Categorie: Film

Categorieën
Film

The trouble with trilogies

Driemaal is scheepsrecht luidt het oude gezegde. Die vlieger gaat vaak echter niet op voor de trilogieën uit Hollywood. Sinds de gebroeders Wachowski en Peter Jackson succes boekten met hun trilogieën, lijkt alles wel in drie delen te komen. In het geval van The Matrix waren deel twee en drie overbodig wat mij betreft. In de Spider-Man-reeks was het laatste deel zwaar teleurstellend, maar wel het sluitstuk van een verhaalboog die door Raimi en co. in de voorgaande delen was neergezet. Een van de weinige geslaagde derde delen is tot nu toe X-Men 3. Een nieuwe regisseur met een iets lichtere aanpak maakte een mooi slotstuk op de cinematografische avonturen van de mutanten. Hoewel een vierde deel altijd om de hoek lurkt natuurlijk. Wat overigens ook geldt voor de Spidey-serie, want het derde deel was succesvol aan de kassa. En zolang superheldenfilms harde cash opleveren zullen de producenten in Hollywood het genre uitmelken.

Plaatje afkomstig van Ziekehond.nl.

Dilemma
Het probleem met trilogieën is dat je tóch het laatste deel in huis wilt hebben, al is deze nog zo beroerd. Toen Spider-Man 3 uitkwam op dvd en je nog twintig euro moest betalen voor de dubbelaar, bedankte ik vriendelijk. Mijn fandom schrijft voor dat ik dit laatste schijfje in de kast ga zetten, al ben ik niet bereid díe prijs ervoor te betalen. Nu hij echter – vlak na de kerst natuurlijk – voor de helft van de prijs online te krijgen is, kan ik het niet laten de dvd te kopen. Uiteraard zal ik na bezorging de film nog eens kijken. Misschien valt hij toch mee. (Yeah, right.)Happy end
In ieder geval weten de mensen van de site HowItShouldHaveEnded.com wel raad met gare trilogieën en andere films die volgens hen beter hadden kunnen aflopen dan de schrijvers en producers in Hollywood hebben bedacht. Hieronder een aardige, wat flauwe, variant op Spider-Man 3 waar- terecht – wat harde vingers op gevoelige plekken worden gedrukt.
Voetnoot
Dit is de tweede post over Spider-Man 3. Ongetwijfeld volgt er na het opnieuw bekijken van de flick nog een derde en laatste stukje. Lees ook (of niet): Spider-Man 3 stelt teleur.

Categorieën
Film Mike's notities Strips

Mike’s Webs: A – Z

Persoonlijk jaaroverzicht 2007

Het is december en dus weer tijd voor lijstjes: de Top 100 Aller Tijden, de top-2000, de beste/slechtste films van het jaar… Arbitrair, vaag, maar wat kan het schelen? Dit keer op Mike’s Webs geen top-zoveel, maar een persoonlijk alfabet, waarin iedere letter een voor mij belangrijke betekenis meekrijgt. Schroom niet om je eigen lijstje als commentaar toe te voegen.

A – Andy Warhol: Kunstminnaars ontkwamen dit jaar niet aan het werk van Warhol die twintig jaar geleden overleed. Ikzelf was blij verrast toen ik in Edinburgh zijn schilderwerk ‘live’ kon zien. De expositie in het Stedelijk een paar maanden later, vol met zijn filmwerk, was daar een mooie aanvulling op. Voor een Warhol-fan als ik een ware dream come true.

B – Bloggen: Sinds augustus meer dan een jaar(!) Oké, dat is nog relatief kort vergeleken bij die-hard bloggers als Aukje en Frommel (die respectievelijk al ruim vier en drie jaar achter het toetsenbord kruipen) maar goed. Bloggen is de vrijheid om te publiceren wat je wilt; het is een creatieve manier om met anderen in contact te komen en hier en daar steek je nog iets op van andermans blog.

C – Californication: Een sitcom die ver boven het genre uitstijgt. Kon televisie maar altijd zo goed zijn…

D – Des Duivels: Dit jaar las ik Lucifer Rising van Gavin Baddeley. Een interessant boek over zonde, satanisme en rock-‘n-roll. Aansluitend The Satanic Bible van Anton Szandor LaVey, oprichter van The Church of Satan, gelezen. Een uniek zelfhulpboek dat niet mag ontbreken in de collectie van iedere zelfrespecterende satanist.

E – Edinburgh: Waar ik op spokenjacht ging en mijn hart verloor aan (een) lokale schoonheid.

F – Faces & Names: Het soloalbum van David Pirner. Ik liep stad en (buiten)land af op zoek naar deze cd, om hem uiteindelijk via het interpret in Oostenrijk aan te schaffen. Gelukkig was dit kleine meesterwerkje alle moeite van het bemachtigen waard.

Femme Fatale: Omdat je weet dat je je vingers gaat branden, maar je toch de drang om haar aan te raken niet kan weerstaan.

G – Gothic: In sommige gevallen is het wellicht een overheersing van style over matter, maar tóch blijven die door korsetten strakgetrokken meisjes met dikke lagen zwarte make-up en een bleke huid, het werk van Edgar Allan Poe en oude kerkhoven mij fascineren.

H – Halloween: Het leukste feestje van het jaar.

I – Inspiratiebronnen: Van die werken waardoor je gewoon zin krijgt om zelf iets te gaan maken. Dit jaar waren dat in ieder geval alle producten en makers die in deze lijst positief naar voren komen. De documentaire over de tot standkoming van de film Clerks II was tevens een bron van inspiratie – de lol van het is namelijk van Kevin Smith en zijn crew af te lezen. Als ik zie met hoeveel passie deze flick van Kevin Smith is gemaakt, en hoeveel lol de makers op de set hadden, krijg ik meteen zin zelf ook achter de camera te duiken.

J – Joker: Niet alleen een van de meest tot de verbeeldingsprekende stripschurken, ook de kleurrijke en psychotische tegenhanger van de Dark Knight. En de levendige pleitbezorger van de filosofie dat je maar beter lachend kunt sterven. Eigenlijk heb ik relatief weinig van de grijnzende psycho vernomen in 2007, maar dat zal volgend jaar ruimschoots worden gecompenseerd als The Dark Knight in de bioscoop te zien is. “I always envisioned myself as being a hero like Batman, but I turned out to be just another Joker.”

K- Kaufman, Andy.

L – Liveconcerten: Een paar memorabele optredens die ik heb gezien waren die van Ellen ten Damme tussen de uitverkoopbakken in Concerto en het optreden van Moke op het lokale poppodium.

M – Meccano: De Ruwe Gids. Een gestileerd meesterwerk van Hanco Kolk. Een van de beste graphic novels van het jaar.

N – Nine to Five: Omdat dit eigenlijk niet echt bij me past, maar ik me er toch al een jaar doorheen weet te slepen. Het staat voor het feit dat ik vond dat ik me op mijn dertigste maar eens volwassen moest gaan gedragen. Dus een vaste baan, vast inkomen en dagritme. Een paar maanden later besef ik dat dit allemaal niet echt nodig is. Volwassenheid is ook maar een pose. Weer wat geleerd.N – Nerds: Love ‘em!O – Onmogelijke liefde: You know who you are.

P – Prestige, The: Een van de beste films van het jaar. Een genot om keer op keer te bekijken.

Q – (altijd lastig in te vullen die ‘Q’) Queeste: De eeuwigdurende zoektocht naar zingeving en geluk.

R – Reed, Lou: Door de Warhol-expo en zijn eigen foto-expositie in Amsterdam was dit voor mij ook een beetje het jaar van Lou. Maar vooral om zijn muzikale erfenis en het werk van The Velvet Underground.

S – Spider-Man 3: De grootste teleurstelling van het jaar.S- Stripbeurzen: In totaal vijf stripbeurzen bezocht dit jaar. Rijswijk en Houten waren allebei memorabel om verschillende redenen. De recente stripbeurs in Turnhout fungeerde ik als pr-man van Studio Nieuw Gehoer, wat een geheel nieuwe ervaring met zich mee bracht. In alle gevallen in ieder geval veel lol gehad. De videoreportage over Nieuw Gehoer On Tour zal begin volgend jaar op de site te zien zijn. Andere stripevents als de Bloeddorst-borrel en 24hr Comics waren weliswaar geen hoogtepunten, maar wel erg gezellige bliksembezoeken.

T – Twin Peaks: De gehele televisieserie weer gezien én beleefd. Nog steeds boeiend, unheimisch en van een onbeschrijfelijke schoonheid. David Lynch weet als geen ander hoe hij dagelijkse voorwerpen ‘eng’ moet maken. Ik las na het herzien van de serie Lynch on Lynch, een boek vol interviews met de excentrieke filmmaker. Wie met aandacht naar de films van Lynch kijkt, gaat de wereld door andere ogen beleven. Zelfs het alledaagse blijkt bijzonder. Angst zit in een klein hoekje.

U – Ultieme ervaringen: Dát gevoel van spanning, opwinding en verbazing dat je ervaart als je voor het eerst in aanraking komt met iets totaal nieuws, afwijkends of singuliers. Momenten die zeldzamer zijn dan we zouden willen, maar die wél voor een groot deel de kwaliteit van een leven bepalen. Uiteindelijk draait het wat mij betreft om dit soort momenten. (Maar ja, ik geloof dan ook niet in een leven na dit leven.)

V – (Daredevil) Visionaries: Frank Millers baanbrekende werk in de Daredevil-reeks is een paar jaar geleden opnieuw uitgegeven in drie dikke stripbundels. Recentelijk heb ik eindelijk het tweede deel gelezen. Hierin wordt onder andere het verhaal van Daredevils vriendin Elektra uit de doeken gedaan. Inclusief haar (tijdelijke) dood. Millers verhalen zijn tijdloos. Het artwork springt van iedere pagina. Inkter Klaus Janson zette de potloodschetsen van Miller om in een levendige lijn.

W – Wonder Boys: Het boek én de film.

X – (zal altijd staan voor) X-Men: De buitenbeentjes in het Marvel Universum die als geen andere superheldengroep staan voor de ontwikkeling en vervreemding die pubers doormaken. Maar iedereen voelt zich wel eens buitengesloten. Het lukte de filmmakers van de X-Men-trilogie overigens wél om drie goede films af te leveren. Misschien had Sam Raimi Spider-Man 3 aan anderen moeten overlaten. Of hij had beter een deel van het derde deel in een volgende film kunnen stoppen.

Y – Yesterdays: In het jachtige jaar 2007 was voor mij weinig plaats voor gevoelens van nostalgische aard. De toekomst klopt al een tijdje op de deur, maar pas sinds kort zijn de contouren van haar gestalte zichtbaar. (Beetje vaag filosofisch geneuzel, ik weet het, maar het is dan ook erg lastig om de Y te vullen.. 😉

Z – Zondag: Perfect of niet, toch fijn dat hij er is. En volgens sommigen nog steeds de eerste dag van de week.

Categorieën
Film

Alternatieve kerstfilms

Ieder jaar worden we met de kerst weer getrakteerd op dezelfde versleten films. Ook wat dat betreft tonen programmeurs in televisieland weinig originaliteit. Daarom deze alternatieve lijst met films om de kerstdagen mee door te komen.

1. Batman Returns (Tim Burton, 1992).
Omdat ook freaks liefde nodig hebben met de feestdagen. Omdat Michelle Pfeiffer er nog nooit zo sexy uitzag (Bond-girls eat your heart out!). Omdat alleen Tim Burton zo’n verdorven sprookje met sadomasochistische ondertoon over kerst kan maken.2. Scrooged (Richard Donner, 1998)
Omdat dit de grappigste en meest cynische versie is van A Christmas Carol die er bestaat. Omdat Bill Murray met glans de rol van Frank Cross vertolkt: een verdorven directeur van een televisiezender die bereid is om een plastic gewei op het hoofd van een muis te nieten om een show door te laten gaan. Omdat Karen Allen zijn love-interest is. En omdat je na het zien van de film nooit meer het nummer ‘Put A Little Love In Your Heart‘ uit je hoofd krijgt.

