Categorieën
Mike's notities

Format C

Sinds mijn computer doorbrandde werk ik op de laptop van de zaak. Een sympathieke Dell waarop ik menig artikel, column en recensie heb getikt. Maar nu mijn dienstverband ten einde is gekomen, moet ook dit stukje gereedschap worden teruggebracht. Het wordt tijd om afscheid te nemen. En dat niet alleen: er moet ook een andere computer worden aangeschaft. Daar heb ik door alle drukte de afgelopen weken geen tijd voor gehad, maar nu dringt de tijd. Tot overmaat van ramp ga ik van pc op Apple overstappen. Alleen op een Mac draait het montageprogramma Final Cut Pro immers. Mac versus pc
Nu werk ik al jaren op beide systemen – pc voor mijn plezier en het schrijfwerk, Apple voor videomontage – maar van huis uit ben ik een pc-hoofd. Apple lijkt te veel op een Fischer Price computer voor volwassenen. En dat gedweep van die Applegebruikers heb ik nooit goed begrepen. Een Mac is volgens de true believers veel beter dan een pc en crasht nooit. Vorige week heb ik drie keer een iMac laten crashen. Zal wel aan mij liggen.
Oké, ik geef toe dat ik uitkijk naar interpret met minder kans op een virus en lekker thuis video’s monteren. De voordelen van een Mac zie ik wel. En alles went natuurlijk. Als ik me eenmaal over mijn afkeer voor die stomme appeltje-toets weet te zetten en inzicht heb in de logica van Mac, zal alles prima gaan. Maar als ik me ooit als een Mac-Jehova ga gedragen, mag je me neerschieten.Geheugen
Geen tijd meer om te dralen of om over computersystemen te filosoferen. Ik maak mijn laatste backup. Het heeft iets pervers om de harde schijf van je computer volledig te wissen, om al je werk weg te vagen uit het geheugen van je computer, maar het is niet anders. Het werkgeheugen van een computer is sowieso al een bijzonder iets: iedere keer als je een pc opstart, krijgt hij zijn herinneringen ingeladen. Voor dat moment kan hij zich helemaal niets herinneren van wat er eerder is voorgevallen. Leven zonder kortetermijngeheugen.
Goed gereedschap is belangrijk voor iedere vakman; een goede computer dus ook. Het apparaat is een partner in crime, al kan hij zich er zelf niets van herinneren. Mijn Dell zal zich ook niets van onze samenwerking herinneren en gaat door naar een volgende eigenaar. Vaarwel lekkere Dell van me.Lees ook:

Categorieën
Strips

In Bruges: Ethiek, moord en een grimlach

In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing.

Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes.

Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

Grauw geweld met humor
Tot zover de opzet van het verhaal, want In Bruges is een zeldzaam verrassende film waarover je zo min mogelijk moet weten voordat je de bioscoopzaal ingaat (of je download aanzet – foei!). Het woord gangsterfilm roept enkele standaardassociaties op: het beeld van de stereotype familiebedrijven der spaghettivreters dringt zich meteen op, of de onderwereld van de coole – Tarantino-eske gangster. Wat betreft de typische Hollywood gangsterfilms van tegenwoordig dan; de Engelse gangsterfilm kent vooral veel grimmigheid à la Get Carter (Mike Hodges, 1971), maar ook een flinke dosis wrange humor. Regisseur en schrijver Martin McDonagh tapt vooral uit het laatste vaatje en mengt op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film.Ethiek en moord
Quentin Tarantino toonde in Pulp Fiction indertijd een vernieuwend beeld van twee gangsters tijdens hun dagelijkse routine. Op weg naar het huis van hun slachtoffers hadden ze gesprekken en discussies over alledaagse zaken – gesprekken zoals alle collega’s die normaliter voeren. McDonagh laat zijn gangsters filosoferen over de ethiek van hun vak: wie het leven van anderen eindigt voor geld heeft naar zichzelf toe immers heel wat te verantwoorden. Daarnaast handelen de gangsters volgens de regels van een erecode die bijna kinderachtig aandoet, maar op een surrealistische wijze toch klopt binnen de gepresenteerde verhaalwereld. Het is niet voor niets dat de hoteleigenares (Thekla Reuten) op een gegeven moment opmerkt dat Harry (Ralph Fiennes) – de groteske opdrachtgever van Ray en Ken – zich gedraagt als een opgeschoten jochie.

Theatraal
Regisseur Martin McDonagh maakte eerder de korte zwarte comedy Six Shooter (1995) waar hij een Oscar voor kreeg. Ook schreef hij prijswinnende toneelstukken. In Bruges is dan ook theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf.

De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door zijn vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.En dat is alles wat ik over In Bruges zal zeggen. Kijken maar.

Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Fotoblog

De eeuwige forens: Vechten tegen de slaap

Soms zweef ik in de trein tussen dromen en wakker zijnKnikkebollend tussen de waarheid
en een surrealistische wereld daarbuitenBij aankomst geen idee welke realiteit ik instap

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 1: De Smikkel te Haarlem

Het was op een mistroostige avond in december toen Gerard en ik, twee collega-journalisten, in een eettentje in Beverwijk zaten te eten. De maaltijd was net zo lauw als de ontvangst bij binnenkomst. We waren niet erg over dit etablissement te spreken.Eigenlijk zou je hier van tevoren voor gewaarschuwd moeten worden, vonden we. Het idee van kuttent.nl was geboren, nog voordat de laatste hap van de maaltijd was genomen. We zouden samen verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar. De Smikkel
Recent bezochten we de eerste eettent. De volledig willekeurige keuze viel op de Smikkel in Haarlem, op Kruisweg 57. We werden daar vriendelijk ontvangen door het personeel dat al aardig op leeftijd was. Hoewel we geen rollators voor de deur aantroffen, was dat gezien de klandizie eerder uitzondering dan regel, was zo ons vermoeden. Natuurlijk zeggen dat soort signalen niets over de maaltijd zelf.Gerard en ik namen allebei het weekmenu: Haassaté met pindasaus, salade en patat voor slechts 15 euro. Daarbij dronken wij een cola light en een kopje thee voor ondergetekende. Het oordeel
Hoewel het eten snel werd gebracht, waren Gerard en ik niet al te spreken over het kleine blaadje groen dat voor ‘salade’ doorging. (Gerard vond hem goed te eten, maar kon het groen slechts de kwalificatie summier meegeven.) Ook de saté van de haas was niet echt wat we ervan gehoopt hadden. De satésaus was noodzakelijk om dit droge stukje voormalig spring-in-het-veld weg te krijgen en een beetje smaak te geven. Ook werd er standaard geen mayonaise meegeleverd om de bleke frieten wat op te fleuren.
De Smikkel kreeg 3 van de 5 kutten toebedeeld, met een halve kut aftrek omdat het personeel erg vriendelijk was en de service snel. Eindscore De Smikkel: 2.5 kutten.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: De hel van Rwanda

Genocide is moeilijk voor te stellen. Het uitmoorden van een geheel volk gaat immers het begrip te boven. Wie daar een boeiend fictief verhaal over wil maken moet van goeden huize komen.Tussen april en juli van 1994 werden in Rwanda meer dan een miljoen Tutsi’s vermoord door Hutu-landgenoten. Interventie van de internationale gemeenschap bleef uit, omdat politici het niet eens konden worden of de term genocide op de situatie van toepassing was. Cécile Grenier deed extensief onderzoek naar de genocide in Rwanda en voelde de behoefte om het verhaal van de slachtoffers in stripvorm te vertellen. ‘Al op die heuvels voelde ik de aandrang tot een strip,’ schrijft ze in de inleiding, ‘een ingetogen en krachtig medium om het onzegbare over te brengen, om te delen wat je nooit op het nieuws ziet en wat de cijfers nooit vermelden: het leven van mensen gevangen in de actualiteit.’Grenier schreef samen met Ralph het script voor de strip De Hel van Rwanda ’94. Ze hebben de research van archiefmateriaal en ooggetuigenverslagen van die zwarte periode omgezet in een dramatisch verhaal over de Rwandese Mathilde die haar drie kinderen probeert te beschermen tegen moordlustige Hutu’s en Franse soldaten. Het relaas is vormgegeven door de delicate potloodlijnen van illustrator Pat Masioni. De met pastellen ingekleurde en gedetailleerde tekeningen doen recht aan het kleurrijke Rwandese landschap.Geforceerd
Helaas weten de stripmakers de aandacht van de lezer niet vast te houden. Mathilde staat in de strip symbool voor alle slachtoffers, maar wordt daardoor nooit een volmondig personage. Daarvoor functioneren de scènes in het verhaal te veel als schoolvoorbeelden van de gruwelijkheden die de Tutsi’s zijn aangedaan. De dialogen zijn vooral gericht op het overbrengen van informatie en voelen geforceerd aan. Zoals de scène waarin Mathilde droomt over de geboorte van haar zoon. Tijdens de bevalling zegt de dokter: ‘Een mooie baby, Mathilde! Je zult van hem gaan houden, ook al is hij geboren uit een verkrachting!’Schoolboek
Grenier en Ralph neigen te veel naar het geven van een geschiedenisles. Meer dan naar het vakkundig vertellen van een stripverhaal. Grenier weet haar punt dan ook beter over te brengen in de informatieve tekst achterin de uitgave, waarin in grote lijnen de geschiedenis van Rwanda wordt verteld. De historische achtergrond biedt de broodnodige context voor het beeldverhaal.Als inleidend studieboek dat een voorzichtige indruk moet geven van wat zich heeft afgespeeld in die maanden van 1994 is De Hel van Rwanda geslaagd. Als boeiend stripverhaal blijft het werk vooral in goede bedoelingen steken en schiet het te kort. In Nederland werd De Hel van Rwanda recent uitgebracht door uitgeverij Xtra. Inmiddels is in Frankrijk al het tweede deel verschenen.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Mike's notities

