Categorieën
Mike's notities

My Name Is Prince

Van de week bezocht ik de expositie My Name is Prince in de Beurs van Berlage. Als Prince-fan was ik benieuwd naar de kostuums en gitaren die tentoon werden gesteld. Ik werd niet teleurgesteld.

My Name is Prince biedt een mooi overzicht van Prince’s carrière middels voorwerpen, kostuums en videofragmenten. De informatie die bij de objecten en in de audiotour werden gegeven, vertelde deze doorgewinterde Prince-fans niets nieuws, maar gaven alles bij elkaar dus wel uitgebreide informatie over een van de belangrijkste pophelden van de vorige eeuw.

Het was ten strengste verboden om foto’s te maken en daar heb ik me netjes aan gehouden. Dat verbod snap ik ook wel, want het oog in oog staan met de objecten moet iets unieks blijven. Als je van tevoren alles al online hebt gezien, zijn mensen wellicht minder geneigd om het relatief hoge prijskaartje voor de expositie te betalen. Nu maakte het zien van de objecten op mij extra indruk.

Alle kostuums die Prince droeg en liet maken, zien er prachtig uit. Prince had bij al zijn kostuums bijpassende laarzen met een hak. Allemaal waren ze hetzelfde model. Dat de grootse man uit Minneapolis een klein postuur had, zie je meteen als je de kostuums opgesteld ziet staan.

Purple Rain.

Het voelde heel bijzonder om en het iconische kostuum uit Purple Rain van dichtbij te kunnen zien. De paarse stof ziet er in het echt lichter uit dan de poster en foto’s van de film doen vermoeden. Misschien is het in de afgelopen jaren wat verkleurd. Ook zat er aan de onderkant een gaatje in.

Batdance. ‘Do it.’

Ook het kostuum uit de clip Batdance maakte indruk, want dat is nog steeds een van mijn favoriete Prince-albums. De ene helft representeert de Joker, de andere helft Batman. Op het kostuum ontbrak echter het Bat-symbool dat je hierboven wel op de foto ziet.

De expo. Foto © www.mixedgrill.nl

Het wit van de wolkjes op het pak dat hij droeg in de clip Rasberry Beret was ook hier en daar gebroken en versleten. Een fysiek bewijs dat de hoogtijdagen van Prince alweer ruim dertig jaar geleden waren. Gelukkig zijn de songs van Prince beter tegen de tand des tijds bestand dan zijn kostuums.

Raspberry beret. Foto ©www.mixedgrill.nl

In de vitrine lag zijn aantekeningenschrift voor Purple Rain, toen nog Dreams geheten. Enkele pagina’s werden gereproduceerd op de muur. Het voelde intiem in Prince z’n ideeën voor scènes en dialogen in zijn eigen handschrift te kunnen lezen. In deze versie werd Prince nog niet ‘The Kid’ genoemd. Ook Vanity was nog van de partij en niet vervangen door Apollonia. Prince had net zo’n slecht handschrift als ik, dus enige ontcijfering was noodzakelijk. Ik nam er rustig de tijd voor.

Rondlopen in de Beurs van Berlage tussen de artefacten van een heel bijzonder leven, raakte mij meer dan ik van tevoren had verwacht. Het was een bijzondere en emotionele ervaring. De expositie zet als het ware een duidelijke streep onder het leven van een bijzonder getalenteerd mens. Voor een opgesteld kostuum van Prince staan doet je des te meer beseffen dat de beste man het nooit meer zal dragen. Ik heb altijd van het werk van Prince gehouden en van mijn tienerjaren tot mijn tijd als jongvolwassene speelde zijn muziek en leven een belangrijke rol in het mijne. Het laatste decennium was dit veel minder het geval en raakte ik mijn interesse in Prince deels kwijt. Maar donderdag besefte ik weer hoeveel Prince voor mij betekend heeft en hoe dankbaar ik daarvoor ben.

My Name is Prince is nog maar te zien tot en met 8 juni.

Categorieën
Boeken Mike's notities Strips

Dat was dus 2016

Vanuit wereldperspectief gezien was 2016 een turbulent jaar. Op persoonlijk vlak was het een jaar van persoonlijke mijlpalen.

Foto: Bart Wessels.
Foto: Bart Wessels.

Het viel me op dat de meeste eindejaarslijstjes en overzichten begin december al werden gepubliceerd. Het leek bijna wel of december niet mee mocht doen met 2016. Daarmee vergeleken komt dit overzichtje veel te laat, maar eerlijk gezegd vond ik al die andere lijstjes echt aan de vroege kant. Over een paar dagen is het jaar afgelopen, dus dit lijkt me een mooi moment voor een korte terugblik.

Maar goed, welke mijlpaaltjes had ik dan het afgelopen jaar?

Ik vond een uitgever voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man en in een paar maanden later tekende ik het contract voor mijn debuut. Inmiddels is er een cover, flaptekst en ben ik druk met het herschrijven van de tekst. De zomer was ik vooral heel druk met het schrijven van de eerste versie. Freelance werk en mijn blog stonden op een heel laag pitje. Mijn vriend Spider-Man is een van die dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben en die mijn leven zin geven. Dat klinkt wat hoogdravend wellicht, maar ik voel dat echt zo. Artikelen schrijven is tof, maar mijns inziens heeft een boek een langduriger waarde. Het is een van de dingen die ik gedaan wil hebben voordat ik voor eeuwig mijn ogen sluit.

michael-minneboo-persprijs-Maar het jaar begon al goed met het winnen van de Persprijs Brussel voor een artikel over het prachtige stripmuseum in Brussel. Ik voel me zeer vereerd dat ik deze prijs in ontvangst mocht nemen en ik vond het ook erg leuk dat Willem de Graeve, de directeur van het museum, voor deze gelegenheid naar Amsterdam was gekomen.

Striptalkshow
Ook vond ik het erg tof dat ik op de Stripdagen Haarlem een eigen talkshow had waarin ik stripmakers uit binnen- en buitenland ontving en interviewde. Dat is toch ook een droom die uitkomt voor een stripjournalist.

