Some Café, Amsterdam 3:30 pm
Any self-respecting café should have some good magazines to read. I always like to just sit somewhere where it’s nice, read some good articles while I am sipping a nice cup of coffee. I just don’t do this often enough. Today my girlfriend and I went for a walk and drink in the neighbourhood somewhere. We talked and drank our tea. I didn’t like the music though: too much eighties stuff. Bad beats and bad lyrics. Not a really good place to read anyway.
Zaterdag 25 september krijgt Jesse van Muylwijck de Stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre uitgereikt tijdens de Stripdagen.
Jesse van Muylwijck (Groningen, 19 maart 1961) is een eigenzinnige stripmaker, die
desondanks geheel in de mainstream werkt. Zijn komische krantenstrip De Rechter verschijnt al 17 jaar in 14 kranten. Dit jaar tekende hij de 5000e aflevering.
Hij geeft zijn strips zelf uit. Na de publicatie van zijn strip in de krant bundelt hij ieder jaar zijn beste afleveringen. Van De Rechter verschijnt het achttiende deel in september.
De commissie van de Stripschapprijzen laat weten dat Van Muylwijck niet alleen gehuldigd wordt vanwege de duur of het succes van zijn strip: ‘Het maken van een krantenstrip is een eenzame bezigheid, waarbij het vaak lijkt alsof je buiten alle clubs en stromingen valt. Toch is wat Van Muylwijck doet een typische uiting van de mogelijkheden van de strip. Terwijl andere tekenaars moeten worstelen om een platform te vinden voor hun talent, of via de graphic novel proberen nieuwe vormen te creëren om het publiek
mee te vinden heeft Jesse van Muylwijck een vorm gevonden waarmee hij dagelijks meer dan drie en een half miljoen lezers van alle leeftijden bereikt. Daarmee houdt hij de strip levend, dus hulde voor hem en voor alle kranten die hem die gelegenheid geven.’
En dan nog even een persoonlijke noot bij dit nieuws. Ik zat dit jaar, samen met Barbara Stok, Frans Le Roux, Jan-Willem de Vries en Erwin Brakels, in de jury voor de Stripschapprijzen. De commissie staat dit jaar wederom onder voorzitterschap van tekstschrijver Ger Apeldoorn.
Met veel plezier heb ik samen met mijn stripbroeders gedebatteerd over winnaars, verliezers en de prachtige albums die er in het afgelopen jaar zijn uitgekomen. Een interessante ervaring.
Over de uitslag kan overigens niet gecorrespondeerd worden 🙂
Fame, Kalverstraat, 6 pm
Today I just had to buy some dvd’s. I craved for some new movies to watch. It turned out I also bought some old ones but what the heck. (500) Days of Summer, read my review on this movie here. Red Dragon – I still had to see that one and any film with Antony Hopkins in it is worth watching in my book. Basic Instinct – one of Paul Verhoeven’s best Hollywood movies. Bram Stoker’s Dracula – I just had to see this one after reading about it in Fangoria. And 9 – very curious about this flick. It’s gonna be a great weekend.
Barbara Stok maakt sinds 1995 autobiografische strips en kreeg vorig jaar – als eerste vrouw – de Stripschapprijs voor haar oeuvre. Met het prentenboek Over de levensgenieter die haar angst voor de dood wil verdrijven, gooit ze het over een andere boeg.
Op Manuscripta leest de stripmaakster voor uit haar strips die thematisch verbonden zijn aan haar nieuwe boek dat eind augustus uitkomt. ‘Als mensen willen weten hoe je een strip voordraagt, moeten ze maar komen kijken,’ zegt ze lachend.
Het boek gaat over Stoks zoektocht naar een oplossing voor haar doodsangst. Ze onderzoekt en verwerpt verschillende ideeën over de dood en ze citeert een rijk arsenaal aan denkers, waaronder Joep Dohmen, Spinoza en de Griekse filosoof Epicurus. Ook plukt ze levensbeschouwingen als het boeddhisme en taoïsme. Stok: ‘Ik vond dat allemaal echt fantastisch. Vooral die oude Grieken. Je denkt dat al die filosofen uit de oudheid verschrikkelijk moeilijke teksten hebben geschreven, maar dat zijn ze helemaal niet. De ideeën van toen zijn nu nog toepasbaar.’
Logica
De idee van Marcus Aurelius, dat als je doodgaat je alleen maar het heden verliest, spreekt Stok in het bijzonder aan. ‘Zo had ik er nog nooit over nagedacht. Dan maakt het ook niet uit of je jong of oud overlijdt, want iedereen verliest alleen maar het nu.’
Uiteindelijk vindt de stripmaakster troost in het idee dat we allemaal onderdeel uitmaken van een groter geheel: ‘Als wij met z’n allen één zijn, dan betekent dat als ik jou kwaad doe, dat ik ook het geheel kwaad doe.’
Stok pretendeert overigens niet dat het boek tot nieuwe inzichten leidt: ‘De conclusie in het boek is niet nieuw voor de wereld, maar wel voor mijzelf. Ook het hele denkproces ernaartoe was dat voor mij. Ik weet zeker dat ik niet uniek ben, dus zijn er vast andere mensen die voor het eerst kennis maken met deze ideeën en die interessant zullen vinden. Het leuke aan dit verhaal is dat ik uiteindelijk uitkom bij gedachtes die je een beetje in de zweverige hoek zou plaatsen, maar ik kom erop door logisch te redeneren.’
In haar autobiografische strips geeft Stok met humor en relativering haar visie op de wereld. Omdat humor ontbreekt in Over de levensgenieter, vindt Stok het eng om het boek uit te brengen: ‘Normaal kan ik me verschuilen achter humor, maar dit keer niet. Je biedt de lezer toch een kijkje in je hoofd.’
Doodsangst
De plotselinge dood van Stoks zwager Guus was de aanleiding voor haar zoektocht. ‘Als iemand in je naaste omgeving overlijdt, word je plotseling extra met de dood geconfronteerd. De dood is echter een thema dat mij van jongs af aan heeft geïnteresseerd en ook in mijn strips voorkomt. Ik ben ook altijd bang geweest voor de dood. Zo’n angst die je twee keer per jaar ’s avonds in bed overvalt. Toen Guus was overleden gebeurde me dat een tijd lang elke avond. Ik dacht: “Verdorie, ik wil die angst voor de dood nu wel eens kwijt.” En daar ben ik zelf mee aan de slag gegaan. Gedurende dat proces bedacht ik dat het interessant zou zijn om er een verhaal over te maken.’
Stok wilde experimenteren en los van de stripvorm een verhaal vertellen: ‘Ik wilde tekst en tekeningen losser van elkaar maken. Een strip maken is noeste arbeid waar veel herhaling inzit. Je tekent plaatjes vaak opnieuw omdat het een storyboard wordt. Wat dat betreft is één tekening maken erg leuk.’ Stoks potloodtekeningen werden ingescand en digitaal bewerkt. De tekenlijnen zijn daarom minder dwingend dan wanneer ze deze geïnkt zou hebben. Hierdoor wordt Stoks zoektocht deels uitgedrukt in de lijnvoering: ‘Die is meer schetsmatig. Ik vind dat daar het idee van vergankelijkheid uitspreekt.’
Haar volgende project wordt overigens wel weer een strip, namelijk een biografie van Vincent van Gogh.
Heeft Stok, nu haar experiment uitkomt, eindelijk haar doodsangst weten te bezweren? ‘Ik heb geleerd me er meer mee te verzoenen,’ zegt Stok, ‘maar ik denk niet dat het mogelijk is om er helemaal van af te raken. Misschien als je dertig jaar in een boeddhistisch klooster gaat zitten, maar dat heb ik er niet voor over. Een klein beetje doodsangst is ook wel gezond. Dat betekent ook dat je het hier naar je zin hebt. ‘
Over de levensgenieter die haar angst voor de dood wil verdrijven verschijnt eind augustus bij Nijgh & Van Ditmar.
Op Manuscripta is Barbara Stok zondag in de Flex Bar Kleine Zaal, 17.30-18.15 uur.
Dit artikel stond in de Manuscripta Bijlage van VPRO Gids #34.
Hilversum – Amsterdam 4:30 pm
Last weekend I bought this book at de Oude Manhuispoort, where there are lots of sellers of second hand books. Since I am a big fan of vampire stories and films, I couldn’t resist buying this collection of articles from Fangoria Magazine. It contains on-set reports of films like From Dusk Till Dawn, Bram Stoker’s Dracula and The Lost Boys, and interviews with actors like Christopher Lee and Gary Oldman, Filmmakers and writers of gothic horror like Ann Rice. It’s a nice read and makes the trip home seem less tedious.
Home 10:50 pm
Watching the drama series In Theraphy on Dutch Television. I sometimes fall into this program while channel surfing. My friend Jeroen Mirck wrote a review about it, though he is much more enthusiastic about the series than I am. I think it is a rather boring programme. A lot of talking heads and the dramatic conflict basically comes from clients arguing with their therapist. I think the characters aren’t that interesting in the first place. In the picture you see actress Halina Reijn, she has just told her therapist Paul that’s she’s in love with him. Sometimes I see Reijn in the city, usually on the terrace in Stanislavski. Not an unusual spot for an actress who’s playing on stage a lot.
Het is mooi geweest. Ik bestel geen strips meer bij Play.com. Dit keer zijn ze te ver gegaan.
Al zo’n zes jaar bestel ik een deel van mijn strips online via Play.com. Een webwinkel waar je van alles kunt bestellen: strips, boeken, dvd’s, cd’s – you name it. Je krijgt dan binnen anderhalve week je pakketje thuis gestuurd zonder verzendkosten. Mocht er iets mis zijn dan kun je de boel terugsturen voor een vervangend exemplaar of je geld terugkrijgen. Het bedrijf vergoed de verzendkosten tot 3 euro. Geen slechte deal zou je denken. Het is ook jarenlang goed gegaan.
De laatste tijd echter komen de strips vaak verkreukeld aan. Dit komt deels omdat ze bij Play een nieuw systeem hebben van verpakken. Ongetwijfeld is dit voor hen een goedkopere manier dan hoe het vroeger gedaan werd. Er wordt nu een doos om het boek heen gewikkeld, wat ervoor zorgt dat de verpakking vaak breder is dan de brievenbus. Niet handig, want nu moet je dus thuis zijn om je pakket in ontvangst te nemen, terwijl boeken en strips in een normale bubbeltjesenvelop, gemakkelijk zouden passen.
Van de week kreeg ik de laatste tradepaperback van The Amazing Spider-Man binnen. Weer in zo’n rare verpakking, dus vond ik eerst een formulier van Selekt vracht in mijn bus dat ze de volgende dag weer langs zouden komen om het pakket af te geven. Als ik er dan nog niet was zou de post weer terug naar Engeland gestuurd worden. Niet handig dus. Nu zou ik zelf de hele dag in Hilversum zijn voor werk. Gelukkig was de buurman de volgende dag wel thuis en bereid om post in ontvangst te nemen.
’s Avonds maakte ik vol verwachting mijn pakketje open. Bleek er een dik boek in te zitten dat ik niet besteld had. De bestelde comic zat er ook bij, maar omdat deze een groter formaat heeft dan het boek, was de strip volledig kromgetrokken. Nu kreeg ik de laatste tijd wel vaker beschadigde strips binnen. Terugsturen is een optie, maar aangezien onze TNT post een veel hoger tarief rekent dan Play zelf hoeft te betalen, dekt de 3 euro teruggaaf nooit de lading. Je gaat er financieel dus op achteruit als je telkens de strips moet terugsturen. Daarbij is het een hoop gedoe en kost het veel tijd. Ook het in ontvangst moeten nemen van die pakketjes geeft veel gezeur. Je kunt moeilijk iedere keer een dag thuisblijven of je buurman lief aankijken.
Daarom zet ik, wat betreft boeken en strips, een punt achter mijn relatie met Play. Ik koop mijn strips wel weer gewoon in de winkel. Dat kost meer, maar je krijgt daar dan ook weer iets voor terug. Een product van hogere kwaliteit (lees: onbeschadigd leesvoer) en je kunt het meteen naar huis nemen en hoeft niet 10 dagen of meer op je waar te wachten.
Vertigo, Amsterdam 6:00 pm
Today I had a hamburger for dinner at Vertigo. I had dinner with my girlfriend and her mom. It wasn’t the greatest burger ever, but better than the crap they serve at McDonald’s and Burger King. On the picture it kind of looks like a Pac-Man sandwich. Anyway, Before that I had a wonderful meeting with my client at Het Parool. We discussed new article propositions. I am looking forward to writing them. September and October are going to be busy months 🙂
Soms vraag ik mezelf af: Facebook, wat moet je er mee? Eeuwen geleden heb ik Hyves afgeschaft om verschillende redenen en nu heb ik alweer sinds jaren een Facebook-account. Maar waarom eigenlijk. Wat doe ik ermee?
Eigenlijk niet zo heel veel, want veel van de functionaliteiten die Facebook te bieden heeft, gebruik ik al in andere applicaties. Voor directe communicatie met vrienden heb ik een voorkeur voor, nou ja, directe communicatie: bellen, afspreken of mailen. Op een goede tweede plaats komt Twitter en DM’s op Twitter. Dat werkt prima. De linkjes die mensen achterlaten op Facebook, kunnen wat mij betreft ook gewoon via Twitter. Aangezien het merendeel van mijn contacten ook een blog heeft, communiceren we vaak dubbel.
Ik gebruik Facebook zelf ook vaak om blogposts te linken en onder de aandacht te brengen. Dat genereert zeker traffic, hoewel je je mag afvragen hoeveel mensen die ‘ik vind dit leuk‘ hebben aangeklikt daadwerkelijk kennis hebben genomen van de blogpost.
Ik kijk wel eens op de Startpagina voor een overzicht van wat mijn vrienden allemaal uitspoken, maar met meer dan 100 contacten is dat vaak alweer zoveel informatie, dat ik het snel weer gezien heb. Daar komt bij dat veel FB-vrienden eigenlijk kennissen of zakelijke contacten zijn. Ik laat dus op Facebook niet het achterste van mijn tong zien – figuurlijk natuurlijk. Letterlijk krijgt alleen mijn tandarts het achterste van mijn tong te zien.
Om mijn Facebook-gebruik in kaart te brengen en om van anderen te horen wat ze er mee doen, besloot ik het van de week eens in de groep te posten. Dat leverde al een paar leuke reacties op:
Natuurlijk is daar de dialoog nog niet mee afgerond. Voel je vrij om hieronder je eigen twee centen aan de discussie toe te voegen.
Home, 7:00 pm
Yesterday, after we came home from shopping downtown (I bought too many comic books, as usual :)), a dragonfly dropped by on our balcony.
Leidsebosje, Amsterdam, 8 pm.
‘What, another tree pic?’ You might wonder. Yes, another tree pic because I like trees. Can’t help it, always have. Yesterday I walked home after a long day at work. The sun was going down, and the remaining beams gave a magic glow to everything. In film jargon we call it ‘magic hour’ for that reason. The light made the trees at the Leidsebosje stand out, it gave me a peaceful feeling while standing in the busy, crowded city.
Media Park, Hilversum 5:30 pm
For my work at the VARA I make video reportages and interviews. Yesterday I shot an interview with presenter Menno Bentveld. My colleague Clementine did the interview, while I shot the shots. Although it was late in the afternoon and we figured every one would have left for home around that time, suddenly we heard some one whistle. When we went out to the hall to check out who it was, we saw the one and only Edwin Rutten. Ome Willem himself. One of my heroes from early childhood.