Het lijkt wel alsof ze al eeuwen bezig zijn met het gebied rondom het station van Arnhem. De bouwput voor het station stemt droevig.
Eric de Noorman keek ook al niet al te blij.
We zijn dan ook niet heel lang gebleven. Even een hapje eten en wroem de snelweg op, over de Nederrijn richting Duiven.
September mag je gerust de stripmaand van het jaar noemen. Er is veel te doen rondom mijn favoriete medium. Voordat dit blog begint te lijken op een stripagenda zet ik even wat happenings van de maand september op een rij.
Striptember – De hele maand verschillende activiteiten in Amsterdam.
Zie hiervoor de site van de organisatie.
Expositie Erik Wielaert – opening 1 september
In het altijd gezellig Lambiek. Zie ook hier.
Strips tijdens de Haagse Museumnacht – 3 september
Strips op Manuscripta – 4 september
Manuscripta is de jaarlijkse feestelijke opening van het boekenseizoen, een groots driedaags festival met honderden uitgeverijen en talloze festiviteiten rondom topauteurs en aanstormend talent, op het uitgestrekte Westergasterrein in Amsterdam. Zondag 4 september is er een uitgebreid stripprogramma plaatsvindt. In het sfeervolle Ketelhuis 2 gaat Zone 5300-hoofdredacteur Tonio van Vugt van 13:30 uur tot 17:00 uur in gesprek met acht toonaangevende stripauteurs van verschillende generaties over hun (zojuist verschenen of binnenkort te verschijnen) werk. Zie de site van Zone 5300.
Stripfestival Breda – 9t t/m 11 september
Drie dagen stripfeest in de binnenstad van Breda. Er valt een hoop te doen naast het kopen van strips en kletsen met mede stripnerds. Zoals een Kunststripbeurs, exposities van Wasco, Henk Kuipers, Peter Pontiac en jong striptalent. Check voor het volledige programma de site.
Benieuwd naar wat er allemaal gebeurt op zo’n Kunstripbeurs? Bekijk de video die ik maakte van de editie in Utrecht vorig jaar.
Daily Webhead: KunstStripbeurs 2010 from Michael Minneboo on Vimeo.
Ik vind het heel bijzonder dat het Kröller-Müller Museum op de Veluwe staat. Van binnen kun je al wat van de bosrijke omgeving zien.
Foto: Linda.
Ook in de beeldentuin word je omringt door fijne natuur.
Het was echter behoorlijk druk op de Veluwe die dag. Net als elders in Nederland moesten we in de rij staan om binnen te kunnen komen.
Daarna sprongen we op de witte fietsjes om van de natuur te genieten, maar kwamen terecht in een file van families die ook op die dingen rondreden. Geen individuele natuurbeleving dus. Toen na een uurtje buiten ook nog eens een wolkbreuk losbarste, hielden we de Veluwe voor gezien.
Een paar jaar eerder hebben we ons er beter vermaakt.
Woensdag trokken we naar de Veluwe, naar het Kröller-Müller Museum op de Houtkampweg te Otterlo, om even flink wat kunst te snuiven. De Belgische kunstenaar Jan Fabre (Antwerpen 1958) exposeerde daar onder de titel Hortus/Corpus.
Fabre in zijn jonge jaren, in een plas van kots en zaad en een nog steeds paraat staande penis.
Foto: Linda.
Foto: Linda.
“Achter de titel, die uit de simpele woorden tuin (hortus) en lichaam (corpus) bestaat, ligt het universum van Jan Fabre. Het insect, de mens, de engel en het blauw van het eeuwig terugkerende moment waarop de nacht in dag overgaat en leven ontwaakt, spelen daarin een belangrijke rol. Het zijn vier basisgegevens waarmee Fabre zijn gedachten en dromen over leven en dood, schoonheid en afschuw, kwetsbaarheid en geweld, vergankelijkheid en eeuwigheid steeds weer op een andere manier ordent en aan ons toont.
Jan Fabre is internationaal bekend als een van de meest vernieuwende en veelzijdige kunstenaars van dit moment. Al meer dan 25 jaar profileert hij zich als grensverleggend performancekunstenaar. Vandaar uit ontstaan enerzijds zijn theaterstukken en opera’s en anderzijds zijn beeldend werk. In het Kröller-Müller museum is Jan Fabre te gast als beeldend kunstenaar.” Zie de site van Kröller-Müller.
In september verschijnt het eerste nummer van het nieuwe Nederlandse Mad magazine, een satirisch blad met artikelen, strips, parodieën op films en televisieprogramma’s. Het Amerikaanse tijdschrift, dat al sinds 1952 wordt uitgegeven, krijgt er (een) weer een Hollands broertje bij. Hoofdredacteur Ger Apeldoorn – gek op Mad, stripkenner, vertaler en schrijver van komedies – licht toe.
Waarom een Nederlandse versie?
‘De tijd is rijp voor een Nederlandse Mad. In economisch slechte tijden is het leuk om te lachen. Een gigantisch deel van Nederland zit te wachten op leuke, verteerbare dwarse humor.’
Want, dat hebben we hier niet?
‘Nee, ik vind dat Nederland in bijna al zijn cultuuruitingen slecht voor zijn publiek zorgt. Er is ingewikkeld gedoe voor de elite en troep voor de massa, maar er zijn een heleboel mensen die van slim entertainment houden zonder dat het meteen kunstzinnig gedoe is.’
Wat is de kracht van het blad dat het bijna zestig jaar de lachspieren stimuleert?
‘Mad is in Amerikaans merk dat niet meer stuk kan. Als jij in Amerika twaalf of dertien bent dan móet je de Mad gaan lezen. Dan leer je dat de wereld geen zoetsappige hemel is, maar dat bitterheid, scherpheid, zuurheid en agressiviteit ook een plaats hebben in humor. Mad haalt iedere pretentie naar beneden.’
Hoe gaat de Nederlandse Alfred E. Neuman,de mascotte van Mad die de covers siert, eruitzien?
‘Exact hetzelfde. Het is gewoon een vertaald Amerikaans blad. Van de 52 fullcolour pagina’s worden er zestien door een Nederlands team gemaakt, dat bestaat uit cabaretiers, cartoonisten, stripmakers, internethumoristen en amateurs. De overige pagina’s zijn vertalingen van de Amerikaanse versie. De Nederlandse editie komt wat betreft toon en inhoud overeen en is te omschrijven als een mix van de onderwerpen van De TV Kantine met de smaak van Koefnoen. Het kan overal over gaan, iedereen mag een tandje kleiner gemaakt worden maar dan wel op een niet-domme manier.’
Wat kunnen we in de eerste nummers verwachten?
‘Onder andere “Alles draait om Linda”, een parodie op de comedy Iedereen is gek op Jack, getekend door Gerben den Heeten. “Tien redenen waarom Maxima een betere koning zou zijn dan Willem-Alexander”, vormgegeven door Joep Bertrams en “Maak zelf je eigen Bløf-song, het is makkelijker dan je denkt” van Wouter Tulp. Verder Mad-klassiekers als Spy vs. Spy en een parodie op de tv-serie Mad men.
Wie moet dat gaan lezen?
‘Het Veronica-, BNN- en Radio 538-publiek. Lezers tussen de 25-35 jaar, maar de nostalgisten zijn natuurlijk zeer welkom. We mikken op een grote oplage en verwachten dat we er 20.000 exemplaren van kunnen verkopen.’
Mad verschijnt 21 september en komt eens per twee maanden uit. Na drie nummers wordt besloten of men ermee doorgaat.Van 1964 tot 1994 verscheen al eerder een Nederlandse Mad.
Dit artikel is in VPRO Gids #35 gepubliceerd.
Onderweg van Zutphen naar ons hotel gleed het landschap voorbij als een levend en immer fascinerend schilderij.
Even een kort nieuwtje dat ik graag onder de aandacht breng. Tot mijn vreugde exposeert Erik Wielaert namelijk in Galerie Lambiek.
De expositie zal bestaan uit vrij werk, illustraties, originele strippagina’s, schetsen en gesigneerde prenten. Wielaert is beeldend kunstenaar, illustrator en stripmaker en publiceert sinds 1996 in verschillende smallpress uitgaven, zoals Incognito. Zijn werk staat ook geregeld in Zone 5300. Hij is één van de stuwende krachten achter het Gronings striptijdschrift Gr’nn, dat dit jaar zijn 15de verjaardag viert. (Zie voor meer informatie over Gr’nn dit artikel op de site Stripster.nl.)