In gesprek met Mézièrs. Foto: Cok Jouvenaar.
In gesprek met Mézièrs. Foto: Cok Jouvenaar.

Over interviews gesproken: mijn wens om Frits Jonker eens te interviewen voor de VPRO gids kwam ook uit. Het artikel staat begin volgend jaar in de gids. Frits heeft de tekst deels handmatig geletterd dus dat gaat er vast heel mooi uitzien. Ook interviewde ik Joe Hill tijdens Dutch Comc Con dit jaar.

Ook deed ik een grote pr-klus voor Submarine Channel, namelijk het promoten van de expositie over Motion Comics. Een erg boeiende en leuke ervaring die in 2017 een vervolg gaat krijgen.

Tot slot was dit het jaar dat ik een decennium lang blog. Dat vond ik ook wel een feestje waard eigenlijk. Tot mijn teleurstelling reageerde bijna niemand op mijn artikel hierover. Dat komt deels omdat ik toen geen linkjes plaatste op Fakebook, waardoor minder mensen op mijn blog kwamen kijken. Toch vond ik de lage respons jammer. Dat zegt wellicht iets over het feit dat dit blog als project voor mij veel belangrijker is dan voor de mensen die hier zo nu en dan komen lezen. Hoewel in voorgaande jaren blogverjaardagen wel vaak felicitaties opleverden. Is het dan toch puur een kwestie van Fakebookbereik?

Ach, fuk het ook maar. Voor mij was het een belangrijke mijlpaal en dat is veel belangrijker dan wat anderen daarvan zouden denken.

Prince. Illustratie: Gilles Vranckx
Prince. Illustratie: Gilles Vranckx

Overleden helden
Natuurlijk had 2016 ook zijn schaduwkanten. De dood van Prince was een enorme schok waar ik weken lang verdrietig van ben geweest. Ook moeten we Bowie missen, Alan Rickman, Peter van Straaten, Wim Brands en George Michael. En op de valreep ook nog Carrie Fisher!

Anderen hadden wellicht veel verdriet van het overlijden van Leonard Cohen of Glenn Frey.

De grote namen lijken met bosjes het leven te laten. Dat komt deels natuurlijk doordat veel sterren al op leeftijd zijn, maar ook overlijden ze soms veel te jong zoals Prince en George Michael. En soms besluiten ze zelf dat het genoeg is geweest, zoals Brands. Met zijn overlijden hebben we niet alleen een heel aardige man met echte passie voor het boek verloren, maar ook een van de beste interviewers die Nederland ooit gekend heeft.

Het beste leesvoer…
Dit jaar zal ik geen lijstje publiceren met daarop de beste stripalbums van het jaar. Daarvoor heb ik simpelweg te weinig nieuwe strips kunnen lezen: de meeste tijd zat ik namelijk oude Spider-Man comics door te nemen. Geen straf overigens, want ik heb eindelijk ook de Spider-Man by Roger Stern omnibus gekocht en dat zijn toch echt enkele van de beste Spider-Man comics ooit geschreven.

Twee strips schieten me echter wel meteen te binnen als zeker de moeite van het lezen waard en dat zijn In the Pines van Erik Kriek en De Man van Nu van Hanco Kolk en Kim Duchateau.

in-the-pines-boshut
In the Pines.

Erik Kriek bewerkte vijf murder ballads tot pakkende en duistere stripverhalen. Geen slaafse adaptaties, maar eigen interpretaties. Kriek gebruikte de murder ballads om zijn eigen fantasie de ruimte te geven. Kriek levert iedere keer weer fantastisch tekenwerk af en is toch echt een van de origineelste en beste stripmakers van Nederland. Punt.

man van nu seks
De Man van Nu.

De Man van Nu van Kolk en Duchatau is een zeer originele graphic novel, op fantastische wijze uitgevoerd. Het sciencefictionverhaal biedt allerlei spannende wendingen en een onverwachts einde. Ook slagen de makers erin het basisgegeven geloofwaardig te presenteren en op dramatisch vlak goed uit te werken.

lucky-luke-kunst-morris-covHet boek De kunst van Morris noem ik ook nog even. Ik was heel blij dat dit mooie naslagwerk ook een Nederlandse editie kreeg en heb het boek met veel plezier gelezen.

Voornemens
1. Het komende jaar ga ik me minder druk maken over bullshit op straat (en dus bullshit online).
2. Ik ga ervoor zorgen dat in mei mijn boek Mijn vriend Spider-Man in de winkels ligt en ermee op tour.
3. Aan mijn tweede boek beginnen.
4. Serieus iets gaan doen tegen mijn doodsangst.

Alvast een goed nieuwjaar gewenst!

PS: Sommige mensen vonden 2016 echt een horrorjaar en hebben die gedachte gebruikt om deze spannende trailer te maken:

Categorieën
Mike's notities

Imagine, Captain America en Prince

Gisteravond was ik samen met Linda in Eye om de slotavond van Imagine bij te wonen. Dit jaar had ik helaas verder geen tijd om mijn favoriete filmfestival te bezoeken. Te druk met een pr-klus voor Submarine Channel, enkele artikelen en mijn grote schrijfproject.

Maar over dat laatste binnenkort meer.

Civil War
Tussendoor was ik bij Disney om Captain America: Civil War te zien. Er is een embargo op de recensie, dus die mag pas maandag 25 april om 22 uur online. De filmmaatschappij uit de States legt wel vaker dingen op. Bijvoorbeeld dat er in de zaal constant een bewaker was tijdens de voorstelling. Alsof een professionele recensent stiekem met zijn smartphone opnames van de film zou maken. Maar goed, wie weet is dat in het verleden wel gebeurd en zijn ze extra voorzichtig. Uiteindelijk maakt het mij allemaal niet zoveel uit als ik maar ongestoord de film kan kijken.

civil war mark millarVanwege de film ben ik de eventcomics van Civil War weer aan het herlezen. Ik geef toe: uiteindelijk heeft Captain America: Civil War niet heel veel met de oorspronkelijke comics te maken. De filmmakers hebben een origineel verhaal geschreven. De comics zijn echter fijn leesvoer. Ik denk dat dit verhaal van Mark Millar en Steve McNiven het beste event was van de afgelopen tien jaar. Maar daar kun je natuurlijk altijd over twisten.

