Downtown Delft, 4:00 pm
“You’ll believe a car can fly”. Turbo boost, kitt? Of course not, it was just the thought that jumped in to my brain when I saw this street sign. That’s what happens when you let a nerd walk freely in unfamiliar territory.
Oh, oh, oh, het is weer tijd voor mijn Film ABC. De volgende is over twee weken, vrijdag 13 augustus. Enjoy.
Once Upon A Time In The West (Sergio Leone, 1968)
In het westerngenre kun je er niet omheen: een cinematografische mijlpaal van Sergio Leone, de man die het genre ander leven inblies. Een filmopera die een geheel eigen ervaring biedt en waar de filmmuziek van Ennio Morricone net zo legendarisch is als de film zelf. De muziek van Morricone werd vroeger vaak bij ons thuis gedraaid. Het is heel herkenbare, uitgesproken filmmuziek die perfect past bij de levengrote vergezichten en filmbeelden van Leone. Groot, groter, grootst. In de recente film Inglourious Basterds, wat eigenlijk een western is die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog afspeelt, ‘leent’ Tarantino veel shots en sfeer van het oeuvre van Leone. Vooral de openingsscene had zo door de Italiaanse filmmaker gemaakt kunnen zijn. Maar goed, dat zijn we wel gewend van Tarantino, de man van de filmcitaten.
One Flew Over the Cuckoo’s Nest (Milos Forman, 1975)
Dat Jack Nicholson een acteerkanon is, hoef ik niemand te vertellen. Misschien is dit wel de beste rol die hij ooit gespeeld heeft. Ik zag de film en las het boek van Ken Kesey voor mijn Engelse literatuurlijst. Twee meesterwerken. (Nee, daar bedoel ik niet die literatuurlijst mee.)
Ik heb het zelf niet zo op met autoritair gedrag en kan me daarom heel goed vinden in Randle P. McMurphy die het opneemt tegen bitch zuster Ratched (perfect neergezet door Louise Fletcher). Ratched maakt misbruik van haar positie als capo op een afdeling geesteszieken. McMurphy denkt een gevangenisstraf op een makkelijke manier uit te zitten door zich psychisch onwel te laten verklaren en op deze afdeling te vertoeven, maar krijgt al snel aanvaringen met de onrechtvaardigheid van het beleid van Ratched. Prachtig om te zien hoe McMurhphy deze mensen uit hun geestelijke winterslaap weet te halen en in opstand weet te brengen. In dat opzicht is hij een echte leider voor het schaapachtige volk. Natuurlijk moet hij daar uiteindelijk voor gestraft worden. McMurphy is immers een martelaar. Gelukkig weet de Indiaan, die uiteraard Chief heet, te ontsnappen wanneer McMurphy erin is geslaagd om hem zijn eigenwaarde weer in te zien.
In dat opzicht lijkt het verhaal van One flew ook wel op Dead Poets Society, waarin leraar Robin Williams jonge studenten voor zichzelf leert denken in een strenge kostschool. Hij brengt ze in aanraking met poëzie en de bitterkoekjes die de autoriteiten hen voorschotelen niet als zoete koek te slikken. Mooie film is dat ook.
Ratched staat wat mij betreft voor alle domme ambtenaren waar we als gewone burgers mee te maken krijgen. Van die regelvolgers en cijferneukers die het leven onnodig onaangenaam maken. Laat je McMurphy dan ook de vrije loop als je met dat soort gasten te maken krijgt, zou ik zeggen. Maar zorg wel dat je net zoals Chief weet te ontsnappen.
A short video experiment, shot with a Sony Cybershot at the Botanical Garden in Delft.
Delft, Sunday morning
This is the view from our hotel room. It seems that everywhere you look around in Holland nowadays, there seems to be some construction going on. It was a nice cosy room though.
Delft, Saturday night
It’s getting dark.
Botanical garden, 1:40 pm
Between trees and plants there were also some artworks planted. I thought these two were rather funny, of Funny Art – FArt for short. But to be honest, most artworks didn’t really gel with the natural surroundings.
Eigenlijk hou ik er niet zo van, van die zomerroosters. Minder trams op de juiste tijdstippen, minder personeel in bedrijven. Het lijkt soms wel of heel Nederland slaapt tijdens de zomermaanden.
Je merkt het als blogger ook aan je aantal bezoekers. Dat aantal is in deze periode doorgaans minder omdat een deel van de vaste lezers op vakantie is. Sommige bloggers gaan dan ook minder bloggen. Soms omdat ze zelf op vakantie zijn, soms omdat ze een soort van zomerrooster aanhouden. Dat laatste was niet mijn bedoeling, maar de laatste tijd had ik het druk met een paar artikelen die af moesten, waardoor het bloggen er een beetje bij inschoot.
Ik heb Barbara Stok geïnterviewd voor de VPRO Gids. Voor de Eppo schreef ik achtereenvolgens een artikel over de autobiografische strip, over komische stripduo’s en de making of van de western Ronson Inc. Al die stukken zullen binnenkort in het stripblad verschijnen. Tussendoor gaat het werk voor de VARA ook gewoon door en moeten er nog wat striprecensies gepend worden. Niet dat je mij hoort klagen over het werk, want zoals ik al eerder schreef heb ik het liever druk in de zomer.
