Mijn vriend Spider-Man ligt nu ook bij de International Theatre & Film Bookshop. Deze bevindt zich in de Amsterdamse Stadsschouwburg op het Leidseplein.
Mijn vriendin Linda, die parttime in de Stadsschouwburg werkt, heeft de eigenaar van de winkel op het boek gewezen en Anita heeft er meteen drie besteld. Vandaag kwam ik nog twee exemplaren tegen in de boekenkast. Ze zijn in goed gezelschap, want rechts van ze staat een boek over George Clooney. Nog steeds een van mijn favoriete acteurs.
Van Ad Hendrickx van stripwinkel Tistjen Dop in Turnhout kreeg ik deze foto opgestuurd. Heel tof en fijn dat het boek ook in België in de stripwinkels ligt. En dat Spidey er zo te zien blij mee is.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Boekhandel Broese in Utrecht.
Boek- en stripwinkels zijn een van mijn favoriete hangplekken. Ik hou van de stapels boeken die er op de lezers liggen te wachten. Ik ontdek altijd nieuwe dingen als ik een tijdje door de winkels struin. Boeken en onderwerpen waar ik anders niet opgekomen was. En bovenal hou ik er erg van als het personeel duidelijk liefde voor het boek of het beeldverhaal uitstraalt.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Boekhandel Broese in Utrecht.
Die liefde werkt namelijk aanstekelijk. Als nieuwbakken debutant vind ik het dan ook een enorme kick als ik Mijn vriend Spider-Man in een boekwinkel zie liggen. En als het boek er niet ligt, maak ik een praatje met de verkoper en probeer ik hem of haar er natuurlijk van te overtuigen het boek aan te schaffen. Dat is tot nu toe een paar keer gelukt.
Mijn vriend Spider-Man ligt bij Scheltema in Amsterdam op de afdeling strips op de eerste verdieping.
Mijn vriend Spider-Man ligt lang niet overal en daarom wil ik jullie het volgende vragen. Als je toch van plan bent om het boek te kopen, doe dat dan bij de boekwinkel of stripwinkel bij je in de buurt. Mochten ze het toch niet hebben, bestel het dan bij ze.
Maar ik wil ook niet dat de boekwinkel verdwijnt uit het straatbeeld en daarom koop ik zoveel mogelijk fysiek boeken. Een winkelpand huren is namelijk erg duur, dus alle aankopen helpen. En er worden heus genoeg boeken online gekocht om die webwinkels in de lucht te helpen, dus daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Bovendien verkoopt Bol tegenwoordig veel meer dan alleen boeken.
Mijn vriend Spider-Man ligt ook bij Stumpel in Hoorn. Dat is mooi, want een deel van het verhaal speelt zich af in Hoorn. Het was dankzij Cees Franke dat ze een stapeltje hebben besteld en neergelegd, want hij vroeg expliciet naar het boek. Dank je, Cees! Foto: Jooper.
Ten tweede help je deze nieuwe auteur ook een handje door het boek in een winkel aan te schaffen. Hebben ze het wel liggen, dan zullen ze geneigd zijn om het aan jouw verkochte exemplaar te vervangen voor een nieuwe. Hebben ze het nog niet, dan wijs je de verkoper op het bestaan van het boek en het feit dat mensen er nieuwsgierig naar zijn. Waarschijnlijk bestellen ze dan een exemplaar voor jou en wellicht nog wat stuks zullen bestellen. Dankzij jou hulp ligt het boek dan opeens in de winkel en zo maak je de kans groter dan meer mensen kennismaken met Mijn vriend Spider-Man.
Daarom alvast zeer bedankt als je de moeite wil doen om het boek bij de boekhandel te halen.
Bij Libris Voorhoeve in Hilversum was de verkoper zo sympathiek om na mijn pitch enkele exemplaren te bestellen. Het hielp ook dat Hallie Lama ook meteen een exemplaar wilde hebben. Foto: Hallie Lama.
Sommige strips kan ik best vaak lezen. Omdat ik de tekeningen goed vind en het verhaal. Soms ook omdat ik me na een tijdje het verhaal niet meer kan herinneren en ik weer nieuwsgierig ben naar hoe het ook alweer verliep.
Spider-Man: Hobgoblin Lives is zo’n strip. Ik denk dat ik deze comic zo’n eens per jaar lees. Hobgoblin is immers mijn favoriete Spider-Man-schurk en in deze comic wordt het verhaal van Hobgoblin soort van afgerond.
Ik stip deze ook aan in mijn boek Mijn vriend Spider-Man omdat hier eindelijk wordt onthuld wie de mysterieuze Hobgoblin werkelijk is. Aangezien de strip in 1997 uitkwam, neem ik aan dat die identiteit hier onthullen niet langer een spoiler genoemd kan worden.
Wie de Hobgoblin was heeft de Spider-Man-lezers lang beziggehouden. Eerst leek het Ned Leeds te zijn. Dat was jaren de officiële lezing. Maar Roger Stern, de bedenker van Hobgoblin, was het niet echt eens met die keuze. In Hobgoblin Lives wordt de onthulling dat Leeds de schurk was, dus herschreven. Een retcon dus. Soort van. Want Stern schrijft het verhaal zo op, dat de echte Hobgoblin Leeds brainwashte en in zijn plan gebruikte. De onthulling eind jaren tachtig dat Leeds Hobgoblin was, was dus allemaal onderdeel van het plan van de enige echte schurk.
Gisteren en vandaag herlas ik de drie deeltjes waaruit deze miniserie bestaat. Ik heb een mooie paperback uitgave uit 1997 in de kast staan, met deze prachtige cover door Ron Frenz, die ook het verhaal tekende:
De cover zou een mooie filmposter kunnen zijn mochten ze ooit een animated feature over Hobgoblin maken. Hoewel er ook nog andere mooie covers zijn waarin Hobgoblin de hoofdrol heeft.
Deze bijvoorbeeld:
En dit is een van mijn favorieten:
Tweeling
Laten we even naar het moment kijken waarin Spider-Man Hobgoblin eindelijk ontmaskert: Roderick Kingsley – modeontwerper en louche zakenman. Dat moment loopt synchroon met het moment dat Betty Brant de tweelingbroer van Kinsley ontdoet van zijn haarstukje en dus blijkt dat dit niet Roderick is maar Daniel, die kaal is. Doordat ze tweelingen zijn kon Stern Hobgoblin en een Daniel Kingsley, die zich uitgaf voor zijn broer, opvoeren in dezelfde scène. Hierdoor de lezer dus nooit kon raden dat Roderick de echte schurk was.
Maar goed, waar het mij nu vooral om gaat is het stripplaatje waarin Spider-Man op de glider vliegt en Hobgoblin in zijn weg gevangen houdt. Dat plaatje is namelijk een knipoog of hommage naar de cover van Amazing Spider-Man #39. Dat is weer de comic waarin de Green Goblin Peter Parker ontmaskert en ontvoert. Zoals je wellicht weet, is de Green Goblin een inspiratiebron voor de Hobgoblin.
De geschiedenis van Spider-Man zit vol met spiegelmomenten, herhalingen en verwijzingen naar vroeger.
Dislaimer Wie denkt dat ik na het schrijven van Mijn vriend Spider-Man genoeg heb van dit personage, vergist zich. Ik heb nog ideeën voor tientallen artikelen en blogposts over deze superheld. Spider-Man is niet voor niets mijn favoriete fictiefiguur.
De meeste van die artikelen zal ik hier publiceren, al zou ik het helemaal tof vinden als ik op een vaste plek elders over Spider-Man en strips zou kunnen scrhijven. Een stripblad als Eppo zit er niet meer in, maar wellicht dat ik binnenkort een andere publicatieplek kan vinden voor mijn verhalen.
Een paar weken geleden kwam Thijs van Domburg bij me thuis langs om een podcast op te nemen.
Thijs is cabaretier, tekstschrijver en collega-geek. En daarnaast is hij nog eens een heel aardige kerel. Hij doet onder andere een gesproken column bij het programma Spijkers met koppen en hij werkt bij Zondag met Lubach. Ook heeft hij al een paar keer een cabaretprogramma gemaakt en altijd met een lekkere geeky-thema. Zo was hij in De wraak van de Koolmees een heuse Nederlandse superheld op een crossfiets.
Sinds een jaar neemt hij geregeld een podcast op waarin hij een geek interviewt genaamdThijs’ Nerdpaleis. En aangezien mijn boek Mijn vriend Spider-Manuit is gekomen, was dat een mooie gelegenheid om elkaar te spreken.
Michael, Thijs, en een kast vol met comics.
Eerder sprak Thijs onder andere met Ger Apeldoorn, Junaid Chundrigar en Hedwig van Driel. Een mooi rijtje om tussen te staan.
Als bedankje had Van Domburg een action figure van Hydroman meegenomen. Dat is een van de schurken waar Spider-Man het weleens tegenop neemt. Deze figuur kan zijn lichaam in water veranderen.
Hydroman was in de uitvoering van Spider-Man:The Animated Series uit de jaren negentig. Zijn hoofd heeft een hoog glamrock gehalte, vind ik. Verder kijkt hij lekker psychopathisch uit zijn ogen. Maar goed, Hydroman is dan ook een waterhoofd natuurlijk.
Echt een leuk cadeautje. Je kunt via een plastic dingetje Hydroman ook water later uit zijn vuisten spuiten. Het duurde echter even voordat deze twee volwassen mannen doorhadden hoe dat precies in zijn werk ging. En toen kwam er eigenlijk maar een lullig straaltje uit. Dat mocht de pret niet drukken, natuurlijk.
Luister hier de podcast. Een uur lang geeken en nerden.
De media-aandacht voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man was overweldigend deze week. Radio-interviews, gesprekken voor papier en de boekpresentatie.
Daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee, en ik hoop van harte dat het kopers en lezers voor het boek oplevert.
Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn uitgever SubQ. Rijk word je niet heel snel van het schrijven van boeken in Nederland en elders – dat is een onderwerp voor een latere post. Maar het idee dat mijn tekst gelezen wordt door anderen, dat mijn zinnen in hun hoofd zitten, vind ik heel bijzonder. Schrijven en lezen zijn nog steeds een van de beste middelen om gedachten, ideeën en ervaringen op elkaar over te brengen.
Nu wil ik jullie niet iedere dag overspoelen met de aandacht voor mijn boek, maar ik wil uiteindelijk wel een zo volledig mogelijk beeld van de media-aandacht publiceren. Al was het alleen maar voor mezelf. Ik zal dus in de komende tijd zo nu en dan wat online zetten.
Woensdag stond bijvoorbeeld een kort interview in Het Parool. Journalist André Nientied belde me dinsdagochtend op om over Mijn vriend Spider-Man te praten. Erg tof van hem en volgens mij is het een grappig interview geworden. Nientied stelde enkele scherpe vragen en ik herkende hem een mede-geek. Volgens mij zouden we uren kunnen praten over Twin Peaks bijvoorbeeld.
Bij de boekpresentatie was hij ook aanwezig om een boek aan te schaffen. Klasse!
Waar ik deze week ook heel bij van werd, is dit cadeautje van vriend en cartoonist Hallie Lama:
Telkens als ik aan deze cartoon denk, plooit mijn mond automatisch in een glimlach. Thanks, Hallie!
Woensdag 7 juni 2017 was voor mij een historische dag. Je presenteert immers maar een keer je debuut. En dan ook nog aan een groot publiek.
De presentatie vond plaats in Scheltema te Amsterdam, toch eigenlijk een tempel voor het boek. Daar was ik erg blij mee, want ik vind het een fijne boekwinkel en de boekverkopers hebben hart voor de strip. Ieder jaar organiseren ze een hele maand over strips in januari. Verder weten ze duidelijk wat ze doen, want qua apparatuur en catering was alles goed geregeld.
Minneboo is blij. Foto: Linda Delis.
Voor mij was het een spannende, chaotische en vooral emotionele middag. Mijn ouders waren erbij: mijn vader en mijn twee moeders. (Nee, hij is geen bigamist, gewoon opnieuw getrouwd.) Mijn broertje en zusje, mijn zwager. Mijn schoonfamilie, mijn geliefde. En verder heel veel vrienden en bekenden. In de lange signeerrij kwamen ook enkele onbekende gezichten voorbij. Leuk om nieuwe Spidey-fans te ontmoeten.
Bruno Felix, de man van Submarine Channel en co-uitgever van SubQ gaf me een warme en leuke introductie. Hij had het Spider-Man-kostuum van zijn zoontje meegenomen. ‘Dankzij Michaels boek kan ik eindelijk snappen waarom mijn zoontje zo’n pak wil dragen,’ zei hij. Het is onder andere aan Felix te danken dat het boek er nu is, want hij en Bart Wessels waren allebei enthousiast over het concept en gaven de uitgave groen licht.
Bruno Felix. Foto: Daan Westerink.
Daarna gaf ik een korte lezing over de totstandkoming van het boek. Wat ik eigenlijk altijd vergeet te vertellen op dat soort momenten, en dus gisteren weer, is dat het boek ook een beetje een monumentje is voor de mensen die ons zijn ontvallen. Ik voer niet alleen mijn ouders in het boek op als personage, maar ook de inmiddels overleden grootouders die een belangrijke rol in leven hebben gespeeld. En Rien Bonte, mijn oud-leraar Nederlands, die onlangs overleed, heeft ook een rol in het boek.
Damn, er wordt naar me geluisterd! Foto: Linda Delis.En soms ook gelachen. Foto: Bruno Felix.
Maar bovenal is het boek toch een eerbetoon aan Peter Parker. Zo kon ik eindelijk iets terugdoen voor meer dan dertig jaar leesplezier, troost en vriendschap.
Maaike van Veen, die mij in het begin erg heeft geholpen om dit project op de rails te zetten, gaf ik het zogenaamde eerste exemplaar. Maaike hielp me met het schrijven van het voorstel voor uitgevers en maakte me wegwijs in de Nederlandse uitgeverswereld.
Maaike krijgt ‘het eerste exemplaar.’ Foto: Linda Delis.
Het was ook erg leuk dat Daan Westerink en Linda Duits erbij waren. Zij zijn twee van de experts die ik voor het boek heb geïnterviewd. De anderen konden er helaas niet bij zijn.
Het signeren was een overweldigende ervaring. Het is een beetje gek om zo maar in een nieuw boek te gaan schrijven. Zeker met mijn moeilijk te lezen handschrift. En wat schrijf je er dan eigenlijk in? In ieder geval de naam van de koper zou je denken. Maar door de zenuwen slaagde ik erin om twee mensen een nieuwe naam toe te bedelen. Op zich slim natuurlijk: als je iemand die Phil heet Chris noemt, en hij kent toevallig een Chris, dan kan hij het boek cadeau doen en zelf nog een exemplaar kopen. Zo komen we wat sneller door de voorraad heen.
‘De boeken zijn bijna op!’ roept Esther Gasseling van Uitgeverij Xtra. Foto: Linda Delis.Nuff said. Foto: Daan Westerink.
Overigens hadden we daar gisteren niet over te klagen want op een gegeven moment waren de boeken op. Er waren dus meer kopers dan boeken. Hopelijk is dat ook een voorbode voor de volledige verkoop van deze eerste druk, al vond ik het vervelend om mensen teleur te stellen. Hopelijk kan ik het goedmaken door binnenkort nog een krabbel in hun exemplaar te zetten, als ze dat willen.
‘Dit is de eerste en de laatste keer dat ik in de rij sta voor Michael Minneboo. De boekpresentatie is wel errug leuk en een groot succes!’ schrijft vriend Jooper op zijn fakebookpagina. De foto is ook van hem.
Op dit moment ben ik de middag nog een beetje aan het verwerken. Het was een overweldigende ervaring. Blij dat mijn ouders trots zijn, en om het enthousiasme bij mensen te zien. Ik kreeg nog een paar heel aardige presentjes van mensen, waaronder een oude Spinneman-comic. (Die laat ik binnenkort even zien.)
Via deze weg wil ik iedereen die aanwezig was (of aanwezig wilde zijn en niet kon komen) van harte bedanken. Het was voor mij een hartverwarmende middag.
Sinds Mirjam van de uitgeverij het persbericht over Mijn vriend Spider-Man verstuurde, hebben we niet te klagen gehad wat betreft media-aandacht.
De afgelopen dagen zat ik in veel radioprogramma’s. Zo nu en dan word ik als freelance journalist door programmamakers uitgenodigd om te praten over een striponderwerp, dus radio is niet nieuw voor me. Dit keer werd ik echter uitgenodigd om over mijn eigen boek te praten, mijn debuut, en dat geeft een speciaal gevoel.
Maandag 5 juni zat ik bij Opium op NPO 4. Te gast zijn in een programma over klassieke muziek om te praten over Spider-Man, dat vond ik wel heel bijzonder. Van klassieke muziek heb ik namelijk geen verstand. Gelukkig mocht ik wat filmmuziek uitzoeken die relevant was voor mijn boek.
Michael met Jan Mom. Foto: Linda Delis.
Natuurlijk koos ik het Spider-Man-thema van Johnnie Spence, gecomponeerd en uitgevoerd voor de televisieserie met Nicholas Hammond. Het gaf me een subversief genoegen dat het programma daarmee opende. Ongetwijfeld muziek die de luisteraar niet zo snel zo verwachten.
Presentator Jan Mom stelde leuke en boeiende vragen. Mom en de redactie van Opium hadden het boek van kaft tot kaft gelezen en dat kon ik merken. Het was ook boeiend om hun reacties op het boek te horen, zij waren immers een van de eerste lezers. Ik had een paar dagen eerder een zeer aangenaam voorgesprek met producer en redacteur Annemieke Bosman. Bosman presenteert ook zelf radioprogramma’s. Ze heeft er ook de perfecte stem voor, viel me op tijdens het voorgesprek. Het leuke is: ze vindt superhelden fascinerend.
Michael met Annemieke Bosman. Foto: Linda Delis.
Voorgesprekken zijn een vast onderdeel voor als je op de radio komt. De redacteur stelt dan allerlei vragen om te horen wat je eventueel in de uitzending zou antwoorden. Het is tevens een manier om te horen of de gast uit zijn woorden kan komen en een beetje leuke antwoorden heeft.
Het grappige is dat je nooit zeker weet of de presentator ook daadwerkelijk dezelfde vragen gaat stellen. Dat leidt wel eens tot verrassingen tijdens de uitzending. Zo maakte Mom bijvoorbeeld een opmerking over Captain America en Trump die me even van mijn stuk bracht. Ook merkte ik dat korte en bondige antwoorden het beste werken op de radio en dat die ook een beetje verwacht worden. Het mag allemaal best snel.
Opium wordt uitgezonden vanuit het Vondelpark. In het gebouw waar vroeger het Filmmuseum zat. Linda en ik waren ruim op tijd en werden door een assistent naar een van de kamers geleid waar de opnames plaatsvonden. Er stond een Russisch orkest te oefenen. Die speelden tijdens de uitzending een paar keer een stuk van een specifieke componist.
Muziek die ik zelf had uitgekozen bestond nog uit The Lonely Man Theme van de Hulk-tv-serie en muziek van Danny Elfman. Uiteraard de Batman-soundtrack, want die film heeft op mij enorme impact gehad. Ik schrijf daar ook over in mijn boek. The Lonely Man Theme van Joe Harnell was altijd te horen aan het einde van The Incredible Hulk. Als Bruce Banner zijn nieuwverworven vrienden weer moest verlaten omdat de reporter hem op de hielen zat. Een mooi stukje muziek dat me altijd een beetje in een melancholische stemming brengt.
Ik vond het erg leuk om bij Opium te gast te zijn. De uitzending heb ik nog niet teruggeluisterd. Ik moet nog een paar radioprogramma’s doen de komende dagen en ben bang dat als ik te zelfbewust ben, op slot schiet.
Yay! Ik ben vader geworden! Soort van dan, hè. Vrijdagochtend heb ik mijn debuut opgehaald bij de uitgeverij. Vers van de drukker.
Ligt vanaf woensdag 7 juni in de boekhandel, stripwinkel en bij de online boekverkoper. Mijn vriend Spider-Man! Ben ik blij? Ja, heel blij!!
Foto: Mirjam Renting.
Daarna naar huis gereden in euforische stemming. Je debuut in je handen houden, dat maak je ook maar een keer in je leven mee. Ik ga er dus even lekker van genieten.
Vandaag heb ik lekker ouderwets wat Spider-Man-comics van Juniorpress gelezen. Het zesdelige verhaal ‘Het moordcomplot’ om precies te zijn, dat in 1990 is gepubliceerd.
Marvel bracht toentertijd in de zomermaanden twee Amazing Spider-Man-comics per maand uit in plaats van één. Leuk voor de lezers, maar dubbel zoveel werk voor tekenaar Todd McFarlane die een van de delen door Erik Larsen liet tekenen.
In ‘Het moordcomplot’ of ‘The Assassin Nation Plot’ gaan Spider-Man, Silver Sable en Paladin naar Symkaria, het land waar Sable vandaan komt, om de koning te beschermen. Een internationaal complot probeert Amerika en Symkaria tegen elkaar op te zetten. Uiteindelijk blijkt Red Skull hierachter te zitten. Die wil ervoor zorgen dat de Amerikaanse economie tot wankelen wordt gebracht zodat hij uiteindelijk de macht kan overnemen. Zoiets.
Missende pagina’s en covers
Omdat Juniorpress niet wilde dat de serie Spektakulaire Spider-Man achter ging lopen op de Amerikaanse series, plaatsten ze anderhalve comic in de Nederlandse uitgaven. Hierdoor misten de lezers niet alleen de covers van sommige deeltjes, maar moesten er ook enkele bladzijden sneuvelen. Dat laatste geldt zeker voor de Special waarin de laatste drie delen van het verhaal zijn opgenomen. Die waren namelijk maar 64 pagina’s, terwijl drie comics gemiddeld 66 strippagina’s bevatten.
Deze cover is niet in de Nederlandse uitgaven opgenomen.En deze helaas ook niet.
Door slim te selecteren miste je als Nederlandse lezer die pagina’s eigenlijk niet. Zeker niet als het om een cliffhanger gaat die op de splash page van het volgende nummer nog eens herhaald wordt.
Het is echter altijd een leuke verrassing als je later de Amerikaanse versies leest en die pagina’s dan opeens tegenkomt. In de begindagen van Spektakulaire Spider-Man bestonden alle Nederlandse uitgaven uit anderhalve comics, dus miste je om de haverklap zo’n pagina.
Hier is een van die missende pagina’s:
Het is de splash page van Amazing Spider-Man #232 en die is niet opgenomen in Spektakulaire Spider-Man #43.
Todd McFarlane, eind jaren tachtig en begin jaren negentig de Spider-Man-tekenaar bij Marvel, vlogt tegenwoordig.
Op YouTube zijn al meerdere afleveringen te vinden. Meestal laat McFarlane zien hoe hij een specifiek personage tekent. Zoals Venom bijvoorbeeld.
Deze aflevering vertelt McFarlane het verhaal van de corner box op Amazing Spider-Man, die hij ontwierp. De corner boxes zijn de logo’s die links boven op de covers staan. Eigenlijk zijn het kleine kunstwerken.
Overigens vergist McFarlane zich hier wel. De corner box waar hij het over heeft, werd al vanaf 1988 door Marvel gebruikt en niet begin jaren negentig. Ze staan vanaf Amazing Spider-Man #302 op de cover. Maar goed, laten we daar niet te veel over kniesoren.
Het enige wat ik jammer vind aan de vlogs is dat McFarlane zijn smartphone niet horizonaal houdt. Dat is echt een vloek als mensen met een smartphone video’s maken, dat ze dan verticale beelden schieten. Maar verder vind ik ze echt leuk om te zien.