Overbodig
Het nieuws van Prince’s dood sloeg bij mij echt de wind uit de zeilen. Kapot ben ik er nog steeds van. Vooral toen ik gisteravond hoorde dat zijn dood wellicht komt door een overdosis pijnstillers. Prince had al lang ernstige heupklachten, maar omdat hij een Jehova’s Getuige was, wilde hij niet geopereerd worden. Dom dogmatisch denken dus. Als dat hem uiteindelijk zijn leven heeft gekost, is het allemaal extra tragisch: zijn dood was dus niet nodig geweest. Niet op dit moment in ieder geval. Hoeveel mooie muziek had hij nog kunnen maken in de jaren die gekomen zouden zijn?

De vele getekende tributes die online geplaatst zijn, boden wat troost. Het is fijn om te zien hoeveel mensen iets met His Royal Badness en zijn muziek hadden. Dat schept een band.

Tribute door Aimée de Jongh.
Tribute door Aimée de Jongh.
prince bill sienkiewicz
Tribute door Bill Sienkiewicz.
prince Gina Bernales Martin
Tribute door Gina Bernales Martin.
prince Gilles Vranckx
Ook een mooie van Gilles Vranckx.
prince j scott campbell
J. Scott Campbell maakte een mooie, sardonisch kijkende Prince.

(De meeste tributes werden verzameld door Loresje Muses.)

Rampenfilm
Ik ben blij dat ik toch in Eye was gisteravond. De slotfilm The Wave was zeer onderhoudend met mooie special effects. Deze Noorse rampenfilm draait om geoloog Kristian die met zijn gezin op het punt staat te verhuizen van het fjordendorpje Geiranger naar Stavanger. Jarenlang hebben Kristian en zijn collega’s een oogje gehouden op de berg Åkerneset. En juist nu dreigt deze instabiel te worden, af te brokkelen en een tsunami te veroorzaken. Niet helemaal geloofwaardig allemaal, maar vakkundig gemaakt, goed geacteerd en effectief gedraaid. We gingen met een fijn gevoel de zaal uit.

Daarna was het gezellig borrelen met Menno, Tonio, Tas en Frank Mulder van deNachtvlinders.nl. Check die site als je van horror houdt. Uiteraard hadden we het ook over de vele helden die ons dit jaar al zijn ontvallen. Voor mij zijn Bowie, Brands en Prince het belangrijkste. George Martin vind ik ook een held, maar die werd toch mooi 90 jaar oud en stierf in zijn slaap.

De dood is een roofdier dat ons onverwachts te grazen neemt. Ik teken graag protest aan tegen deze gang van zaken, maar waar kan ik mijn formulier indienen?

Categorieën
Mike's notities

Prince (1958-2016)

We zijn het er allebei wel over eens dat 57 jaar niet oud is. Eigenlijk dacht ik dat Prince eeuwig jong zou blijven en dat hij mij nog lang zou overleven. Natuurlijk doet hij dat ook, want het zal lang duren voordat zijn muziek niet ergens gedraaid zal worden. Hij heeft dan ook verschrikkelijk veel songs gemaakt. En heel veel goede.

Prince-purple-RainDe lijst lijkt eindeloos, maar als eerste schieten mij te binnen: ‘Raspberry Baret’, ‘Purple Rain’, ‘Take me With You’, ‘Sometimes it Snows in April’, ‘Starfish & Coffee’, ‘I Could Never Take the Place of Your Man’, ‘Free’, ‘The Ladder’, ‘Paisley Park’, ‘The Arms of Orion’, ‘Strange Relationship’, ‘Nothing Compares 2 U’, ‘When Doves Cry’, ‘How Come You Don’t Call Me Anymore’, ‘The Morning Papers’, ‘I Wanna Be Your Lover’, ‘Kiss’…

Prince een muzikaal genie noemen is de man toch iets tekort doen. Prince ademde, zweette en belichaamde muziek.
Prince was seksualiteit op hoge hakken. Tongue in cheek.

Prince was romantiek: ‘Another Lonely Christmas’ is fantastisch om mee te schreeuwzingen als je je Computer Blue voelt. ‘Gotta Broken Heart Again’ biedt troost als je weer eens door een meisje bent afgewezen en ‘When You Were Mine’ als herinneringen aan een vorige relatie als bitterzoetgal door je lichaam stroomt.

gemini-Prince2Laatst zei mijn tweede moeder dat ik als tiener nooit rebelleerde, dat ik altijd zo’n rustige jongen was. Maar dat is niet helemaal waar. Ik rebelleerde door in het huis van mijn conservatieve vader teksten van Prince te zingen. Prince verzorgde de soundtrack in de jaren dat de klei waarvan ik gemaakt ben langzaam opdroogde. Hij verschafte mij de mogelijkheid een identiteit te vormen, dankzij zijn muziek maar vooral ook zijn songteksten vol erotiek, romantiek, vuige seks en spiritualiteit. Precies wat deze naar antwoorden zoekende en door hormonen aangestuurde tiener nodig had om zich staande te houden op de middelbare school. En in de tijden daarna trouwens.

Toen ik in Amerika woonde verzamelde ik alle cd’s van Prince en zijn bijprojecten die ik maar kon vinden. Het was mijn manier om de eenzaamheid te verdrijven en me te laten inspireren om door te gaan.

Ik ben nooit een Darling Nikki in mijn leven tegengekomen. Meisjes die in hotellobby’s masturberen komen – voor zover ik weet – alleen in de wereld van Prince en in porno voor. En dankzij Prince’s werk ook in mijn dagdromen.

