Categorieën
Minneboo leest Strips

Joe Hill over de sleutel tot goede horror

Met de horror-fantasy Locke & Key maakten Joe Hill en Gabriel Rodriguez een van de beste stripseries van de afgelopen tien jaar. ‘Effectieve horror is gebaseerd op empathie.’

‘Als kind had ik een abonnement op Fangoria omdat ik wilde lezen over horrorfilms en wilde weten hoe Tom Savini, Rob Bottin en Stan Winston die gore en bloederige special effects maakten,’ legt de Amerikaanse auteur Joe Hill (1972) uit als ik naar zijn fascinatie met horror vraag. Begin maart was hij een van de gasten op de Dutch Comic Con, een geslaagd festijn voor liefhebbers van comics, cultfilms, horror en sciencefiction.

Joe Hill. Foto © Shane Leonard. Met dank aan Uigeverij Luitingh-Sijthoff.
Joe Hill. Foto © Shane Leonard. Met dank aan Uigeverij Luitingh-Sijthoff.

Waarschijnlijk zit de liefde voor horror bij Hill ook in het bloed. Dat hij een zoon is van de beroemde schrijver Stephen King hield Hill aan het begin van zijn carrière angstvallig geheim: hij wilde dat het werk op eigen kracht gepubliceerd werd en niet vanwege zijn achternaam. Daarom nam Joseph Hillstrom King de pennaam Joe Hill aan.

Locke & Key
Inmiddels publiceerde de gelauwerde Hill enkele horrorromans en korte verhalen en maakte naam als schrijver van comics. Samen met de Chileense tekenaar Gabriel Rodriguez creëerde hij een van de beste Amerikaanse stripseries van de afgelopen tien jaar. Locke & Key draait om drie kinderen en hun moeder. Na de gewelddadige moord op hun vader verhuist het gezin Locke naar het huis van hun voorouders in het plaatsje Lovecraft, Massachuchetts. In huis liggen sleutels met speciale krachten die magische deuren openen. ‘Een van de sleutels is de Anywhere Key. Het lijkt me fantastisch om die te kunnen gebruiken. Je kunt daarmee overal ogenblikkelijk naar toe reizen dus dat bespaart behoorlijk op reiskosten,’ zegt Hill met een glimlach. ‘Daarbij lijkt deze sleutel het minste kwaad te kunnen. Die andere sleutels kunnen misbruikt worden.’

Locke-and-Key-demonDe familie Locke krijgt te maken met een kwaadwillend wezen genaamd Dodge. Dat deze in de echoput gevangen zit heeft alles te maken met het verleden van hun vader. Locke & Key biedt driedimensionale personages in een geloofwaardige omgeving waar magie en extreem geweld een belangrijke plek innemen.

Investering
locke_key_coverJoe Hill: ‘Effectieve horror is gebaseerd op empathie: die voel je als iemand waar je om geeft wordt blootgesteld aan buitenproportioneel gevaar. Empathie kun je alleen maar voelen voor personages die je als echt of volledig ervaart. Hier slaan veel horrorfilms, -verhalen en -strips de plank mis, daarin ontbreken namelijk unieke personages die het waard zijn om je emotioneel in te investeren. Ik vind dat personages bij wijze van spreken van de pagina af moeten springen. Ze moeten iets mysterieus hebben, iets onbekends, zodat je je afvraagt waarom ze zijn zoals ze zijn. Die vragen zijn de moeite van het onderzoeken waard en geven de lezer iets menselijks om vast te grijpen. Dat heb je nodig om ze later te kunnen laten schrikken.’

Het kwaad in Hills verhalen heeft vaak een menselijk gezicht: Dodge deinst niet terug voor een moord om zijn doel te bereiken, maar staat onder invloed van zieldemonen uit een andere dimensie. ‘Dodge wordt gegijzeld door een wezen met een grenzeloze zucht naar macht. Het is belangrijk te onthouden dat iedere schurk eigenlijk denkt dat hij de held is. De meeste mensen handelen immers niet met slechte bedoelingen, maar doen vaak verschrikkelijke dingen uit liefde, of uit een verlangen om hun eigen leven of dat van hun naasten te verbeteren.’

Levendig
Rodriguez tekent in een gedetailleerde en semi-realistische stijl. Hij laat de personages overtuigend acteren. De natuurlijk klinkende dialogen van Hill maken de personages af. ‘Vroeger was ik heel slecht in dialogen. Met mijn toenmalige vrouw zat ik eens in de auto en ze had kritiek op een van mijn verhalen. “De plot is log en de dialogen zijn echt vreselijk! Niemand praat zo,” zei ze. Dat vond ik niet leuk om te horen, maar later realiseerde ik dat ze een stukje belangrijke informatie had gegeven. Toen begon ik elke dag met een warming-up waarin ik alleen dialogen schrijf. Ik laat mijn personages praten; waarover maakt niet uit. Hoe meer ik dat deed, hoe leuker ik het vond. Tegenwoordig is dialoog schrijven mijn favoriete onderdeel van het schrijven.’

Magie
In Locke & Key spelen kinderen en tieners de hoofdrol. Ook wordt magie als vanzelfsprekend gepresenteerd. Hill: ‘Als je een fantastisch element in je verhaal introduceert is het nuttig dit op dezelfde manier te doen als met elementen uit het echte leven. Magie moet niet opvallen, het moet net zo overtuigend voelen als de rest.’

Locke-and-Key-bijl
Fox liet in 2011 een pilot maken, maar bestelde uiteindelijk de televisieserie niet. ‘De pilot is goed gemaakt en ziet eruit als een vroege film van Steven Spielberg. Uiteindelijk vond Fox de film waarschijnlijk te eng voor een groot publiek. We proberen een nieuwe tv-serie op te zetten met een geheel nieuwe pilot. Dit voorjaar ga ik met het scenario aan de slag.’

Inmiddels zijn er bij IDW Publishing zes bundelingen verschenen van Locke & Key en daarmee is het verhaal over de familie Locke afgerond. Op dit moment is Hill bezig met een nieuwe reeks verhalen. ‘Deze gaan over een familie die aan het begin van de twintigste eeuw in Key House woonden. Ik heb daar net een script van af. Hopelijk komt de bundel volgend jaar uit.’

Joe Hills nieuwe roman The Fireman verschijnt in mei bij William Morrow and company.

Dit interview is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #19 (2016).

