Tag: Politiek

Categorieën
Film Filmrecensie Media

Column: BNN, Bikkel en domme politici

De Muppets in Den Haag hebben bedacht dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. BNN is daarom een originele wervingsactie begonnen: ze verkopen van alles voor het bedrag van een lidmaatschap. Tot mijn verbazing vond ik een Veronicagids in mijn postvakje deze week. Ik ben al jaren geen lid meer van het leukste televisietijdschrift van Nederland en dacht dat de postbode het exemplaar van de buren bezorgd had. Nee, hoor, gewoon een actie van BNN. De Veronicagids bleek ‘gekaapt’ door BNN. Binnen in het blad zat een dvd van de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven van regisseur Leo de Boer, over het leven van BNN-oprichter Bart de Graaff. Daarbij gingen veel artikelen over de jonge omroep. Niet alleen bestaat BNN op 6 september tien jaar, de omroep heeft ook weer nieuwe leden nodig. Terug naar de Verzuiling?
BNN zoekt naar nieuwe leden omdat ze in Den Haag (dat sinds het laatste Balkenende-kabinet optreedt als een seniele en ouderwetse christelijke vader) hebben besloten dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. (Gezellig terug naar de Verzuiling….) Dus zet BNN alles in de verkoop voor 5,73 om nieuwe leden te vergaren. (Zie: www.bnntekoop.nl)
Ik draag BNN een warm hart toe. Het is een van de weinige omroepen in Nederland die nog een beetje kloten heeft en opvalt in de brij van grijze voorzichtigheid en commercie. Het team van BNN maakt mooie programma’s als Over mijn lijk en luchtige comedy als de Lama’s. BNN schopt geregeld tegen de vele christelijke heilige huisjes die dit Neder Land telt. Neuken doe je zo! en De Grote Donorshow leverden Kamervragen op. (Nee, daar hebben we die twee rapnichten die niet van ijsklontjes houden echt niet voor nodig.) In dat opzicht heeft BNN de taak overgenomen van de VPRO, de tegenwoordig veel te makke omroep die we voor het gemak maar de Voormalige Progressieve Radio Omroep noemen.Kritische noot
Goed, ik kijk lang niet alles wat de omroep uitzendt en soms is de toon van de presentatoren wat puberaal, net als De Graaff zelf eigenlijk. Maar ze weten wel iedere keer aandacht voor gevoelige zaken te genereren. Zoals bijvoorbeeld met bovengenoemde Donorshow. En je kunt beter openlijk over seks en drugs praten dan dat je je kinderen probeert wijs te maken dat seksuele geheelonthouding tot het huwelijk ze een plekje in de hemel zal opleveren en verder je kop in het zand steken.

Katja en Sophie van BNN.

De erfenis van Bart
Het feit dat Bart de Graaff indertijd het omroepbestel en de politiek wist te trotseren en een originele omroep mogelijk maakte, is natuurlijk erg bijzonder. Daarvoor ook postuum hulde voor toenmalig staatsecretaris Aad Nuis, die de humor en het potentieel wel van BNN inzag. BNN, inmiddels Barts Neverending Network gedoopt, viert zijn tienjarig bestaan met de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven over oprichter en televisierebel Bart de Graaff. Bikkel
Bikkel is, tegen mijn verwachting in overigens, een interessante docu over het leven en ziekte van De Graaff geworden. Ik had vooral een overzicht van zijn carrière verwacht. Dat is Bikkel ook, maar vooral het familieleven van Bart neemt in de film een centrale plaats in. De rol die de vrouwen in zijn leven hebben gespeeld wordt in het bijzonder benadrukt: zijn moeder die jarenlang naast hem in bed sliep, zijn zus Mirjam die tevens zijn zuster was en vriendin Valerie met wie Bart een knipperlichtrelatie had. Intrigerend is de visuele link die regisseur De Boer legt tussen Barts zus en zijn vriendin Valerie. In twee verschillende scènes zingt Bart in de camera een liefdesliedje met een van de dames. ‘Ik kijk hier zelfs een beetje verliefd naar Bart,’ zegt Mirjam als ze de scène terugziet. Dit is overigens niet de enige visuele link die De Boer legt. Hij vergelijkt Bart ook herhaaldelijk met stripheld Kluifje, zijn grote voorbeeld. Duidelijk uit de film komt naar voren dat De Graaff ondanks zijn nierziekte een doorzetter was die al het mogelijke uit zijn leven haalde. De film eindigt dan ook heldhaftig met een opgewekte Mirjam die in de Porsche van Bart over de snelweg scheurt. Net als haar broer vroeger. Het is bijna een Amerikaanse successtory.
Martijn Kerkmeijer, een van de redactieleden van EeuwigWeekend.nl, schreef een pakkende recensie over de film.Geen idee wat BNN de komende tien jaar in petto heeft, maar ik ben benieuwd. Het is goed dat deze omroep bestaat. Al is het alleen maar om die duffe christenen in Den Haag zo nu en dan eens flink te doen schrikken. Blijven ze een beetje wakker tenminste. Dus om een lang verhaal kort te maken: word lid van BNN!
Amen.

Categorieën
Media

Westermans Nieuwe Wereld: Leer Nederland kennen!

Sinds maandagavond 1 september zien we hoe Max Westerman opnieuw kennismaakt met Nederland. Westerman die sinds 1978 in de Verenigde Staten woonde, gaat naar Nederland remigreren. Het kikkerlandje door de ogen van een veramerikaniserende Hollander. In de serie zien we hoe Max Westerman, jarenlang buitenlandcorrespondent voor RTL Nieuws, opnieuw kennismaakt met zijn geboorteland. Hoe is Nederland veranderd sinds zijn vertrek? Het levert een paar interessante details op, waar deze native Dutch dude van zat te kijken.

Sex, drugs en werkloosheid
Westerman begint zijn remigratie in het Nederlandse consulaat in New York. Daar krijgt hij een video voorgeschoteld die in opdracht van de Nederlandse regering in elkaar is gezet. In de video wordt de nadruk gelegd op drugsgebruik, de grote werkloosheid, prostitutie en andere negatieve zaken in de Nederlandse samenleving. De boodschap wordt al snel duidelijk: liever geen emigranten naar ons land. Rita Verdonk het niet beter kunnen zeggen. Nederland is sodom en gomorra voor Amerikanen.

Liever geen hoeren
Dergelijke gevoelige details worden dan ook niet vermeld door de gids in de rondvaartboot die door Amsterdam voert. Tenminste, niet als de groep uit Amerikaanse toeristen bestaat. Italianen willen wel graag horen over de roze buurt en de coffeeshops.

Westerman maakt een hernieuwde kennismaken met ons land en gaat mee met een paar Amerikaanse toeristen. Behalve Amsterdam gaan ze ook langs enkele typische toeristische trekpleisters, zoals een klompenmakerij. Alle dingen die je niet doet als je zelf in Nederland woont.

Max Wsterman met de Amerikaanse vlag.

Vertrutting
De eerste aflevering gaat Westerman ook op visite bij André Rouvoet –minister voor Jeugd en Gezin en vice-premier. Deze kan zich niet vinden in de aantijging dat Nederland last heeft van vertrutting. Niet zo gek natuurlijk, hij is er zelf deels verantwoordelijk voor. Wie een kind op de wereld zet, krijgt tegenwoordig vanuit Den Haag een cd met vrolijke liedjes toegestuurd. Fijn om te weten dat onze belastingcenten goed worden uitgegeven. Westerman concludeert na dit gesprek, en na het lezen van een aantal kranten, dat Nederland wel wat is veranderd sinds zijn vertrek in 1978. Waren de jaren zeventig juist de jaren dat alles mocht, tegenwoordig leven we in een Nederland waar vooral veel wordt verboden. Ook concludeert hij voorzichtig dat Hollanders veel met Amerikanen gemeen lijken te hebben. Beide landen kennen politieke leiders die openlijk uitkomen voor hun liefde voor God, en Amerikaanse toeristen klagen zich net als de Hollanders over hoge prijzen.

Hapklare brokken
De serie bestaat uit 10 afleveringen die korter dan een half uur duren. De segmenten in aflevering een volgen elkaar in snel tempo op en duren allemaal een paar minuten. Dit biedt weinig ruimte om de diepte in te gaan, maar maakt wel dat Westerman veel aansnijdt in een kort tijdsbestek. Informatie in hapklare brokken. Thematisch gezien lijkt er niet veel verband te zitten tussen de verschillende segmenten, Westerman mixt geschiedenislessen met de huidige stand van zaken, bezoekt een windmolen met wat Amerikanen en daarna Rouvoet naar aanleiding van wat nieuwsberichten. Het geheel is wat onsamenhangend en heeft veel weg van een persoonlijke queeste. Deze stijl past wel bij de luchtige presentatie van Westerman. Het programma wordt niet voor niets een ‘free-wheeling roadmovie’ genoemd op de website van de KRO. Een duidelijke lijn is dus nog niet te ontdekken, maar wellicht komt dat de komende afleveringen nog goed. Vooralsnog ben ik daar wel benieuwd naar. Al is het alleen maar omdat je als Nederlander zo toch een hoop opsteekt van je eigen landje.

Westermans Nieuwe Wereld wordt ieder maandag uitgezonden om 21.25 op Ned 3.