Er was een tijd dat ik zo’n beetje 70% van de officieel uitgebrachte songteksten van Prince kon meezingen. Tegenwoordig zijn dat er iets minder. In de jaren nul verloor ik Prince uit het oor. De afgelopen jaren lette ik niet echt meer op het genie uit Minneapolis. En wat ik wel hoorde, leek een herhaling van noten.
Maar recent vond ik een oud concertkaartje terug en een las ik een prachtig boek over hoe Purple Rain tot stand kwam. Dankzij dat boek kwam ik weer net zo dicht bij Prince als de twee keren dat ik een concert van hem bijwoonde. Prince zat weer vaak in de cd-speler.

Prince en Candy
Prince en Candy

Over het wel of niet bestaan van God waren we het nooit eens. De vele verwijzingen naar een hogere macht negeerde ik zoveel mogelijk als ik naar zijn muziek luisterde. Als Prince zong ‘God is love’, dacht ik: love is voldoende. Love is goed.

Of: God is sex. En da’s nog beter.

Hoe dan ook: ik hoop voor hem dat hij gelijk had. Anders is het nu echt afgelopen voor Prince.

Farewell, my sweet Prince.
You Sexy Motherfucker.

Categorieën
Fotoblog

Tot zover maart 2016

Wat? Begint morgen alweer april? Maart zat zo vol met afspraken, schrijfwerk en ontmoetingen… ik kan het bijna allemaal niet meer herinneren. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Een selectie van mijn instagram-stream van de afgelopen maand.
januari jones maartJanuary Jones doet een Highlander op de Eppokalender.suit supply seksismeIk zie dat Suit Supply nog even doorgaat met het maken van seksistische reclames. Deze heb ik gespot op 1 maart na een interview met filmwetenschapper Dan Hassler-Forest.
boek purple rain Dit boek heb ik met heel veel plezier en interesse gelezen. Toen ik erachter kwam dat het bestond, heb ik Let’s Go Crazy meteen bij de American Book Center besteld. Een dag later lag het al voor me klaar. Alan Light maakte een journalistiek verslag van hoe het album en de film Purple Rain tot stand kwamen, hoe de carrière van Prince ervoor en erna uitzag en laat heel veel van de betrokkenen aan het woord. Hij interviewde Prince himself in het verleden een paar keer, dus je kunt zeggen dat hij dicht bij het haardvuur kwam. Door het boek ben ik meteen weer enkele Prince-albums gaan luisteren. Vooral zijn werk uit de jaren tachtig, want het meeste na 1995 kun je wel overslaan. Een paar dagen na het lezen van Let’s Go Crazy stond ik in Concerto en bladerde ik door de Prince-cd-bak. De nieuwe albums waren allemaal in plastic verpakt en de titels van de songs zeiden me eigenlijk niets. Ik ben dan ook zonder nieuwe cd naar huis gegaan. Prince is iets van vroeger.

Het enige goud dat nooit zijn glans of waarde verliest.
Het enige goud dat nooit zijn glans of waarde verliest.

kermis westergasfabriek 2016Wederom kermis op het Westerpark. Op de een of andere manier krijg ik altijd een melancholisch gevoel van die kermis, vooral omdat deze zo slecht bezocht wordt. Waar leven die kermisklanten van, vraag ik me af. Of zouden ze subsidie krijgen? De foto heb ik overigens genomen door het raam van West Pacific – het restaurant waar Linda en ik geregeld eten als we allebei geen zin hebben om te koken. Nu heb ik eigenlijk nooit zin om te koken, want ik heb daar echt een bloedhekel aan.

kermis westergasfabriek 2016 02scheemda railssuperhero-groningenuitzicht-groningen uitzicht-2-groningenLinda en ik waren een kort weekendje in Groningen om Bowie te bezoeken en even bij mijn ouders langs te gaan. hulk-dcc De Hulk maakte indruk op de Dutch Comic Con. Helaas is het beeld te groot voor in de huiskamer, anders…

lieveheersbeestje kopje‘Goed, neem jij de rest van mijn water dan maar….’

Categorieën
Mike's notities

Prince in concert 1995

Al bladerend door een oud dagboek, viel opeens een concertkaartje op de vloer. Niet zo maar een kaartje: mijn eerste Prince concert! Dat vond plaats in de BrabantHallen op zaterdag 25 maart 1995….

prince concertkaartHet was een paar dagen voor mijn achttiende verjaardag en het was mijn eerste serieuze concert. Nu ben ik nooit echt een concertbeest geweest, maar Prince wilde ik toch wel heel erg graag zien. De Kleine Geile Dwerg, zoals ik hem toen noemde, verzorgde immers de soundtrack bij mijn tienerjaren.

Dagboekfragment 1995:

Ben nog wat moe van gisteren – maar wat een rit. Het concert was ronduit fantastisch! De eerste minuten was ik haast perplex omdat ik Prince gewoon live voor me zag. Ik stond ongeveer 15 meter van het podium. Goed, er stonden heel wat mensen voor me (en een heleboel handen) maar dankzij de rugzak van Nika stond ik soms wat hoger, wat heel wat scheelde.

Nika werd trouwens halverwege het concert afgevoerd omdat ze onwel werd door de drukte. Ja, het was heel erg druk. Er waren zelfs al mensen vanaf dinsdagavond aanwezig.

We vertrokken met de trein van twee uur vanuit Hoorn, maar kwamen pas om half vijf in Den Bosch aan door vertraging bij Amsterdam-Amstel. Toen met een speciale bus naar de Brabanthallen. Daar was het heel druk. Nadat we een patatje hadden gegeten gingen we in de rij staan. We hebben een deel door het publiek gelopen zodat we een stuk van de rij afsneden. Zo kwam het dat toen we binnenkwamen zo door konden lopen naar een plek in het midden van het podium. Ik stond ongeveer gelijk met een jongen die er al vanaf 10 uur ’s ochtends aanwezig was.

We moesten 2 ½ uur wachten en zijn op de grond gaan zitten. Ik heb de tijd gedood met het lezen van Nieuwe Revu. Op een beeldscherm werden clips getoond.