Loonsverhoging…

Als ik na een lange nacht monteren van webfilmpjes voor Sensation White thuiskom, ligt er een brief van mijn vorige werkgever op me te wachten. De directeur meldt mij dat ik vanaf deze maand een aardige loonsverhoging krijg. Een paar dagen geleden had ik mijn laatste werkdag.Isn’t it ironic… don’t you think.

Sensation, voor het begin van de show.
De kwallen hangen er al.

Lees ook: Laatste werkdag.

Categorieën
Mike's notities

De laatste werkdag

Mijn werk is mijn werk niet meer. Niet meer sinds afgelopen maandag – mijn laatste werkdag. Het zat er al een tijdje aan te komen: nauwgezette planning leidde tot die laatste dag. En toch voelt het een beetje gek.Het voelt een beetje als een laatste schooldag, of welke laatste dag dan ook. (Nou ja, behalve de eeuwige laatste dag dan, dat lijkt me – als iemand die niet van plan is te reïncarneren – toch heel andere koek.) Een laatste werkdag betekent afscheid nemen van collega’s, wetende dat je het merendeel nooit meer zult zien en dat je contact met de rest snel zal verwateren. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk. Nooit meer naar school/nooit meer naar die ene werkplek.Something new…
Het was mooi geweest vond ik: tijd voor iets nieuws. Tijd om de weg in te slaan die ik graag wilde bewandelen. Dwalingen kunnen je op interessante plekken brengen, maar uiteindelijk moet je toch de hoofdweg des levens weer opzoeken wil je ooit nog op de juiste bestemming aankomen. Al maanden spookte het idee van ontslag nemen door mijn hoofd. Dingen veranderen. Mijn functie ook. En de vacature die ik ooit had gelezen, herkende ik nog maar deels terug. De taken die de baan zo aantrekkelijk hadden doen lijken, waren verdwenen. Wat overbleef was vooral routine.Ontslagbrief
Ontslag nemen vereist dat je bepaalde protocollen in acht neemt. Zo moet je via een officiële ontslagbrief je vertrek aankondigen. Daarin moet in ieder geval staan dat je je baan opzegt en per wanneer. Wie goede referenties wil, schrijft nog wat aardigs in de brief, geeft de boodschap een persoonlijk tintje.Eigenlijk doe je zo’n laatste dag niet zo heel veel. De lopende zaken overdragen aan een collega, afscheid nemen van medewerkers en je bureau opruimen. Taart eten, napraten en dan is het zover. Niet langer dralen, gewoon die deur uitstappen. De weg vervolgen.
Weggaan geeft altijd een vreemd gevoel. Ik voelde me de avond van mijn laatste werkdag een beetje leeg van binnen. Onwennig. Moest alles nog even afsluiten en vooral loslaten. De volgende ochtend werd ik alweer fris wakker. De nacht had afstand gecreëerd. Binnenkort zit er iemand anders op mijn werkplek, te werken aan mijn site. Niemand is onmisbaar. Een hele troost.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Playmobil expo: Speelgoed als kunstobject