3. The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993).
Omdat Halloween Jack kerst probeert te stelen van de kerstman (en wat mij betreft een vleugje Halloween kerstmis echt ten goede zou komen.) Omdat de stop-motionanimatie formidabel is. En omdat deze lijst best nog een Tim Burton-productie kan gebruiken.

4. Die Hard (John McTiernan, 1988).
Omdat de film duidelijk maakt dat terroristen maling hebben aan kerst en gewoon doorwerken met de feestdagen. Omdat Bruce Willis een stoere en tóch gevoelige actieheld neerzet. Omdat Alan Rickman een heerlijke schurk is. En vanwege deze klassieke zin: ‘Now I’ve got a machinegun. Ho, ho, ho.’

5. On Her Majesty’s Secret Service (Peter Hunt, 1969).
Omdat dit een van de beste en meest romantische Bond-films is. Omdat er fantastisch camerawerk op ski’s in zit en de stijl van monteren ook naar huidige maatstaven ‘snel’ en ‘bij de tijd’ genoemd mag worden. En vanwege Telly Savalas en Diane Rigg en omdat… tja, George Lazenby eigenlijk zo slecht nog niet was als 007. Merry X-Mas!

Categorieën
Film Media

Je brood verdienen met films en sterren

Een gesprek met Justus VerkerkOndernemer Justus Verkerk leidt samen met filmkenner René Mioch New Haven – een crossmediale onderneming die filmgerelateerde content voor televisie en nieuwe media produceert. Ze putten daarbij uit het rijke archief aan interviews met sterren dat Mioch sinds 1985 heeft opgebouwd. Dit materiaal wordt in gevarieerde vorm aan verschillende media aangeboden. Een gesprek met Verkerk over het businessplan en over de gedrevenheid om te winnen. ‘We hadden geen geld, konden het hoogstens een paar maanden uitzingen. Zelfs de bureaus hebben we van IDTV gekregen.’Verkerk en Mioch ontmoetten elkaar toen ze allebei voor IdtV werkten. Mioch presenteerde en produceerde diverse filmprogramma’s en de Grolsch Masterpremières. Verkerk was toen commercieel directeur en verantwoordelijk voor diverse commerciële crossmediale projecten waaronder CampingLife. In de loop van zijn carrière verzamelde Mioch ruim 10.000 uur beeldmateriaal aan interviews met filmsterren, waarvan heel veel fragmenten nog nooit in een filmprogramma werden gebruikt. Daar moesten ze iets mee doen, vonden Verkerk en Mioch. ‘René had de rechten over al de interviews die hij gedaan had. We zijn toen het businessmodel – dat ik al sinds DNA Non Spot Advertising gebruik – gaan toepassen op dit materiaal.’

Justus Verkerk

(Non-spot advertising is een verzamelnaam voor alle vormen van reclame die behalve reclamespots behelst: billboards, productplacement en scripting, waarbij het betreffende product in schrijffase van de verhaallijn van een televisieprogramma wordt opgenomen, red.) Content staat centraal
Omdat ieder medium zijn eigen formats kent, wordt de content in verschillende vormen gegoten. Dezelfde interviews en beelden van de rode loper worden aangepast aangeboden voor televisie, narrowcasting, internet, mobiel, radio en print. ‘Je past de content aan de wensen van de gebruiker aan. De kijker van RTL Film wil bijvoorbeeld iets anders horen over een film dan de gemiddelde NPS-kijker. Hebben we voor de promotie van de film Firewall een interview met acteur Harrison Ford en regisseur Richard Loncraine, dan verwerken we het interview met Ford voor RTL Film. De RTL-kijker zal niet bekend zijn met Richard Loncraine.’ Op zich zijn de oude interviews die René Mioch voerde met de Hollywoodsterren vooral waardevol voor de verstokte cinefiel, maar door deze fragmenten te combineren met nieuw materiaal, blijkt het stoffige archief een levendige schatkamer te zijn. Wanneer Tom Cruise met een nieuwe film in de bioscoop te zien is, is een retrospectief van zijn carrière, inclusief alle leuke quotes die over de jaren heen zijn verzameld, wel op zijn plaats. Opeens is het verjaarde gesprek weer een verkoopbaar product geworden. ‘René is producent en presenteert daarnaast nog op events maar niet meer in programma’s. We produceren zo’n drie a vierhonderd interviews per jaar. Dat kan hij lang niet allemaal alleen doen, daarom hebben we meerdere interviewers in dienst.’Met alleen de juiste mix van oud en nieuw kom je er echter niet: ‘Je moet een goed verhaal bij het product vertellen, iets wat mensen aanspreekt. Bij de film The Good German (Steven Soderbergh, 2006) leg je de nadruk op het feit dat actrice Cate Blanchett speciaal naar het acteerwerk van Greta Garbo heeft gekeken. Om de jaren veertig sfeer weer te geven werd er opgenomen met een filmcamera uit die tijd, dat soort details vindt men leuk om te weten.’Cameron Diaz, Angela Schijf en Rene Mioch tijdens de Ambilight Opening Night van Shrek 3.
Verkerk plaatst een tweede belangrijke kanttekening bij het slagen van dit businessplan: ‘Je moet wel een product hebben dat kan “reizen”, dat wil zeggen: het moet een groot publiek aanspreken en een universele aantrekkingskracht bezitten. Film is hier bij uitstek geschikt voor. Het is een onderwerp waar je verschillende smaken in hebt en dat veel variatie biedt.’ In het rijtje van content waar dit voor geldt staat pornografie op nummer één. Dit spreekt immers een universele markt aan. Daarna komt sport: voetbal of autosport. Gevolgd door muziek en in mindere mate humor. ‘Film komt dan op de vierde plaats, maar is eigenlijk inwisselbaar met muziek.’ New Haven
Hoewel Verkerk en Mioch vol enthousiasme met hun businessmodel aan de slag wilden gaan, zou dat indertijd bij IdtV echter niet lukken. ‘Men had er geen tijd voor, de focus lag bij andere zaken. Toen zijn René en ik in oktober 2005 zelf met New Haven begonnen. We hielden kantoor in een geleend woonhuis in Amsterdam Noord. We hadden geen geld, konden het hoogstens een paar maanden uitzingen. Zelfs de bureaus waren van IdtV geleend.’ De eerste klant van New Haven was KPN die toen net begon met Video On Demand. Mioch en Verkerk stapten op KPN af en sloten een deal. Op het kanaal Mine boden ze 24 uur per dag content aan: items als profielen van de sterren, nu in de bioscoop en promotie van films die mensen op demand konden zien. Al snel volgden programma’s als RTL Film, DVD Today en NPS Cultura. Behalve televisie produceert New Haven voor digitale kanalen, narrow casters, print en events. Ook voorzien ze het ANP van een filmjournaal, dat onder andere op nu.nl, ilsemedia, de telegraaf en de bij GPD terechtkomt. Het partnerschap tussen Mioch en Verkerk is duidelijk verdeeld: ‘René brengt de interviews in en ik verkoop/distribueer ze’. New Haven telt in totaal dertig man personeel: redacteuren, editors, een beheerder van het archief en staff- en salesmensen. ‘We hebben zo’n twintig man die zit te knutselen met het videomateriaal. Iedereen is eindverantwoordelijke voor een specifiek product. Het zijn relatief jonge mensen van tussen de twintig en begin dertig. Die snappen het medium ook goed. Het is een gezond bedrijf waar elke verdiende euro weer wordt ingestoken. We hebben eigen camera’s, editsets en een studio.’ Zucht naar succes
Verkerk blijkt een verkoper in hart en nieren. ‘Ik ben zelf niet dol op film. Maar ja, ik hou ook niet van motoren en heb daar toch twee programma’s overgemaakt. Het maakt mij niet uit wat het product is, als je een goede marketeer bent, en je bent gefocust, kun je alles aan de man brengen. De uiteindelijke drive van een verkoper is succesvol zijn. Voor mij is succes dat iemand blij is met wat hij afneemt en nog eens terugkomt. Daarnaast wil ik gewoon winnen, ik kan niet tegen mijn verlies. Als ik iets doe, dan schiet ik vaak door. Ik daag graag uit.’Justus is een fanatiek indoor-roeier. Hij staat op dit moment achtste op de nationale ranglijst in de categorie heren dertig plus zwaar. ‘Binnenkort hoop ik op de vijfde plaats te staan. Ik weet dat ik met roeien nooit nummer één word, ik heb er niet genoeg tijd voor over. Je moet realistische doelen stellen. Ook in het zakenleven.’ Op de vraag of Verkerk nog meer tips heeft voor ondernemers antwoordt hij bescheiden: ‘Ik vind dat je moet doen wat je leuk vindt. Wat de meeste mensen missen is een helder doel; vaak gaat het bij de beroepskeuze al mis. Je moet jezelf voorstellen wat je eigenlijk wil en hoe dat er dan uit moet zien. Als je je doel hebt bepaald, moet alles wat je doet in het verlengde van dat doel liggen.’ Dit artikel is eerder verschenen op IntermediairForward.nl.

Categorieën
Boeken Film

Andy Kaufman: via, via

Ik had nog nooit van Andy Kaufman gehoord tot ik de film Man on the Moon zag. Bij ons thuis werd regelmatig naar de sitcom Taxi gekeken, maar ik was toen nog te jong om me daar nog iets van te kunnen herinneren. Latka Graves, het buitenlandse personage dat Kaufman in deze comedy speelde, was volledig langs me heen gegaan.Kaufman wist zijn publiek vaak op de hak te nemen, was een van de eerste en beste Elvis-imitators ooit en creëerde naast Latka de onvergetelijke Tony Clifton – een onbeschofte en uitgerangeerde Las Vegas-zanger. De slechtste zanger in zijn soort.

Kaufman als Tony Clifton

De film
Mijn eerste kennismaking met een van de meest originele performers van de eenentwintigste eeuw verliep dus via zijn imitator Jim Carrey. Man on the Moon (1999) is een fantastische film, waarin een indruk wordt gegeven van het leven van Kaufman en diens genialiteit. Biopics zijn vaak voorspelbare en droge kost, maar Man on the Moon is een pareltje in het genre. De bijzondere film van veteraanregisseur Milos Forman lijkt met respect en liefde te zijn gemaakt en zo nu en dan de stijl van Kaufman te evenaren. Zoals de beginscène die met de aftiteling begint en waarin Jim Carrey als Kaufman direct het publiek aanspreekt. Carrey zet een minutieuze imitatie van Kaufman neer. Slagroom op de taart is de soundtrack van REM. Ze maakten niet alleen het nummer gelijk aan de filmtitel en ‘The Great Beyond’, maar schreven ook de musical score.
Het boek
Toen ik enkele maanden geleden met een groepje stripmakers in Kampen zat te tafelen, begon JP te vertellen dat hij een boek over Kaufman aan het lezen was. Vol enthousiasme vertelde hij over dit geniaal geschreven relaas van Kaufmans beste vriend Bob Zmuda. Zmuda was de schrijver en producent van Kaufmans optredens en shows. Twee weken later vond ik het boek, voor een prijs lager dan dat van een biertje, in de uitverkoop. Toeval bestaat niet.Zmuda’s boek Andy Kaufman Revealed! zit vol met sappige anekdotes over Andy Kaufman’s voorliefde voor prostituees, zijn dwangneuroses en zijn zoektocht om het publiek iets nieuws voor te schotelen. Hij wilde de mensen niet per se aan het lachen maken, maar wel iets bij ze te weeg brengen. Veel ‘optredens’ van Kaufman en Zmuda werden opgevoerd buiten het podium. Wanneer ze bijvoorbeeld in een vliegtuig zaten, speelde Zmuda een man met panische vliegangst, terwijl Kaufman in vermomming allerlei verschrikkelijke crashverhalen vertelde aan de steeds witter wegtrekkende man. Het geschokte publiek waren de nietsvermoedende medepassagiers.