Toen het concert begon barstte de hele zaal los. Het concert was echt te gek. Prince werd geassisteerd door de NPG en Mayte. Hij speelde een set van ongeveer twee uur met onder andere de nummers The Most Beautiful Girl in the World, I Love U in Me, 7, Race, Letitgo en nummers van The Gold Xperience, zoals Pussy Control. De boodschap was duidelijk: Prince is dood en hier is zijn opvolger TAFKAP.

Ik had oordopjes in gedaan om mijn oren te beschermen en die hebben goed gewerkt. Aan het eind kregen we allemaal glitters om ons heen.

Het stomme is alleen: over het algemeen is het moeilijk alles te zien (ik ben dan ook maar 1.76m) maar dan gaan ze ook nog eens hun handen opsteken. Dat maakt het extra moeilijk om iets te zien. Af en toe werd je enkele meters met de stroming meegesleurd.

Er was trouwens ook goede service. Af en toe werden er glazen water doorgegeven en een enkele keer vloog er een natte spons door de lucht. De open deuren gaven verkoeling. Wel snakte ik naar wat drank aan het eind.

We moesten Nika zoeken. Na een lange speurtocht vonden we haar weer. De terugreis was rustig. Heb veel met mijn ogen dicht gezeten.

Woensdag 29 maart 1995:

Dit had ik de gehele zondag: ik kon mijn ogen dicht doen en nog steeds zag ik Prince op het podium staan. En dat is echt fantastisch! Het geeft echt een kick.

In de krant stond deze gave foto gemaakt door Serge Ligtenberg:

prince-1995-serge-ligtenberg

Categorieën
Fotoblog

Boeken die ik (nog) niet gekocht heb

Als geheugensteun maak ik vaak een foto. Dus ook van boeken die ik in de boekwinkel tegenkom maar besluit niet meteen te kopen. Deze boeken waren in de winkel nogal prijzig, dus wellicht zijn ze online goedkoper. Daarbij: mijn leesuren zitten tot in ieder geval het eind van het jaar volgeboekt. 

Categorieën
Mike's notities

Een sabbatical is hard werken

‘Hoe gaat het met je sabbatical?’ vroeg blogvriend Peter de Kock aan mij van de week toen we in de trein naar Middelburg zaten. ‘Ik ben benieuwd wanneer die sabbatical nu eindelijk begint!’ grapte ik serieus. Hard werken hoor, zo’n sabbatical. Iedere keer als je denkt dat je een paar dagen rustig op de bank kunt gaan zitten om je stapel Spider-Man-strips door te lezen, gebeurt er weer iets waardoor je van die bank af moet.

De belastingdienst snapt het begrip sabbatical niet, dus de administratie moet gedaan worden. Tussendoor klopte er opeens een potentiele nieuwe klant op de deur. Ga je die dan als freelancer weer wegsturen? Een lastige kwestie. Uiteindelijk ging de opdracht niet door, maar als dat wel het geval was geweest had ik hem waarschijnlijk met beide handen aangepakt. Het blijft moeilijk om als freelancer nee te zeggen tegen werk, ook al heb je jezelf pauze belooft.

Hetzelfde geldt voor persvoorstellingen van The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Risis. Dat zijn films die ik graag wil zien en dan blog ik er automatisch over. Bloggen is een activiteit die de grens tussen werk en hobby overschrijdt. Het voelt onnatuurlijk om niet te bloggen als ik daar zin in heb. Toch heeft een sabbatical pas echt zin als je van alle werkactiviteiten afziet. Maar dan nog is het lastig om rust te vinden.

De afgelopen weken ben ik zelden langer dan twee dagen op dezelfde plek geweest. Van Parijs tot Zwolle, van Amsterdam tot Middelburg. Het is overigens wel erg leuk om vrienden te bezoeken, daar niet van, maar ondertussen heb ik meer kilometers treinijzer onder mijn kont door laten glijden dan toen ik nog forensde.

Huizenjacht
Daarnaast zijn Linda en ik naarstig op zoek naar een nieuw huis, dus reizen we geregeld stad en dorp af om huizen te bezichtigen. Van de week waren we bijvoorbeeld nog in Zaandam en Wormerveer. In Wormerveer troffen we een bouwval aan waar de huidige bewoonster, een oma die naar een verzorgingstehuis verhuist en die maar al te graag wilde weten of we het tapijt en de zoldertrap wilden overnemen. Ik had met het oude vrouwtje en haar zoon te doen: de woningbouwvereniging had het pand laten verpauperen. De hele buurt stond op de lijst om gesloopt te worden, maar een zekere crisissituatie had alle plannen even stilgelegd. Aan de overkant van de wijk stond de toekomst te gloren: een brede straat vol met nieuwbouwwoningen waar ze met moeite bewoners voor konden vinden. Maar het droevigste was nog de vertegenwoordiger van de woningbouwvereniging. Een jochie dat zich nog maar net hoeft te scheren (en die te laat voor de afspraak was) en die duidelijk de indruk gaf dat het hem allemaal geen bal kon schelen. ‘Vindt u dit slecht onderhouden? U zou de andere huizen in deze buurt eens moeten zien, dan valt dit nog mee,’ zei hij tegen Linda, waar de huidige bewoonster naast stond. Op mij maakte deze makelaar in spe vooral de indruk te willen scoren. Huurders zijn geldkoeien, die moeten niet zeuren maar gewoon in krotten gaan wonen. Zoiets. Nee, bedankt jochie, verhuur je bouwval maar aan een andere sukkel.

Gelukkig vertrek ik maandag naar Utrecht waar ik een maand zal verblijven. Tussendoor moet ik geregeld naar Amsterdam om dingen te regelen, maar los daarvan hoop ik zoveel mogelijk binnen de stadsgrens te verblijven. Even geen gereis.

Toch, dingen gaan zelden zoals gepland. Of zoals mijn popgoeroe John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Het was mijn intentie om nieuwe dingen te gaan ontdekken in mijn vrije tijd. Om boeken te lezen die ik altijd al heb willen lezen, muziekstukken te horen waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat lukt me deels: de Negende van Beethoven heb ik aandachtig geluisterd, maar De Avonden van Reve heb ik na twintig bladzijden lezen weer in de kast gezet. Ik hoef niet meer te lezen voor mijn Nederlandse literatuurlijst en ik besteed mijn tijd liever aan minder saaie boeken. Het leuke aan mijn vakantie-adres is dat de werkkamer vol staat met interessant leesvoer. In principe zou ik een paar jaar in deze kamer kunnen doorbrengen.

Maar tot mijn eigen verbazing ben ik juist de nostalgische weg ingeslagen: ik lees meer Spider-Man-comics dan ooit; YouTube staat vol met interessante documentaires over Star Wars, Knight Rider en Prince, maar ook afleveringen van tekenfilmseries waar ik als kind naar keek. Allemaal zaken uit mijn jeugd waar dankzij deze video’s nieuw licht op geschenen wordt. Misschien is het ook een soort kracht putten uit de inspiratiebronnen van het verleden, om zo frisse moed op te doen voor de toekomst.

Categorieën
Film

John Waters zegt: ‘No smoking!’

De Q&A met John Waters in de Melkweg waar ik laatst bij was, deed me denken aan een kort niet-roken-spotje dat vroeger werd gedraaid voor filmvoorstellingen in mijn favoriete theater in Berkeley op University Ave.In dit spotje kondigt de toen nog jonge filmmaker aan dat er vooral niet gerookt mag worden in het filmtheater terwijl hij zelf lustig een sigaret wegpaft. Typische John Waters humor en in ieder geval een stuk leuker dan de zeurspotjes die je in Nederland doorgaans ziet.

Ik heb er trouwens veel films gezien, in dat oude theater. Een aantal filmklassiekers die mijn jonge filmhart sneller deden kloppen. Er is immers geen betere filmeducatie te bedenken dan het Witte Schoolbord, zoals K. Schippers het witte doek ooit noemde. Ik zag er veel Hitchcock en de Bond-films met Sean Connery voor het eerst op een groot scherm. Ik zat zelfs een hele marathon van Prince-films uit. Die middag onmoette ik Apollonia Kotero (uit de film Purple Rain) tijdens een signeersessie. Zij was daar aanwezig om haar carrière een nieuwe impuls te geven en hoopte dat de vele aanwezige Prince-fans ook haar aankomende album zouden aanschaffen. Ik was daar omdat ik indertijd mezelf als Prince-fan beschouwde. (Een predikaat waar ik mij tegenwoordig verre van houd.)Het filmtheater stond vlak bij de universiteit van Berkeley. Misschien dat er daarom iedere vrijdag laat de film The Rocky Horror Pictureshow draaide, want dat is zo’n typische happening die vooral melige studenten kan bekoren. Een film van John Waters heb ik er overigens nooit gezien, al was het rookspotje wel de eerste keer dat ik van de filmmaker hoorde. Jammer dat overheidsspotjes in Nederland (van het voedingcentrum tot en met die draken van de belastingdienst) nooit eens echt leuk of goed kunnen zijn. Het zijn altijd van die flauwe dingen die volgens mij weinig tot geen effect scoren. Misschien moeten ze daar eens een goede filmmaker op zetten.

Categorieën
Mike's notities

Vijf dagen in flashback

Het was een opmerkenswaardige week, met vage projecties, een literaire ‘ontdekking’, goede maaltijden en dansende schijnsims.
Maandag zat ik in de bioscoopzaal van Warner Bros waar ik de film X-Men Origins: Wolverine zag. Stiekem had ik best naar dit soloavontuur van Wolverine uitgekeken, want van alle X-Men is Logan mij het dierbaarst. Ik mag die opvliegende en getormenteerde rauwdouwer wel en heb dan ook erg genoten van Hugh Jackmans vertolking in de X-Men films. Jackman ging in de afgelopen weken de wereld over om de film, die hij ook produceerde, te promoten. Zijn lotgevallen waren te volgen op twitter. Ongetwijfeld begon de Australische acteur een account op dit hippe netwerk om de film extra onder de aandacht te brengen.Vage film
Maar wat een teleurstelling trof mij in de zaal van Warner. Geen diepgaand relaas over het verleden van Wolverine, maar een haastig en oppervlakkig verhaal dat schetsmatig de geschiedenis van deze X-Man aanstipte. Daarbij was de projectie tijdens de persvoorstelling meermalen onscherp. Dat mag de mening van een recensent natuurlijk niet vertekenen, maar het leidde wel af. Opvallend ook hoe de vertaler niet de moeite had genomen om zich in het bronmateriaal te verdiepen. Zo werd steevast het woordje ‘bub’, wat Logan altijd gebruikt in de strips, vertaald met ‘Bob’. Ook jammer dat Jackman niet zijn pruikje op had. De manen die het gelaat van Logan zo kenmerken zijn vervangen voor een nonchalante coupe. Het is betreurenswaardig dat de film zo kon mislukken ondanks alle goede bedoelingen van mensen als Jackman – dat hij het goed kan vinden met het personage mag na vier films duidelijk zijn. Ik koester een stille hoop dat hij zich met een volgende en boeiende aflevering revancheert.
Dinsdagochtend stond ik op met een zwaar gemoed: er moest nog een recensie over Wolverine aan het web worden toevertrouwd. De ochtend ging dan ook op aan het woordelijk uitdrukken van mijn particuliere mening. Eenmaal aan het schrijven, kwamen de woorden als vanzelf.
In de avond kreeg ik alvast een voorschot op mijn verjaardag, toen mijn ouders in Amsterdam waren en we met z’n vieren een naburig restaurant bezochten om bij te praten, te klinken en van een niet zo’n eenvoudige doch voedzame maaltijd te genieten.De houdgreep
Woensdag deed ik een interessante ontdekking in de boekenkast van L. Daarin stond een boek half uit de rij, alsof hij me stond op te wachten. Een zwoel kijkende jonge vrouw op het omslag maakte mij nieuwsgierig. De houdgreep van Joost Zwagerman, waar de auteur in 1986 mee debuteerde, gaat over Adriënne en Ingmar die samen hun eerste liefde beleven. Fijn dat Zwagerman ons daar ooit deelgenoot van maakte en deze liefde beschreef zoals alleen hij dat kan. Mooi verwoord, inleefbaar en levendig.Wat heerlijk om na zo’n lange tijd weer eens de zinnen te verzetten met een goed literair werk; om te proeven van de Nederlandse taal waarin de geestesbeelden van een ander op vakkundige wijze worden uitgedrukt.Prinsheerlijk
In de avond maakte Amsterdam zich op voor Koninginnedag. De stad gonsde van verwachting. Donderdag begon met de geur van versgebakken appeltaart die mijn neusgaten streelde. Ik kreeg niet veel mee van de dag van Bea, en bracht mijn verjaardag deels door op het balkon, las wat strips en dommelde halverwege de dag weg in een oppervlakkige, surrealistische ervaring en werd pas weer wakker bij het nieuws dat er een aanslag op het Koningshuis was gepoogd. Een nare gebeurtenis die mooi in woorden werd gevat door Nico Dijkshoorn:
(Wat kan ik daar nog over zeggen, wat al niet uitentreuren is gedaan? Treurige gebeurtenis die door de media in overdosis is herhaald. Telkens maar weer dezelfde beelden, alsof dat het begrip voor wat we zien vergroot. Alsof dat iets verandert aan wat er gebeurd is. Volgende week weer een nieuwe ramp en gaan we weer door met de dagelijkse beslommeringen.)
Die avond at ik samen met L in een restaurant waar tot mijn genoegen oude hits van Prince werden gedraaid. Het was een verfrissende herinnering aan oud plezier; ik verbaasde mezelf dat ik nog zoveel songteksten kon herinneren en betreurde het feit dat de vlam van deze geniale muzikant al jaren op een laag pitje brandde.Vrijdagmiddag balanceerde ik onwennig op een wippende stoel op het terras van De Molengang, waar de mannelijke bediening traag en allesbehalve klantvriendelijk was en waar ik samen met de Schone Schrijfster over het schrijven van fictie converseerde tot het tijd was om nog even Lambiek in de Kerkstraat te bezoeken, te bedrinken en te bedanken voor de gastvrijheid.Funky in het Frans
Vrijdagavond was ik met L en Jeroen in De Nieuwe Anita om de Jet Set Party bij te wonen en ons te verbazen over de funky Franse deuntjes van DJ Natasha en de uit Frankrijk ingevlogen deejay/remixer Minimatic. Terwijl Jeroen zijn toekomst in Tarottaal kreeg uitgelegd, keken L en ik naar de dansende jongens en meisjes op het feest. Anachronistische bewegingen, swingende heupen die niet zouden misstaan in een tienerfilm uit de jaren zestig. Hier en daar een houterige kantoorclerk die zijn best deed te mengen met de menigte. Van boven gezien deden deze ritmisch voortbewegende lijven me nog het meeste denken aan die van geautomatiseerd bewegende Sims.
Doch, dat de dames en heren hun dagelijkse zorgen even wegswingden op eigenaardige Franse muziek leek mij een toepasselijke daad aan het einde van deze markante week en een prachtig begin van de nieuwe maand.

Categorieën
Mike's notities

Prince: Some of the best

Er was een tijd dat Prince met gemak van beticht kon worden een geniaal componist te zijn. Tegenwoordig klinkt ieder nieuw nummer dat hij maakt als een opgewarmde sample oud werk. Maar tot het Love Symbol-album leverde hij met regelmaat juweeltjes van liedjes af. Hier een lijstje met een paar van mijn favorieten, met een uitleg waarom deze nummers tot het beste behoort van wat Prince ooit gemaakt heeft.

De albums die de reputatie van Prince bevestigden zijn Purple Rain, Around the World in a Day en Sign O’ the Times. Prince was dan ook aan de top van zijn kunnen in die periode, midden jaren tachtig. Sometimes It Snows In April
Opgenomen op het soundtrackalbum Parade van de film Under the Cherry Moon. De film werd door Prince geregisseerd en geschreven. Deze comedy is luchtig en bij vlagen grappig, maar kan absoluut geen cinematografisch hoogtepunt genoemd worden. Het nummer ‘Sometimes It Snows In April’ gaat over Christopher Tracy, het hoofdpersonage gespeeld door Prince. Aan het eind van de film wordt hij gedood door een jaloerse vader die liever niet ziet dat zijn dochter een relatie krijgt met een feestbeest als Tracy. SISIP is een zachte ballad, met ingetogen piano- en gitaarspel. Prince zingt dat hij zijn vriend Tracy mist die vlak na de burgeroorlog is gestorven. Het is een prachtig nummer over het verlies van een naaste en het verlangen die persoon weer terug te zien. Dit poëtische nummer heb ik altijd als een troost ervaren. Misschien wel het beste nummer wat de Kleine Geile Dwerg ooit schreef.

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
and all good things, they say, never last

When you were mine
Soms weet je pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Prince schreef een gitaarnummer met een tongue-in-cheektekst die bij de oplettende luisteraar toch een glimlach moet oproepen:

I never was the kind to make a fuss,
when he was there,
sleeping in between the to of us

De brug van het nummer bestaat uit een dienstbaar stukje reggae wat de lange tonen van de synthesizer van het refrein mooi onderbreekt.

The Morning Papers
Over een liefde tussen een (te) oude man en een jonge meid. Let vooral op het laatste gedeelte van het nummer, waarin Prince en zijn band The New Power Generation losgaan in een muzikaal stuk. Toen ik voor mijn eindexamen mondeling Engels overhoord werd, kreeg ik twee songteksten van Prince voorgeschoteld. Naast ‘The Morning Papers’ was dat ‘And Got Created Woman’. Twee teksten waarvan de betekenis makkelijk en duidelijk weer te geven zijn:

Why is age more than a number when it comes 2 love?
Should we ask the ones who speculate
When they don’t know what it’s made of?
Should we ask the moonlight on your face or the raindrops in your hair?
Or should we ask the man who wrote it there in the morning papers?

Starfish & Coffee
Dit nummer gaat over een van de meest vreemde meisjes uit het Prince-universum: Cynthia Rose. Dat is vooral te wijten aan haar lunch die bestaat uit Starfish & coffee, maple syrup and jam; butterscotch clouds, a tangerine and a side order of ham. Een rinkelende bel luidt het liedje in en het schaarse instrumentarium beslaat niet meer dan een pianoloopje, knippende vingers, licht aangetikte bekken, en een achterstevoren afgedraaide beat van de drumcomputer. En een omgedraaid vleugje viool.Eclectisch
‘Starfish & Coffee’ staat op het album Sign O’ The Times dat wereldwijd werd uitgebracht op 2 april 1987. Dit album bevat nummers waar Prince in de twee jaar ervoor in verschillende projecten mee bezig was geweest. De liedjes ‘If I Was Your Girlfriend’ , ‘Housequake’ en ‘Strange Relationship’ waren afkomstig van het afgelaste album van zijn alter ego Camille. Dit zijn de nummers waarin de stem van Prince iets zijn versneld. Omdat het album uit verschillend bronmateriaal bestaat, is het nogal eclectisch van aard. Het album is een expositie van de veelzijdigheid die Prince ooit bezat.

Overigens bevat Sign O’ The Times veel muzikale juweeltjes, waaronder het bovengenoemde ‘If I Was Your Girlfriend’, ‘I Could Never Take The Place of Your Man’ en het titelnummer. Ik vind het een fijn album om naar te luisteren, al sla ik de meer funkynummers als ‘Housequake’ en ‘It’ liever over.Purple Rain
Ik weet niet of dit een van de beste nummers van Prince is. Het is in ieder geval het nummer wat bij de meeste luisteraars bekend is en wat de Kleine Geile Grootheid voorgoed op de muzikale kaart zette. Na al die jaren heb ik nog geen sluitend antwoord op wat Prince nu precies bedoelt met die paarse regen, al gaat ook dit nummer over hoe een vriendschappelijke relatie met een vriendinnetje stukliep. Uiteindelijk wil Prince alleen maar dat ze gelukkig is. Beetje flauwe tekst als je hem letterlijk neemt. De kracht ‘Purple Rain’ zit hem dan ook vooral in de sfeer en het gevoel dat de muziek en de muzikale compositie oproepen. En ander noemenswaardig nummer van hetzelfde album is ‘When Doves Cry’.

Kiss
Is eveneens afkomstig van Parade, en een van meest funkynummers die Prince ooit maakte. De basis is een funkyritme waaromheen Prince in kopstem zijn teksten uitschreeuwt. Toen het nummer uitkwam in 1986 werd het nummer snel gecoverd door Tom Jones. Op de basisschool had ik een voorkeur voor diens versie ten opzichte van het origineel. Bewijst maar weer hoe weinig sommige kinderen verstand van muziek hebben.

Meer Prince:

Categorieën
Media

TV: Candy Meets…

De intrigerende belevingswereld van Candy & haar muzikale collega’sIn de serie Candy Meets ontmoet saxofonist Candy Dulfer iedere aflevering een andere collega-muzikant. Ze speelt een vloeiend deuntje met Dave Stewart, Mavis Staples, Sheila E., Maceo Parker of pa Hans. Gezellig samen muziekspelen en een praatje maken. Daar lijkt het in deze serie om te gaan. Het is een blik in de wereld van Candy D. die al sinds haar zesde saxofoon speelt. Candy Meets heeft vooral een anekdotisch karakter: mooie verhalen over hoe Candy samenwerkt en waarin vooral haar bewondering voor de collega’s voorrang heeft. Geen kritische noten dus in deze serie interviews. En eigenlijk is dat ook wel prettig. Gewoon lekker keuvelen en af en toe interessante feitjes opsteken. Hoewel keuvelen: Sheila E. vertelt in de eerste aflevering dat ze op haar vijfde seksueel misbruikt is door de oppas. Gelukkig staan de twee dames even later op straat te spelen om geld op te halen voor een stichting van Sheila E.Zo vader, zo dochter
Het plezier en de lol van het muziek maken is de rode draad in de reeks en het leven van Candy. Daarbij levert creatievelingen aan het werk zien dikwijls een interessante ervaring op. Omdat Candy alle muzikanten persoonlijk kent, zijn de gesprekken ongedwongen en leer je de muzikanten ook een beetje kennen. Ze bieden een blik in hun (belevings)wereld.Tegelijkertijd laat Candy ook veel van zichzelf zien. Een bijzonder moment is de scène waarin Candy samen met haar vader in de auto zit en hem een nieuwe track laat horen. Ze speelt op een tenor van haar vader – een instrument dat ze eigenlijk graag wil bespelen, maar omdat Hans die al speelt, blijft ze bij de alt, een lichtere saxofoon dan de tenor. Eerder die aflevering heeft Candy toegegeven dat ze eigenlijk nog steeds het zesjarige meisje is dat goedkeuring wil van haar vader. En die krijgt ze in de auto, als Hans de track erg goed blijkt te vinden. Persoonlijke noot
Ik ben al jaren fan van de blonde godin met het goudgekleurde instrument. Mijn eerste kennismaking met Candy’s muziek was de soundtrack van de film De kassière (1989) van Ben Verbong en met Marion van Thijn, Thom Hoffman en Coen van Vrijberghe de Coningh in de hoofdrol. Het nummer Lily Was Here van Dave Stewart en Dulfer werd een grote hit. Iets wat we van de bijbehorende film helaas niet kunnen zeggen. Later was ik een grote fan van Prince, waar Candy ook geregeld mee op het podium stond (en staat). Toen kon ik dus helemaal niet meer om de Amsterdamse saxofoniste heen. Zoals Prince al zei: “When I want sax, I call Candy…”
Candy straalt hoogstaande muzikale klasse uit en is een vleesgeworden combinatie tussen pop & funk. Een kijkje in de muzikale wereld van Candy D. is dus wel aan mij besteed.
Behalve op televisie is de serie van zes afleveringen ook online te bekijken op de site Candymeets.tv.