Categorieën
Striprecensie Strips

Spider-Man Noir: Spiderman is zichzelf niet meer

De limitedserie Spider-Man Noir toont een alternatieve versie van Spiderman. Maar deze versie van Peter Parker rijmt niet met zijn karakter en maakt hem een stuk minder sympathiek.

Het verhaal, zwaar overladen met film noir-invloeden en helden uit pulpverhalen uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, toont Amerika anno 1933. Iedere ambtenaar in de stad is corrupt en buigt voor misdaadbaas Norman Osborn, de economische crisis waait als een kille wind door de stad en het leven van haar bewoners. Peter Parker is de neef van May en wijlen Ben Parker, socialisten in hart en nieren.

De sfeer en toon van deze comic is duisterder dan die van het gemiddelde Spiderman-verhaal. In Spider-Man Noir krijgt de lezer een andere Peter Parker voorgeschoteld dan dat hij gewend is. Parker is een jongeman vol woede, wiens oom Ben is vermoord door handlangers van Osborn. Ben is levend opgepeuzeld door de Vulture, een van de circus freaks die onder Osborns commando’s opereert.

Schietgraag webhoofd
Natuurlijk is er niets optegen om eens met het idee van een alternatief Spiderman-verhaal te spelen. De Ultimate Spiderman-reeks van Brian Michael Bendis mag immers als geslaagd worden beschouwd, maar daar is Peter in de basis hetzelfde gebleven.
In tegenstelling tot de standaard-Peter Parker is de Noir-versie in staat mensen te vermoorden en loopt hij rond met het dienstwapen van Ben, zelfs al heeft hij op wonderbaarlijke wijze de evenredige krachten en snelheid van een spin gekregen na de beet van een magische achtpoter. Pas wanneer Parker in kostuum op zijn vingers wordt getikt door zijn tante, laat hij het doden van schurken voor wat het is.

Het is een vreemde twist om Peter Parker, toch meestal een aardige jongen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zo te zien handelen. In het oorspronkelijke Spiderman-verhaal voelt Peter zich schuldig als zijn oom wordt vermoord door een inbreker die hij een paar dagen ervoor makkelijk had kunnen tegenhouden. De Peter uit de noir-wereld handelt uit wraak, niet uit schuld. Een geheel ander motief en dat maakt Spiderman minder sympathiek. Sterker nog: door in een tegenstander dood te schieten wordt het webhoofd precies de misdadiger die Jonah Jameson altijd al in hem zag.

Eigenlijk lijkt de wraakzuchtige versie van Spiderman wel wat op Batman, die in de eerste comics ook met een pistool rondliep totdat de makers vonden dat dit niet klopte met zijn oorsprong: Bruce Wayne zou door de moord op zijn ouders nooit in staat zijn een ander van het leven te beroven.

Politiek gekleurd
Ook heeft Parker een duidelijk rood tintje gekregen: ‘If those in power can’t be trusted, it’s the responsibility of the people to remove them.’ Da’s toch een beetje anders dan het credo: ‘With great power, must also come great resposibility’ – de kern van Peters Spiderman-schap.

Verwacht ook geen kleurrijk kostuum: in de sobere jaren van crisis draagt Spiderman een zwartmasker met een bril en een lange donkere overjas. Wederom verliest het webhoofd daardoor een deel van zijn charme.

Wat de vier delen van de limitedserie eruit doet springen is het strakke tekenwerk van Carmine Di Giandomenico en sfeervolle inkleuring die vooral uit aardkleuren bestaat en schaduwtinten. Het verhaal, geschreven door de Britse schrijver David Hine en Fransman Fabrice Sapolsky is adequaat maar niet heel erg opzienbarend.

Batman by gaslight
Marvel lanceerde eind 2008 naast Spiderman een paar andere Noir-titels van hun personages, waaronder Daredevil, Luke Cage, Punisher en X-Men. Op dit moment loopt het vervolg op Spiderman Noir: Eyes Without a Face.

Overigens zijn alternatieve versies van superhelden niet nieuw en Spidey’s Noir-avontuur doet dan ook sterk denken aan het Elseworld-verhaal Gotham by Gaslight, waarin Batman het in de negentiende eeuw opneemt tegen Jack the Ripper. Al was dat verhaal van schrijver Brian Augustyn en Mike Mignola aanmerkelijk beter, waarschijnlijk omdat er minder gesleuteld hoefde te worden aan het Batman-concept. Sterker nog: de legende van Jack the Ripper werd heel effeciënt in de oorsprong van Batman geschreven.

