Het begon een paar maanden nadat ik was begonnen met bloggen: blogdrift. Zin om te bloggen, soms zelfs zonder dat ik echt een onderwerp had om over te schrijven. De behoefte om me te uiten in woorden. Lekker wegtikken op het toetsenbord. In principe kun je overal over bloggen. Dagelijkse bezigheden, een ervaring in de file, een boek dat je hebt gelezen, een film, een fout televisieprogramma, stoppen met roken, vakantieavonturen, je katten, het bloggen zelf…
Blogwaardig
Ik betrap mezelf er vaak op als ik ergens ben, bijvoorbeeld op een festival of een expositie, dat ik me afvraag of het onderwerp blogwaardig is en welke invalshoek ik zal kiezen voor m’n stukje. Soms is het bloggen zelfs aanleiding om ergens heen te gaan: ‘Dat levert wellicht een leuk stukje op..’ En zelfs als het niet mijn intentie is om ergens over te bloggen, dan beginnen bij thuiskomst mijn vingers toch te jeuken. Opeens schiet me een openingszin te binnen, of begint in mijn hoofd een tekst terloops vorm te krijgen. De neiging om alsnog een blogje te posten, is dan vaak niet te onderdrukken. Festival de Beschaving
Vorig weekend bezocht ik met L. Festival de Beschaving. Een alternatief festival dat rondom het terrein van Vredenburg Leidsche Rijn (ja,ja, in Utrecht) plaatsvond. Prima aanleiding voor een stukje zou je denken. Toch besloot ik er op voorhand niets over te schrijven. De wetenschap dat ik geen evenwichtig beeld hoefde te geven van hoe het festival was, werkte bevrijdend. Nu kon ik gewoon terloops het terrein verkennen en weggaan zonder van alles kennisgenomen te hebben.Ik hoef niet met de juiste superlatieven te beschrijven hoe het was om Kate Nash live te zien. (Viel nogal tegen. Niet Nash zelf, maar het geluid in de Rabobank-tent was veel te schel en zodanig slecht afgesteld, dat we na een paar nummers de tent verlieten.) Ook hoef ik mijn teleurstelling over de preview van het GDMW festival niet in woorden uit te drukken. (Deze preview was gesitueerd in de bovenfoyer van Vredenburg. De locatie van de presentatie leek op het laatste moment nog even in elkaar te zijn gezet en maakte geen verzorgde indruk. Een groep stoelen stond gericht op een armzalig podiumpje waarop mensen hun teksten voordroegen of hun liedjes zongen. Op een beamer die te dicht bij de muur stond en daarom niet groter projecteerde dan de gemiddelde televisie, waren de animaties en filmpresentaties te zien.) Maar goed, bloggen over Festival de Beschaving hoeft ook helemaal niet. Anderen hebben het festival al uitvoerig behandeld. Zie bijvoorbeeld deze recensie in OOR, de lovende recensie op NU.nl en dit verslag in de Revu, waarin ook een paar opmerkingen worden gemaakt over de slechte geluidskwaliteit op het festival. Soms best lekker: de blogdrift negeren en anderen het werk laten doen.
Lees ook: