Categorieën
Film

Holland Animation Film Festival 2008

Animatie omvat natuurlijk veel meer dan alleen de kindercartoons op Jetix of de avondvullende speelfilms van Disney. Animatie is overal, in videoclips, games, motion graphics in tv-programma’s tot computergegenereerde superhelden op het witte doek. Het Holland Animation Film Festival laat zien wat de wereld van animatie allemaal omvat.Deze week vindt van 5 tot en met 9 november voor de twaalfde maal het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats in Utrecht. Het doel van het HAFF was sinds de eerste editie in 1985 vrijwel hetzelfde, namelijk aandacht generen voor de animatiefilm. Gerben Schermer, de directeur van het festival, lichtte dit bij de vorige editie tijdens een interview toe:‘We gebruiken competities als marketingcomponent. Korte animatiefilms krijgen zelden aandacht. Een festival biedt de juiste reuring en maakt het voor de pers interessant. Daarnaast zijn we als festival toch een beetje een curator van de animatiefilm geworden.’Omdat de wereld van animatie veel meer omvat dan slechts animatiefilms, verschuift de focus van het Holland Animation Film Festival de laatste jaren ook steeds meer naar een festival voor animatiefilms én motion graphics, specialeffects, gemanipuleerd beeld en andere hybride beeldvormen. In het hoofdprogramma is er ruimte voor nieuwe ontwikkelingen op animatiegebied onder de noemer The Cutting Edge. The Cutting Edge gaat over de wisselwerking tussen film, beeldende kunst, games en internet. Natuurlijk is er ook voldoende aandacht voor traditionele animatie zoals klei-animatie: de speciale gast van dit jaar is Peter Lord, de medeoprichter van Aardman Animations. Mocht dat je niets zeggen: Aardman is de studio achter Wallace & Gromit. Mocht je dat nog steeds niets zeggen, dan kan een bezoek aan het HAFF dit jaar zeker geen kwaad.Wat het gehele festival in petto heeft, kun je op de site van het HAFF lezen. Hier alvast een bescheiden selectie van enkele opvallende animatiefilms uit het festivalprogramma.Peter en de Wolf
Peter & The Wolf van Suzie Templeton is gebaseerd op het wereldberoemde verhaal en de muziek van Sergei Prokofiev. De kracht van deze Oscarwinnende animatie zit hem dan ook niet in het verhaal, dat wel wat gemoderniseerd is en hier en daar afwijkt van de klassieke versie. De schoonheid van deze film zit hem in de prachtige stop-motion animatie.De personages hebben zeer realistische mimiek: wanneer de Wolf Peters favoriete eend een kopje kleiner bijt, is de ontzetting van het gezicht van deze geanimeerde jongen duidelijk te lezen. De dieren in deze film hebben tevens menselijke expressies. Dit is niet ongewoon in animatie: Disney is er immers groot mee geworden. Toch weten de eend en de kat op eigenwijze de kijker te charmeren.Peter & The Wolf.
Phantom of the Cinema
Animatie van een compleet andere soort is de korte film The Phantom of the Cinema van de Nederlander Erik van Schaaik. Zodra tijdens de projectie de film The Phantom of the Cinema breekt, zijn we getuige van hetgeen zich achter het bioscoopdoek afspeelt. We zien een schimmenspel waarin de toiletjuffrouw, de operateur en de bioscoopdirecteur de hoofdrol vertolken. Van Schaaik toont ons drie aan elkaar grenzende ruimten: de projectiekamer, het toilet en de werkkamer van de directeur. Terwijl de directeur een erotische film met de toiletjuffrouw tracht op te nemen, doet de operateur verwoedde pogingen om de film opnieuw op te starten. Bij iedere poging is de filmrol meer gehavend. Ook wordt de ravage achter de schermen alsmaar groter.Veel van de humor in deze animatie komt voort uit de vormgeving: schaduwschimmen acterend in het drieluik achter het witte doek. Waarbij Peter & The Wolf vooral zoveel mogelijk realisme wordt nagestreefd, zoeken de makers het in The Phantom of the Cinema vooral in vlakke, bijna abstracte, figuren. Slechts één keer doorbreekt de regisseur zijn opzet door ons in 3D animatie te tonen wat de cameralens van de directeur opneemt. De lens scheurt door het witte doek van de bioscoop en toont het publiek (wijzelf dus) dat vol verwachting naar de camera staart. De animatiefilm is gekozen als Nederlandse inzending voor de Academy Award Best Short Animated Film.Hieronder de trailer van The Phantom of the Cinema:

Chainsaw
Chainsaw is een 25 minuten durende animatie waarvan het verhaal je op verrassende plekken brengt. In deze bijzondere vertelling vormt de kettingzaag de rode draad, al gaat het hier uiteindelijk om een liefdesverhaal dat enkele decennia beslaat. De film begint met een instructievideo over hoe men het beste de kettingzaag kan hanteren, gedemonstreerd door bomenzager Frank. Na een kort intermezzo over de stier Chainsaw, verdiept het verhaal zich in een romance tussen Ava, de vrouw van Frank, en een stierenvechter – een liefdesgeschiedenis die parallel loopt met die van Ava Gardner en Louis Miguel Dominguin, de stierenvechter die Ava uit de handen van zanger Frank Sinatra stal.Chainsaw bestaat voornamelijk uit 2D animatie en combineert op inventieve wijze collagetechnieken en archieffilmmateriaal van bestaande personen. Daarbij hebben de makers live-action beelden gebruikt om de animatie te perfectioneren. De live-action acteurs zijn via de rotoscoop techniek overgetrokken. Dit maakt dat de personages vloeiend bewegen.
Chainsaw.De Blije Boodschap
Animatie wordt ook vaak ingezet om de Blijde Boodschap te verkondingen. Dat kan een reclame zijn voor een bepaald cola-merk bijvoorbeeld, maar ook een animatie met een maatschappelijke boodschap. Dit soort producties komen ook voor in het programma van het HAFF.Amnesty International liet Philippe Grammaticopoulos de spot Signature maken. Hierin worden mensen uit penibele situaties bevrijdt door een handtekening die in een blauwe wolk verschijnt. Zoals het kind dat aan een verkrachter weet te ontsnappen door in de blauwe wolk weg te vliegen en de Tibetaanse monniken die het geweervuur van tanks kunnen omzeilen dankzij de portaal die in de blauwe wolk verschijnt. Een creatieve oplossing om te verbeelden hoe Amnesty – naar eigen zeggen – te werk gaat. Natuurlijk zit de werkelijkheid niet zo simpel in elkaar, maar het mooie aan animatie is natuurlijk dat je alles kunt maken. Kijk maar:
Deze post is ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Film Mike's notities

Halloween 2008: Elke dag een dosis horror

Vandaag is het 1 november. Halloween, Allerheiligen, de avond der doden, trick or treat – het is weer voorbij. Maar dat hoeft natuurlijk niet…

Halloween Jack

Dit jaar waren er door de griep voor mij geen extravagante verkleedpartijen, maar gezellig horrorfilms kijken. We begonnen de avond met het flauwe Dance of the dead van Gregg Bishop, waarin een stel zombies een high school prom crashen. Gevolgd door een vijftal minuten van Brides of Dracula van de oude Engelse horrorstudio Hammer. Ik had wel zin in wat ouderwets bijtwerk van Dracula, maar de rest wilde toch liever iets meer van deze tijd. Dat werd de remake House van Robby Henson. Maar ook die viel erg tegen. Geef mij het origineel maar. Gelukkig staan er nog altijd nog een paar klassiekers in de kast op de horroravond te redden. Evil Dead 2 van Sam Raimi blijft leuk en verrassend. En een prima flick om een halloweenavond mee af te sluiten. Elke dag horror
Toch hoeven wat mij betreft de gesneden pompoenen niet bij het grafvuil. Het is immers jammer om maar één avond in het jaar te genieten van scherp gesneden horror. Dankzij Halloween dit jaar heb ik de smaak weer te pakken: waarom niet iedere dag een dosis horror? Horror ligt immers constant op de loer en lang niet alleen in de filmcollectie. (Wat te denken als McCain president wordt? Of Rita Verdonk in de Playboy staat? Of we toch daadwerkelijk in een diepe recessie terechtkomen? Of je buurman doorslaat en met een shotgun voor je deur staat omdat hij niet van je muziek houdt?)
Fout snoepgoed
Bovendien wil ik de aangeschafte boeken over Halloween uitlezen. In The ABC stond vrijdag een gezellig tafeltje met boeken over dit onderwerp gedekt. Ik kon Death Makes A Holiday: A Cultural History of Halloween, van David J. Skal niet laten liggen. En het boek begint al goed met een anekdote over Clark O’Bryan die het snoepgoed van zijn eigen kinderen vergiftigde om het verzekeringsgeld te kunnen innen. Op zijn geweten drukt de dood van zijn eigen zoon. Horror is werkelijk overal. Ook thuis.
Dus: duik in je horrorcollectie of bekijk die Burton-films nog eens. En geniet, bibber en verwonder je.Behoefte aan verse horror? Deze week was het Horror 4-daagse op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities Video

Halloween video

De Amerikanen trekken duidelijk de kar met snoepgoed als het om Halloween gaat. Op YouTube zijn een paar aardige video’s te vinden omtrent mijn favoriete feestdag. Hieronder staan er een paar. Stephen Lynch zingt over Halloween:

De geschiedenis van Halloween volgens National Geographic. Vooral het creatieve gebruik van oude prenten en nieuw geschoten beeldmateriaal om het verhaal te verlevendigen, spreekt mij erg aan.

Halloween awakening: Een hij-doet-het-zelf-wel pompoen.

Een Buffy Halloween. In zo’n overzichtje mag een video’tje van Buffy the Vampire Slayer natuurlijk niet ontbreken. In de tv-show werd ieder seizoen een speciale aflevering gewijd aan Halloween. Er zijn meerdere zelfgeknutselde video’s online te vinden. Deze bevat het nummer ‘This is Halloween’ zoals het in The Nightmare before Christmas is gebruikt:

En tot slot, omdat Halloween vooral om te lachen is, de recente clip van Panic At The Disco: It’s Almost Halloween. Het nummer heeft een aardige sixtiesvibe en is zo slecht nog niet. De humor van de clip zit vooral in het hoge amateurgehalte. Ook zijn er een paar aardige beelden te zien van een studenten Halloweenfeestje – want hoe goed je ook je best doet om je stijlvol aan te kleden, na een paar uur drank en hossen zien de meeste Halloweenkostuums er toch wat lullig uit. Enjoy.

Categorieën
Boeken

Schrijfblog: NaNoWriMo gaat weer van start

Als je dacht dat een strip van 24 pagina’s binnen een etmaal tekenen gekkenwerk is, dan vergis je je. Het kan nog veel gekker. In de maand november is het namelijk weer tijd voor NaNoWriMo. Dit staat voor National Novel Writing Month.Dit is sinds 1999 een jaarlijks evenement waarin participanten geacht worden om binnen één maand een roman van 50.000 woorden te schrijven. Dat betekent meer dan 1600 woorden per dag op papier stellen. Waarom? Op de site van NaNoWriMo wordt het uitgelegd:

The reasons are endless! To actively participate in one of our era’s most enchanting art forms! To write without having to obsess over quality. To be able to make obscure references to passages from our novels at parties. To be able to mock real novelists who dawdle on and on, taking far longer than 30 days to produce their work.

Kwantiteit!
De organisatie benadrukt dat het draait om kwantiteit, niet om kwaliteit. Het gaat om de uitdaging. En om te kunnen zeggen dat je een roman hebt geschreven. De wedstrijd is dus voor iedereen die ooit heeft gezegd: ‘Op een dag schrijf ik een boek’. Dat moment is voor hen aangebroken.
Een deel van de deelnemers zal de eindstreep niet halen. Voor wie dat wel lukt, is publicatie niet gegarandeerd. Al meldt de site van NaNoWriMo wel een lijst met boeken die in druk zijn verschenen. Een ervan werd een bestseller op de lijst van The New York Times. Mocht je de uitdaging aan willen om van je schrijfkramp af te komen, surf dan naar deze site. In Nederland kun je meedoen via The American Book Center. Zij hebben vrijdag 31 oktober een kick-off die bestaat uit een spoedcursus van Nico Janssen & Lisa Friedman.Minstens één boek
Ook ik ben zo’n type dat zegt ooit een boek te zullen schrijven. Maar dat zal niet deze maand worden. Eerst maar eens verder tikken aan Project Manic. En die recensie voor EeuwigWeekend moet ook nog af….Bekijk ook het gesprek met Natasja van Loon over haar schrijverschap.

Categorieën
Strips

Schetsje: De overijverige slager

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Burn After Reading

Stel, je hebt nog nooit een film van de Coen Brothers gezien en je maakt bij het kijken van Burn After Reading, de nieuwste flick van deze creatieve broers, voor het eerst kennis met de vreemde personages, absurde situaties en droge, ietwat bizarre humor.Kijk, daar ga ik alweer: wanneer een filmmaker een herkenbare stijl heeft, is het haast onmogelijk om zijn nieuwste film niet te vergelijken met voorgaande producties en te analyseren hoe deze past in de rest van het oeuvre. En de Coen-brothers hebben in de afgelopen 24 jaar al een indrukwekkend oeuvre van mooie films opgebouwd, zoals: Blood Simple, The Big Lebowksi, Fargo, The Hudsucker Proxy en vorig jaar nog No Country for Old Men. Allemaal films met een herkenbare stijl en vaak ook dezelfde acteurs.Personages met een tic
Ethan en Joel Coen lokken met Burn After Reading het maken van vergelijkingen zelf ook een beetje uit. Zo hebben ze oudgedienden Frances McDormand en George Clooney ingehuurd. Sterker nog: ze hebben de rollen speciaal voor deze sterren geschreven. Clooney speelt net als in O, Brother Where Art Thou? en Intolerable Cruelty een dommig personage met een tic. In de eerste was hij geobsedeerd door zijn haar, in de tweede waren het tanden en in Burn After Reading heeft Clooney een obsessie voor interieurdesign. Daarbij is hij een dwangmatig hardloper.Eigenlijk zijn alle personages in Burn After Reading simpele zielen die foute keuzes maken. Osborne Cox (John Malkovich) is zo’n simpele ziel. Wanneer de analist van de CIA wordt gedemoveerd vanwege zijn drankprobleem, neemt Cox verongelijkt ontslag om zijn memoires te schrijven. Dit is reden genoeg voor zijn vrouw (Tilda Swinton) om een echtscheiding aan te vragen. Ze gaat ervan uit dat haar minnaar Harry Pfarrer (Clooney) nu met haar zal trouwen. Ondertussen wil Linda Litzke (McDormand), heel graag onder het mes bij de plastisch chirurg om de lichamelijke tekenen van de middelbare leeftijd weg te laten snijden. (Dat ze haar lichaam ook strakker kan trainen in de sportschool waar ze werkt, komt niet in haar op.) Via internetdates probeert ze de ware te vinden. Wanneer een computerschijfje van Cox vol met vertrouwelijke informatie in de handen van haar fitnesscollega Chad Feldheimer (Brad Pitt) komt, besluiten ze het schijfje tegen een vergoeding terug te geven aan Cox. Waarom zou een goede daad immers niet goed betaald kunnen worden? Wat volgt is een humoristisch kat-en-muis-spel tussen de verschillende personages, waarbij paranoia en bedrog hoogtij vieren.Paranoia
Het geheel speelt zich in Washington DC, wel vaker de achtergrond voor verhalen over spionage en (staats)geheimen. De Coen Brothers brengen deze elementen naar het leven van alledag, waar paranoïde burgers zich laten leiden door hun eigen waanideeën.De filmmakers nemen de paranoia van de Amerikanen flink op de hak en tonen verwarde CIA-agenten die geen idee hebben wat er precies aan de hand is. Brad Pitt speelt een oerdomme, maar sympathieke gezondheidsfreak met een foute blonde kuif. Neurotisch kauwgom kauwend en Gatorade slikkend speelt hij het spionagespelletje mee al heeft hij geen idee in welk wespennest hij terecht is gekomen. Malkovich slaat volledig door en ziet er hilarisch uit als hij in zijn kamerjas met een bijl op een van de personages inhakt.In wezen proberen alle personages zich door een midlife-crisis te slaan. Allen verlangen ze ernaar zichzelf te veranderen, maar deze verandering brengt vooral destructie. Niet alleen lopen de relaties en de auto’s van de personages flinke blikschade op, ook de zelfgemaakte seksstoel van Harry Pfarrer zal de film niet overleven.Leuk, maar…
Alle klucht levert een vermakelijke film op die op sommige momenten flink doet schaterlachen. Maar als een Coen Brothers-film – een vergelijking is toch onvermijdelijk – valt Burn After Reading wat tegen. Daarvoor zijn het scenario en de grappen net niet scherp genoeg en de vorige films in dat opzicht beter. De onwetende bioscoopbezoeker zal zich met deze film echter prima vermaken.

