Categorieën
Fotoblog Media

TV-portretten

Oké, ik geef toe: ik kijk vooral televisie uit verveling. Vaak zit ik te tekenen of staar ik als een zombie naar de talking heads op het scherm. En soms maak ik een foto.
Nederlandse televisie is perfect om het laatste uurtje van de dag nog even te ontspannen, met het verstand op nul. Ik vermaak me prima met De Wereld Draait Door en de gezellige mannen van Pauw & Witteman. Al fungeren ook zij vaak meer als ruis op de achtergrond. Het hangt vooral van de gast af of een talkshow me boeit of niet.
Onderstaande portretfoto’s maakte ik tijdens het kijken van de bovengenoemde programma’s. Soms is het oordeel van de camera, en vooral van de sluitertijd, genadeloos. En zo nu en dan levert een druk op de knop een strak plaatje op.

Candy D. toont het resultaat van een levenlang op de sax blazen.

Femke Halsema doet een Betty Boop.

Ellen is dit weekend gaan vissen.

Albayrak lijkt bezeten.
Of: Albayrak doet een Verdonk.

Seedorf doet een staarwedstrijd met Paul Witteman…

..Witteman wint.

Van Nieuwkerk hypnotiseert goudvissen op afstand…

…Barend, Pauw en Hendriks zijn ervan onder de indruk.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Overpeinzingen op nieuwjaarsdag


Met een paar vette oliebollen, The Dark Knight op dvd, een snufje Top 2000 en knallend vuurwerk boven de stad werd 2008 afgesloten. Geen Youp, geen Guido.
Het nieuwe jaar goed beginnen door even uit te waaien. Dat voornemen bracht L. en mij op nieuwjaarsdag in het bos- en duinlandschap in Schoorl. Hier en daar wit besneeuwde heuveltoppen. Op sommige momenten waande ik me even in het buitenland. Een illusie die snel verbroken werd door gillende en jengelende kinderen die in grote getalen voorbij dromden. Ik besloot voor de tigste keer nooit aan het ouderschap te doen en zette opgelucht de wandeling voort. ‘All is quiet on New Year’s Day?’ Niet in Nederland, Bono.
In de stilte was er ruimte voor contemplatie. Er moet veel gaan gebeuren dit jaar. Op professioneel vlak moeten er een paar belangrijke knopen worden doorgehakt, maar ook in de privé-sfeer. Ik moet een nieuw huis vinden. Het liefste ergens in de Randstad. En wat te doen met dit weblog? Vind ik het bloggen echt nog zo leuk als in het begin? Diverse schrijf-, internet- en videoprojecten eisen hun tijd op. En ik wil dit jaar meer gefocust werken en leven. Het bloggen daarom maar op een lager pitje gaan zetten?
Na de wandeling was ik er nog niet uit. Niet erg, ik had nog een heel jaar om de dingen op een rijtje te zetten. In ieder geval begon dit nieuwe jaar met een flinke dosis frisse lucht.Gerelateerd: 2009.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Avonturen in Antwerpen (3): Geheugenplaatjes

Wat blijft erover van onze avonturen en de dagelijkse gebeurtenissen? Herinneren we ons wat er is gebeurd, wellicht ietwat gekleurd, uitvergroot en dus gedramatiseerd? Of herinneren we ons op het laatst alleen nog maar de foto’s die we van de gebeurtenissen hebben genomen?

Onder de Schelde.

New Burton.

Een musical over Edward Scissorhands. Heiligschennis! Kijk gewoon de film zou ik zeggen.

Heilige boontjes in kathedraalcafé Het Elfde Gebod.


Wat herinner ik me over een paar jaar nog van mijn weekend in Antwerpen. Het voorval in de Karoakebar? Het bezoek aan het ModeMuseum, de koude douche, het tapijt vol vlekken? Deze blogposts zullen als geheugensteun fungeren en herinneringen oproepen. (Als de site dan nog online staat tenminste…)


Zondagavond zitten we in een overvolle trein terug naar Amsterdam. We gaan in de Eerste Klas zitten, omdat we geen zin hebben om ruim twee uur te gaan staan. Moet de NS maar eens inzien dat de eerste klas archaïsch is en dat het tijd wordt dat ze genoeg stoelen voor iedere betalende reiziger regelen. Ik lees de eerste bladzijden van de graphic novel Freddie & Me. L. begint in Maus.Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Foto: Alwetend

Van Baerlestraat, Amsterdam

“God zoekt jou!”. En ik maar denken dat Hij alwetend is… Tssss. Zeker nog nooit van Google gehoord.

Categorieën
Fotoblog

Oneindig…

het licht
aan het einde
van de tunnel
zou ook best
het begin
kunnen zijn

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Zondagmiddag in het Vondelpark…

Zondagmiddag 2 november in het Vondelpark. Het park lijkt overvol, een exodus van dagjesmensen.
In Het Blauwe Theehuis komen de nomaden samen. L. en ik vinden een plaatsje bij het raam. Warme cappuccino om de herfstkou weg te spoelen. Warme handen op het tafelblad.
Op het terras hangt een stelletje stevig in elkaar. Alsof de omhelzing een eeuwigheid moet meegaan en ze voor altijd afscheid nemen. Even later loopt het stelletje gemoedelijk het park in. Helemaal geen drama.
Macy Gray soult net iets te hard op de achtergrond, terwijl de rij bij de bar alsmaar groeit.
Intussen ben ik warm en dwarrelen mijn gedachten als bladeren in de wind. Wegdromend over de gekleurde herfsttoppen, zwevend over Amsterdam.Een ontspannen zondagmiddag die de horror van alledag doet vergeten. Samen in de menigte. De mensen zijn slechts ruis op de achtergrond; vulling die het park doet vergeten. Een park dat er overigens als een bouwput bij ligt. ‘Under construction.’ Net als veel plekken in Amsterdam overigens. Alles verandert…
Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Een dagje spijbelen…

Ik werd wakker in Amsterdam. Niet in mijn eigen bed, maar toch voelde het vertrouwd.De avond ervoor had ik met N. tot laat gebreinstormd over een filmscript. Een intensieve sessie, zoals dat hoort bij het schrijven van scripts. Op de dag dat de constructie van een verhaal makkelijk gaat, doen we vast iets fout. Amsterdam werd helder verlicht door de najaarszon; de ochtend voelde aan als een frisse belofte waar ik van wilde proeven. Tijd om te spijbelen. Werken kan altijd later nog. Bovendien had ik dagen achter Mackie gewerkt, gegeten en – nu ja dichterlijk overdreven – geslapen. (Het resultaat kun je hier aanschouwen.) Tijd om de benen te strekken en mijn hoofd door de najaarsbries leeg te laten blazen.

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Grachten langs, bruggetjes over. Menig straatje in de Damstad mocht wat mij betreft zo worden ingelijst. Hangt u maar op – straatkunst. Onderwijl werd hier en daar hard gewerkt. Mannen van de gemeente maakten menig kruin een kopje kleiner:

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Mijn omzwervingen brachten me in stripwinkel Lambiek alwaar ik ontvangen werd met een gastvrije kop koffie. Boris en Klaas waren te spreken over de 24 Hour Comic-video die de week ervoor in de winkel was gedraaid. Inmiddels was de galerieruimte weer geheel opgeruimd. Er was geen enkel bewijs van de stripmarathon meer te zien.Buiten was het roemoerig: vrachtwagens die zich door een te smalle straat trachtten te persen. Najaarstoeristen met rugtassen vol verwachtingen, digitale foto’s en vuile sokken. Via de Leidse straat, ’t Spui en de ABC naar het CS. In de trein las ik een pas gekochte strip. Even in mijn eigen wereld, verstopt voor de realiteit. Thuis wachtten oude rekeningen, een to-do-lijstje, de afwas en een nog te monteren video. Maar eerst koffie en een aflevering van de serie Californication kijken. Nog even genieten. Als je spijbelt, moet je het immers goed doen.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: Wereldrokersdag

Ik had er nog nooit van gehoord, maar 12 oktober was het WereldRokersDag.
Samen met L. liep ik zondag door Amsterdam. Op de ruit van café De Pels stond de WereldRokersDag aangekondigd. Buiten zaten een stel verslaafden hun rookgerij weg te paffen terwijl een fotograaf de demonstratie vastlegde.Waarom 12 oktober? Op de site rokersbelangen.nl wordt dat uitgelegd:

12 oktober (1492) is de dag dat Columbus voet zette op het eiland San Salvador. De eilandbewoners, die hij er aantrof boden de verre reiziger geschenken aan, waaronder enkele gedroogde bladeren: tabak. Dit is de eerste keer in onze geschiedenis dat in het teken van vriendschap en vertrouwen een rokertje werd aangeboden.

Nu bestaat de WereldRokersDag al een paar jaar – sinds 2004 geloof ik. Speciale dagen die gewijd zijn aan een bepaalde groep in de samenleving of die een bepaalde ziekte onder de aandacht moet brengen kennen we natuurlijk al langer. Arme rokers
Misschien kunnen de rokers, die zich natuurlijk hartstikke gediscrimineerd voelen sinds het rookverbod in de horeca is ingegaan, wel een hart onder de riem gebruiken. Dus als je een roker tegenkomt in de komende dagen, geef hem of haar maar een lekkere knuffel. Want dat hebben ze verdiend! Ze zorgen ervoor dat de overheid accijns binnenkrijgt, want dat roken is een dure hobby. Goed, dat bedrag wordt deels gecompenseerd door de hogere ziektekosten die rookgerelateerde ziekten met zich meebrengen, maar dat even ter zijde. Daarbij leven rokers gemiddeld ook nog eens korter dan de niet-rokers. En sinds het rookverbod in de horeca zal dat gemiddelde steeds meer gaan verschillen ten opzichte van de sterfteleeftijd van niet-rokers.
Maar even zonder gekheid. What’s next: WereldJunkDag? WereldJunkfoodDag? Dag van het Terrorisme?
Ach, kan mij het ook schelen. Steek er nog lekker eentje op, buiten op het terras. Neem ik binnen nog een cappuccino.Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Een kunstminnend weekend in Arnhem

L. en ik besloten dat een weekendje Arnhem in een rustiek hotel precies was wat we nodig hadden. Dus togen we op vrijdagavond, net na de spits, met de auto naar de hoofdstad van Gelderland.We kwamen ’s avonds laat in het centrum van Arnhem aan. We parkeerden bij Hotel Molendal, gelegen aan de rand van het Sonsbeekpark, op een steenworp afstand van de binnenstad. Er stond een prettige tweepersoonskamer op ons te wachten op de derde verdieping. Hotel Molendal is het voormalige woonhuis van André de la Porte. Deze villa in Jugendstilstijl werd in 1904 als eerste in de omgeving gebouwd.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

Zaterdag brachten we een paar uur door in het Sonsbeekpark, waar veel beelden geëxposeerd staan, een hertenkamp is en twee watervallen. Het viel me hier op hoe heuvelachtig Arnhem en omgeving eigenlijk zijn. Heel anders dan de platte randstad. Stadspark
Het Sonsbeekpark is ’s lands eerste monumentale stadspark. Een belangrijk onderdeel van het park is de St Jansbeek. Vroeger stonden hier zeven molens langs de St Jansbeek. Tegenwoordig staat er daarvan nog één. De Witte molen heet ie. L. en ik bezochten ook even het bezoekerscentrum dat naast de molen staat. Het was die dag open monumentendag. In het park en bezoekerscentrum waren dan ook een hoop bezoekende bejaarden te vinden.

De Witte Molen.

L. en ik zochten weer snel de buitenlucht op en vonden rust bij de waterval.Door het gehele park hingen allerlei installaties en kunstwerken als onderdeel van een expositie van het Museum voor Moderne Kunst. Het was erg verrassend om dergelijke beelden tussen de bomen te ontdekken.Processies
Later die middag bezochten we het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) waar de tentoonstelling Carried Away/Procession Art werd gehouden. De tentoonstelling bestaat uit het werk van internationale en Nederlandse kunstenaars die processies organiseerden, of zich hebben laten inspireren door processies, politieke parades, carnavalsoptochten, marsen of begrafenisstoeten. Sommige moderne sculpturen konden mij wel bekoren, zoals het werk van Stephen Wilks die levensgrote varkens naar George Orwells boek Animal Farm maakte.Magisch realisme
Het meest onder de indruk was ik echter van de tentoonstelling over het magisch realisme, waar werk hing van de oude meesters Pyke Koch, Edgar Fernhout, Carel Willink, Dick Ket, Wim Schumacher en Charley Toorop.

Detail van het zelfportret van Edgar Fernhout (1912-1974).

Mocht je ooit een bezoekje brengen aan het MMKA, dan raad ik je bij deze de aspergequiche in het restaurant af. Die had dezelfde nare smaak als de olieverf schilderijen die in het museum hingen.

De beeldentuin rondom het museum kan ik je echter wel aanraden. Daar is onder andere deze prachtige deur te aanschouwen.

Een – wat mij betreft – grappig uithangbord in het centrum van Arnhem.

Factory Girl
In de avond besloten we deze kunstgerichte dag af te sluiten met een voorstelling van Factory Girl. Deze film uit 2006 van George Hickenlooper vertelt over het leven van Edie Sedgwick. Deze schoonheid verliet de kunstacademie om het te gaan maken in New York en raakte verstrikt in het web van de wereld van Andy Warhol. Het is een film die vooral de negatieve kanten van haar leven belicht en waarin alle personages heel zielig worden voorgesteld. Op het moment dat acteur Hayden Christensen (Skywalker in de nieuwe Star Wars-trilogie) in de film verscheen en een belabberde poging deed om Bob Dylan te imiteren, had Factory Girl voor mij volledig afgedaan. Hoe een regisseur deze non-acteur kon casten om iemand met de statuur van Dylan neer te zetten, was mij een compleet raadsel. In I Am Not There waren daar nog zes acteurs voor nodig. Allemaal met meer ervaring en veel meer talent dan Anakin Skywalker. Christensen probeert op krampachtige wijze de stem van Bob Dylan na te doen, maar lijkt eerder een monotone voice-over van een derderangs film noir detective op te roepen. Nee, Factory Girl zou wat mij betreft nooit op de lijst van beste film verschijnen. Mocht je de flick toch per se willen zien: ga de bioscoop dan niet in zonder wat prozac-pilletjes.
Een pluspunt aan de voorstelling was dat ik ter promotie van de film een blik Campbell Tomato Soup kreeg van de caissière. De Warhol-fan in mij maakte een klein huppeltje bij de aanblik van dit soepblik.Veluwe
De zondag stond vooral in het teken van de Nederlandse prairie: de veluwe. We pakten twee Witte Fietsen waarmee we het gebied doorkruisten. Bij het Kröller-Müller Museum parkeerden we de stalen rossen om daar een paar uurtjes heerlijk te dwalen door de beeldentuin.
‘Kijk uit attention’ van Krijn Giezen (1939) is sinds een ongeval helaas afgesloten voor het publiek.
Paviljoen voor de 5de Internationale Beeldententoonstelling in het Park Sonsbeek te Arnhem, 1966; herbouwd in de beeldentuin van het museum, 2005-2006.Net als ET
Toen het museum ging sluiten, liepen we naar de fietsenrekken waar normaliter de Witte Fietsen staan. Die waren echter allemaal al meegenomen, of hadden een lekke band. Er zat niets anders op dan de 2,5 kilometer terug te lopen naar de auto. Toen we echter stuitten op een hek en een bordje met ‘verboden toegang’ moesten we van het aangewezen pad afwijken. Al snel liepen we niet meer in de goede richting. Een aardige man en een kaart bood uitkomst. We waren inderdaad een stukje verkeerd gelopen. De avond viel en het zou weldra donker worden. Heel toevallig stonden er twee witte kinderfietsen op ons te wachten in de berm. Niet veel later raceten we door het Veluwse landschap op veel te kleine fietsjes. In mijn hoofd hoorde ik de melodie van de film ET, want het deed me denken aan de fietstocht van Elliot en co. Goed, Elliot had een crossfiets en een alien in het mandje aan het stuur die de fietsen door de lucht liet vliegen, maar voor de rest voelde het precies hetzelfde. 🙂 Een aardige melige afsluiter van een weekend vol kunst – in Arnhem.
Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Foto: Het Huis Verloren

Op bovenstaande foto staat, als ware het een ondoordringbare vesting, Het Huis Verloren. Ik nam de foto op een koude avond tijdens het terloops passeren. Het Huis Verloren staat in het centrum van de stad tussen allerlei historische panden die veelal mooier zijn. Het staat er al sinds 1430, toen Philips de Goede het liet bouwen. Tegenwoordig biedt Het Huis Verloren onderdak aan allerlei culturele activiteiten, zoals concerten, cabaretvoorstellingen en high tea’s. Ik ben er slechts een paar keer binnengeweest. Een keer voor een feestje en een keer om appeltaart te eten met een toenmalig vriendinnetje. Gewenning
Ik loop er geregeld langs, op weg naar de kroeg. Maar net als zoveel historische panden in mijn omgeving, loop ik er dagelijks aan voorbij zonder er aandacht aan te schenken. Het decor waarin we leven wordt op den duur gewoon. Hoe bijzonder het ontwerp ook kan zijn, je went eraan. Gewenning kan gevaarlijk zijn, als het bijzondere gewoon wordt. Als je je geliefde als vanzelfsprekend gaat beschouwen bijvoorbeeld. Of vriendschap, een goede gezondheid of een fijne woning. Alles vergt onderhoud.
Als nieuw
Zo nu en dan loop ik door een straat waar al duizenden voetstappen van me liggen en valt mijn oog opeens op een pand, of een detail van een gebouw, dat ik niet eerder zag. Het is alsof ik de dingen voor het eerst zie. Een hernieuwde kennismaking met een oud gegeven.
Het avontuur ligt om de hoek.

Categorieën
Fotoblog

Foto: ‘Good Life’

Een boodschap van een goedgemutste graffiti-artiest? In ieder geval werd ik vrolijk van deze tekst toen ik hem, met mijn slaperige hoofd, op de muur aan de andere kant van het treinspoor zag staan. ‘Good life’ bijna binnen handbereik, maar net als in het echte leven moet je moeite doen dit streven te verwezenlijken. En dat is niet altijd zonder risico: in het geval van de graffitiboodschap moet je tenminste het spoor oversteken.
Stof tot nadenken
Willen we immers niet allemaal een ‘good life’? Kanye West zong erover, en The NPG langgeleden vóór hem.
Terwijl de trein het station binnenreed, vroeg ik me af wat een goed leven precies voor mij inhoudt. Tijdens de reis naar huis heb ik mijn exemplaar van De Pers dan ook niet meer aangeraakt.

Categorieën
Fotoblog

Foto: Pad op pad