Dit berichtje kwam ik in VPRO gids #7 (2016) tegen:
Hoe tof is dat? Op je honderdste nog eens gaan bloggen zoals Dagny Carlsson! En waarom ook niet?
Wat ik zo grappig aan dit bericht vind is dat je dus nooit te oud bent om aan iets nieuws te beginnen. Ook lijkt het mij erg interessant om zo’n blog te lezen om op die manier een beeld te krijgen van hoe het leven van een hoogbejaarde er eigenlijk uit ziet. Goed, het is maar de ervaring van een vrouw, en bovendien ook nog een zeer actieve bejaarde, maar je moet ergens beginnen.
Dat is immers het mooie aan bloggen: dat je iemand beter leert kennen en kennis maakt met nieuwe belevingswerelden.
Hoe persoonlijk en hoe vaak?
Blogs die een persoonlijk tintje hebben zijn wat mij betreft het interessantst om te lezen. Toch twijfel ik zelf nog wel eens aan wat ik wel en niet wil delen met de wereld. Ik blog over strips, film en mediaverschijnselen, maar probeer dat altijd vanuit een persoonlijke invalshoek te doen. Toch vraag ik me de laatste dagen weer eens af of ik niet ook gewoon een leuke foto moet plaatsen van een fijn moment en of ik korte invallen weer zal noteren en publiceren. De frequentie van mijn blog ligt tegenwoordig redelijk laag – een drietal, viertal keer per week publiceer ik wat. Dat is minder dan een jaar geleden bijvoorbeeld. In ieder geval zijn dat vooral stukken die mijn profiel van (strip)journalist passen.
Soms zit er aan te denken om meer stripmateriaal te plaatsen, een beetje zoals op Tumblr gebeurt, maar dan wel met iets meer tekst en uitleg dan alleen maar een afbeelding plaatsen voor de afbeelding. Maar dan denk ik weer aan de grote hoeveelheid die we collectief dagelijks online knallen en de vele egodocumenten die het web al telt, en besluit ik het toch maar weer niet te doen.
Eeuwig twijfelen, dat is voor mij ook bloggen.