Burn After Reading draait vanaf 30 oktober in de bioscoop. De recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film

Ha-Ha-Halloween

Ja, vrijdag de 31ste is het weer zover: Halloween! Wat mij betreft de leukste ‘feestdag’ van het jaar. Voor mij geen Sint Maarten, want daar ben ik veel te oud voor. En snoep is niet aan mij besteed. Halloween, de avond dat volwassenen verkleed lekker uit de band mogen springen.

Sleepy Hollow

Het Halloweenfeest is de laatste jaren prominent aanwezig in de Nederlandse contreien. Criticasters zullen zeggen dat dit het zoveelste commerciële onzingedoe is dat uit de Verenigde Staten is overgewaaid. Nou boehoe, doe je toch lekker niet mee? Tim Burton, graven en horror
Halloween heeft voor mij alles te maken de wereld van Tim Burton, horrorfilms en duistere doch pittoreske kerkhoven. Het is vooral de visualisatie van Burtons films die doet denken aan Halloween. Burtons films zijn altijd herkenbaar vormgegeven en gestileerd. In feite worden alledaagse omgevingen op vervreemde wijze weergegeven waardoor het lijkt alsof de verhalen zich afspelen in een andere wereld, niet zelden de setting van een gotisch sprookje. Daarnaast heeft Burton natuurlijk een paar echte Halloweenfilms gemaakt, zoals The Nightmare Before Christmas, Sleepy Hollow en in zekere zin Corpse Bride.

Sleepy Hollow

The Nightmare Before Christmas

Uiterlijk vertoon
De aankleding van het feest spreekt mij in het bijzonder aan: de pompoenen, mistige en grauwe graven, spinnenwebben – dat soort werk. Daarbij ben ik altijd al gefascineerd door gekostumeerde volwassenen in theatrale outfits, wat deels mijn interesse in superhelden verklaard. Maar dat even terzijde. L’Histoire
Om wat meer van de oorsprong van dit feest te weten te komen, kocht ik recent het boekje Halloween: From Pagan Ritual to Party Night van Nicholas Rogers. Het epistel heeft een academische toon en is een beetje taaie korst. Halloween heeft zijn oorsprong in het Keltische festival Samhain, maar zoals geldt voor de meeste tradities, zijn de wortels van Halloween divers en afkomstig van allerlei historische feesten en rituelen. Overigens heeft de oorsprong van het feest weinig te maken met mensenoffers of dansende naakte maagden rond een kampvuur. Ach, je kunt niet alles hebben.
Monsters onder het bed
Heksen bestaan natuurlijk niet. (Nou ja, dat rare mens dat om de hoek woont uitgezonderd wellicht.) Tijdens Halloweenavond kunnen we wel even doen alsof heksen, vampiers, zombies en wat nog meer zij écht bestaan. Eén avond in het jaar is het voor het slapen gaan weer voorzichtig onder je bed kijken of daar geen monsters zitten verscholen. Eventjes weer die kleine kinderangsten ondergaan en er daarna hartelijk om lachen. En om jezelf natuurlijk.
Halloweenavond
Maar wat te doen op Halloweenavond? Wordt het een avondje verkleden en met een stel onbekenden dansen op foute muziek? Of toch, zoals de traditie voorschrijft, gezellig met een stel vrienden op de bank de nacht doorbrengen met de engste horror die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Halloween, A Nightmare on Elm Street, Hellraiser, The Blair Bitch Project, Jeepers Creepers en natuurlijk Dracula.
Hmmmmm… ‘The children of the night. What sweet music they make..’
Wat ga jij doen met Halloween?Volgende week is het trouwens Horror-week op EeuwigWeekend.nl. Je bent gewaarschuwd.

Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Een dagje spijbelen…

Ik werd wakker in Amsterdam. Niet in mijn eigen bed, maar toch voelde het vertrouwd.De avond ervoor had ik met N. tot laat gebreinstormd over een filmscript. Een intensieve sessie, zoals dat hoort bij het schrijven van scripts. Op de dag dat de constructie van een verhaal makkelijk gaat, doen we vast iets fout. Amsterdam werd helder verlicht door de najaarszon; de ochtend voelde aan als een frisse belofte waar ik van wilde proeven. Tijd om te spijbelen. Werken kan altijd later nog. Bovendien had ik dagen achter Mackie gewerkt, gegeten en – nu ja dichterlijk overdreven – geslapen. (Het resultaat kun je hier aanschouwen.) Tijd om de benen te strekken en mijn hoofd door de najaarsbries leeg te laten blazen.

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Grachten langs, bruggetjes over. Menig straatje in de Damstad mocht wat mij betreft zo worden ingelijst. Hangt u maar op – straatkunst. Onderwijl werd hier en daar hard gewerkt. Mannen van de gemeente maakten menig kruin een kopje kleiner:

(Klik op de foto voor grotere versie.)

Mijn omzwervingen brachten me in stripwinkel Lambiek alwaar ik ontvangen werd met een gastvrije kop koffie. Boris en Klaas waren te spreken over de 24 Hour Comic-video die de week ervoor in de winkel was gedraaid. Inmiddels was de galerieruimte weer geheel opgeruimd. Er was geen enkel bewijs van de stripmarathon meer te zien.Buiten was het roemoerig: vrachtwagens die zich door een te smalle straat trachtten te persen. Najaarstoeristen met rugtassen vol verwachtingen, digitale foto’s en vuile sokken. Via de Leidse straat, ’t Spui en de ABC naar het CS. In de trein las ik een pas gekochte strip. Even in mijn eigen wereld, verstopt voor de realiteit. Thuis wachtten oude rekeningen, een to-do-lijstje, de afwas en een nog te monteren video. Maar eerst koffie en een aflevering van de serie Californication kijken. Nog even genieten. Als je spijbelt, moet je het immers goed doen.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Video: Another 24 Hour Comics Day 2008

Daar is ie dan: de videoreportage over 24 Hour Comics Day in stripwinkel Lambiek.

Lees ook het verslag van dit evenement met daarin linkjes naar de comics.De video werd ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Mike's notities

