Categorie: Fotoblog

Visueel dagboek van Michael Minneboo.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: Wereldrokersdag

Ik had er nog nooit van gehoord, maar 12 oktober was het WereldRokersDag.
Samen met L. liep ik zondag door Amsterdam. Op de ruit van café De Pels stond de WereldRokersDag aangekondigd. Buiten zaten een stel verslaafden hun rookgerij weg te paffen terwijl een fotograaf de demonstratie vastlegde.Waarom 12 oktober? Op de site rokersbelangen.nl wordt dat uitgelegd:

12 oktober (1492) is de dag dat Columbus voet zette op het eiland San Salvador. De eilandbewoners, die hij er aantrof boden de verre reiziger geschenken aan, waaronder enkele gedroogde bladeren: tabak. Dit is de eerste keer in onze geschiedenis dat in het teken van vriendschap en vertrouwen een rokertje werd aangeboden.

Nu bestaat de WereldRokersDag al een paar jaar – sinds 2004 geloof ik. Speciale dagen die gewijd zijn aan een bepaalde groep in de samenleving of die een bepaalde ziekte onder de aandacht moet brengen kennen we natuurlijk al langer. Arme rokers
Misschien kunnen de rokers, die zich natuurlijk hartstikke gediscrimineerd voelen sinds het rookverbod in de horeca is ingegaan, wel een hart onder de riem gebruiken. Dus als je een roker tegenkomt in de komende dagen, geef hem of haar maar een lekkere knuffel. Want dat hebben ze verdiend! Ze zorgen ervoor dat de overheid accijns binnenkrijgt, want dat roken is een dure hobby. Goed, dat bedrag wordt deels gecompenseerd door de hogere ziektekosten die rookgerelateerde ziekten met zich meebrengen, maar dat even ter zijde. Daarbij leven rokers gemiddeld ook nog eens korter dan de niet-rokers. En sinds het rookverbod in de horeca zal dat gemiddelde steeds meer gaan verschillen ten opzichte van de sterfteleeftijd van niet-rokers.
Maar even zonder gekheid. What’s next: WereldJunkDag? WereldJunkfoodDag? Dag van het Terrorisme?
Ach, kan mij het ook schelen. Steek er nog lekker eentje op, buiten op het terras. Neem ik binnen nog een cappuccino.Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Foto: Het Huis Verloren

Op bovenstaande foto staat, als ware het een ondoordringbare vesting, Het Huis Verloren. Ik nam de foto op een koude avond tijdens het terloops passeren. Het Huis Verloren staat in het centrum van de stad tussen allerlei historische panden die veelal mooier zijn. Het staat er al sinds 1430, toen Philips de Goede het liet bouwen. Tegenwoordig biedt Het Huis Verloren onderdak aan allerlei culturele activiteiten, zoals concerten, cabaretvoorstellingen en high tea’s. Ik ben er slechts een paar keer binnengeweest. Een keer voor een feestje en een keer om appeltaart te eten met een toenmalig vriendinnetje. Gewenning
Ik loop er geregeld langs, op weg naar de kroeg. Maar net als zoveel historische panden in mijn omgeving, loop ik er dagelijks aan voorbij zonder er aandacht aan te schenken. Het decor waarin we leven wordt op den duur gewoon. Hoe bijzonder het ontwerp ook kan zijn, je went eraan. Gewenning kan gevaarlijk zijn, als het bijzondere gewoon wordt. Als je je geliefde als vanzelfsprekend gaat beschouwen bijvoorbeeld. Of vriendschap, een goede gezondheid of een fijne woning. Alles vergt onderhoud.
Als nieuw
Zo nu en dan loop ik door een straat waar al duizenden voetstappen van me liggen en valt mijn oog opeens op een pand, of een detail van een gebouw, dat ik niet eerder zag. Het is alsof ik de dingen voor het eerst zie. Een hernieuwde kennismaking met een oud gegeven.
Het avontuur ligt om de hoek.

Categorieën
Fotoblog

Foto: ‘Good Life’

Een boodschap van een goedgemutste graffiti-artiest? In ieder geval werd ik vrolijk van deze tekst toen ik hem, met mijn slaperige hoofd, op de muur aan de andere kant van het treinspoor zag staan. ‘Good life’ bijna binnen handbereik, maar net als in het echte leven moet je moeite doen dit streven te verwezenlijken. En dat is niet altijd zonder risico: in het geval van de graffitiboodschap moet je tenminste het spoor oversteken.
Stof tot nadenken
Willen we immers niet allemaal een ‘good life’? Kanye West zong erover, en The NPG langgeleden vóór hem.
Terwijl de trein het station binnenreed, vroeg ik me af wat een goed leven precies voor mij inhoudt. Tijdens de reis naar huis heb ik mijn exemplaar van De Pers dan ook niet meer aangeraakt.

Categorieën
Fotoblog

Foto: Pad op pad


Categorieën
Fotoblog

Foto: Kopje t

Categorieën
Fotoblog

Column: Bouwjaar


Het noemen van het bouwjaar, het staat heel gewoon op een historisch gebouw dat al eeuwen meegaat. Maar Anno 2007 – een peuter, nee embryo onder de bouwsels in de historische binnenstad waarin ik woon… ik moest er even om lachen. Duidelijk een aannemer die vertrouwen heeft in de duurzaamheid van zijn bouwsels. Eigenlijk wel een positieve boodschap.
(Overigens, vind jij ook niet dat de garagedeur het geheel mooi afkleed? Lekker ruw en zó apart. Maar dat even terzijde.) Leeftijd
Bouwjaren, ze zijn wel belangrijk. Als je een auto koopt kan het een van de factoren zijn die meespeelt bij de keuze voor of tegen het betreffende voertuig. Hoeveel kilometers hebben het beestje doen verslijten? Of het wel of niet hebben van een klassieke status. Ook bij andere tweedehands producten kan de leeftijd een rol spelen. Hoeveel leven kan een oude computer nog in zich hebben?
Bij mensen speelt dit wel minder – extreme leeftijdsverschillen bij relaties daargelaten. Roddelbladen zijn bijvoorbeeld dol op grote leeftijdsverschillen tussen sterrenparen. Vooral als de dame in kwestie ouder is dan haar mannelijke partner. Andersom wordt dergelijk leeftijdsverschil al als minder schokkend ervaren. Oude mannen gaan al eeuwen met jongere vrouwen; dat is sociaal geaccepteerd. Een dubbele moraal is het natuurlijk wel.Huizen hebben daar gelukkig geen last van. Die kunnen helemaal niet oordelen. Lang blijven staan zodat het jaartal van bouwen respect afdwingt – dat is al moeilijk genoeg.

Categorieën
Fotoblog

De eeuwige forens: Vechten tegen de slaap

Soms zweef ik in de trein tussen dromen en wakker zijnKnikkebollend tussen de waarheid
en een surrealistische wereld daarbuitenBij aankomst geen idee welke realiteit ik instap

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Verloren voorwerpen

Indy was here…?
Gebroken klassieker.
Een verloren Wachttoren op de vuile vloer van Amsterdam Centraal.
Kennelijk had iemand geen boodschap aan De Verlichtende Boodschap.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Column: ‘Verdonk liegt’

Ik kijk met verbazing door het raam van de treindeur. Met grote letters staat er “Pas op: Verdonk liegt” op het raam geschreven. Op een schuifdeur staat dezelfde tekst. Duidelijke taal – precies zoals Rita dat wilt. Maar net als de boodschap van Rita is deze mededeling onduidelijk en tja, populistisch. Waar liegt Rita over, vraag ik me af. “Ja, waarover niet?” zal de gemiddelde criticaster wellicht uitroepen. Maar dat is mij iets te simpel.
Had de schrijver niet iets duidelijker kunnen zijn? Of bedoelt hij dat Rita gewoon overal over liegt? Maar had dan geschreven: “Pas op. Verdonk liegt over alles!”. Als de auteur de letters iets kleiner had gemaakt dan had dat er makkelijk op gepast. En anders zijn er nog ruiten genoeg in de trein. Daar kun je een heel politiek pamflet op kwijt als je wilt. Wie ben ik immers om iemand de vrijheid van meningsuiting te ontzeggen? Daar hebben we namelijk de mensen van het O.M. voor.
Misschien is deze noodkreet in een vlaag van woede gepend. Misschien weet deze schrijver niet dat er veel middelen zijn om je mening te uiten. Via blogs bijvoorbeeld, of youtube-filmpjes en cartoons. (Nou ja, voorlopig nog via cartoons, wie weet hoe lang dat nog mag in dit land.) Toch jammer dat de graffitischrijver zijn actie niet goed heeft doordacht. Zou hij een PVV’er zijn? Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

De eeuwige forens: Rozige rails

Donderdagavond, 18:30Over het algemeen ben ik geen fan van het Noord-Hollandse landschap. Ik heb het niet op boerderijen en weilanden vol koeien. (Op weilanden zonder koeien trouwens ook niet.) De geur van opgewarmde mest in de zomer is al helemaal niet aan mij besteed. Maar nu ik in een rustige coupé zit, aan het einde van een lange werkdag, bij de geboorte van de avond, terwijl buiten de dalende zon het decor van een magische gloed voorziet, kan ik me wel berusten in het landschap. Het treinvenster lijkt de omlijsting van een levend schilderij te zijn. Het enigzins bevlekte raam (nothing is perfect) biedt een romantisch vergezicht dat constant verandert. Mijn anonieme reisgenote op de bank naast mij ligt te snoozen, als een loome kat in de avondzon. Haar bewuste gedachten ver weg. Ik zit aanhoudend en weemoedig te peinzen. En…Wacht even…Wat een pretentieus gelul eigenlijk. Beetje romantisch neuzelen over Hollandsche landschappen. Het treinreizen verheerlijken nu je toevallig eens rustig kan zitten, het voertuig op tijd rijdt en er geen beren op de rails liggen. Ondertussen is het benauwd en klam in de coupé omdat hij de hele dag door de hitte van de zon moest klieven. En ondertussen komt er een verstikkende stank uit de wc, een geur die niet onderdoet voor de mesthopen op de weilanden.
Ik zal wel een zonnesteek hebben opgelopen. Gelukkig ben ik bijna thuis zodat ik koud kan douchen en me diep schamend achter de televisie kan verbergen. Mest blijft immers gewoon shit.

Categorieën
Fotoblog

De eeuwige forens: Zomers perron

Woensdagochtend, 8:45

Soms is het niet erg om te wachten op de trein. ’s Ochtends in het meizonnetje, gemoedelijk met mijn medereizigers… opwarmend, ontspannend. De Pers scannend door mijn zonnebril; ach, het wereldnieuws kan ook wel even wachten. Nog even niet denken aan kantoor, nog even niet het geluid van de printer of een zoemende telefoon. Even zitten in het nu. Het duurt maar kort. Daar is de trein al.

Categorieën
Fotoblog

Vogel pointillisme

Een zwerm van spreeuwen cirkelt boven de stad.
Schijnbaar chaotische formaties;
een optreden vol onverwachte vormen.
Vogel pointillisme.

Het geruis in de lucht verraadt hun positie.
Oppassen geblazen: bij het overvliegen wordt flink gelost.
Een bombardement van vogelpoep.