Categorieën
Strips

Graphic novel Logicomix krijgt lintje

Op Wereld Boeken Dag 2010 worden tien informatieve boeken bekroond met het Lintje van de Boekverkoper. De graphic novel Logicomix van Apostolos Doxiadis & Christos H. Papadimitriou is daar een van.

Dit is dinsdag door de Stichting CPNB, initiatiefnemer en organisator, bekendgemaakt. De jaarlijkse prijs voor kwalitatief en inhoudelijk hoogstaande non-fictie wordt toegekend door een vakjury van boekverkopers. ‘De tien boeken laten zien dat in Nederland op hoog niveau non-fictie wordt uitgegeven met een grote variatie,’ aldus het CPNB. Onder de laureaten bevinden zich kook-, kunst- en geschiedenisboeken. Er is voor een graphic novel gekozen omdat de vakjury de vorm waarin de informatie wordt gebracht interessant vindt. Vanwege de vernieuwing in boekvorm viel ook ‘de dwarsligger’, waarbij een boek op zijn kant is gedrukt zodat deze makkelijk met een hand gelezen kan worden, in de prijzen.

Marcel Ruijters gaf Logicomix, in het Nederlands uitgegeven door De Vliegende Hollander, een waardering van 5-sterren en schreef in Zone 5300 #87 het volgende over deze graphic novel: ‘Logicomix is een hippe biocomic over filosoof Bertrand Russell van het hier volslagen onbekend Griekse auteursteam Apostolos Doxiadis en Alecos Papadatos. Je verwacht een onverteerbare pil van 345 pagina’s over filosofie en hogere wiskunde, maar het is juist een heldere, meeslepende raamvertelling met veel relativerende humor, getekend in een opvallend dynamische klare lijn. Leidraad is de speech die de pacifist Russell gaf bij het uitbreken van WO II. Het ‘rare jongens, die filosofen’-effect duikt regelmatig op, maar het is bovenal leerzaam.’

Van de lintjes-winnende boeken zijn er zes oorspronkelijk Nederlands en vier zijn vertaald. Alle boeken verschenen in 2009. De Koninklijke Boekverkopersbond zal de Lintjes op vrijdag 23 april officieel opspelden. Zie hier een lijst van alle winnaars.

Dit bericht is ook gepubliceerd op het stripblog van Zone 5300.

Categorieën
Video

De vermakelijke canon van YouTube

YouTube-video’s kijk je natuurlijk lekker lui en makkelijk op je beeldscherm of iPhone. Gewoon, leuk luchtig vermaak. De mensen achter Upload Cinema denken daar anders over. Ze tonen iedere maand de mooiste webvideo’s op het witte doek. Maandagavond deden ze dat voor het eerst in de Stadsschouwburg om vijf jaar YouTube te vieren met de Canon van YouTube.

Zo’n canon stel je natuurlijk niet zo maar samen. Upload Cinema vroeg 25 experts uit het veld om hun top 10 in te zenden. Op basis van deze 250 video’s werd een programma samengesteld dat uit vier thema’s bestond: Solo’s, duo’s, ensembles en massa’s. De rode draad was het internet als podium, een plek waar mensen hun kunsten kunnen vertonen. Dagan Cohen van Upload Cinema praatte de avond aan elkaar.

Wie waren dan die experts? Erwin van der Zande, hoofdredacteur van Bright, filmrecensent Cees Driessen, maar ook blogger Nalden zaten in het panel. Bij de selectie hield men rekening met de volgende criteria: de video moet gemaakt zijn voor het internet, de video moet trendsettend zijn en bij voorkeur niet saai. Uiteindelijk ging het om wat het publiek vond, want dat werd gevraagd een favoriet uit te zoeken.

Canon
In de canon van YouTube kwamen klassieke YouTube-video’s van Esmee Denters, Chris Cocker met Leave Britney Alone en The Winnebago man voorbij. Ook een Nederlands ingesproken versie van de beruchte scène uit Der Untergang, waarin Hitler zich opwindt over een bedrijfsuitje. Tegenwoordig wellicht het meest gebruikte stukje film op het web. In de canon lag de nadruk op de solo-video’s waarin een persoon rare dansjes uitvoert voor de camera of een ander kunstje laat zien. YouTube lijkt voor dat soort video’s gemaakt te zijn. Relatief weinig korte fictiefilms zaten er tussen. Ongetwijfeld zullen veel aspirant filmmakers hun werk aanbieden op de site, maar die bijdragen raken een beetje verstopt tussen alle pretvideo’s.

