Categorieën
Film Strips

Spider-Man lezing tijdens het Imagine filmfestival

Superhelden staan centraal op het Imagine Amsterdam Fantastic Film Festival dit jaar. Daarom mag ik een lezing geven over Spider-Man. Zet donderdag 26 april maar alvast in je agenda, want vanaf 15.50 praat ik in zaal 2 over mijn favoriete webhoofd.

Spider-Man wordt dit jaar 50, dus dat is een mooi moment om stil te staan bij deze bijzondere stripheld. Ik duik samen met het publiek in de wereld van Peter Parker. Wat maakt hem eigenlijk zo’n boeiende stripfiguur? Om hem bij de tijd te houden hebben de schrijvers en tekenaars van Marvel Comics af en toe aparte wendingen in zijn leven bedacht. Niet alle beslissingen en veranderingen zijn even geslaagd. Wist je bijvoorbeeld dat er van Peter Parker meerdere klonen rondlopen? En dat de duivel himself een grote rol heeft gespeeld in de scheiding tussen Peter en Mary Jane? De verontwaardiging die dat veroorzaakte onder de fans was niet gering.

Ook vertel ik over mijn bedevaart naar locaties uit de Spider-Man strips en mijn ontmoeting met ene Mr. Parker in het huis van tante May in Forrest Hills te Queens. Daarnaast is er een vragen rondje onder het mom van Everything you wanted to know about Spider-Man but were afraid to ask.

Kortom, ik zie je graag donderdag 26 april, 15.50, in Kriterion 2.

Toegang is gratis!

Superheroes galore!
Deze zomer worden de liefhebbers in de bioscoop getrakteerd op maar liefst drie superhelden films: The Avengers, Batman: The Dark Knight Rises en The Amazing Spider-Man. Maar op Imagine draaien er ook een paar interessante superflicks.

Wat dacht je van een documentaire over Stan – The Man – Lee? Een grotere legende op comicsgebied is er niet. De man bedacht een hele stal vol met superhelden, zoals het webhoofd, the Fantastic Four, De Hulk en Iron Man. Hij revolutioneerde het superheldengenre.

Met zijn documentaire Superheroes richt regisseur Michael Barrett zijn camera op ‘echte’ superhelden; gewone mannen en vrouwen die zich door hun collega’s uit stripboeken en films laten inspireren tot goede daden.

Maar ook fictie zoals de Chinese film Let’s Go.

Cabaret
Speciaal voor Imagine bedacht cabaretier Thijs van Domburg de voorstelling Stand-Up Superhero. Van Domburg maakte recent nog de strip 2017 met Aimée de Jongh als prequel voor zijn voorstelling Van Nare Mensen en de Dingen die Kapot Gaan.

En verder is er nog een interessante masterclass van Jim Cornish over storyboarden en een interessante lezing over het geluid in de film: Tijdens de lezing Op het tweede gehoor zal Franca Jonquiere, filmwetenschapper, docente (Universiteit van Amsterdam, Universiteit Utrecht) én Imagine-veterane, de uiteenlopende functies van geluid in film bespreken en illustreren met behulp van fragmenten. Jonquiere zal specifiek ingaan op het creëren van suspense door middel van geluid, waarbij onder andere gebruik wordt gemaakt van scènes uit films als The Eye, White Noise 2 en Insidious.

Laten we het nog even over Spider-Man hebben, want Stan Lee, geestelijk vader van het webhoofd krijgt dit jaar de Career Achievement Award.
De inmiddels 89-jarige legende zal niet lijfelijk aanwezig zijn op het festival. Een exclusief interview met Lee, inclusief dankwoord, wordt vertoond na afloop van de documentaire With Great Power: The Stan Lee Story.
Zaterdag 21 april – 18.00 – Kriterion 1

Goed, check de site van Imagine voor meer info en updates.

Categorieën
Film

Elvis 34 jaar dood, maar op het scherm springlevend

Vandaag, 34 jaar geleden overleed Elvis Presley. Dat kun je herdenken door zijn platen weer te draaien of, godbetert, een van de musicals waarin hij speelt in de dvd-speler te stoppen. Je kunt echter ook voor Bubba Ho-Tep kiezen.

Een van de beste films over The King is Bubba Ho-Tep. Hierin speelt Bruce Campbell, B-acteur extra-ordinaire, Elvis Presley op leeftijd. Hij heeft ooit van plaats gewisseld met een Elvis-imitator en slijt zijn oude dag in een bejaardentehuis waar niemand natuurlijk gelooft dat hij werkelijk de King of Rock-‘n-roll is. Maar wij weten wel beter. Zijn beste vriend is een zwarte bejaarde die beweert John F. Kennedy te zijn. Nog niet gek genoeg voor je? Er waart ook een eeuwenoude mummie door het huis die zich tegoed doet aan de zielen van de bejaarden.
JFK en Elvis zijn de enige die hun huisgenoten het vege lijf kunnen redden en nemen het op tegen Bubba Ho-Tep.

Bekijk hier een compilatie van scènes waarin Campbell dik aangezet en zeer vermakelijk een Elvis op zijn oude dag speelt.

Wie serieus van het talent van Elvis wil genieten, kan het beste de documentaire Elvis: That’s the way it is opzetten. Prachtige concertregistraties afgewisseld met scènes van Elvis on the road en in de repetitieruimte. Toen de film gemaakt werd, was Elvis nog in goede vorm. Snel daarna kwam hij terecht in de neerwaartse spiraal die leidde tot overgewicht, overmatig drugsgebruik en uiteindelijk zijn dood.

Categorieën
Mike's notities

De aarde vanuit de ruimte

Ik ben nog nooit in de ruimte geweest. Waarschijnlijk gaat dat ook niet lukken, tenzij ik opeens miljonair word en zo’n luxe ruimtereis kan betalen. Gelukkig biedt YouTube een goedkoop alternatief.

Het is weliswaar geen ruimtereis, maar wel een prachtige video van beelden vanuit een ruimtestation. De scène is afkomstig uit de documentaire reeks Cosmic Journeys.

Je kunt de video bekijken met het commentaar erbij waarin wordt uitgelegd wat je precies ziet. Je kunt ook echter een rustig muziekje opzetten en je laten meevoeren in deze meditatieve reeks van aardoppervlakken.

En daarna ben ik erg benieuwd naar hoe jij dit fragment hebt ervaren en wat het bij je oproept.

Ik werd op de video gewezen via het NRC.Next-blog.

Categorieën
Film Filmrecensie

The People versus George Lucas: Fans willen hun jeugd terug

Veertien, vijftien jaar oud moet ik geweest zijn toen ik voor het eerst de eerste trilogie van Star Wars bekeek. Op een vhs’je – het waren de originele versies. Toen een paar jaar later de opgepoetste en digitaal aangevulde versies van de films in de bioscopen draaiden, heb ik niet de moeite genomen om deze te bekijken. Ik vond Star Wars leuk en heb me wel vermaakt met de prequels. Goed, Jar-Jar Binks irriteerde mij ook, maar ik vond dat jochie dat Anakin speelde in de film eigenlijk ook irritant. Toch heb ik niet meteen de neiging om George Lucas als de antichrist te bestempelen, zo diep zit Star Wars niet bij mij, in tegenstelling tot de die hard-fans die in de documentaire The People versus George Lucas aan het woord komen. Die willen hun jeugd terug. Wie niet?

‘George Lucas raped our childhood’ is een van de liedjes die in de documentaire The People versus George Lucas voorbij komt. Veel van de vroege fans, die zelf kind waren toen ze in de bioscoop Episode IV, V en VI zagen, voelen dat zo. Lucas bracht namelijk behoorlijke aanpassingen aan zijn films aan, zoals het digitaal toevoegen van extra personages, maar ook veranderingen die op karakterniveau veroorzaken. Schoot Han Solo in de oorspronkelijke versie een collega premiejager zonder pardon dood, in de nieuwe versie schiet de collega eerst op hem. Ongeloofwaardig vinden de fans dat, want een professionele premiejager zou nooit van een halve meter afstand moeten missen. De verandering maakt Solo softer en aardiger en dat spoort niet met hoe de fans de ruimteschavuit kennen. En ze hebben natuurlijk gelijk.

Geschiedvervalsing
In 1988 sprak George Lucas het Amerikaanse congres toe om ervoor te pleiten dat men oude zwart-witflms vooral niet digitaal mocht inkleuren. Dat zou geschiedvervalsing zijn. Nog geen tien jaar later probeerde diezelfde (?) George Lucas zijn eigen filmgeschiedenis te herschrijven door de oorspronkelijke Star Wars-trilogie aangepast uit te brengen. Ik schrijf bewust probeerde, want hoewel in de toekomst misschien alleen de nieuwe versies beschikbaar zijn, waren er miljoenen toeschouwers getuige van de originele trilogie. Geschiedenis kan pas volledig gewist worden als er geen getuigen meer over zijn.

Wat de fans vooral steekt, is dat de creator weigert de trilogie in haar oorspronkelijke staat uit te brengen. Hierdoor zijn ze niet langer in staat om een nostalgische trip naar hun jeugd te maken, want als ze nu Star Wars: A new Hope opzetten, zien ze een andere film dan toen. Hopeloos dus. Ze voelen zich door hun god in de steek gelaten, want in wezen zegt Lucas dat de Heilige Schrift waar ze zo van houden niet perfect was en dat ze een inferieure versie van de Star Wars mythologie aanhangen. De christenen zouden het ook niet pikken als God opeens de bijbel zou herschrijven.

Fanfilms
Fascinerend volkje, die fans. Ze maken eigen remakes van Star Wars of films die voortborduren op het universum dat Lucas creëerde. Ze zijn bereid om voor Episode I: The Phantom Menace meerdere malen in de rij te gaan staan in de hoop dat ze zich na de zoveelste voorstelling kunnen verzoenen met de kinderachtige film die Lucas uitbraakte en die niet voldoet aan hun verwachtingen. Ze kopen alle merchandise waar het Star Wars-logo op staat, maar beklagen zich dat Lucas zo’n commercieel mannetje is geworden.

The People versus George Lucas van regisseur Alexandre Philippe is een fascinerende documentaire die interessante vragen aanstipt en oproept. Wie is nu eigenlijk de baas over Star Wars? Zijn dat de fans of is dat Lucas? Als je het vanuit het auteursrecht bekijkt, is de vraag gemakkelijk te beantwoorden. Lucas maakte de films, hij is de eigenaar. Maar, zo oppert iemand in The People versus George Lucas: vanuit ethisch oogpunt behoort het Star Wars universum de fans toe. Het is onderdeel van onze cultuur geworden en daarmee collectief bezit.

Overigens is het opvallend dat de kinderen van de oude fans geen moeite hebben met de nieuwe films en een figuur als Jar-Jar Binks juist heel grappig vinden. Nu heeft Lucas altijd gezegd dat Star Wars voor kinderen is bedoeld, dus wellicht heeft de man simpelweg gelijk door telkens nieuwe versies uit te brengen: op maat gemaakt voor een nieuwe generatie. Moeten die oude fans niet gewoon een kindertijd achter zich laten en eindelijk eens volwassen worden?

Hoe het ook zij: ik denk niet dat Lucas, stinkend rijk geworden dankzij zijn Star Wars, er wakker van zal liggen. En terwijl Lucas zijn eigen weg gaat, is het voor ons flink genieten van alle fanfilms die uit de liefde-haat gevoelens voor Lucas zijn voortgekomen.

The People vs. George Lucas – Trailer #3 from The People vs. George Lucas on Vimeo.

Meer over Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival kun je lezen op het blog van Zone 5300.

4 sterren

Categorieën
Film Strips

Crumb bij Horizonverticaal

De echte fans hebben hem natuurlijk allang gezien, maar ook die mogen vast komen kijken als de documentaire Crumb wordt vertoond in Horizonverticaal in Haarlem.

Robert Crumb zelfportret anno 2003.

Op donderdag 28 april wordt daar namelijk deze prachtige documentaire over een van de meest eigenzinnige Amerikaanse undergroundtekenaars gedraaid. Terry Zwigoff, die later ook Ghost World regisseerde, maakte de film.

Film kijken in Horizonverticaal betekent: boeiende programmering + bier en wijn en popcorn + plas- en rookpauze.Toegang is gratis. Deur open om 20:30. De film begint om 21:00. Je wordt niet thuisgebracht.

