Een gesprek met Justus VerkerkOndernemer Justus Verkerk leidt samen met filmkenner René Mioch New Haven – een crossmediale onderneming die filmgerelateerde content voor televisie en nieuwe media produceert. Ze putten daarbij uit het rijke archief aan interviews met sterren dat Mioch sinds 1985 heeft opgebouwd. Dit materiaal wordt in gevarieerde vorm aan verschillende media aangeboden. Een gesprek met Verkerk over het businessplan en over de gedrevenheid om te winnen. ‘We hadden geen geld, konden het hoogstens een paar maanden uitzingen. Zelfs de bureaus hebben we van IDTV gekregen.’Verkerk en Mioch ontmoetten elkaar toen ze allebei voor IdtV werkten. Mioch presenteerde en produceerde diverse filmprogramma’s en de Grolsch Masterpremières. Verkerk was toen commercieel directeur en verantwoordelijk voor diverse commerciële crossmediale projecten waaronder CampingLife. In de loop van zijn carrière verzamelde Mioch ruim 10.000 uur beeldmateriaal aan interviews met filmsterren, waarvan heel veel fragmenten nog nooit in een filmprogramma werden gebruikt. Daar moesten ze iets mee doen, vonden Verkerk en Mioch. ‘René had de rechten over al de interviews die hij gedaan had. We zijn toen het businessmodel – dat ik al sinds DNA Non Spot Advertising gebruik – gaan toepassen op dit materiaal.’
Justus Verkerk
(Non-spot advertising is een verzamelnaam voor alle vormen van reclame die behalve reclamespots behelst: billboards, productplacement en scripting, waarbij het betreffende product in schrijffase van de verhaallijn van een televisieprogramma wordt opgenomen, red.) Content staat centraal
Omdat ieder medium zijn eigen formats kent, wordt de content in verschillende vormen gegoten. Dezelfde interviews en beelden van de rode loper worden aangepast aangeboden voor televisie, narrowcasting, internet, mobiel, radio en print. ‘Je past de content aan de wensen van de gebruiker aan. De kijker van RTL Film wil bijvoorbeeld iets anders horen over een film dan de gemiddelde NPS-kijker. Hebben we voor de promotie van de film Firewall een interview met acteur Harrison Ford en regisseur Richard Loncraine, dan verwerken we het interview met Ford voor RTL Film. De RTL-kijker zal niet bekend zijn met Richard Loncraine.’ Op zich zijn de oude interviews die René Mioch voerde met de Hollywoodsterren vooral waardevol voor de verstokte cinefiel, maar door deze fragmenten te combineren met nieuw materiaal, blijkt het stoffige archief een levendige schatkamer te zijn. Wanneer Tom Cruise met een nieuwe film in de bioscoop te zien is, is een retrospectief van zijn carrière, inclusief alle leuke quotes die over de jaren heen zijn verzameld, wel op zijn plaats. Opeens is het verjaarde gesprek weer een verkoopbaar product geworden. ‘René is producent en presenteert daarnaast nog op events maar niet meer in programma’s. We produceren zo’n drie a vierhonderd interviews per jaar. Dat kan hij lang niet allemaal alleen doen, daarom hebben we meerdere interviewers in dienst.’Met alleen de juiste mix van oud en nieuw kom je er echter niet: ‘Je moet een goed verhaal bij het product vertellen, iets wat mensen aanspreekt. Bij de film The Good German (Steven Soderbergh, 2006) leg je de nadruk op het feit dat actrice Cate Blanchett speciaal naar het acteerwerk van Greta Garbo heeft gekeken. Om de jaren veertig sfeer weer te geven werd er opgenomen met een filmcamera uit die tijd, dat soort details vindt men leuk om te weten.’
Cameron Diaz, Angela Schijf en Rene Mioch tijdens de Ambilight Opening Night van Shrek 3.
Verkerk plaatst een tweede belangrijke kanttekening bij het slagen van dit businessplan: ‘Je moet wel een product hebben dat kan “reizen”, dat wil zeggen: het moet een groot publiek aanspreken en een universele aantrekkingskracht bezitten. Film is hier bij uitstek geschikt voor. Het is een onderwerp waar je verschillende smaken in hebt en dat veel variatie biedt.’ In het rijtje van content waar dit voor geldt staat pornografie op nummer één. Dit spreekt immers een universele markt aan. Daarna komt sport: voetbal of autosport. Gevolgd door muziek en in mindere mate humor. ‘Film komt dan op de vierde plaats, maar is eigenlijk inwisselbaar met muziek.’ New Haven
Hoewel Verkerk en Mioch vol enthousiasme met hun businessmodel aan de slag wilden gaan, zou dat indertijd bij IdtV echter niet lukken. ‘Men had er geen tijd voor, de focus lag bij andere zaken. Toen zijn René en ik in oktober 2005 zelf met New Haven begonnen. We hielden kantoor in een geleend woonhuis in Amsterdam Noord. We hadden geen geld, konden het hoogstens een paar maanden uitzingen. Zelfs de bureaus waren van IdtV geleend.’ 
De eerste klant van New Haven was KPN die toen net begon met Video On Demand. Mioch en Verkerk stapten op KPN af en sloten een deal. Op het kanaal Mine boden ze 24 uur per dag content aan: items als profielen van de sterren, nu in de bioscoop en promotie van films die mensen op demand konden zien. Al snel volgden programma’s als RTL Film, DVD Today en NPS Cultura. Behalve televisie produceert New Haven voor digitale kanalen, narrow casters, print en events. Ook voorzien ze het ANP van een filmjournaal, dat onder andere op nu.nl, ilsemedia, de telegraaf en de bij GPD terechtkomt. Het partnerschap tussen Mioch en Verkerk is duidelijk verdeeld: ‘René brengt de interviews in en ik verkoop/distribueer ze’. New Haven telt in totaal dertig man personeel: redacteuren, editors, een beheerder van het archief en staff- en salesmensen. ‘We hebben zo’n twintig man die zit te knutselen met het videomateriaal. Iedereen is eindverantwoordelijke voor een specifiek product. Het zijn relatief jonge mensen van tussen de twintig en begin dertig. Die snappen het medium ook goed. Het is een gezond bedrijf waar elke verdiende euro weer wordt ingestoken. We hebben eigen camera’s, editsets en een studio.’ Zucht naar succes
Verkerk blijkt een verkoper in hart en nieren. ‘Ik ben zelf niet dol op film. Maar ja, ik hou ook niet van motoren en heb daar toch twee programma’s overgemaakt. Het maakt mij niet uit wat het product is, als je een goede marketeer bent, en je bent gefocust, kun je alles aan de man brengen. De uiteindelijke drive van een verkoper is succesvol zijn. Voor mij is succes dat iemand blij is met wat hij afneemt en nog eens terugkomt. Daarnaast wil ik gewoon winnen, ik kan niet tegen mijn verlies. Als ik iets doe, dan schiet ik vaak door. Ik daag graag uit.’Justus is een fanatiek indoor-roeier. Hij staat op dit moment achtste op de nationale ranglijst in de categorie heren dertig plus zwaar. ‘Binnenkort hoop ik op de vijfde plaats te staan. Ik weet dat ik met roeien nooit nummer één word, ik heb er niet genoeg tijd voor over. Je moet realistische doelen stellen. Ook in het zakenleven.’ Op de vraag of Verkerk nog meer tips heeft voor ondernemers antwoordt hij bescheiden: ‘Ik vind dat je moet doen wat je leuk vindt. Wat de meeste mensen missen is een helder doel; vaak gaat het bij de beroepskeuze al mis. Je moet jezelf voorstellen wat je eigenlijk wil en hoe dat er dan uit moet zien. Als je je doel hebt bepaald, moet alles wat je doet in het verlengde van dat doel liggen.’ Dit artikel is eerder verschenen op IntermediairForward.nl.
Ik ben niet veel beter. Ook ik vul mijn tijd met het struinen, kopen en consumeren van genotsmiddelen als boeken, cd’s en dvd’s. Uitverkoop in de platenzaak? Toch even kijken. Samen met de andere duizenden consumptiezombies. Schappen vol met goede albums; je kunt niet alles kopen. Ik moet kiezen, maar dat lukt haast niet. Als een autist staar ik naar de gekleurde cd-hoesjes. Mijn trance wordt doorbroken door de persoon naast me, die staat te dringen bij de bak. Alsof de voorraad ooit op kan raken. Alsof het iets uitmaakt. Heb je echt die ene cd nog nodig? Ik wíl hem, want het kán.Ik vul de leegte met de spullen uit de uitverkoopbakken. Het kost bijna niets, dus minder kieskeurig. Al snel staat de kast vol met secundaire rotzooi. Je huis lijkt een grote uitverkoopbak. Zo nu en dan probeer ik te stoppen, of in ieder geval te minderen. Dan stel ik een consumptiestop in, en koop alleen het ‘hoognodige’. Dat ene album waar ik al tijden op aas en dat nu eindelijk voor een redelijke prijs is te krijgen. Dat onverwachte juweeltje uit de filmgeschiedenis die ik niet mag laten liggen. Toch, zelfs al hanteer ik een kieskeurig beleid, vol wikken en wegen, dan nóg staat geregeld een halve meter plank voorraad op me te wachten terwijl ik met nieuwe spullen thuis kom.We leven in een consumptiemaatschappij. Bestaan door te consumeren. Ik struin, ik koop, ik besta. En terwijl ik consumeer, en geniet van de producten – want dat mag ik niet ontkennen, ik geniet wel degelijk van de spullen – kronkelt er diep van binnen het gevoel dat het ook anders kán. Dat er meer hoort te zijn.Ik negeer het gevoel en bestel nog snel iets online.Verwante teksten: Extra lang en De jacht.