Vijf jaar YouTube betekent dat er meer video’s op de server van Google staan dan je ooit zou kunnen zien. Per minuut komt er 24 uur materiaal bij. Het merendeel daarvan is natuurlijk het aanzien niet waard en het is lastig om uit het grote aanbod de krenten uit de pap te halen. De meeste video’s kijk je normaal gesproken ook niet uit. Dat maakte de avond juist bijzonder: je kon immers niet weg klikken op het moment dat de video saai werd. Of ongemakkelijk om naar te kijken: de video van Dancing Pedro, waar we een man te zien krijgen wiens lichaam alleen nog uit een torso bestaat en die er lustig op los danst.

Overigens ga je wel met andere ogen naar YouTube video’s kijken als ze metersgroot worden vertoond. Zo zie je bij een video van Esmee Denters opeens een technicus achter het venster zitten. Normaliter valt die weg in achtergrondruis.

Ik heb uit het aanbod vier video’s uitgekozen die mij bijzonder aanspraken. Een vijfde video zal ik later deze week behandelen in een aparte blogpost.

405 the movie
Een klassieker die gemaakt werd voor het YouTube-tijdperk. Volgens Ben de Dood (die ook in het panel zat) maakte deze video duidelijk dat amateurs met minimale middelen ook overtuigende special-effects konden toepassen in hun video’s. Ik vond het in ieder geval een indrukwekkend staaltje webvideo.



Will it blend?

Een iPhone in de blender. Simpel concept, maar prachtige destructieve poëzie.

Battle at Kruger
Een homevideo van mensen op safari – vermoed ik. Bijzonder aan deze video is dat zich voor de ogen van een ster toeristen een schouwspel ontvouwt dat niet alleen heel werkelijk is, maar ook nog eens een dramatisch verloop kent. Het commentaar van de toeristen maakt de video extra vermakelijk.

Bush and Blair: Enless love
Leuk in elkaar geknutseld.

De avond eindigde met een ‘verrassingsact’, namelijk het publiek in de zaal zelf. De toeschouwers die de hele avond hard hadden gelachen op al die gekke mensen op YouTube  werden gevraagd als ensemble het lied Dragostea din tei: Maja Hi Maja Hoo te zingen voor een video. Daar stond ik ook tussen, maar gelukkig helemaal bovenaan in het donker. Ongetwijfeld staat die video nu op YouTube.

Wil je meer weten over internetvideo en het maken ervan? Ik geef lezingen en workshops over dit onderwerp. Vraag vrijblijvend informatie aan via het contactformulier.

Categorieën
Strips

Van Oekel keert terug

Sjef van Oekel, het opgewonden standje in smoking, keert binnenkort terug in de Nederlandse stripwereld. Eind mei verschijnt er een eerste bundeling van Van Oekel strips door Wim T. Schippers en Theo van den Boogaard. Volgend jaar verschijnt er een tweede bundel. Ook zijn er plannen voor een compleet nieuw album.

Schippers en Van den Boogaard maakten in totaal zeven albums rondom het typetje dat Dolf Brouwers op televisie gestalte gaf. Deze zijn onder andere in Frankrijk, Duitsland, Denemarken en Spanje verschenen. De bundel verschijnt in mei bij uitgeverij de Vliegende Hollander en zal Ik word niet goed gaan heten. Deze omnibus bevat de eerste drie albums en bonusmateriaal dat onder andere verschenen is in de Holland Herald, het inflight magazine van de KLM, maar ook obscuur materiaal dat nog maar door weinig ogen gezien is. Volgend jaar verschijnt de tweede bundel met bonusmateriaal.

Tegelijkertijd verschijnt ook Serial Tekenaar, een cartoonboek van Van den Boogaard met nieuw materiaal. Ook zijn er plannen voor een nieuw Sjef van Oekel-album dat Van den Boogaard weer samen met Schippers zal maken.  Als de productie volgens plan verloopt wordt dat album ergens volgend jaar verwacht.

Categorieën
Film

Film A-Z: A

Zoals iedere liefhebber heb ik zo mijn favorieten. Het leek me tijd om deze met de wereld te delen. Dat doe ik in de vorm van een ABC, omdat ik eerlijk gezegd niet een nummer één heb. En als die er al is, dan is het morgen weer een andere film. Daarom presenteer ik de komende weken op vrijdag mijn, geheel particuliere, film ABC.

Het is een lijst met films die me ooit bijzonder geraakt of vermaakt hebben. Films die ik in mijn jeugd zag en me nooit meer hebben losgelaten en films van recentere datum die op aangename wijze door mijn hoofd spoken. Films kortom, die ik voor altijd met me meedraag en meerdere malen kan zien. Films die ik je graag wil aanraden.

Extra opmerking: Dit zijn mijn favoriete films, niet de films die per se de geschiedenis in moeten gaan als KLASSIEKERS. Per letter noem ik een paar filmtitels en leg uit waarom ik deze cinematografische werkjes zo goed vind.

All the President’s Men (Alan J. Pakula, 1976)

In de jaren zeventig zijn er een paar Amerikaanse films gemaakt in het genre politieke thriller waarin de onbetrouwbaarheid van de overheid centraal staat. Anders gezegd: de paranoïde gevoelens die je hebt jegens je eigen overheid zijn volledig juist, negeer ze niet. All the President’s Men gaat over hoe de journalisten Bob Woodward (Robert Redford) en Carl Bernstein (Dustin Hoffman) van The Washington Post het Watergateschandaal aan het licht brengen. Prachtig spel van Dustin Hoffman en Robert Redford – toch wel twee van mijn favoriete acteurs. Die film biedt een mooi tijdsbeeld en schetst een boeiend verhaal over onderzoeksjournalistiek.

Almost Famous (Cameron Crowe, 2000)

Regisseur Cameron Crowe bewerkte zijn ervaringen als jonge journalist van Rolling Stone Magazine tot heerlijke autobiografische fictie waarin de vijftienjarige William Miller (Patrick Fugit) mee mag toeren met de band Stillwater. Een sfeervolle film over de liefde voor popmuziek in de magische jaren zeventig, volwassen worden en de mythe van Amerika. Kate Hudson was nooit meer in een film zo ontwapend als Penny Lane – de ultieme band-aid, een eufemisme voor groupie. Maar met die term zouden we Penny echt tekortdoen.

Almost Famous was op muzikaal gebied voor mij een openbaring en fungeert in wezen op dezelfde manier als de verzameling LP’s die Williams zus Anita voor hem achterlaat.  De soundtrack zit volgepropt met prachtige evergreens van muzikale kunstenaars als Simon & Garfunkel, The Who, Led Zeppelin, David Bowie, Cat Stevens en Elton John. Sommigen ervan kende ik al jaren, maar vormde de soundtrack een vernieuwde kennismaken, anderen hoorde ik voor het eerst pas echt goed. Zoals Led Zeppelin, waar ik sinds Almost Famous veel waardering voor op kan brengen.

Penny Lane: ‘If you ever get lonely, just go to the record store and visit your friends.’
(Zie hier nog veel meer leuke quotes uit de film en hier een artikel dat ik eerder over de muziek in Almost Famous schreef)

American Beauty (Sam Mendes, 1999)

Kevin Spacey die midden in zijn midlifecrisis zit, een verdord huwelijk met zijn vrouw Annette Bening deelt, verliefd wordt op de middelbare schoolgenoot van zijn dochter en besluit het roer om te gooien. Daar in het midden van de wervelstorm die zijn leven is, danst een plasticzakje in de wind – een beeld van zo’n ongrijpbare schoonheid dat we bijna de blote borsten van Thora Birch vergeten die net als het zakje, met de camera van de buurjongen zijn vastgelegd. Deze film gaat veel verder dan American Beauty, het is mijns inziens een lofzang op de poëzie van het leven. Dat het script door vakman Alan Ball geschreven is, kun je eraan afzien.

Annie Hall (Woody Allen, 1977)
Een van mijn favoriete Woody Allen films (one of his early funny ones) met een dramatische ondertoon: het verloop van de relatie tussen zangeres/fotografe Annie Hall en comediant Alvy Singer. Het is moeilijk om niet te vallen voor de charmante performance van Diane Keaton. Allen gaat hierin erg speels om met het medium: in een scène op het dak praten Hall en Singer met elkaar over koetjes en kalfjes, terwijl we via de ondertitels lezen wat er echt in hun hoofd omgaat. Ook de scène waarin ze beide in de rij staan voor een filmkaartje en Singer zich irriteert aan te luid pratende betweter die zijn semi-intellectuele meningen zijn vriendinnetje probeert te imponeren.

Wat zou het toch prachtig zijn als je in het echte leven opeens Tim Burton te voorschijn kon halen als iemand moet overtuigen van zijn ongelijk. Helaas, only in the movies.

Apocalypse Now Redux (Francis Ford Coppola, 1979)


Voor mij nog steeds de ultieme film over de waanzin van de oorlog. Apocalypse Now draait om de reis van Kapitein Willard (Martin Sheen), een spion van het Amerikaanse leger. Willard wordt op een gevaarlijke missie gestuurd: hij moet de rivier Cambodja afreizen om daar Kurtz (Brando) te vinden en te vermoorden. Kurtz is een voormalig Amerikaans kolonel die is gedeserteerd. Hij is krankzinnig geworden en heerst over een groep Montagnaardse inboorlingen in een afgelegen oerwoudcomplex. De reis die Willard aflegt over de rivier brengt hem in het hart van de duisternis: die van de oorlog, maar ook in zichzelf.

