Categorieën
Media

Human regelt Valentijnsvideo met persoonlijke boodschap

Valentijnsdag staat weer voor de deur. Wie het dit jaar eens anders aan wil pakken dan een bos bloemen, chocolade of een kaartje kan met het aardige Valentijnsproject van Human een video met een persoonlijke boodschap sturen naar zijn (geheime) liefde.

Donderdag 11 februari start een bijzonder Valentijnsproject van HUMAN met verschillende poetische filmpjes uit de serie Boy Meets Girl Stories van Mark de Cloe. In samenwerking met SubmarineChannel.com heeft HUMAN een webapplicatie gebouwd waarmee je vijf van deze filmische gedichten over liefde en passie – vergezeld van een persoonlijke boodschap – als Valentijnsbericht versturen naar een (geheime) geliefde. Deze bijzondere Valentijnsgroet kan verzonden worden via facebook of per e-mail. Zie verder de site www.boymeetsgirlstories.com.De actie van Human is ook een slimme manier om de reeks, die gemaakt werd in 2004, weer eens onder de aandacht te brengen. Je hebt ze indertijd vast wel eens gezien, die Boy Meets Girl Stories. De reeks is ontstaan uit een verzameling scènes, rushes en losse ideeën van regiseur/scenarist Mark de Cloe. De gehele serie omvat 34 korte films over verliefdheid en passie.De scènes worden gespeeld door acteurs zoals Carice van Houten, Birgit Schuurman, Anne Drijver, Daniel Boissevain, Dragan Bakema, Lore Dijkman, Maria Kooistra, Rifka Lodeizen, Tara Elders, Terence Scheurs en Thekla Reuten.Wie ze ooit gemist heeft, kan nu de schade inhalen op de treurbuis:Uitzendschema Boy Meets Girls Stories (Nederland 2)

  • Donderdag 11/2 9.25 uur (2’06): Ontvoeren met Birgit Schuurman en Benjamin Lodeizen
  • Vrijdag 12/2 – 10.30 uur (1’34): Herinneren, met Mariken van den Brink
  • Zaterdag 13/2 – 14.25 uur (6’11): Friendzone, met Carice van Houten en Frank Lammers
  • Zondag 14/2 – 13.55 uur (1’50): Smachten, met Tara Elders
  • Zondag 14/2 – 22.25 uur (1’50): Aanrakingen, met Caro Lenssen en Chris van Oers

Lees ook: Valse Valentijn

Categorieën
Strips

Goedlachse finale week van de interactieve cartoon

Sinds vrijdagavond staat er een levensgrote reproductie van deze cartoon van Hallie Lama op mijn schoorsteenmantel. Zó ben ik eraan gekomen.Lama was een van de tien cartoonisten die een cartoon tentoonstelde in de crossmediale week van de interactieve cartoon: gelijktijdig werden een tiental prenten geëxposeerd in galerie Lambiek en op cartoon.blog.nl. Het was aan de bezoeker om onderschriften bij de plaatjes te bedenken. De winnaar mocht een grote afbeelding van de cartoon met zijn tekst mee naar huis nemen tijdens het finale feestje vrijdagmiddag in stripwinkel Lambiek. Zes van de tien cartoonisten waren aanwezig, waaronder Robert Schuit (ook wel bekend als Bandirah en andersom ook wel bekend als Robert Schuit) en Guido Bootz (aka De Rustende Jager), de twee cartoonisten achter de week van de interactieve cartoon.

De Rustende Jager en Bandirah die zijn eigen cartoon vasthoudt.


Aan Bootz vroeg ik naar het hoe en waarom van deze crossmediale expositie, dat me toch een ludieke actie leek om het cartoon blog onder de aandacht te brengen: ‘Deels om aandcht voor de site te genereren, zeker, maar ook omdat het grappig is dat de cartoons hier echt hangen in lijsten en tegelijkertijd op het internet te zien zijn. Sommige mensen hebben geen zin om hier helemaal naar toe te komen en anderen hebben geen zin om op internet te gaan. En mensen die het hier gezien hebben kunnen ze het op internet nog eens teruglezen en rustig nadenken over dingen. Dat werkte wel goed.’Volgens Schuit hadden ze in totaal tien A4-tjes vol met onderschriften ontvangen. Het aantal inzendingen vond Guido wel wat tegenvallen. ‘Veel mensen hebben bij alle tien iets ingestuurd. Ik denk dat je wel ziet dat er bij de beste inzenders vaak dezelfde namen naar voren kwamen. Op zich hadden we wel iets meer inzenders verwacht.’ Toch zijn de heren positief over het resultaat. Bootz: ‘De dingen die ingestuurd werden waren kwalitatief wel vaak goed.’

Het publiek in Lambiek. Aanwezig waren ook Ger van Wulften van uitgeverij Xtra en Gert Jan Pos, stripintendant. (Beide heren staan niet op de foto.)

Beetje theater
Het leek soms wel of ter plekke nog een winnaar werd gekozen uit de lijst van inzendingen. Maar dat was deels theater, geeft Bootz toe: ‘Je moet zoiets wel een beetje leuk brengen, en een rommelige presentatie past wel in Lambiek (lacht.)Ach, we moeten het ook allemaal niet te serieus nemen. Die middag werden per cartoon het winnende onderschrift met de nodige flair voorgelezen. Het publiek in Lambiek was die middag goedlachs. Toch bleek uit de inzendingen vaak dat het bedenken van een grappig onderschrift niet eenvoudig is. Cartoons maken moet men dus maar aan de professionele grappenmakers overlaten.Stand-ins
Een klein deel van de inzenders was aanwezig. De eega’s van de Rustende Jager en Bandirah hadden onder pseudoniem ook wat ingezonden en tot de verbazing van de heren nog gewonnen ook. Voor wie niet aanwezig was, werden ter plekke stand-ins uit het publiek geroepen om de cartoons in ontvangst te nemen. Boris Kousemaker, de eigenaar van Lambiek, nam dan ook met veel plezier een prent van Danibal in ontvangst. (Zie onderstaande foto waarin dit heugelijke moment is vastgelegd:)Zo kwam het dus dat ik blij met een cartoon van Hallie Lama naar huis ging. Het was de bedoeling dat Hallie ter plekke de dialoog in de tekstballonnen zou opschrijven. Omdat de ingezonden tekst inferieur was aan de oorspronkelijke grap, vroeg ik Hallie of hij deze erin wilde zetten. De cartoon werd daarmee weer in oorspronkelijke staat hersteld. Een stukje esthetische geschiedvervalsing.
Check voor meer over de Week van de interactieve cartoon, cartoon.blog.nl. Daar kun je ook de winnende onderschriften lezen, maar laat vooral je eigen fantasie de loop. Deze blogpost staat ook op het geliefde stripblog van Zone 5300.

Categorieën
Mike's notities

Aandachtspunten

Wat staat mij het komende jaar te wachten? Of nog belangrijker: waar wens ik me de komende tijd mee bezig te houden? Dat laatste heb ik namelijk wel zelf in de hand. Het eerste voor het grote deel niet. Enkele voornemens en aandachtspunten voor de komende tijd.

  • Allereerst wil ik zo snel mogelijk mijn nieuwe webstek gereedmaken. Een nieuwe site die professioneler is dan dit blog en tevens fungeert als portfoliosite. Ik ben dol op Blogger, maar voor een freelance journalist die ook video maakt, vind ik de functionaliteit van Blogger wat te beperkt. Mijn ambities zijn groter dan Mike’s Webs kan waarmaken.
  • Aandacht voor positiviteit: ik vind al een tijdje dat het internet erg verzuurt. Ik doel daarmee op de reaguurdersmentaliteit die nog steeds erg prominent is de Nederlandse blogosfeer. Dat betekent niet dat ik zelf minder kritisch wordt: als ik het ergens niet mee eens, zal ik dat zeker laten merken. Maar wel dat ik de aandacht wil richten op de positieve en mooie dingen die de online wereld te bieden heeft. En die er in de offline wereld te vinden is overigens. (Hier alvast drie voorbeelden van positiviteit op het web: Hart op straat waar ik me ook voor wil gaan inzetten, Geluk in uitvoering van de RVU en Wim de Bie als Nationale Mental Coach.
  • Monotasking: ik schreef een tijd geleden al de column ‘Fuck multitasken!’ en ‘Fuck multitasken: een paar maanden later‘, waarin ik het teveeldingentegelijkdoen afzwoor. En dat was toen nog zelfs vóór Twitter. Maar vanaf nu gaat die applicatie echt uit als ik geconcentreerd aan het werk ga, net als mijn e-mail. Ik hoef niet om de haverklap te zien wie mij nu weer mailt. Een paar keer per dag de inbox doorspitten moet genoeg zijn. En ik hoop op deze manier efficiënter met mijn tijd om te gaan. Ik waardeer mijn online netwerk, maar het leidt ook vaak af. Als je je zaken een beetje handig indeelt, is er tijd en plaats voor alles.
  • Persoonlijke gesprekken: ik vind het nog steeds het leukste om met mensen face2face af te spreken. Dat levert vaak inspirerende gesprekken op en soms tot spontane breinstormsessies die tot van alles en nog wat kunnen leiden. Recent zat ik rond de tafel met collega freelancer Jasper van Vugt: het is goed om af en toe met vakbroeders af te spreken en te horen hoe zij het maken. Gisteren zat ik met regisseur Naäma Palfrey aan de koffie. We zouden gewoon even bijpraten over privé-zaken maar kwamen ook te spreken over een huidig filmproject van haar en voordat je het weet vliegen de ideeën over tafel. Ik ga dan weer geheel opgeladen en vol goede zin richting huis. Het leven hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn.
Categorieën
Media Mike's notities

