Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Dark Knight

Laten we, om te beginnen, een moment stilte in acht nemen voor de niet zo lang geleden overleden acteur Heath Ledger. Ledger was als een kameleon. Hij kroop volledig in de huid van het personage waardoor je altijd alleen het karakter zag en niet de acteur erachter. Ledger toont het grote bereik van zijn vakmanschap voor een laatste keer in The Dark Knight, door een formidabele Joker neer te zetten.
Dat de Joker een psychopathische moordenaar is, weten trouwe Batman-lezers onder andere uit het verhaal A Death in the Family, waarin hij de tweede Robin doodslaat met een koevoet. Het merendeel van de Batman-verhalen is de Joker echter niet veel meer dan een vervelende grappenmaker. Jack Nicholson bracht ons een eigengereide interpretatie van het personage in Batman van Tim Burton. De rol van de megalomane moordenaar leek hem op het lijf geschreven en borduurde voort op eerder gespeelde personages als Jack Torrance uit The Shining (Stanley Kubrick, 1980). Niets ten nadele van Jack Nicholson, maar door de grappen en grollen ging er nergens een dodelijke dreiging uit van zijn Joker.

Angstaanjagend en onvoorspelbaar
Ledgers Joker daarentegen is vleesgeworden anarchie: hij creëert chaos door mensen in extreme situaties te brengen waarin de regels van alledag niet meer gelden. Zijn motieven zijn ondoorgrondelijk en daarom onvoorspelbaar. De Joker heeft duidelijk plezier in het moorden – dat maakt hem angstaanjagend en levensbedreigend. Om Ledgers Joker lachen we uit pure doodsangst.De relatie tussen Batman (Christian Bale) en de Joker wordt duidelijk verwoord door de schurk: ‘You complete me.’ Batmans aanwezigheid maakt het bestaan van de Joker zinvol. Ze staan respectievelijk voor Orde versus Chaos. Een onstabiel evenwicht dat met de juiste druk van de Joker kan doorslaan in een alles vernietigende chaos.
Papa is boos

Bijzonder sterk is het feit dat de geschiedenis van de Joker in het ongewisse wordt gelaten. Regisseur Christopher Nolan (die ook Batman Begins uit 2005 maakte) verklaart niet waar de grimmige grappenmaker vandaan komt. Al geeft de Joker zelf maar al te graag uiteenlopende verklaringen voor zijn uiterlijk op het moment dat hij de monden van zijn slachtoffers met een mes bewerkt tot de herkenbare grijns. Als de Joker op zoek naar Harvey Dent een fundraiser binnenstormt, pakt hij een van de rijke mannen uit de menigte vast. ‘Weet je,’ verzucht hij, ‘je doet me aan mijn vader denken. Ik haatte mijn vader!’ Daarna zet de Joker een mes op de mond van de man.

Two-Face
In tegenstelling tot de geschiedenis van de Joker vormt de oorsprong van Harvey Two-Face de ruggengraat van het verhaal. Nauwgezet zien we hoe de rechtschapen openbare aanklager Dent (Aaron Eckhart) via een duister pad naar zijn gespleten persoonlijkheid wordt geleid.De warmbloedige vertolkingen van de cast en de goed uitgedachte karakters maken dat je meeleeft met iedere tegenslag die de personages te verduren krijgen. Gotham City mag dan een groots canvas zijn voor de avonturen van Batman, het zijn uiteindelijk een paar sleutelfiguren waar het drama om draait. Zelfs de bijrollen van Gary Oldman (Commissioner James Gordon), Michael Caine (Alfred de butler) en Morgan Freeman (Lucius Fox) staan als een huis. Maggie Gyllenhaal vertolkt de rol van de mooie Rachel Dawes.The Dark Knight zet door zijn rauwe realiteit alle voorgaande Batman-films in de schaduw. Er is niets terug te vinden van de speelse en toch wat kinderachtige interpretaties van Joel Schumacher, of het sprookjesachtige Gotham City van Tim Burton. Nolan toont ons een grimmige wereld. Hierin slaat Batman de Joker bijkans dood om hem te doen opbiechten waar hij Dent en Rachel gevangen houdt. De film heeft vanwege het explosieve geweld dan ook een keuring gekregen voor zestien jaar en ouder.

