Wat is het toch fijn om aan nieuwe projecten te beginnen. Deze week begon ik met een fotoblog, gewoon omdat ik er zin in had. En omdat ik toch wel bijna iedere dag een paar foto’s neem, voor mij een soort visueel geheugen.
Vaak gaan de kleine momenten verloren in de maalstroom aan gebeurtenissen. Soms weet ik niet eens meer wat ik vorige week zondag precies gedaan heb, tenzij ik er lang over nadenkt. Nee, ik heb geen vervroegde Alzheimer – denk ik. Het is op dit moment zo lekker druk met schrijfwerk, dat ik constant bezig ben met van alles. Het brein kan echter niet alles bijhouden. Foto’s bieden uitkomst. Zo nu en dan bladeren door mijn digitale fotomapje (printen doen we niet meer tegenwoordig) brengt een hoop leuke momenten weer onder de aandacht. Daarom dus Daily Webhead, het nieuwe fotoblog.
Ik word daar enthousiast van, van nieuwe projecten. Dan begint het van binnen te borrelen. Nieuwe ideeën schieten me moeiteloos te binnen. En het leuke aan bloggen is, dat je alles zelf in de hand hebt. De basisregel dat ik iedere dag een foto zal plaatsen, sluit voor mij niet uit dat ik er soms twee plaats. Waarom niet? Het is immers mijn blog, dus de hoofdredactie voer ik zelf. Ook wil ik later weer met video aan de slag. Geen volledige reportages maken, maar kleine vensters op de wereld vastleggen.
Een blog is vloeibaar en aan te passen aan de wensen van de blogger in kwestie. De webstek kan dus groeien en veranderen. Dat is een van de eigenschappen die blogs zou boeiend maakt om te volgen.
Ik was ook blij verrast om te zien dat Blogger met zijn tijd meegaat. Je kunt tegenwoordig uit meer uitdagende templates kiezen. Het aanpassen van de grootte van de kolommen en het blog doe je door een schuifje bij te stellen. En het werkt prima. Ook kun je zo’n blog er makkelijk netjes uit laten zien. En als je het anders wil, dan druk je op een paar knopjes en klaar.
Toby Morris’ garden, 1:15 pm
Interviewing artist Toby Morris in his backyard for Het Parool. Toby drew a picture every day for a year and published them on his blog. Observations about Amsterdam mixed with slices of life. Later on he published them in a book called Alledaags. Actually, this book inspired me to start my photoblog. Next Saturday our conversation will be printed in the Dutch newspaper Het Parool.
Hallie Lama’s garden, Hilversum 4:50 pm
Having a barbecue with some good friends in Hilversum. At the same time the Dutch soccer team is playing against Brazil for the world cup. Every time the Dutch team scores, people in the neighbourhood are cheering so loud, it startles the birds. A big flock of birds circles over the garden.
Het is vrijdag dus tijd voor mij tweewekelijkse Film A-Z. Vandaag de M, want het is nooit te warm om goede films te kijken. Enjoy.
Man on the Moon (Milos Forman, 1999) Het levensverhaal van de eigenzinnige komiek Andy Kaufman met liefde verfilmd. Jim Carrey zet een zeer overtuigende Andy Kaufman neer. En een goede Tony Clifton, Kaufmans alter ego. Maar laten we ook acteur Paul Giamatti niet vergeten. Hij speelt Bob Zmuda, de compadre van Kaufman met wie hij snode grappen bedacht. Zmuda schreef ook een memoir over Kaufman. Wie dat boek uitleest, ziet de wereld opeens op een complete nieuwe manier. Dat overkwam mij in ieder geval. Lees het boek na de film, andersom merk je datde makers vanMan on the Moon veel hebben gesleuteld aan de werkelijkheid om er een kloppend verhaal van te maken. Maar ach, wat geeft dat eigenlijk. Het leverde een boeiende flick op, van een boeiende vent.
