Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities

Prince: Some of the best

Er was een tijd dat Prince met gemak van beticht kon worden een geniaal componist te zijn. Tegenwoordig klinkt ieder nieuw nummer dat hij maakt als een opgewarmde sample oud werk. Maar tot het Love Symbol-album leverde hij met regelmaat juweeltjes van liedjes af. Hier een lijstje met een paar van mijn favorieten, met een uitleg waarom deze nummers tot het beste behoort van wat Prince ooit gemaakt heeft.

De albums die de reputatie van Prince bevestigden zijn Purple Rain, Around the World in a Day en Sign O’ the Times. Prince was dan ook aan de top van zijn kunnen in die periode, midden jaren tachtig. Sometimes It Snows In April
Opgenomen op het soundtrackalbum Parade van de film Under the Cherry Moon. De film werd door Prince geregisseerd en geschreven. Deze comedy is luchtig en bij vlagen grappig, maar kan absoluut geen cinematografisch hoogtepunt genoemd worden. Het nummer ‘Sometimes It Snows In April’ gaat over Christopher Tracy, het hoofdpersonage gespeeld door Prince. Aan het eind van de film wordt hij gedood door een jaloerse vader die liever niet ziet dat zijn dochter een relatie krijgt met een feestbeest als Tracy. SISIP is een zachte ballad, met ingetogen piano- en gitaarspel. Prince zingt dat hij zijn vriend Tracy mist die vlak na de burgeroorlog is gestorven. Het is een prachtig nummer over het verlies van een naaste en het verlangen die persoon weer terug te zien. Dit poëtische nummer heb ik altijd als een troost ervaren. Misschien wel het beste nummer wat de Kleine Geile Dwerg ooit schreef.

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
and all good things, they say, never last

When you were mine
Soms weet je pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Prince schreef een gitaarnummer met een tongue-in-cheektekst die bij de oplettende luisteraar toch een glimlach moet oproepen:

I never was the kind to make a fuss,
when he was there,
sleeping in between the to of us

De brug van het nummer bestaat uit een dienstbaar stukje reggae wat de lange tonen van de synthesizer van het refrein mooi onderbreekt.

The Morning Papers
Over een liefde tussen een (te) oude man en een jonge meid. Let vooral op het laatste gedeelte van het nummer, waarin Prince en zijn band The New Power Generation losgaan in een muzikaal stuk. Toen ik voor mijn eindexamen mondeling Engels overhoord werd, kreeg ik twee songteksten van Prince voorgeschoteld. Naast ‘The Morning Papers’ was dat ‘And Got Created Woman’. Twee teksten waarvan de betekenis makkelijk en duidelijk weer te geven zijn:

Why is age more than a number when it comes 2 love?
Should we ask the ones who speculate
When they don’t know what it’s made of?
Should we ask the moonlight on your face or the raindrops in your hair?
Or should we ask the man who wrote it there in the morning papers?

Starfish & Coffee
Dit nummer gaat over een van de meest vreemde meisjes uit het Prince-universum: Cynthia Rose. Dat is vooral te wijten aan haar lunch die bestaat uit Starfish & coffee, maple syrup and jam; butterscotch clouds, a tangerine and a side order of ham. Een rinkelende bel luidt het liedje in en het schaarse instrumentarium beslaat niet meer dan een pianoloopje, knippende vingers, licht aangetikte bekken, en een achterstevoren afgedraaide beat van de drumcomputer. En een omgedraaid vleugje viool.Eclectisch
‘Starfish & Coffee’ staat op het album Sign O’ The Times dat wereldwijd werd uitgebracht op 2 april 1987. Dit album bevat nummers waar Prince in de twee jaar ervoor in verschillende projecten mee bezig was geweest. De liedjes ‘If I Was Your Girlfriend’ , ‘Housequake’ en ‘Strange Relationship’ waren afkomstig van het afgelaste album van zijn alter ego Camille. Dit zijn de nummers waarin de stem van Prince iets zijn versneld. Omdat het album uit verschillend bronmateriaal bestaat, is het nogal eclectisch van aard. Het album is een expositie van de veelzijdigheid die Prince ooit bezat.