Een tijd geleden schreef ik een uitgebreide analyse over hoe Marlon Brando het personage Kurtz gestalte gaf.

Army of Darkness (Evil Dead 3) (Sam Raimi, 1992)
Dit is een heel ander soort oorlog, maar in tegenstelling tot die in Vietnam, zeer vermakelijk. Nash uit Evil Dead 1 + 2 is samen met zijn uit 1973 afkomstige Oldsmobile getransporteerd naar de middeleeuwen. Daar wordt hij aangezien als degene die volgens de voorspellingen het boek der doden zal ophalen, maar omdat hij de uitspraak van de magische woorden verknalt, komen de doden tot leven. De volledig belachelijke plot is oh zo vermakelijk. Bruce Campbell acteert met flair met een flinke dosis zelfspot. En op het moment dat het dodemansleger aan komt stormen, handgemaakte skeletten die in de lucht worden gehouden door de poppenspelers die net buiten beeld zijn, ben ik helemaal verkocht. Een ode aan stop-motion specialist Ray Harryhausen die hem vast van plezier uit zijn graf zou doen opspringen -als hij dood was geweest. Harryhausen (geboren in 1920 te Los Angeles leeft immers nog steeds).

Meest memorabele quote van de film: ‘Give me some sugar, baby!’

Heb je zelf ook nog wat favoriete Aatjes toe te voegen? Daar is het commentformulier voor. Volgende week vrijdag gaan we verder met de B.

Categorieën
Mike's notities

Auto door de vloer

Er hing zondagavond een heuse stationwagen boven het toneel in de ‘Rabozaal’ van de Stadsschouwburg te Amsterdam. Toen werd hij door het mechanisme losgelaten en viel het gevaarte naar beneden, en boorde een gat in de toneelvloer.

De auto is net geland in het toneel.

Een van tevoren nauwgezet uitgemeten gat natuurlijk, want de val van de stationwagen was tot in de puntjes geregisseerd. Tijdens de val waren er immers acteurs op het podium aanwezig en die wilden de schijnwereld toch wel levend verlaten. Onder de podiumvloer waren kartonnen dozen opgestapeld om de val van het gevaarte enigszins te breken.

Alle inspanningen leverden een spectaculair beeld op. Een prachtig gezicht, een auto neusdiep in de grond geboord.

Het was vanwege de vallende auto dat ik zondagavond met mijn lief in de Rabozaal bevond, want eerlijk gezegd kwamen we niet voor het stuk zelf: Drei Farben: Blau, Weiss, Rot geregisseerd door Johan Simons en gespeeld door het Münchner Kammerspiele.

Het drie uur (!) durende toneelstuk is gebaseerd op Krzystof Kieslowski’s filmtrilogie Trois Couleurs: Bleu, Blanc en Rouge. Kieslowski richt zijn vergrootglas op gewone mensen, die met hun leven en hun idealen worstelen. Ze kennen elkaar niet, maar op het einde kruisen hun paden. Blau: Julie probeert haar overleden man, een componist, te vergeten. Zijn muziek blijft haar achtervolgen. Weiss: de Poolse kapper Karol moet na de scheiding van zijn vrouw terug naar Polen. Hij zet zijn eigen dood in scène en laat haar arresteren voor moord. Rot: de jonge Valentine raakt gefascineerd door het leven van een gepensioneerde rechter die zijn buren bespioneert.

Takelen maar…

Wachten op Willems
Ik was nieuwsgierig naar het spel van Jeroen Willems, een acteur die ik bewonder en die groot op het affiche van de poster te zien was. Tot mijn grote teleurstelling speelde hij in de eerste twee delen slechts een kleine rol, om in Rot de hoofdrol van rechter te spelen.

Regisseur Johan Simons liet zijn acteurs veel praten tegen de spreekwoordelijke vierde muur. Ook kwam er een minimum aan props aan te pas. Interessant vond ik wel hoe er gebruik werd gemaakt van de immens grote ruimte die het toneel bleek te bieden, al waren mijn ogen voor het merendeel van de voorstelling gericht op de lichtbak waarop de ondertiteling verscheen, daar mijn Duits niet op en top is en het gehele stuk in die taal werd uitgevoerd. (De titel van het stuk en de naam van het gezelschap waren daarvoor al een duidelijke hint.)

Een toneelstuk, gebaseerd op een Franstalige filmtrilogie van een Poolse filmmaker, uitgevoerd in het Duits met in ieder geval één Nederlandse acteur in het gezelschap. Kunt u het nog volgen?

De truc met de auto was absoluut spectaculair te noemen. (Er was speciaal een gat in de vloer gezaagd om dit mogelijk te maken.) Het spel van de acteurs overtuigend. Allemaal geen geringe prestatie – toch had wat mij betreft het geheel wel wat korter mogen duren, schreef de cultuurbarbaar. Kieslowski deed er immers ook drie films over om dit verhaal te vertellen.

Dankzij YouTube kun je evengoed genieten van de val, en het kost je maar veertien seconden:

Categorieën
Bloggen

Een nieuw begin

Welkom op mijn nieuwe blog, Michael Minneboo.nl/blog. Na 3½ jaar bloggen op Mike’s Webs (gehost door Blogger) werd het tijd voor een adres onder mijn eigen naam.

Ilustratie: Paul Stellingwerf

Als freelancer moet je jezelf immers duidelijk presenteren en makkelijk te vinden zijn op het web. Het nieuwe blog is daarom onderdeel van een groter geheel, een portfoliosite waarin ik mijn werk en mezelf presenteer aan toekomstige opdrachtgevers. Mocht je mijn schrijfwerk willen volgen, hier is de rss-feed.

Blogger werd op den duur toch wat te beperkt voor mijn doeleinden. Daarom een nieuw adres. De kamers in het nieuwe huis zijn inmiddels onderverdeeld, maar moeten nog definitief ingericht worden. MichaelMinneboo.nl is in grote lijnen klaar, maar zal de komende tijd nog op een paar details worden aangepast.

Een nieuwe jas
Hulde aan stripmaker Paul Stellingwerf die de header en het design van de site verzorgde. Ik ben er in ieder geval zeer content mee.

Het voelt goed om weer fris op een nieuwe plek te kunnen beginnen, een kans om het anders aan te pakken. Niet dat ik opeens over heel andere onderwerpen ga bloggen: beeldcultuur, strips en film/video zijn nu eenmaal de thema’s waar ik met veel plezier over schrijf en waar ik als freelancer voor ingehuurd word. Ik wil me juist meer op deze onderwerpen gaan focussen en andere thema’s  laten liggen.

Ook zal ik binnenkort een nieuwe reeks Mike’s Webisodes produceren.

Mike’s Webs gaat overigens niet verdwijnen: een kleine selectie oude blogposts komen op de nieuwe site terecht, de rest zal gewoon op het oude adres beschikbaar blijven. Behalve op dit blog zijn mijn artikelen ook te lezen op onder andere het stripblog van Zone 5300, het filmblog van de Zone, de boeken-pagina van de VPRO, EeuwigWeekend.nl en Kutbinnenlanders.nl.

Ik hoop in mijn nieuwe huis oude bekenden die mijn vorige webstek bezochten, ook weer te mogen ontvangen. Al duurt het meestal even voordat mensen gewend zijn aan een nieuw adres.

Mocht je nog op- en aanmerkingen hebben op de site omdat bepaalde onderdelen nog niet lekker werken, dan hoor ik het graag. Stuur een mailtje naar m.minneboo@gmail.com. Bij voorbaat dank.

Categorieën
Bloggen

Michael Minneboo is verhuisd

Vanaf heden is het blog van Michael Minneboo, freelance journalist en audiovisueel programmamaker verhuisd naar een nieuw domein: MichaelMinneboo.nl.Blogger werd op den duur toch wat te beperkt voor mijn doeleinden. Als freelancer moet je jezelf immers duidelijk presenteren en makkelijk te vinden zijn op het web. Het nieuwe blog is daarom onderdeel van een groter geheel, een portfoliosite waarin ik mijn werk en mezelf presenteer aan toekomstige opdrachtgevers. Mocht je mijn schrijfwerk willen volgen, hier is de rss-feed.De nieuwe site bevat een blog, mijn cv en voorbeelden van mijn schrijfwerk en de video’s die ik heb gemaakt en nog ga maken. Ik hoop je snel terug te zien op MichaelMinneboo.nl.Overigens blijft Mike’s Webs gewoon in de lucht als archief. Ik zal vanaf heden wel de moderator aanzetten: slapende sites zijn immers vaak een gewild slachtoffer van spammers.

Categorieën
Mike's notities

Breinkoekje: Balkenende in Vancouver

Wanneer
zakt
hij
nu
eens
politiek
door
het ijs?
Categorieën
Media

Human regelt Valentijnsvideo met persoonlijke boodschap

Valentijnsdag staat weer voor de deur. Wie het dit jaar eens anders aan wil pakken dan een bos bloemen, chocolade of een kaartje kan met het aardige Valentijnsproject van Human een video met een persoonlijke boodschap sturen naar zijn (geheime) liefde.

Donderdag 11 februari start een bijzonder Valentijnsproject van HUMAN met verschillende poetische filmpjes uit de serie Boy Meets Girl Stories van Mark de Cloe. In samenwerking met SubmarineChannel.com heeft HUMAN een webapplicatie gebouwd waarmee je vijf van deze filmische gedichten over liefde en passie – vergezeld van een persoonlijke boodschap – als Valentijnsbericht versturen naar een (geheime) geliefde. Deze bijzondere Valentijnsgroet kan verzonden worden via facebook of per e-mail. Zie verder de site www.boymeetsgirlstories.com.De actie van Human is ook een slimme manier om de reeks, die gemaakt werd in 2004, weer eens onder de aandacht te brengen. Je hebt ze indertijd vast wel eens gezien, die Boy Meets Girl Stories. De reeks is ontstaan uit een verzameling scènes, rushes en losse ideeën van regiseur/scenarist Mark de Cloe. De gehele serie omvat 34 korte films over verliefdheid en passie.De scènes worden gespeeld door acteurs zoals Carice van Houten, Birgit Schuurman, Anne Drijver, Daniel Boissevain, Dragan Bakema, Lore Dijkman, Maria Kooistra, Rifka Lodeizen, Tara Elders, Terence Scheurs en Thekla Reuten.Wie ze ooit gemist heeft, kan nu de schade inhalen op de treurbuis:Uitzendschema Boy Meets Girls Stories (Nederland 2)

  • Donderdag 11/2 9.25 uur (2’06): Ontvoeren met Birgit Schuurman en Benjamin Lodeizen
  • Vrijdag 12/2 – 10.30 uur (1’34): Herinneren, met Mariken van den Brink
  • Zaterdag 13/2 – 14.25 uur (6’11): Friendzone, met Carice van Houten en Frank Lammers
  • Zondag 14/2 – 13.55 uur (1’50): Smachten, met Tara Elders
  • Zondag 14/2 – 22.25 uur (1’50): Aanrakingen, met Caro Lenssen en Chris van Oers

Lees ook: Valse Valentijn

Categorieën
Film

Kort filmnieuws: Sonny Boy & Win/win

Eventjes wat kort filmnieuws, dan hebben we dat ook weer gehad deze week. Dit keer twee berichtjes over Nederlandse producties: Sonny Boy en Win/Win. De grote vraag bij die laatste film is natuurlijk: houdt Halina Reijn het netjes?
Opnamen Sonny Boy van start
Op 15 februari beginnen in Den Haag de opnamen van de verfilming van Annejet van der Zijls bestseller Sonny Boy. De hoofdrollen zijn voor Ricky Koole (Rika van der Lans) en nieuwkomer Sergio Hasselbaink (Waldemar Nods). Maria Peters tekent voor de regie en schreef, in samenwerking met Pieter van de Waterbeemd, eveneens het scenario.
Het boek Sonny Boy is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een verboden liefde. In de herfst van 1928 zien Waldemar Nods en Rika van der Lans elkaar voor de eerste maal. Het is een ontmoeting tussen twee werelden: hij is zwart, zij blank; hij nog geen twintig, zij al bijna veertig; hij is een student uit Suriname, zij is oer-Hollands, getrouwd en moeder van vier kinderen. Kort na hun eerste ontmoeting blijkt zij zwanger te zijn, het schandaal is niet te overzien en de Tweede Wereldoorlog staat op uitbarsten.Dat klinkt als een en al gezelligheid, niet? Dramatische conflicten verzekerd.Regisseur Maria Peters (ze maakte eerder kinderfilms als Kruimeltje, De Tasjesdief en Pietje Bell, zei er het volgende over: ‘Dit is een van de meest indrukwekkende boeken die ik ooit gelezen heb: zó ontroerend en hartverscheurend. Het is een verhaal dat je naar de strot grijpt. En toen ik het uit had wist ik het meteen: dit wil ik verfilmen!’ De opnamen vinden plaats in Nederland (Den Haag en Zeeland), België en Suriname. De film zal begin 2011 in de Nederlandse bioscoop worden uitgebracht door A-Film Distribution.
Win/Win, het speelfilmdebuut van Jaap van Heusden (scenario en regie), is op het Internationaal Film Festival Rotterdam op nummer 17 geeindigd in de Top 100 der publieksfavorieten.De film draait om de vierentwintigjarige Ivan (Oscar van Rompay) die als assistent analist werkt bij een Amerikaanse investeringsbank aan de Amsterdamse Zuidas. Hij is een expert als het gaat om het spelen met getallen en ontdekt al snel patronen. Als een aantal bijzonder winstgevende tips van hem afkomstig blijken te zijn, wordt hij door de doorgewinterde trader Stef (Leon Voorberg) ingelijfd en als junior trader gelanceerd. Terwijl links en rechts banken omvallen, harkt Ivan in de dealing room enorme winsten binnen en maakt een bliksemcarrière. Ineens heeft de receptioniste Deniz (Halina Reijn), die Ivan tot nu toe alleen heimelijk observeerde, oog voor hem. Van buiten bezien gaat het hem voor de wind. Maar werk en omgeving vervreemden hem meer en meer van het werkelijke leven. De eenzaamheid slaat toe.Dit dramatische relaas is vanaf 20 mei te zien in de bioscoop. De grote vraag is natuurlijk of Halina Reijn in deze film wel haar kleren aanhoudt. Zullen we er een gokje op wagen?

Categorieën
Mike's notities

Tijdelijke zwarte gaten

Zondagmiddag stond ik te struinen door de aanbiedingenkast van The American Book Center. Er hing een ontspannen sfeer in de winkel, mensen schuifelden nieuwsgierig langs de boekenkasten, over de speakers was de evergreen ‘American Pie‘ te horen. Tot mijn vreugde vond ik al snel een paar titels die ik niet kon laten liggen zonder een dief te zijn van mijn eigen culturele verrijking.
Een thematische bloemlezing van Robert Crumb-strips, My troubles with women geheten, twee Hellboys van Mike Mignola die prima dienden als researchmateriaal voor mijn aanstaande interview met de stripmaker en een analyse over Visual Storytelling dat altijd van pas kon komen bij het schrijven over beeldcultuur.
Met vreugde in mijn hoofd liep ik naar de kassa alwaar ik de pinpas van mijn zakelijke rekening uit mijn portemonnee trok. (Het voordeel van een stripjournalist zijn.) Terwijl ik mijn pincode intikte, bedacht ik me dat er iets mis was. Inderdaad: het was de verkeerde pincode. Wel een geldende, maar behorende tot een van de andere twee rekeningen die ik tegenwoordig in bezit had. Verdomd, wat was de pincode van deze pas ook alweer? En wat waren de pincodes van de andere rekeningen?
Ik kon er even niet opkomen. Het was alsof het laatje in mijn hoofd waarin ik de pincodes en tientallen wachtwoorden bewaar, geheel leeg was. Er dwarrelde bij het opendoen alleen wat stof uit.
Ik verontschuldigde me bij de caissière die vol begrip zei dat ze dat ook wel eens had. ‘Het kan iedereen gebeuren,’ zei ze troostend. Ik had dit anders nooit en voelde mij een impotente consument, niet in staat om betaalkrachtig op te treden. Ik vroeg haar de boeken even voor me apart te leggen terwijl ik probeerde weer de gegevens uit mijn verwarde brein op te halen.
Zittend op een krukje in de winkel spookten allerlei cijfers door mijn hoofd. Sommige kwamen me bekend voor, maar geen van de nummers leek uit de juiste combinatie te bestaan. Moest ik me gewonnen geven en de kleinoden maar laten liggen?
Terwijl ik verstard om me heen keek, bleek de gemoedelijke sfeer in de winkel niet veel veranderd: niemand stoorde zich aan de man die aan de afgrond van dementie leek te staan en op een krukje in het hoekje zijn grijze cellen overuren deed draaien.
Opeens kwam uit de schaduw van mijn geheugen een cijfercombinatie naar voren die me enigszins bekend voorkwam. Één cijfer, daar was ik nog niet zeker van. Ik besloot het erop te wagen, ondanks het gevaar dat bij drie foute pogingen de pas geblokkeerd zou worden en ik minstens een week zou moeten wachten voordat ik een nieuwe pincode kreeg.
Weer bij de kassa gekomen, zei ik de caissière dat ik het nog eens wilde proberen. Eerst werd mijn pas volledig geweigerd. Ik haalde hem er nog eens doorheen totdat het meisje zei dat hij andersom langs de magneetstrip moest.
Het apparaat vroeg om mijn pincode. Met knikkende knieën toetste ik de cijfercombinatie zo snel mogelijk in de pinautomaat. Stel je voor dat de pincode mij weer zou ontschieten. Ik staarde naar het scherm.
Het apparaat leek te wikken en te wegen, en ieder cijfer tegen het licht te houden om deze op echtheid te controleren. Tot mijn opluchting gaf het apparaat uiteindelijk groen licht.
Monter nam ik mijn boeken in ontvangst en liep ik de winkel uit. Thuis schreef ik voor de zekerheid mijn pincode maar weer eens op een papiertje en stopte deze op een veilige plek. Je weet maar nooit wanneer het volgende tijdelijke zwarte gat de kennis in mijn hoofd opslokt.
Dat risico loop je kennelijk boven de dertig.