Nu ben ik zelf afgelopen weekend samen met mijn lief even in Delft geweest. Een bliksemvakantie om de historische stad eens te verkennen. Over de belevenissen zelf zal ik niet veel bloggen, al plaats ik deze week op mijn fotoblog wel wat foto’s die ik daar heb gemaakt.
Het verblijf in Delft was voor mij een mooie gelegenheid om eens te experimenteren met de Sony Cybershot camera. Deze heeft ook een videofunctie. Daar moet je je niet te veel van voorstellen: video’s van een klein formaat en weinig tot geen functies. Je kunt bijvoorbeeld niet inzoomen zodra je aan het draaien bent. Een soort flip dus eigenlijk.
Toch is het leuk om met dat soort apparaten te spelen en er video’tjes mee te draaien. Op Daily Webhead zal ik twee van die experimenten plaatsen. Heel andere koek dan de webisodes. Eerder kleine momentopnames, net zoals de foto’s op het blog.
Botanical garden, Delft 1:15 pm
In the botanical garden run by the TU Delft, we saw this interestingly shaped tree, which I think is a beautiful tree as I’ve ever seen one. It would suit a decor of a Tim Burton movie just nicely.
Botanical garden, Delft 1:30 pm
On Saturday, my girlfriend and I visited the Botanical garden, which is run by the Technical University Delft. During our walk we encountered this duck. Normally, one probably wouldn’t think twice about such a common bird, but this one was sitting very relaxed and quiet under the bridge. It almost seemed like a fake duck at first. Then it started to move its head, although it remained very relaxed on the water, ignoring our presence altogether. It occurred to me that ducks are quite remarkable creatures and look very beautiful when one takes the time to observe them. It could be that I just got sun struck when I thought that, because it was getting quite warm that afternoon.
Oude Delft, Saturday afternoon
Delft, 10:30pm (Friday the 23rd)
This weekend my girlfriend and I stayed in Delft, for a short holiday. In the next couple of days I’ll be posting some pictures I took during our stay, starting with this one: night time in Delft. We were heading back to the hotel after a nice dinner somewhere downtown.
George Clooney en Anton Corbijn. Als die twee vakmannen samenwerken aan een film, dan verwacht je een bijzonder resultaat. Mijn verwachtingen voor The American zijn dan ook hoog gespannen.
Ook al klinkt het verhaal, gebaseerd op de bestseller A Very Private Gentleman van Martin Booth, wat clichématig. Jack (George Clooney), een specialistische wapenmaker en ook wel eens gebruiker hiervan, is een meester in zijn vak. Wanneer een klus in Zweden slechter afloopt dan verwacht, reist hij naar zijn contact Pavel (Johan Leysen) in Rome. Hij besluit voorlopig onder te duiken in een klein Italiaans bergdorp. Daar maakt hij kennis met een priester (Paolo Bonacelli) en een prostituee, Clara (Violante Placido) waar hij ook bevriend mee raakt. Tevens krijgt hij het verzoek om voor een nieuwe klant, Mathilde (Thekla Reuten) een wapen te maken. Beïnvloed door zijn nieuwe vriendschappen besluit Jack dat dit zijn laatste opdracht zal zijn. Maar zo makkelijk stap je niet uit dit milieu…
Dat klinkt als een film die je wel vaker hebt gezien, of niet? Toch word ik enthousiast van de trailer. Ik zie een strak acterende Clooney en prachtige beelden:
En ik geloof niet dat Corbijn zo maar een algemeen filmverhaaltje zou verfilmen dat niet de moeite van het kijken waard zou zijn. The American is de tweede film van vakkundig fotograaf Anton Corbijn. Control uit 2007, over het leven van Ian Curtis – de zanger van Joy Division – vond ik erg mooi. (Zie hier de recensie die ik er indertijd over schreef.) De film won 23 awards, waaronder vijf BIFA’s en was genomineerd voor een BAFTA. Behalve fotograferen, ontwerpt Corbijn platenhoezen, logo’s (zoals het logo van Den Haag) en posters (waaronder de poster van Film by the Sea 2001). Corbijn regisseerde ook videoclips voor onder andere U2, Johnny Cash, Coldplay en Nirvana). Daarbij ontwerpt hij ook podia zoals sinds 1993 die voor de wereldtournee van Depeche Mode en voor Herbert Groenemeyer. Groenemeyer verzorgde ook de score voor The American.
En Clooney. Ach, ik ben fan van die man. Ik vond hem fantastisch in het redelijk recente Up in the Air. Maar eigenlijk heb ik hem zelden slecht zien spelen. (Batman & Robin, daar hebben we het even niet over.) Daarbij is hij een prima regisseur.
The American beleeft zijn Nederlandse première op vrijdag 10 september als openingsfilm van het 12e Film By the Sea Festival in Vlissingen. Daar zal ik hem niet gaan zien: ik ga nooit naar dat filmfestival. Maar dan toch zeker wel op het witte doek en anders gewoon lekker rustig op dvd.