De prijs van gerechtigheid
Nolan neemt Batman heel erg serieus en maakte van The Dark Knight een bombastische film waarin de morele waarden van Batmans acties onder een microscoop worden gelegd. Welke opofferingen brengt zijn heldendom met zich mee? Hoeveel slachtoffers is de geheime identiteit van Bruce Wayne eigenlijk waard?Batmans acties tegen de onderwereld roepen extreme tegenreacties van de criminelen op, met als summum de Joker himself. Nolan weet de morele dilemma’s te verweven in een dramatisch verhaal dat nooit vaart verliest en enkele verrassende wendingen bevat. Wie zich overgeeft aan Nolans serieuze instelling, staat een bijzonder meeslepend epos te wachten. Met The Dark Knight is de superheldenfilm volwassen geworden.

Ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.

Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Column: Bouwjaar


Het noemen van het bouwjaar, het staat heel gewoon op een historisch gebouw dat al eeuwen meegaat. Maar Anno 2007 – een peuter, nee embryo onder de bouwsels in de historische binnenstad waarin ik woon… ik moest er even om lachen. Duidelijk een aannemer die vertrouwen heeft in de duurzaamheid van zijn bouwsels. Eigenlijk wel een positieve boodschap.
(Overigens, vind jij ook niet dat de garagedeur het geheel mooi afkleed? Lekker ruw en zó apart. Maar dat even terzijde.) Leeftijd
Bouwjaren, ze zijn wel belangrijk. Als je een auto koopt kan het een van de factoren zijn die meespeelt bij de keuze voor of tegen het betreffende voertuig. Hoeveel kilometers hebben het beestje doen verslijten? Of het wel of niet hebben van een klassieke status. Ook bij andere tweedehands producten kan de leeftijd een rol spelen. Hoeveel leven kan een oude computer nog in zich hebben?
Bij mensen speelt dit wel minder – extreme leeftijdsverschillen bij relaties daargelaten. Roddelbladen zijn bijvoorbeeld dol op grote leeftijdsverschillen tussen sterrenparen. Vooral als de dame in kwestie ouder is dan haar mannelijke partner. Andersom wordt dergelijk leeftijdsverschil al als minder schokkend ervaren. Oude mannen gaan al eeuwen met jongere vrouwen; dat is sociaal geaccepteerd. Een dubbele moraal is het natuurlijk wel.Huizen hebben daar gelukkig geen last van. Die kunnen helemaal niet oordelen. Lang blijven staan zodat het jaartal van bouwen respect afdwingt – dat is al moeilijk genoeg.

Categorieën
Boeken Strips

Boekrecensie: Het kan altijd erger

Bert Wagendorp en Jos Collignon zijn respectievelijk columnist en cartoonist voor de Volkskrant. Hun werk is nu gezamenlijk gebundeld in Het kan altijd erger.

Wagendorp heeft zijn schrijfpen ondergedompeld in een sarcastische inkt. Daarmee beschrijft hij het reilen en zeilen in Nederland en geeft hij op gepaste toon commentaar op de wantoestanden in dit land. Een land waar veel rapporten worden geschreven maar beslissingen tot het oneindige vooruit worden geschoven, waar oorlog aan het volk wordt versleten door hem op leugenachtige wijze als opbouwmissie te bestempelen en waar de luchthaven Schiphol allerlei geluidreductiemiddelen verzint om stiekem toch maar te kunnen groeien. Volgens Wagendorp is het maar droevig gesteld in ons kleine kikkerlandje – tijdens het lezen van de bundel werd menig eigen oordeel bevestigd.

Hoorspel
Hilarisch is het idee dat het Ministerie van Defensie twee jaar lang een hoorspel in Uruzgan gaat uitzenden om daar het kwaad (lees: opiumhandel) mee te bestrijden. Wagendorp schrijft: ‘Ik weet niet of u wel eens naar een Nederlands hoorspel luistert. Ik wel, per ongeluk. En ik denk dat we hiermee andermaal heel dicht tegen “marteling” aan zitten. Persoonlijk hoor ik in elk geval liever een gemeen hoge fluittoon of keihard Dries Roelvink – toch probate methodes om alles te bekennen.’ Enkele paragrafen later concludeert hij terecht dat we stapelgek zijn geworden.