Overigens bevat Sign O’ The Times veel muzikale juweeltjes, waaronder het bovengenoemde ‘If I Was Your Girlfriend’, ‘I Could Never Take The Place of Your Man’ en het titelnummer. Ik vind het een fijn album om naar te luisteren, al sla ik de meer funkynummers als ‘Housequake’ en ‘It’ liever over.Purple Rain
Ik weet niet of dit een van de beste nummers van Prince is. Het is in ieder geval het nummer wat bij de meeste luisteraars bekend is en wat de Kleine Geile Grootheid voorgoed op de muzikale kaart zette. Na al die jaren heb ik nog geen sluitend antwoord op wat Prince nu precies bedoelt met die paarse regen, al gaat ook dit nummer over hoe een vriendschappelijke relatie met een vriendinnetje stukliep. Uiteindelijk wil Prince alleen maar dat ze gelukkig is. Beetje flauwe tekst als je hem letterlijk neemt. De kracht ‘Purple Rain’ zit hem dan ook vooral in de sfeer en het gevoel dat de muziek en de muzikale compositie oproepen. En ander noemenswaardig nummer van hetzelfde album is ‘When Doves Cry’.

Kiss
Is eveneens afkomstig van Parade, en een van meest funkynummers die Prince ooit maakte. De basis is een funkyritme waaromheen Prince in kopstem zijn teksten uitschreeuwt. Toen het nummer uitkwam in 1986 werd het nummer snel gecoverd door Tom Jones. Op de basisschool had ik een voorkeur voor diens versie ten opzichte van het origineel. Bewijst maar weer hoe weinig sommige kinderen verstand van muziek hebben.

Meer Prince:

Categorieën
Mike's notities

Format C

Sinds mijn computer doorbrandde werk ik op de laptop van de zaak. Een sympathieke Dell waarop ik menig artikel, column en recensie heb getikt. Maar nu mijn dienstverband ten einde is gekomen, moet ook dit stukje gereedschap worden teruggebracht. Het wordt tijd om afscheid te nemen. En dat niet alleen: er moet ook een andere computer worden aangeschaft. Daar heb ik door alle drukte de afgelopen weken geen tijd voor gehad, maar nu dringt de tijd. Tot overmaat van ramp ga ik van pc op Apple overstappen. Alleen op een Mac draait het montageprogramma Final Cut Pro immers. Mac versus pc
Nu werk ik al jaren op beide systemen – pc voor mijn plezier en het schrijfwerk, Apple voor videomontage – maar van huis uit ben ik een pc-hoofd. Apple lijkt te veel op een Fischer Price computer voor volwassenen. En dat gedweep van die Applegebruikers heb ik nooit goed begrepen. Een Mac is volgens de true believers veel beter dan een pc en crasht nooit. Vorige week heb ik drie keer een iMac laten crashen. Zal wel aan mij liggen.
Oké, ik geef toe dat ik uitkijk naar interpret met minder kans op een virus en lekker thuis video’s monteren. De voordelen van een Mac zie ik wel. En alles went natuurlijk. Als ik me eenmaal over mijn afkeer voor die stomme appeltje-toets weet te zetten en inzicht heb in de logica van Mac, zal alles prima gaan. Maar als ik me ooit als een Mac-Jehova ga gedragen, mag je me neerschieten.Geheugen
Geen tijd meer om te dralen of om over computersystemen te filosoferen. Ik maak mijn laatste backup. Het heeft iets pervers om de harde schijf van je computer volledig te wissen, om al je werk weg te vagen uit het geheugen van je computer, maar het is niet anders. Het werkgeheugen van een computer is sowieso al een bijzonder iets: iedere keer als je een pc opstart, krijgt hij zijn herinneringen ingeladen. Voor dat moment kan hij zich helemaal niets herinneren van wat er eerder is voorgevallen. Leven zonder kortetermijngeheugen.
Goed gereedschap is belangrijk voor iedere vakman; een goede computer dus ook. Het apparaat is een partner in crime, al kan hij zich er zelf niets van herinneren. Mijn Dell zal zich ook niets van onze samenwerking herinneren en gaat door naar een volgende eigenaar. Vaarwel lekkere Dell van me.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 1: De Smikkel te Haarlem