Eigenlijk zou ik mijn hele dag wel strips willen lezen en daarna de mooiste plaatjes willen delen met anderen. Zoals deze Spider-Man-illustraties van Steve Geiger.
Dat laatste kan tegenwoordig makkelijk via social media en tumblr. Sommige stripplaatjes vind ik namelijk mooi genoeg om in te lijsten. Ze zouden niet misstaan aan de muur en dat mag best een muur in een museum zijn. Natuurlijk kent de kunstwereld pop-art, waarbij kunstenaars als Roy Lichtenstein zich laten inspireren door het beeldverhaal en stripplaatjes naschilderen. Dat levert vaak tof werk op, maar ik heb het nu dus over het echte stripwerk.
Van de week zat ik Web of Spider-Man #29 te lezen in zo’n dikke Essential-bundel. De strips zijn daarin zwart-wit en daardoor valt het lijnwerk extra goed op. Je kunt zo de tekeningen bestuderen zonder afgeleid te worden door de kleuren.
Sommige afbeeldingen hebben een rake compositie, anderen spatten bijna van de pagina af door de actie die ze laten zien. Ze zijn allemaal meeslepend en zorgen dat je ogen van het ene naar het volgende plaatje gaan omdat je wilt weten hoe het verhaal verloopt.
In dit geval was de comic vakwerk van Steve Geiger met inktwerk van Art Nichols. Eigenlijk heeft Geiger geen eigen en opvallende tekenstijl. Zijn stijl is echter zeer dienstbaar aan het verhaal. Verder heeft hij de menselijke anatomie goed in de vingers.
Dat levert onder andere dit soort mooie plaatjes op (wel in kleur want deze zijn afkomstig van de digitale bestanden die ik heb van Web of Spider-Man):
Mooi hoe de denkbeeldige diagonale lijn die van rechtsboven naar linksonder loopt de lijn van de actie benadrukt. De armbeweging van Wolverine maakt hem af. Door deze compositie is er ook voldoende ruimte voor de tekstballons. Verder is de tekst natuurlijk erg grappig.
Eigenlijk heb ik hier niet heel veel aan toe te voegen, behalve dan dat het een spectaculair plaatje is met veel diepte. Dat laatste komt vooral door de explosie rechtsboven die dicht bij de lezer komt. Je kunt bij dit plaatje trouwens makkelijk fantaseren dat James Bond in de auto zit. Dat zou een interessante crossover zijn, nietwaar? Prachtig dramatisch. Zou een mooie coverillustratie geweest zijn.
Nog een leuk opmerkelijk detail trouwens. Hier is de cover zoals hij oorspronkelijk gedrukt is:
Dit is de opnieuw ingekleurde versie van de coverillustratie zoals hij achterop Essential Web of Spider-Man #2 staat. De herkleuring is gedaan door Tom Smith.
De inkleuring is duidelijk anders en laat duidelijker zien dat het hier om een avond of nachtscène gaat. Wat vind jij de mooiste versie?
Web of Spider-Man 29. Script James C. Owsley Art: Steve Geiger & Art Nichols. Colouring: Bob Sharen.
Ja, echt. Reilly kan er ook niets aan doen dat hij niet weet dat hij niet de echte Spider-Man is, maar een kloon van Peter Parker. Hij probeert gewoon mensen te helpen en te redden omdat hij superkrachten heeft. Net als de echte Spider-Man.
Tot aan zijn dood in Spider-Man #75: Revelations, Part Four, weten wij ook niet zeker hoe de vork in de steel zit. Maar als het lichaam van Ben tot as vervalt, is duidelijk dat Peter Parker de echte Spider-Man is en Reilly een kloon. Meer dan een jaar in comicstijd hielden de makers van Marvel ons voor dat de situatie precies andersom was.
Ik heb het natuurlijk over de gewraakte kloonsaga uit de jaren negentig waar ik de afgelopen weken delen van las. Begrijp me niet verkeerd: dat hele kloonidee staat me tegen en hoe de mensen bij Marvel uiteindelijk de boel hebben teruggedraaid kan me evenmin bekoren, maar dat neemt niet weg dat sommige avonturen van Ben Reilly best lekker leesvoer waren.
Kloonsaga
Het idee dat Peter Parker een kloon bleek van de originele Spider-Man was bedacht om de superheld een verjongingskuur te geven, maar omdat de fans voor het merendeel Ben Reilly niet accepteerden als nieuwe Spider-Man, werd die beslissing later weer teruggedraaid. Ingewikkeld? Ja, dat was het. In mijn boek Mijn vriend Spider-Man ga ik hier uitgebreider op in en wat dit soort retcons doen met de fans.
Gisteravond las ik de laatste bundel van de Complete Ben Reilly Epic. Delen hiervan heb ik ooit in het Nederlands aangeschaft, maar tot mijn grote vreugde waren er aan het slotakkoord van Reilly in de Amerikaanse uitgaven enkele scènes toegevoegd in de trade paperback die niet in de oorspronkelijke uitgave zaten.
Reilly Sterft nadat hij doorboord is door een goblin glider en van heel hoog op een auto is gevallen.
Afscheid
In een scène komen vrienden en familie bij Peter en Mary Jane bijeen om te rouwen. Het echtpaar heeft zojuist een miskraam gehad en hun spirituele broer Ben verloren. In de scène erna strooit Peter het as van Ben uit vanaf de Brooklyn Bridge. Zo krijgt Reilly de begrafenis die in het origineel ontbrak.
Die abortus van Mary Jane zit me nog steeds niet lekker. Ook dat Norman Osborn de mastermind achter de hele kloonsaga bleek te zijn, niet. Maar goed, we hebben het hier over strips die meer dan twintig jaar geleden uitkwamen. Ik koester dus geen wrok. Bovendien zit wat Mark Ginocchio hierover te zeggen heeft, logisch in elkaar:
So put all that aside – it’s a lot to ask, I realize – because once you move past the unsteady narrative, the infanticide and the silly deus ex machina, you should hopefully realize that Norman’s inevitable return to the Green Goblin persona led to one of the most gripping and emotionally fraught Spider-Man battles from the 1990s. Rather than ease Osborn back into the Spider-Verse, Marvel delivers “The Night of the Goblin,” which depicts crazy Norman acting as unhinged as he’s ever been (until Warren Ellis played around with the character in Thunderbolts). He’s basically Spider-Man’s worst nightmare fully realized, dropping pumpkin bombs from the sky like it’s the early 1970s and attempting to kill everybody Peter has held dear since the character was first created.
And that’s when it all starts to make sense. Sure, resurrecting a character that had been dead for more than 20 years, who died in one of the most important comic book stories of all-time, is such a 90s thing to do. But if the Spider-books were going to be moving on from the “Clone Saga” – which they desperately needed to do – bringing Norman back into the fold was a necessary move. Spider-Man’s rogues gallery had been decimated by poor editorial choices, leaving only the Jackal, Electro and Carnage as the only pseudo “A” listers to break out for a big story. And considering the reader had just gotten a steady diet of Jackal for the past few years, and Carnage had played himself out (and Electro isn’t THAT big of a deal), a revived Norman was the best way to balance the scales and create believable conflict in a Spider-Man comic again.
Zoals gezegd: over de kloonsaga koester ik geen wrok. Laat ons in plaats daarvan genieten van het fantastische tekenwerk van John Romita Jr. geïnkt door Scott Hanna.
Mijn vriendin Linda, die parttime in de Stadsschouwburg werkt, heeft de eigenaar van de winkel op het boek gewezen en Anita heeft er meteen drie besteld. Vandaag kwam ik nog twee exemplaren tegen in de boekenkast. Ze zijn in goed gezelschap, want rechts van ze staat een boek over George Clooney. Nog steeds een van mijn favoriete acteurs.
Van Ad Hendrickx van stripwinkel Tistjen Dop in Turnhout kreeg ik deze foto opgestuurd. Heel tof en fijn dat het boek ook in België in de stripwinkels ligt. En dat Spidey er zo te zien blij mee is.