Snedig commentaar
Ook geeft hij snedig commentaar op een van de vele verschenen rapporten, zoals De Staat van de Ruimte, Nederland zien veranderen. ‘Prachtig rapport trouwens,’ schrijft Wagendorp. ‘Ik heb me er uren mee vermaakt en viel van de ene verbazing in de andere. Als de Nederlander niet bestaat, en het Mooie Nederland evenmin, dan hebben we in elk geval onze rapporten nog om onze uniciteit te bewijzen.’
Politieke prenten

De cartoons van Jos Collignon doen wat betreft scherpte niet onder voor de teksten van Wagendorp. Collignon tekent al jaren politieke prenten. Dat doet hij met een penseel, wat een mooie losse lijnvoering oplevert. De cartoons slaan lang niet altijd op de column waar ze bij staan, en dat is wel een beetje jammer. Een bundeling van verschillende media werkt wat mij betreft het beste wanneer er een duidelijke wisselwerking tussen beide is. Dan kunnen cartoon en column elkaar immers versterken.

Houdbaarheidsdatum
Het nadeel van columns over de waan van de dag is natuurlijk dat deze een korte houdbaarheidsdatum hebben. Wie weet over een jaar nog wie Bokito was? De ‘film’ van Wilders zal hoogstens een voetnoot halen in de Nederlandse filmgeschiedenis. Zelfs Rita Verdonk zal op een mooie dag vergeten zijn. (Laten we het hopen.) De actualiteit biedt prima stof voor een column in krant of op interpret; gebundeld in boekvorm zijn de columns vooral geschikt als naslagwerk: wat gebeurde er dan precies in 2007-2008, papa? Voor de lange duur zijn vooral de teksten en cartoons over de Nederlandse volksaard interessant.Wie geen zin heeft om de Volkskrant open te slaan (wat ik me zo kan voorstellen) kan de cartoons van Collignon op zijn eigen site bekijken. Een verrassend volledige site: behalve een beknopte biografie, schetsen en ander werk staan er zelfs twee vakantiehuisjes in Frankrijk te koop. De cartoons van Collignon en de columns van Wagendorp staan ook op de site van de Volkskrant. En ja, je kunt natuurlijk ook gewoon de bundel aanschaffen: prima leesvoer voor in de trein.

Categorieën
Mike's notities

Format C

Sinds mijn computer doorbrandde werk ik op de laptop van de zaak. Een sympathieke Dell waarop ik menig artikel, column en recensie heb getikt. Maar nu mijn dienstverband ten einde is gekomen, moet ook dit stukje gereedschap worden teruggebracht. Het wordt tijd om afscheid te nemen. En dat niet alleen: er moet ook een andere computer worden aangeschaft. Daar heb ik door alle drukte de afgelopen weken geen tijd voor gehad, maar nu dringt de tijd. Tot overmaat van ramp ga ik van pc op Apple overstappen. Alleen op een Mac draait het montageprogramma Final Cut Pro immers. Mac versus pc
Nu werk ik al jaren op beide systemen – pc voor mijn plezier en het schrijfwerk, Apple voor videomontage – maar van huis uit ben ik een pc-hoofd. Apple lijkt te veel op een Fischer Price computer voor volwassenen. En dat gedweep van die Applegebruikers heb ik nooit goed begrepen. Een Mac is volgens de true believers veel beter dan een pc en crasht nooit. Vorige week heb ik drie keer een iMac laten crashen. Zal wel aan mij liggen.
Oké, ik geef toe dat ik uitkijk naar interpret met minder kans op een virus en lekker thuis video’s monteren. De voordelen van een Mac zie ik wel. En alles went natuurlijk. Als ik me eenmaal over mijn afkeer voor die stomme appeltje-toets weet te zetten en inzicht heb in de logica van Mac, zal alles prima gaan. Maar als ik me ooit als een Mac-Jehova ga gedragen, mag je me neerschieten.Geheugen
Geen tijd meer om te dralen of om over computersystemen te filosoferen. Ik maak mijn laatste backup. Het heeft iets pervers om de harde schijf van je computer volledig te wissen, om al je werk weg te vagen uit het geheugen van je computer, maar het is niet anders. Het werkgeheugen van een computer is sowieso al een bijzonder iets: iedere keer als je een pc opstart, krijgt hij zijn herinneringen ingeladen. Voor dat moment kan hij zich helemaal niets herinneren van wat er eerder is voorgevallen. Leven zonder kortetermijngeheugen.
Goed gereedschap is belangrijk voor iedere vakman; een goede computer dus ook. Het apparaat is een partner in crime, al kan hij zich er zelf niets van herinneren. Mijn Dell zal zich ook niets van onze samenwerking herinneren en gaat door naar een volgende eigenaar. Vaarwel lekkere Dell van me.Lees ook:

Categorieën
Strips

In Bruges: Ethiek, moord en een grimlach

In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing.

Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes.

Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

Grauw geweld met humor
Tot zover de opzet van het verhaal, want In Bruges is een zeldzaam verrassende film waarover je zo min mogelijk moet weten voordat je de bioscoopzaal ingaat (of je download aanzet – foei!). Het woord gangsterfilm roept enkele standaardassociaties op: het beeld van de stereotype familiebedrijven der spaghettivreters dringt zich meteen op, of de onderwereld van de coole – Tarantino-eske gangster. Wat betreft de typische Hollywood gangsterfilms van tegenwoordig dan; de Engelse gangsterfilm kent vooral veel grimmigheid à la Get Carter (Mike Hodges, 1971), maar ook een flinke dosis wrange humor. Regisseur en schrijver Martin McDonagh tapt vooral uit het laatste vaatje en mengt op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film.Ethiek en moord
Quentin Tarantino toonde in Pulp Fiction indertijd een vernieuwend beeld van twee gangsters tijdens hun dagelijkse routine. Op weg naar het huis van hun slachtoffers hadden ze gesprekken en discussies over alledaagse zaken – gesprekken zoals alle collega’s die normaliter voeren. McDonagh laat zijn gangsters filosoferen over de ethiek van hun vak: wie het leven van anderen eindigt voor geld heeft naar zichzelf toe immers heel wat te verantwoorden. Daarnaast handelen de gangsters volgens de regels van een erecode die bijna kinderachtig aandoet, maar op een surrealistische wijze toch klopt binnen de gepresenteerde verhaalwereld. Het is niet voor niets dat de hoteleigenares (Thekla Reuten) op een gegeven moment opmerkt dat Harry (Ralph Fiennes) – de groteske opdrachtgever van Ray en Ken – zich gedraagt als een opgeschoten jochie.

Theatraal
Regisseur Martin McDonagh maakte eerder de korte zwarte comedy Six Shooter (1995) waar hij een Oscar voor kreeg. Ook schreef hij prijswinnende toneelstukken. In Bruges is dan ook theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf.

De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door zijn vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.En dat is alles wat ik over In Bruges zal zeggen. Kijken maar.

Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Fotoblog

De eeuwige forens: Vechten tegen de slaap

Soms zweef ik in de trein tussen dromen en wakker zijnKnikkebollend tussen de waarheid
en een surrealistische wereld daarbuitenBij aankomst geen idee welke realiteit ik instap

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 1: De Smikkel te Haarlem

Het was op een mistroostige avond in december toen Gerard en ik, twee collega-journalisten, in een eettentje in Beverwijk zaten te eten. De maaltijd was net zo lauw als de ontvangst bij binnenkomst. We waren niet erg over dit etablissement te spreken.Eigenlijk zou je hier van tevoren voor gewaarschuwd moeten worden, vonden we. Het idee van kuttent.nl was geboren, nog voordat de laatste hap van de maaltijd was genomen. We zouden samen verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar. De Smikkel
Recent bezochten we de eerste eettent. De volledig willekeurige keuze viel op de Smikkel in Haarlem, op Kruisweg 57. We werden daar vriendelijk ontvangen door het personeel dat al aardig op leeftijd was. Hoewel we geen rollators voor de deur aantroffen, was dat gezien de klandizie eerder uitzondering dan regel, was zo ons vermoeden. Natuurlijk zeggen dat soort signalen niets over de maaltijd zelf.Gerard en ik namen allebei het weekmenu: Haassaté met pindasaus, salade en patat voor slechts 15 euro. Daarbij dronken wij een cola light en een kopje thee voor ondergetekende. Het oordeel
Hoewel het eten snel werd gebracht, waren Gerard en ik niet al te spreken over het kleine blaadje groen dat voor ‘salade’ doorging. (Gerard vond hem goed te eten, maar kon het groen slechts de kwalificatie summier meegeven.) Ook de saté van de haas was niet echt wat we ervan gehoopt hadden. De satésaus was noodzakelijk om dit droge stukje voormalig spring-in-het-veld weg te krijgen en een beetje smaak te geven. Ook werd er standaard geen mayonaise meegeleverd om de bleke frieten wat op te fleuren.
De Smikkel kreeg 3 van de 5 kutten toebedeeld, met een halve kut aftrek omdat het personeel erg vriendelijk was en de service snel. Eindscore De Smikkel: 2.5 kutten.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: De hel van Rwanda

Genocide is moeilijk voor te stellen. Het uitmoorden van een geheel volk gaat immers het begrip te boven. Wie daar een boeiend fictief verhaal over wil maken moet van goeden huize komen.Tussen april en juli van 1994 werden in Rwanda meer dan een miljoen Tutsi’s vermoord door Hutu-landgenoten. Interventie van de internationale gemeenschap bleef uit, omdat politici het niet eens konden worden of de term genocide op de situatie van toepassing was. Cécile Grenier deed extensief onderzoek naar de genocide in Rwanda en voelde de behoefte om het verhaal van de slachtoffers in stripvorm te vertellen. ‘Al op die heuvels voelde ik de aandrang tot een strip,’ schrijft ze in de inleiding, ‘een ingetogen en krachtig medium om het onzegbare over te brengen, om te delen wat je nooit op het nieuws ziet en wat de cijfers nooit vermelden: het leven van mensen gevangen in de actualiteit.’Grenier schreef samen met Ralph het script voor de strip De Hel van Rwanda ’94. Ze hebben de research van archiefmateriaal en ooggetuigenverslagen van die zwarte periode omgezet in een dramatisch verhaal over de Rwandese Mathilde die haar drie kinderen probeert te beschermen tegen moordlustige Hutu’s en Franse soldaten. Het relaas is vormgegeven door de delicate potloodlijnen van illustrator Pat Masioni. De met pastellen ingekleurde en gedetailleerde tekeningen doen recht aan het kleurrijke Rwandese landschap.Geforceerd
Helaas weten de stripmakers de aandacht van de lezer niet vast te houden. Mathilde staat in de strip symbool voor alle slachtoffers, maar wordt daardoor nooit een volmondig personage. Daarvoor functioneren de scènes in het verhaal te veel als schoolvoorbeelden van de gruwelijkheden die de Tutsi’s zijn aangedaan. De dialogen zijn vooral gericht op het overbrengen van informatie en voelen geforceerd aan. Zoals de scène waarin Mathilde droomt over de geboorte van haar zoon. Tijdens de bevalling zegt de dokter: ‘Een mooie baby, Mathilde! Je zult van hem gaan houden, ook al is hij geboren uit een verkrachting!’Schoolboek
Grenier en Ralph neigen te veel naar het geven van een geschiedenisles. Meer dan naar het vakkundig vertellen van een stripverhaal. Grenier weet haar punt dan ook beter over te brengen in de informatieve tekst achterin de uitgave, waarin in grote lijnen de geschiedenis van Rwanda wordt verteld. De historische achtergrond biedt de broodnodige context voor het beeldverhaal.Als inleidend studieboek dat een voorzichtige indruk moet geven van wat zich heeft afgespeeld in die maanden van 1994 is De Hel van Rwanda geslaagd. Als boeiend stripverhaal blijft het werk vooral in goede bedoelingen steken en schiet het te kort. In Nederland werd De Hel van Rwanda recent uitgebracht door uitgeverij Xtra. Inmiddels is in Frankrijk al het tweede deel verschenen.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Mike's notities

Loonsverhoging…

Als ik na een lange nacht monteren van webfilmpjes voor Sensation White thuiskom, ligt er een brief van mijn vorige werkgever op me te wachten. De directeur meldt mij dat ik vanaf deze maand een aardige loonsverhoging krijg. Een paar dagen geleden had ik mijn laatste werkdag.Isn’t it ironic… don’t you think.

Sensation, voor het begin van de show.
De kwallen hangen er al.

Lees ook: Laatste werkdag.

Categorieën
Mike's notities

De laatste werkdag

Mijn werk is mijn werk niet meer. Niet meer sinds afgelopen maandag – mijn laatste werkdag. Het zat er al een tijdje aan te komen: nauwgezette planning leidde tot die laatste dag. En toch voelt het een beetje gek.Het voelt een beetje als een laatste schooldag, of welke laatste dag dan ook. (Nou ja, behalve de eeuwige laatste dag dan, dat lijkt me – als iemand die niet van plan is te reïncarneren – toch heel andere koek.) Een laatste werkdag betekent afscheid nemen van collega’s, wetende dat je het merendeel nooit meer zult zien en dat je contact met de rest snel zal verwateren. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk. Nooit meer naar school/nooit meer naar die ene werkplek.Something new…
Het was mooi geweest vond ik: tijd voor iets nieuws. Tijd om de weg in te slaan die ik graag wilde bewandelen. Dwalingen kunnen je op interessante plekken brengen, maar uiteindelijk moet je toch de hoofdweg des levens weer opzoeken wil je ooit nog op de juiste bestemming aankomen. Al maanden spookte het idee van ontslag nemen door mijn hoofd. Dingen veranderen. Mijn functie ook. En de vacature die ik ooit had gelezen, herkende ik nog maar deels terug. De taken die de baan zo aantrekkelijk hadden doen lijken, waren verdwenen. Wat overbleef was vooral routine.Ontslagbrief
Ontslag nemen vereist dat je bepaalde protocollen in acht neemt. Zo moet je via een officiële ontslagbrief je vertrek aankondigen. Daarin moet in ieder geval staan dat je je baan opzegt en per wanneer. Wie goede referenties wil, schrijft nog wat aardigs in de brief, geeft de boodschap een persoonlijk tintje.Eigenlijk doe je zo’n laatste dag niet zo heel veel. De lopende zaken overdragen aan een collega, afscheid nemen van medewerkers en je bureau opruimen. Taart eten, napraten en dan is het zover. Niet langer dralen, gewoon die deur uitstappen. De weg vervolgen.
Weggaan geeft altijd een vreemd gevoel. Ik voelde me de avond van mijn laatste werkdag een beetje leeg van binnen. Onwennig. Moest alles nog even afsluiten en vooral loslaten. De volgende ochtend werd ik alweer fris wakker. De nacht had afstand gecreëerd. Binnenkort zit er iemand anders op mijn werkplek, te werken aan mijn site. Niemand is onmisbaar. Een hele troost.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Playmobil expo: Speelgoed als kunstobject

Melig, maar best leukHet lijkt een beetje gek om naar uitgestald speelgoed te kijken, al ware ze kostbare museumstukken. Wie bekommert zich immers nog om zijn treintjes, lego en Playmobil sinds hormonen, meisjes en alcohol hun intrede deden? Speelgoed is slechts voor kinderen en nerds, nietwaar? De samenstellers van de expositie ‘De Wereld van Playmobil’ moeten daar anders over gedacht hebben.Het is interessant om te zien hoe weinig Playmobil door de jaren heen is veranderd. De plastic poppetjes lachen nog net zo guitig als op de dag dat Hans Beck, het hoofd van de afdeling ontwikkeling van de firma Geobra Brandstätter, de figuurtjes begin jaren zeventig ontwierp. Er zijn wel kleine verschillen: de handen konden eerst nog niet draaien; de eerste vrouwelijke poppetjes hadden nog geen borsten. De ontwerpers negeerden tijdelijke trends, waardoor het design van de Playmobil-figuurtjes iets tijdloos hield. Al werd het assortiment wel uitgebreid en kregen de poppetjes nieuwe kleuren, kleren en haardrachten en accessoires.In de tentoonstelling zijn de Playmobil-figuurtjes – cowboys, piraten, astronauten en meer eigentijdse poppetjes – opgesteld in bijpassende decors. Kinderen (en hun ouders) kunnen spelen met de verschillende thematische speelsets. Daarnaast draaien er digitale animatiefilms met het speelgoed in de hoofdrol. Dat deze voor kinderen zijn bedoeld en daarmee een hoog Disneygehalte hebben mag duidelijk zijn. Toch is het vermakelijk om de houterige poppetjes op avontuur te zien gaan.Beatles
Ook zijn oorspronkelijke ontwerptekeningen te zien en enkele kunststukken die geïnspireerd zijn door Playmobil. The Beatles als Playmobil-figuurtjes op het zebrapad van Abbey Road… dat is net zo melig als een film met de Muppets.De tentoonstelling beslaat een verdieping in het Museum van de Twintigste Eeuw, dat gehuisvest is in een oud pakhuis in het Noord-Hollandse Hoorn. De tentoonstelling is van bescheiden formaat, maar groot genoeg om er een half uurtje te vertoeven.Museum op zolder
Wandelend langs de verschillende uitgestalde figuurtjes moest ik automatisch terugdenken naar mijn Playmobil speelgoed. Sommige poppetjes herkende ik van toen. Nostalgie is een van de pijlers van het Museum van de Twintigste Eeuw, waar alledaagse voorwerpen en producten uit de vorige eeuw tentoongesteld staan. De geschiedenis van het leven van alle dag wordt zo op een beeldende en aansprekende manier getoond. Het design van alledaagse voorwerpen kan immers ook een kundig kunststukje zijn wat de moeite van nadere beschouwing waard is.Daarom de volgende tip: werp dit weekend eens een blik op je rommelzolder en haal al je oude speelgoed uit de doos. Maak je oude speelkameraadjes schoon. Schilder hier en daar een achtergrondje voor bij de Playmobil-huisjes en stel de poppetjes mooi op. Licht het geheel sfeervol uit met een paar spotjes: je eigen expositie vol jeugdherinneringen is een feit. Reken tot slot tien cent voor iedere bezoeker om het ouderwetse gevoel van jeugdig entrepreneurschap volledig op te roepen.Mocht het geen succes zijn, dan heb je in ieder geval goed op een rijtje wat je de volgende Koninginnedag wil verkopen.‘De wereld van Playmobil’ is te zien tot en met 26 oktober 2008.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Bloggen

Weblogs: Eeuwig Weekend – Dagelijks media, cultuur en welbehagen

Vanaf 1 juli 2008 gaat EeuwigWeekend.nl van start. Een website over media & cultuur in de ruimste zin des woords. Een enthousiast team redacteuren vult dit stukje internet dagelijks met bijdragen over film, muziek, nieuwe media, games, strips en literatuur. Daarnaast verschijnen er columns, cartoons, foto’s, animaties, video’s en audio. Zo kun je elke dag een dosis weekend tot je nemen.Menno Kooistra en Michael Minneboo voeren de hoofdredactie van de site. Kooistra is RTV webcoördinator en freelance illustrator. In 2007 verscheen onder zijn initiatief en auspiciën de horrorstripbundel ‘Bloeddorst’. Minneboo is audiovisueel programmamaker, journalist en filmwetenschapper. Zijn schrijfwerk verscheen onder meer in de Filmkrant, Myx Stripmagazine, Intermediair en de website comicbase.nl. “Eeuwig Weekend is een vrijplaats voor doorwrochte artikelen over films, strips en literatuur en een podium voor schrijvend en tekenend talent,” legt Minneboo uit. “Daarnaast willen we dat er iedere dag iets nieuws te lezen valt voor de bezoekers. Elke dag een beetje weekend dus.” “We zijn EeuwigWeekend.nl begonnen omdat we een site als deze miste op het web,” zegt Kooistra. “Uiteraard zijn er websites die zich ook met media en/of cultuur bezighouden, maar wij willen met een groep professionele schrijvers, webexperimentalisten en cartoonisten een digitaal platvorm creëren waar achtergrondartikelen naast strips en cartoons staan. We willen de mogelijkheden van het internet tot het uiterste benutten. Eigengemaakt werk naast recensies in multimediale vorm. Dát is de meerwaarde van Eeuwig Weekend.”Prominente leden van het Eeuwig Weekend-team zijn onder andere journalist en woordkunstenaar Jaap Stiemer, cartoonist Hallie Lama, schrijver Peter Schuite, illustrator Mattt Baay en AboutBlank.nl redacteur Aukje.EeuwigWeekend.nl start 1 juli 2008.Wacht daarom niet langer en klik door naar www.eeuwigweekend.nl!