Serious Decemberhelden

Dit jaar wordt 3FM Serious Request alweer voor de zesde keer gehouden. Zes jaar lang zitten er voor de kerst drie 3fm dj’s in het Glazen Huis. Wat mij betreft zijn Giel Beelen, Gerard Ekdom en Annemieke Schollaardt de DecemberHelden van 2009.Ik voel een speciale band met Serious Request. De eerste twee jaar dat de actie bestond heb ik beeldregie gedaan. Ik herinner me een goede sfeer op de werkvloer en in ’t Glazen Huis. Het Glazen Huis was mijns inziens boeiender dan Big Brother of welke live-televisie dan ook: ’s nachts hadden we urenlang live-televisie vol met markante, gekke en leuke mensen op het Neude in Utrecht. Overdag kwam een stoet aan BN’ers langs om de actie te promoten.
Ik vond zelf dat je zo’n geintje niet te vaak moest herhalen omdat ik dacht dat het effect ieder jaar minder zou worden. Niets was echter minder waar: elke editie wordt er meer en meer geld opgehaald voor het Rode Kruis.
De afgelopen week bracht ik veel op de bank door om uit te zieken en zag ik dus veel Serious Request. Radiomakers bekijken blijft een fascinerende bezigheid. Het is natuurlijk heel goed dat er op deze manier aandacht wordt geschonken aan een goed doel en dat er awareness wordt gecreëerd. Eerlijk gezegd is het goede doel voor mij secundair en brengt het Glazen Huis vooral veel entertainment. Grappige acties, ludieke momenten tussen BN’ers en normale Nederlanders op het plein. (Natuurlijk scoren die BN’ers zo ook weer goed en kunnen ze hun ‘waar’ onder de aandacht brengen, denkt de cynicus in mij. Maar zo gaat het altijd: iedere goede daad in de media snijdt aan twee kanten.)
Toch, ik bewonder de drie fastende dj’s. Je moet het maar kunnen om zoveel dagen niet te eten en onder de loep van Nederland in een marathonsessie je werk te doen. En Beelen doet het alweer voor de vijfde keer. Sympathiek noem ik dat. Wat mij betreft zijn zij dus de DecemberHelden van 2009. Foto: 3FM.

Categorieën
Media

Sneeuwpret op tv

De sneeuw bracht bij mij vandaag veel pret. Nee, ik heb geen sneeuwballen gegooid of een sneeuwpop gemaakt. Op een kleine wandeling na zit ik al de hele dag warm achter de monitor – het is immers gewoon donderdag. Toch heeft de sneeuw mij veel binnenpret bezorgd. De sneeuw en het NOS journaal.

Dankzij de dikke laag sneeuw was namelijk het hoofditem van het journaal niet het mislukken van de climaattop in Kopenhagen. Of de herstellende boventronie van Berlusconi. Of een van de brandhaarden in de wereld die geblust moeten worden. Nee, het plezier en de ongemakken die de zware sneeuwval veroorzaakte in ons kleine landje en Europa stond centraal. De witte laag laat er dus niet alleen de straten in de buurt er beter uitzien door alle rotzooi te bedekken. Wereldvervuiling en narigheid waren vandaag even afgedekt door een maagdelijk witte laag natuurverschijnsel. Daar werd ik vrolijk van.

Foto door Menno Kooistra.

Categorieën
Bloggen

Strategisch bloggen

Strategisch bloggen, ook ik maak me daar wel eens schuldig aan. Wachten met het posten van een vers blogje om de voorgaande nog wat meer tijd bovenaan de verticale woordenbrij te gunnen. Daarbij is een reguliere hartslag belangrijk voor een levend weblog.

Tegenwoordig blog ik een stuk meer ontspannen dan in mijn eerste publicatiedagen. De beginnende blogger wordt immers van alles wijsgemaakt over hoe wel en niet te handelen, over de vormgeving van de tekst als wel de inhoud ervan. Dat ik de meeste regels aan mijn spreekwoordelijke laars lap, schreef ik al eerder. Ik post wanneer ik zin heb, wanneer ik behoefte voel om te schrijven. Toch ontkom ik soms niet aan mode-posts: wanneer ik een filmrecensie plaats is toch vaak afhankelijk van de premièredatum van de betreffende film. Nieuws moet online zolang het nog relevant is. (In dat opzicht: de meeste tweets zijn al verouderd op het moment dat je op enter drukt.)

Karin Ramaker en Marco Raaphorst opperden laatst tijdens een boeiende creatieve borrel dat het je bezoekersaantallen stimuleert om op vaste tijden een aflevering van een rubriek te publiceren. Bloglezers onderscheiden zich in dat op zicht niet van televisiekijkers: we zijn gewoontedieren. Op vaste tijdstippen publiceren biedt mensen houvast. Het is niet toevallig dat ik nieuwe Webisodes dan ook plan op maandagen. Het idee om iedere twee weken een aflevering te publiceren heb ik echter wel losgelaten: sommige onderwerpen zijn actueel waardoor de video’s soms (twee) weken achter elkaar uitgezonden worden. Het is dan stom om de publicatie daarvan kunstmatig uit te stellen. En het zal me in de praktijk niet altijd lukken om iedere twee weken een nieuwe webisode te produceren.

Toch is een regelmatige hartslag voor je website belangrijk. Voor jezelf, om je schrijfspieren soepel te houden. Voor je lezers ook, want ook in de blogosfeer geldt vaak: uit het oog, uit het hart. Er is immers zoveel content om je mee te vermaken. We vergeten snel.

Dat gezegd hebbende: met het publiceren van deze blogpost heb ik toch gewacht om webisode 7: Lekker nerden in Londen wat meer tijd bovenaan dit blog te gunnen. Wat dat betreft ben ik blij met die lees-verder-links. Vroeger moest men bij lange posts tot vermoeiends toe naar beneden scrollen. Toch echt een nadeel van de verticale vorm van het blog. Nu is de vorige post op een kleine afstand te vinden.

Categorieën
Bloggen Media

Column: Het recht om te negeren

Meningen, meningen, meningen. Het internet staat er vol mee. Blogjes, comments, hele sites worden gereserveerd opdat de Nederlander zijn opinie kwijt kan. Prima natuurlijk, want wat mij betreft doet iedereen waar hij zin in heeft. Verwacht alleen niet dat ik het allemaal ga lezen.

Het is goed dat er sites zijn als De Joop, De Jaap en GeenStijl (en de vele anderen die ik nu niet ga opnoemen). Dat pluriformiteit op het web belangrijk is, hoef ik niemand uit te leggen. Al zeggen begrippen als ‘links’ en ‘rechts’ mij tegenwoordig niet zo veel meer. Welhaast alles wat politici zeggen lijkt tegenwoordig onder het kopje populisme te vallen. Daarbij stoor ik mij aan het feit dat ieder wissewasje tegenwoordig buitenproportioneel wordt opgeblazen. Het zijn dus niet alleen de reaguurders die zich de longen uit het lijf schreeuwen om gehoord te worden, de media in het algemeen maakt van iedere mug een genetisch gemanipuleerd gedrocht dat het einde der tijden lijkt in te luiden. De Nederlandse media zijn maar wat bereid om iedere gebeurtenis tot op de laatste druppel uit te melken. We kunnen spreken van mediasoaps, of het nu gaat over een Dirk Scheringa, of een uitlating van Herman van Veen, die dankzij het verkeerd citeren in de Telegraaf overladen werd met dreigmails van aanhangers van de Partij die het Vrije Woord zou hoog in het vaandel zou hebben staan. Lange tenen, Nederland kent er ontelbaar veel.

En reaguurders reageren weer op andere reageerders. Zo wordt het web, de televisie, de krant, de blogosfeer een vergaarbak van reacties, ideeën en meningen. Ik doe daar zelf ook aan mee. Als voorbeeld: Ik heb niet zo’n hoge pet op van de Dutch Bloggies, dus dat schrijf ik dan op mijn blog. Andere mensen worden zielsgelukkig van de Dutch Bloggies en voelen de behoefte om hun geluk in woorden uit te drukken. Prima natuurlijk. Sterker nog: het zou gek zijn als het niet zo was. Organiseer vooral je Dutch Bloggies, je Gouden Kalveren, of welke prijs van de week dan ook. Ga voor mijn part de Ark van Noach nabouwen – om maar even een vreemde dwarsstraat in te slaan – als je echt niets beters te doen hebt. Als je daar gelukkig van wordt, wie ben ik om te zeggen dat je het niet moet doen? Verwacht alleen niet dat ik je event of wat dan ook serieus neem of een rondje op je bootje mee wil varen.Nee, Nederlandse webgebruikers slikken zelden iets voor zoete koek, al blijkt dan weer uit onderzoek dat ze zich in Nederland het vaakst ‘hufterig’ gedragen. Ik citeer Dagblad de Limburger:

Schelden via internet – via e-mail en op discussiefora – is vooral een Nederlandse hobby, concludeerde onderzoeker en criminoloog Frank Bovenkerk eerder. Nergens is de hufterigheid en het verval van normen en waarden zo ernstig als hier.

Als verklaring wordt het volgende geschreven: ‘Door internet kunnen mensen die voorheen nooit werden gehoord, nu ongestoord hun gang gaan. En omdat dit onder pseudoniem gebeurt, zijn er geen grenzen.’Nu kan ik verdere details van het onderzoek waarnaar verwezen wordt even niet vinden, maar Bovenkerks uitspraak dat de reacties in de laatste jaren verhard zijn, is ook iets wat mij gevoel aangeeft.

Toch durf ik niet meteen te beweren dat alleen de Nederlandse internetgebruikers zich bedienen van grove taal. De reacties op YouTube komen vanuit de hele wereld en die zijn ook vaak niet mals. Mensen schelden wat af. Ze maken elkaar graag belachelijk, of nog leuker: de mening, de passie van anderen zijn dikwijls doelwit voor spot. Je zult maar de GeenStijl-posse op je nek krijgen. Nee, ik heb met mensen als Van Veen te doen. Wat dat betreft, en dat wil ik toch even kwijt, ging Jeroen Mirck mijns inziens sportief om met alle kritiek die hij recent over zich heen kreeg van diverse partijen toen bekend werd dat hij een van de redactieleden van de Joop zou worden. Al is mij nog steeds niet duidelijk wat JeroenMircken nu precies betekent.

Ik krijg soms ook tweets en comments op mijn blog van cultuurfundamentalisten die vinden dat ze moeten laten blijken dat mijn muzieksmaak, filmvoorkeur of de strip waarover ik schrijf in hun ogen abject is. Zij bezien de wereld door hun ogen en denken hun smaak de Enige Ware is. Ongevraagd, of in Nederlandse termen: geheel gratis, delen zij hun ‘onovertroffen’ visie met de rest van de wereld. Vooral ongevraagd, want dat irriteert het meeste en dan is het leuk natuurlijk. Wat dat betreft heb ik wel eens het gevoel alsof de Nederlandse blogosfeer veel overeenkomsten heeft met het schoolplein: groepsvorming, geschreeuw en vooral veel gepest. (Gelukkig wordt er door veel creatieve bloggers ook gewoon in de zandbak gespeeld en virtuele zandkastelen gebouwd, want daar word ik dan wel weer vrolijk van.)

Maar dat is natuurlijk maar een deel van wat eraan de hand is. Ik heb geen boodschap aan de meningen van cultuurfundamentalisten en negeer hen dan ook. Ik draai in mijn cd-speler waar ik zin in hebt. (Jezus, draai je nog cd’s? Ja, dat doe ik nog. iPod-loos ga ik zelfs door het leven.) Wat zij ervan vinden, interesseert me niets. Hun reacties zijn als de ontlasting die ik iedere dag het riool in spoel. Een druk op de knop en weg zijn ze. Negeren die hap, dat is mijn credo.

We hebben immers het recht om te zeggen wat je wilt in dit land maar ook het recht om te negeren. En het daarbij samenhangende recht om te modereren en te blokkeren, als het om websites en blogs gaat. Dat heeft wat mij betreft niet veel met censuur te maken (maar technisch gesproken is het wel een vorm van censureren natuurlijk) maar meer met je straatje schoonhouden. Vooral als het om comments gaat, want als je onder een stukje twee azijnreacties hebt staan, beheerst dat vaak de opmerkingen die volgen. Inhoudelijk ergens over praten is er dan niet meer bij. Erwin Blom zei dat laatst ook tijdens zijn lezing op Blog-Art.

Overigens heb ik bewondering voor mensen die serieus ingaan op de zuurkoppen die hun reactieformulieren bevuilen. Soms lijkt het wel een halve dagtaak voor ze om iedereen van repliek te dienen. Al denk ik soms dat je dan de ego’s van de zuurkop in kwestie alleen maar voedt, daarom snap ik ook heel goed waarom bloggers als Peter Breedveld en Bert Brussen ip-bannen en andere technieken inzetten. Anders blijf je aan de gang met die zeikspammers.

Categorieën
Video

Video: 10 jaar Amerikaanse geschiedenis

De jaren nul kruipen naar hun einde, en daarom blikken wij terug. Newsweek geeft een beknopt overzicht van de Amerikaanse geschiedenis van de afgelopen tien jaar, de jaren nul. Dat de Amerikaanse cultuur verankerd is in mijn belevingswereld is mij wel duidelijk: alle fragmenten die voorbij kwamen heb ik al een keer, tja, voorbij zien komen.

Natuurlijk is zo’n video van 7 minuten wat kort door de bocht. Daarom is er een heel project van Newsweek waar je achtergronden kunt vinden.Ik bedenk me net dat als er een Nederlands overzicht zou komen, we heel veel de kop van Balkenende voorbij zien komen. Dan is zo’n video van 7 minuten echt te lang, dunkt me. Wanneer gaat die vent nu eens gewoon leuk vissen in Europa? Ik weet dat er geen God bestaat, maar soms mag je toch op een wonder hopen?

Terugkijken
Nu het einde van het jaar nadert, zullen er weer allerlei terugblikken komen op televisie en blogs. Daar ontkom je niet aan, mensen voelen nu eenmaal de behoefte om hun eigen geschiedenis te duiden. Ik ook, maar wil dit keer in de vorm van een Mike’s Webisode een terugblik van 2009 brengen. Overigens ben ik zeer benieuwd naar hoe mensen de afgelopen tien jaar hebben ervaren. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…

Ik werd op de video gewezen via een tweet van Edwin Mijnsbergen en NRC Next.

Categorieën
Film Strips

Holland Animation Film Festival 2009

4 t/m 8 november staat Utrecht weer in het teken van de animatiefilm, want dan vindt voor de dertiende maal het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats. Dat betekent aandacht voor animatie in al haar verschijningsvormen, van lange speelfilms tot korte non-narratieve films. En speciale evenementen zoals een vj-optreden van Motomichi Nakamura en een kunststripbeurs.

Het HAFF wil het beste van het beste vertonen op animatiegebied. Het festival kent dan ook zes competities: van de internationale competitie voor shorts tot en met MovieSquad HAFF Junior, waar een kinderjury de scepter zwaait. Vanaf nu zal het HAFF, dat sinds 1985 om de twee jaar geprogrammeerd stond, jaarlijks plaatsvinden. De organisatie heeft hiervoor gekozen om op die manier beter op trends in te kunnen spelen. ‘Op het vlak van animatie gebeurt er heel veel,’ vertelt Gerben Schermer, directeur en samen met Erik van Drunen verantwoordelijk voor de programmering van het festival. ‘Om dat bij te kunnen houden en te presenteren moet je jaarlijks een editie hebben. Nu kunnen we een nieuwe film als Panique au village (Stéphane Aubier en Vincent Patar, 2009) meteen vertonen in plaats van dat we een jaar moeten wachten.’ Met ruim 1.300 inzendingen komen er in ieder geval genoeg films uit om jaarlijks een uiteenlopende selectie te maken.

Publiekstrekkers
Naast een divers aanbod van korte animaties, reikend van kleine experimentele producties tot en met opdrachtfilms, toont het festival ook grote publieksfilms als Up! (Pete Docter en Bob Peterson, 2009) van de bekende animatiestudio Pixar en 9 (Shane Acker, 2009), geproduceerd door Tim Burton en Timur Bekmambetov. Een fijnzinnige film in het speelfilmaanbod die een speciale vermelding verdient is de Tsjechische film One night in the city van Jan Balej. Een stop-motion animatie waarin in drie verhalen vol verbeeldingskracht nachtelijke taferelen in de stad worden belicht: de rare hobby’s van de bewoners van een appartementengebouw, de vriendschap tussen een boom en een vis en het laatste segment waarin de wensdromen van twee dronkaards worden gekoppeld aan de lotgevallen van een mislukte straatmuzikant.

4K
Dit jaar ontbeert het festival een speciale gast waar de spotlight op gericht wordt. Voorgaande edities waren onder meer animator Peter Lord (medeoprichter van de Aardman Animations en co-creator van Wallace & Gromit) en Stephen Hillenburg (SpongeBob) speciale gast. Matt Groening, bedenker van de animatieserie The Simpsons, stond dit keer op het wenslijstje, maar het lukte de organisatie van het festival uiteindelijk niet om zijn bezoek rond te krijgen. ‘Hopelijk kunnen we hem de volgende keer wel verwelkomen,’ zegt Schermer. Wel bijzonder is de aanwezigheid van de Japanse kunstenaar/animator Motomichi Nakamura die de leader maakte voor het festival. Hij zal zaterdagavond 7 november een vj-show geven als onderdeel van het evenement en vertoningen van het Berlijnse Pictoplasma-project dat zich richt op hedendaags character-design.In themaprogramma’s wordt de focus op een bepaalde ontwikkeling in de animatiebranche gelegd of een stroming uitgelicht. Zo besteedt het HAFF traditiegetrouw aandacht aan Japanse animatie en nieuwe ontwikkelingen in de sector. Het festival opent bijvoorbeeld met de wereldpremière van de short Red-End and the Seemingly Symbiotic Society van filmmaker Robin Noorda en de fotografe en beeldend kunstenares Bethany de Forest. Deze stop-motion film is volledig digitaal geproduceerd in het nieuwe 4K format: een nieuwe digitale standaard met een zeer hoge resolutie. De productie ervan in live-action is nogal kostbaar, maar in de animatiesector relatief eenvoudig. De filmmakers geven vrijdag 6 november een seminar What the 4K! waarin dieper wordt ingegaan op deze techniek.

Slapstick
In het programma ‘Accidents & Disasters’ staan cartooneske missers, fatale wendingen en slapstick centraal. Het kan geen toeval zijn dat er tijdens de dertiende editie van het animatiefestival een programma is samengesteld rondom het thema ongelukken. Toch is volgens Schermer nummer dertien maar bijzaak voor het samenstellen van het programma: ‘De meeste jonge animators hebben de neiging om sociaalgeëngageerde films te maken. Er worden nog relatief weinig grappige films gemaakt, daarom wilde we de focus leggen op toegankelijke films waar om gelachen kan worden.’ In ‘Accidents & disasters’ zijn onder andere twee films van grootmeester Tex Avery opgenomen en 3 Misses van de Nederlander Paul Driessen, waarin drie luchtige verhalen door elkaar verweven zijn: een flatbewoner, een ridder en een cowboy zijn door hun onkunde niet in staat om respectievelijk drie dames in nood, waaronder Sneuwwitje, te redden.
Om te laten zien wat de bovengenoemde nieuwe garde animators zoal maakt zijn er de competities studentenfilms uit Nederland en België en de vrije korte film. Door digitale technieken is het maken van animaties voor een groot publiek toegankelijk geworden. Dat is een trend die een paar jaar geleden werd ingezet en die een stroom aan producties heeft voortgebracht. Met HAFF Tube kunnen animators zelf hun films van maximaal vijf minuten uploaden en zichtbaar maken. Uiteindelijk kiest een jury, bestaande uit de filmmakers die met hun film zijn geselecteerd voor de competitie voor shorts, uit de shortlist van 50 films één winnaar die als gast van het festival wordt uitgenodigd. Wie zijn werk liever op een groot scherm geprojecteerd ziet, kan zijn werk aanmelden voor het programmaonderdeel Digitale Art Directie.

Naughty
Animatie is een medium waarin de grens van de mogelijkheden vooral ligt bij de creativiteit van de makers. Zoals iedere kunstvorm heeft het medium ook met fatsoensgrenzen te maken en die worden soms overschreden. Medewerkers van Stash dvd magazine – gespecialiseerd in animatie, visual effects en motion graphics – stelde het programma ‘Naughty, Naughty, Naughty’ samen en bundelde 23 commercials, opdrachtfilms, videoclips en korte films waarin de seks, geweld en grove taal de grenzen van het toelaatbare in de media worden verlegd. Zo is in de Durex-reclame Get it on te zien hoe drie ballonhondjes gemaakt van condooms in verschillende standjes met elkaar copuleren. In een spot voor de kinderslotfunctie van een erotisch tv-kanaal, vloeien in een schetsboek inktvlekken langzaam over van afbeeldingen van geslachtsdelen naar beeltenissen die meer geschikt zijn voor kinderogen, zoals beertjes en vogels.

Zie voor meer informatie: www.haff.nl

Dit artikel stond in VPRO Gids #44.

Categorieën
Bloggen Media

De meerwaarde van online en offline ontmoetingen

Recent werd ik tijdens Blog-Art waar ik een lezing hield over webvideo’s, geïnterviewd door Marjolijn van Heemstra, een freelance journaliste van dagblad Trouw. (Zie hier het artikel dat ze uiteindelijk schreef, mijn quotes staan in de 2e kolom op pag. 2. Met dank aan Karin R.). Van Heemstra vroeg me of het niet raar was dat bloggers elkaar met Blog-art offline ontmoetten. Ik vind van niet. Online activiteiten zijn immers allemaal een vorm van communiceren. Waarom zou het ene het ander uitsluiten? Mijns inziens zijn allebei nodig om je contacten goed te leren kennen.Vorige week vrijdag was ik in Utrecht bij Seats2Meet waar Karin Ramaker en Katja een Creatieve, ondernemende-borrel hadden georganiseerd. Het was gezellig toeven met een select gezelschap. (Zie onder andere deze post van Josephine Bronsgeest.) Nu kende ik Karin en Marco Raaphorst al van hun online werk en Blog-art, toch is samen keuvelen face to face van onschatbare waarde. Al het getwitter en gefacebook ten spijt, gaat rechtstreekse reallife communicatie gewoon sneller. Wat mij betreft, verloopt brainstormen in ieder geval soepeler. Was ik er via Twitter achtergekomen dat Raaphorst en ik een grote bewondering voelen voor John Lennon? Ik betwijfel het. Nu kwam de muzikant terloops ter sprake. Ik spreek niet vaak terloops op Twitter.Ook Blog-art zelf bleek een prima ontmoetingsplek. Zo ontmoette ik Verbal Jam (Arnoud de Jong) tijdens Blog-art. De Jong maakte indertijd audiocolumns voor EeuwigWeekend.nl waar ik toen co-hoofdredacteur van was. Anders dan via mail hadden we nog nooit contact gehad. Nu zaten we aan de bar blog- en andere verhalen op te halen. (Afgelopen vrijdag nam ik een interview op met De Jong, voor een toekomstige Webisode.) Ook was dit evenement een mooie gelegenheid eens te converseren met Madbello en Rutger – en andere webloggers die ik regelmatig lees. De mensen achter blogs ontmoeten plaatst hun werk in een bepaalde context, het maakt het beeld van hen completer. Laatst had ik een afspraak met een illustratrice. Hoewel we elkaar slechts eerder kort op een netwerkborrel hadden gesproken, had ze al een aardig idee van me gekregen doordat ze een mijn tweets volgde. Dat gaf een beperkt beeld wellicht, maar een begin van een plaatje dat met deze ontmoeting aangevuld kon worden. Je krijgt nooit een volledig plaatje van iemand door alleen zijn tweets en/of blogs te lezen. Persoonlijk contact is daarom ook in deze tijden onontbeerlijk voor wie elkaar goed wil leren kennen.Persoonlijk contact is voor een freelancer ook heel belangrijk, want in die beroepstak heb je heel erg te maken met de economie van het gunnen. Iemand een e-mail sturen met een goed verhaalidee werkt zelden als mensen je niet al een beetje kennen – dat geldt dubbelop in tijden van economische crisis. Daarom zijn (netwerk)borrels belangrijk. En terloopse ontmoetingen natuurlijk.Misschien is het wel een leuk idee om de prijsuitreiking van de Dutch Bloggies bij te wonen. Niet vanwege de prijs, maar wel om mede-bloggers te ontmoeten.
Om je een idee te geven wat je gemist hebt als je niet bij Blog-art was een video-impressie gemaakt door Madbello. Het is een uitgebreide video van het Blog-art festival. Ook van mijn lezing zijn opnames gemaakt. Maar neem vooral geen genoegen met slechts een sample: ik ben voor een persoonlijk optreden nog altijd in te huren. B-A 2009 long version from Mad Bello on Vimeo.

Categorieën
Film Fotoblog Media

Jammer Scarlett!

Nietsvermoedend loop ik door Amsterdam als ik opeens meer dan levensgroot de beeltenis van Scarlett Johansson voor me zie. Hoewel, ik moet eerst twee keer kijken voordat ik mijn favoriete actrice uit Lost in Translation en de laatste Woody Allen-films herken. Wat hebben ze met je gedaan, Scarlett?

Ze staat op een reclame voor Mango, afgebeeld als een ordinair fotomodel. Neergezet voor een donkere muur, gekleed in een pantermotief en opgetoefd haar. Door het modefotografensausje dat over Scarlett heen is gesmeerd heeft ze alle eigenheid verloren. Hier zien we een gestileerde, gespeelde stoeipoes wier lichaam niets meer is dan een kapstok van wat een designer verstaat onder sexy en aantrekkelijk. Jammer hoor, bedenk ik me. Er is in dit plaatje niets over van de naturelle schoonheid die ik ontmoette in Lost in Translation, of van het tienermeisje met de wat logge knieën uit Ghost World. Haar beeld is volledig toegeëigend door een fotograaf, stylist en artdirector.
Natuurlijk is het zinloos om Scarlett te zien als slachtoffer. Ze heeft zelf in de hand waarvoor ze poseert en is ongetwijfeld goed betaald voor deze campagne. En in Hollywood heeft vrouwenschoonheid een beperkte houdbaarheidsdatum dus die meid moet wat werk betreft pakken wat ze pakken kan. Het zal haar een worst wezen wat ik ervan vind of welke man dan ook. Met mijn afkeuring geef ik immers net zo goed mijn eigen ideaalbeeld van Scarlett bloot.
Maar ik kan het niet laten: ik hou van naturel en heb een grenzeloze afkeer tegen het gemaakte, het geposeerde en opgelegde schoonheid. Ik bepaal zelf wel wat ik aantrekkelijk vind. Daar heb ik geen stilist voor nodig. En jij toch ook niet…
Scarlett..?Meer Scarlett op Mike’s Webs:

Categorieën
Media

Mike hoort stemmen

Het lijkt zo makkelijk als je het hoort: een voice-overtekst inspreken, radio dj zijn of stemmetjes inspreken voor een animatiefilm. Zaterdag bezocht ik de oriëntatiedag voor stemmen in Hilversum. Ik heb veel goede tips gehoord van professionals uit het veld. Conclusie: stemmen inspreken doe je niet zomaar, dat is een vak!Zaterdag 12 september was ik op uitnodiging van internationaal stemmenbureau MultiVoice en Qletz aanwezig op de oriëntatiedag voor mediastemmen. Mensen die geïnteresseerd zijn in het inspreken van teksten voor tv-programma’s, commercials, animatiefilms en nieuwsberichten konden daar voorzichtig kennismaken met het vak.
De dag wordt jaarlijks door MultiVoice georganiseerd om mensen te interesseren in de workshops die ze in samenwerking met Qletz geven. De dag is dus ook deels bedoeld om mensen te laten inschrijven in de cursussen en om tussen de enthousiastelingen al een beetje het kaf van het koren te scheiden.De dag begon met korte lezingen van professionals uit het veld. Frits Bloemink (zie foto), presentator Radio 4 en voice-over bij tv-programma’s, benadrukte dat het een vak is waar je echt voor moet gaan: ‘Dit werk doe je omdat je het erg graag wilt. Als je anderen hoort spreken, moet je geprikkeld worden om het zelf ook te willen.’Er was ook wat ruimte om van de praktijk te proeven, al had dat volgens sommige deelnemers wel wat meer mogen zijn. Twee vrijwilligers uit de zaal kregen een tekstje uit het programma Opgelicht voor te lezen. Er werden meerdere pogingen gedaan om de tekst goed uit te spreken, soms ook met een sfeermuziekje op de achtergrond. Opvallend snel pikten zij de aanwijzingen van de professionals op. Zo vertelde Bloemink dat het belangrijk is jezelf in te leven in wat je zegt. Je moet bij sommige programma’s sfeer maken om de kijker/luisteraar bij het verhaal te betrekken. Een beetje acteren dus. Maar zonder dat de luisteraar dat echt doorheeft, want wat je zegt moet naturel overkomen.’Een goede spreker moet van schrijftaal, spreektaal weten te maken,’ legde nieuwslezer Jeroen Tjepkema uit. ‘Het moet namelijk niet te horen zijn dat een stem voorleest.’ Tjepkema noemt dit ‘loskomen van de tekst.’ Als een spreker zijn eigen tekst schrijft is het veranderen van woorden geen probleem, maar wanneer je te maken hebt met een tekst die vanuit een opdrachtgever komt en waar door vele koppen lang over vergaderd is, kan het veranderen van een tekst in de praktijk lastig zijn. Uiteindelijk staat een stem altijd in dienst van de boodschap (en degene die voor die boodschap betaalt).Logopedie
Een professionele stem word je natuurlijk niet zo maar. Een belangrijk basiselement is talent en vooral passie voor het vak, maar daar ben je er nog niet mee.
Het woord logopedie viel opvallend vaak die middag. Aangezien de stem een instrument is dat je moet leren beheersen, hebben veel professionals baat bij logopedie. Ook Tjepkema liet zich door een logopedist trainen om aan zijn ij-klank te werken. Ook wordt hij nog regelmatig gecoacht door een stemmencoach.Acteur en regisseur Howard van Dodemont maakte duidelijk dat een acteur achter zijn personage moet staan. Alleen dan weet hij te overtuigen. Van Dodemont ging wat meer in op het psychologische aspect van het acteren en spreken: ‘Wie ben jij? Ontdek waar je goed in bent, want je kunt niet alles. Maar binnen je grenzen is er zóveel mogelijk. Waar ligt jou talent? Mensen hebben vaak wel een idee en volgen dat blindelings, maar ze zouden wat meer naar hun eigen geluid moeten luisteren!’ sprak Van Dodemont het publiek gepassioneerd toe. Ook hij hamerde er op dat mensen bereid moeten zijn om zichzelf te trainen. Een Stem ben je niet zo maar, dat kost moeite en toewijding. En ook niet belangrijk: je moet geen gene hebben; je moet het wel durven.Na de sprekers was er een lunch en de mogelijkheid om informatie over de cursussen te vergaren. Sommige mensen deden dat, anderen lieten zich tot karikatuurtekenen door huistekenaar Hallie Lama. Opvallend feit was de diversiteit van de bezoekers op de oriëntatiedag: van een jonge studente tot een ingenieur van zestigplus die zich wel eens op een ander vak wilden oriënteren. Mij werd die dag duidelijk dat ik voorlopig het inspreken even links laat liggen. Mijn ambities liggen voor nu meer bij de journalistiek: het schrijven van boeiende artikelen over beeldcultuur en het maken van interessante video’s. Ieder z’n vak.Alle foto’s zijn gemaakt door Roos Manintveld.