Categorieën
Film

Imagine 2016: Building dreams and nightmares

Het 32ste Imagine Film Festival staat van 14 t/m 24 april in EYE Amsterdam en beleeft haar feestelijke opening op donderdag 14 april met het Amerikaanse Midnight Special van Jeff Nichols. Dit jaar draait het fantastische filmfestival om de prominente rol die architectuur en vormgeving in fantastische films spelen.

Even enkele hoogtepunten uit het programma aangestipt:

Met het themaprogramma Building Dreams and Nightmares besteedt Imagine dit jaar aandacht aan de prominente rol die architectuur en vormgeving in fantastische films spelen. In veel gevallen wordt daarin een eigen wereld van de grond af aan ontworpen en gebouwd. Van Metropolis tot The Shining en van Inception tot The Grand Budapest Hotel, steeds vervullen architectuur en vormgeving een sleutelrol bij het creëren van een nieuwe of andere werkelijkheid.

Daarnaast hebben filmmakers, net als architecten, toekomstvisies over onze steden en leefomgevingen van morgen. Zij zijn daarin vaak pessimistischer dan stedenbouwers, die werken aan een ideale stad. Vervuiling, overbevolking, schaarste van water en voedsel, het oprukken van smart technology en de groeiende kloof tussen arm en rijk, het zijn prominente onderwerpen uit de dystopische fictie die nu op de agenda van stedenbouwers staan.

project m film

Masterclasses
Imagine biedt dit jaar twee masterclasses van twee zeer verschillende makers. Zo is de Amerikaanse production designer Anshuman Prasad te gast. Hij genoot een opleiding als architect en werkte aan films als 300: Rise of an Empire, Captain America: The Winter Soldier en Batman vs Superman: Dawn of Justice. In een masterclass gaat hij in op zijn gebruik van architectuur.

Ook verwelkomen we regisseur Alex van Warmerdam. Al sinds zijn debuutfilm Abel (1986) laat hij zijn sets speciaal bouwen. Tijdens een masterclass gaat hij aan de hand van materiaal uit zijn omvangrijke oeuvre in op zijn visie en werkwijze.

The Lure.
The Lure.

Symposium
In het symposium De Toekomst van de Stad, georganiseerd in samenwerking met het Architectuur Filmfestival Rotterdam, gaan filmmakers, architecten en kunstenaars in discussie over toekomstscenario’s voor de (mega)steden van morgen. De Nederlandse architect Winy Maas en de Britse kunstenaar Liam Young zullen hier in ieder geval aan deelnemen.

De openingsfilm van Imagine 2016 is de Amerikaanse film Midnight Special van Jeff Nichols, met Michael Shannon, Joel Edgerton en Kirsten Dunst. De film had zijn wereldpremière in februari in de competitie van het filmfestival van Berlijn. De sci-fi thriller gaat over vader Roy en zijn achtjarige zoontje Alton, die over bijzondere gaven beschikt. Wat begint als een vlucht voor een religieuze sekte en de lokale politie, escaleert al snel tot een landelijke klopjacht georganiseerd vanuit het hoogste niveau van de FBI. Jeff Nichols maakte eerder de films Shotgun Stories (2007), Take Shelter (2011) en Mud (2012).

De publieksopening is de Koreaanse actiefilm Veteran van Ryoo Seung-wan, vorig jaar een groot kassucces in eigen land. De eigenzinnige rechercheur Seo Do-cheol vermoedt dat de dood van een bevriende vrachtwagenchauffeur geen zelfmoord is, zoals de officiële lezing wil. Zeer waarschijnlijk zit de steenrijke industrieel Jo Tae-oh erachter. Diens advocaten doen alles om het onderzoek van Do-cheol tegen te werken. Maar die laat zich niet intimideren. Superieure actiefilm met een forse dosis humor en slapstick.

Het festival wordt afgesloten door de Noorse rampenfilm The Wave, waarin een geoloog in een klein fjordendorpje vermoedt dat een overhangende klif wel eens in het fjord zou kunnen storten, wat een allesvernietigende tsunami zou veroorzaken. De film was een reusachtig succes in Noorwegen en is gemaakt in de beste traditie van Steven Spielberg en Roland Emmerich.

Shorts
Het programma van korte films werd geselecteerd uit ruim 800 inzendingen. De 35 films zijn afkomstig uit zeventien landen. In het programma zijn vier Nederlandse films opgenomen. Twee films beleven bij Imagine hun wereldpremière: de Nederlandse film Baardmos van Kokosky Deforchaux en het Deense The Sunken Convent van Michael Panduro. De Europese films in het programma vormen de competitie voor de Zilveren Méliès, de prijs voor de beste Europese fantastische korte film.

imagine 2016

Nederlands
Na een succesvol eerste jaar organiseert Imagine voor de tweede maal een dag die speciaal is gewijd aan de Nederlandse fantastische film. Met pitch sessies, korte films, een industrylezing, een masterclass en een speelfilmpremière. Gericht op professionals, studenten en makers, én met programma’s waarin de Nederlandse fantastische film in de schijnwerpers wordt gezet.

Zes Nederlandse filmmakers pitchen hun projecten voor een internationale jury. De beste pitch neemt deel aan de coproductiemarkt Frontières in Montreal in juli. De pitchsessies vinden plaats op donderdag 21 april om 13:30 uur.

Industrylezing
De Zwitserse Annick Mahnert is consultant voor onder meer sales agents, festivals en industry-programma’s. In haar lezing zet zij uiteen hoe Nederlandse kunnen profiteren van een groot aantal recente initiatieven voor de ontwikkeling, financiering, distributie en vertoning van fantastische films. De lezing vindt plaats op donderdag 21 april om 15:30 uur.

Nieuw Nederlands Peil
Een programma met recente Nederlandse korte films en work in progress van Nick Jongerius’ speelfilm The Windmill Massacre. Alle makers zijn aanwezig voor inleidingen en Q&A’s. Het programma bestaat uit: Baardmos (Kim Kokosky Deforchaux, 19’), Bovenkamer (André Maat, 3’), Peer (Jeffrey Tomberg, 18’) en Unforgettable (Marco Grandia, 5’). De films draaien op maandag 18 april om 19:30 uur en donderdag 21 april om 12:15 uur (reprise, zonder filmmakers).

Kristen
Mark Weistra’s debuutfilm werd geheel buiten alle fondsen en gebruikelijke kanalen om gemaakt. De psychologische thriller was in een voorlopige versie te zien tijdens het Nederlands Film Festival en de definitieve versie beleeft zijn première tijdens Imagine NL op donderdag 21 april om 19:20 uur met Q&A.

Hardcore Henry Q&A
Ilya Naishuller, de regisseur van Hardcore Henry, komt naar Imagine! De Russische regisseur van deze sensationele non-stop actiefilm, is aanwezig bij beide screenings voor een inleiding en Q&A. Imagine is het eerste en voorlopig enige Europese festival waar hij aanwezig is, dus mis deze kans niet!

Creature designers
Creature Designers: The Frankenstein Complex is een documentaire over monstermakers die naast alle groten uit het vak een schat aan prachtig materiaal en weemoed naar het handwerk van weleer biedt. The Frankenstein Complex kiest voor zowel een historische als creatieve invalshoek, met een mix van fascinerende scènes achter de camera, filmfragmenten en tientallen interviews met alle groten uit het vak. Naast veel mooie anekdotes biedt de film een schat aan prachtig testmateriaal en laat terloops ook zien hoe het film maken veranderd is.

De film vertelt de geschiedenis van de make-up van Lon Chaney en mannen in rubber pakken tot CGI en performance-capture van de laatste Planet of the Apes. Het is daarmee een liefdevolle ode aan het vak van monstermaker, maar tegelijk een mooie analyse van de manier waarop het maken van films in honderd jaar tijd veranderd is. Sommige geïnterviewden zijn uitstekende vertellers, met schitterende anekdotes. Wat de film bijzondere waarde geeft, is dat hij een vrij compleet overzicht biedt, zonder te specialistisch te worden. Daarbij heeft de film duidelijk sympathie voor de monstermakers van weleer en ontsnapt hij niet aan weemoed.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Het lijk en de bank

Met de titel Het lijk en de bank denk je wellicht dat Tony Sandoval een kritische strip over de bankencrisis heeft gemaakt – bankiers gaan immers over lijken – maar dat is niet zo.

het lijk en de bankDe bank is een oud versleten meubelstuk dat ergens buiten staat. Op die bank zitten Polo en Sophie die elkaar net hebben ontmoet. Het lijk is het lichaam van Christian dat ze buiten hebben gevonden. Samen proberen de tieners te achterhalen wat er met Christian is gebeurd. Ondertussen ontstaat er iets moois tussen hen.

De Mexicaanse Sandoval (Doomboy, Johnny Caronte: Zombie Detective & The Revolver) tekent in een energieke, cartooneske stijl. Hij combineert op losse wijze plattelandse tienerperikelen en ontluikende seksualiteit met bovennatuurlijke elementen als weerwolven en vampiers. Fantasie en werkelijkheid vloeien door elkaar in dit originele en zeer vermakelijke album. Sandoval maakt met Het lijk en de bank duidelijk dat sommige grappen verschrikkelijk uit de hand kunnen lopen.

Het_Lijk_en_de_bank

Tony Sandoval. Het lijk en de bank.
Uitgeverij Strip2000/Gorilla. HC €14,95.

Categorieën
Film

HAFF 2016: Extraordinary Tales

Regisseur Raúl Garcia animeerde vijf korte, macabere verhalen van Edgar Allan Poe en gaf iedere vertelling een geheel eigen visuele stijl. Extraordinary Tales beleeft zijn Nederlandse première op het HAFF.

Extraordinary Tales
Extraordinary Tales: The Fall of the House of Usher

De fantastische en macabere verhalen van de Amerikaanse schrijver, dichter en criticus Edgar Allan Poe (1809-1849) blijven ook nu nog filmmakers fascineren en inspireren. Toen Poe onder mysterieuze omstandigheden stierf op veertigjarige leeftijd liet hij een oeuvre gedichten en verhalen na die zijn doordrenkt met verlies, rouw en de dood. Ook wordt Poe beschouwd als de vader van het moderne detectiveverhaal. Poe’s vertellingen zijn zowel grimmig als absurd, soms satirisch: de gebeurtenissen in ‘The Facts in the Case of M. Valdemar’, waarin een stervende onder hypnose wordt gebracht, beschreef Poe als een feitelijk medisch verslag zonder vermelding dat dit fictie was. Volgens de legende namen lezers de woorden voor waar aan.

Voor de Spaanse animator en regisseur Raúl Garcia was de ontdekking van Poe’s verhalen een deur naar het genre van gothic-horrorverhalen van schrijvers als Mary Shelly, Lord Byron en het werk van Arthur Conan Doyle. ‘Edgar Allan Poe was een van de eerste volwassen auteurs die ik als kind las, en de overgang naar zijn duistere sfeer maakte een grote indruk op me. Ik was een fervent lezer, en toen ik eenmaal dit rijk betrad, kon ik niet stoppen met het lezen van horrorcomics of met het kijken van fantasy- en sciencefiction films,’ vertelde de regisseur aan de site Cartoon Brew.

Garcia werkte jarenlang als animator voor onder andere Disney. Zijn werk is te zien in films als Aladdin, Pocahontas en Who Framed Roger Rabbit. Extraordinary Tales is zijn regiedebuut. Nu zijn de verhalen van Poe vaker verfilmd, maar die producties zijn niet altijd even trouw aan de bron. Daarom wilde Garcia zo dicht mogelijk bij Poe blijven. Sommige teksten komen woord voor woord terug in de film.

extraordinary tales 02

Stemmen uit het graf
De vijf verhalen worden verteld door een indrukwekkende sterrencast bestaande uit Christopher Lee (een van zijn laatste rollen), de Mexicaanse filmregisseur Guillermo del Toro, de Britse horror- en fantasy acteur Julian Sands en Bela Lugosi. Koning van de B-film Roger Corman, die in de jaren zestig Poe-verfilmingen regisseerde, sprak voor ‘The Masque of the Red Death’ de rol in van Prins Prospero. Corman heeft maar liefst één zin dialoog.

Alle mannen zijn op de een of andere manier verbonden aan horrorcinema: Lee en Lugosi zullen voor eeuwig verbonden zijn aan de rol van Dracula. Om de opnamesessie van ‘The Fall of the House of Usher’ voor de toen 89-jarige Lee zo makkelijk mogelijk te maken, werd zijn keuken omgebouwd tot geluidsstudio. Twee dagen lang acteerde hij in kamerjas en pantoffels achter de microfoon. Lugosi, overleden in 1956, is letterlijk een stem uit het graf. Garcia vond op eBay een cassette met daarop een oude opname van Lugosi die het verhaal ‘The Tell-Tale Heart’ voorleest. Na het oppoetsen van de opname en nadat de zoon van de acteur toestemming gaf, kon Garcia de soundtrack gebruiken als basis voor zijn animatie.

Het hele filmproject begon met het maken van ‘The Tell-Tale Heart’ waarin een verzorger een oude man vermoordt. Dit zou de perfect uitgevoerde misdaad zijn geweest, ware het niet dat de moordenaar zodanig geplaagd wordt door zijn geweten en de hartslag van zijn slachtoffer, dat hij uiteindelijk schuld bekent. Het segment is gemaakt in de tekenstijl van de Argentijnse stripmaker Alberto Breccia en bestaat uit scherp contrasterende zwart-wit tekeningen. Toen deze korte film op festivals overladen werd met prijzen besloten Garcia en producent Stéphan Roelants een hele film met verhalen te maken die ieder een eigen stijl hebben. Zo liet Garcia zich voor ‘The Facts in the Case of M. Valdemar’ inspireren door de tekenstijl en druktechnieken uit jaren vijftig zoals we die kennen uit de horrorstrips van uitgeverij EC Comics. Een van de personages lijkt op Vincent Price, de acteur die in menig Poe-verfilming en andere horrorfilms optrad. De stijl van ‘The Masque of the Red Death’ is geïnspireerd op het werk van Egon Schiele en Pieter Bruegel, terwijl ‘The Pit and the Pendulum’ als hommage aan het werk van Francisco Goya en Giovanni Battista Piranesi gezien kan worden, en eveneens verwijst naar het werk van fotopionier Joseph Nicéphore Niépce.

extraordinary tales 03
Extraordinary Tales: De raaf en de Dood op het kerkhof

Raamvertelling
De segmenten zijn verbonden door een raamvertelling waarin de Dood op het kerkhof een plagerige conversatie voert met Poe die door een zwarte raaf vertolkt wordt. (Een verwijzing naar het gedicht ‘The Raven’ waar Poe beroemd mee werd.) Terwijl Poe op aarde wil blijven om nieuwe verhalen te kunnen creëren, wil de Dood zijn ziel. Ze vertellen elkaar verhalen van Poe om hun argumenten te illustreren.

Over het waarom Poe nog steeds inspireert zei Garcia in een interview: ‘Ik denk dat de hedendaagse aantrekkingskracht deels zijn romantische aura is. Zijn wilde, getormenteerde ziel past goed bij de huidige tijdsgeest. Poe is niet dood. Vandaag de dag is hij meer levend dan ooit.’

Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in de speciale bijlage in de VPRO Gids #11 (2016) van het Holland Animation Film Festival dat dit jaar plaatsvindt van 16 tot en met 20 maart.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Claire DeWitt #2 – Aan de poort van de hel

Het tweede album van de reeks Claire DeWitt: Aan de poort van de hel, komt eind februari uit. Het verhaal wordt nog iets vreemder…

claire de witt 02 volledige coverIn het eerste deel maakten we kennis met Claire DeWitt, een premiejaagster die samen met maatje Gerd jacht maakte op Jonah Falk. Het te pakken krijgen van Falk is voor Claire een persoonlijke zaak vanwege de narigheid die hij haar in het verleden heeft aangedaan. Wat die narigheid precies inhoudt, werd niet onthuld het eerste album. Wel kwamen we te weten dat Claires tweelingzusje soms in een monster verandert en mensen uit elkaar rijt. Sowieso lopen er verdacht veel monsters rond in het wilde westen van scenarist Willem Ritstier en tekenaar Fred de Heij, deze driedelige reeks is dan ook een horrorwestern. Bloed, gore en grofgebekte personages zijn de hoofdingrediënten.

Fris aan de reeks is deze combinatie van horror en western en het feit dat het hier een zwarte revolverheldin betreft. De mannen in deze strip zijn of enorme klootzakken of een beetje sukkelig.

Aan het einde van Tot in de dood werd Claire neergeschoten door Falk: zijn kogel schampte haar hoofd zodanig dat we haar aan het begin van Aan de poorten van de hel in delirische toestand aantreffen. Falk, inmiddels een rode, duivelachtige verschijning, probeert Claire mee te slepen naar de poorten van de hel. Hij is een zielenjager voor satan geworden. Ook onthullen Ritstier en De Heij meer over wat er in het verleden tussen Falk en DeWitt is voorgevallen.

Wat er echt is of alleen maar in Claires brein gebeurt laten de makers in het midden. De scheidslijn tussen realiteit en hallucinatie blijft de rest van het verhaal onduidelijk, maar maakt het verloop ervan des te verrassender. Het leuke aan dit verhaal vind ik dat er ieder moment van alles kan gebeuren en dat deze gebeurtenissen allesbehalve regulier zijn.

Racistische puntmutsen krijgen hun verdiende loon in Claire DeWitt #2.
Racistische puntmutsen krijgen hun verdiende loon in Claire DeWitt #2.

Ritstier schrijft verhalen die veel weg hebben van een achtbaanritje: ze hebben een behoorlijke vaart en de gebeurtenissen volgen zich in rap tempo op. Logica blijft in dit deel een beetje achterwege, maar als koortsdroom is het een heel aardige rit. Nu maar hopen dat we bij het derde en laatste deel niet uit de bocht vliegen door een of andere harde en onlogische wending in de plot.

Willem Ritstier & Fred de Heij. Claire DeWitt #2: Aan de poort van de hel
Uitgeverij Xtra. Hardcover: €14,95 Softcover: €8,95.

Categorieën
Film Frames

Hitchcock/Truffaut: Praten met je held

Psycho janet leighDe arme Janet Leigh ligt een beetje dood te zijn op de badkamervloer van een gruizig motel. Zojuist heeft Norman Bates, verkleed als zijn moeder, hard zijn best gedaan haar in stukken te snijden. Met Psycho creëerde Alfred Hitchcock de slasher-film. En de rest was filmgeschiedenis.

De laatste dagen denk ik veel aan Alfred Hitchcock en zijn films. Tijdens mijn studie aan de Universiteit van Amsterdam kregen we een semester lang lessen over Hitchcock: zijn oeuvre is een filmschool op zichzelf. Dat besefte de Franse regisseur en criticus François Truffaut ook.

Truffaut was een van de vaders van de Nouvelle Vague en een groot bewonderaar van Alfred Hitchcock. In 1962 zaten de twee heren acht dagen lang aan een tafel te praten over filmkunst en de films van Hitchcock. Die gesprekken werden gepubliceerd in het boek Hitchcock/Truffaut. Nog steeds een belangrijk naslagwerk voor iedereen die films wil maken.

Ook een goed boek voor stripmakers trouwens, want veel van de technieken die Hitchcock bespreekt, zijn leerzaam voor mensen die op visuele wijze verhalen willen vertellen. Of dat nu op film is of met een tablet en stripkaders, maakt niet zoveel verschil. Beide media hebben immers veel overeenkomsten.

hitchcock truffautAfgelopen zondag zag ik in Eye de documentaire Hitchcock/Truffaut (Kent Jones, 2015) die weer gebaseerd is op dit prachtige boek. Aan het woord komen regisseurs als Martin Scorsese, Wes Anderson, David Fincher en Olivier Assyas. Allemaal zijn ze wel op een bepaalde manier beïnvloed door de master of suspense, zoals Hitch ook wel genoemd werd.

Ook zitten er enkele audiofragmenten van de gesprekken tussen Hitchcock en Truffaut in de film. Het verbaasde me enigszins dat er aan tafel ook een vertaalster zat. Truffaut stelde zijn vragen in het Frans, en Hitchcocks antwoorden werden weer aan hem terug vertaald. Gek, want de Franse regisseur sprak Engels en regisseerde zelfs een Engelstalige films. Misschien was hij desondanks toch erg onzeker over zijn kennis van de Engelse taal.

Het idee van Truffaut die zijn grote held en voorbeeld interviewt, spreekt mij erg aan. Ik interview zelf namelijk ook graag mijn helden. Handtekeningenjagen doe ik niet, maar antwoorden verzamelen en conversaties met mijn helden starten des te grager. Een van die helden zal altijd tekenaar John Romita Jr. blijven. Vroeger was Steven Spielberg de regisseur waar ik het meest tegenop keek. Volgens mij kun je met hem ook goede gesprekken over filmtechniek voeren, want de filmkunst beheerst hij tot in zijn vingertoppen.

Door Hitchcock/Truffaut ben ik ook nieuwsgierig geworden naar de films van Truffaut. Ik geloof dat ik daar vroeger wel een paar van gezien heb. In ieder geval kwamen die ook tijdens mijn studie filmwetenschap ter sprake, want Truffaut (1932-1984) was ook een goede filmmaker. Om mijn geheugen op te frissen zag ik deze week Fahrenheit 451 en zijn debuut Les Quatre Cents Coups uit 1959. Zijn eerste film is meteen een van zijn meest persoonlijke. Over hoe een tiener maar niet begrepen wordt door de volwassenen in zijn leven en daardoor langzaam afdwaalt naar een nihilistisch bestaan. Er wordt de hele tijd over de jongen gepraat maar eigenlijk niet met de jongen. De jonge acteur Jean-Pierre Léaud speelt de tiener Antoine Doinel die min of meer gebaseerd is op Truffaut zelf. Ze maakten samen nog vier andere films waarin verschillende stadia van Doinels leven verhaald worden.

Les Quatre Cents Coups
Het beroemde laatste shot, een freeze-frame uit Les Quatre Cents Coups.

Voor de aanvang van de documentaire Hitchcock/Truffaut zat een vrouw in een boek te lezen. Dat bleek de biografie van Vladimir Vladimirovitsj Nabokov te zijn: haar literaire held. ‘Ik hoop dat de documentaire een beetje goed is,’ zei de stijlvol geklede, Belgische vrouw met een licht Fransaccent, ‘want anders blijf ik liever dit boek lezen.’ Ze vertelde me dat Nabokov op een gegeven moment in de Verenigde Staten ging wonen en ook in het Engels boeken schreef. Hoewel zijn taalgebruik grammaticaal correct was, had hij een bepaalde manier van dingen zeggen, een sensibiliteit die ongewoon was in het Engels. Interessant wat mensen over hun helden weten te vertellen.

Categorieën
Film

RIP Wes Craven: No More Nightmares?

Zondag 30 augustus is de beroemde horrorregisseur Wes Craven overleden. Hij werd 76 jaar en stierf aan een hersentumor.

wes_craven
Wes Craven. Bron: Cravens twitteraccount.

Wes Craven (1939-2015) was een visionair op horrorgebied. Het kijken van Cravens films hebben goede herinneringen opgeleverd. Het moge dan nachtmerries zijn die hij ons voorschotelde, voor A Nightmare on Elm Street en Scream kun je me altijd wakker maken. Freddy Krueger is een fantastisch filmicoon geworden en gebleven. (Ik heb de reboot uit 2010 nog niet gezien en dat laat ik graag zo.)

Mijn favoriete films uit de reeks blijft de allereerste Nightmare uit 1984 gevolgd door Wes Craven’s New Nightmare – een postmodernistisch feestje en de perfecte manier om de ingedutte franchise nieuw leven in te blazen (en af te sluiten, wat mij betreft). In deze film blijkt Freddy echt te bestaan en door films over hem te maken, wordt het kwaad bezworen. Maar nu bedreigt Freddy de filmmakers zelf en is het aan Craven en castleden als Heather Langenkamp en Robert Englund om nog een keer een film te maken. Englund speelt dus een dubbelrol als zichzelf en als Krueger, terwijl Craven ook als zichzelf in de film opduikt.

New Nightmare is het begin van het deconstructivistische pad dat Craven zou inslaan met Scream, een filmreeks waarin constant verwezen wordt naar bekende clichés uit het horrorgenre en waarin personages scènes uit bestaande horrorfilms bespreken – vaak voordat ze in mootjes worden gehakt.

Ik geef toe dat ik lang niet alle films van Craven heb gezien. Zijn debuut Last House on the Left staat nog steeds op het must-see lijstje. En niet alle films waren pareltjes. Vampire in Brooklyn is een draak en Sceam 4 was niet zo best. Over het algemeen kun je van de meeste horrorfilms zeggen dat de meeste sequels tegenvallen, zeker hoe hoger het nummer wordt van de reeks. Maar dat neemt niet weg dat met het overlijden van Craven een van de origineelste geesten in het horrorgenre verloren is gegaan. Opmerkelijk genoeg begon zijn filmcarrière in de porno-industrie. Ook een filmgenre waarin de makers precies weten hoe ze hun publiek moeten prikkelen en waar dat moet gebeuren.

