Categorie: Striprecensie
Het eerste album van Sting is verschenen bij uitgeverij Syndikaat. Sting: Familiegeheimen van Mark van Herpen is een superheldenparodie. Al duizenden jaren zorgt het fenomeen Sting voor veiligheid in de grote stad, maar de laatste 15 jaar laat deze superheld helemaal niets meer van zich horen. Dit heeft een misdaadgolf tot gevolg.
Wat ik van dit album vind, vertel ik je in deze vlog.
Influencers, vloggers, bloggers en hoe de vertegenwoordigers van de selfiegeneratie ook mogen heten: de comic Snotgirl gaat over hen.
De stripserie draait om modeblogger Lottie Person en laat zien hoe ze in de wereld van Instagram en Fakebook een positief en likeable beeld van haar leven probeert te scheppen, terwijl ze ondertussen natuurlijk doodongelukkig is. Schrijver Bryan Lee O’Malley kennen we van de hitserie Scott Pilgrim. De tekeningen worden gemaakt door Leslie Hung. Eigenlijk behoor ik niet tot de doelgroep van deze interessante strip, want dat zullen tienermeiden zijn, toch zeg ik het er het een en ander over.
In De Wachters van het Louvre van Jiro Taniguchi maakt de hoofdpersoon een reis door de tijd en ontmoet allerlei historische figuren en kunstenaars.
Deze strip gemaakt door de Japanse stripmaker Taniguchi valt op vanwege de prachtige decors en het feit dat deze op z’n Japans is uitgegeven. Toch valt er ook wel het een en ander op dit beeldverhaal aan te merken: het doel om reclame te maken voor het Louvre overstrijgt deze productie niet.
Batman: Jaar Twee was het onvermijdelijke vervolg op de klassieker Jaar Een. Schrijver Mike W. Barr en tekenaars Alan Davis én Todd McFarlane tonen hierin de vroege dagen van Batman waarin Bruce nog moet ontdekken wat z’n grenzen zijn in het bestrijden van de misdaad.
Batmans vaardigheden worden op de proef gesteld als hij het op moet nemen tegen The Reaper. Deze sinistere misdaadbestrijder lijkt veel op Batman. Het grote verschil is dat The Reaper zijn tegenstanders doodt en Batman niet. Of gaat dat nu veranderen, want zien we daar niet Batman met een pistool? In deze vlog heb ik extra aandacht voor de manier waarop dit boeiende stukje Batman geschiedenis gevisualseerd is door de fantastische tekenaars Davis en McFarlane.
Hier de vlog van HiTop Films over waarom Batman nooit mag doden.
In Eldorado leidt kunstenaar Tobias Schalken de lezer aan de hand van stripverhalen, illustraties en schilderijen door een poëtische, bevreemdende en melancholieke wereld.
Ik vond het een boeiende leeservaring. In deze vlog leg ik uit waarom.
Mijn stopwoordje deze week is “eigenlijk”. 🙂
Categorieën
Strangers in Paradise
Fijn dat de reputatie van sommige series gewoon klopt. Ik ben nu Strangers in Paradise van kaft tot kaft aan het lezen, en alle positieve dingen die mensen over deze stripserie hebben gezegd, zijn juist.
Strangers in Paradise (SiP) is een van de beste stripreeksen die ik ooit las. Ik ben nu halverwege de oorspronkelijke serie die van 1993 tot en met 2007 liep en lees de strips in dikke pocketedities. Het merendeel van de strips in eigen beheer uitgegeven. Dat is al een goede reden om alle uitgaven te kopen, want kwaliteitsseries moet je ondersteunen.
Terry Moore is recent begonnen met een nieuw verhaal van deze serie en daar ben ik ook erg benieuwd naar.
In de afgelopen paar honderd bladzijden ben ik erg gehecht geraakt aan Katchoo en Francine, de twee hartsvriendinnen die een heel bijzondere relatie met elkaar hebben. Eigenlijk is het een soort van driehoeksverhouding met David erbij. Francine ziet Katchoo als haar beste vriendin. Katchoo is verliefd op Francine en David is weer verliefd op Katchoo.