The Matrix (Andy Wachowski, Lana Wachowski, 1999) Toen de eerste Matrix-film uitkwam, was ik flabbergasted. Het was steevast de beste film van dat jaar. Goed uitgevoerd, vol met technisch hoogstaande filmsnufjes. Een boeiend verhaal over werkelijkheid en schijnwerkelijkheid. Over wat echt is en virtueel, maar reëler aanvoelt dan de werkelijkheid. Vooral vondsten als de verklaring voor déjà vu, wat dus komt omdat het computersysteem zich aanpast en er dus een kleine loop in het computerprogramma ontstaat, vond ik prachtig. En verder lekker semi-relieus geneuzel. Religie moeten we toch niet serieus nemen. Niet in deze wereld, noch in The Matrix.
Welke pil zou jij eigenlijk nemen? De rode, die je uit de illusies doet ontwaken, of de blauwe, die je de werkelijkheid doet vergeten? Ik vrees dat de meeste mensen voor de laatste pil zullen kiezen, al zullen ze dat natuurlijk nooit toegeven.
Het is zo jammer dat er een tweede en een derde deel moesten komen. Die halen toch een deel van de glans van The Matrix weg. Daarbij trek ik één film met houtenklaas Keanu Reeves nog wel, maar een hele trilogie? Dan nog liever drie films met hobbits!
Metropolis (Fritz Lang, 1927)
Het eerste wat ik ooit van deze scifi klassieker zag, waren beelden die gebruikt werden in de videoclip Radio Gaga van Queen. De beelden lieten me nooit meer los: ik ben erg dol op het gebruik van schaalmodellen in films en de futuristische stad in Metropolis wordt mede verbeeld door schaalmodellen. Verder bevat deze Duitse film uit 1927 prachtige beelden. Zoals de scène waarin de gouden vrouwenrobot tot leven wordt gewekt.
Metropolis, toen de duurste Duitse film ooit, is een dystopisch verhaal dat zich afspeelt in de toekomst. Het verhaaltje, dat geschreven werd door de vrouw van regisseur Fritz Lang, zit simpel in elkaar en de boodschap is duidelijk, maar naïef: de arbeiders en de elite (het hoofd) vinden elkaar in het hart.
Er zijn heel wat verschillende versies van deze film, maar ik geef de voorkeur aan de versie van Giorgio Moroder, die er een aardige Hollywoodachtige versie van wist te maken. Maar smaken verschillen natuurlijk.
Mulholland Drive (David Lynch, 2001)
Wat, alweer een film van David Lynch in mijn film A-Z? Jazeker. Dit is een van de meest toegankelijke films van meneer Lynch en wat een hartzeer laat hij ons zien. De geflopte actrice Diane Selwyn (Naomi Watts) voelt zich verraden door haar vriendinnetje en construeert een heel romantisch verhaal voordat alles in duigen valt en ze zelfmoord pleegt. Of zoiets, want net als bij het andere filmwerk van Lynch zijn er meerdere interpretaties van het verhaal mogelijk. Is dat erg? Nee, dat maakt het alleen maar voor de hand om de film nog eens te gaan zien. En dat is geen straf. Prachtig gefilmd, met twee prachtige hoofdrolspeelsters. Intrigerend ver voorbij het moment dat het laatste frame zichtbaar is.
De volgende Film A-Z is vrijdag 16 juli. Voel je vrij om tot die tijd jouw favoriete M-titels met ons te delen.
Ja, het is warm. Zelfs mijn mac staat te zweten in mijn kantoortje. Daarom plaats ik deze sneeuwfoto, gemaakt in februari dit jaar. Om even verkoeling te brengen. Lekker toch, even krakend wandelen in de sneeuw?
En nu we het toch over foto’s hebben: ik heb de gewoonte om plaatjes te schieten met mijn trouwe Sony Ericsson. Die foto’s zijn voor mij een visueel geheugen. Het is leuk om deze soms digitaal terug te kijken en even terug te denken aan de dingen die voorgegaan zijn. Je vergeet immers toch een hoop, ook de leuke dingen.
Alledaags
Daarom ben ik deze week met een fotoblog begonnen. Het idee is om iedere dag een foto te plaatsen. Een toevallig plaatje, een bewuste compositie of een geheugensteuntje voor mezelf. Omdat ik de flow van blogposts niet te veel in de weg wil zitten op MichaelMinneboo.nl, heb ik besloten om een een versche blogspotpagina aan te maken voor het fotoblog.
Ik kwam op het idee toen ik het boekje Alledaags aan het lezen was. Toby Morris maakte elke dag een tekening en maakte zo een visueel dagboek dat een jaar beslaat. Dit weekend ga ik hem hierover interviewen voor Het Parool.
Ik ben benieuwd naar welk verhaal er volgt jaar op het fotoblog staat. Nieuwsgierig? Check Daily Webhead.
Trainstation Hilversum Noord, 4:20 pm.
Waiting for the train after a nice day at work. The future holds a smooth trip ending with a nice cup of coffee.
Soms hoor je nieuws waar je vrolijk van wordt: vanaf 3 juli worden vier nieuwe korte Nederlandse animatiefilms vertoond als voorprogramma van Amerikaanse blockbusters. Het is de eerste keer in lange tijd dat animatiefilms van eigen bodem als voorfilm in de bioscoop te zien zijn. Normaliter is er geen plaats voor korte films in de Nederlandse bioscoop.
Tenzij het gaat om een speciaal festival zoals bijvoorbeeld het Klik Animatiefestival, het HAFF of het Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival.
De films die deze zomer in de bioscoop gaan draaien werden geselecteerd als vier beste na een competitie die het Filmfonds uitschreef voor de realisering van ultrakorte animatiefilms van maximaal 2 minuten. Bioscoopexploitant Pathé brengt ze deze zomer in roulatie:
– Pik, regie Erik van Schaaik;
– DirkJan Heerst!, regie Remco Polman en Wilfred Ottenheijm;
– In Other Words, regie Joost Bakker;
– In a Forest, regie Fons Schiedon.
De films worden in digitale projectie vertoond in 70 zalen, in het voorprogramma van grote speelfilmreleases. De eerste titel, Pik is vanaf 3 juli te zien als voorfilm in Pathétheaters in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Eindhoven, Groningen, Helmond, Utrecht en Zaandam. De overige titels gaan in de loop van de zomer in roulatie. Meer informatie over de films en het overzicht van de zalen is binnenkort terug te vinden op de websites van Pathé en het Filmfonds.
De Nederlandse animatiefilm is internationaal regelmatig aanwezig op toonaangevende festivals. Met deze serie animatiefilms die sterk verschillen in stijl en techniek willen het Nederlands Fonds voor de Film en Pathé een groter publiek voor de Nederlandse animatiefilm bereiken. Het Filmfonds heeft zijn budget voor animatie structureel verhoogd, een animatie-intendant ingesteld en animatiefilms van speelfilmlengte in ontwikkeling genomen om zo de Nederlandse animatiefilm een extra impuls te geven.
Zoals de titel DirkJan Heerst!al aangeeft, is dit wederom een animatie met stripfiguur DirkJan in de hoofdrol. (Eerder was er al Het Elixer). Remco Polman en Wilfred Ottenheijm regisseerden deze korte animatie waarin de creatie van Mark Retera niets minder dan een wereldleider wordt.
In Pik, van animatiemeester Erik van Schaaik, geeft een dierenverhaal een kijkje in de verschillende emoties binnen een relatie. Behulpzaam vs Irritant, Onverschillig vs Afhankelijk, uitgebeeld in 2D vs Stop Motion. Een schouwspel tussen twee vrienden en tegelijk een battle of the animators op muziek van Martin Fondse en sounds en foley van Arno Peeters.
De making of van Pik:
In Other Words van Joost Bakker lijkt een bericht in een opwaaiende krant een man en een vrouw dichter bij elkaar te brengen. Bakker tekende de film met houtskool en potlood. Een scène uit Il Deserto Rosso van Michelangelo Antonioni waarbij een man en een vrouw op een aanwaaiende krant gaan staan en zich erover buigen inspireerde de maker. Naast de tekeningen zorgt het muziekstuk van de Catalaanse componist Frederico Mompou voor de tijdloze sfeer van de film.als filmmaker.
In a Forest is van Fons Schiedon. De film neemt de kijker mee in een onverwachte transformatie van de ene realiteit in de andere. Met het visuele lexicon van de thriller introduceert deze ultrakorte animatiefilm een spannende achtervolging door een donker bos die eindigt op een filmset. Gaandeweg wordt het verwachtingspatroon van het publiek uitgedaagd. Een film over geloven in een illusie.
Volgens een overzicht van SENA was de muziek van André Hazes en Michael Jackson in 2009 het meest te horen op de radio. Ik ben blij dat ik nooit naar de radio luister.
SENA is zo’n maffia copyrightorganisatie, vergelijkbaar met de BUMA. SENA incasseert namens nationale en internationale artiesten en platenproducenten een vergoeding wanneer hun muziek buiten de huiselijke kring ten gehore wordt gebracht. Hierbij kan gedacht worden aan het gebruik van muziek in winkels, supermarkten, cafés en discotheken maar ook op radio- en televisiezenders. Je scheel betalen om een cd te draaien of je radio aan te hebben in je kleine winkeltje. Maar goed, die SENA stelt een lijst samen aan de hand van de draaigegevens van radiostations, waarbij nauwgezet wordt geregistreerd welke artiest en welk repertoire er dagelijks op de verschillende zenders te horen is.
Overigens wel typisch dat ze deze lijst halverwege het nieuwe jaar presenteren. Ik weet dat overheidsinstellingen traag zijn, maar zes maanden om een rekensommetje te maken is toch wel een hele prestatie.
De top 10 nationaal ziet er zo uit:
2009
2008
01
André Hazes
—
02
Krezip
06
03
Ilse DeLange
07
04
Anouk
04
05
BlØf
02
06
Marco Borsato
01
07
Guus Meeuwis
10
08
Nick & Simon
09
09
Ramses Shaffy
—
10
Alain Clark
03
Doden doen het goed op de radio. Shaffy overleed vorig jaar natuurlijk en Borsato ging financieel dood. Hazes overleed alweer een paar jaar geleden, dus waarom die op nummer 1 staat, snap ik ook niet. De band Krezip ging uit elkaar, dus een soort van dood, en hun afscheidsnummer ‘Sweet Goodbyes’ deed het goed. Als ik naar de rest op het lijstje kijk, ben ik verdomd blij dat ik nooit naar de radio luister. Je zou maar elke dag naar Nick & Simon, Borsato en BlØf moeten luisteren. Of T-mobile werkstudent Guus Meeuwis. Brrrr.
Top 10 Meest gedraaide artiesten Internationaal 2009
2009
2008
01
Michael Jackson
—
02
Coldplay
06
03
Adele
—
04
U2
03
05
Robbie Williams
07
06
Kings of Leon
—
07
Beyoncé
—
08
Jason Mraz
—
09
Madonna
01
10
Elvis Presley
—
In de internationale lijst gaat de voorkeur voor zombiemuziek nog even door, want Jackson werd het meeste gedraaid. Niet zo gek natuurlijk, want ook hij legde het loodje vorig jaar. Ik heb in een korte periode toen zoveel van zijn muziek gehoord, dat ik de rest van mijn leven genoeg heb gehad. Over ‘Bad’ gesproken.
Het verheugt mij wel dat Elvis Presley op nummer tien staat. Een van de artiesten die toch geregeld gedraaid wordt hier in huis. Mijn smaak sluit meer aan bij het internationale lijstje, hoewel er geen sprake is van een perfect match. Nou ja, dat vind ik ergens ook wel een geruststellende gedachte.
Kijk ze nou toch gezellig zitten, stripmakers Fred de Heij en Hallie Lama. Tussen hen in zit hun uitgever Ger van Wulften (uitgeverij Xtra). De heren zaten afgelopen zaterdag hun boeken te signeren tegenover de Hilversumse boekhandel. Tijdens Hilversum Alive – een driedaags festival in de binnenstad.
De twee stripmakers waren goed bezig. Lama verkocht 36 exemplaren van zijn Moeilijke Tweede. De Heij slechts een tiende daarvan, maar goed, het was voor zijn collega ook een thuiswedstrijd. Hallie had vorig jaar het best verkochte stripboek in de Hilversumse Boekhandel.
Foto: Roos Manintveld
Het is goed om als stripmaker de boer op te gaan en je werk te tonen aan voorbijgangers. En niet alleen op stripbeurzen, maar juist op braderieën, (pop)festivals, gamebeurzen en andere ludieke plaatsen. Juist daar, want op een stripbeurs kom je meestal toch mensen tegen die je werk al kennen. Wil je als stripmaker nieuw publiek interesseren voor het medium strip en je eigen waar in het bijzonder, dan moet je de boer op.
Zendelingenwerk
Dat lijkt misschien een beetje op zendelingenwerk, en dat is het ook wel. Er is nog een groot publiek dat helemaal niet weet dat ze strips leuk vinden of weten wat er allemaal te koop is. Mensen die nooit in een stripwinkel komen en het striphoekje in de boekhandel (als die er al is) straal voorbijlopen. En die mensen moeten opgezocht worden. Niet langs de deuren, dat zou te ver gaan. Maar in hun looproute gaan zitten op een braderie kan zeker helpen om op te vallen.
Je kunt natuurlijk je boekje uitbrengen, in de winkel neerliggen en afwachten, maar daar red je het meestal niet mee. Tenzij je Fokke & Sukke strips maakt. Maar zelfs Reid, Geleijnse en Van Tol zaten vorig jaar gewoon te signeren in Selexyz Scheltema. Ze hadden ook Floor de Goede en Ype + Willem meegenomen (die ook bij Catullus worden uitgegeven.) Al ging de meeste aandacht naar het drietal achter Fokke & Sukke, toch is het slim om een grote publiekstrekker te koppelen aan jong talent en samen aan een tafeltje te zitten.
Lijkt het je ook wel wat, om zo stripmakers in het wild tegen te komen?
Zondag 4 juli staatde Dordtse Boekenmarktin het teken van strips. Er vindt een stripfestijn plaats waar de nadruk ligt op de graphic novel, striproman of beeldroman, of hoe men de strips voor een volwassen publiek ook mag aanduiden tegenwoordig. Onder andere uitgeverij Bries, Xtra, Tsunacon, De Zingende Zaag, Dark Dragon Books, De Bezige Bij/ Oog & Blik en Sherpa hebben stripmakers die signeren. Alvast een paar stripmakers: Olivier Schrauwen, Jeroen Janssen, Jan Vriends, Minck Oosterveer, Ckoe, Sandra de Haan, Robert van Raffe, Marcel Ruijters, George Moorman en Carry Brugman. En dus ook weer Hallie Lama en Fred de Heij.
Meer foto’s van Roos Manintveld vind je op haar blog.
Van de week was ik in Aerdenhout om een videoreportage te draaien en kwam op weg naar de set dit verkeersbord tegen. Ik had deze afbeelding nog nooit gezien, en nam even een momentje om deze in me op te nemen. Wat communiceert dit verkeersbord?
Dat de bomen schuin staan en overhellen en dat grote vrachtauto’s moeten oppassen. Dat zie je zo. Maar een fantasievolle geest ziet meer. Het lijkt namelijk net zo goed of de boom in kwestie ieder moment kan omvallen. Van vermoeidheid of ouderdom. Of nog vreemder, even naar de vrachtauto toe buigt om hem iets in het oor te fluisteren. Misschien een roddel over een andere boom. Of wellicht is de chauffeur wel de weg kwijt en vertelt de boom hem hoe hij moet rijden.
Hmmm, ik heb duidelijk weer te veel Rood Gras gelezen deze week.
Vaak gaan de kleine momenten verloren in de maalstroom aan gebeurtenissen. Soms weet ik niet eens meer wat ik vorige week zondag precies gedaan heb, tenzij ik er lang over nadenkt. Nee, ik heb geen vervroegde Alzheimer – denk ik. Het is op dit moment zo lekker druk met schrijfwerk, dat ik constant bezig ben met van alles. Het brein kan echter niet alles bijhouden. Foto’s bieden uitkomst. Zo nu en dan bladeren door mijn digitale fotomapje (printen doen we niet meer tegenwoordig) brengt een hoop leuke momenten weer onder de aandacht. Daarom dus Daily Webhead, het nieuwe fotoblog.