Het was op een mistroostige avond in december toen Gerard en ik, twee collega-journalisten, in een eettentje in Beverwijk zaten te eten. De maaltijd was net zo lauw als de ontvangst bij binnenkomst. We waren niet erg over dit etablissement te spreken.Eigenlijk zou je hier van tevoren voor gewaarschuwd moeten worden, vonden we. Het idee van kuttent.nl was geboren, nog voordat de laatste hap van de maaltijd was genomen. We zouden samen verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar. De Smikkel
Recent bezochten we de eerste eettent. De volledig willekeurige keuze viel op de Smikkel in Haarlem, op Kruisweg 57. We werden daar vriendelijk ontvangen door het personeel dat al aardig op leeftijd was. Hoewel we geen rollators voor de deur aantroffen, was dat gezien de klandizie eerder uitzondering dan regel, was zo ons vermoeden. Natuurlijk zeggen dat soort signalen niets over de maaltijd zelf.Gerard en ik namen allebei het weekmenu: Haassaté met pindasaus, salade en patat voor slechts 15 euro. Daarbij dronken wij een cola light en een kopje thee voor ondergetekende. Het oordeel
Hoewel het eten snel werd gebracht, waren Gerard en ik niet al te spreken over het kleine blaadje groen dat voor ‘salade’ doorging. (Gerard vond hem goed te eten, maar kon het groen slechts de kwalificatie summier meegeven.) Ook de saté van de haas was niet echt wat we ervan gehoopt hadden. De satésaus was noodzakelijk om dit droge stukje voormalig spring-in-het-veld weg te krijgen en een beetje smaak te geven. Ook werd er standaard geen mayonaise meegeleverd om de bleke frieten wat op te fleuren.
De Smikkel kreeg 3 van de 5 kutten toebedeeld, met een halve kut aftrek omdat het personeel erg vriendelijk was en de service snel. Eindscore De Smikkel: 2.5 kutten.

Categorieën
Mike's notities

Loonsverhoging…

Als ik na een lange nacht monteren van webfilmpjes voor Sensation White thuiskom, ligt er een brief van mijn vorige werkgever op me te wachten. De directeur meldt mij dat ik vanaf deze maand een aardige loonsverhoging krijg. Een paar dagen geleden had ik mijn laatste werkdag.Isn’t it ironic… don’t you think.

Sensation, voor het begin van de show.
De kwallen hangen er al.

Lees ook: Laatste werkdag.

Categorieën
Mike's notities

De laatste werkdag

Mijn werk is mijn werk niet meer. Niet meer sinds afgelopen maandag – mijn laatste werkdag. Het zat er al een tijdje aan te komen: nauwgezette planning leidde tot die laatste dag. En toch voelt het een beetje gek.Het voelt een beetje als een laatste schooldag, of welke laatste dag dan ook. (Nou ja, behalve de eeuwige laatste dag dan, dat lijkt me – als iemand die niet van plan is te reïncarneren – toch heel andere koek.) Een laatste werkdag betekent afscheid nemen van collega’s, wetende dat je het merendeel nooit meer zult zien en dat je contact met de rest snel zal verwateren. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk. Nooit meer naar school/nooit meer naar die ene werkplek.Something new…
Het was mooi geweest vond ik: tijd voor iets nieuws. Tijd om de weg in te slaan die ik graag wilde bewandelen. Dwalingen kunnen je op interessante plekken brengen, maar uiteindelijk moet je toch de hoofdweg des levens weer opzoeken wil je ooit nog op de juiste bestemming aankomen. Al maanden spookte het idee van ontslag nemen door mijn hoofd. Dingen veranderen. Mijn functie ook. En de vacature die ik ooit had gelezen, herkende ik nog maar deels terug. De taken die de baan zo aantrekkelijk hadden doen lijken, waren verdwenen. Wat overbleef was vooral routine.Ontslagbrief
Ontslag nemen vereist dat je bepaalde protocollen in acht neemt. Zo moet je via een officiële ontslagbrief je vertrek aankondigen. Daarin moet in ieder geval staan dat je je baan opzegt en per wanneer. Wie goede referenties wil, schrijft nog wat aardigs in de brief, geeft de boodschap een persoonlijk tintje.Eigenlijk doe je zo’n laatste dag niet zo heel veel. De lopende zaken overdragen aan een collega, afscheid nemen van medewerkers en je bureau opruimen. Taart eten, napraten en dan is het zover. Niet langer dralen, gewoon die deur uitstappen. De weg vervolgen.
Weggaan geeft altijd een vreemd gevoel. Ik voelde me de avond van mijn laatste werkdag een beetje leeg van binnen. Onwennig. Moest alles nog even afsluiten en vooral loslaten. De volgende ochtend werd ik alweer fris wakker. De nacht had afstand gecreëerd. Binnenkort zit er iemand anders op mijn werkplek, te werken aan mijn site. Niemand is onmisbaar. Een hele troost.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Playmobil expo: Speelgoed als kunstobject

Melig, maar best leukHet lijkt een beetje gek om naar uitgestald speelgoed te kijken, al ware ze kostbare museumstukken. Wie bekommert zich immers nog om zijn treintjes, lego en Playmobil sinds hormonen, meisjes en alcohol hun intrede deden? Speelgoed is slechts voor kinderen en nerds, nietwaar? De samenstellers van de expositie ‘De Wereld van Playmobil’ moeten daar anders over gedacht hebben.Het is interessant om te zien hoe weinig Playmobil door de jaren heen is veranderd. De plastic poppetjes lachen nog net zo guitig als op de dag dat Hans Beck, het hoofd van de afdeling ontwikkeling van de firma Geobra Brandstätter, de figuurtjes begin jaren zeventig ontwierp. Er zijn wel kleine verschillen: de handen konden eerst nog niet draaien; de eerste vrouwelijke poppetjes hadden nog geen borsten. De ontwerpers negeerden tijdelijke trends, waardoor het design van de Playmobil-figuurtjes iets tijdloos hield. Al werd het assortiment wel uitgebreid en kregen de poppetjes nieuwe kleuren, kleren en haardrachten en accessoires.In de tentoonstelling zijn de Playmobil-figuurtjes – cowboys, piraten, astronauten en meer eigentijdse poppetjes – opgesteld in bijpassende decors. Kinderen (en hun ouders) kunnen spelen met de verschillende thematische speelsets. Daarnaast draaien er digitale animatiefilms met het speelgoed in de hoofdrol. Dat deze voor kinderen zijn bedoeld en daarmee een hoog Disneygehalte hebben mag duidelijk zijn. Toch is het vermakelijk om de houterige poppetjes op avontuur te zien gaan.Beatles
Ook zijn oorspronkelijke ontwerptekeningen te zien en enkele kunststukken die geïnspireerd zijn door Playmobil. The Beatles als Playmobil-figuurtjes op het zebrapad van Abbey Road… dat is net zo melig als een film met de Muppets.De tentoonstelling beslaat een verdieping in het Museum van de Twintigste Eeuw, dat gehuisvest is in een oud pakhuis in het Noord-Hollandse Hoorn. De tentoonstelling is van bescheiden formaat, maar groot genoeg om er een half uurtje te vertoeven.Museum op zolder
Wandelend langs de verschillende uitgestalde figuurtjes moest ik automatisch terugdenken naar mijn Playmobil speelgoed. Sommige poppetjes herkende ik van toen. Nostalgie is een van de pijlers van het Museum van de Twintigste Eeuw, waar alledaagse voorwerpen en producten uit de vorige eeuw tentoongesteld staan. De geschiedenis van het leven van alle dag wordt zo op een beeldende en aansprekende manier getoond. Het design van alledaagse voorwerpen kan immers ook een kundig kunststukje zijn wat de moeite van nadere beschouwing waard is.Daarom de volgende tip: werp dit weekend eens een blik op je rommelzolder en haal al je oude speelgoed uit de doos. Maak je oude speelkameraadjes schoon. Schilder hier en daar een achtergrondje voor bij de Playmobil-huisjes en stel de poppetjes mooi op. Licht het geheel sfeervol uit met een paar spotjes: je eigen expositie vol jeugdherinneringen is een feit. Reken tot slot tien cent voor iedere bezoeker om het ouderwetse gevoel van jeugdig entrepreneurschap volledig op te roepen.Mocht het geen succes zijn, dan heb je in ieder geval goed op een rijtje wat je de volgende Koninginnedag wil verkopen.‘De wereld van Playmobil’ is te zien tot en met 26 oktober 2008.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Mike's notities Video

Column: Eindelijk (niet meer) uitgerookt

Ik heb naar dit moment uitgekeken: dat ik mijn stamkroeg instap en voor het eerst in mijn leven niet word verwelkomd door een dikke laag kankerverwekkende rook. Op 1 juli is het zover, want dan gaat het rookverbod voor de horeca in. Of nu ja, dan is mijn stamkroeg gesloten omdat het dinsdag is, maar de rest van de week kan ik longveilig in de kroeg zitten. De rokers zullen meteen denken: daar heb je weer zo’n zeikerd over roken en kanker. Bla bla bla. Als je niet in de rook wilt zitten, dan ga je toch lekker niet uit? Dat werd me dikwijls gezegd de afgelopen jaren. Rokende vrienden en andere stamgasten beseffen niet dat zo’n uitspraak tegen de borst stuit omdat het idee maar thuis te moeten blijven uit gezondheidsoverwegingen een grote beperking van de bewegingsvrijheid is. In wezen wordt er gezegd dat niet-rokers maar niet naar de kroeg moeten gaan. Dat iedereen die niet geconfronteerd wil worden met mogelijk kankerverwekkende rookwolken maar alvast geraniums moet kopen omdat zijn sociaal leven er qua saaiheid niet onder zal doen als dat van de gemiddelde bejaarde. Vrijheidsbeperking
Natuurlijk is het tegenargument dat de rokers met deze nieuwe wet worden beperkt in hun bewegingsvrijheid. Dat is tot op zekere hoogte waar. Maar objectief gezien wordt het de rokers alleen verboden om in een openbare, sociale gelegenheid iets te doen wat de gezondheid van anderen en henzelf ernstige schade toebrengt. Je mag toch ook niet stomdronken autorijden? Ik ben mijn hele leven al een anti-roker. Nadat ik praktisch de baarmoeder werd uitgerookt, had ik mijn portie nicotine voorgoed gehad. In mijn naaste omgeving heb ik menigeen zien vechten tegen zijn rookverslaving. Ook zijn bekenden van me aan kanker overleden.
Roken is een vreemde gewoonte. Ik kan er met mijn volle verstand ook niet bij dat iemand vrijwillig de dood in zijn lichaam toelaat. Ieder haaltje aan zijn sigaret opnieuw. Maar goed, iedereen mag van mij doen wat hij wilt, zolang anderen daar maar geen last van hebben. Dat geldt laatste geldt dus niet voor roken in het café of in een restaurant, want daar hebben anderen gewoon last van. Punt uit.
Einde-lijk
Het tijdperk van in naar rookstinkende kleding thuiskomen is voorbij. Ook die nachtelijke traanmomenten in de kroeg, omdat m’n ogen overgeprikkeld waren van alle rook, het soms benauwde hoesten, en de brandplekken in kleding en armen – het is verleden tijd. En dat werd ook tijd. (Dramatische passage, hè?)
Ik ben benieuwd hoe de overgang de komende maanden zal verlopen. Wellicht dat een aantal rokers nu besluit thuis te blijven. Dat betekent niet meteen dat het aantal kroegbezoekers afneemt, want je hebt kans dat veel niet-rokers nu eerder een drankje zullen gaan halen nu ze de tent niet meer uitgerookt worden. Uiteindelijk zullen de rokers ook niet eeuwig thuisblijven. Het is namelijk helemaal niet gezellig achter die geraniums. (Schreeuwt hij uit ervaring.)
Longfilmpje
Daarom een toost, omdat de Nederlandse overheid eindelijk een keer in staat is geweest om een beslissing te nemen waar we wel iets aan hebben. En laten we tijdens het drinken onderstaand videootje in gedachten houden. (Hoewel tot mijn verbazing uit onderzoek blijkt dat dit soort beelden rokers zelden aanzetten om te stoppen. ) Proost!

Lees ook:

Categorieën
Film Mike's notities

Column: Voetbal kan nuttig zijn

Ja, ja, er wordt voor het Europees Kampioenschap gevoetbald. Dat hoef ik niemand te vertellen. Misschien dat een paar Eskimo’s niet op de hoogte zijn van het geweld op het grasveld, maar daar blijft het dan ook bij. Toch wil ik er zo min mogelijk van weten. Tot vorige week zaterdag was iedereen in de ban van Oranje. Iedereen? Nee, een klein groepje bleef weerstand bieden tegen de hysterische oranjekoorts die heerste in dit neder land, en ik was er een van. Ik geef toe: mijn dagen van volledige afkeer tegen het balspelletje heb ik achter me gelaten. Het is best leuk om af en toe een goede wedstrijd vol mooie acties te zien. Al snap ik de mentaliteit van sommige voetbalsupporters nog steeds niet. Die slopen zelfs de stad als hun ploeg gewonnen heeft. Vieze kleur
Oranje is, op de kleur van pistache ijs na, de lelijkste kleur in de wereld. Niet alleen associeer ik deze kleur met het stelletje uitvreters van Oranje-Nassau, het doet ook gewoon zeer aan je ogen. Vooral in fel zonlicht krijgt mijn huig een onaangename prikkel bij het zien van oranje. Eenendertig Koninginnedagen verder, ben ik er echter aardig resistent tegen geraakt.Alom aanwezig
Ik vond het leuk om te horen als Nederland goed voetbalde, maar ik hoefde het niet te zien. Al ontkwam je er niet aan om er iets van mee te krijgen. Liep je door een willekeurige straat in Amsterdam en was er een wedstrijd op televisie, dan kon je precies horen hoe het ervoor stond. Begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen zijn pleziertje. Ook was het goed om de medeburgers van dit land enthousiast te zien, ook al was er slechts sprake van schijnsaamhorigheid. Na het EK zal de eenheid die Nederland heette weer een lappendeken vol sociale verschillen, vervreemding en wantrouwen zijn. Maar zolang het Nederlands elftal meespeelde was daar even geen sprake van. Voetbal brengt mensen bij elkaar. Alleen jammer dat die zestien miljoen coaches die Nederland telt er zo mee moesten dwepen. “Onze jongens?” Sorry, daar zat niets van mij bij. Groot voordeel
Toch heeft het EK één groot voordeel voor de niet-voetballiefhebber. Dat ontdekte ik laatst toen ik met een stel vrienden naar de film ging. De bioscoopzaal was nagenoeg leeg. We konden rustig genieten van The Incredible Hulk. Lekker ruim zitten in een lege zaal. Wat dat betreft mag van mij het EK nog wel wat langer duren. Toch jammer dat Nederland verloren heeft.
Lees ook:

Categorieën
Boeken Mike's notities

Column: Niet langer gewenst

De bibliotheek om de hoek. Vroeger kwam ik er geregeld. Boeken lenen, cd’s huren, research voor een artikel doen. De lokale bibliotheek heeft een bescheiden maar voedzame collectie boeken over film, waar ik jarenlang dankbaar gebruik van maakte. Toch was de liefde voor de bibliotheek op een gegeven moment op.

Steeds vaker was dat ene boek dat ik graag wilde lenen er niet. En de wachtlijst was lang. Langer dan mijn ongeduld toeliet. Terwijl ik daarom steeds minder in de bieb kwam, ging ik vaker bij de boekwinkel langs. Al die boeken lagen daar gewoon klaar om gekocht te worden. Niks wachtlijsten. En schone, ongelezen exemplaren. Laten we eerlijk zijn: biebboeken kunnen behoorlijk smerig worden van alle handen, hoestende monden en koffiespetters die de lezer over de bladzijden heen stort.

Ik Jan Cremer Derde Boek
Dure hobby trouwens, dat boeken kopen. Laatst nog twintig euro neergeteld voor het derde deel van Ik Jan Cremer. Maar goed, dan krijg je ook meteen ruim vijfhonderd bladzijden vol met woorden. Koopje dus. Volgens mij had het werkje gezien de omvang beter Ik Jan Cremer Derde, Vierde en Vijfde Boek kunnen heten.

Ik Jan Cremer Derde Boek.

Boeken kopen levert, naast de kosten, nog een dilemma op: waar laat je al die dikke boeken? Wie op die manier zijn leeshonger vaak stilt, krijgt uitpuilende boekenkasten. Of bezoekt regelmatig de tweedehands winkel om de gelezen exemplaren van de hand te doen. Wat ik overigens niet doe, want ik kan moeilijk afscheid nemen van boeken. Een boek uit de bibliotheek, daar heb je na het lezen geen last meer van. Terugbrengen en klaar. Prima oplossing totdat je nog iets wil nalezen.

Terug naar de bibliotheek
Anyway, recent was ik voor het eerst sinds lange tijd weer terug in de oude vertrouwde bibliotheek – die alles behalve oud en vertrouwd was. Er liepen veel onbekenden rond, het oude personeel herkende mij niet meer en de boekenkasten stonden anders dan ik me kon herinneren. De rij computers die toegang tot het internet verschaffen voor een betaald tijdslimiet kende ik al, maar de jonge koppies die glazig naar het beeldscherm staarden waren onbekenden van mij. En ze keken naar me alsof ik hun heiligdom bezoedelde met mijn aanwezigheid.

Misschien hadden ze ook door dat ik daar helemaal niet voor de boeken of het interpret kwam. Ik kwam slechts langs om een kopietje te maken. Dit ging niet lukken, want het kopieerapparaat was defect. De boodschap was duidelijk: ik was niet meer welkom. De liefde was over, ik had de bibliotheek beledigd met mijn te lange absentie. Ik had haar verraden voor de boekwinkel en online verkopers. Ze wilde daarom niets meer van me weten. Laat staan dat ze mij ten dienst wilde zijn.

Ik vond het prima zo. Soms werkt een relatie gewoon niet. Dan moet je het boek sluiten en voorgoed wegleggen. (Ik koop wel een extra boekenkast.)

Lees ook:

Categorieën
Mike's notities Video

Video: De beeldvorming van allochtonen

Nee, maak je geen zorgen. Dit blog is niet opeens een podium geworden voor allerlei politiek correct geneuzel over integratie, de allochtonenproblematiek of vage videomanifesten van Politieke Muppets. Natuurlijk heb ik wel een mening over dit soort zaken (wie niet?) en laat ik die bij tijd en wijle ook merken. Dit keer even niet.Onderstaande videoreportage heb ik geschoten voor Intermediair en behandelt de presentatie van de tweede Oriëntatiegids Multicultureel Talent. (Probeer dat maar eens vijf keer achter elkaar te zeggen zonder dat je tong dubbelslaat.) Samen met mijn favoriete freelancer Hester van den Blink vroeg ik de aanwezigen en de gasthoofdredacteur van de gids of een boekwerkje waarin multicultureel talent wordt aangeprezen, nodig is en of een exclusieve gids voor mensen met een bepaalde komaf niet stigmatiserend is. Oftewel: (hoe) kan zo’n gids de beeldvorming van allochtonen beïnvloeden? Kortom, een video over de representatie van allochtonen. (En stiekem dus een promofilmpje voor de betreffende multiculti gids, maar dat even ter zijde).

(Soort van) gerelateerd – Alles des Rita’s:

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Verloren voorwerpen

Indy was here…?
Gebroken klassieker.
Een verloren Wachttoren op de vuile vloer van Amsterdam Centraal.
Kennelijk had iemand geen boodschap aan De Verlichtende Boodschap.

Categorieën
Mike's notities

High school blues

Nu mijn zusje midden in de eindexamenperiode zit, vraag ik me af wat er is gebeurd met al die kennis die ik heb vergaard gedurende die lange lesuren op de middelbare school. Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik me nog maar weinig kan herinneren van het klasbezoek zelf. Het idee dat je oneindig lang naar een docent moet luisteren die iets vertelt, is een gedachte die mij niet direct kan bekoren. Ik herinner me geschiedenislessen waarin ik pagina’s vol schreef met gedicteerde feiten die nooit relevant leken te zijn voor mijn eigen leven. Ik herinner me momenten van paniek waarin de gepresenteerde nieuwe wiskundeformule een onoplosbaar mysterie leek. Gelukkig waren er ook de lessen Engels waarin we het filmoeuvre van Monty Python voorgeschoteld kregen en lessen kunstgeschiedenis waar mijn passie voor beeldanalyse zachtjes werd aangewakkerd. Veel van de dingen die ik toen in mijn hoofd heb gestamd, zijn verloren gegaan. Kennis is vooral vergeten omdat ik er daarna niets meer mee heb gedaan. Want wat je niet gebruikt, zakt weg in het zwarte gat in de hersenen waarin alle nutteloze data verdwijne. Over het algemeen was het lesgedeelte van de middelbare school geen pretje. De buitenschoolse activiteiten vormden wat dat betreft een mooi contrast. Samen met vrienden in de kroeg, gezellige pauzes, bij elkaar thuis rondhangen, feestjes, video’s kopiëren met m’n beste vriend, culturele avonden organiseren, een schoolkrant vol schrijven…

De laatste dag
De morgen van de uitslag van het eindexamen kreeg iedereen die gezakt was voor twaalf uur een telefoontje. Ik kon niet wachten en was om half elf al op school om de uitslag te vernemen. Het idee om het laatste jaar vwo over te moeten doen had inmiddels nachtmerrieachtige proporties gekregen. Marloes kwam op me afgerend om te vragen of ik geslaagd was. Ik wist nog van niets. Ik liep met haar en beste vriend A. richting het hoofdgebouw. Onderweg kwamen we Esther H. tegen. Zij was geslaagd, en zei dat ik dat ook was. Goed om te horen, maar ik moest het toch even zelf zien. Bij de administratie lag de lijst met uitslagen. De woorden van Esther bleken waar: ik kon na zes jaar m’n middelbare schoolcarrière afsluiten. De rest van de dag bleef ik op school hangen om vrienden en klasgenoten te feliciteren met hun resultaten. Een enkeling had nog een herkansing te doen. In de avond bij Esther H. en vrienden feestgevierd en dat later voortgezet in de kroeg. Een uitbundige sfeer. Gedronken en met veel mensen gepraat over De Toekomst die dankzij de geslaagde uitslag toegankelijk was geworden. Thomas en ik feliciteerden elkaar wel vijftig keer die avond. Toen de kroeg werd gesloten, wilde niemand echt weg. Net als bij een goed boek, wil je het lezen van de laatste bladzijde zo lang mogelijk uitstellen. Met enkele vrienden fietste ik richting huis. De meeste mensen van toen zijn in de nacht der vergetelheid verdwenen. Een paar ervan zie ik nu nog. Maar de hechte sociale groep waar ik toen deel van uit maakte, raakte al snel onthecht.
That’s the way the cookie crumbles.

Overgangsritueel
In Amerikaanse tienerseries zie je zelden iemand echt in de boeken zitten. De kern van de series draait om de sociale wereld rondom de lessen. De hartstocht, de pijn, relaties, familieperikelen… de bouwstenen waaruit het dagelijks leven bestaat. Het is niet voor niets dat als de camera een blik werpt in het klaslokaal, het niet lang duurt voordat de bel gaat om het lesuur uit te luiden. Studerende en luisterende mensen bieden immers een saai beeld. Het eindexamen gaat dan ook niet om cijfers. (Sindsdien is er nooit meer naar de behaalde cijfers gevraagd.) Het eindexamen is een overgangsritueel. Een test die je moet doormaken om je te harden voor wat erna komt. Misschien dat ik daarom zo verdomd weinig kan herinneren van lange uren in het klaslokaal en de eindeloze huiswerkuren. (Niet dat je mij daarover hoort klagen. 🙂 )