer eens iemand belt in ‘Somebody to Shove‘. De dwingende beat die de naderende dood doet versnellen, laat de oude man in het nummer wild om zich heen dansen – en ik dans met hem mee. Een dans om te bewijzen dat we vol met levenslust zitten en niet klein te krijgen zijn. Samen zingen we alle frustratie eruit. Uitgeput zakken we uiteindelijk op een stoel.

Soul Asylum anno nu

Troost
‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ Dat laatste in ieder geval niet meer na het beluisteren van Black Gold. De herkenbare situaties bieden troost. Ik dompel mij onder in de woorden en de sterke beat die de ruggengraat vormt van alle nummers van Soul Asylum. Ik voel me met iedere maat beter, sterker worden. ‘Misery loves company, we could start a company that makes misery: Frustrated Incorporated!’, zingt Pirner in het nummer ‘Misery’.In de muziek van Soul Asylum wordt zoals gezegd de ironie van het leven bezongen, en daarin klinkt ook een beetje hoop. Wie het leven niet te serieus neemt en om zichzelf kan lachen, die redt het wel. In het Zwarte Goud vind ik troost, plezier en nieuwe zin om er wat van te maken.Hieronder een paar YouTube-samples van de band. De officiële clips op YouTube zijn niet te embedden, maar de linkjes in de tekst verwijzen wel naar de betreffende clips.

Somebody to Shove:

Misery:

Runaway Train:
Deze tekst verscheen in kortere vorm eerder op Frommel.blogspot.com en in huidige vorm ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities Video

Column: Eindelijk (niet meer) uitgerookt

Ik heb naar dit moment uitgekeken: dat ik mijn stamkroeg instap en voor het eerst in mijn leven niet word verwelkomd door een dikke laag kankerverwekkende rook. Op 1 juli is het zover, want dan gaat het rookverbod voor de horeca in. Of nu ja, dan is mijn stamkroeg gesloten omdat het dinsdag is, maar de rest van de week kan ik longveilig in de kroeg zitten. De rokers zullen meteen denken: daar heb je weer zo’n zeikerd over roken en kanker. Bla bla bla. Als je niet in de rook wilt zitten, dan ga je toch lekker niet uit? Dat werd me dikwijls gezegd de afgelopen jaren. Rokende vrienden en andere stamgasten beseffen niet dat zo’n uitspraak tegen de borst stuit omdat het idee maar thuis te moeten blijven uit gezondheidsoverwegingen een grote beperking van de bewegingsvrijheid is. In wezen wordt er gezegd dat niet-rokers maar niet naar de kroeg moeten gaan. Dat iedereen die niet geconfronteerd wil worden met mogelijk kankerverwekkende rookwolken maar alvast geraniums moet kopen omdat zijn sociaal leven er qua saaiheid niet onder zal doen als dat van de gemiddelde bejaarde. Vrijheidsbeperking
Natuurlijk is het tegenargument dat de rokers met deze nieuwe wet worden beperkt in hun bewegingsvrijheid. Dat is tot op zekere hoogte waar. Maar objectief gezien wordt het de rokers alleen verboden om in een openbare, sociale gelegenheid iets te doen wat de gezondheid van anderen en henzelf ernstige schade toebrengt. Je mag toch ook niet stomdronken autorijden? Ik ben mijn hele leven al een anti-roker. Nadat ik praktisch de baarmoeder werd uitgerookt, had ik mijn portie nicotine voorgoed gehad. In mijn naaste omgeving heb ik menigeen zien vechten tegen zijn rookverslaving. Ook zijn bekenden van me aan kanker overleden.
Roken is een vreemde gewoonte. Ik kan er met mijn volle verstand ook niet bij dat iemand vrijwillig de dood in zijn lichaam toelaat. Ieder haaltje aan zijn sigaret opnieuw. Maar goed, iedereen mag van mij doen wat hij wilt, zolang anderen daar maar geen last van hebben. Dat geldt laatste geldt dus niet voor roken in het café of in een restaurant, want daar hebben anderen gewoon last van. Punt uit.
Einde-lijk
Het tijdperk van in naar rookstinkende kleding thuiskomen is voorbij. Ook die nachtelijke traanmomenten in de kroeg, omdat m’n ogen overgeprikkeld waren van alle rook, het soms benauwde hoesten, en de brandplekken in kleding en armen – het is verleden tijd. En dat werd ook tijd. (Dramatische passage, hè?)
Ik ben benieuwd hoe de overgang de komende maanden zal verlopen. Wellicht dat een aantal rokers nu besluit thuis te blijven. Dat betekent niet meteen dat het aantal kroegbezoekers afneemt, want je hebt kans dat veel niet-rokers nu eerder een drankje zullen gaan halen nu ze de tent niet meer uitgerookt worden. Uiteindelijk zullen de rokers ook niet eeuwig thuisblijven. Het is namelijk helemaal niet gezellig achter die geraniums. (Schreeuwt hij uit ervaring.)
Longfilmpje
Daarom een toost, omdat de Nederlandse overheid eindelijk een keer in staat is geweest om een beslissing te nemen waar we wel iets aan hebben. En laten we tijdens het drinken onderstaand videootje in gedachten houden. (Hoewel tot mijn verbazing uit onderzoek blijkt dat dit soort beelden rokers zelden aanzetten om te stoppen. ) Proost!

Lees ook:

Categorieën
Mike's notities Video

Video: De beeldvorming van allochtonen

Nee, maak je geen zorgen. Dit blog is niet opeens een podium geworden voor allerlei politiek correct geneuzel over integratie, de allochtonenproblematiek of vage videomanifesten van Politieke Muppets. Natuurlijk heb ik wel een mening over dit soort zaken (wie niet?) en laat ik die bij tijd en wijle ook merken. Dit keer even niet.Onderstaande videoreportage heb ik geschoten voor Intermediair en behandelt de presentatie van de tweede Oriëntatiegids Multicultureel Talent. (Probeer dat maar eens vijf keer achter elkaar te zeggen zonder dat je tong dubbelslaat.) Samen met mijn favoriete freelancer Hester van den Blink vroeg ik de aanwezigen en de gasthoofdredacteur van de gids of een boekwerkje waarin multicultureel talent wordt aangeprezen, nodig is en of een exclusieve gids voor mensen met een bepaalde komaf niet stigmatiserend is. Oftewel: (hoe) kan zo’n gids de beeldvorming van allochtonen beïnvloeden? Kortom, een video over de representatie van allochtonen. (En stiekem dus een promofilmpje voor de betreffende multiculti gids, maar dat even ter zijde).

(Soort van) gerelateerd – Alles des Rita’s:

Categorieën
Media Video

Video: Werken in de verkeerstoren van Schiphol

Een luchthaven is een bijzondere plek waar mensen weggaan of terugkomen van avonturen, vakanties en zakenreizen. Achter de gates gaat een industrie schuil van duizenden mensen die dagelijks hun taak vervullen als radertje in een geoliede machine.De werking van die machine heeft me altijd gefascineerd. Vooral de mensen die het luchtverkeer regelen. Wat doen die eigenlijk? Wat komt erbij kijken om vliegtuigen veilig het luchtruim in te sturen en te laten landen?Om een antwoord te vinden op die vragen was ik samen met collega Hester van den Blink op Schiphol om een videoreportage te maken van Jarno Janssen, een recent toegevoegd lid aan de garde der luchtverkeersleiders. De reportage die we maakten geeft een inleidende indruk van wat Janssens werk inhoudt. Luchtverkeersleider is een intensieve baan die je voor het leven kiest. Janssen legt daarom ook uit waarom hij voor deze carrière heeft gekozen. Een vraag die ik aan bijna alle mensen stel die ik interview, daar de motieven van mensen en de keuzes die daaruit voortvloeien veel onthullen over iemands persoonlijkheid. De productie lijdt wel wat onder de primitieve montageset waarop deze is gemaakt, maar ik geloof wel dat de inhoud de vorm weet te overstijgen. De videoreportage is gemaakt als aflevering van de serie Starters in Beeld.

Zie ook: Multimediaal droste-effect en Starters in Beeld: Journalist.

Categorieën
Bloggen Strips

Weblogs: Plaatjes bij de buren…

Ik heb de gewoonte om tijdens verloren momenten – vergaderingen op mijn werk, aan de bar in de kroeg en tijdens telefoongesprekken – tekeningen te schetsen. Menig notitieblok, tijdschriftcover en bierviltje werd door mijn hand gevuld. Iedereen krabbelt immers wel eens wat. Sommige krabbelaars (niet in de Hyves-zin van het woord, dat is vloeken in de kerk en waar dan ook) vinden hun werk goed genoeg om online te zetten.Hallie Lama
is een van de weinige striptekenaars die erin slaagt om iedere dag, of nu ja bijna iedere dag, een humoristisch prentje te presenteren. Ik schreef al eerder naar aanleiding van een smallpress uitgave een recensie over zijn werk: “Lama heeft de voorkeur voor vreemde randfiguren voor wie extremiteiten dagelijkse kost zijn. Geen figuren met wie je graag alleen in een lift staat, of met wie je snel een biertje gaat drinken.” Laatst vertelde hij op de stripbeurs in Rijswijk dat hij juist veel inspiratie uit de kroeg haalt. Menig vreemde figuur weet de kruk naast Hallie te vinden. Vanachter zijn biertje krijgt hij de meest absurde verhalen te horen. Het resultaat van al die verhalen en Hallie’s gedachtenkronkels vind je hier. Enjoy.PIP: The Post-it Project
De introductie van deze site zegt genoeg: “This blog was originally dedicated to documenting the post-its I doodled while at work. However, this blog has grown beyond it’s original intent to encompass the post-its drawn by me and and any post-it compatriots who deem to grace it’s halls with their own artfull pictographs.”

PIP is een gezamenlijk project. Wat betekent dat de kwaliteit van de tekeningen nogal uiteenloopt. Toch leuk om eens doorheen te bladeren. Er zitten ook vrolijke animaties tussen.
Over animatie gesproken: de stop-motionanimatie How We Met vind ik erg amusant, te vinden op de site www.zoomintosee.com. Al is het filmpje volgens mij wel een ingedekte reclamespot voor de Samsung g800 te zijn. De site bevat namelijk ook een link naar een promotiesite voor dit mobieltje. Maar goed, dat gegeven kun je natuurlijk ook negeren en toch genieten van het filmpje:

Categorieën
Film Strips

Roger Cormans Fantastic Four

Fantastic Four van Tim Story uit 2005 en het vervolg Rise of the Silver Surfer, zijn niet de enige films die van dit superheldenteam zijn gemaakt. In 1994 regisseerde Oley Sassone een filmversie van de strip. Filmveteraan Roger Corman was producent.Corman is legendarisch in B-filmland en heeft ruim vierhonderd low budget films op zijn naam staan, waarvan de meeste binnen enkele dagen zijn opgenomen.

Mager budget
Volgens de legende rond de Cormans Fantastic Four-film werd de film in aller haast gemaakt omdat de producent de rechten over de personages binnen afzienbare tijd zou verliezen. De film werd met een mager budget gemaakt van rond een miljoen dollar. (Volgens Wikipedia 1,5 miljoen overigens.) En dat is overal aan af te zien. Vooral de specialeffects moeten het ontgelden. Wanneer Johnny Storm aan het einde van de film eindelijk doorheeft hoe hij als een menselijke toorts kan vliegen, is duidelijk te zien dat hij geanimeerd is. Toch zien de meeste tekenfilmfiguren er beter uit. De film heeft dus dat typische B-filmgevoel waar Cormans producties bekend om zijn. (Mijn favoriete reeks van Corman zijn de Edgar Allan Poe-verfilmingen waarin Vincent Price de hoofdrol speelt.)

Fantastic soap
De film van Corman heeft nooit de bioscoop gehaald. Na de eindmontage werd de film op de plank gelegd om nooit uitgebracht te worden. Volgens de geruchten is de film opgekocht door Fox of Marvel zodat er later een serieuze verfilming van de strip gemaakt kon worden – de film van Tim Story dus. Overigens is Dr. Doom in beide films de vijand van het fantastische viertal, al krijgen ze het in de Corman-versie ook nog eens aan de stok met Mole Man. Ondanks alle inspanningen van de makers blijkt het soapachtige verhaal rond Cormans Fantastic Four, dat vol intriges zit, boeiender te zijn dan de film zelf.

Voor een indruk zie de trailer hieronder:

Lees ook: De oorsprong van de Fantastic Four.