Concert: Aimee Mann in de Melkweg

Maandagavond 20 oktober was ik samen met L.D. naar het concert van Aimee Mann in de Melkweg. Wie dat is? Luister de soundtrack van Magnolia maar eens.
Aimee Mann was de inspiratiebron voor regisseur Paul Thomas Anderson en hij schreef het script van de film met haar muziek op de achtergrond. Met die soundtrack heb ik al menig troostende uurtjes beleefd. Nu zou ik mezelf niet direct een fan van Mann noemen, maar toen L.D. vroeg of ik mee wilde gaan naar het concert, aarzelde ik niet. Ik was nieuwsgierig naar Aimee Mann live. Autogordels, altijd
Blij dat ik ben gegaan: het was een van de relaxte concerten die ik ooit heb bijgewoond. Mann had het duidelijk naar haar zin en maakte tussen de liedjes door grapjes met het publiek. Zo vertelde ze met een brede grijns dat het nummer ‘Wise Up’ is gebruikt in een Portugese tv-spot om mensen erop te wijzen toch vooral de autogordel om te doen. Ze sloot het nummer dan ook af met de boodschap dat we toch vooral onze autogordels niet moesten vergeten te dragen. Toen halverwege de show de technische staf van de melkweg een microfoon bij het drumstel moest repareren, stond Mann geduldig te wachten samen met het publiek. “No pressure at all….” riep iemand uit het publiek.Toegiften
Mann werd bijgestaan door een driekoppige band die zichtbaar lol in het spelen hadden. De organist leek op het knappe broertje van Herman Brusselmans, terwijl de basgitarist wel wat van een jonge Kees van Kooten weghad. Aan het einde van de show kwamen Mann en haar band nog terug voor een paar warme toegiften, waaronder het verzoeknummer ‘One’ in een relaxte jazzy versie. The Submarines
In het voorprogramma stond de Amerikaanse band The Submarines. Ik had nog nooit iets van deze band gehoord, maar zijn dromerige flowerpowerachtige nummers lagen erg goed in het gehoor. Dus meteen maar een cd’tje gekocht.Nagenieten op YouTube
Vroeger moest je het doen met je herinnering van een concert en de eventueel gekochte cd. Tegenwoordig kun je een dagje later het merendeel van de avond terugvinden op YouTube. Er werd tijdens het concert dan ook ijverig met mobieltjes en andere apparatuur opgenomen. De YouTube-video’s bekijkend besef ik me des te meer wat een meerwaarde het aanwezig zijn in de zaal heeft. Bij een fijn live-optreden zoals gisteravond voel je de warme klanken van Aimees stem in je lijf resoneren. Dat gevoel mis je toch achter de monitor. Aan de andere kant is het wel leuk om nog even digitaal te kunnen nagenieten.Hieronder enkele van de YouTube-video’s:
Save Me:

Red Vines:

31 Today:

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Video: Interview Rob van Barneveld over Rood Gras

Tijdens de 24 Hour Comics Day in Lambiek sprak ik met Rob van Barneveld. Van zijn strip Rood Gras is recent het eerste album verschenen. Menno Kooistra schreef er een recensie over op EeuwigWeekend.nl. Hieronder de video:

Lees meer Rood Gras op de site van Rob.
Lees meer over 24 Hour Comics Day in Lambiek.

Categorieën
Strips

24 Hour Comics Day 2008 in stripwinkel Lambiek

Wereldwijd vond op zaterdag 18 en zondag 19 oktober voor de vijfde keer de 24 Hour Comics marathon plaats. In stripwinkel Lambiek te Amsterdam voor de vierde keer. Zo’n vijfentwintig stripmakers deden mee.
(Bekijk hier het videoverslag van deze bijzondere dag.)
24 Hour Comics is bedacht door stripmaker/goeroe Scott McCloud. Tekenaars worden geacht binnen 24 uur een strip van evenzoveel pagina’s te tekenen. De tekenaar mag van tevoren geen verhaal bedacht hebben en moet dus net zo blanco als een vers vel papier aan het project beginnen. Net als vorig jaar waren de bekende gezichten aanwezig, waaronder Jeroen Funke van Lamelos, Sandra Kleine Staarman, Suzan Bongers, Rutger Ockhorst, Mattt Baay, Johan de Rooij en Aimee de Jongh. Hallie Lama was net als vorig jaar een half uurtje te laat, maar binnen de kortste keren weer op schema. En daarna vóór op schema. Vorig jaar tekende hij zijn strip De Olijke Paling af in zo’n 11 uur. Rob van Barneveld zou deze keer de helft van de tijd gaan tekenen. Op zondag probeerde hij elders zijn eerste officiële strip Rood Gras aan de man te brengen. Daarvoor wilde hij wel een beetje uitgeslapen zijn, vandaar dat hij de ruimte slechts 12 uur zou verlichten met zijn aanwezigheid. Nieuwe gezichten
Ook vielen er een paar nieuwe, frisse gezichten in de grote groep tekenaars te ontwaren. Zo begon Emma Ringelberg vol goede moed aan haar eerste 24 Hour Comic. (Ringelberg heeft de laatste twee grafstemmingen ‘Stilleven’ en ‘Zombie’ getekend.) Bij aanvang wist ze nog niet precies waar haar strip over zou gaan, behalve dat ze haar inspiratie zou halen uit Alice in Wonderland van Lewis Carroll.
Illustrator Maarten Janssens deed ook voor het eerst mee. Hij wilde vooral wat storyboards gaan uitwerken voor het toekomstige tweede deel van Bloeddorst. Zijn verhalen zaten dus vol met blood, gore en goed geproportioneerde dames. Oude rockers
Terwijl de tekenaars in de galerie-ruimte hard aan het werk waren, zaten de mensen van Lambiek achter hun Macs om het materiaal in te scannen en online te zetten.
Iedere stripmaker had zijn eigen muziek meegenomen. Menigeen zat dan ook met oordopjes in te werken. Uit de boxen van Jeroen Funkes iPod kwam in de avond het geluid van Brian Wilsons album Smile. Tegelijkertijd werkten de Maccers (of zoals Jeroen Mirck zou schrijven ‘de Macademici‘ hard door onder het genot van het oeuvre van The Rolling Stones. Het waren dus vooral de oude rockers die de stripmakers wakker moesten houden.
Zo nu en dan liep een verdwaalde klant de winkel binnen. ‘Het is ’s avonds vooral een kwestie van dronken lui buiten houden,’ vertelde Klaas van Lambiek me tijdens het drinken van een verse kop koffie. Want koffie was er natuurlijk genoeg. Evenals soep en Italiaans eten. Een etmaal lang tekenen dient immers niet op een nuchtere maag te geschieden.Zondag 11:00 uur
Zondagochtend vroeg waren veel tekenaars al klaar. Hallie Lama had rond 5 uur naar tevredenheid een punt achter zijn comic gezet. Mattt Baay volgde niet veel later. Hoewel hij door bleef tekenen om zijn werk te verfijnen, want dat bleek de beste manier om wakker te blijven. Rutger Ockhorst was ook ruim op tijd klaar, evenals oudgedienden De Jongh en Sigrid de Jong.Niet iedereen haalde de eindstreep met een volledige strip. Janssens moest bekennen dat hij het niet had gehaald: ‘Het was een uitputtingsslag,’ vertelde hij toen hij een uur voor het einde buiten een peukje stond te roken. Emma Ringelberg had op het moment van de deadline nog wat pagina’s in potloodlijnen staan, maar keek terug op een geslaagde eerste keer.Er heerste een euforische stemming toen Klaas en Abel om 11 de vierentwintig uur afkondigden. Champagne en handdrukken volgden snel. De exodus van stripmakers liet niet lang op zich wachten.Onderstaande foto’s werden gemaakt door Robin Schouten van Stripster.nl.

Tekentafel van Marissa Delbressine.

En Marissa Delbressine zelf.

Sandra Kleine Staarman in actie.

Viktor Venema aan het werk.

Videoreportages op het web
Ik was dit jaar in de stripwinkel aanwezig om een videoreportage van het blijde gebeuren te schieten. Deze is volgende week te zien op Mike’s Webs en Eeuwig Weekend.nl.Tussen de bedrijven door heb ik uit nieuwsgierigheid op youtube even gezocht op het onderwerp. Er zijn online al aardig wat video-impressies van over de hele wereld te vinden. Zoals deze van Karianne Hylkema die vorig jaar Lambiek en het stripmuseum in Groningen bezocht. In de video komen onder andere Klaas Knol van Lambiek en Jeroen Jager aan het woord om de ontstaansgeschiedenis van dit evenement uit te leggen.
Een aardige impressie van het gebeuren in het buitenland is de vijftigste aflevering van Stuck in Vermont. Sommige enthousiastelingen maakten tijdens voorgaande edities een verslag per uur. Deze hebben echter een hoog je-had-erbij-moeten-zijn-om-het-leuk-te-vinden gehalte.

Een pagina uit de 24 Hour Comic van Hallie Lama.

Een pagina uit Emma Ringelbergs 24 Hour Comic.

Enkele 24 Hour Comics van dit jaar kun je vinden via de volgende linkjes:

Lees ook: