Op dit moment ben ik een stapel (digitale) comics van Peter Parker, The Spectacular Spider-Man uit begin jaren tachting aan het lezen. Deze oude verhalen geven mij veel meer plezier dan de huidige Spidey comics.
Omdat ik mijn buik wel vol heb van het droeve niveau van de huidige Spider-Man-verhalen geschreven door Dan Slott, zoek ik mijn heil in oudere comics. De deeltjes van de serie Peter Parker die ik nu aan het lezen ben, zijn oorspronkelijk gepubliceerd in de vroege jaren tachtig. Je weet wel, het tijdperk waarin Disco net was bezweken voor New Wave en Ronald Reagan de wereld een beetje onveiliger maakte met zijn presidentschap. Een tijd waarin de verhalen over Peter Parker nog ergens over gingen! (schrijft opa Minneboo, Spider-Man liefhebber sinds hij 8 jaar oud was.)
Anyway, je had indertijd drie series waarin Spider-Man een hoofdrol speelde: The Amazing Spider-Man, Marvel Team-up (vanaf 1972) waarin het Webhoofd in bijna ieder deeltje de hoofdrol speelde en werd gekoppeld aan een andere Marvel-held of helden, en Peter Parker waarvan in 1976 het eerste deel uitkwam. Omdat veel schrijvers Amazing als de échte Spider-Man titel beschouwde, voelde ze minder druk met de nieuwe serie. Toch is het de reeks waarin Roger Stern voor het eerst verhalen over Spider-Man schreef en hij is toch echt een van de beste Spider-Man-schrijvers. Het is echter Bill Mantlo geweest die de serie een eigen smoelwerk gaf. Daarover later vast meer. Tekenaar Sal Buscema bijtte het spits af om al relatief snel vervangen te worden voor een reeks andere tekenaars. Later in de serie pakte hij het potlood weer op om maar liefst honderd comics van Peter Parker te tekenen. Buscema is overigens mijn favoriete Hulk-tekenaar, een reeks die hij tien jaar lang illustreerde.
Op visueel vlak was Peter Parker in het begin dus nogal onrustig met al die verschillende tekenaars die aan de serie werkten. Verrassend is het echter ook. Soms kom je opeens een heel mooie getekende aflevering door John Byrne tegen, bijvoorbeeld. De Canadese stripmaker en -schrijver was een grote ster in de jaren tachtig en drukte zijn stempel op onder andere The Fantastic Four en de reboot van Superman. Hij is een van de beste tekenaars die ooit voor Marvel en DC hebben gewerkt. Ik vind dit een prachtige splashpage, uit Spectactular Spider-Man #58:
Bijzonder leuk vind ik dat de helft van Peter als Spider-Man is getekend, een grafisch element waar je alleen in strips en tekenfilms mee weg kunt komen. Ik vind het ook altijd een mooi beeld als Spider-Mans instinct wordt weergegeven door de helft van Peters gezicht met Spidey’s masker te bedekken. Het is een grafische troop die veelvuldig in de Spider-Man strips voorkomt.
De oppositie is in dit deeltje van Peter Parker niet zo heel groot: Spider-Man neemt het op tegen the Ringer, een derderangs schurk die smog kan omzetten in vaste ring-vorm. Interessanter is de introductie van het personage Greg Salinger, die later the Foolkiller blijkt te zijn. Toch: de confrontatie tussen Ringer en Spidey is mooi gevisualiseerd door Byrne.
Spidey versus The RInger.Cover getekend door John Byrne.
Voor mij is het lezen van de stapel Peter Parkers deels een nieuwe ontdekking, want Juniorpress gaf de serie niet vanaf het begin uit, maar begon in 1983 bij #67. Waarschijnlijk omdat ze de serie gelijk wilden laten lopen met de Nederlandse vertaling van Amazing Spider-Man. Ik kom dus verhalen tegen die ik nog niet gelezen had en dat is altijd leuk.
Misschien vind je het een rare kop boven deze blogpost, want Spider-Man is als stripfiguur natuurlijk altijd al een papieren held geweest. Sommige mensen nemen dit echter letterlijk:
Foto: Linda Delis.
