Categorieën
Film

Film: Rocky returns…alweer?!

18 januari keert Rocky Balboa terug in de ring en in de bioscoop. Een Rocky VI (slim genoeg Rocky Balboa getiteld) is iets wat niemand voor lange tijd voor mogelijk hield, maar is nu toch een feit. Opmerkelijk, want de laatste Rocky dateert alweer uit 1990.

Hoewel die film een interessante twist biedt op het uitgemolken verhaal van de bokser die in het laatste gevecht van de film de wereldtitel weer claimt door er een straatscène van de te maken, maakt nummer V ook duidelijk dat de formule daarna zo goed als dood was. Nu, ruim 16 jaar later, staat de inmiddels zestig jarige Sylvester Stallone wederom met bokshandschoenen klaar om een potje te knokken. Vreemd, want in de laatste film bleek de bokser hersenbeschadiging opgelopen te hebben en mocht hij de ring niet meer in. Een feit dat gemakshalve in dit deel genegeerd wordt.Je kunt veel zeggen over de Rocky-serie: dat de films voorspelbaar zijn, dat het verhaal psychologie van de koude grond bevat en dat tegenstellingen tussen de personages zwart-wit worden neergezet… maar twee dingen stonden altijd als een paal boven water, namelijk een spannende en cinematografisch knappe climax in de ring en een zeker respect voor continuïteit. Zelfs al zat er een paar jaar tussen twee films, dan nog begon de nieuwe film momenten na de bokswedstrijd van de laatste.What’s next?
Het bijzondere aan de reeks is dat de films een antwoord geven op de vraag ‘wat gebeurde er toen?’. De meeste films lopen immers af op het hoogtepunt: de held heeft de schurk verslagen; de held heeft het meisje veroverd; het romantische koppel is eindelijk samengekomen. Maar hoe verloopt het leven van de personages verder? De romantische relatie bijvoorbeeld. Wanneer vertonen zich de eerste tekenen van sleur? Wanneer moet de held het weer opnemen tegen een nieuwe schurk? Hoe ziet het verdere leven eruit van iemand die de wereld van de ondergang heeft gered? Dit zijn boeiende vragen, waar weinig filmreeksen antwoord op geven.
Aan het einde van Indiana Jones and the Last Crusade (het derde deel uit de reeks) rijdt Indy met zijn vader richting de horizon. Indy kennende rijdt hij meteen een nieuw avontuur tegemoet (en als het vierde deel eindelijk in de bioscoop draait, zullen we weten wat dat avontuur precies inhoudt).De volgende dag
De meeste films laten het antwoord op bovenstaande vragen dus over aan de fantasie van de toeschouwer. Maar bij Rocky wist je altijd wat er de volgende dag na de grote wedstrijd gebeurde. Je kon er zelf getuige van zijn. Er stond weer een nieuwe match te wachten die Rocky op het spits van zijn kunnen zou drijven. Niet erg origineel, wel realistisch. Want het leven bestaat nu eenmaal uit een reeks van herhalingen. In Rocky V was de held zo murw geslagen dat hij niet meer mocht boksen. Het eindgevecht vond plaats op straat. Een logische opvolger zou een film over Rocky Jr. zijn geweest die in die film leerde van zich af te slaan, maar kennelijk kroop het sportzweet van Stallone waar het niet gaan kon. Lees ook: Bond mag met pensioen. En Superman Returns.

Categorieën
Film Filmrecensie

BlogTalk #9: De Beste Films van 2006

Het einde van het jaar staat weer voor de deur en tussen alle eindejaarlijstjes mag natuurlijk het lijstje met beste films van het afgelopen jaar niet ontbreken. Sterker nog: vergeet alle andere lijstjes en vergaap je/knik instemmend/maak je boos om de Top 10 lijstjes van Blog Talk! Blog Talk is een gezamenlijk project tussen verschillende filmweblogs in Nederland en België:
De Ultieme Filmblog;
Popcorn Movieblog;
en Tagoean.Ieder blog publiceert zijn eigen voorkeurslijstje (check ‘m out) en hieronder staat de mijne:

  1. Capote
  2. V for Vendetta
  3. Clerks II
  4. X-Men: The Last Stand
  5. Good Night and Good Luck
  6. Kiss, Kiss, Bang Bang/Serenity
  7. Brokeback Mountain
  8. The Squid and the Whale
  9. Zwartboek
  10. Ik Omhels Je Met Duizend Armen

Overigens vond ik dit een mager filmjaar. De oplettende lezer ziet dan ook enkele titels staan die dit jaar op dvd verschenen en heel officieel gezien vorig jaar in de bios zijn uitgekomen. De echte uitschieters zijn wat mij betreft de eerste acht films.Zwartboek had enkele heel sterke punten, waaronder de casting van Carice van Houten en Thom Hoffman. Helaas bevatte het script ook plotgaten zo groot dat je er een hele familie in kwijt kunt. Maar het feit dat Paul Verhoeven weer films maakt in Nederland moet gevierd worden. Hij is een van de meest eigenzinnige en bijzondere filmmakers die dit land heeft en daar moeten we zuinig op zijn.Ik omhels je met duizend armen, de laatste film van die andere bijzondere filmmaker, wijlen Willem van de Sande Bakhuyzen, heeft net als Zwartboek het nadeel dat Johnny de Mol erin voorkomt. Die jongen overtuigt niet eens als hij zichzelf is als gast in een talkshow, laat staan als er van hem verwacht wordt dat hij een rol speelt. Maar de euthanasie-scène is zeer goed gedaan en verdient daarom een plaats in de top 10. Misschien zijn interessante films gewoon niet altijd helemaal perfect, maar in ieder geval boeiend. Over Clerks II kan ik kort zijn: twee keer gezien in de bios en twee keer dubbel gelegen van het lachen. V for Vendetta is de eerste superheldenfilm die een duidelijk politiek punt weet te maken. En Capote… nou ja, als Philip Seymour Hoffman geen Oscar had gekregen voor die rol, was het gouden beeldje geen knip voor de neus meer waard geweest.De film Kiss, Kiss, Bang Bang (goed, kwam op eind vorig jaar uit, maar een kniesoor die daar op let). Het is geen origineel verhaal, maar de vertelstijl is zeer aantrekkelijk. Verder is de cast geweldig: Robert Downey Jr – yeah, en de mooie en tevens grappige Michelle Monaghan. En die twee homo’s op de berg, daar kun je eigenlijk niet om heen. Een van de weinige keren dat Hollywood serieus het thema homoseksualiteit aanpakt, al is het wel weer typisch Amerikaans dat degene die uit de kast komt ook meteen maar weer doodgeslagen moet worden. They still have a long way to go.De film The Squid and the Whale is een lowbudgetfilm waarin op realistische wijze de scheiding van een gezin wordt uitgebeeld. Zoals vaak worden dramatische momenten in een mensenleven het beste verteld met een dosis zwarte humor en dat is in deze film ook het geval, zij het dan dat het gaat om een lichte dosis humor. Een integere film die lak heeft aan alles wat Syd Field ooit heeft verteld over hoe een scenario in elkaar moet zitten.
Wat vind jij de beste films van dit jaar?

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Bond mag met pensioen

Recentelijk schreef gastauteur Jeroen Mirck een terecht lovende recensie over de nieuwe Bond-film Casino Royale. Daniel Craig overtuigt hierin als een Bond van deze tijd en actrice Eva Green zet een atypische Bond-girl neer. Toch vraag ik me af of na bijna 45 jaar Bond-films het niet eens tijd wordt om het doek te laten vallen. Bond heeft zijn beste tijd langgeleden gehad. Toen de boeken van Ian Fleming succes kregen, besloot de schrijver een keer per jaar een nieuwe aflevering te schrijven. Het zou in principe hetzelfde verhaal worden, maar dan met een paar nuanceverschillen. Die opzet hebben de filmproducenten ter harte genomen, want nadat de formule volledig was uitgedacht met de derde flick Goldfinger, was elke nieuwe Bond-film een gerecyclede kopie van de voorgaande. De plot was hetzelfde, alleen de meisjes, de schurk en de locaties zagen er iets anders uit. GSM
Een hoop elementen die de Bond-films in het begin bijzonder maakten, zijn nu erg achterhaald. Exotische locaties zijn binnen handbereik in het tijdperk van Google Earth en goedkope tickets. Er worden zelfs hele wedstrijdige televisieprogramma’s op deze locaties opgenomen: Expeditie Robinson, Peking Express. Oogstuiterende stunts zien we in bijna alle actiefilms: een aflevering van 24 bevat bijna net zoveel actie als een hele Bond-film). En over mooie vrouwen struikel je in de media, of het nu televisie, film of interpret is. En iedereen heeft tegenwoordig zelf al Bond-like gadgets. Misschien dat daarom zo veelvuldig wordt gegrepen naar de gsm in Casino Royale. De vele parodieën die in de afgelopen jaren op het witte doek verschenen hebben Bonds coolness eigenlijk ook niet veel goeds gedaan. Om over de vele kopieën nog maar te zwijgen (dus zullen we het maar niet hebben over Onmogelijke Missies van Tom Cruise. Moeder
Met de komst van Pierce Brosnan kreeg Bond al een make-over: de emancipatie was ook niet aan de wereld van Bond voorbij gegaan. Niet alleen was M een vrouw (sommige theorieën omtrent Ian Fleming verhalen dat M voor Ian inderdaad Mother betekende, aangezien zijn moeder een nogal overheersende vrouw was), ook Moneypenny liet zich niet meer zo maar inpakken door de geliefde seksist. De Bond van de jaren zestig moest zich aanpassen aan de jaren negentig. Hij kreeg nog net geen schort voorgebonden en een luier in zijn handen gedrukt. Hoewel Brosnan het helemaal niet onaardig deed als Bond, werd voor mij bij iedere nieuwe aflevering steeds duidelijker dat 007 zijn beste tijd had gehad. Hij was achterhaald door de tijd en overbodig gemaakt als filmheld. Toen in de laatste film een deel van de stunts ook nog werden overgenomen door doorzichtige digitale animaties, verdween daarmee het laatste bestaansrecht van de filmreeks. De Bond-films hadden voorheen altijd als stokpaardje dat de stunts – hoe extravagant ze ook waren – werkelijk werden uitgevoerd.
Bond begins
Daarbij had Bond alles al tig keer gedaan en viel er weinig verandering te verwachten in de toekomst. En wie geen toekomst heeft kan alleen nog maar terugblikken. De producenten konden met Casino Royale dus maar een kant op: terug tot de bron. Letterlijk in de zin dat Casino Royale het eerste boek was dat Ian Fleming over Bond schreef, en figuurlijk in de zin dat de begindagen van James als geheimagent worden verhaald. In feite hebben de filmmakers dus iets geleerd van Batman Begins waarmee Warner Bros. een op leven na dode franchise opnieuw wist te reanimeren. Casino Royale is een prima actiefilm geworden, maar is vooral interessant op de momenten dat wordt afgeweken van de sleetse Bond-formule. Dat geldt vooral voor het tweede deel van de film: als Bond het opneemt tegen Le Chiffre aan de goktafel en de romance tussen Vesper en James zijn hoogtepunt bereikt. Net als bij de films Licence To Kill en On Her Majesty’s Secret Service, is Bond het meest interessant als we hem als mens zien. Iemand die bereid is zijn carrière in de wind te slaan om een vriend te wreken of door verliefd te worden.
Eigenzinnig
Overigens is de scène aan de goktafel natuurlijk wel een typisch James Bond sjabloon, we mogen hier echter de stevige factor die Daniel Craig is niet over het hoofd zien. Hij weet een eigenzinnige draai te geven aan Bond. De eigenzinnigheid van Casino Royale is voor een deel ook te danken aan de frisse verschijning van Eva Green, die meer een klassieke femme fatale neerzet zoals we die kennen uit film noir. Ze is een atypisch Bond-meisje dat zowel de glamour heeft van weleer als dat ze als hedendaagse vrouw stevig in haar schoenen staat. Toch is de gokscène niet zo spannend als ze had kunnen zijn en zoeken de filmmakers het vooral in de actie rondom deze scène dan in de confrontatie tussen Bond en Le Chiffre zelf. Door de afwijkende elementen is Casino Royale boeiend genoeg als Bond-film. Wat mij betreft zou de film een waardig afsluiter zijn en wordt er na deze 21e aflevering een punt achter de serie gezet voordat de nieuwe frisheid opnieuw een sleets sjabloon wordt. Gezien de recettes is er weinig kans van dat de producenten van ophouden weten. Ook heeft Craig al getekend voor meerdere films.Zie ook Jeroen Mircks recensie.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Film: X-men 3

Begin december komt X-Men: The last stand eindelijk uit op DVD. Met dit derde deel neemt regisseur Brett Ratner het werk over van Bryan Singer die ervoor koos om zijn Superman Returns te maken.

De tiener Warren Worthington III probeert koortsachtig de vergroeiing op zijn rug af te knippen terwijl zijn vader de afgesloten badkamer binnenstormt. Schaamte en pijn zijn van het gezicht van de jongen af te lezen. De veranderingen die zijn lichaam ondergaat tijdens de puberteit zijn geen pretje, zeker niet als er engelachtige vleugels op je rug blijken te groeien. Het lukt vader Worthington om een geneesmiddel te ontwikkelen die alle vergelijkbare mutanten uit de X-men-strip- en filmreeks in staat stelt voorgoed van hun aangeboren gaven, afwijkingen en rariteiten af te komen.

Eigenheid
In de X-Men-reeks staan mutanten model voor de universele Ander die, bestookt met vooroordelen en onwetendheid, niet geaccepteerd wordt door de maatschappij. Centraal in X-Men: The last stand staat de vraag of mensen alleen geaccepteerd kunnen worden als zij zich aan de standaarden van die maatschappij conformeren. Gaan mutanten voor ‘genezing’ om opgenomen te worden door de massa, of behouden ze hun individualiteit? De mutant Rogue belichaamt dit vraagstuk het beste. Ze is niet in staat lichamelijk contact met iemand te hebben zonder diens levensenergie te absorberen. In de eerste film ontdekte Rogue haar krachten toen ze haar vriendje tot een coma zoende. In X-Men 2 kreeg ze een onmogelijke relatie met Bobby (Iceman) en in dit deel moet ze machteloos toezien hoe hij en nieuweling Kitty Pryde/Shadowcat naar elkaar toe groeien. Het geneesmiddel lijkt het einde van haar vloek te beloven.

Stripplaatjes
Bryan Singer bracht met de eerste twee X-Men-films de combinatie van menselijkheid en superheldenactie uit de strips op meeslepende wijze naar het witte doek. Regisseur Brett Ratner zet die lijn gelukkig voort. Dankzij de eerder gelegde basis van sterke verhaallijnen en uitgediepte personages weet hij het voorgaande bevredigend af te ronden. Enige voorkennis van de eerste delen verrijkt de kijkervaring wel, hoewel de belangrijkste personages tussen de actie door net genoeg ruimte krijgen om tot hun recht te komen. Dit laatste is vooral te danken aan de krachtige beeldtaal die de innerlijke conflicten van de personages visualiseert. In strips wordt altijd het sleutelmoment van een handeling getoond. Net als in stripplaatjes gebruikt Ratner iconografische shots die de tijd even doen stilstaan. Bijvoorbeeld wanneer Kitty tijdens het schaatsen struikelt en Bobby haar in zijn armen opvangt in een klassiek-romantische pose.

Een ander voorbeeld is het moment waarop Wolverine met grote inspanning stapje voor stapje richting Jean Grey loopt, terwijl haar goddelijke kracht zijn lichaam langzaam uiteenrukt. Het is een beeld dat op het netvlies gegrift blijft en dat zo uit de strips had kunnen komen. Deze visuele metafoor verbeeldt de keuze die Wolverine innerlijk verscheurt: hij houdt van haar, maar is de enige die de losgeslagen Jean kan tegenhouden. Dit soort aansprekende dilemma’s raakt net niet ondergesneeuwd door de actiescènes. Ratner rondt daarmee vakkundig af wat Singer begon.