Relatieperikelen vormen de hoofdmoot van de reeks, vermengd met bemoeienisessen van de georganiseerde misdaad. Katchoo heeft namelijk een nogal duister verleden en dat wil haar maar niet loslaten. Dit klinkt misschien wat vergezocht en soap-achtig, maar Moore smeedt van alle losse elementen een heel boeiend verhaal, waarin alle plotlijnen met elkaar verbonden zijn en waar plotwendingen natuurlijk aanvoelen.
Bron: dougie4christ.tumblr.com
Moore mixt drama met comedy en die afwisseling zien we terug in zijn tekenstijl.
Behalve dat Moore een fantastische visuele verhalenverteller is, weet hij van zijn personages levende, echte wezens te maken. Ik lach mee met Katchoo en Francine en ik huil met ze als het allemaal heel droevig wordt.
Daarbij komt Moore telkens met nieuwe verrassingen die het verhaal op gang houden en die je nieuwsgierig maken naar het verdere verloop.
Er zijn plannen om de reeks te verfilmen. Gelukkig is Moore daar zelf zeer nauw bij betrokken.
Genoeg gepraat over SiP, ik duik weer in een pocket.
Categorieën
Zen zonder meester
Zen zonder meester is het stripdebuut van schilder/illustrator Frenk Meeuwsen. Ik vind het een heel fijne strip.
Frenk Meeuwsen (1965) studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en Rijksacademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Daarnaast haalde hij een zwarte band in karate. Zen zonder meester is zijn stripdebuut. Hierin vertelt hij over zijn fascinatie voor het Japanse boeddhisme en spiritualiteit. Meeuwsen woonde in de jaren negentig in de Japanse tempelstad Kyoto. Oorspronkelijk kwam hij daar om te schilderen, maar al snel begon Meeuwsen te werken in een animatiestudio waarin hij dagenlang vooral ogen tekende. ‘Vooral waterige blauwe meisjesogen zijn mijn specialiteit,’ vertelt hij in het boek.
In Zen zonder meester verhaalt hij over zijn ervaringen in Japan, zijn visie op zen, en wisselt hij stukken over de geschiedenis ervan af met jeugdherinneringen. Het is dus een zeer persoonlijk, vaak anekdotisch verhaal, waardoor de lezer ook veel oppikt over Japanse cultuur.
Charlatans
Meeuwsen dweept niet en houdt een kritische blik: zijn afkeur voor zenmeesters, die vaak charlatans blijken te zijn, komt duidelijk naar voren in de strip. Zen kun je prima bedrijven zonder meester, vind Meeuwsen, vandaar ook de titel van het boek. Wie spirituele verlichting zoekt, hoeft eigenlijk alleen maar in de juiste meditatiehouding te gaan zitten en te blijven oefenen. Meeuwsen toont in een paar bladzijden hoe je dat doet.
Zen zonder meester is een combinatie van autobiografie, instructie en geschiedschrijving, verpakt in een losse vertelstructuur en een aangenaam, rustig leestempo. Het boek is moeilijk neer te leggen. En toen ik het uit had, pakte ik het nog eens op om er weer doorheen te bladeren. Misschien komt dat ook omdat ik zelf ook een lichte fascinatie met Japan begin te ontwikkelen en daarom graag over Meeuwsens ervaringen las. Ook heb ik jaren geleden een tijdje aan zazen gedaan. Een vorm van zen meditatie waarin je voornamelijk zit. De stukken over de geschiedenis van het Japanse boeddhisme en zen vond ik daarom erg interessant. Evenals wanneer Meeuwsen vertelt over de markante mensen die hij ontmoet en over hoe hij als westerling Japan ervaart.
Motoronderhoud
Herkenbaar was voor mij het hoofdstuk waarin hij Zen en de kunst van het motoronderhoud ontdekt. Het boek van Robert M. Pirsig is een klassieker dat ik las als vroege twintiger. Ik kan me echter niks inhoudelijk meer van het boek herinneren, maar weet nog wel dat ik het toen geboeid tot de laatste bladzijde las. Meeuwsen geeft een beknopte impressie van Zen en de kunst van het motoronderhoud en maakt duidelijk waarom dat boek zo’n indruk op hem maakte.
