Categorieën
Film

R.I.P. Ledger & Renfro

Woensdagmorgen werd ik tijdens het journaal wakkergeschut met het bericht dat acteur Heath Ledger dood was aangetroffen in zijn bed. Ledger is gevonden door zijn huishoudster. Rondom het bed lagen allemaal slaappillen die zonder recept zijn te verkrijgen meldde nieuwszender CNN. Ledger was 28 jaar. Deze gegevens klonken als de ingrediënten voor een Hollywood-thriller. Gevonden door de huishoudster. Had Ledger een overdosis slaappillen genomen? Was hij vermoord? Of was het allemaal een tragische samenloop van omstandigheden geweest? Ik was geschokt. Niet zo zeer omdat Ledger op die jonge leeftijd toch aardig wat interessante rollen op zijn naam had gezet. Natuurlijk als homoseksuele cowboy in Brokeback Mountain. Maar ook in een droevige bijrol in de film Monster’s Ball (Marc Forster, 2001). Benieuwd was ik ook naar zijn vertolking van de Joker in The Dark Knight die dit jaar uitkomt. Benieuwd omdat de casting van Ledger niet lijkt overeen te komen met mijn interpretatie van dit personage. Zijn laatste rol op het witte doek. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik niet alle films van Ledger heb gezien en dat ik tot die dag nooit veel bij de Australische acteur had stil gestaan. Toch was het schokkend nieuws. Schokkend omdat de dood zo jong op de loer lag. Eerder deze maand overleed de 25-jarige Brad Renfro aan een overdosis drugs. Deze voormalige kindster was wellicht het meest bekend van de film The Client (Joel Schumacher) uit 1994. Beide acteurs waren op het moment van overlijden jonger dan ik nu ben. Vreemd dat de dood van iemand die je niet persoonlijk kent en met wie je weinig gemeen hebt tóch een impact kan hebben. Misschien hopen we allemaal zo lang mogelijk te leven. In ieder geval is Ledger vereeuwigd in de cinema. Al is dat natuurlijk voor zijn naasten een schrale troost.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Hotel

Langs het spoor in Haarlem staat een klein hotel vlakbij het perron. Ik heb er nog nooit mijn oor op een kussen gelegd, maar erg rustig slapen lijkt het me niet; wel handig als ik ooit de laatste trein naar huis mis. Wie weet zijn oordopjes bij de kamerhuur inbegrepen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Stoned: De mysterieuze dood van Brian Jones

Zoals dat hoort bij de dood van een rock-‘n-roll-ster, bestaan over de ware toedracht van de dood van Stones-oprichter Brian Jones meerdere geruchten. Niet lang na zijn ontslag werd Jones in zijn zwembad aangetroffen.Volgens de film Stoned (Stephen Woolley, 2005) had bouwvakker Frank Thorogood (Paddy Considine) hier letterlijk een hand in. Omdat dit personage echter niet wordt uitgediept, blijft het gissen naar zijn motieven. De suggestie dat enkele plagerijtjes van Jones en het uitblijven van zijn salaris voor Thorogood genoeg aanleiding zouden zijn voor moord, is erg dun. Dit regiedebuut van veteraanproducent Stephen Woolley is dan ook geen whodunit maar een biopic – het leven en vooral de trip naar de dood van Jones (Leo Gregory) zijn het uitgangspunt. Hedonist
Een parade aan filmische stijlen, van zwart-wit en gebleekte shots tot 8-mm materiaal, suggereert doeltreffend de jaren zestig. De flashbacks zouden meer licht moeten schijnen op het mysterie van Brian Jones. We zien zijn hedonistische levensstijl: seks, drugsgebruik en masochisme – het leven van een rockgod. Wat ontbreekt is een duidelijke context.
Figuranten
Het is algemeen bekend dat Jones de Rolling Stones oprichtte om bluesmuziek te spelen. In Stoned fungeren de Stones slechts als bijfiguren (de soundtrack bevat geen enkel nummer van de legendarische band wat ongetwijfeld met de peperdure rechten te maken heeft.) Hierdoor blijft de figuur Brian Jones in het luchtledige zweven. In de film had hij iedere sixties muzikant kunnen zijn die door drank en drugs aan lager wal is geraakt. Zijn genie als muzikant en songwriter, zijn rol in de legende van de Stones – het komt nauwelijks aan de orde.Cryptisch
Wat we van hem zien lijkt een cryptische omschrijving met te weinig aanwijzingen om de puzzel op te lossen. Woolley toont de nadagen van een uitgeblust kunstenaar die, zo suggereert de film, sinds het verlies van zijn muze Anita Pallenberg (Monet Mazur) de weg kwijt is. Bij wijze van conclusie geeft Jones zelf postuum in Stoned toe dat hij wel geluk heeft gekend, maar dat hij beter gedijde in onheil.Uiteindelijk gaat Stoned over zelfdestructie en decadentie en niet zozeer over Brian Jones. Het mysterie van Jones wordt niet ontsluierd.Deze tekst is in het verleden ook verschenen in de Filmkrant. Lees ook: De geest van Jim Morrison.

Categorieën
Strips

Zaterdagmiddag in de prehistorie

Toen ik nog op de middelbare school zat, bracht ik meestal het laatste deel van de zaterdagmiddag in de stad door. In de stripwinkel om precies te zijn. Meestal besloot ik ter elfder ure dat ik wel zin had in een nieuwe Spiderman-comic, dus sprong ik op de fiets en reed vanuit de buitenwijk naar het centrum. De stad waarin ik woon heeft maar één stripspeciaalzaak, waar klanten al sinds jaar en dag worden begroet door een norse verkoper. Hoewel de winkel vooral gericht is op de Europese strip, is er ook een kleine collectie Nederlandse comics te koop. (En voor de liefhebber van een ander soort stripfiguren is er een pornohoek, waar volgens mij de meeste omzet vandaan komt. Maar dat even terzijde.) Aangezien ik niet veel zakgeld had en bijfuncties als krantenjongen en vakkenvuller ook niet heel veel opleverden, was het altijd een kwestie van afwegen en kiezen. Ik was toen nog druk met het sparen van Spektakulaire Spidermans van uitgeverij JuniorPress en in plaats van de comics opvolgorde te kopen, koos ik altijd de verhalen uit die me op dat moment het meest aantrekkelijk leken. Zodoende heeft het een tijdje geduurd voordat ik de hele serie compleet had. Als ik dan mijn zorgvuldige selectie had gemaakt, was het door wind en weer terugfietsen naar huis om ’s avonds voor de televisie de nieuwe deeltjes van kaft tot kaft te lezen. In die tijd herlas ik geregeld oude nummers. Dus de comics gingen lang mee. De Spektakulaire Spiderman-serie staat nog steeds bij mij in de kast. De oude comics hebben een specifieke geur: vaak ruiken ze naar oud krantenpapier. Als ik die geur nu ruik, dan sta ik toch even weer als veertienjarige in die stripwinkel op zaterdagmiddag.Gerelateerde artikelen: Leven met een webhoofd
Handtekening des tijds
.

Categorieën
Film

Brando’s Kurtz: (De)Constructie van een personage

Inleiding

It’s like a cancer… Kurtz is not even a man anymore, he’s a trail of rumours. I would like to play with the audience’s imagination, trying to imagine this guy Kurtz, trying to put him together, trying to see what he would be like. […] The man becomes of certain mythical proportions so that when you finally come face to face with him and he is so different than you expected, he wins you over. You never thought you were going to like him.
– Francis Ford Coppola

In de aflevering ‘Restless’ van de tv-serie Buffy The Vampire Slayer zit een scène waarin de klassieke film Apocalypse Now (1979) van Francis Ford Coppola geparodieerd wordt. Een van de hoofdpersonages, Xander (Nicholas Brendon), droomt dat hij in het kantoor van de rector moet verschijnen. Hij is gekleed als soldaat. Met zijn handen op zijn rug gebonden wordt hij binnengebracht. Het kantoor van de rector is gehuld in duisternis, er schijnt slechts wat onaards licht via het rode gordijn voor de deuropening. De rector (Armin Shimerman) ligt op een bed. Als hij gaat zitten zien we slechts zijn kale hoofd in de duisternis. Terwijl hij praat, wast de rector zijn schedel. De woorden die Xander en de rector spreken vormen een parodie op de tekst uit de scène waarin Kurtz Willard ondervraagt.De parodie werkt doordat deze scène zo typerend is voor Apocalypse Now en het personage Kurtz – in de film gestalte gegeven door veteraanacteur Marlon Brando. Het wassen van het kale hoofd dat afsteekt tegen de schaduwen, de manier van praten, en de gebaren zijn zo kenmerkend dat we daar Kurtz in herkennen. Door het zien van de parodie vroeg ik me hoe het personage Kurtz in Apocalypse Now wordt geconstrueerd en welke middelen/technieken er worden gebruikt om tot deze constructie te komen.In de serie Brando’s Kurtz: (De)Constructie van een personage zal ik nader kijken naar de tekens die hiervoor gebruikt worden om, op basis daarvan, tot een omschrijving van het personage te komen. In de komende tijd dus voor de liefhebber wat filmtheorie op Mike’s Webs. De afleveringen van de serie zullen met enige regelmaat verschijnen.
Korte synopsis van Apocalypse Now
Hoewel ik ervan uitga dat iedereen Apocalypse Now al eens heeft gezien, hier een korte samenvatting van de film. Apocalypse Now draait om de reis van Kapitein Willard (Martin Sheen), een spion van het Amerikaanse leger. Willard wordt op een gevaarlijke missie gestuurd: hij moet de rivier Cambodja afreizen om daar Kurtz (Brando) te vinden en te vermoorden. Kurtz is een voormalig Amerikaans kolonel die is gedeserteerd. Hij is krankzinnig geworden en heerst over een groep Montagnaardse inboorlingen in een afgelegen oerwoudcomplex. De reis die Willard aflegt over de rivier brengt hem in het hart van de duisternis: die van de oorlog, maar ook in zichzelf.

Categorieën
Boeken Film

Kevin Smith: My Boring Ass Life

Wil ik echt weten dat Kevin Smith zijn e-mail checkt als hij op de wc zit, hoe vaak hij met zijn vrouw neukt en als hij masturbeert op zijn laptop foto’s van haar bekijkt? Natuurlijk niet. In zijn dagboek My boring-Ass Life is Smith erg openhartig en geeft hij zich letterlijk en figuurlijk bloot. De regisseur van onder andere Clerks (I+II), Chasing Amy en Dogma, geeft een minutieuze beschrijving van het verloop van zijn dagen en laat haast geen detail onvermeld. In contrast met zijn openhartigheid laat hij echter op sommige momenten cruciale informatie weg. Als hij een grote scène moet spelen in de film Catch & Release (Susannah Grant, 2006) die nogal wat van zijn acteertalent vereist, noteert hij op die dag dat hij de scène gedaan heeft zonder ook maar enig detail te geven.

Routine
Als je alle film- en stripzaken van Smiths werk buiten beschouwing laat, beschrijft Smith een heel normaal leven. Of nu ja, normaal voor iemand die in Los Angeles woont: in het gezin Smith wordt praktisch nooit gekookt; Kevins schoonouders en Jason Mewes wonen bij hem in. En zijn werkdag is iets anders dan iemand die van negen tot vijf op kantoor werkt. De herhaling en overeenkomstige beschrijvingen van Smiths dagelijkse routine geven het werk een bijna meditatief karakter. “I wake up, shit and check email…”

Afkicken
Tussen de alledaagse ruis zitten voor de fan van Smiths oeuvre kleine juweeltjes. Als hij schrijft over het tot stand komen van Clerks II, de Q&A’s en over hoe Jason Mewes afkickt van de heroïne – dát zijn de momenten om te koesteren. Wie een tweede Silent Bob Speaks verwacht – een bundeling van de scherpe columns van Smith – komt bedrogen uit. My Boring-Ass Life is alleen voor de echte die hard-fans.

Lees ook de andere artikelen over Kevin Smith op deze site.
Meer recensies over films en boeken vind je hier.

Categorieën
Strips

Boze Spiderman-fans

Eerder schreef ik over hoe uitgeverij Marvel heeft besloten om een paar grote aanpassingen door te voeren in het levensverhaal van Spiderman. Men heeft zijn huwelijk gewist uit het collectieve geheugen en daarmee de afgelopen twintig jaar comicgeschiedenis genegeerd. Amerikaanse Spiderman-fans reageren hier fel op. Op Youtube zijn filmpjes te zien waarin fans hun ongezouten mening laten horen, mensen hun achterwerk afvegen met de betreffende strip en Joe Quesada – de Editor-in-chief van Marvel en een van de breinen achter de veranderingen – uitschelden. Er worden zelfs strips in de fik gestoken. Empathie
Nu gaat dat laatste me wat ver – boeken, strips, dvd’s horen niet op de brandstapel. Ik ben voor meningsuiting, maar dat soort praktijken riekt naar te ver doorgeslagen fanatisme. (Natuurlijk zien we vooral de excessen op het interpret. Het merendeel van de lezers zal niet via video of fora zijn/haar mening uiten. En het zijn vooral de antimensen die het hardst schreeuwen.) Toch is het fascinerend om te zien hoe mensen reageren als een fictionele held wordt aangepast. Mensen leven jarenlang mee met hun helden, zij het in boeken, strips of televisie, en die personages worden een deel van hun leven. Alsof het oude vrienden zijn die geregeld op bezoek komen.

Joe Quesada in gelukkiger tijden.

Toen ik afgelopen zaterdag Amazing Spider-Man # 545 las – de beruchte comic waarin de laatste dag tussen Mary Jane en Peter Parker wordt beschreven – kon ik me goed voorstellen dat fans zich bekocht voelen door Marvel. Hetzelfde gevoel bekroop me toen Peter Parker gekloond leek te zijn en toen Norman Osborn alias The Green Goblin niet dood bleek te zijn, maar al die jaren in Europa had gezeten.Ontmaskering
Quesada legde in de Howard Stern show uit dat de schrijvers weer terug wilden naar de wortels van Spiderman en dat ze eigenlijk al spijt hadden van het huwelijk op het moment dat de twee personages het jawoord hadden uitgesproken. Quesada vindt dat een getrouwde Spidey de creatievelingen van Marvel te veel beperkt. Als liefhebber van het personage ben ik geen fan van koers die Marvel vaart. Het lijkt me een poging om persaandacht te generen (nou, dat is ze gelukt), de verkoop een impuls te geven en om wellicht het filmpubliek tegemoet te komen. Het leven van Spiderman lijkt nu iets meer op dat van zijn cinematografische tegenhanger. Er zit wat in om Spidey terug tot de wortels te brengen, maar daarvoor hadden ze ook gewoon Peter en MJ echt kunnen laten scheiden in plaats van met een magische toverspreuk alles ongedaan te maken. Handig voor Marvel is nu namelijk ook dat hiermee de ontmaskering van Spiderman, in het recente megaverhaal Civil War, door niemand meer herinnerd wordt. De ontmaskering lijkt me voor het bedenken van verhalen een grotere beperking te zijn dan een huwelijk.

Persoonlijke aanvallen
De fans wijten het potentiële debacle aan Quesada en vallen hem dus openlijk aan op het internet. Het kan dan ook geen toeval zijn dat de fora van JoeQuesada.com offline zijn vandaag. Zogenaamd omdat er gemigreerd wordt naar een andere server. Als ik Joe was, zou ik toch maar tijdelijk wat lijfwachten inhuren. Je weet maar nooit. Laat ik om dit onderwerp af te sluiten de grote Stan Lee citeren: ‘Nuff Said’.Lees ook: Spiderman gaat scheiden.

Categorieën
Mike's notities

Column: Koffie met een decadente smaak

Zaterdagochtend. Ik sta met goede vriend Paul op de derde verdieping van de Bijenkorf in Amsterdam bij de Nespresso Boutique. Achter de balie staat een vrolijke mokkanicht Pauls adresgegevens te noteren. Sinds deze week is het gestroomlijnde Nespresso koffieapparaat onderdeel van zijn keukengerij. Hij is nu officieel lid van de club. Als vers lid krijgt Paul een gratis luxedoos mee voor de cupjes. Alles stijlvol in een papieren boetiektas. In het pakketje zit een boekje over het Nespresso assortiment. In dit werkje vol door cafeïnegeïnspireerde proza vinden we uitdrukken als ‘de ronde kleur’ en ‘bloemachtige aroma’s’. Koffiepoëzie voor huisvrouwen.Ik heb moeite een glimlach te onderdrukken als ik om me heen kijk en zie hoe het imago van dit koffiegenot wordt neergezet. Koffiedrinken is een way of life(style). ‘Bakkie doen’ is er niet meer bij. Nee, doet u mij maar zo’n aluminium cupje met het zwarte goud. Lekker hip.De reclames, die continue op een plat beeldscherm vanaf de muur worden vertoond, impliceren dat het drinken van Nespresso een fijnere ervaring is dan seks met George Clooney. (Nespresso, what else?) Nu wil ik dat als heteroman overigens al snel beamen. Toch moesten we maar eens de proef op de som nemen.Als Paul een aardig bedrag heeft afgerekend voor de kleine cafeïneschat, gaan we op de krukken voor de bar – euh, ik bedoel natuurlijk voor de boutique – zitten. In de boutique staat een vriendelijke jongeman in pak die onze kopjes prepareert. Hij is wat uiterlijk betreft piekfijn verzorgt, maar weet niet zijn dikke Amsterdamse tongval te maskeren. Op de display staan de smaken uit het assortiment uitgestald alsof het kleine meesterwerken zijn. Ik kies voor de Arpeggio, omdat deze wel lekker klinkt. Terwijl die beredenering nog even in mijn hoofd nagalmt, besef ik me dat ik me wel heel erg als een figurant in Glamourland gedraag. Ach, even lekker decadent doen is op zijn tijd best leuk. Ik nip van mijn Arpeggio. Hm, een lekkere stevige smaak die toch zacht op de tong ligt. Al helpt de setting waarin je dit drinkt natuurlijk ook. Van gebakken lucht kun je immers behoorlijke trek krijgen. Even later lopen we hyper van de cafeïne naar buiten.Soms kan het leven ook heerlijk ongecompliceerd zijn.
Lees ook: Koffie & Jezus.

Categorieën
Strips

Spider-Man gaat scheiden

De geschiedenis van menig stripheld blijkt vloeibaar te zijn. Marvel heeft recent besloten dat Peter Parker en Mary Jane nooit met elkaar zijn getrouwd. En dat terwijl ik toch echt de comic met die feestelijke gebeurtenis in mijn kast heb staan: 21 jaar stripgeschiedenis wordt genegeerd.

Het is het bekende verhaal: op een gegeven moment zijn alle mogelijke verhalen over een bepaalde held verteld. En wat moet je dan als je een goedlopende franchise hebt? Je kunt moeilijk de held laten doodgaan. Het laten sterven van andere personages gebeurt soms wel: zo is Peters tante May al een keer dood geweest en menig schurk – waaronder The Green Goblin – is gestorven. Dit soort overlijdensberichten moeten echter met een korreltje zout worden genomen, daar de dood in comicland meestal van tijdelijke aard blijkt.