Lees ook:

Categorieën
Striprecensie Strips

John Callahan: Bijtende cartoons met een gebrek

Mooi zijn ze niet, de tekeningen van John Callahan. Op het eerste gezicht zijn het slordige krabbeltjes, al zijn de scherpe grappen in een oogopslag duidelijk. Callahan raakte op zijn 21ste grotendeels verlamd bij een auto-ongeluk. Hij tekent zijn cartoons met de pen tussen zijn handen geklemd.
Callahan gebruikt zijn tekenpen op cynische wijze commentaar te leveren op de decadente Amerikaanse samenleving. Hij maakt bijtende grappen over eetstoornissen, gehandicapten, Birckenstock-sandalen (prima anticonceptiemiddel volgens de cartoonist), seksuele driften, advocaten en honden. Ook feministen krijgen er flink van langs van Callahan. Zelf verklaart hij zijn afkeer van feministen doordat hij als kind is gemolesteerd door een vrouw.Seksueel misbruik
Callahan weet eindeloos te variëren op zijn stokpaardjes. De cartoonist komt bijvoorbeeld herhaaldelijk in het verweer tegen het christendom. In ‘De korte autobiografie van een seksleven’ kaart hij het conflict aan dat masturberen bij hem als tiener teweegbracht. Aan de ene kant het sterke lichamelijke verlangen om zichzelf te bevredigen. Aan de andere kant het katholieke verbod hierop. Callahan verbeeldt dit dilemma door respectievelijk een duiveltje en een engeltje op zijn schouders te tekenen. Verder kaart Callahan in meerdere cartoons het seksueelmisbruik van koorknapen door priesters aan.Feloranje zonnebril
In zijn thuisland is de invalide tekenaar een cultfiguur met fans als Robin Williams en Bob Dylan. De Nederlandse Filmmaker Simone de Vries maakte de documentaire Raak me waar ik voelen kan over de opvallende cartoonist die, met zijn roodgeverfde haar en feloranje zonnebril, in zijn elektrische rolstoel door de straten van Portland scheurt.Callahan is een veelzijdig man: hij beschreef zijn levensverhaal in een autobiografie en recent kwam zijn eerste cd uit. Het verhaal van de grotendeels verlamde Callahan is natuurlijk bijzonder en trekt veel aandacht. Het goede van zijn scherpe visie is echter dat zijn werk ook overeind blijft als je niets van de maker en zijn gebrek weet. Op zichzelf zijn de cartoons erg sterk, grappig en behoorlijk hard. Al gaat Callahan wat mij betreft nergens over een grens heen.De Amerikanen dachten daar overigens anders over. Zijn cartoon over de jonge Martin Luther King werd door de hoofdredactie van de Miami Herald als racistisch bestempeld. In de cartoon staat King schuldbewust naast de natte plek op zijn bedlakens en zegt tegen zijn boze moeder: ‘I had a dream’. Een cartoon over de Paus leverde protestmarsen op.Vertaling
De Nederlandse uitgave Cartoons met een gebrek bevat een voorwoord van Simone de Vries en een kort interview met Callahan dat eerder in de Humo verscheen. Het boekje is één grote lofuiting op het werk van de cartoonist. In de vertaling naar het Nederlands blijft Callahans humor gelukkig overeind, alleen jammer dat de uitgave een enkele tikfout bevat. Maar ja, niets en niemand is perfect. Callahan weet dat als geen ander met humor uit te beelden.John Callahan. Cartoons met een gebrek. Uitgeverij Xtra. ISBN 978-90-77766-60-6Deze recensie is ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film

Film: Boris van der Ham spreekt stemmetje in

Typisch zo’n gevalletje van net jammer. Boris van der Ham, lid van de Tweede Kamer voor D66, spreekt de stem in van een animatiefiguurtje in de film Space Chimps. Woensdag 30 juli vinden de audio-opnames plaats.D66 heeft het de afgelopen jaren niet makkelijk gehad. Het debacle van het net alsof meeregeren met het Kabinet Balkenende II heeft het imago van de partij geen goed gedaan. Het stelletje Muppets dat tegenwoordig het land tracht te regeren (in het geval van het huidige Kabinet betekent regeren vooral betuttelen en verbieden) doet D66 natuurlijk wél goed, want als oppositiepartij in het midden van het spectrum ben je dan al snel een stemmentrekker voor iedereen die niet precies weet wat hij wilt.Chimpansees
Misschien dat de gekozen rol iets laat zien van Van der Hams politieke ambities. Het Tweede Kamerlid verzorgt namelijk de stem van de ‘Senator’. Deze senator geeft toestemming om een drietal chimpansees de ruimte in te sturen om daar een ruimtesonde terug te vinden. In de oorspronkelijke versie is de stem ingesproken door de Amerikaanse acteur Stanley Tucci.Overigens heb ik niets tegen Boris van der Ham. Lijkt me een prima politicus – al is de term politicus natuurlijk zowel postief als negatief te interpreteren. Maar dat even terzijde. Is zo’n man een goede kandidaat om stemmen in te spreken in een animatiefilm? Daar hebben we toch genoeg acteurs en soapies voor in het land? Oké, die doneren hun gage meestal niet aan KWF Kankerbestrijding, zoals Van der Ham. Overigens heeft de politicus wel op de toneelacademie gezeten en op de planken gestaan, dus enige ervaring mag hem niet worden ontzegd. Daarbij is het hele politieke spel een en al theater.
Toch riekt deze actie vooral naar een slimme publiciteitsstunt.
Zo komt Space Chimps, die pas acht oktober uitkomt, alvast een keer in het nieuws. En een beetje aandacht voor D66 kan ook geen kwaad. En nee joh, die aandacht hoeft helemaal geen betrekking te hebben op politieke zaken. Liever niet zelfs, want daar wordt je imago juist niet beter van. Sympathie, dàt scoort.

Categorieën
Boeken Strips

Boekrecensie: Het kan altijd erger

Bert Wagendorp en Jos Collignon zijn respectievelijk columnist en cartoonist voor de Volkskrant. Hun werk is nu gezamenlijk gebundeld in Het kan altijd erger.

Wagendorp heeft zijn schrijfpen ondergedompeld in een sarcastische inkt. Daarmee beschrijft hij het reilen en zeilen in Nederland en geeft hij op gepaste toon commentaar op de wantoestanden in dit land. Een land waar veel rapporten worden geschreven maar beslissingen tot het oneindige vooruit worden geschoven, waar oorlog aan het volk wordt versleten door hem op leugenachtige wijze als opbouwmissie te bestempelen en waar de luchthaven Schiphol allerlei geluidreductiemiddelen verzint om stiekem toch maar te kunnen groeien. Volgens Wagendorp is het maar droevig gesteld in ons kleine kikkerlandje – tijdens het lezen van de bundel werd menig eigen oordeel bevestigd.

Hoorspel
Hilarisch is het idee dat het Ministerie van Defensie twee jaar lang een hoorspel in Uruzgan gaat uitzenden om daar het kwaad (lees: opiumhandel) mee te bestrijden. Wagendorp schrijft: ‘Ik weet niet of u wel eens naar een Nederlands hoorspel luistert. Ik wel, per ongeluk. En ik denk dat we hiermee andermaal heel dicht tegen “marteling” aan zitten. Persoonlijk hoor ik in elk geval liever een gemeen hoge fluittoon of keihard Dries Roelvink – toch probate methodes om alles te bekennen.’ Enkele paragrafen later concludeert hij terecht dat we stapelgek zijn geworden.

Snedig commentaar
Ook geeft hij snedig commentaar op een van de vele verschenen rapporten, zoals De Staat van de Ruimte, Nederland zien veranderen. ‘Prachtig rapport trouwens,’ schrijft Wagendorp. ‘Ik heb me er uren mee vermaakt en viel van de ene verbazing in de andere. Als de Nederlander niet bestaat, en het Mooie Nederland evenmin, dan hebben we in elk geval onze rapporten nog om onze uniciteit te bewijzen.’
Politieke prenten
De cartoons van Jos Collignon doen wat betreft scherpte niet onder voor de teksten van Wagendorp. Collignon tekent al jaren politieke prenten. Dat doet hij met een penseel, wat een mooie losse lijnvoering oplevert. De cartoons slaan lang niet altijd op de column waar ze bij staan, en dat is wel een beetje jammer. Een bundeling van verschillende media werkt wat mij betreft het beste wanneer er een duidelijke wisselwerking tussen beide is. Dan kunnen cartoon en column elkaar immers versterken.

Houdbaarheidsdatum
Het nadeel van columns over de waan van de dag is natuurlijk dat deze een korte houdbaarheidsdatum hebben. Wie weet over een jaar nog wie Bokito was? De ‘film’ van Wilders zal hoogstens een voetnoot halen in de Nederlandse filmgeschiedenis. Zelfs Rita Verdonk zal op een mooie dag vergeten zijn. (Laten we het hopen.) De actualiteit biedt prima stof voor een column in krant of op interpret; gebundeld in boekvorm zijn de columns vooral geschikt als naslagwerk: wat gebeurde er dan precies in 2007-2008, papa? Voor de lange duur zijn vooral de teksten en cartoons over de Nederlandse volksaard interessant.Wie geen zin heeft om de Volkskrant open te slaan (wat ik me zo kan voorstellen) kan de cartoons van Collignon op zijn eigen site bekijken. Een verrassend volledige site: behalve een beknopte biografie, schetsen en ander werk staan er zelfs twee vakantiehuisjes in Frankrijk te koop. De cartoons van Collignon en de columns van Wagendorp staan ook op de site van de Volkskrant. En ja, je kunt natuurlijk ook gewoon de bundel aanschaffen: prima leesvoer voor in de trein.

Categorieën
Mike's notities Video

Video: De beeldvorming van allochtonen

Nee, maak je geen zorgen. Dit blog is niet opeens een podium geworden voor allerlei politiek correct geneuzel over integratie, de allochtonenproblematiek of vage videomanifesten van Politieke Muppets. Natuurlijk heb ik wel een mening over dit soort zaken (wie niet?) en laat ik die bij tijd en wijle ook merken. Dit keer even niet.Onderstaande videoreportage heb ik geschoten voor Intermediair en behandelt de presentatie van de tweede Oriëntatiegids Multicultureel Talent. (Probeer dat maar eens vijf keer achter elkaar te zeggen zonder dat je tong dubbelslaat.) Samen met mijn favoriete freelancer Hester van den Blink vroeg ik de aanwezigen en de gasthoofdredacteur van de gids of een boekwerkje waarin multicultureel talent wordt aangeprezen, nodig is en of een exclusieve gids voor mensen met een bepaalde komaf niet stigmatiserend is. Oftewel: (hoe) kan zo’n gids de beeldvorming van allochtonen beïnvloeden? Kortom, een video over de representatie van allochtonen. (En stiekem dus een promofilmpje voor de betreffende multiculti gids, maar dat even ter zijde).

(Soort van) gerelateerd – Alles des Rita’s:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: ‘Verdonk liegt’

Ik kijk met verbazing door het raam van de treindeur. Met grote letters staat er “Pas op: Verdonk liegt” op het raam geschreven. Op een schuifdeur staat dezelfde tekst. Duidelijke taal – precies zoals Rita dat wilt. Maar net als de boodschap van Rita is deze mededeling onduidelijk en tja, populistisch. Waar liegt Rita over, vraag ik me af. “Ja, waarover niet?” zal de gemiddelde criticaster wellicht uitroepen. Maar dat is mij iets te simpel.
Had de schrijver niet iets duidelijker kunnen zijn? Of bedoelt hij dat Rita gewoon overal over liegt? Maar had dan geschreven: “Pas op. Verdonk liegt over alles!”. Als de auteur de letters iets kleiner had gemaakt dan had dat er makkelijk op gepast. En anders zijn er nog ruiten genoeg in de trein. Daar kun je een heel politiek pamflet op kwijt als je wilt. Wie ben ik immers om iemand de vrijheid van meningsuiting te ontzeggen? Daar hebben we namelijk de mensen van het O.M. voor.
Misschien is deze noodkreet in een vlaag van woede gepend. Misschien weet deze schrijver niet dat er veel middelen zijn om je mening te uiten. Via blogs bijvoorbeeld, of youtube-filmpjes en cartoons. (Nou ja, voorlopig nog via cartoons, wie weet hoe lang dat nog mag in dit land.) Toch jammer dat de graffitischrijver zijn actie niet goed heeft doordacht. Zou hij een PVV’er zijn? Lees ook:

Categorieën
Strips

Een Nekschot voor vrije meningsuiting?

Cartoonist Gregorius Nekschot is verhoord omdat zijn cartoons discriminerend zouden zijnVan de week is de omstreden cartoonist Gregorius Nekschot opgepakt door de Amsterdamse politie omdat zijn werk beledigend zou zijn voor moslims en mensen met een donkere huidskleur. De cartoonist werd verhoord en na anderhalve dag weer vrijgelaten. Enkele spullen zijn uit zijn huis meegenomen.NRC-Next meldt dat een woordvoerder van het Openbaar Ministerie (OM) wel als doel heeft hem te vervolgen. Het een en ander hangt af van de bevindingen van het Landelijk Expertise Centrum Discriminatie dat bij het OM in Amsterdam is ondergebracht. De keus kan dan zijn: een dagvaarding, waarna Nekschot zich voor de strafrechter moet verantwoorden, of een boete. Ik ben nooit fan geweest van Nekschots werk. Ik vind hem vaak erg grof, maar waardeer de cartoons voor wat ze zijn: een creatieve uiting van een kunstenaar die door middel van zijn werk misstanden aan de kaak wil stellen. (Zie voor een uitvoerige analyse van het werk van Nekschot deze recensie geschreven door (strip)journalist Jeroen Mirck.) Theo van Gogh was overigens wel een fan en plaatste Nekschots cartoons ook op zijn site de Gezonde Roker. Mensen als Hans Teeuwen – een vriend van Nekschot – en verschillende politici zijn verontwaardigd over deze aanhouding. En terecht. Op de website van OM staat vermeld dat het Openbaar Ministerie de cartoons mogelijk haatdragend zijn:

“Bij de beoordeling of de cartoons discriminerend zijn of aanzetten tot haat heeft het OM nadrukkelijk gekeken of de cartoons binnen de grenzen van de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van artistieke expressie passen. Het is bekend dat cartoonisten in hun spotprenten een bepaald standpunt ventileren. Cartoons hebben vaak een satirisch karakter en kunnen daardoor kwetsend zijn voor anderen. De kwetsendheid van een uiting is echter niet bepalend voor de strafbaarheid daarvan. Volgens het OM zijn bij de beoordeelde cartoons van Nekschot de grenzen van de strafbaarheid echter wel overschreden en daarom strafbaar.”

Bezwaar
Wat mij betreft is actie van het OM sterk overtrokken. Volgens het Meldpunt Discriminatie Internet (MDI) kwamen er veel klachten binnen over Nekschots werk. Een citaat uit de NRC-Next:

“Niet alleen imam Abdul Jabbar van de Ven maakt bezwaar tegen de tekeningen. Dat is echt onzin”, zegt MDI-directeur Niels van Tamelen. “We kregen in die tijd ruim tachtig meldingen van moslims of hun organisaties en van donkere mensen die beledigd waren.” Na de klachten, aldus Van Tamelen, werd de site van de cartoonist enige tijd scherper bekeken. “We hebben toen tientallen tekeningen geselecteerd waarvan wij het idee hadden dat ze over de grens waren. Zeker waren we daar dus niet van en daarom dachten we dat het beter was ze voor te leggen aan het OM.”

Wat mij betreft is deze actie een schoolvoorbeeld van de betutteling van de overheid. Gaan we nu in sneltreinvaart terug naar de jaren vijftig waarin je geen grapje over God kon maken zonder hel en verdoemenis over je uit te roepen? Mag een kunstenaar zich niet vrij uiten? Satire is bij uitstek een vorm om maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen; de cartoon is een prachtige uitingsvorm waarin een stripmaker zijn visie op de wereld verbeeldt. Vaak met een knipoog, soms met een grimmige grap. Is satire binnenkort ook verboden? Kortom: is dit het eerste nekschot voor de vrije meningsuiting?
Beledigd
En waarom is iedereen tegenwoordig zo snel beledigd? Dominee Gremdaat (de onovertroffen Paul Haenen) maakte zich recent ook al druk over alle mensen die zich zo snel beledigd voelen:

Ik word moe van al die mensen die zo snel op hun lange tenen zijn getrapt. Of het nu gelovigen, extremisten of Hyvers zijn. (En ja, even voor de duidelijkheid: dat van die Hyvers was natuurlijk een grapje.) Vrijheid van meningsuiting betekent ook dat er soms vervelende dingen worden gezegd. Ik vraag me overigens af wanneer een rechtbank bewezen acht dat een cartoon haatdragend of haatzaaiend is. (In het officiële persbericht van het OM staat ‘haatdragend’ terwijl in de nieuwsberichten ‘haatzaaiend’ gebruikt wordt.) Misschien loopt ‘deze arrestatie’ met een sisser af en krijgt Nekschot alleen een boete. Maar dat zou ook een belediging zijn van het vrije woord.Wordt ongetwijfeld vervolgd

Update:

  • GeenStijl maakte een videoreportage over het verhoor van Nekschot en ging bij Hans Teeuwen langs.

Lees ook:

Categorieën
Strips

Verdonk noch mal!

Eigenlijk is het veel te makkelijk om grappen te maken over Verdonk en de Politieke Muppet. Ze zijn namelijk al lachwekkend van zichzelf. Deze cartoon ontsproot aan mijn brein op een onbewaakt moment. De immer hilarische Hallie Lama zette de zieke grap om in een tekening.Meer Rita Verdonk? Lees de column: Lieve Rita.

Categorieën
Mike's notities

Column: Pasfoto van een terrorist

Paspoortverlenging betekent vaak een nieuwe pasfoto laten maken. ‘Dit keer niet’, dacht ik hoopvol, toen ik in de la nog één foto van de vorige sessie vond. Ik ben niet zo fan van pasfoto’s: ik zie er vaak knullig uit met een flauwe grijns op mijn gezicht. Maar de vorige keer waren ze wel geslaagd.Dus fietste ik fluitend naar het stadhuis. Toen ik echter drie kwartier had zitten wachten op mijn beurt, wist de jonge ambtenaar me te vertellen dat de foto niet aan de huidige eisen voldeed: ‘Hij is bijna te klein en de achtergrond is niet egaal. Ook kan ik zien dat hij niet recent is,’ zei ze bits. Om haar punt te onderstrepen wees ze nog eens op mijn huidige paspoort waarin dezelfde foto verwerkt zat. Ik vond dat ik er niet veel anders uitzag dan vijf jaar geleden, dus wat zat deze ambtenaar nu weer moeilijk te doen? ‘Ik vind mezelf anders prima herkenbaar’, wierp ik nog tegen. ‘Regels zijn regels,’ was het antwoord. Voodoopoppetje
Als ik denk aan de overheid dan voel ik meestal het maagzuur al opborrelen. Nederland kent een bureaucratie van Kafkaiaanse proporties. Een burger moet zich geregeld in allerlei bochten wringen om aan de verzoeken van overheidsinstanties te voldoen. Instanties vol ambtenaren die er zelf een potje van maken. Vorig jaar moest ik vijf keer mijn digiID-nummer aanvragen voordat ik eindelijk eens fatsoenlijk mijn zaakjes kon geregelen; de administratie bij de belastingdienst loopt zelden goed. Ambtenaren – het is niet mijn favoriete soort mensen. En als ze zaken afdoen met een kinderachtig credo als ‘regels zijn regels’, is het opeens niet meer moeilijk voor te stellen dat sommige mensen rood voor de ogen zien als ze kostbare levenstijd kwijt zijn door alle redtape waar ze mee te maken krijgen. Soms zou ik willen dat voodoopoppetjes wél werkten.