De strekking van Pirsigs boodschap is even simpel als doeltreffend: het leven draait om kwaliteit. Wanneer je iets met aandacht doet, ontstaat er kwaliteit. Aandacht is dus de sleutel tot het gevoel van vervulling.
Het idee van leven in het ‘nu’, wat tegenwoordig mindfulness genoemd wordt, is dus al een heel oud idee. Iets waar je telkens weer opnieuw voor moet kiezen en aandacht voor moet hebben, wil je ooit een staat van ‘verlichting’ bereiken.
Ik ben na een tijdje gestopt met mediteren: nog steeds voel ik me te onrustig om dat weer op te pakken. Misschien moet ik weer gewoon gaan zitten, met de instructie van Meeuwsen in mijn achterhoofd.
Lees hier een preview van het boek.
Frenk Meeuwsen. Zen zonder meester
Uitgeverij Sherpa, € 19,95
Categorieën
Robert Crumb’s Bible of Filth
Bij Scratch Books is Robert Crumbs Bible of Filth uitgebracht. Een verzameling van zijn seksuele fantasieën en uitspattingen. Wie het werk van Crumb kent weet dat hij daarin nogal lekker ver kan gaan, al is de seks in zijn strips voor de lezer niet opwindend, maar eerder hilarisch.
Robert Crumb (Philadelphia, 1943) is een van de vaders van de Amerikaanse underground comics en een van de beste voorbeelden van een autobiografische stripmaker die zijn strips gebruikt om zijn mening te laten horen. In zijn strips laat hij zich kritisch uit over de Amerikaanse cultuur en vertelt hij openlijk over zijn seksleven en fetisjen. Hij heeft namelijk een duidelijk voorkeur voor sterke vrouwen met dikke kuiten en ronde billen. Je zou de strips therapie op papier kunnen noemen, ware het niet dat patiënt Crumb nooit is genezen. Gelukkig maar.
In 2009 kwam van Crumb zijn verstripping van het Bijbelverhaal Genesis uit. Vier jaar spendeerde de tekenaar aan dit project, dat vooral als doel had om te laten zien hoe belachelijk de bijbel eigenlijk in elkaar steekt. Crumb is dus geen fan van religie. En zijn ‘vieze’ bijbel is dan ook een mooie middelvinger naar religieuze dwaallichten.
Size matters
De grote grap is dat het boekje er ook daadwerkelijk uitziet als een bijbel. De cover is sober, het boekje bevat een leeslint en de strips zijn gedrukt op bijbelpapier. De uitgave is even groot als een bijbel. Een nadeel hiervan is dat sommige stripplaatjes nu klein uitvallen, waardoor ze moeilijker te lezen zijn. Vooral als Crumb veel tekst in een kader propt. Dat is jammer, want het tekenwerk is van de meester is prachtig en vaak vol details. Dat soort illustraties wil je eigenlijk groot zien.
Bible of Filth is een herziende editie. De eerste editie werd gepubliceerd door de Franse uitgever Futuropolis in 1986, en is nooit uitgebracht in de VS. Deze nieuwe editie is uitgebreid met stripwerk uit de periode 1968 tot en met 2006. De comics zijn zorgvuldig gerestaureerd. De strips zijn niet vertaald maar gewoon in het Engels.
Censuur
Uitgever Hansje Joustra vertelde me laatst dat ze met grote moeite een drukker konden vinden. In China, Oost-Europa en Turkije wilden ze er niet aan. Niet zo gek natuurlijk, want daar doen ze heel moeilijk over pornografie. Onnodig moeilijk als je het mij vraagt. Want (bijna) iedereen heeft seks, maar we mogen het er anno 2017 volgens sommige mensen eigenlijk niet over hebben.
Ik denk dat een hypocriete, humorloze christen als Sybrand Buma dit boekje ook niet vrijwillig zal openslaan. Niet waar anderen bij zijn in ieder geval. En dat terwijl deze strips eerder de lachspiegel stimuleren dan andere lichaamsdelen. Er is dan ook weinig subtiels aan, ook niet aan de tekenstijl van Crumb die bijvoorbeeld zwarte mensen op zo’n stereotiepe manier afbeeldt dat de anti-zwartepietencommissie daar niet vrolijk van zal worden. Vroeger kon dat nog, nu kijken we daar anders tegenaan. Je moet dit werk dus in zijn historische context beoordelen, niet naar huidige, overdreven politiekcorrecte maatstaven.
Daarom hulde voor de medewerkers van Scratch Books, omdat ze samen met Robert Crumb een dikke middelvinger opsteken aan alle moraalridders, hypocrieten en humorlozen. De rest wens ik veel leesPLEZIER.
Robert Crumb. Bible of Filth.
300 pagina’s, zwart-wit.
Uitgeverij Scratch Books, €29, 90
Categorieën
Lars van Lectrr
80s Geek Axel Watteeuw vroeg of ik graag gastartikels publiceer. Dat is een mooie, wellicht ietwat vergeten traditie in de blogwereld. De ene blogger levert een gastbijdrage voor het blog van de ander. Zo maken lezers van een blog kennis met andere online publicisten. Een traditie die we moeten koesteren. Vandaag dus Axel over een recente (her)ontdekking.
Het is eigenlijk bij toeval dat ik ze koop. In de plaatselijke supermarkt zie ik in een hoekje wat sterk afgeprijsde strips liggen. Doomsday, Kinky & Cosy en Lars. 99 eurocent per strip. Dat is laag, schandalig laag eigenlijk.
Het is wel balen, want de eerste twee genoemden kocht ik destijds aan volle prijs. Maar als ik de naam Lectrr op de cover van Lars zie, gooi ik ze in mijn winkelwagentje. Ook al verliet hij zijn Westvlaamse heimat om in het rurale Gent te gaan wonen, toon ik wel enige sympathie voor de cartoonist. De verwachtingen waren best hoog gespannen.
Voor wie niet bekend is met de strip is een kleine inleiding op zijn plaats. Lars is een – vermoedelijk uit een Oostduits laboratorium ontsnapte – hond, en het gelijknamige hoofdpersonage. Laten we hem gemakshalve als een simpele duif omschrijven. Zijn baasje Boris en zijn vriend Otto zijn ook al niet de scherpste messen in het schuif.
Meestal vallen strips vol gags tegen omdat humor zich niet altijd tot het medium leent. Maar kijk, zelden heb ik een 2 euro zo goed besteed. Lars Attacks en Extra Lars behoren tot het grappigste dat ik in lange tijd heb gelezen. Zonder twijfel. De ‘das op restaurant’-grap doet me voluit lachen, wat tot een bedenkelijke blik van mijn echtgenote leidt. Lectrr zeker?
Uitermate cru, gortdroog en met een gezonde dosis cynisme is Lars Lectrr ten top. De banaliteiten waar de gags in uitblinken liggen me meer dan de politiek gestuurde cartoons waar de cartoonist bij het grote publiek bekend voor staat. Ik ga zelfs verder. Lars is veel beter dan Hara Kiwi. Het behoort volgens mij tot zijn beste werk en illustreert perfect waarom ik zo van zijn omarming van het absurde houd. Origineel is het allemaal niet, want de geest van MAD magazine en de moraalloze anarchie van Jeroom sijpelen overduidelijk in de cartoons door. De ruwe tekenstijl past echter perfect bij de cartoons.
Op Facts breng ik hem zoals elk jaar een bezoekje aan zijn signeerstand. Je weet immers nooit wanneer hij zijn afscheid van het beursleven aankondigt. Ik gooi hem een complimentje over Lars toe. ‘Je bent de eerste die dat tegen me zegt,’ zegt hij verbaasd. ‘Ik beschouw het als een jeugdzonde.’ Reden genoeg om het iedereen aan te raden.
Meer info over Lectrr vind je op zijn homepage. Maar wie deze struggling artist een duwtje in de rug wil geven, kan ook patron worden.
Categorieën
Dark Knight III: The Master Race
Dark Knight III: The Master Race is een zeer geslaagd Batman-avontuur uit de koker van Frank Miller en Brian Azzarello.
Het is de derde reeks gebaseerd op Frank Millers The Dark Knight Returns. Deze klassieke strip uit de jaren tachtig sloeg in als een bom. In het verhaal komt Batman op latere leeftijd terug nadat hij tien jaar geleden met pensioen ging om nog een keer de strijd aan te gaan met de misdaad in Gotham City. The Dark Knight Returns is essentieel leesvoer voor iedere Batman-fan.
Liefde
Omdat het tweede verhaal in de reeks uit 2001 mij toentertijd behoorlijk tegenviel, verwachtte ik niet zo veel van The Master Race. Uiteraard was ik wel nieuwsgierig. Toch heb ik geboeid iedere bladzijde tot me genomen. Sterker nog, dankzij Dark Knight III ben ik weer opnieuw verliefd geworden op het personage Batman. En zelfs Superman begin ik te waarderen door hoe hij in dit verhaal handelt.
Dark Knight III speelt zich drie jaar na het vorige deel af, waarin Batman Lex Luthor versloeg en de wereld redde. Sindsdien heeft niemand meer iets van Bruce Wayne of Batman vernomen. Alle superhelden, Wonder Woman, Green Lantern, Superman, Aquaman en anderen, hebben zich teruggetrokken.
Atom wordt door Lara, de dochter van Superman en Wonder Woman, gevraagd de bewoners van de miniatuurstad Kandor uit de stulp te halen en op normale grootte te brengen. Wanneer hem dat lukt, zijn de rapen gaar. Quar, leider van een sekte, ziet zijn kans schoon om de aarde aan zijn wil te onderwerpen. Omdat de bewoners van Kandor afkomstig zijn van Krypton, Supermans thuisplaneet, hebben ze net als hij bovenmenselijke kracht en lijken deze goddelijke wezens praktisch onverslaanbaar.
Terreur
De oplettende lezer heeft al snel door dat Miller en Azzarello met Dark Knight III reflecteren op de huidige tijd waarin de Westerse wereld oorlog voert met religieuze terroristen. Maar het aller leukste aan The Master Race vind ik dat de belangrijkste superhelden uit het DC Universum ieder een belangrijke rol spelen in het verhaal. Batman kan het niet alleen, krijgt hulp van zijn collega’s en van zijn protegé Carrie Kelley – die inmiddels van Robin gepromoveerd is tot Batgirl… eh, Batwoman. Batman maakt een boeiende karakterontwikkeling door: de meester ziet in dat hij heel veel van de nieuwe generatie kan leren. Het verhaal gaat dus ook over de relatie tussen de oude generatie en de nieuwe, gerepresenteerd door ouders en hun kroost. Het is niet voor niets dat Lara zich rebels opstelt tegen haar moeder en vader.
Behalve Wonder Woman zit dit verhaal vol met eigenzinnige en sterke vrouwen.
Frank Miller en Brian Azzarello schreven samen het boeiende en meeslepende scenario. Andy Kubert illustreerde dit en Klaus Janson inkte het geheel. Kubert weet aardig in de buurt te komen van Millers stijl die hij in de eerste Dark Knight Returns-strip hanteerde, zonder zijn eigenheid te verliezen. De manier waarop hij de personages tekent lijkt veel op de stijl van Miller, maar tegelijkertijd is de lijnvoering iets netter en minder rafelig dan Dark Knight uit de jaren tachtig.
Naast het hoofdverhaal bevat het boek ook korte tussenverhalen die Miller zelf tekende. De oude meester is het nog niet verleerd, maar is in de loop der jaren steeds karikaturaler gaan tekenen. Ik vind het dus niet erg dat Kubert het merendeel van het tekenwerk voor zijn rekening neemt.
Vertaler Peter de Bruin liet me weten dat vanaf januari 2018 de Nederlandse vertaling van Dark Knight III uitkomt.