Ook regisseerde Craven in 1982 Swamp Thing – een van de eerste stripverfilmingen.

Swamp Thing.
Swamp Thing.

Nostalgische nachtmerries
Omdat ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, draag ik Amerikaanse horrorfilms uit die tijd een warm hart toe. Het werk van Craven hoort daar dus zeker bij. Het is een wereld die ik herken en die me terugbrengt naar de tijd van weleer. En veel van die films hebben wat mij betreft de tand des tijds prima doorstaan. Ook nu is A Nightmare on Elm Street nog behoorlijk eng.

Bij de vele tributen en saluten op social media kwam ik deze prachtige filmposter tegen van de Britse illustrator Graham Humphreys:

nightmare_on_elm_street_03Een mooie compostie, zo met die dreigende hand boven het slapende hoofd van Nancy. Alsof de killer uit het dromenrijk naar onze realiteit grijpt. Ondertussen gebeurt het allemaal in een ingeslapen Amerikaanse suburb.

Ik hou erg van dit soort handgemaakt artwork dat vroeger op videokaften prijkte. Een bezoek aan de videotheek was eigenlijk ook een soort museumbezoek. Deze schildering is ook op de videohoes van A Nightmare on Elm Street gebruikt. Er is ook nog een variant waarin Freddy niet met zijn linker hand richting Nancy gaat en die hing in de filmtheaters.

nightmare_on_elm_street_04

In een interview met Film on Paper zei hij het volgende over het maken van het affiche:

Can you talk about the design of the poster?
There was an American flyer for the film that was essentially the street with four tears through it. I saw the film and knew what I was going to do. I’d actually gone along to a screening with my friend, Phil Nutman, who I’ve since given this to [Graham points at the Evil Dead artwork] so I’d already seen it at the cinema before I was given a VHS copy. Anyway, I paused the VHS and took a photograph of Nancy’s face so I could draw that easily.

Freddy [Krueger] himself is actually silhouetted in the background. In the later posters he’s more prominent but on this first quad you don’t see anything, just the shadow and his glove.
I think they wanted the poster to look fairly classy, in comparison to the Evil Dead quad which shows exactly the type of film it is. Obviously the glove became iconic but at the time people had no clue who Freddy was. To me, it was the glove and the whole dreaming thing that was the interesting thing about the film. You’ve got the pretty girl, the glove and the dream-like urban setting, you don’t need the big ugly face leering at you. I hand lettered the title too.

There’s also a second painting which is in portrait format and features Freddy’s other hand reaching down below Nancy’s face.
Yes, I think I prefer this one. This was used for fly posting and was the VHS cover too. For some reason at that time no one would think about the whole different format thing. Everyone was always focusing on quad posters for underground advertising and cinema fronts. The 40×60 inches or bus stop format was very much an American thing, but then when cinema became more commercial we found we had to start doing that size and format.

Veel van de Nightmare posters zijn overigens ook door Matthew Joseph Peak gemaakt. Hier is een aardig overzicht. Ook op dit blog staan nog een paar mooie voorbeelden van filmaffiches voor Nightmare.

Categorieën
Film Frames

Hellraiser: Pinhead heeft smaak

De eerste Hellraiser (Clive Barker, 1987) had ik ooit wel gezien, maar nog nooit een van de sequels. Omdat een hete zomer toch een soort hel voor mij is, besloot ik om wat meer van de filmreeks te kijken.

Clive Barker baseerde zich voor de eerste film op zijn eigen novelle The Hellbound Heart. Hij schreef ook Hellbound: Hellraiser II geregisseerd door Tony Randel, maar is bij aflevering drie alleen nog maar executive producer.

Pinhead (midden) & co.
Pinhead (midden) & co.

Tot nu toe zag ik de eerste drie films en ik heb me erg met ze vermaakt. Hellraiser is een reeks die draait om de figuur Pinhead: een demonische man die leider is van de Cenobites. Wezens van een helse dimensie die naar de aarde komen om zielen op te halen en te martelen. Ze kunnen alleen onze dimensie bereiken middels een zogenoemde Lemarchand box: die vormt een puzzel en wie de onderdelen van het mechanisme op de juiste wijze configureert en dus de puzzel oplost, geeft de Cenobites vrij toegang tot onze dimensie en wordt door de wezens naar de hel meegenomen om tot het einde der tijden gemarteld te worden.

Dacht je dat de middelbare school de hel was, nee hoor, zo ziet de hel eruit.
Dacht je dat de middelbare school de hel was, nee hoor, zo ziet de hel eruit.

Marteling
Ik zag erg op tegen die martelingen en dat is stiekem de reden dat ik de Hellraiser-reeks altijd links heb laten liggen. Ik vind naar pratende CDA’ers kijken namelijk al een marteling, laat staan een hels masochistisch buffet waarin haken in lichamen geslagen worden en mensen geketend uiteengerukt worden. Maar tot nu toe valt het sadomasochistische gehalte van de films me nogal mee. Pinhead (Doug Bradley) is een welbespraakte kwelgeest die vooral veel zijn mondje roert maar weinig kans krijgt om zijn martelkunsten te vertonen. Tenminste, relatief weinig in ieder geval. Qua uiterlijk schaar ik hem onder cyberpunk wannabe met een vleugje Matrix, maar dat zou ik natuurlijk nooit in zijn gezicht zeggen, want voordat je het weet lig je op de snijtafel van een autopsie specialist.

hellraiser_01 hellraiser_02Afstandelijk
Wat mij wel opvalt aan de films tot nu toe is dat ik een toeschouwer blijf. Ik volg wat er op het scherm gebeurt met enige interesse, maar voel me niet betrokken bij de personages. Horror is toch ook bedoeld om middels engagement tot op zekere hoogte onze eigen angsten te ondergaan, maar dat heb ik bij Clive Barkers films helemaal niet. Ik geniet van de special effects en de verbeelding van de hel, maar voor de rest blijf ik een grote afstand voelen tot mijn eigen beleving en de verhaalwereld.

Waar dat precies door komt, weet ik niet zo goed. Misschien omdat hetgeen we voorgeschoteld krijgen belachelijk is en verschrikkelijk vergezocht – al geldt dat natuurlijk voor meer horrorfilms. Een helse dimensie is tot daaraan toe, maar als Pinhead in Hellraiser III: Hell on Earth (1992) een onderdeel is van een sculptuur dat tot leven komt… tja, dan krijgt de horror toch een komisch tintje dat de geloofwaardigheid, als die er al enigszins was, teniet doet. (Dat kunstwerk zou overigens wel een suf programma als Tussen Kunst & Kitsch goed verlevendigen, maar dat geheel terzijde.)
In de Hellraiser-reeks wordt dan ook wel een heel theatrale wereld voorgeschoteld. En dat theatrale schept afstand.

hellraiser_3_beeld_04

hellraiser_3_beeld_02 hellraiser_3_beeld_03

Misschien komt die afstand ook wel omdat de verhaaltjes eigenlijk flinterdun zijn en datzelfde ook geldt voor de eendimensionale personages. Het zijn meer types die iets overkomt, dan mensen van vlees en bloed. Het is daarom lastig met ze mee te voelen. Ik geef toe dat vishaken die in huid geslagen worden en vel eraf scheuren, een naar beeld is om naar te kijken, maar als de personages verder niet boeien, stimuleert dit alleen een oppervlakkig soort van identificatie.

Hellraiser is onpersoonlijke horror.

Toch ben ik benieuwd naar de wendingen die de schrijvers in de komende films zullen bedenken om het verhaal op gang te houden. Het leuke aan oudere filmreeksen is dat de sequels van tevoren niet gepland waren. Tegenwoordig wil Hollywood alleen nog maar franchises maken, maar in de jaren tachtig was iedere film een afgerond verhaal. Pas bij succes werd er een vervolg gemaakt en moest er dus een logische reden bedacht worden om Pinhead weer terug te brengen.

hellraiser Ashley Laurence
Ashley Laurence.
hellraiser_3_terry_farrell_02
Terry Farrell is boos in Hellraiser III.

hellraiser_3_terry_farrell

Schone slachtoffers
Een ding concludeer ik na de eerste drie films met genoegen: Pinhead heeft een goede smaak wat vrouwelijke slachtoffers betreft. In de eerste twee films krijgt hij Ashley Laurence tegenover zich en in Hellraiser III Terry Farrell. Farrell is bij nerds waarschijnlijk wel bekend als Jadzia Dax uit Star Trek: Deep Space Nine. Beide dames doen geen zeer aan de ogen en het is dus geen marteling om deze actrices in actie te zien. Ook al slaat het allemaal nergens op.

[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film

Schokkend Nieuws geeft een feestje

ZATERDAG 5 SEPTEMBER organiseert Schokkend Nieuws een fundraiser, filmquiz én filmveiling ineen. Dat belooft een legendarische avond te worden in De Nieuwe Anita in Amsterdam.

schokkendNieuws

Tijdschriften hebben het moeilijk tegenwoordig. Ook Schokkend Nieuws kampt met teruglopende advertentie-inkomsten, maar na 23 jaar en een groeiend aantal abonnees geven niet zomaar op. Vandaar: een feestelijke benefietavond.

Natuurlijk gaat een eenmalige fundraiser ons geen structurele financiering opleveren; daar zoeken we andere kanalen voor. Maar jij, lezer, kunt ons wel de komende winter door helpen. Natuurlijk steun je ons al als abonnee of koper en daar zijn we je al geweldig dankbaar voor. Daarom gaan we ook niet zomaar ons handje ophouden. Nee, we maken er een feestje van. Voor ons en voor jullie.

Café/cultureel podium De Nieuwe Anita in Amsterdam opent op zaterdag 5 september om 19.30 uur de deuren voor de GROTE SCHOKKEND NIEUWS FUNDRAISER. Koop je toegangskaartje à € 6,50 en bestel meteen wat te drinken bij de bar, bij voorkeur de speciale SCHOKKEND NIEUWS COCKTAIL, want om 20.00 uur al beginnen we met de GRUWELIJK SPANNENDE FILMQUIZ. Je kunt je (met maximaal vier deelnemers per team) gratis inschrijven bij info@schokkendnieuws.nl.

Rond 21.45 uur legt SN’s head honcho Barend de Voogd jullie nog eens haarfijn het waarom van deze avond uit, waarna om 22.00 uur de BIJ VOORBAAT LEGENDARISCHE FILMVEILING losbrandt. Je kunt bieden op topstukken uit de videocollectie van het Video Basta!-team, gesigneerde scripts, memorabilia, dvd’s en posters. Onder die laatste, we kid you not, een donatie van een zekere John Carpenter…

Dit is een van de stukken die geveild gaan worden:

poster_stoker

Nadat rond 22.45 uur het laatste kavel is afgehamerd, worden de winnaars van de quiz bekendgemaakt. Tot slot jaagt tussen 23.00 en 01.00 uur DJ DIRTY SHIRT je de vloer op met een eclectische mix van dansbare deuntjes met een vleugje film.

Zaterdag 5 september
De Nieuwe Anita
Frederik Hendrikstraat 111
1052HN Amsterdam
Inloop vanaf 19.30 uur. Slot: ca. 01.00 uur
Toegang: €6,50

Goed, dus je weet waar je zaterdagavond 5 september moet zijn. Schokkend Nieuws is het enige Nederlandstalige filmmagazine dat zich bezighoudt met horror, scifi, cult, anime en fantasy. Het magazine verschijnt zes keer per jaar en wordt geschreven door een klein team enthousiaste professionals. Zelf schrijf ik er ook wel eens voor. Ik heb twee jaar lang een column mogen pennen voor Schokkend Nieuws (en nee, die gingen niet allemaal over Spider-Man) en tegenwoordig schrijf ik recensies voor de website.

Het zou heel spijtig zijn als dit unieke blad toch gaat verdwijnen omdat we dankzij de dark side of the financial force ons horrorhoofd niet boven water kunnen houden.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Locke & Key, vol. 1 – Welcome to Lovecraft

Locke & Key #1: Welcome to Lovecraft is a quality book. Joe Hill and Gabriel Rodriguez treat the reader to a captivating and well-executed supernatural thriller that you’ll want to read in one reading session because it’s a real page-turner.

locke_key_coverReader, be warned, though: this series is very addictive. Most comic book stories seem to be never-ending. Such is the nature of comics. Sometimes this annoys me, because I like to have closure from time to time. Maybe that’s why I like graphic novels so much because, when you reach the end of the book, it usually also means the story is finished. The series Locke & Key was published in comics format from 2008 through 2013. Right now it is finished. Welcome to Lovecraft is the first trade paperback of six. So basically Locke & Key reads like a graphic novel in six installments.

The series revolves around the Locke family. After the brutal murder of the father, the three siblings and their mother move to their ancestral home in Lovecraft, New England. The mansion is called Keyhouse and has magical keys and doors, giving the bearers of the keys magical powers. For instance, one of the keys gives you the power to temporarily die and turn into a ghost. Another key changes your sex. The Locke family will soon will find out that a devious demon, kept captive on the grounds, also has its eyes on the keys and is willing to shed blood to get them.

locke&KeyAuthor Joe Hill (yes, Stephen Kings’ son and author of Wraith, which I reviewed a while ago) gives an original twist to the haunted house theme and treats us to very rounded and likable characters. The three Key kids have a hard time dealing with the murder of their father and all of them do this in their own way. These characters imbue the horror story with a lot of heart.

The horror and violence in Locke & Key feel real and are not for the faint of heart. Gabriel Rodriguez‘s art style is very lively, consisting of stark, clear lines. It’s just cartoony enough to take some of the edge off of the depicted violent actions.

Locke-and-Key-demonI wonder if an adaptation of the comics will be as graphically violent. Several years ago, Fox ordered a TV series pilot based on Locke & Key. The pilot was made, but the network decided to pass on the series. However, Universal is developing a movie adaptation at the moment. Locke & Key has won numerous awards, including an Eisner Award in 2011 for Joe Hill as Best Writer and the 2012 British Fantasy Award for Best Comic or Graphic Novel.

The Locke family might live in a harsh world, but it also contains a lot of magic. To me, Locke & Key is just that: comic book magic. I’d like to recommend you step through the door to enter this dark, but fascinating world. I enjoyed every page.

A special Locke & Key Master Edition, collecting the first two story arcs, was published earlier this month.

This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Film Frames

Salem’s Lot: Stephen King verfilmingen

Recent las ik een van Stephen Kings nieuwste boeken, Revival. Omdat ik King een fantastische verhalenverteller vind, besloot ik een reeks King-verfilmingen te gaan kijken, waaronder ‘Salem’s Lot.

In de afgelopen weken bekeek ik ook Firestarter, The Dead Zone, Sometimes They Come Back, Dreamcatcher, Graveyard shift, 1408 en Children of the Corn.

Wat betreft Salem’s Lot koos ik voor de televisiebewerking uit 2004 (regie Mikael Salomon) omdat ik de eerste miniserie uit 1979 al eens heb gezien. De nieuwe bewerking brengt het verhaal naar de huidige tijd, wat ik een goede stap vind.

Ik heb me prima vermaakt met deze drie uur lange tv-serie (die uit twee delen bestaat), niet in de laatste plaats omdat de cast veel leuke verrassingen in petto had. Allereerst speelt Rob Lowe de hoofdrol en wordt hij bijgestaan door zwaargewicht Donald Sutherland en onze eigen Rutger Hauer. Sutherland en Hauer spelen hun rollen behoorlijk schmierend en overdreven en contrasteren dus mooi met het wat onderkoelde spel van Lowe.

salemslot_04 salemslot_06 salemslot_07Aussies
Ook viel het me op dat er relatief veel Australische acteurs meespelen. Zo zag ik twee Flying Doctors voorbijkomen en heeft zelfs Nicholas Hammond een kleine rol. Hammond is een Amerikaanse acteur die tegenwoordig in Australië woont. Hij speelde in de jaren zeventig Peter Parker in de kortlopende Spider-Man tv-serie. Wikipedia vertelt dat ‘Salem’s Lot is opgenomen in Creswick en Woodend in Australië, ook al moet het voor Maine in Amerika doorgaan – waar de setting trouwens prima in slaagt. Vandaar dus die bekende Aussie hoofden.

salemslot_08
Met Nicholas Hammond (links)als dokter moet het wel goedkomen.
salemslot_05
Robert Grubb, nu even geen Flying Doctor.

Bloedzuigers
Los van het feit dat de cast dus een feest van herkenning is, biedt ‘Salem’s Lot ook nog eens een spannend vampierverhaal. Schrijver Ben Mears (Lowe) komt terug in zijn geboortedorp Jerusalem’s Lot om een boek te schrijven over het huis van Hubie Marsten, een oud Victoriaans huis op een heuvel bij de stad, waar Mears een traumatische ervaring heeft ondergaan toen hij kind was. Het spookhuis is net weer bewoond door twee excentrieke antiekhandelaren (Sutherland en Hauer). Niet alleen moet Mears de confrontatie aan met de gruwelijkheden uit zijn verleden, ook krijgen hij en de dorpsbewoners al snel te maken met vampierachtige verschijnselen.

salemslot_01
De mooie Samantha Mathis is een bijtertje.
salemslot_02
Misschien niet de beste manier een mooie vrouw te penetreren, maar soms heb je geen andere keuze.

salemslot_03

[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film

Video: Tim Burton en het Duits expressionisme

De films van regisseur Tim Burton hebben voor een groot deel mijn tienerjaren gekleurd. Nog steeds zijn Batman, Batman Returns, Beetlejuice, Ed Wood en Sleepy Hollow favoriete films van me en hoewel ik zijn werk de laatste jaren een stuk minder interessant vind – Burton herhaalt zichzelf – draag ik de man en zijn werk een warm hart toe.

Keaton en Burton op de set van 'Batman'
Keaton en Burton op de set van ‘Batman’

In dit interessante video-essay van Cinema Sem Lei worden enkele grote films van het Duits expressionisme gezet naast scènes uit Burton-films, waaruit blijkt dat het expressionisme een duidelijke invloed op Burton gehad heeft. Ik sluit niet uit dat hij veel stijlkenmerken juist heeft leren kennen via de monster- en horrorfilms van de Universal studio’s uit de jaren dertig, die zelf ook zwaar beïnvloed zijn door het Duits expressionisme. (Net zo goed dat film noir kenmerken van het expressionisme heeft overgenomen, zoals een sterk licht-donkercontrast en slagschaduwen.) Bij Burton zien we dat expressionisme terug in onder andere het theatrale uiterlijk van zijn personages, gotische architectuur en slagschaduwen op de muren. Zoals de video laat zien lijkt Burton rechtstreeks beelden te hebben geleend van Duits expressionistische films.

Overigens raad ik je van harte aan om alle films die in dit video-essay voorbij komen, te gaan zien. De periode van het Duits expressionisme was een erg interessante en vruchtbare. Metropolis van Fritz Lang en Das Cabinet des Dr. Caligari zijn een lust voor het oog en ook nu nog heel goed genietbaar.