Crimineel
Een paar dagen later poseerde ik tóch voor de fotograaf. De nieuwe richtlijnen voor pasfoto’s zijn strenger dan ooit (in navolging van de Verenigde Staten, die de richtlijnen hebben opgesteld om terroristen makkelijker te kunnen herkennen):

  1. ogen op een horizontale lijn
  2. hoofd gekanteld
  3. schouders recht
  4. neutrale blik
  5. recht in de camera kijken en
  6. mond gesloten houden

De laatste regel maakt zelfs een kleine glimlach haast onmogelijk. Als je lacht worden namelijk je ogen iets smaller, waardoor je moeilijker herkenbaar bent. Daarom mag er niet meer gelachen worden op de foto’s. Door deze strenge regels kun je een beetje ontspannen blik op je pasfoto dus wel vergeten. Iedereen ziet er bij voorbaat uit als crimineel. Je bent verdacht totdat het tegendeel bewezen is. Ook ik kijk op mijn identiteitsportret chagrijnig, alleen het nummerbord onder mijn kin ontbreekt nog. Ergens biedt die foto ook wel troost: iedere ambtenaar die in het vervolg in mijn paspoort kijkt, krijgt die blik toegeworpen.En daar word ik dan wel weer vrolijk van.

Categorieën
Bloggen Media

Blognomics 07: Web 2.0

Weblogs zijn nog steeds hot: dagelijks komen er wereldwijd zo’n 120.000 nieuwe blogs bij. 10 mei vond de derde editie van Blognomics plaats in de RAI Amsterdam. Thema web 2.0. Enkele enthousiaste presentaties, maar een wat lauwe zaal vol bloggers.
Peter Olsthoorn vertelde met veel zelfrelativering wat hij nu verstond onder een goede weblog. Olsthoorn houdt niet van blogs die last hebben van gebrek aan zelfkritiek, die voorspelbaar zijn en te veel aan navelstaarderij doen. Ook mogen schrijvers wel eens selectiever publiceren. Wat maakt dan een goed weblog? Originaliteit staat bovenaan. Dit hangt samen met een individuele toonzetting. De blogger moet een kwaliteitsmaatstaf hanteren en moet naar buiten zijn gericht.Copyright, en wat dan nog?
Vreemde eend in de bijt was advocaat Jetse Sprey die een lezing hield over het probleem van de schending van auteursrecht op het internet. Wat mag je overnemen, waar moet je toestemming voor vragen? Hij concludeerde dat de enige manier om ervoor te zorgen dat je auteursrecht veilig wordt gesteld, is een advocaat in de arm te nemen. (Had je een ander antwoord verwacht?) Hoewel dergelijke kwesties interessant zijn, en voor een webredacteur altijd goed om nog eens te horen welke berichten er wel en welke moeilijker over te nemen zijn, verzuchtte de zaal toch dat Sprey zijn lezing niet meer had toegespitst op creative commons en open source-software.Bloggende politici
Een weblog biedt politici een snelle manier om contact te krijgen met de kiezers – democratie in de praktijk. Of dit potentieel ook echt wordt benut bleek niet heel duidelijk uit de discussie met het panel van drie bloggende politici: Arie Slob (fractievoorzitter van de ChristenUnie), Jules Kortenhorst (Tweede Kamerlid CDA) en Martijn van Dam (Tweede Kamerlid PvdA). Van deze drie heren is Slob met een post per week de meest actieve weblogger. Van Dam verklaarde niet genoeg tijd te hebben om actiever te zijn op het web, al zou hij wel graag willen: ‘Als ik online zou doen wat ik wil doen, zou het een fulltime baan zijn.’ Maar helaas zijn er te veel beleidsstukken die gelezen moeten worden en wordt van politici ook verwacht dat ze in het land hun gezicht laten zien. Hierdoor is meer tijd voor internet niet mogelijk. Niet opzienbarend bleek de onthulling dat Jan Peter Balkenende niet zelf zijn eigen weblog schrijft. ‘De minister-president schrijft immers ook niet zelf zijn speech,’ verklaarde Kortenhorst. Overigens schrijven de drie leden van het panel wel hun eigen weblogs. Het mag duidelijk zijn dat ze daarin niet alles kunnen zeggen wat ze zouden willen. ‘Alles wat je op zo’n weblog schrijft wordt op een gouden schaaltje gewogen,’ zegt Van Dam. Hij blijft dan ook op zijn blog binnen de grenzen die zijn woordvoerder heeft gesteld. Van Dam kaartte een ander nadeel aan van het handelen van de pers in het algemeen, maar van internet in het bijzonder. ‘Wanneer je een fout citaat probeert te rectificeren word je beschuldigd van draaikonterij. Wat je ook doet: de schade is altijd voor jezelf.’Arie Slob doet wel eens een persoonlijke ontboezeming in zijn weblog: toen het konijn van zijn dochter tijdens de kabinetsformatie overleed meldde hij dit in zijn blog. Tot zijn grote verbazing werd dit ‘harde’ nieuwsfeit overgenomen door de reguliere pers. Bedrijfspresentaties
Tussen de panels door werden er korte bedrijfspresentaties gehouden van Xolo.tv, Bliin en OMD. Michael Nederlof van Skoeps.nl legde uit hoe zijn site een mooi voorbeeld is van de gewone burger die een reporter wordt. Mensen kunnen hun eigen nieuws aanleveren en wanneer dit na plaatsing op Skoeps.nl doorverkocht wordt aan derden, krijgt de burgerjournalist hier een deel van de opbrengst voor: ‘Nu is verdelen we alles nog 50/50, maar als de gebruiker wil dat het 75/25 wordt, dan doen we dat!’. Nederlof hield een enthousiast verhaal over de nieuwe journalistiek, waarbij ooggetuigen dankzij mobiel of digitale camera zelf verslag doen. Een mooi voorbeeld van het begrip web 2.0. RSS-feed, baby
Het laatste panel met daarin bloggers die een positie hebben verworven in de mainstream media (Dominique Weesie van Geenstijl.nl; Frank Janssen van Frankwatching.com; Frank Meeuwsen van Frank-ly.nl; Eduard de Wilde van BrickMeetsByte.com en Marco Derksen van Marketingfacts.nl) verzorgde niet voor het vuurwerk dat je aan het einde van de middag mocht verwachten. Deze vijf bloggers behoren tot het establishment en stijgen hoog boven de gemiddelde blogger uit. Toch zijn, zoals Paul Moolenaar tijdens zijn keynote speech al aangaf, het vooral specialistische blogs die geld opleveren. Het merendeel zal geen geld verdienen aan zijn blog. Het bijhouden van een geldgenererend blog vereist een hoop tijd en is een dagtaak.
Toen er terecht vanuit de zaal de vraag werd gesteld hoe men denkt te blijven verdienen aan advertenties op de sites als iedereen rss-feeds gebruikt, werd daar door Dominique Weesie wat neerbuigend op gereageerd: hij gelooft dat het grote internetpubliek niet bekend is met rss-feeds: ‘Tante Annie, met haar 386 maak je niet wijs wat rss-feeds zijn.’ Dat mag dan waar zijn, de nieuwe generatie internetters zal de voor hem belangrijke berichten nog voornamelijk lezen via pagina’s als netvibes en bloglines. Rss-feeds zijn een belangrijke tool voor de toekomst waar nu al rekening mee gehouden moet worden. Voorlopig heeft Weesie echter niet te klagen, met gemiddeld 1,6 miljoen bezoekers per maand op Geenstijl.nl.Tijdens de borrel heb ik nog even gebabbeld met enkele bekenden en kennis gemaakt met nieuwe gezichten. Het is altijd interessant om bloggers eens in the flesh te spreken en te weten wie er nu precies achter de site zit die je geregeld bezoekt. Bij de borrel kwamen de lippen van het publiek pas echt in beroering: door het volgeplande programma was er niet echt veel tijd om vragen te stellen tijdens de conferentie. We zullen dus de blogs van de aanwezigen moeten lezen om te weten te komen wat ze er allemaal van vonden.

Categorieën
Mike's notities

Column: Enquête

Overheidsinstanties willen ook alles van je weten. Als de enquêteurs via de telefoon geen voet tussen de deur kunnen krijgen, dan komen ze wel ongevraagd langs, deze Jehova’s van informatievergaring. Ik was net thuis van mijn werk toen er werd aangebeld. Ik nam de hoorn van de intercom op.
‘Hallo?’Een vrouwenstem met een Surinaamse tongval sprak mij toe: ‘Ja, gemeente-enquête hier.’Bah, daar zat ik niet op de te wachten. ‘Gooit u die maar in de brievenbus.’‘Wanneer ga je die invullen dan?’‘Weet ik veel, hoe lang duurt het?’Een dikke zucht klonk uit haar mond.
‘Een half uur ongeveer.’‘Jezus…’‘Ja, die zit in de hemel’, klonk het bitch. ‘Dat moet hij zelf weten mevrouw, daar heb ik geen boodschap aan.’‘Ja, goed, wanneer kan ik de enquête op komen halen, morgenavond rond vijf uur?’‘Ik ben pas tegen zeven uur thuis, kan ik hem niet opsturen? Da’s wel zo makkelijk, dan kijk ik er dit weekend even naar.’‘Nee, ik moet hem zelf komen ophalen. Wanneer kan het, maandag om zeven uur dan – het moet snel gebeuren.’ Even vroeg ik me af of ik met de zus van Rita Verdonk te maken had: ze wilde mij om een gunst vragen om een of andere saaie enquête in te vullen, maar ondertussen werd ik behandeld of ik asiel wilde aanvragen. En wat had het invullen van een enquête voor zin?: ik heb de laatste tien jaar niet echt gemerkt dat de overheid, op zowel lokaal als nationaal niveau, luistert naar wat de mensen willen.‘Weet je wat, ik heb geen tijd voor deze onzin.’‘Lekker gemakzuchtig weer,’ bitste Rita aan de andere kant van de hoorn. ‘Welke reden kan ik opgeven voor dit gebrek aan medewerking?’‘Geen tijd, geen zin of wel wat beters te doen. Mevrouw, kies er maar een uit. Dag!’.