Melig, maar best leukHet lijkt een beetje gek om naar uitgestald speelgoed te kijken, al ware ze kostbare museumstukken. Wie bekommert zich immers nog om zijn treintjes, lego en Playmobil sinds hormonen, meisjes en alcohol hun intrede deden? Speelgoed is slechts voor kinderen en nerds, nietwaar? De samenstellers van de expositie ‘De Wereld van Playmobil’ moeten daar anders over gedacht hebben.Het is interessant om te zien hoe weinig Playmobil door de jaren heen is veranderd. De plastic poppetjes lachen nog net zo guitig als op de dag dat Hans Beck, het hoofd van de afdeling ontwikkeling van de firma Geobra Brandstätter, de figuurtjes begin jaren zeventig ontwierp. Er zijn wel kleine verschillen: de handen konden eerst nog niet draaien; de eerste vrouwelijke poppetjes hadden nog geen borsten. De ontwerpers negeerden tijdelijke trends, waardoor het design van de Playmobil-figuurtjes iets tijdloos hield. Al werd het assortiment wel uitgebreid en kregen de poppetjes nieuwe kleuren, kleren en haardrachten en accessoires.In de tentoonstelling zijn de Playmobil-figuurtjes – cowboys, piraten, astronauten en meer eigentijdse poppetjes – opgesteld in bijpassende decors. Kinderen (en hun ouders) kunnen spelen met de verschillende thematische speelsets. Daarnaast draaien er digitale animatiefilms met het speelgoed in de hoofdrol. Dat deze voor kinderen zijn bedoeld en daarmee een hoog Disneygehalte hebben mag duidelijk zijn. Toch is het vermakelijk om de houterige poppetjes op avontuur te zien gaan.Beatles
Ook zijn oorspronkelijke ontwerptekeningen te zien en enkele kunststukken die geïnspireerd zijn door Playmobil. The Beatles als Playmobil-figuurtjes op het zebrapad van Abbey Road… dat is net zo melig als een film met de Muppets.De tentoonstelling beslaat een verdieping in het Museum van de Twintigste Eeuw, dat gehuisvest is in een oud pakhuis in het Noord-Hollandse Hoorn. De tentoonstelling is van bescheiden formaat, maar groot genoeg om er een half uurtje te vertoeven.Museum op zolder
Wandelend langs de verschillende uitgestalde figuurtjes moest ik automatisch terugdenken naar mijn Playmobil speelgoed. Sommige poppetjes herkende ik van toen. Nostalgie is een van de pijlers van het Museum van de Twintigste Eeuw, waar alledaagse voorwerpen en producten uit de vorige eeuw tentoongesteld staan. De geschiedenis van het leven van alle dag wordt zo op een beeldende en aansprekende manier getoond. Het design van alledaagse voorwerpen kan immers ook een kundig kunststukje zijn wat de moeite van nadere beschouwing waard is.Daarom de volgende tip: werp dit weekend eens een blik op je rommelzolder en haal al je oude speelgoed uit de doos. Maak je oude speelkameraadjes schoon. Schilder hier en daar een achtergrondje voor bij de Playmobil-huisjes en stel de poppetjes mooi op. Licht het geheel sfeervol uit met een paar spotjes: je eigen expositie vol jeugdherinneringen is een feit. Reken tot slot tien cent voor iedere bezoeker om het ouderwetse gevoel van jeugdig entrepreneurschap volledig op te roepen.Mocht het geen succes zijn, dan heb je in ieder geval goed op een rijtje wat je de volgende Koninginnedag wil verkopen.‘De wereld van Playmobil’ is te zien tot en met 26 oktober 2008.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Bloggen

Weblogs: Eeuwig Weekend – Dagelijks media, cultuur en welbehagen

Vanaf 1 juli 2008 gaat EeuwigWeekend.nl van start. Een website over media & cultuur in de ruimste zin des woords. Een enthousiast team redacteuren vult dit stukje internet dagelijks met bijdragen over film, muziek, nieuwe media, games, strips en literatuur. Daarnaast verschijnen er columns, cartoons, foto’s, animaties, video’s en audio. Zo kun je elke dag een dosis weekend tot je nemen.Menno Kooistra en Michael Minneboo voeren de hoofdredactie van de site. Kooistra is RTV webcoördinator en freelance illustrator. In 2007 verscheen onder zijn initiatief en auspiciën de horrorstripbundel ‘Bloeddorst’. Minneboo is audiovisueel programmamaker, journalist en filmwetenschapper. Zijn schrijfwerk verscheen onder meer in de Filmkrant, Myx Stripmagazine, Intermediair en de website comicbase.nl. “Eeuwig Weekend is een vrijplaats voor doorwrochte artikelen over films, strips en literatuur en een podium voor schrijvend en tekenend talent,” legt Minneboo uit. “Daarnaast willen we dat er iedere dag iets nieuws te lezen valt voor de bezoekers. Elke dag een beetje weekend dus.” “We zijn EeuwigWeekend.nl begonnen omdat we een site als deze miste op het web,” zegt Kooistra. “Uiteraard zijn er websites die zich ook met media en/of cultuur bezighouden, maar wij willen met een groep professionele schrijvers, webexperimentalisten en cartoonisten een digitaal platvorm creëren waar achtergrondartikelen naast strips en cartoons staan. We willen de mogelijkheden van het internet tot het uiterste benutten. Eigengemaakt werk naast recensies in multimediale vorm. Dát is de meerwaarde van Eeuwig Weekend.”Prominente leden van het Eeuwig Weekend-team zijn onder andere journalist en woordkunstenaar Jaap Stiemer, cartoonist Hallie Lama, schrijver Peter Schuite, illustrator Mattt Baay en AboutBlank.nl redacteur Aukje.EeuwigWeekend.nl start 1 juli 2008.Wacht daarom niet langer en klik door naar www.eeuwigweekend.nl!

Categorieën
Mike's notities Video

Column: Eindelijk (niet meer) uitgerookt

Ik heb naar dit moment uitgekeken: dat ik mijn stamkroeg instap en voor het eerst in mijn leven niet word verwelkomd door een dikke laag kankerverwekkende rook. Op 1 juli is het zover, want dan gaat het rookverbod voor de horeca in. Of nu ja, dan is mijn stamkroeg gesloten omdat het dinsdag is, maar de rest van de week kan ik longveilig in de kroeg zitten. De rokers zullen meteen denken: daar heb je weer zo’n zeikerd over roken en kanker. Bla bla bla. Als je niet in de rook wilt zitten, dan ga je toch lekker niet uit? Dat werd me dikwijls gezegd de afgelopen jaren. Rokende vrienden en andere stamgasten beseffen niet dat zo’n uitspraak tegen de borst stuit omdat het idee maar thuis te moeten blijven uit gezondheidsoverwegingen een grote beperking van de bewegingsvrijheid is. In wezen wordt er gezegd dat niet-rokers maar niet naar de kroeg moeten gaan. Dat iedereen die niet geconfronteerd wil worden met mogelijk kankerverwekkende rookwolken maar alvast geraniums moet kopen omdat zijn sociaal leven er qua saaiheid niet onder zal doen als dat van de gemiddelde bejaarde. Vrijheidsbeperking
Natuurlijk is het tegenargument dat de rokers met deze nieuwe wet worden beperkt in hun bewegingsvrijheid. Dat is tot op zekere hoogte waar. Maar objectief gezien wordt het de rokers alleen verboden om in een openbare, sociale gelegenheid iets te doen wat de gezondheid van anderen en henzelf ernstige schade toebrengt. Je mag toch ook niet stomdronken autorijden? Ik ben mijn hele leven al een anti-roker. Nadat ik praktisch de baarmoeder werd uitgerookt, had ik mijn portie nicotine voorgoed gehad. In mijn naaste omgeving heb ik menigeen zien vechten tegen zijn rookverslaving. Ook zijn bekenden van me aan kanker overleden.
Roken is een vreemde gewoonte. Ik kan er met mijn volle verstand ook niet bij dat iemand vrijwillig de dood in zijn lichaam toelaat. Ieder haaltje aan zijn sigaret opnieuw. Maar goed, iedereen mag van mij doen wat hij wilt, zolang anderen daar maar geen last van hebben. Dat geldt laatste geldt dus niet voor roken in het café of in een restaurant, want daar hebben anderen gewoon last van. Punt uit.
Einde-lijk
Het tijdperk van in naar rookstinkende kleding thuiskomen is voorbij. Ook die nachtelijke traanmomenten in de kroeg, omdat m’n ogen overgeprikkeld waren van alle rook, het soms benauwde hoesten, en de brandplekken in kleding en armen – het is verleden tijd. En dat werd ook tijd. (Dramatische passage, hè?)
Ik ben benieuwd hoe de overgang de komende maanden zal verlopen. Wellicht dat een aantal rokers nu besluit thuis te blijven. Dat betekent niet meteen dat het aantal kroegbezoekers afneemt, want je hebt kans dat veel niet-rokers nu eerder een drankje zullen gaan halen nu ze de tent niet meer uitgerookt worden. Uiteindelijk zullen de rokers ook niet eeuwig thuisblijven. Het is namelijk helemaal niet gezellig achter die geraniums. (Schreeuwt hij uit ervaring.)
Longfilmpje
Daarom een toost, omdat de Nederlandse overheid eindelijk een keer in staat is geweest om een beslissing te nemen waar we wel iets aan hebben. En laten we tijdens het drinken onderstaand videootje in gedachten houden. (Hoewel tot mijn verbazing uit onderzoek blijkt dat dit soort beelden rokers zelden aanzetten om te stoppen. ) Proost!

Lees ook:

Categorieën
Strips

Grafstemming: Zombie

Concept: Michael MinnebooTekening: Emma Ringelberg
Zie ook: Grafstemming: Vro-Lijk.

Categorieën
Film Mike's notities

Column: Voetbal kan nuttig zijn

Ja, ja, er wordt voor het Europees Kampioenschap gevoetbald. Dat hoef ik niemand te vertellen. Misschien dat een paar Eskimo’s niet op de hoogte zijn van het geweld op het grasveld, maar daar blijft het dan ook bij. Toch wil ik er zo min mogelijk van weten. Tot vorige week zaterdag was iedereen in de ban van Oranje. Iedereen? Nee, een klein groepje bleef weerstand bieden tegen de hysterische oranjekoorts die heerste in dit neder land, en ik was er een van. Ik geef toe: mijn dagen van volledige afkeer tegen het balspelletje heb ik achter me gelaten. Het is best leuk om af en toe een goede wedstrijd vol mooie acties te zien. Al snap ik de mentaliteit van sommige voetbalsupporters nog steeds niet. Die slopen zelfs de stad als hun ploeg gewonnen heeft. Vieze kleur
Oranje is, op de kleur van pistache ijs na, de lelijkste kleur in de wereld. Niet alleen associeer ik deze kleur met het stelletje uitvreters van Oranje-Nassau, het doet ook gewoon zeer aan je ogen. Vooral in fel zonlicht krijgt mijn huig een onaangename prikkel bij het zien van oranje. Eenendertig Koninginnedagen verder, ben ik er echter aardig resistent tegen geraakt.Alom aanwezig
Ik vond het leuk om te horen als Nederland goed voetbalde, maar ik hoefde het niet te zien. Al ontkwam je er niet aan om er iets van mee te krijgen. Liep je door een willekeurige straat in Amsterdam en was er een wedstrijd op televisie, dan kon je precies horen hoe het ervoor stond. Begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen zijn pleziertje. Ook was het goed om de medeburgers van dit land enthousiast te zien, ook al was er slechts sprake van schijnsaamhorigheid. Na het EK zal de eenheid die Nederland heette weer een lappendeken vol sociale verschillen, vervreemding en wantrouwen zijn. Maar zolang het Nederlands elftal meespeelde was daar even geen sprake van. Voetbal brengt mensen bij elkaar. Alleen jammer dat die zestien miljoen coaches die Nederland telt er zo mee moesten dwepen. “Onze jongens?” Sorry, daar zat niets van mij bij. Groot voordeel
Toch heeft het EK één groot voordeel voor de niet-voetballiefhebber. Dat ontdekte ik laatst toen ik met een stel vrienden naar de film ging. De bioscoopzaal was nagenoeg leeg. We konden rustig genieten van The Incredible Hulk. Lekker ruim zitten in een lege zaal. Wat dat betreft mag van mij het EK nog wel wat langer duren. Toch jammer dat Nederland verloren heeft.
Lees ook: