Categorieën
Mike's Webisodes Video

Mike’s Webisodes 5: Dutch Bloggies

Recent schreef ik een kritische column over de Dutch Bloggies. Niet omdat ik het idee dat blogs in de schijnwerpers worden gezet niet sympathiek vind. Het gaat me er meer om dat het allemaal zo omslachtig gaat, met maar liefst 16 categorieen. En niet te vergeten het feit dat zo’n verkiezing arbitrair is. Daarom organiseer ik samen met Marco Raaphorst en Karin Ramaker een veel simpelere en alternatieve bloglijst. (Zie tekst onder de video.) Ondanks die kritische column, of juist dankzij, vroeg de organisatie mij langs te komen tijdens de juryvergadering op 31 oktober. Een uitnodiging die ik natuurlijk accepteerde.

Het resultaat van dat bezoek is Webisode 5 waarin ik praat met juryvoorzitter Jeroen Mirck en jurylid Chantall van den Heuvel over hun criteria, het nut van de bloggies en het beeld dat de media hebben van de blogosphere. Verwacht geen grote scoops over de uitslag van de Dutch Bloggies, want op verzoek van de organisatie heb ik alles wat hint naar een winnaar weggelaten.

De Geen Bloggie Award
Dutch Bloggies, leuk en aardig, maar het kan natuurlijk veel simpeler dan 18 categorieën. Daarom organiseren Marco Raaphorst, Karin Ramaker (van Blog-art) en ik een alternatieve weblogverkiezing – de Geen Bloggie Award. Een publieksprijs waar jij als verwoed bloglezer bijna niets voor hoeft te doen. Het enige wat we van je vragen is om als comment je top drie favoriete weblogs in te vullen. (En dan wel hier op Blog-art zodat het voor iedereen op een plek zichtbaar is.) Welke blogs vind jij de moeite waard en waar kom je (bijna) dagelijks even langs om je te laten inspireren, te informeren of van te genieten? Welke blogs zou jij aan je vrienden aanraden?

(origineel foto: http://www.flickr.com/photos/jonasj/ / CC BY 2.0)

Arbitrair zul je wellicht denken. Dat is zo. Iedere verkiezing is willekeurig. We willen een leuk alternatief bieden voor de Dutch Bloggies, dat op een openbare en makkelijke manier een interessant lijstje Nederlandse weblogs presenteert. Troost je met de gedachte dat dit een manier is om aan de overheersing van grote publieksblogs en corporate blogs en de epistels van professionals, die ons inziens oververtegenwoordigd zijn in de longlists van de DB, te ontkomen en het werk van die ene blogger die je graag leest in de schijnwerpers te zetten.

Want dat is ook wat deze no-prize inhoudt: een eervolle vermelding, en hopelijk een grote groep nieuwsgierige ogen die nieuwe blogs ontdekken of oude bekenden herontdekken.

De deadline is zondag 22 november om 24:00 uur.

Een paar richtlijnen:
1. Noem maximaal drie weblogs.
2. Noem niet je eigen blog.
3. Optioneel: motiveer kort waarom je deze blogs gekozen hebt.
4. Beperk je tot de blogs in de Nederlandse taal (Vlaamse blogs mogen ook.)

De volgende webisode ben ik in gesprek met Tweede Kamerlid Boris van der Ham, die een van de juryleden van de Dutch Bloggies is dit jaar, over bloggen. Volgende week maandag verschijnt Webisode 6 online.

Categorieën
Bloggen Media

Gastcolumn: En toen was er Joop.nl.

Wederom neemt gastcolumnist Johan van Jooper.nl de pen ter hand. Johan heeft eens goed naar de nieuwe opiniesite De Joop gekeken, die deze week online ging, maar blijkt niet erg onder de indruk. Jooper geeft dus zijn mening over de Joop. Tja, dat mag bij opiniesites. Overigens hou ik mijn mening nog even voor me. Ik wil de Joop eerst een maandje aankijken, zien hoe die zich ontwikkelt voordat ik een oordeel vel.

En toen was www.joop.nl online. Eerste indruk? Mwah.Eind augustus circuleerden voor het eerst de geruchten op het web. Internetjournalist Francisco van Jole, de man die me al lastig viel met nieuwsbrieven in de tijd dat ik nog een inbelverbinding bij Zonnet had, was in samenwerking met de VARA bezig om opinieblog De Joop op te zetten. De Joop zou volgens de berichten de strijd aan moeten gaan met rechtse nieuwsforums als GeenStijl, Spitsnieuws en Fok. Een progressief alternatief dus voor de rechtse schreeuwplatforms en een webstek waar de beschaafde reaguurder z’n ei zou kunnen leggen.

Dinsdag 3 november 2009, een maandje later dan gepland, is het zover. Het eerste dat opvalt, naast het feit dat De Joop gewoon joop.nl is geworden, is de lay-out. Er is gekozen voor de zakelijkheid van webpagina’s als die van De Volkkrant en NRC.nl, alleen komt de homepage nogal chaotisch en onoverzichtelijk over. Verder gortdroge koppen met daaronder een zo mogelijk nog drogere inhoud. Zelfs Dolf Jansen krijgt het voor elkaar in zijn eerste Joop-column elk vermoeden van humor te vermijden.

Inhoudelijk richt het zich niet bepaald tot de progressieve jongvolwassene. We zien een opiniestuk over hoe Geert Wilders ‘bestreden’ dient te worden (met daarin een niet al te originele verwijzing naar WO II), een headliner over het gebrek aan allochtonen in de Amsterdamse bestuurlijke toplaag en de rode lijst van bedreigde plant- en diersoorten. Iedereen nog wakker?

Nog een andere tegenvaller: reacties zullen vooraf gemodereerd worden. Weg snelle interactie, ongenuanceerd felle discussies en botte humor. Beschaving alom dus, opinie is niet om te lachen.Is dit dan de manier om jong progressief Nederland te benaderen? Wat is de urgentie van een format dat niets toevoegt aan de zaterdagkaternen van de verschillende dagbladen? Wellicht dat Van Jole en mederedacteur Jeroen Mirck (wiens persoonlijk blog ik overigens met veel plezier volg) de vorm nog niet helemaal gevonden hebben, maar de eerste opzet valt niet anders te omschrijven dan dodelijk saai.

Mijn verwachting was dat Joop een uitnodiging zou zijn tot lezen, een uitdaging om de dialoog aan te gaan en een eigentijds intelligent antwoord zou geven op de rechtse nieuwe media. In plaats daarvan is het een risicoloos en triviaal weblog geworden van een stel zichzelf veel te serieus nemende opiniemakers.De ‘shockblogs’ aan de ene kant en Joop aan de andere beoefenen twee takken van sport die geen enkel raakvlak hebben. Aan de kant van GeenStijl en Spitsnieuws wordt een stevige pot voetbal gespeeld. Scheldpartijen, vieze overtredingen en arbitraire dwalingen zijn schering en inslag, maar maken er wel een vermakelijk spel van. Bij Joop wordt een robbertje cricket gespeeld; nodeloos ingewikkeld, langdradig en vreselijk elitair.

Categorieën
Media

Verslaafd aan twitter?

Ben ik verslaafd aan Twitter? Mwa, valt wel mee. Zojuist een ’test’ ingevuld op Theoatmeal.com/ en daar kwam het volgende uit:How addicted to Twitter are you?
Created by The Oatmeal53%. Dat noem ik nog geen verslaving. Natuurlijk is het onzin zo’n test, want wat zijn de parameters die ten grondslag aan de vragen liggen? Amusant is het wel. Evenals Twitter. Al log ik soms dagen niet in en zet ik de stroom aan stemmen en uitspraken uit als hij te veel afleidt van mijn werk. En nee, ik twitter niet op de wc en produceer dus geen tweets waar een luchtje aan zit.
Je moet het ook allemaal niet te serieus nemen, dat Twitteren. Handig is het soms wel. Om bijvoorbeeld snel antwoord op bepaalde vragen te krijgen of om een herdenkingsbijeenkomst van een dode popster op te laten luisteren met snedig commentaar van Twittergebruikers. (‘King of Poep’ vond ik de leukste tweet in de afgelopen dagen.)
Sommige mensen kunnen zich er echt over opwinden. Zoals vriend René van Densen, die zich via een mailtje aan compadre Jeroen Mirck uitlaatte over Neerlands snelstgroeiende babbelbox. Mirck vond het mailtje interessant genoeg om hem online te zetten op zijn blog JeroenMirck.nl. Waarna Van Densen weer een reactie op zijn blog Kutbinnenlanders.nl schreef. Twitter mag dan behoorlijk mainstream aan het worden zijn (de meeste media hebben er in de afgelopen maanden genoeg aandacht aan besteed), voorlopig zijn we er niet over uitgepraat. En wie te lui is om te lezen, kan zijn lol op met de audiovariant van Twitter, Audioboo. Al lijkt dat in eerste instantie slechts een hoop gelul in de ruimte voort te brengen.Lees ook:

Categorieën
Bloggen Strips

Zone 5300 start stripblog

Sinds vandaag staat op de site van Zone 5300 – in Nederland dé plek voor strips, cultuur en curiosa – een kersversch stripblog.Het stripblog zal striprecensies, nieuws, achtergrondartikelen en strips brengen. De redactie van het blog wil de liefhebber op de hoogte houden van de huidige ontwikkelingen in de stripwereld. Het blog zal bijdragen bevatten van Tonio van Vugt, Marcel Ruijters, Sandra de Haan en ondergetekende. In de toekomst zullen daar ongetwijfeld nog redactieleden bij komen.Sinds (strip)journalist Jeroen Mirck van zijn site comicbase.nl een archief maakte was het sprokkelen naar stripnieuws en recensies. Hoewel individuele sites wel recensies en stripnieuws plaatsen (denk aan stripster.nl, soms 8weekly, strips in Gelderland en soms EeuwigWeekend.nl) meende de redactie van Zone 5300 dat er nog zeker plaats was voor een nieuw gespecialiseerd stripblog.
Kortom: checken dat blog.

Categorieën
Bloggen Media

Twitter-maagd af

Obama doet het, Maxime Verhagen ook en enkele bekenden van me maken zich er tevens schuldig aan: Twitteren. Korte berichten van maximaal 140 tekens posten over wat je aan het doen bent. Microbloggen wordt dat ook wel genoemd. Stripcompadre en collega-journalist Jeroen Mirck deed het al een tijd. Tijdens de koffie hadden we het er geregeld over. Nu vond ik bloggen twee jaar geleden al een aardige stap, al was dat nooit een middel om autobiografisch te zwetsen maar meer om vrijelijk stukken over media, film en strips te publiceren. Het bloggen leverde veel positieve ervaringen op. Over twitteren ben ik sceptischer. Wat is er precies leuk aan om van minuut tot minuut aan anderen te vertellen wat je uitspookt? Al gebruikt niet iedereen Twitter op die manier. Sommige mensen twitteren alleen dat ze nieuwe blogpost gepubliceerd hebben. Van anderen kun je iedere stap die ze maken in het leven nalezen.Vandaag heb ik zelf enkele voorzichtige eerste stappen gezet op het Twitterpad. Ben benieuwd hoe de reis zal verlopen, welke nieuwe vriendschappen zullen ontstaan, en welke verrassende inzichten in de wereld van alledag ontdekt zullen worden. En of dat gaat gebeuren natuurlijk. Misschien kunnen ze me aan het eind van het jaar de maat opnemen voor een dwangbuis: gek geworden van de informatiestroom.
Mocht je geen idee hebben wat Twitter precies inhoudt. Het fenomeen wordt in onderstaande video van commoncraft beknopt uitgelegd:

Categorieën
Media

Macademisch, jawel!

Journalist en blogger Jeroen Mirck schreef op zijn blog maandag dat hij een nieuw woord in het leven heeft geroepen, namelijk ‘macademisch’.
Het bericht op JeroenMirck.nl is als volgt:

Macademisch

Ik heb vandaag een nieuw Nederlands woord bedacht. Op een waarschuwing van Fred Zelders dat een App die hij tipte alleen geschikt was voor de Mac antwoordde ik: “Geen probleem. Thuis ben ik Macademisch.” Fred blogde prompt: “Een kleine drie kwartier geleden geleden bestond dit Nederlandstalige woord nog niet. Nu wel.” Ons volgende doel: wereldheerschappij. Blog ook over het woord ‘Macademisch’ en zorg dat het niet alleen vaker opduikt bij Google, maar straks ook in de Dikke Van Dale. Doe mee!

Macgebruiker
Nu ben ik zelf sinds een paar maanden een macgebruiker. Hoewel ik niet meteen het evangelie van de Apple wil verkondingen, kan ik wel stellen dat ik over het algemeen een tevreden gebruiker ben. Ook ik beschouw mezelf daarom als een macademicus. Dankzij Mirck hebben we misschien binnenkort een officiële term voor macgebruikers. En, laten we eerlijk zijn, het klinkt beter dan macnerd of maccer (mekker).Lange adem
Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan met deze term. Om officieel in de Van Dale terecht te komen moet een woord namelijk algemeen gebruikt worden. Veel modewoorden halen het niet omdat ze veel te kort in de mond genomen worden. Op de site van Van Dale kun je lezen wat er moet gebeuren voordat een woord in het heilige woordenboek officieel leven ingeblazen krijgt:

Het woord moet beklijven in de taal. Het moet langdurig, gedurende een aantal jaren, op veel verschillende plekken gebruikt worden om eventueel terecht te komen in een woordenboek.

Om te weten of maandag 13 oktober 2008 de geschiedenisboeken in zal gaan als de historische dag dat het woord macademisch voor het eerst gebruikt werd, vereist dus nog enige jaren geduld.
Lees ook:

Categorieën
Striprecensie Strips

24 Hour Comic: Fokke & Sukke en de Moord in Lambiek

Nu deze maand het 24 Hour Comic event weer staat te gebeuren, namelijk op 18 oktober, leek het me een goed idee om eens naar eerdere 24 Hour comics te kijken. In 2005 tekende Jean-Marc van Tol de strip Fokke & Sukke: Moord in Lambiek, met de bekende kanarie en eend in de hoofdrol. Fokke en Sukke staan voor de deur bij stripwinkel Lambiek om mee te doen met de 24 Hour Comics Day, waarin een stripmaker geacht wordt een stripverhaal van 24 pagina’s te maken binnen de tijdspanne van een etmaal. Tot hun verbazing blijkt dat de boel niet doorgaat omdat de eigenaar van Lambiek, toen nog Kees Kousemaker, dood in de stripwinkel is gevonden. Een rechercheur, die verdacht veel op de Cock lijkt en een collega heeft die Fladder heet, ziet er een natuurlijke dood in. Fokke en Sukke vermoeden echter dat hier sprake is van moord en gaan op onderzoek uit.Stripjournalist
In de winkel vinden ze de stapel strips waaronder Kousemaker gelegen heeft. Naast het personeel is ook stripjournalist Jeroen Mirck aanwezig. Met enige trots merkt Mirck op dat hij de eerste was die berichtte over de dood van Kousemaker. Mirck was indertijd nog bijna dagelijks bezig met de stripnieuwssite comicbase. Ook is hij een stripcompadre van me, dus voor mij was het des te grappiger om hem op de bladzijden van deze 24 Hour Comic tegen te komen. Van Tol laat ook enkele bekende stripfiguren optreden in de strip. Zo zien we onder andere Jerommeke, Krimson, Olrik en Rastapopoulos voorbijkomen. Van Tol imiteert in deze scènes de stijl uit de Suske en Wiske-strips en doet dat ondanks zijn snelle tekenhand overtuigend.
Rafelig
Dat het hier gaat om een verhaal dat binnen de tijdspanne getekend is, wordt gaandeweg steeds duidelijker. Als de uurtjes hun tol beginnen te eisen wordt de plot rafelig. Ook grijpt Van Tol steeds vaker naar tijdbesparende technieken als paginagrote plaatjes en grote zwarte vlakken. Ook hergebruikt hij enkele plaatjes. Maar dat soort tekenen van tijdsdruk geven die snelgemaakte strips juist een extra charme. Overigens, mocht je het je afvragen: alles loopt goed af. Het lijk van Kousemaker bleek een reclamepop te zijn. Fokke & Sukke: Moord in Lambiek is een melig avontuur met enkele surrealistische elementen. De strip mag dan misschien niet het beste avontuur zijn van deze vreemde vogels, als 24 Hr Comic is hij zeker geslaagd.In Nederland vindt de 24 Hr Comic-sessie dit jaar weer plaats in stripwinkel Lambiek. Lees ook het verslag van vorig jaar.

Categorieën
Strips

Stripdagen Haarlem 2008: Tweede dag en napret

Alle posts over de Stripdagen Haarlem 2008 op een rij:

De Stripdagen Haarlem 2008 zijn weer voorbij. Gelukkig maar, want anders was ik nooit meer uit Haarlem weggekomen. Het was veel te gezellig.De tweede dag verliep een stuk rustiger dan de eerste. Wellicht kwam dat door het lekkere weer. Al hadden sommige tekenaars geen gebrek aan aandacht:
Jean-Marc van Tol was zó druk met signeren (de rij voor zijn tafeltje leek nooit leeg te raken) dat hij anderen voor zich moest laten eten. Naast Van Tol zat Floris Oudshoorn (van Swamp Thing & de horrorbundel Bloeddorst) dan ook lekker te schransen.
Berichten uit Haarlem
Hanco Kolk werd zondagmiddag door Jeroen Mirck aan de tand gevoeld tijdens een van de interviewsessies. Mirck schreef over zijn reeks interviews op de stripdagen dit artikel. De dag ervoor had hij ook een gesprek met Randall Casaer over zijn strip Slaapkoppen. Randall C. kreeg de VPRO debuutprijs voor deze bijzonder originele strip. Tijdens het interview praatte Caesar vooral over de invloed van dromen op zijn stripwerk.

Mirck in gesprek met Randall C.

En verder was er zondag weer genoeg publiek bij de Nieuw Gehoer-stand. Roos Manintveld, de vaste fotografe van Studio Nieuw Gehoer, maakte een reportage over de Stripdagen, met prikkelende onderschriften van Hallie Lama.Over foto’s gesproken: illustrator Pieter Hogenbirk maakte een reeks treffende zwart-witfoto’s van de Stripdagen.
Aanwinsten
De beurs bood ook gelegenheid om mijn stripcollectie aan te vullen. Ik ben nu de trotse bezitter van de paperback The Power of Iron Man, een collectie verhalen van deze hightech-held waarin onder andere het beroemde verhaal ‘Demon in A Bottle’ staat. Iron Mans grootste vijand was ooit namelijk alcohol. In de nieuwe Iron Man-film wordt hier subtiel naar verwezen: wanneer Tony Stark in het openbaar verschijnt is de kans groot dat hij een borrel in zijn ene hand heeft (en een schone dame in de andere).
The Greatest Joker Stories Ever Told is een trade waarvan de titel -hopelijk- de lading dekt. Met de aankomende nieuwe Bat-flick kan wat researchmateriaal over de Joker immers geen kwaad. Heel oude Batman-verhalen zijn voornamelijk interessant voor hun curiositeitswaarde, want de manier van vertellen sluit niet aan bij huidige standaarden. De Batman-verhalen uit de jaren zeventig en tachtig zijn daarentegen van een hoger niveau en zullen zeker veel leesplezier bieden. Schrijvers als Denny O’Neil en tekenaars als Jim Aparo en Neal Adams hadden de duistere detective goed in hun vingers zitten. Zij maakten het weer de moeite waard om een Batman-comic te lezen.
Daredevil: The Man Without Fear. Stripauteur Frank Miller beschreef met deze comic Daredevil Jaar Één. Tekenvirtuoos John Romita Jr. zette het script om in een aansprekend visueel spektakel. Ik vond een eerste druk uit 1994. Hoewel het mij normaal gesproken niet uitmaakt welke druk een comic is, ben ik toch blij met de sober doch strak uitgevoerde cover die deze eerste druk omvat. Een knalrode voorkant met rechts Daredevil in silhouet. Een mooi iconografisch plaatje.
Daarnaast heb ik nog De Hel van Rwanda ’94, door Pat Masioni, Cécile Grenier en Ralph, gescoord en de in eerdere posts vermeldde smallpress boekjes. Ongetwijfeld rollen er nog wat recensies uit de laptop binnenkort. Maar eerst ga ik even lekker onderuitgezakt zitten lezen en nagenieten van een heerlijk weekend Haarlem.

Categorieën
Strips

Stripdagen Haarlem 2008: Blik op de eerste dag

Strips, stripmakers, stripverzamelaars, stripfiguren, warme bakken koffie in de zon, gezellige smallpressboekjes, portfolio’s, interviews en vooral veel gezelligheid. Dat was de oogst van de eerste dag Stripdagen Haarlem 2008. Een verslag met plaatjes.Zoals ik van tevoren al had gedacht, heb ik de eerste dag vooral bij de stand van Nieuw Gehoer gezeten. Het uitgestippelde programma van die dag was al snel vergeten.

It’s not that kind of party.

Bovenstaande poster was het eerste strip-element dat ik samen met vriend Paul aanschouwde bij binnenkomst in Haarlem. Zo ruig of kindy als Boudoir Bizarre zou de dag echter niet verlopen: er waren maar weinig mensen in fetisj leer. Niet zo gek want het was een zonnige dag.
Sexueel correct.
Stripmaker Merel Barends kreeg de stempel ‘Seksueel correct’ op haar arm gedrukt bij haar bezoek aan de expositie van het werk van Aloys Oosterwijk – bekend van onder andere Willems Wereld en de reeks over politie-inspecteur Cor Morelli.

Tekenaar Wouter Diesveld signeert.

Diesvelds debuut Muis Mollie Zet Bussen In werd vrijdag 6 juni gepresenteerd in een Haarlems café in typische uitgeverij Blauwe Bloem-stijl, dus vol absurdistisch bedoelde ongein. (Maar laat je dat niet weerhouden het humorvolle surrealistische werk van Diesveld aan te schaffen.) Bandirah, tevreden uitgever van de Blauwe Bloem, claimde dat er zaterdagmiddag al een kleine veertig exemplaren van Muis Molle verkocht waren.
Schuin achter Diesveld zat ‘grafisch huurling’ Serge Baeken te signeren. Baeken promootte op de stripdagen zijn nieuwe project: het grafisch magazine Paper Jam dat maandelijks zal verschijnen.

Stripmaker Floor de Goede en journalist Jeroen Mirck genieten goedgemutst van de zon en een verse bak koffie.
Kennelijk had Mirck Flo niet al te vervelende vragen gesteld tijdens het interview op het podium van de Philharmonie. Een interview waar ik net te laat voor de zaal binnenstapte. Gelukkig biedt Haarlem genoeg terrasjes om leuke gesprekken te voeren.
Voor de fans had Floor nog goed nieuws. Hij maakt samen met schrijver Edward van den Vendel het kinderstripgedichtenboek Opa laat zijn tenen zien. Het zal verschijnen in de Kinderboekenweek. Flo zal voor het boekje 22 gedichten van Van Vendel verstrippen. Ook verschijnt later dit jaar een bundel van de eerste zes Flo-boekjes. De werktitel luidt Dagelijks bij elkaar.Ondertussen bij Nieuw Gehoer
‘Dope’ lieden in de stand van Nieuw Gehoer.
Natuurlijk waren de nieuwe Hoeren ook aanwezig op de Stripdagen. Hier laten Paul Stellingwerf en Menno Kooistra zich van hun ‘dope’-kant zien tijdens een pauze in de signeersessie.
Stellingwerf verkocht op de beurs een mooi boekje met de beste cartoons van Ziekehond.nl. In het boekje staan twee cartoons per pagina. Tijdens produceren van het werkje kwam Stellingwerfs voorkeur voor maken van grapjes met lullen, homo’s en seks duidelijk naar voren: “Ik wilde niet dat er twee pagina’s naast elkaar een lul-grap bevatten. Dat bleek nog best lastig…” bekende de stripmaker met een glimlach. Tegenwoordig update Stellingwerf zijn site Ziekehond.nl niet meer wekelijks. Hij is druk bezig met een nieuw stripproject Frank en Stijn geheten. Horror met een glimlach.

Ziekehond in actie.

Gezien zijn recente ontdekking, zette Stellingwerf zijn hand aan een nieuw thema tijdens de signeersessie: zombie kabouters.

Tekenaar Hallie Lama signeert zich suf.

De boekjes van Hallie Lama liepen erg goed op zaterdag. Misschien kwam het omdat hij jarig was of omdat hij zijn lucky zonnebril op had.

Mattt Baay werkt knoestig door.

Mattt Baay had twee nieuwe uitgaven in de aanbieding en wist aan iedere verdwaasde voorbijganger daarop te attenderen. Kinderen, bejaarden en christenen waren niet veilig voor zijn sales pitch voor Zuper Violence, Zuper Sex and Zuper Bunbuns. Bunbun in kleur is natuurlijk ook een feit waar niemand omheen kan.
Stripmaker Nozzman deed een toer langs de verschillende stands die middag. Hij had een tas vol met zijn nieuwste boekje mee en deed goede zaken bij de verschillende collega’s en stripverkopers.

Bunbun in color. (‘nuff said.)

Jong talent vergelijkt.

Jonge stripmaakster Bo-Danique Blom en Emma Ringelberg bekijken elkaars portfolio. Ringelberg voegde zich later nog bij het gezelschap tijdens het diner bij de Mexicaan waar de meeste stripmakers die avond hun magen vulden.

Na de maaltijd werd er nog op een terrasje verder gepraat over strips. Een cutout van een opgewonden Baloe de Beer stond naast het tafeltje. Hij deed me eraan herinneren dat de Stripdagen natuurlijk veel meer zijn dan alleen de smallpress-markt. Misschien dat ik op zondag wel toe zou komen aan de expositie over storyboards, de interviews in de Philharmonie en de andere items die op mijn lijstje stonden. Voorlopig vond ik het prima om met stripvrienden en collega’s te duiken in het Haarlemse uitgaansleven.
Lees ook:

Categorieën
Film Media

Terug naar Twin Peaks

Laura Palmer en de duistere kant van Twin PeaksArme Laura Palmer. Haar naakte jonge lichaam gewikkeld in plastic – dood aan het water in Twin Peaks. Vermoord. Maar door wie? Dit is de vraag die centraal staat in Twin Peaks; toch is deze serie meer dan een simpele ‘whodunit’. De hernieuwde kennismaking met Twin Peaks heeft me doen verbazen en bewonderen.In navolging van andere webloggers, waaronder Jeroen Mirck, wijd ik enkele woorden aan de cultserie Twin Peaks. Ik voel niet de pretentie om de surrealistische beelden en plotkwinkslagen die David Lynch en Mark Frost hebben bekokstoofd te verklaren – dit is al uitentreuren gedaan. Bovendien houdt Lynch er zelf ook niet van om zijn werk van een uitleg te voorzien; hij handelt voornamelijk intuïtief. Ik wil vooral de hernieuwde kennismaking met de serie beschrijven. Dat gezegd hebbende, volgen hier toch enkele observaties om mee te beginnen…
Laura Palmer
Vroeg in de ochtend wordt het stoffelijk overschot van Laura Palmer (Sheryl Lee) gevonden. Een typische Amerikaanse homecoming queen met wie iedereen in Twin Peaks wel op een bepaalde manier een band had. Achter het mooie gezichtje van deze tiener gaat een wereld vol duisternis schuil. Een duisternis die haar ziel heeft opgeslokt en waardoor ze zich te buiten ging aan allerlei excessen. Niets is wat het lijkt in het houthakkersdorpje Twin Peaks. Achter de façade van Amerikaans-christelijke waarden gaan veel geheimen schuil. Zo heeft niemand een gelukkig huwelijk en gaat bijna iedereen vreemd. Het leiden van een dubbelleven lijkt een voorwaarde om in dit dorpje te mogen wonen. Een schoolvoorbeeld van een slecht huwelijk is dat van Shelly en Leo Johnson. Leo mishandelt zijn Shelly (Madchen Amick) geregeld. Maar ook andere mannen in het dorp gedragen zich als bezitterige klootzakken. Bobby, met wie Shelly vreemdgaat, is eigenlijk niet anders – al slaat hij haar niet.De schoonheid van de bosrijke omgeving, gecombineerd met het aantrekkelijke uiterlijk van de meeste bewoners (Lynch heeft een goede neus voor het casten van mooie vrouwen), staat in schril contrast met wat zich onderhuids afspeelt. Laura Palmer is niet alleen het bewijs daarvan, haar moord is ook hetgeen dat de duisternis doet ontsluiten. Een gegeven waar FBI-agent Dale Cooper snel kennis van zal nemen. Ook hij zal geconfronteerd worden met Laura’s duisternis, net als de andere bewoners van Twin Peaks.Dale Cooper
FBI-agent Dale Cooper (Kyle MacLachlan) is een eindeloos sympathiek personage. Pienter, vriendelijk en in het bezit van enkele typerende maniertjes – een origineel karakter. Cooper is als een nieuwsgierig kind: onbevangen en vol enthousiasme. Wanneer hij richting Twin Peaks rijdt, verbaast hij zich over de grote bomen en is hij erop gebrand te achterhalen wat dit voor bomen zijn. Hij kan ook puur genieten van zijn kopje zwarte koffie en de daarbij behorende donut.In Cooper komen de figuren van Sherlock Holmes en De Ziener/Sjamaan samen. Hij is een FBI-agent die vertrouwt op logica en zich laat leiden door het onderbewuste. De meeste aanwijzingen krijgt hij immers via zijn dromen. MacLachlan heeft het personage ooit zo omschreven:

“I think Agent Cooper´s a bit like Sherlock Holmes, in the sense that he´s very intelligent and can pick up clues to the mystery very cleverly. But there´s another side to him as well. He has great sensitivity, he understands people and he cares about them. That´s a rare combination in a character, and I think people warm to that.” (Bron: Empire, 1991)

Qua kennis is Cooper superieur aan zijn collega’s uit Twin Peaks, maar Cooper toont respect voor het plaatselijke politiekorps (in tegenstelling tot zijn FBI-collega Albert Rosenfield die telkens zijn afkeer voor ‘boerenpummels’ laat blijken) . De scène waarin Cooper hen zijn onderzoeksmethode uitlegt (geïnspireerd door Dalai Lama) vind ik hilarisch. De agenten zitten als een klasje basisscholieren met grote ogen te kijken hoe leraar Dale, naast een landkaart, kort de geschiedenis van Tibet uiteenzet. Daarna probeert hij een flesje te raken dat verderop staat. Iedere keer als Sheriff Truman (Michael Ontkean) een naam roept, gooit Cooper een steen. Wanneer de steen het flesje raakt of breekt, betekent dit dat de genoemde persoon verdacht is. Een nogal onconventionele manier van onderzoek doen die door het korps van Twin Peaks wordt ontvangen alsof het de normaalste zaak in de wereld is.Through the looking glass
Onberispelijk is ook een woord dat me te binnen schiet als ik aan Cooper denk. Niet alleen gaat hij smetteloos gekleed, wanneer hij de prachtige Audrey Horne (Sherilyn Fenn) rillend in zijn bed vindt, duikt hij niet met haar tussen de lakens, maar biedt hij haar zijn vriendschap omdat hij ooit een eed heeft gezworen als FBI-agent. Menig man was bezweken voor deze seksueel prikkelende verschijning, maar niet Cooper. Omdat hij verleiding weet te weerstaan, is hij de aangewezen persoon om schoon schip te maken in Twin Peaks.Door Dale Cooper in de pilot het dorpje in te laten rijden, maken Frost en Lynch handig gebruik van een beproefd verhaalconcept: de buitenstaander die wordt geïntroduceerd in een vreemde verhaalwereld en daarmee als gids voor de kijker fungeert. (Een meer recentelijk voorbeeld: Wolverine in X-Men en John Myers in Hellboy.) Cooper betreedt een wondere wereld, Dale through the looking glass. De serie draait net zo goed om de ontwikkeling die het personage Cooper doormaakt in Twin Peaks, als de reis die de kijker maakt door de wereld van David Lynch & Mark Frost…Zie ook: Verlangen naar Twin Peaks.
Een aardige recensie van de Twin Peaks is te vinden op Digg.be.
Binnenkort: recensie Zodiac.

Categorieën
Media

Verlangen naar Twin Peaks

Veel series krijgen tegenwoordig te snel het predicaat cult. Een serie die dit label zeker heeft verdiend, is Twin Peaks van eigenzinnig kunstenaar David Lynch en schrijver/producer/regisseur Mark Frost. Gedraaid in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw en Nederland uitgezonden in mijn vroege tienerjaren (1991-92). De laatste tijd word ik overal aan Twin Peaks herinnerd. Toeval bestaat niet? Ik geloof niet in predestinatie; ik ben er wel van overtuigd dat als je je ergens mee bezighoudt, bewust of onbewust, dat je daar extra op gaat letten waardoor het lijkt alsof je datgene overal tegenkomt. Misschien is Twin Peaks er altijd al geweest. Alleen de laatste tijd word ik vaak aan dit interessante televisie-experiment herinnerd. Toen ik laatst vriend H. bezocht, vond ik het boek van FBI-agent Dale Cooper in zijn kast, naast een boekje vol essays over het geesteskindje van Lynch & Frost. Enkele dagen later sprak ik stripcompadre Jeroen Mirck. Hij vertelde dat hij die week het eerste seizoen aan het herzien was. Diezelfde dag zag ik de dvd van dit seizoen te koop staan, terwijl ik me herinnerde dat Frommel hier ook melding van had gemaakt vorige maand. Terugdenkend aan de serie, is het vooral de unheimische sfeer die als eerste uit de geheugenmist opdoemt. Elementen van film noir, soap, detectiveverhalen en een rariteitenkabinet aan karakters, een vleugje surrealisme en een soundtrack, van Angelo Badalamenti, die trillingen in de onderbuik veroorzaakt – het zijn de kernelementen van het dorpje Twin Peaks.Twin Peaks was mijn eerste verwarrende kennismaking met het werk van David Lynch. Een eigenzinnige filmauteur, fotograaf, schilder en schrijver. Zijn films roepen meer vragen op dan dat ze beantwoorden. Na afloop lijken ze een intrigerende droom waarvan de betekenis je telkens ontglipt op het moment dat je een bijna sluitende theorie hebt geformuleerd. Ze laten vooral sterke beelden, indrukken en emoties achter bij de kijker. Duidelijk een kwestie van cinema als ervaring buiten de gestelde kaders.Iedere keer als ik een acteur uit Twin Peaks in een andere televisieserie of film zie, moet ik toch weer denken aan de eerste keer dat ik hem in dat vreemde dorpje tegenkwam. Kyle MacLachlan blijf ik sympathiek vinden omdat ik hem nooit geheel los kan zien van het personage Dale Cooper. De eerste indrukken die Sherilyn Fenn maakte als teenage femme fatale heeft ze sindsdien nooit meer overtroffen. En die dwerg in dat rode pak, tja, die kom je eigenlijk vooral in andere films van Lynch tegen.Zoals gezegd geloof ik niet in predestinatie, wel in zelfbeschikking. Daarom ga ik zo snel mogelijk de dvd van het eerste seizoen kopen om de serie opnieuw te ervaren. Misschien kom ik er dan achter waarom ik Twin Peaks niet kan vergeten.

Lees ook Jeroen Mircks notities over de Twin Peaks Pilot en het eerste seizoen.