Nee, meestal is de oplossing om weer zo dicht mogelijk tot het oorspronkelijke concept terug te gaan.
Scheiding door geheugenverlies

In Amazing Spider-Man # 545 sluiten Peter en Mary Jane een deal met duivelkloon Mephisto om het leven van tante May te redden. Niemand zal vanaf nu nog weten dat Peter en MJ ooit getrouwd waren. Niemand behalve miljoenen stripfans die volgens een artikel in de USA Today woedend zijn over dit besluit van uitgeverij Marvel. Peter Parker is weer terug naar zijn wortels: een vrijgezelle nerd. Zoals Stan Lee en Steve Ditko hem creëerden in 1962.

Midden de jaren negentig kwam Marvel met een vaag plot waarin bleek dat Peter Parker gekloond was. Dit betekende dat lezers jarenlang verhalen over een nep-Spidey hadden gelezen. Uiteindelijk bleek dit toch weer niet waar te zijn. Dergelijke grote plottwist rieken naar creatieve armoede. Ik ben benieuwd wanneer dit weer wordt teruggedraaid.

Met dank aan Hallie – nieuwsneus – Lama.

Lees ook: De charme van Spider-Man en De wereld van de superheld.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Leven met vertraging

Dinsdagochtend, 8:50 (december 2007)
De trein trekt weer op, na tien minuten onverklaarde stilstand. Het zal wel weer een kapot sein geweest zijn, of misschien moest de machinist nodig. De reden kan me niet schelen. Ik reis nu al twaalf jaar non-stop met de gele monsters op de rails. Ik probeer niet te denken aan hoeveel uren in in die tijd heb verloren aan wachten op perrons – op de trein, in de trein. Het zou mooi zijn als je die verloren tijd bij vertraging kon declareren bij de NS. Wat zouden we dan allemaal lang leven.
Donderdagavond, 19:50 (december 2007)
Ik sta op een leeg perron te wachten op de rit naar huis. Ik kan minstens twintig andere plekken bedenken waar ik op dit moment liever zou zijn dan hier. De vrieskou knaagt aan mijn huid; de secondewijzer op de klok lijkt bevroren in de tijd; op de snelweg naast het station rijdt niets – een eenzame plek om te sterven.

Categorieën
Film Filmrecensie

Hollywoodland

Ben Affleck en de tragische dood van een Superman.

In mijn tijd aan de UvA bespraken een collega en ik de carrière van Ben Affleck. Zij was geen fan van deze sympathieke acteur, terwijl ik graag naar zijn films kijk. Ze vond dat het niet lang meer zou duren voordat meneer Affleck in de vergetelheid zou geraken. Ik was van mening dat deze filmster nog lang hoog aan de hollywoodhemel zou stralen. Een weddenschap was geboren. We spraken af dat als Ben drie jaar later een eigen televisieserie zou hebben, het gedaan zou zijn met zijn filmcarrière en dat ik een fles champagne voor mijn collega moest kopen. Let wel: Ben was net flink op zijn gezicht gegaan met Gigli en hele affaire met Jennifer Lopez. Daarbij was de film Daredevil (Mark Steven Johnson, 2003) ook niet aan mijn collega besteed.
Minderwaardig
Twee filmwetenschappers bij elkaar, die nemen over het algemeen het medium televisie niet zo heel serieus. Wie dus van filmster is afgezakt naar het kleine scherm, is eigenlijk al op zijn retour vonden wij, filmsnobs als we waren. Dat neerkijken op het medium televisie is van alle tijden, maar kwam vooral veel voor in de jaren vijftig, toen de recent geïntroduceerde beeldbuis de concurrentiestrijd aanging met het witte doek.

Acteur George Reeves ambieerde een filmcarrière en speelde onder andere in Gone with the Wind (Victor Fleming, 1939). Toen hij echter de rol van Superman aannam in de toen nieuwe televisieserie Adventures of Superman (1951-58), nam niemand hem meer serieus als filmacteur. Toen de serie in 1958 werd stopgezet, was de glorie van filmacteur Reeves verleden tijd. Voor altijd zouden mensen hem associëren met het roodblauwe ondergoed met de cape. Hij pleegde op 16 juni 1959 zelfmoord door een kogel door zijn hoofd te schieten. Of werd hij vermoord? Daarover zijn historici het nog steeds niet eens.

In de film Hollywoodland (Allen Coutler, 2006) wordt deze mysterieuze dood onderzocht. Detective Louis Simo (Adrian Brody) raakt geïntrigeerd door de dood van Reeves en probeert de waarheid aan het licht te brengen. Hij wordt tegengewerkt door de politiemacht van Hollywood die in een ijzeren greep wordt gehouden door de studiobazen.
Ben the man
Ben Affleck speelt op de getormenteerde Reeves op overtuigende wijze. Affleck heeft urenlang naar de televisieserie gekeken om Reeves’ dictie en mimiek na te kunnen spelen. De neusprothese op Afflecks gezicht was eigenlijk niet nodig geweest om een overtuigende gelijkenis neer te zetten. Affleck maakt duidelijk dat Reeves zijn leven ervoer als een tragedie. Hij zag zichzelf als een ambitieuze filmacteur die op er op het kleine scherm belachelijk uitzag in dat Superman-pak. Ironisch dat hij daar de rest van zijn leven mee geassocieerd werd.

Reeves werd financieel onderhouden door Toni Mannix (Diane Lane) met wie hij een relatie had. Mannix was echter getrouwd met een studiobaas (Bob Hoskins). Op het moment dat Reeves voor een jonger blaadje koos, en Toni zich gekwetst voelde, riep hij de toorn van de studiobaas over zich af. Maar zat hij achter de moord? En wie hadden er nog meer een motief om de televisiesuperman om zeep te brengen?
(On)waarheden
Detective Simo probeert het uit te zoeken: de verschillende interpretaties van de (zelf)moord die in Hollywoodland zijn verbeeld, leverden een boeiende film op, waarin het oude Hollywood sfeervol en met een oog voor details wordt neerzet. Hoewel er niet één specifieke versie als de waarheid wordt gezien, wordt de zelfmoord wel als laatste flashback getoond als zijnde een reconstructrie van Simo. Aangezien Reeves depressief was over het verloop van zijn leven en carrière, lijkt zelfmoord het meest aannemelijke scenario.

Wellicht ligt het antwoord op de kwestie verborgen in het laatste shot waarin Affleck te zien is: hij kijkt vanuit een schuine hoek in de camera. In één blik zit al het leed dat Reeves voelde samengebald. Iedereen die beweert dat Affleck niet kan acteren, wordt wat mij betreft in dit shot het zwijgen opgelegd. Kortom: het wordt tijd om die fles champagne op te halen bij mijn voormalige collega. Proost, Ben!

Lees ook: The Trouble with Superman en Het superhelden genre.

Categorieën
Mike's notities

Column: De laatste dag

De laatste dag. Vaak komt hij onverwachts. De laatste dag van een relatie; de laatste dag dat je pc nog werkt; de laatste dag van je leven. Net zo onverwachts als de eerste dag overigens. Er is niet een vaste dag waarop een relatie begint bijvoorbeeld. Die dingen verlopen geleidelijk. De laatste dag van de vakantie echter – die staat vast. Maar wat te doen voordat het normale werkritme alles weer overheerst?In de twee weken dat ik vrij had ben ik lang niet aan alles toegekomen wat gepland stond. Ach, het leven is ook te kort om administratie te doen. Of om het huis op te ruimen en truien te kopen. Aan de andere kant zijn er genoeg leuke dingen gebeurd. Een fantastisch concert bijgewoond, enkele filmklassiekers in de dop gekeken, zelf aan een paar videoproducties gewerkt, vrienden bezocht en lekker in de kroeg gezeten waar ook nog eens een warme ontmoeting plaatsvond. Allemaal prima vrijetijdsbestedingen wat mij betreft… (als ik voor het gemak even vergeet dat ik voor een zieke collega moest invallen deze week.)En vandaag?Vandaag denk ik nog even niet aan morgen. Vandaag plan ik niets. Ik zie wel wat er op mijn pad komt.