Samen met Willy Linthout maakte hij voor uitgeverij Standaard de driedelige serie Het Laatste Station. In 2006 verscheen bij uitgeverij Sherpa een bundel van zijn hand onder de titel Nacht en Ontij. In deze bundel toont de tekenaar een voorkeur voor magische verhalen, mysterieuze figuren en buitenaardse wezens. Niet zo gek wellicht: in een interview met 8Weekly Magazine vertelde Wielaert dat hij zijn inspiratie haalt uit het werk van Moebius, Mike Mignola en Trondheim.
Ik zie Eriks tekenwerk graag en kom zeker de expositie bezoeken.
Op donderdag 1 september, vanaf 17.00 vindt de opening plaats van de expositie. Uiteraard zal de kunstenaar zelf aanwezig zijn.
De expositie van Erik Wielaert is onderdeel van het Striptember festival – het eerste stripfestival van Amsterdam. Zie hier het volledige programma.
Lambiek: Kerkstraat 132 – 1017 GP Amsterdam
Foto door Linda.
Na de stevige boswandeling reden we bij toeval langs Zutphen. Aangezien het bijna tijd was om de maagjes te vullen, parkeerden we de auto achter het station en wandelden we de stad binnen.
In een kort tijdsbestek kwamen we veel kunst op straat tegen – iets wat me zeer beviel.
We waren maar een paar uur in Zutphen, waarvan we het merendeel doorbrachten in Revolution, een restaurant met een Zuid-Amerikaanse kaart. Toch had het stadje een positieve indruk op me gemaakt. Ik hou nu eenmaal van mooie historische gebouwen en kunst in de openbare ruimte.
Gekraakt pand achter het station.
Dinsdagmiddag 23 augustus bezoekt de Canadese undergroundtekenaar David Collier (o.a. Weirdo, Drawn & Quarterly, Comics Journal) stripwinkel Lambiek. Hij zal vertellen over zijn autobiografische striproman Chimo.
Chimo gaan over Colliers ervaringen in het Canadese leger ten tijde van zijn uitzending naar Afganistan. Op zijn 40ste nam hij opnieuw militaire dienst om in de voetsporen te treden van o.a. Alex Colville, die voor de Canadian War Artist Program veel werk verrichtte.
Lees meer over deze door Robert Crumb geïnspireerde stripmaker op de site van Lambiek en de biografie op de site van Draw & Quarterly.
Van 16:30 – 19:30 in Galerie Lambiek, Kerkstraat 132 te Amsterdam.
In de trein kun je van alles doen: lezen, gesprekken voeren, je adressenbestand in je telefoon opschonen en uit je neus eten. Maar je kunt ook interessante medepassagiers vastleggen.
Sean van der Meulen, tekenaar en blogger, tekent geregeld meisjes die hij tegenkomt in de trein. Een paar portretten heeft hij op zijn blog gezet, de rest kun je op Flickr bekijken.
Ik vind het een leuk project en vooral mooie portretten. Van der Meulen zet de dames raak neer op het papier. Ik vind netjes schrijven in een wiegelende trein al lastig.
Van der Meulen vertelde me via Twitter dat hij dit al een tijd doet, maar dat hij de laatste tijd weer wat vaker zijn pen oppakt. De meeste dames hebben het overigens niet door dat ze getekend worden. Soms willen ze het resultaat wel even zien.
Het tekenen van leuke vrouwen is overigens niet geheel zonder risico: ‘Één keertje was een dame wel heel geïnteresseerd in me en dat vond mijn vriendin minder leuk.’
Dit is een van mijn favoriete prenten uit de serie:
Dinsdag was een mooie dag om het bos bij Ellecom in te duiken.
Foto: Linda
Foto: Linda
Foto: Linda
Foto: Linda
Foto: Linda
Dit is het grappigste dat we tegenkwamen in het dorpje Duiven. Voor de rest was het een grote nieuwbouwtreurnis waarin we verkeerden. Wijken die net zo goed in Heerhugowaard, Kudelstaart of de Kersenboogaard (treurwijk in Hoorn) hadden kunnen staan. Wat lijken veel Nederlandse steden en dorpjes op elkaar!
Moorkoppen: kunst voor de massa!
Zevenaar had wel wat historische gebouwen, maar het centrum bleek een onpersoonlijke speelplaats van projectontwikkelaars. Wel vonden we in de regen een aardige pub waar we goed en vriendelijk werden bediend. Dat is ook wat waard.
Het viel me alleen op dat er grote boekenkasten langs de muur stonden. In Groningen kwamen we dat al in het hotel in andere horeca tegen. Dat kan geen toeval zijn!