Het bovenstaande Spider-Man poppetje en Venom zijn gemaakt door fabrikant Momot Toys. Ze hebben wel meer Marvel-helden van papier gemaakt. Linda kwam ze tegen toen ze vorige week in Parijs tegen toen ze Maison et objet bezocht, een beurs voor interieur design. Lijkt me niet echt handig spelen met deze paper toys, want een superheld die niet eens tegen water kan… Nou ja, het ziet er in ieder geval wel grappig uit. En daar zijn ze natuurlijk voor bedoeld, als geinige decoratie voor op je bureau.
Marvel komt in oktober met enkele variant covers om pesten onder de aandacht te brengen. Eigenlijk wilde ik hier niet over schrijven, totdat ik deze hilarische variant cover met de Hulk zag:
“The center of Marvel’s storytelling history is the eternal struggle between good and evil, with many of its greatest super heroes having to contend with – and rise above – bullying, in all its forms,” aldus Axel Alonso, Editor in Chief van Marvel Comics. “We are proud to join forces with STOMP Out Bullying on its important bullying prevention awareness mission. We hope that all our fans take a moment this month to educate themselves on the need to stop bullying among our youth by checking out the free resources STOMP Out Bullying has to offer.”
Ik vind het natuurlijk een goede zaak dat een bedrijf als Marvel Comics de bekendheid van hun personages gebruikt om het fenomeen pesten onder de aandacht te brengen. Het gaat niet alleen om pesten op het schoolplein maar ook via het web en andere vormen. Dankzij sociale media hebben de pestkoppen er immers nieuwe wapens bij gekregen.
Hoewel House II: The Second Story uit 1987 een sequel is op de House-film die een jaar eerder uitkwam, hebben de verhaallijnen van beide films niets met elkaar te maken.
Dat het huis toegang biedt tot andere dimensies is het enige dat men heeft overgenomen. Verder is House II: The Second Storyeen flauwe komedie die vooral lijkt te zijn gemaakt om special effects ten toon te stellen.
Toch doen de acteurs hun best met het flauwe script en wie zijn verstand op nul zet en de aftiteling haalt zal zich toch wel vermaken. Al zijn films als Bill & Ted’s Excellent Adventure, waar ik aan moest denken, een stuk beter.
Wel zit er een heus Halloweenfeestje in House II, maar tegen het visuele geweld van rondlopende zombies en dinosaurussen steken de gekostumeerde feestgangers toch enigszins bleekjes af.
Saillant detail: oktober 1987 bracht Marvel Comics een stripadaptatie van House II uit, geschreven door Ralph Macchio en getekend door Alan Kupperberg.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Een prachtige illustratie uit 1984 van, een toen nog, jonge Arthur Adams met Spider-Man, Black Cat en Hobgoblin.
De illustratie is ooit als poster op de markt gebracht als ik me goed kan herinneren. Ik weet in ieder geval zeker dat hij in Nederland werd afgedrukt in een van de agenda’s van Juniorpress. Voor zover ik weet heeft Arthur Adams niet veel Spider-Man comics getekend. In ieder geval is Web of Spider-Man Annual #2 van hem.
Adams brak in 1985 door met een serie over X-Man Longshot geschreven door Ann Nocenti. Daarna tekende hij veel verschillende superhelden, maar vooral ook veel covers. Ik hou van zijn stijl en die kleine, dunne lijntjes die hij in overvloed op het papier zet.
Bovenstaande illustratie zou een prachtig ontwerp kunnen zijn voor een filmposter met deze personages erin. Hij heeft Hobgoblin, die er toch al niet gezellig uit ziet, een extra sinistere uitdrukking gegeven. De Hobgoblin en Black Cat zijn twee van mijn favoriete bijfiguren uit het Spider-Man-universum. Binnenkort vertel ik meer over ze.
Zou de wereld beter af zijn met superhelden als Spider-Man?
Als we schrijvers als Alan Moore mogen geloven, die de klassieker Watchmenschreef, is het antwoord waarschijnlijk nee. Moore toont in deze strip dat die superhelden toch maar een stel geperverteerde en getroebleerde personages zijn en dat wie almachtig is, een grote kans heeft om als dictator door het leven te gaan. Toch, als een vijandig buitenaards ras op het punt staat om de wereld te veroveren of verorberen, heb ik maar wat graag een team als Avengers aan onze kant staan. Iets wat de gelijknamige film van Joss Whedon uit 2012 nog maar eens duidelijk maakte.
Maar hoe zit het met superhelden als Daredevil en Spider-Man, helden die zich dikwijls bezighouden met kleine criminelen die de straten onveilig maken: drugsdealers, pooiers en overvallers? Je zou denken dat het inrekenen van dit soort misdadigers, waar de gewone burger het meeste last van heeft, van groot nut zou zijn.
Toch zit het ingewikkelder dan het lijkt.
Burgerwacht
In wezen is Spider-Man wat we noemen een ‘vigilante’, iemand die op eigen autoriteit handelt en zonder mandaat de misdaad bestrijdt. Hij overtreedt dus eigenlijk de wet om anderen te beschermen.
De slachtoffers
In het verhaal ‘The System’ van Brian Patrick Walsh en Alberto Dose wordt duidelijk wat dat voor gevolgen heeft. Twee schoften overvallen ’s avonds een deli van een oud echtpaar. De zestigjarige man wordt door een van de overvallers met een honkbalknuppel in coma geslagen. De daders slaan op de vlucht. De overval wordt gemeld bij twee patrouillerende agenten die naar het plaats delict snellen. Daar aangekomen blijft een agent bij de slachtoffers om een ambulance te bellen, zijn collega rijdt in de richting waarin de overvallers wegrenden. Ze hoeft niet ver te rijden, want om de hoek vindt ze de twee boosdoeners opgesloten in een webnet van Spider-Man.
De muurkruiper heeft het werk voor de politie gedaan en de daders voor ze gevangen genomen. Procederen en opsluiten maar? Zo simpel is het niet helaas.
Rechercheurs Harrison en Donavan hebben de taak de verdachten te verhoren. Ze werden vijf huizenblokken van de plaats delict gevonden in het webnet, de honkbalknuppel waar de oude man mee geslagen is lag een straat verder. Op het wapen zitten alleen vingerafdrukken van het slachtoffer, de dader droeg handschoenen. Omdat de daders minstens vijf minuten in het webnet zaten voordat de agent ze vond, hadden ze genoeg tijd om met elkaar te overleggen en een verhaal te verzinnen.
Gebrek aan bewijs De zaak wordt nog lastiger omdat er geen getuigen zijn die hen daadwerkelijk de overval heeft zien plegen. Goed, de vrouw van het slachtoffer was getuige, maar haar zicht is zo slecht dat ze in de line-up een van de rechercheurs heeft aangewezen. En aangezien Spider-Man niet in de buurt is om verslag te doen, is een bekentenis van een van de daders de enige manier om hen achter de tralies te krijgen.
Maar zo makkelijk laten Terry Dunn en Walter Bunkowski zich niet pakken. Dunn is een gehaaide rat die al veel narigheid op zijn kerfstok heeft staan. Volgens zijn strafblad begon hij met het stelen van auto’s op zijn veertiende, op zijn achttiende dealde hij drugs, op zijn drieëntwintigste werd hij veroordeeld voor zware mishandeling. ‘En vandaag promoveerde je naar het echte werk, poging tot moord in de uitvoering van een overval,’ zegt rechercheur Harrison. Dunn ontkent in alle toonaarden en beweert dat hij en zijn vriend aan het wandelen waren toen er twee kerels hun richting uitliepen, achtervolgd door Spider-Man. Dunn beweert dat het Webhoofd de verkeerde mannen heeft vastgewebt. ‘Spider-Man viel ons aan. Jullie zouden achter hem aan moeten gaan.’
De andere verdachte is een stuk zenuwachtiger dan zijn collega. En hoewel Bunkowski wat fouten maakt in zijn versie van het verhaal, hij beweert dat de echte daders van achteren kwamen aangerent terwijl Dunn zegt dat ze van voren aankwamen, ziet het er slecht uit voor het recht. Ieder moment kan Bunkowski’s advocaat ook binnenkomen en dan is het gedaan met een mogelijke bekentenis.
De Spider-Man-verdediging
Terwijl de rechercheurs Bunkowksi overhoren, overleggen hun superieuren over de zaak. ‘Ik hoop dat Spider-Man de krant leest’, moppert de Chef (police captain). Zijn collega die een dikke snor onder zijn neus draagt, valt hem bij. (Ik vermoed dat dit de commissaris is, al wordt dit nergens duidelijk gemaakt.) ‘Ik vrees dat de advocaten Spider-Man eindelijk hebben ingehaald. De “Spider-Man verdediging” is tegenwoordig populairder dan claimen dat de dader tijdelijk ontoerekeningsvatbaar was.’
De chef vertelt dat de laatste drie kruimeldieven die Spider-Man afleverde allemaal vrijuit gingen. De gepensioneerde politieagent Ed Lawrence, werd tijdens zijn werk als bankbewaker doodgeschoten. Spidey kreeg de daders te pakken, maar juist door zijn toedoen gingen de daders dus vrijuit. ‘Die freak realiseert zich niet dat wij zijn troep moeten opruimen,’ bromt de Chef.
With great power…
Walsh kaart met ‘The System’ dus een interessant gegeven aan. Peter Parker mag dan door de dood van zijn oom vinden dat hij zijn speciale kracht moet inzetten om de mensheid een handje te helpen, wat deze agenten betreft helpt hij hen van de regen in de drup en doet hij meer kwaad dan goed.
Even lijkt het erop dat de rechercheurs hun zin krijgen. Ze weten tijdens het verhoor Bunkowski zo te bespelen dat hij op het punt staat te bekennen, maar dan komt zijn advocaat binnen en die heeft zijn verhaal al klaar. Snorremans brengt in dat de verdachte bij de plaatsdelict was met het gestolen geld in zijn bezit. De advocaat werpt tegen dat hij vijf huizenblokken verder gevonden werd en erin is geluisd door de echte daders en dat zijn cliënt is aangevallen door Spider-Man. Snorremans roept dat de verdachte niet eens Spider-Man gezien heeft en dat hij beweert per ongeluk in het web terecht zijn gekomen. Dit is een belangrijk detail, want als het bestaan van Spider-Man niet bewezen kan worden, snijdt de Spider-Man verdediging geen hout.
‘Nu doe je alsof Spider-Man niet bestaat. Dat geloof je toch zelf niet? Je hebt geen vingerafdrukken, geen getuigen. Ik ken wc-papier dat sterker is dan jullie zaak,’ beweert de advocaat. Omdat de agenten de verdachten officieel niets ten laste kunnen leggen, gaan ze vrijuit. Dankzij Spider-Man.
Of toch niet? Als de twee rechercheurs met hangende hoofden het pand verlaten om te gaan ontbijten en het voornemen de volgende dag toch nog maar eens met de kippige getuige te gaan praten, krijgt de politiechef de post van gisteren en de printverse Daily Bugle onder ogen. Op de voorpagina van de krant staat een grote foto waarin Spider-Man de twee verdachten inrekent. Niet alleen dat: we zien dat Bunkowski de honkbalknuppel waar de oude man meegeslagen is vasthoudt om naar Spidey uit te halen. Al het bewijs dat de politie nodig heeft wordt in een mooie foto van Peter Parker aangeleverd.
Liever The Punisher?
Nu heb ik zeer beperkte kennis van het strafrecht, maar dat schrijver Walsh iets als de ‘Spider-Man defense’ bedenkt waarmee advocaten ervoor zorgen dat hun criminele cliënten vrijuit gaan, lijkt mij een prachtige vondst. Ik kan me voorstellen dat iets dergelijks ook in onze wereld toegepast zou worden als Spider-Man echt zou bestaan. Ik hoop dat de foto van Parker in dat geval ook genoeg bewijs zou zijn om de daders uiteindelijk te kunnen veroordelen.
Anders zou je denken dat we in de echte wereld meer hebben aan iemand als The Punisher om de gewone burgers tegen misdadige klootzakken te beschermen, want die schiet ze immers gewoon overhoop. The Punisher doet niet aan papierwerk of juridisch touwtrekken.
‘The System’ uit Spider-Man’s Tangled Web Vol.1 #22 (maart 2003) Tekst: Brian Patrick Walsh, tekeningen: Alberto Dose.
Sinds gisteren lees ik Original Sin van Marvel Comics. De stripblockbuster van deze zomer is verbazingwekkend goed leesvoer.
Aan het begin van de limited serie Original Sin wordt the Watcher in zijn verblijf op de maan vermoord. The Watcher, ook wel bekend als Uatu, was een buitenaards wezen dat sinds het begin der tijden alle belangrijke gebeurtenissen op aarde en alle alternatieve versies daarvan in parallelle universa in de gaten hield. Na de moord heeft de moordenaar de ogen van Uatu meegenomen. In deze ogen zit alles wat hij zag opgeslagen. Ook nare geheimen.
Uiteraard gaan de superhelden van het Marvel Universum op onderzoek om de dader of daders te achterhalen. Tijdens een gevecht met de helden laat het wezen Orb (die zelf een groot oog als hoofd heeft) de geheimen vrij die in een van de ogen bewaard worden. Zo ontdekt Spider-Man dat er nog iemand anders is gebeten door het radioactieve spinnetje dat hem zijn krachten gaf. Thor ontdekt dat hij nog een zus heeft, en zo maar door.
Meer wil ik niet over de plot zeggen, want de grootste lol in Original Sin zit hem in de ontrafeling van het mysterie. Een whodunit in een superheldenjasje met een speciale rol voor Nick Fury.
Blockbusters
Het verhaal is de grote event comic van Marvel dit jaar. Sinds 1982 met de korte serie Contest of Champions geeft Marvel comics bijna ieder jaar een verhaal uit dat als mega-event fungeert. In de andere titels zijn er allerlei spin-off verhalen te lezen die met dit grote verhaal te maken hebben. De eventcomics zijn vergelijkbaar met een blockbuster: veel spektakel & amusement en vaak weinig karakterontwikkeling.
Secret Wars
Lang niet alle eerdere events konden mij bekoren. Ik vond des tijds Secret Wars (1984) erg leuk. Met dit verhaal is Marvel pas echt goed begonnen met grote eventcomics. (Lees hier het ontstaan ervan opgetekend door bedenker Jim Shooter.) Een hoogtepunt in het genre was Civil War uit 2006, maar Secret Invasion twee jaar later vond ik veel minder boeiend.
Wat mij betreft mogen ze wel wat minder events produceren. Ieder jaar is erg veel. Vaak worden lopende verhaallijnen opgeschort om het even in lopende series op te nemen. Maar goed, eventcomics leveren een dikke piek in de verkoopcijfers op en zolang dat het geval zal zijn, gaat Marvel ermee door.
Original Sin is gezegend met een fantastische tekenaar, namelijk Mike Deodato. Zijn stijl is bijna fotorealistisch en zeer gedetailleerd. Schrijver Jason Aaron levert een aardige rollercoaster af met spannende plotwendingen. Inmiddels zijn zes van de acht delen verschenen. In afwachting van deel zeven ben ik ook maar begonnen met het lezen van sommige bijverhalen, zoals die van Daredevil. Marvel zorgt er overigens wel voor dat je de andere series niet per se hoeft aan te schaffen. Je kunt ook gewoon het hoofdverhaal volgen.
Nick Fury heeft een coole auto en speelt een belangrijke rol in Original Sin.
Veranderingen maar tijdelijk
The Watcher heb ik altijd een erg boeiend personage gevonden. Een mythisch wezen dat de geschiedenis van de mensheid nauwgezet observeert en noteert. Ik vermoed dat zijn dood slechts tijdelijk is. Vaak schudden deze events de boel flink op in het Marvel Universum maar later worden dingen weer teruggebracht naar de huidige status-quo. In Civil War ontmaskerde Spider-Man zichzelf in het openbaar. Dat leverde een flinke klopjacht op Peter Parker en zijn naasten op. Later werd deze gebeurtenis weer ongedaan gemaakt in Brand New Day: dankzij de deal met Mephisto, waarmee Peter het leven van Tante May redde, zijn mensen vergeten wie onder het masker van Spider-Man zit. Daarom vermoed ik dat ook the Watcher weer zal terugkeren in het Marvel Universum. Maar lezen hoe dat gebeurt, is part of the fun.
Recent plaatste het leuke blog Marvel Comics of the 1980s onderstaande originele tekeningen van Ron Lim, geïnkt door meester John Romita Sr. Oorspronkelijk waren deze bedoeld voor de tradepaperback waarin het verhaal waar Peter Mary Jane ten huwelijk vraagt en de vertelling waarin dit huwelijk plaatsvindt zijn opgenomen. Voor zover we hebben kunnen nagaan zijn de illustraties nooit gebruikt, want de bestaande uitgaven hebben andere covers.
Dat maakt het delen van het grafische werk des te leuker. Vooral de achtercover vind ik tof, waarin we enkele trouwfoto’s zien van de plechtigheid en daarna. Vooral Doctor Octopus als wedding cake crasher vind ik erg geslaagd – al is dat een scène die niet in het verhaal voorkomt. Uiteraard waren geen van Spidey’s collega’s op de plechtigheid aanwezig, want het zijn immers Peter Parker en Mary Jane die in de echt werden verbonden. (De schurken en supercollega’s van Spidey komen wel in een droomsequentie in het verhaal voor.)
Dit is de cover die uiteindelijk in de trade is gebruikt:
En dit zijn de covers van Romita Sr. van de annual waarin het stel daadwerkelijk trouwde. De variant waarop Mary Jane met Spider-Man trouwt was tevens de voorkant van de Nederlandse uitgave van Juniorpress:
Voor het verhaal over de huwelijksreis maakte Romita deze grappige cover:
Over het huwelijk van Peter en Mary Jane valt nog veel meer te vertellen, maar dat doen we weer een andere keer.
Rocky Raccoon and Groot drawn in the expressive Mignola style.
With the movie The Guardians of the Galaxy hitting theaters in the Netherlands on August 14th, this summer there is no way around the little feisty Rocket Raccoon and his buddy Groot, so you might as well pick up this collection of stories to get yourself acquainted with their back stories and adventures. You will be in for some fun and loony adventures.
Rocky Raccoon and Groot drawn in the expressive Mignola style.
After reading the Rocket Raccoon and Groot trade paperback, I can’t help wondering what writer Bill Mantlo and artist Keith Giffen were smoking when they conjured up the character. No doubt they were listening to The White Album by The Beatles, because the first real story in which Raccoon plays an important part, which happens to be an adventure with the Incredible Hulk, is full of references to the song ‘Rocky Raccoon’.
Rocket Raccoon is an intelligent, anthropomorphic raccoon, an expert marksman, master tactician and pilot. He’s also an inhabitant of a planet called Halfworld. Half of this planet consists of an insane asylum called Cuckoo’s Nest, which looks as cosy as the garden of Eden, while the other half is an industrial wasteland where robots are producing toys to keep the insane entertained and happy. It’s Rocket’s task to protect the inmates from killer clowns and the Black Bunny Brigade, and guard the loonies’ ‘Gideon’s Bible’, which contains everything one needs to know about the history of the planet – if only one would be able to decipher its text.
If this sounds a bit corny or loony, you’re quite right. Strangely enough I never had trouble believing stories about a guy bitten by a radioactive spider, nor about a Bat-Man guarding a major metropolis. However, it took me quite some pages to get into the groove of the nonsensical world of talking animals, with the likes of Rocket Raccoon and his side-kick Wal Rus, who has mechanical tusks that can blow your head off.
However, things start to get quite serious in the four-issue limited series by writer Bill Mantlo which is also a part of this trade paperback, when the two major toy providers, a mole and a big snake, start a trade war with one another. When Rocket’s girlfriend, a lovely beaver named Lylla, gets kidnapped in the process, it is up to him and his team to free her. They’ll change the fate of Halfworld in the process.
The fact that a young Mike Mignola, who later became famous for creating a certain character called Hellboy, drew these four issues of Rocket Raccoon made the story that more interesting to me, especially since you can clearly see Mignola still trying to find his typical expressionistic style. (The cover of the book is, however, drawn in that lovely Mignola style we all love so much; see picture above right.)
Oh yeah, even though Groot is not as important a character as the title of the book might make him appear, let me tell you a bit about him. Groot (also known as the Monarch of Planet X) was created by Jack Kirby, Stan Lee, and Dick Ayers. The character first appeared in Tales to Astonish #13 (November 1960), which is also contained within this trade. He’s an extraterrestrial, sentient, tree-like creature that originally appeared as an invader who intended to capture humans for experimentation. Later on, he was reconfigured to be a heroic noble being, and crossed paths with Raccoon.
Nowadays Rocket Raccoon and Groot are members of the Guardians of the Galaxy, and will star in the summer blockbuster by the same name. In the four part story ‘Annihilators’ Raccoon and Groot take centre stage. Personally I enjoyed this adventure written by Dan Abnett and Andy Lanning and drawn by Timothy Green II, the best. The story starts with the Guardians of the Galaxy disbanded, and Rocket working as a mailboy at the offices of Timely Inc. (Note that Marvel Comics used to be called Timely Comics.) He doesn’t remember a lot about his past, but when Rocket is attacked by a killer clown, it is time to visit his old buddy Groot once more and travel back to Halfworld to discover why Rocket had to leave his place of birth in the first place. It is a fun read, event though this adventure sort of rewrites the events of the four-part story of Mantlo and Mignola that came before.
I loved certain running gags in ‘Annihilators’. For instance, to the untrained ear Groot’s vocabulary seems quite limited, for all he seems to yell is ‘I am Groot!’, but that’s just because you and I don’t speak tree. Rocket does, however, and luckily for us his responses to Groot make clear what his wooden ally is talking about during the comic.
Spannende cliffhangers en comics gaan, net als politici en leugens of pindakaas en smakelijk, hand in hand. Het hoort bij de seriële vertelvorm die ervoor moet zorgen dat we iedere maand een nieuwe aflevering kopen. Sommige cliffhangers zijn ware kunststukjes.
Dit stripplaatje sluit Amazing Spider-Man #178 (coverdatum maart 1978) af. Ik vind het een prachtige cliffhanger, want alles is netjes in één frame verpakt. Terwijl Tante May hoognodig geopereerd moet worden, de arme schat heeft in korte tijd twee hartaanvallen gehad, wacht het operatieteam op toestemming van een familielid. Dat is natuurlijk haar neefje Peter Parker, maar zoals je door het raam kunt zien, heeft die op dit moment heel andere dingen aan z’n hoofd. Op weg naar het ziekenhuis werd hij onderschept door the Green Goblin.
Dit keer zit overigens niet Norman Osborn achter het masker van de Goblin, want die is dood. (Tenminste, toen nog wel.) Het is ook niet Harry Osborn, zoals Peter vermoedt, maar Bart Hamilton, de psychiater die de opdracht heeft Harry te genezen van zijn criminele gekte. Je zou kunnen zeggen dat Hamilton er nogal onorthodoxe methoden op na houdt om zijn patiënt te genezen, maar in werkelijkheid denkt Hamilton een betere criminele superschurk te zijn dan Harry of Norman Osborn. Een psychiater die ze zelf niet helemaal geestelijk op een rijtje heeft, wie had dat kunnen denken?
Hoe dan ook, in een stripplaatje is duidelijk hoeveel het leven van een superheld soms op een aflevering uit een soap lijkt. Met dank aan schrijver Len Wein, tekenaar Ross Andru en inktwerk van Jim Mooney.
Once upon a time Doctor Stephen Strange was a brilliant surgeon and an arrogant man-of-the world seduced by material wealth. One fateful day, a tragic car accident deprived him of his surgical skills. After hearing rumours of the mystical Ancient One, Strange went to the East to ask this mystical master to cure his hands. The Ancient One refused and instead offered to teach Strange in mysticism. Stephen Strange became the Ancient One’s student and later the Sorcerer Supreme – earth’s first line of defence against magical menace.
I know, all of the above sounds a bit corny. Frankly, until recently I wouldn’t call myself a Doctor Strange-fan. Since Strange is one of the residents of the Marvel Universe, he frequently guess-starred in comics I read, be it Amazing Spider-Man, The Fantastic Four or Avengers. However, the fair Doctor did make an impression in those stories, and maybe that’s why I picked up a big pile of Doctor Strange-comics when I came across them in a sale at a local comic book store last year. After reading a couple of these comics from the late eighties, early nineties, written by Roy and Dann Thomas, I was hooked on the wonderful mystical world in which Strange operates. I also grew fond of his interesting and weird supporting cast: his apprentice is a green alien bull and his brother a vampire, to name just two oddities that stand out. Also it seems that the mage has become quite a nice guy and seems a total different person from the selfish surgeon he once was.
Currently the good doctor doesn’t have a series of his own, but every once in a while Marvel Comics publishes a limited series, like The Oath: a five-part story that got collected in one volume in 2013. The Oath is written by Brian K. Vaughan, best known for intelligent and entertaining series like Y: The Last Man, Ex Machina and Saga. The artwork is by Marcos Martín, who uses a wonderful personal style that looks a bit retro while still feeling contemporary.
In The Oath, Doctor Strange’s servant Wong is suffering from a brain tumor. Medical science may be unable to treat it, but the master of the mystique knows of an elixir, which is kept in a deadly dimension, that might cure his good friend. After fighting a monstrous entity that guards the elixir and returning home, they soon discover that there is more to this elixir than meets the eye. When a burglar is hired by a big pharmaceutical company to steal it from Strange’s house, the Sorcerer Supreme gets shot during the robbery.
Vaughan treats the reader to an interesting and fast-paced story that has a couple of unexpected twists and turns, and ties Doctor Strange’s past to current affairs. He also manages to put forward an ethical dilemma within the relatively limited confines of the superhero comic book, which makes it even more interesting.
Two things bothered me a little bit, though: knowing Strange from the stories by Roy Thomas, Vaughan’s characterisation of Strange seems a bit off when he lets the doctor curse and swear. I am not against swearing in general and in the past I have heard the mage exclaim stuff like: ‘By the hoary hosts of hoggoth!’. But hearing mundane curse words coming out of the mouth of Stephen Strange seems a bit out of character. Another thing that bothered me is this: in the past there were stories in which Strange’s hands were cured and he could operate again. In The Oath the fact that Stephen’s nerve endings aren’t fixed is an important part of the story. This could be an error in continuity, but since it is not clearly stated when The Oath takes place within Doctor Strange’s history and it therefore could be a tale from the early days before his hands got fixed, I am willing to turn a blind eye.
Since I probably sounded like a total continuity nerd just now, I will stop rambling, and leave you with the recommendation that The Oath is a pretty good start if you want to get to know the wonderfully groovy world of Doctor Strange.
This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.
A while ago I wrote about writer Christ Claremont and his contributions to the X-Men universe. Since the new X-Men film, Days of Future Past, is partly based on Claremont’s story by the same title, I thought it would be nice to read the comic before watching the movie.
Days of Future Past was originally published in The Uncanny X-Men #141 and #142 in 1981. The storyline alternates between the (then) present year of 1980 and 2013, at the time a date far into the future. 2013 is a dystopian future in which mutants are incarcerated in internment camps. A lot of the X-Men have lost their lives fighting the Sentinels: enormous robots that have the North American continent under complete control. Originally activated by the American government to eliminate the mutant menace, the Sentinels hunted not only mutants but all superheroes and villains. Now the rest of the world threatens war against the Sentinels, which could mean a nuclear holocaust and the end of the world all together. An adult Kate Pryde transfers her mind into her younger self, the present-day Kitty Pryde, who tries to convince the X-Men to help her prevent a fatal moment in history that triggers anti-mutant hysteria and will lead up to the dystopian future of 2013. Rachel Summers, who played a major role in X-Men: Ghosts, plays a small but instrumental part in this adventure.
It was great revisiting this classic and well-written storyline from the early eighties. Especially since Canadian comic book artist John Byrne was the artist to bring Claremont’s scripts to life at the time. Later on Byrne would write and draw highly regarded stories about The Fantastic Four and revitalise the Man of Steel. At this juncture in his career he and Claremont worked on The Uncanny X-Men, then one of the most if not most popular superhero comic book. Soon the team split because of creative differences: Byrne didn’t like Claremont’s characterisations of the characters. In Days of Future Past however, none of the animosity is noticeable.
The Sentinels attack.
Another treat when it comes to reading old comics is to see the fashions of the time, be it in the decors or the way people dress.
The story is collected in a trade paperback containing Uncanny X-Men 138-143 and X-Men annual #4 which is illustrated by John Romita Jr. The collection starts with the funeral of Jean Grey, moving on to an interesting story of the X-Men and Doctor Strange being trapped in a dimension quite similar to hell. Then Wolverine and Nightcrawler team up with Canadian superhero team Alpha Flight to capture the Wendigo, and… Well, why spoil all the storylines in advance? Needless to say: this trade is a must-read if you like the X-Men and want to see how the movie differs from the original comic, which it does quite a lot judging by the movie trailer, which shows it is Wolverine and not Pryde who tries to save the future by travelling to the past.
Omdat ik mijn buik wel vol heb van het droeve niveau van de huidige Spider-Man-verhalen geschreven door Dan Slott, zoek ik mijn heil in oudere comics. De deeltjes van de serie Peter Parker die ik nu aan het lezen ben, zijn oorspronkelijk gepubliceerd in de vroege jaren tachtig. Je weet wel, het tijdperk waarin Disco net was bezweken voor New Wave en Ronald Reagan de wereld een beetje onveiliger maakte met zijn presidentschap. Een tijd waarin de verhalen over Peter Parker nog ergens over gingen! (schrijft opa Minneboo, Spider-Man liefhebber sinds hij 8 jaar oud was.)
Bijzonder leuk vind ik dat de helft van Peter als Spider-Man is getekend, een grafisch element waar je alleen in strips en tekenfilms mee weg kunt komen. Ik vind het ook altijd een mooi beeld als Spider-Mans instinct wordt weergegeven door de helft van Peters gezicht met Spidey’s masker te bedekken. Het is een grafische troop die veelvuldig in de Spider-Man strips voorkomt.