De film wordt vertoond te midden van de expositie cartoons over literatuur. Kun je die ook meteen even meepakken. Het een en ander is georganiseerd door Robert Schuit, die ook verantwoordelijk is voor de literaire avond op 16 april. Reve-biograaf Nop Maas houdt een lezing over Gerard Reve, daarna lezen jonge schrijvers AHJ Dautzenberg, Tim Foncke en Joubert Pignon voor uit eigen werk.

Mocht je je afvragen wie die Dautzenberg ook alweer is: hij liet recent nog drie fictieve interviews met Lemmy Kilmister publiceren in de VPRO Gids zonder dat hij de hoofdredactie ervan op de hoogte had gesteld dat de stukken uit zijn duim waren gezogen. Hij voerde in de interviews Kilmister op als economisch wonderkind. Fans van de heavy metalband Motörhead weten dus waar ze de auteur op 16 april kunnen vinden.

Een fragment uit Crumb:

Categorieën
Daily Webhead Video

Het begon met een dansend zakje 2

Vorige week liep ik over het Leidseplein, toen er opeens een balloon voorbij rolde, voortgedreven door de wind. Even dacht ik een American Beauty momentje te beleven en haalde mijn cybershot tevoorschijn om dit vast te leggen.

Het leven loopt vaak anders dan in de film. Terwijl de ballon doorrolde, dook opeens een onverwacht acteurtje op die de video een nieuwe wending gaf en de ballon een andere richting op stuurde. De ballon trok zich er uiteindelijk weinig van aan en hervond zijn route al snel.

Naar het schijnt heeft het de filmmakers ook behoorlijk wat moeite gekost om het plastic zakje in American Beauty gewichtloos door de wind te laten bewegen. Buiten beeld stonden er een paar flinke windmachines te blazen om een scène te reconstrueren die regisseur Sam Mendes ooit zelf onverwachts had meegemaakt. Soms kost het moeite om levenspoëzie te reconstrueren.

Categorieën
Daily Webhead Video

Het begon met een dansend zakje…

Ik denk dat het begon met het vliegende zakje in de film American Beauty. Dat zakje dat in de wind danste en de video-opname van Ricky Fitts die dit prachtige stukje levenspoëzie vastlegde.

Ricky Fitts, de jongen die, ondanks de narigheid in zijn leven veroorzaakt door zijn strenge vader, toch altijd oog hield voor mooie dingen.

Ik meen me te herinneren dat regisseur Sam Mendes dat ooit zelf eens had gezien en erdoor geïnspireerd raakte. Net zoals ik dus door zijn film op een idee kwam.

Het idee dat het leven soms van dit soort kleine cadeautjes geeft. Een moment van schoonheid dat, net als het leven zelf, voorbij is voordat je het weet. Je moet er dus goed opletten en ervan genieten zolang het kan.

Maar het dagelijks leven is jachtig en tegelijkertijd zo vol met beslommeringen dat je dat genieten vaak vergeet. Je hoofd zit soms zo vol van alles dat er geen ruimte meer lijkt voor dat soort kleine momentjes. Maar die momentjes zijn belangrijk, essentieel zelfs.

Het zijn die kleine dingen: een zakje dat door de kolkende wind lijkt te dansen, een meisje op een fiets dat voorbijschiet en naar je glimlacht, twee tortelduifjes op een tak die hun kopjes tegen elkaar wrijven. Die jogger in het knalrode pak die puffend voorbij stoomt in het Vondelpark, de verborgen belofte in de koffieverkeerd die stomend voor je staat of gewoon het moment dat je op de bank zit even niets meer moet.

Dit soort momenten vasthouden niet onmogelijk doch niet gemakkelijk. Ze zijn snel vergeten. Video biedt in sommige gevallen uitkomst en biedt bovendien de mogelijkheid om ze te delen. Laatst legde ik uit het raam enkele vogeltjes in de sneeuw vast. Nu ben ik geen ornitholoog en heb vaak geen idee hoe die vogels heten. Maar die kennis is ook niet nodig om van het beeld te genieten.

Door de video online te zetten kunnen anderen ook uit mijn raam kijken op het moment dat het sneeuwde.

Zelf ook een mooie video gezien? Zet een linkje in het commentformulier en vertel wat het met je deed, als je wilt.

Categorieën
Film Filmrecensie

The Doors: When you’re strange

Iedere film over The Doors gaat onvermijdelijk eigenlijk over de leadsinger, Jim Morrison. De charismatische Morrison zal door fans gezien worden als een zanger met een bijzondere stem en poëtische teksten, de haters kijken wellicht niet verder dan het enfant terrible dat stoned van drank en drugs stampij maakte op het podium, politieagenten uitdaagde en ooit het publiek dreigde zijn geslacht te tonen tijdens een concert.

Die schaduwkant gaf Morrison zelf de naam Jimbo mee. Mijns inziens is het vooral die laatste versie van Morrison die de meeste aandacht krijgt in de documentaire. Al zal dat niet Tom DiCillo’s intentie zijn geweest, want hij benadert Morrison toch vooral als een fan en houdt de mythe van de op 27-jarige leeftijd overleden zanger in stand.

‘De meeste aandacht gaat naar Jim. Als dat Robby (Krieger), Ray (Manzarak) of John (Densmore) al stoort, laten ze het niet merken. Jim wentelt zich in alle aandacht. Hij lijkt voor de roem te zijn geboren. Alles wat hij doet lijkt briljant of briljant berekenend te zijn,’ vertelt acteur Johnny Depp die de voice-overtekst insprak. We zien Jim te midden van zijn fans, vlak voor een concert. Hij bladert door een boek over The Who die in het voorprogramma staan. Depp vervolgt: ‘Het is moeilijk te zeggen of hij gewoon zijn fans ontmoet of dat hij iets cruciaals aan hen onttrekt. Alsof hij slechts kan bestaan door hun aandacht.’
Dat was bij de eerste publieke optredens wel anders: de onzekere Morrison stond met zijn rug naar het publiek toe, net als bij de repetities.

DiCillo behandelt de carrière van The Doors in chronologische volgorde van de begindagen in 1965 tot en met de dood van Jim in 1971. Het verhaal blijft aan de oppervlakte en zal de echte fans weinig nieuws brengen. Toch is de film bijzonder, want DiCillo vertelt het verhaal door op een intelligente manier archiefmateriaal over The Doors en hun tijd aan elkaar te monteren. Daarmee duidt hij de tijdsgeest en de rol die The Doors in de tegencultuur speelden. Ook gebruikte hij fragmenten uit de film HWY: An American Pastoral, een zelden te vinden independent film uit 1969 van Morrison en Paul Ferrara (de laatste krijgt de regiecredit op IMDB) waarin Morrison een lifter speelt. We zien Morrison onder meer achter het stuur van een Mustang terwijl op de radio een nieuwsbericht over zijn mysterieuze dood in Parijs te horen is. De stukjes van HWY fungeren als een rode draad in de film, net als de geest van Jim door When you’re strange waart.

Oorspronkelijk had de regisseur zelf de voice-over gedaan, en zo werd de film ook voor het eerst vertoond tijdens het Sundance Film Festival, maar zijn monotone manier van spreken werd niet door recensenten gewaardeerd, al werd de film over het algemeen goed ontvangen.

Zelf vond ik de opnames ten tijde van de plaat The Soft Parade het interessantst, maar ik hou dan ook erg van kijkjes in het maakproces van albums. We zien The Doors in de studio, waar ze maar liefst 11 maanden lang aan het album werken. Een duidelijk contrast met een paar jaar eerder: het eerste album namen ze op in vijf dagen. Tijdens The Soft Parade periode zit Morrison duidelijk diep in de fles met zijn hoofd, de sfeer in de band is niet best en op creatief vlak valt er daardoor nog veel te wensen.

Geen idee of er meer filmmateriaal van studio-opnames te vinden is, maar mijn honger is door When you’re strange alleen maar groter geworden.

When you’re strange, USA
Regie: Tom DiCillo
Met: The Doors, Johnny Depp
DVD: E1 Entertainment

Deze recensie staat ook op het filmblog van Zone 5300.

Categorieën
Media

Heksen-tv

Laatst trapte ik er weer in: een programma kijken op een commerciële zender. Dat doe ik dus nooit meer.

Ik keek naar een documentaire over heksenvervolging op National Geographic. Precies, het televisiekanaal dat in het verlengde ligt van het gelijknamige blad dat iedereen altijd leest vanwege de prachtige foto’s die erin staan.

De documentaire viel nogal tegen. Witch Hunter’s Bible ging over een boek dat aan de heksenvervolging in de renaissance ten grondslag lag: de Malleus Maleficarum, uitgebracht in 1486. Letterlijk vertaald betekent die titel: Heksenhamer. Het is een handboek voor heksenjagers.

De auteur van dit werkje, dat qua vrouwonvriendelijkheid niet onderdoet voor de bijbel overigens, was Heinrich Kramer. Een misogyne kloothommel die waarschijnlijk te vaak door zijn vriendinnetje aan de kant was gezet. Waarom zou je je immers tot het uitsterste inspannen om zoveel mogelijk vrouwen op de brandstapel te krijgen? Over de rol van mede-auteur James Sprenger debatteren de geleerden heden ten dage nog steeds. De een beweert dat zijn naam er slechts is bijgezet door Kramer om goedkeuring te krijgen van de Keulse universiteit, de ander zegt Sprenger daadwerkelijk ook aardig wat inkt verspilt heeft om dit boek te schrijven. Erg veel maakte het voor het resultaat niet uit: na publicatie ontstond er een ware heksenjacht.

Heksenjacht. Dat klinkt als een interessant onderwerp. De documentaire was echter behoorlijk saai. Beelden werden eindeloos herhaald. Het verhaal had makkelijk in een kwartiertje vertelt kunnen worden, maar de documentairemakers wisten dit op te rekken tot drie kwartier. Telkens beloofde de voice-over met spannende, nieuwe feiten en verklaringen te komen. Benieuwd geworden naar deze spannende onthullingen, bleef ik kijken. Maar net als bij een telsell commercial was de pay-off mager. Maar dat was op zich nog niet eens het ergste.

National Geographic is een commerciële zender en propte tot drie keer toe een lang reclameblok in de ijle documentaire. Drie keer hetzelfde reclameblok wel te verstaan. Drie keer dezelfde domme spotjes die me tot aankoop van het een of ander moesten aanzetten. Pure brainwashing. Een grotere marteling kan men zich haast niet voorstellen. (Nou ja, eindigen op de brandstapel omdat een stelletje mannetjes met kleine pikken je zien als een bedreiging, is waarschijnlijk net iets erger.) Je zou bijna hekserij vermoeden.

Categorieën
Mike's notities

In de ban van Exile

In 1971 ontvluchtten The Rolling Stones Engeland omdat ze een te hoge belastingaanslag moesten betalen. Ze settelden zich in Frankrijk. Tot chagrijn van Charlie Watts die geen woord Frans sprak. In ballingschap namen ze het album Exhile on Main Street op. Dit album kreeg recent een opgefriste re-release op cd en vinyl. Een schijfje op de 2-cd bevat 10 bonustracks waar oorspronkelijk geen plaats voor was op het dubbelalbum.


Ik heb de cd een paar dagen in huis en ben er zeer in mijn nopjes mee. Mooie, soulvolle tracks, wat bluesachtige nummers, country en een vleugje pop. Een eclectische, maar bovenal sfeervolle plaat. Dit komt mede door het verhaal erachter, wat het geheel een extra romantisch tintje geeft. Romantisch in de zin van Rock-‘n-roll welteverstaan.

Een tijdje geleden zag ik bovenstaande documentaire over hoe dit album tot stand kwam. De Stones voerden hele jamsessies in de kelder van het huis van Richards, een luxe villa met de naam Nellcôte, in Villefranche-sur-Mer, in de buurt van Nice. Daar de kelder uit allemaal kleine ruimtes bestond, stonden de bandleden vaak apart van elkaar te spelen. Net als in een echte studio, maar met dit grote verschil dat de ruimte wat betreft akoestiek te wensen over liet. De nummers werden met mobiele studiowagen opgenomen. Later werden ze af gemixt in een geluidsstudio in Los Angeles.

Opnames vonden vooral ’s nachts plaats, maar lang niet alle Stones waren altijd aanwezig. Zelfs Richards, die dus alleen de trap af hoefde te lopen, was geregeld afwezig door zijn zware heroïnegebruik.

Inspirerend
De documentaire toont boeiende beelden van de Stones in actie. Ik hou erg van dat soort documentaires waarin je kunt zien hoe een creatief werk tot stand komt. De serie Classic Albums heb ik indertijd ook met veel plezier gekeken. Boeken waarin opnamesessie minutieus worden beschreven verslind ik met plezier. Sommige schrijvers weten de gebeurtenissen namelijk zo goed op papier te zetten dat je een duidelijk beeld krijgt van wat zich in de studio heeft afgespeeld. Dat doet de documentaire over Exhile on Main Street ook. Dit soort verhalen inspireren mij weer om zelf dingen te gaan maken.

Als je naar de plaat luistert met de beelden in je achterhoofd, hoor je des te meer de typische akoestiek van de kelderruimte. Je krijgt een impressie van de lange, hete nachten waarin met moeite en passie de tracks aan de analoge tape werden toevertrouwd. Kunst in wording. Kunst gemaakt in ballingschap. Prachtig.

Hieronder een fragment van Nova waarin Mick Jagger nadere uitleg over het album geeft:

Op de wikipagina is meer te lezen over de boeiende ontstaansgeschiedenis van dit album.

Categorieën
Film

Film A-Z: I

Na een pauze van een paar weken gaan we weer vrolijk verder met mijn Film ABC. Vanaf vandaag wel elke twee weken. De volgende aflevering kun je dus 21 mei verwachten. Meer eerst vandaag mijn favoriete films die beginnen met de letter i.

I am Not There (Todd Haynes, 2007)


Todd Haynes liet vijf acteurs en een actrice kruipen in de huid van Dylan en ieder beeldt een ander facet van hem uit. Het elfjarige zwarte jongetje Marcus Carl Franklin staat voor de Woody Guthrie-Dylan. Christian – Batman – Bale speelt de folksinger Dylan uit het begin van de jaren zestig in Greenwich Village en de Dylan die zich later bekeert tot het christendom. Ben Whishaw – die voortdurend de camera toespreekt in korte intermezzo’s – is Dylan als poëet, geïnspireerd door Arthur Rimbaud. Richard Gere speelt Dylan als Billy The Kid, een ondergedoken misdadiger die de rest van de wereld heeft laten denken dat hij dood is. Heath Ledger speelt zijn een-na-laatste rol als de acteur die Dylan vertolkt in een biopic.

Maar de meest gelijkende Dylan van het stel is Cate Blanchett. Zij zet de Dylan neer die we kennen uit de documentaire Don’t Look Back. I Am Not There is een mooi filmisch experiment vol met verwijzingen naar multimediale afspiegelingen van het imago van Dylan. Een cinematografische mozaïek. Een aanrader voor de Dylan-liefhebber en voor de fan van interessante films.

Imagine: John Lennon (Andrew Solt, 1988)
Een van de mooiste documentaires die ik zag over een popartiest. Natuurlijk was Lennon meer dan alleen een zanger en liedjesschrijver. Hij was ook politiek actief. Met slogans als ‘Give peace a chance’ en ‘War is over (If you want it)’ was hij een twitteraar avant la lettre.

In Imagine wordt een beeld geschetst van deze veelzijdige man. In een scène zien we zijn barmhartige kant als hij het gesprek aan gaat met een zwervende jongen die voor zijn huis bivakkeert. Een ware gelovige in de woorden van Lennon en McCartney die de muziek van de Beatles haast als gospel ervaart. Lennon probeert hem uit te leggen dat hij gewoon een liedjesmaker is en dat zijn songs over zijn eigen leven gaan. Daarna nodigt hij de jongen uit aan tafel.

In een andere scène zien we de duistere kant van Lennon: ongeduldig snauwt hij een technicus af in de studio omdat deze niet het juiste deel van de song weet te vinden waarvan Lennon en producent Phil Spector de achtergrondkoortjes proberen in te zingen. Ironisch dat hij kwaad wordt bij een nummer waarin Lennon zijn liefde voor Yoko bezingt.

In Bruges (Martin McDonagh, 2008)
In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing. Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes. Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

In Bruges is theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf. De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door Farrells vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.

Interview with the Vampire (Neil Jordan, 1994)


Ik hou van vampierfilms. Dracula en varianten: ik krijg er nooit genoeg van. Deze film vind ik dan ook een zeer aardige vampierfilm. Het verhaal komt van de boeken van Anne Rice, waarvan Interview with the Vampire in 1976 de eerste was in de reeks The Vampire Chronicles. Tom Cruise speelt met stijl de rol van de uiterst verdorven, maar charismatische vampier Lestat die Louis, gespeeld door Brad Pitt, in een vampier verandert en veroordeelt tot een verdoemd bestaan. Hoewel Tom Cruise in deze film duidelijk toont dat hij toch echt kan acteren, is Kirsten Dunst de ster in deze film. Ze wordt als jong meisje door Louis in een vampier veranderd en speelt de rol van bloeddorstig kind met verve. Ze was toen slechts 11 jaar.

De film van Neil Jordan is heel andere koek dan die flauwe tienerversies van de ondoden die we tegenwoordig krijgen voorgeschoteld. Films als Twilight en tv-series als Vampire Diaries kunnen mij niet bekoren.

Iron Man (Jon Favreau, 2008)


Iron Man
is een vermakelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. Een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Dit komt wellicht omdat de held in kwestie dit keer geen zoekende tiener is of een getraumatiseerde miljonair, maar een succesvolle zakenman die ontdekt dat hij een verplichting heeft aan de wereld om zijn kennis van techniek ten goede in te zetten.

Het kloppende hart van de film is acteur Robert Downey Jr. – een prachtige acteur die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier gestalte geeft, maar de eigenzinnige playboy/uitvinder tegelijkertijd een nuchterheid meegeeft en daarmee geloofwaardigheid mee. Over Iron Man 2 die recent uitkwam ben ik een stuk minder te spreken.

De volgende Film A-Z is dus op vrijdag 21 mei. Voel je vrij om in de comments je eigen favoriete i-films te noemen en te vertellen waarom je die films zo goed vindt.

Categorieën
Strips

Close-up van Art Spiegelman

AVRO Close Up presenteert zondag 25 april de documentaire The Art of Spiegelman, waarin een beeld wordt gegeven van striptekenaar Art Spiegelman. Een film van Clara Kuperberg en Joëlle Oosterlinck.

Spiegelman werd wereldberoemd met zijn schepping MAUS, een stripverhaal waarin hij vertelt hoe zijn ouders de Holocaust overleefden. Spiegelman zet in dit stripverhaal de nazi’s neer als katten en de joden als muizen. Daarmee maakte hij een boeiende parabel. Hij won er de Pullitzer Prize mee. Spiegelman (1948) is een striptekenaar die pas aan het werk gaat als er iets naars gebeurt: ‘Als ik aan de slag ga, dan is dat omdat ik het niet kan vermijden, (…) omdat ik iets moet verwerken door het concreet te maken in een stripverhaal.’

Maar al lang voor MAUS was Spiegelman een voorvechter van de strip als medium om mensen wakker te schudden. Zijn hartstochtelijke liefde voor de strip begon toen hij als jongetje een nummer van het alternatieve stripblad MAD in handen kreeg: ‘MAD’ leerde me te lezen, te kijken, en stimuleerde me om ook zo’n rebelse striptekenaar te willen worden.’

Spiegelman gaf zelf ook stripbladen uit waarin hij een podium bood aan striptekenaars die vernieuwend werk maakten. In 1980 begon hij samen met zijn vrouw Françoise Mouly het magazine RAW. In de jaren negentig deed hij de redactie van Little Lit, een stripanthologie in drie delen gericht op kinderen. Daarnaast tekende hij covers voor The New Yorker. Zijn covers waren vaak spraakmakend, zoals de cover waarmee hij reageerde op de vernietiging van de Twin Towers in New York, soms ook controversieel, zoals de tekeningen waarmee hij commentaar gaf op het Monica Lewinsky schandaal.

In de documentaire laat Spiegelman weten het moeilijk te vinden aan het werk te gaan: ‘Ik ben iedere ochtend bang dat ik niks heb om aan te werken. (…) Maar zo is mijn creatieve proces nou eenmaal: ik moet sterven en opnieuw geboren worden voor iedere pagina die ik teken.’

Zet in je agenda, blackberry, telefoon of schrijf het op je hand: AVRO Close Up ‘The Art of Spiegelman: zondag 25 april om 18.15 uur bij de AVRO op Nederland 2.

Meer over Art Spiegelman, zie Lambiek.net en deze biografie.