Tag: Star Wars
Categorieën
Stripbladen in de post | Vlog 289
Mijn artikel over het schrijven van games en Storyworld vind je hier.
Categorieën
Privé leven
Allereest: voor Submarine Channel mocht ik een top 5 van de vreemdste versies van de Kerstman in comics schrijven. Die kun je hier lezen.
En dan nu door met wat ik je eigenlijk wilde vertellen…
Laatst zat ik een live-stream te kijken van de Amerikaanse striptekenaar Ethan Van Sciver, waarin hij taarten ging halen tijdens Thanksgiving. Gefascineerd heb ik de veertig minuten durende video tot me genomen.
Van Sciver is niet alleen een fantastische tekenaar, hij heeft ook een onderhoudend en levendig YouTube-kanaal waarin hij praat over Star Wars en wat daar tegenwoordig allemaal mis mee is, en over strips maken.
‘Uncle Ethan’ zoals z’n fans hem noemen, is ook een van de prominente gezichten van de ComicsGate-beweging. Daar vertel ik je in een andere post graag meer over, want dat is een boeiend onderwerp op zich.
Aan het begin van de video zat Ethan achter het stuur en vertelde hij dat ze een chronisch tekort aan taarten hadden in huis. We reden met hem mee naar een winkel waar hij al streamend enkele verschillende pies uitzocht. Niet alleen weet Van Sciver van zoiets prozaïsch een boeiend verhaal te maken, ook vind ik het fascinerend om te zien hoe zo’n farmer’s supermarkt er in New Jersey uitziet. Het halen van taarten is overigens een running gag in de vlogs van Ethan.
Waarom maak ik nu nooit van dit soort vlogs, vroeg ik mezelf later af. Niet alleen kan ik niet zoals Ethan van het alledaagse een spannend avontuur maken, ook heb ik schroom in het openbaar tegen een camera te praten. Ik richt liever de lens op een comic waar ik enthousiast over ben.
Ook voel ik de laatste weken een mededeelmoeheid die tegelijkertijd opkwam met mijn afkeer van sociale media. Het komende jaar wil ik daarom veel meer dingen voor mezelf houden in plaats van die te delen via Instagram of een vlog. Meer privé leven dus. Het filmkijkproject in de maand november maakte mij duidelijk hoe fijn het is om gewoon dingen voor jezelf te doen, zonder dat anderen meteen kunnen inhaken met hun mening over wat je net gezien hebt.
De laatste weken van december ben ik dan ook op vakantie. Zodra de laatste vlog van dit jaar online staat, ga ik even niet meer vloggen. 5 januari dit jaar publiceerde ik de 94ste vlog op mijn YouTube-kanaal, inmiddels zitten we over de 280. Ik heb dus heel wat afleveringen geproduceerd dit jaar. En de taart… eh, koek is even op.
In mijn vakantie laat ik sociale media links liggen. Mijn mail check ik zo min mogelijk, en ik zal zelfs minder YouTube kijken om zo los te komen van de spiraal van negativiteit die door het algoritme versterkt wordt.
Ik wil in mijn hoofd weer ruimte voor mijn eigen gedachten krijgen en inspiratie vinden in offline media zoals strips en boeken. En natuurlijk mijn brein even luchten in het bos of op het strand.
Tijdens de tweede dag van de wintereditie van Dutch Comic Con heb ik vooral veel cosplayers geïnterviewd. In stripblad Eppo heb ik een rubriek waarin ik iedere aflevering een leuke cosplayer ondervraag, dus het leek me een goed idee alvast wat mogelijke kandidaten te scouten. Cosplay vind ik een erg leuk verschijnsel en ook dit jaar waren er op Comic Con veel mensen die zich hadden verkleed als hun favoriete personage.
Ik nam de gesprekken op met mijn mobiel. Met een beetje mazzel kon ik daar weer vlogs van monteren. Je bent crossmedia journalist of je bent het niet.
In de dealerhal liepen zondagochtend veel cosplayers rond die zin hadden om over hun kostuum te praten. Behalve eentje dan. Die wilde zich graag laten interviewen en cosplayde voor het eerst. Zijn enthousiasme voor het cosplayen werkte aanstekelijk. Toch, toen ik nogmaals vertelde dat het interview voor een vlog was, wilde hij toch liever niet online gezet worden. Jammer, want het was een leuk interview. Maar natuurlijk respecteer ik dat wel en ik wiste dan ook meteen het file.
Het voordeel van de dealerhal is dat er niet zo heel veel muziek door speakers schalt. In de gamershal word je doof na een paar uur en interviews opnemen is daar niet te doen.
De Joker en een Riddler kon ik interviewen in de stand van Dirtees, wat helemaal een uitkomst was. De nieuwe JOKER-film is net een maand uit en deze Joker was helemaal in de stijl van Joaquin Phoenix’ versie van Batmans aartsvijand. Mocht je JOKER nog niet hebben gezien, doen! Want dit is een van de beste films van 2019.
Ook heb ik illustratoren SpaceMonsterArts en Renée Rienties geïnterviewd voor een vlog. Renée ken ik sinds we naast elkaar zaten op de Amsterdam Comic Con twee jaar geleden. Ze maakt leuke strips en mag gerust een aanstormend talent genoemd worden. Hoewel dat natuurlijk een verschrikkelijk cliché is, vind ik die van toepassing op dit jonge tekentalent. SpaceMonster kende ik van Instagram en zij mij ook, dus dat was meteen gezellig.
Het is grappig dat op de dagen dat ik mezelf voorneem het rustig aan te doen, ik vaak het meeste werk verzet. Nu is een Dutch Comic Con sowieso een mooie gelegenheid om met tekenaars en andere nerds te praten. Vaak leveren die gesprekken verse ideeën op voor artikelen, of materiaal voor vlogs. Ook spreek ik dan met opdrachtgevers van me die een stand hebben, zoals Rob van Bavel van Eppo.
Vele gesprekken later zat ik bij de live-opnamen van de podcast van Melvin en Gerto. Iedere week zijn ze met Chez Geeque te horen over geeky dingen. Hun gast was dit keer Kenny Rubenis die af en toe net zulke droge en gevatte opmerkingen maakte als zijn personages uit de strip Dating voor Geeks. De heren hadden enkele prikkelende stellingen over Star Wars en toen ze naar mijn mening vroegen over de Star Wars-films van Disney heb ik een monoloog gehouden over hoe vervelend ik die vind. Je kunt het beter Star Woke noemen in plaats van Star Wars. Bij deze film is de politieke en ideologische boodschap veel belangrijker dan het vertellen van een spannend en goedlopend verhaal. Mocht ik enkele wokies in het publiek hebben beledigd, dan maakt dat de dag eigenlijk alleen maar leuker.
Onderweg naar huis nam ik mezelf voor de volgende dag lekker aan de slag te gaan met de vlogs die ik had opgenomen. Helaas had het lot iets anders in gedachten. Vlak bij huis schoot er een nare steek door mijn linkervoet en kon ik bijna niet meer lopen. Nu sta ik op aanraden van de fysiotherapeut sinds twee maanden als ik werk achter mijn computer in plaats van te zitten. Al het staan, het recente sporten en twee dagen Comic Con waren kennelijk overbelastend voor mijn voeten. (Tenzij een van de wokies uit het podcastpubliek snel een voodoopoppetje van me gemaakt had en nu vol plezier met een naald in mijn linker voet aan het prikken was.) De volgende dag kon ik nog steeds niet staan op mijn voet en zat ik op de bank met een laptop achterstallige teksten te schrijven. Ook niet verkeerd, maar die vlogs moesten dus even wachten.
Illustrator Gerben den Heeten tekent graag mooie, wulpse dames. Geeky Pin-Ups, maar dan met een knipoog. Ik sprak met hem op de COMIC CON AMSTERDAM 2019.
Donderdag 4 juli
Welke Star Wars-films vind ik eigenlijk nog de moeite van het herkijken waard? Laat ik ze allemaal even op een rij zetten, van beste naar slechtste, oftewel van Star Wars naar Star Worst.
Ik beperk me hierbij even tot de live-action-films en laat tv-specials, animaties en Ewoks-gerelateerd kijkvoer achterwegen. Niet dat ik een hekel heb aan Ewoks, maar ik heb de animatieseries nog niet gezien en die kan ik dus niet beoordelen.
1. The Empire Strikes Back & Return of the Jedi
2. A New Hope
3. The Force Awakens
4. Attack of the Clones
5. The Phantom Menace
6. Revenge of the Sith
(Eigenlijk zou ik iedereen willen afraden de volgende films überhaupt te gaan kijken, tenzij je het leuk vindt jezelf te martelen:)
7. Rogue One
8. Solo: A Star Worst Story
9. The Last Jedi
Je hebt het goed gezien: de laatste drie Star Wars-films vind ik eigenlijk helemaal niks. Bij twee viewings van Rogue One viel ik telkens letterlijk in slaap. Solo: A Star Wars Story is overbodig, saai, voorspelbaar en heel slecht uitgelicht. Over The Last Jedi heb ik het straks nog.
Het grappige is wel dat die laatste paar ervoor zorgen dat de prequels beter lijken. Hoewel ik me kan herinneren dat ik toentertijd erg onder de indruk was van The Phantom Menace. Het was de eerste SW-film die ik in de bioscoop zag en ik weet nog dat ik de pod-race fantastisch vond. JarJar kon mij toen echter al niet boeien.
The Last Jedi is inderdaad mijn minst favoriete Star Wars-flick. Toen ik hem de eerste keer had gezien in de bioscoop schreef ik een stukje waarin ik alles opsomde dat ik leuk aan deze film vond. Achteraf gezien forceerde ik mezelf om die leuke dingen aan te kaarten en vooral alles wat ik maar niks vond, te negeren. Ik was toen nogal in de bui van: ‘Wie ben ik om aan Ryan Johnson te vertellen hoe hij een film moet maken?’ En als geek wilde ik vooral de leuke kanten van blockbusters benadrukken, vooral omdat het internet al zo zuur was geworden.
Ik zat in die tijd ook net bij een podcast over geeky dingen, en de eerste aflevering ging over TLJ. Ik hield me toen behoorlijk in over deze film, want we waren net begonnen en we moesten nog aan elkaar wennen. Al vond ik toen al dat volgens TLJ alle vrouwen altijd gelijk hebben en alle mannen op hun nummer worden gezet. Het is niet moeilijk om een duidelijke feministische boodschap in deze film te zien, laat ik het zo zeggen.
Ook is mijn mening in de loop der tijd veranderd over The Last Jedi. Dat komt ook door de vele video-essays die ik online heb gezien over TLJ en The Force Awakens. Slimme videomakers en Star Wars-fans benadrukken in die essays wat er eigenlijk allemaal niet klopt aan die film en weten te overtuigen met klinkende argumenten en voorbeelden.
Ook over personages als Rey. Als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. Een Mary Sue noemen we dat dan, wat eigenlijk gewoon betekent: dit personage heeft geen fouten en is overal goed in, zonder dat ze er iets voor heeft moeten doen. Jammer, want Rey had veel potentieel.
Hoewel ik TLJ in het begin dus nog wel redelijk vond, ben ik door die essays en door een tweede viewing een paar maanden later duidelijk van mening dat dit daadwerkelijk een Star Worst Story is. Behalve de feministische agenda en personages als Rey, zijn de plotgaten die zo groot zijn dat je er een Death Star in kwijt kunt, en andere inconsequenties, niet over het hoofd te zien. Ik ben het met veel fans eens dat Luke Skywalker onherkenbaar is veranderd in zijn manier van doen. Zelfs Mark Hamill vond dat maar niks, en hij is Luke Skywalker.
Maar goed, het bovenstaande lijstje en opvattingen over de films zijn mijn mening. Dat er mensen anders over denken, snap ik. En dat is prima. Wat mij alleen vaak opvalt bij dit soort particuliere lijstjes, is dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als je zegt dat je The Last Jedi niet veel soeps vind. Men identificeert zich teveel met wat ze leuk vinden. Dat gaat zelfs zo ver dat als je dus iets niet zo tof vindt waar zij helemaal gek van zijn, dat ze dit eigenlijk als een persoonlijke afwijzing ervaren. En dat is nog in het meest gunstige geval, want veel mensen zien dit meteen als een persoonlijke aanval. Zucht.
Zelf lig ik er niet wakker van als mensen de strips waar ik dol op ben niet kunnen waarderen. Het is mijn leven, mijn ervaring. Ik voel me echt niet persoonlijk aangevallen als je Spider-Man niks vindt. Jammer voor je, denk ik dan.
Maar ja, debatteren is een verloren kunst die niet beoefend wordt op online fora. Daar ben je meteen een seksist als je oppert dat Rey het allemaal wel heel makkelijk afgaat allemaal. Of dat in The Last Jedi alle vrouwen gelijk lijken te hebben en alle mannen het volgens hen fout. Daar commentaar op hebben maakt je nog geen seksist, dat maakt dat je slecht geschreven films gewoon niet trekt.
Ik ben wel klaar met mensen die met drogredenen meningen die afwijken van hun visie aanvallen. Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet meer over Star Wars hebben, en dat vind ik eigenlijk nog het ergste. Ik vind het ontzettend jammer dat de Star Wars-franchise door deze nieuwe films en al het gelul eromheen nu wel zo’n beetje verleden tijd voor mij is. De oorspronkelijke drie films zal ik zeker nog wel een paar keer kijken, ook wel The Force Awakens vanwege de nostalgische vibe en het feit dat Luke, Leia en Han een rol in deze film spelen, en misschien ook de prequels van Lucas. Daarna houdt het echt op.
Boekwinkel Scheltema in Amsterdam had een uitverkoop. Onweerstaanbaar voor een boekliefhebber als ik dus vulde ik mijn mandje met boeken.
In deze boekhaul video laat ik zien wat ik dus de komende tijd allemaal ga lezen. Onder andere Menno’s Superheroes Kookboek van Menno de Koning, een boek over de dood, een reisgids naar Gotham City, de Bob Dylan aantekeningen en een frisse kijk op Star Wars.
De prachtige VPRO Gids-cover van illustrator Tzenko Stoyanov doet me niet alleen denken aan pulpcovers van sciencefiction pockets, ook doet deze illustratie me afvragen wat ik eigenlijk weet over het heelal en de ruimte.
Het meeste wat ik denk te weten heb ik namelijk geleerd van Star Wars en Star Trek. Maar dat is toch eigenlijk gelul in de ruimte, of niet?
AMSTERDAM COMIC GEEK (mijn kanaal over comics!) https://www.youtube.com/channel/UCHGVraAOitRPZm_9attMlOQ/
Met deze vlog blijven we nog even in de sfeer van de Marvel superhelden. De advertenties voor Marvel comics in de uitgaven van Juniorpress vond ik vroeger altijd erg leuk om te zien.
Het waren vaak mooie coverillustraties met pakkende en grappige teksten om je nieuwsgierig te maken naar deze comics. Wat natuurlijk altijd lukte, want menig comic riep een brandend verlangen op om deze te kopen en te lezen.
Daarom een blik een stapel oude Juniorpres comics van weleer, die meteen een mooie sample geven van wat voor moois de uitgeverij toentertijd uitbracht.
Deze vlog had ik opgenomen voor het overlijden van Stan Lee, maar past eigenlijk best goed bij de vlog die ik eerder deze week publiceerde en waarin ik terugblik op de glansrijke carrière van deze striplegende.
De hele week ben ik met het overlijden van Stan Lee bezig geweest. Sowieso maakte zijn dood veel indruk op mij omdat Stan een van de belangrijkste schrijvers in mijn leven was. Hij heeft immers samen met Steve Ditko mijn favoriete personage ooit gecreëerd. Maar ook omdat ik de eervolle taak had om verschillende kranten en radioprogramma’s te woord te staan om te praten over de legende van Stan Lee. Donderdag was ik te gast bij Next Level Heroes om samen met Melvin van het geeky T-shirt bedrijf Dirtees te praten met Bas en Bardo over Lee. Deze uitzending komt vrijdagmiddag 16 november online. Check het YouTubekanaal hier.
De American Book Center in Amsterdam is een van mijn favoriete boekwinkels. Ze hebben een fijne collectie aan strips- en filmboeken, het personeel is aardig en deskundig, en de winkel ademt een relaxte sfeer uit.
Jitse Verwer werkt er alweer 18 jaar en is verantwoordelijk voor de strip- en animatie-afdeling. Jitse interview ik in deze vlog over hoe hij als inkoper te werk gaat, waar hij op let en welke strips je zeker moet gaan lezen.
Masters of the Universe, de live-action versie van He-Man met Dolf Lundgren, staat op Netflix. Ik verwachtte een matige B-film bij het herkijken van deze film, maar het werd een positieve kijkervaring.
Deze film vind ik leuker dan de laatste Star Wars-film!
Categorieën
The Fandom Menace?
Van een kennis kreeg ik laatst een action figure van de Ghostbusters-film uit 2016. Die kennis heeft een beetje een plagerig gevoel voor humor, want hij weet dat ik de laatste Ghostbusters-film helemaal niks vind.
Toen de eerste trailer van Paul Feigs prul online kwam, schrok ik me rot. Wat een ongelooflijk slechte grappen! Dat beloofde niet veel goeds. De recensies waren niet veel beter.
Kinderachtig
Sinds een tijdje staat deze Ghostbusters op Netflix en omdat mijn vriendin wel nieuwsgierig was naar de flick, hebben we hem opgezet. Na twintig minuten keken we elkaar aan, en besloten we onze tijd nuttiger te besteden. De uiteindelijke film bleek nog erger dan de trailer deed vermoeden. Het verhaal zwabberde. De grappen waren van een zeer kinderachtig niveau, met als dieptepunt Thor die tijdens een sollicitatie wordt verteld dat hij even niet mee mag luisteren, en vervolgens zijn handen voor zijn ogen doet. Als je dan toch een remake maakt van een klassieke film, zorg dan dat je in ieder geval in de buurt komt van het origineel. Brand anders je vingers er niet aan.
De Ghostbusters action-figure staat voor mij symbool voor het politieke klimaat in Hollywood en de entertainmentindustrie. Je moet namelijk met commentaar op Feigs Ghostbusters oppassen. Vooral als je een man bent. Want voordat je het weet, word je weggezet als vrouwenhater, omdat de vier mannen uit het origineel door vier vrouwen zijn vervangen. Vind je de nieuwe Ghostbusters dus ruk, dan zal je wel een probleem hebben met de politiek correcte casting.
Dat is niet het geval. Ik vind het gewoon geen goede film. En dan kun je wel juichen dat meisjes nu opeens ook Ghostbusters gaan cosplayen dankzij deze flick, maar dat maakt het nog steeds geen goede film.
Meer diversiteit!
Ik heb wel een probleem met politieke correctheid overigens, maar niet met meer diversiteit in film en andere media. Wel heb ik soms moeite met hoe dit fenomeen wordt aangepakt. Hollywood lijkt de vraag naar meer diversiteit vooralsnog te beantwoorden door remakes van films te maken waarin voornamelijk blanke mannen de hoofdrol hadden, en in de nieuwe versie die mannen door vrouwen te vervangen. Denk aan Ghostbusters en Ocean’s 8. Die film heb ik nog niet gezien, dus ik kan er inhoudelijk niet verder over oordelen dan dat de trailer een film laat zien die goed kan uitpakken voor vriendinnen die een gezellig avondje in de bios willen zitten. En dat is prima.
Alleen vind ik als antwoord op bovenstaande vraag, genderswapping nogal makkelijk. Dat geldt ook in comics, waar blanke mannelijke superhelden een tijdje worden vervangen door een niet-blank personage of door een personage van de andere sekse: denk aan Captain America en Thor. Ik zie veel liever nieuwe, boeiende superhelden met een diverse achtergrond, dan zo’n (tijdelijke) vervanger. Dat lukt ze bij Marvel zo nu en dan. Ms. Marvel is een geslaagde poging, America Chavez niet, wat alles te maken heeft met een prekerige manier van verhalen vertellen.
Ook maakt een meer diverse cast een comic of film niet meteen goed.
Dat Wonder Woman volgens de marketingcampagne de eerste superheldenfilm is waarin een vrouw de hoofdrol speelt, of dat bij Black Panther voor en achter de camera vooral Afro-Amerikanen hebben gewerkt, maakt deze films niet automatisch goed. Nu vind ik Wonder Woman op meerdere fronten een geslaagde superheldenfilm, en de beste DC Comics verfilming sinds de Batman-films van Chrisopher Nolan, maar dat terzijde. Dat Wonder Woman grotendeels geslaagd is heeft onder andere te maken met de casting en het scenario, en niets met het politiek correcte gehalte. Overigens is Wonder Woman niet de eerste vrouwelijke hoofdrol in een superhelden-film, maar dat terzijde.
Giftig
In Star Wars: The Last Jedi, kun je zonder moeite een aanklacht tegen (toxic) masculinity zien en een duidelijke feministische boodschap. Nu hou ik er zelf van als verhalen sociale kritiek bevatten en als er dingen worden aangekaart. Films reflecteren de tijd en de wereld waarin ze gemaakt worden. Spelen er zaken in de maatschappij, dan zal je die ook op het witte doek gereflecteerd zien. Die reflectie kan echter op verschillende manieren geconstrueerd worden. Als een boeiend meeslepend verhaal, of als een preek van de filmmakers die het publiek wel even zullen opvoeden. Mijn voorkeur gaat uit naar het eerste. Voor dat laatste gaan mensen zondag maar naar de kerk.
Slordig geschreven, prekerige films is dus Hollywoods tweede antwoord op de vraag naar meer representatie in film.
Maar oh, wee als je kritiek hebt op bovengenoemde films. Dan ben je of een vrouwenhater, racist of manbaby. Vooral Star Wars-fans liggen de laatste tijd onder vuur in de media. Ze spreken zich uit over Solo: A Star Wars Story om verschillende redenen. Op de een of andere manier worden deze fans geframed als extreem rechtse, witte mannen. Nu is er wel een percentage fans dat zich niet zo netjes gedraagt online. Kelly Marie Tran die Rose Tico speelt in The Last Jedi, schijnt van Instagram weggepest te zijn.
Ik schrijf schijnt, want hoewel dit overal bericht wordt, heb ik haar hierover nog nergens horen praten. Er wordt dus wel heel veel over haar gesproken maar niet met haar. Mocht jij een artikel weten waarin ze hier direct over geciteerd wordt, dan hoor ik het graag.
Hoe dan ook, dat soort trolgedrag valt nooit goed te praten. Maar om hoeveel Star Wars-fans hebben we het dan eigenlijk? De meeste fans met kritiek op de films gedragen zich prima.
Donald Glover Trump
En zo gaat dat wel vaker, heb ik gemerkt. Een kleine groep wordt gezien als representatief voor de rest en dat terwijl er niet één soort Star Wars-fan bestaat. Mensen worden heel makkelijk in een hokje gestopt of op basis van een kenmerk meteen gebrandmerkt. Zo worden sommige Amerikaanse stripmakers opeens door hun collega’s geboycot en genegeerd omdat ze bij de vorige verkiezingen Trump hebben gestemd en daarvoor zijn uitgekomen.
Nu ben ik zelf geen fan van Trump, en als ik Amerikaan was geweest had ik waarschijnlijk niet op hem gestemd. Maar ja, ik ben geen Amerikaan, dus hoe kan ik de afwegingen van een Trump-stemmer precies duiden? Als je een staalarbeider bent en je zit al jaren op de bank omdat de fabriek waar je werkte moest sluiten in de recessie, en Trumps campagne belooft je een baan, dan is dat wellicht reden genoeg om op hem te stemmen.
Maar los daarvan: who cares? Politieke oriëntatie is voor mij geen reden om niet te luisteren naar wat die persoon te vertellen heeft zolang als hij of zij zinnige dingen zegt. Bovendien staat dit los van of iemand goed kan tekenen of niet.
Als vrienden vertellen dat ze heel erg teleurgesteld zijn in de huidige reeks Star Wars-films, snap ik waar ze vandaan komen. Ik snap waarom ze moeite met deze films hebben, ook al heb ik met sommige elementen geen of minder moeite dan zij. Dat veroordeel ik niet. Soms ben ik het zelfs met ze eens.
Dat geldt ook voor heel veel vloggers die hun teleurstelling in de franchise laten blijken, zoals Ethan van Sciver die op het YouTube-kanaal ComicArtistPro Secrets veel video’s over Star Wars publiceert. Ook Uncle Ethan, zoals de kijkers hem vaak noemen, is een Trump-stemmer en zit politiek gezien in de conservatieve hoek. Ik hoef het niet altijd met hem eens te zijn om samen met hem te kunnen lachen om de gekke plotgaten in de films en de vreemde houding die Disney en de makers aannemen tegenover kritische kijkers. Want die trollen soms net zo hard als de fans die hen laten weten dat ze de nieuwe films niks vinden.
En daarbij: soms ben ik het gewoon helemaal met de kritiek eens. Ik vind Rey een heel tof personage en een boeiende toevoeging aan de Star Wars-wereld. Maar als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. De vragen die Rey oproept, zijn in The Force Awakens noch in The Last Jedi beantwoord. Misschien komt dat nog, maar dat betekent niet dat dit soort slecht geschreven elementen uit de films niet benoemd mogen worden.
Goed verdienmodel
Het discours online is veel te zwart-wit. Daar zeg ik niets nieuws mee. In plaats van te vragen waarom iemand op Trump stemde, is het veel makkelijker om die stemmer weg te zetten als conservatief/racistisch/weetikveelwat. In plaats van een Star Wars-fan te vragen waarom hij The Last Jedi ruk vond of teleurgesteld was in Solo: A Star Wars Story, is het veel makkelijker om die fan weg te zeggen als vrouwenhater, of racist of weetikveelwat. En waarom? Het is voor (Amerikaanse) mediabedrijven goed verdienen aan deze patstelling en het ongenuanceerd brengen van de situatie. Clickbate scoort goed. Wij/zij denken is een verdienmodel dat het ook goed doet in de politieke arena. Maar ook tussen mensen onderling. Hoor je bij ons of ben je de vijand?
En daarbij is het voor Disney veel handiger om fans de schuld te geven van het feit dat Solo het slecht doet in de bioscoop en verlies lijdt, dan kritisch te kijken naar het product dat ze gemaakt hebben. Misschien is Solo gewoon niet zo’n goede film en valt daarom de box office tegen. Misschien hebben de bioscoopgangers te veel het gevoel dat Disney Star Wars als melkkoe zien en daarom de ene film na de andere uitpoept. Misschien was de concurrentie in de bios ook groot dit keer. Teveel nieuwe blockbusters in een te korte tijd. Het is voor de aandeelhouders van Disney ook fijner als het gesprek in de media gaat over het slechte gedrag van Star Wars-fans, want dat leidt af van allerlei inhoudelijke problemen die Solo heeft. Het ligt niet aan de film, het ligt aan de boze, witte fans die zich online schofterig gedragen. Boehoe.
Punt van mijn rant is: ik heb daar geen zin meer in. Vanaf nu onttrek ik me aan het discours. Maar ik heb ook geen zin meer om op mijn tong te moeten bijten omdat we nu in een verstikkend politiek correcte tijd leven.