Kaufman als Elvis

Zmuda schrijft het zo op dat je als lezer wordt meegenomen in de sketch, alsof je het voor je ogen ziet gebeuren. Hij slaagt er daardoor in dat de lezer ook gekaufmanized wordt. Net als het publiek indertijd word je in de maling genomen, totdat Zmuda uitlegt hoe de vork echt in de steel zit.Een kleine kanttekening is wel op zijn plaats. Zoals vaak het geval is bij dit soort boeken, waarbij de auteur over een vriend vertelt, zegt Zmuda ook genoeg over zichzelf. Een noodzakelijk kwaad om de scènes met Kaufman context te geven. Noodzakelijk, maar zeker geen straf aangezien Zmuda zelf ook een paar interessante gebeurtenissen op zijn naam heeft staan. Zoals bijvoorbeeld de korte periode dat hij werkzaam was voor Mr. X – een exentrieke scriptschrijver die conflicten uitlokte voor inspiratie. Zien we in Man on the Moon een interpretatie van Kaufman door Jim Carrey, in het boek beleven we Kaufman door de ogen van Zmuda. Te samen bieden de twee producties een aardig (subjectief) beeld van Andy Kaufman.

Carrey als Kaufman

De dood
Ik zit nu al een week met een brede grijns op mijn gezicht in de trein te lezen in Zmuda’s epistel. Helaas ben ik nu bij het laatste stuk van het boek en het leven van Kaufman aanbeland. Zmuda heeft zojuist beschreven dat Andy longkanker kreeg met de prognose nog maar een paar maanden te leven te hebben. Ik aarzel om door te lezen. Door Man on the Moon weet ik wat er komen gaat: Andy op zoek naar alternatieve geneeswijzen om de dood voor te blijven, todat hij uiteindelijk de strijd verliest. Maar ik wil nog niet dat Andy sterft.
Voordat Kaufman wist dat hij ziek was, leek het hem een fantastische grap om zijn eigen dood te faken en na tien jaar schuilen opeens weer op te duiken. Was het maar waar. Kaufman ‘stierf’ in 1984, ruim 23 jaar geleden. De grap duurt nou wel erg lang, Andy…

Categorieën
Film Filmrecensie

Highlander: The Source

‘It’s a kind of tragic…’Ik heb een zwak voor slechte pulp. Ik heb het niet over soaps of het oeuvre van Frans Bauer – maar wel over B-films, foute scifi en horrorflicks. De Highlander-reeks valt duidelijk onder deze noemer.Laatst stond ik in de lokale cd en dvd-winkel en zag daar Highlander: The Source – ook wel Highlander 5 genaamd – in de rekken staan. Een vijfde deel in de Highlander-serie, dat kan niet veel goeds zijn, bedacht ik me nog. Nieuwsgierig naar hoe de filmmakers tóch weer een nieuwe aflevering uit de saga hadden weten te persen, kon ik het niet laten om dit deeltje aan te schaffen.

Thekla Reuten is het vriendinnetje van Duncan MacLeod in Highlander: The Source.

There can be only one?
Het origineel uit 1986, met Christopher Lambert en Sean Connery in de hoofdrol, bood een pakkend verhaal en snelle actie. Over de gehele aarde vechten onsterfelijken met elkaar om de grote prijs, ‘The Quickening’. Ze kunnen slechts sterven wanneer hun hoofd van het lijf wordt gescheiden en het is dan ook de bedoeling dat er maar een overblijft om de prijs te claimen. Aan het einde van de film versloeg de onsterfelijke Connor MacLeod (Lambert) de schurk The Kurgan en kreeg hij uiteindelijk de prijs – en zijn sterfelijkheid terug. Maar zo mocht het natuurlijk niet eindigen. De filmmakers namen hun slogan ‘There can be only one’ zelf kennelijk niet serieus en maakten een vervolg, waarin de geschiedenis van de ontsterfelijken ietwat werd herschreven. Nu bleken ze afkomstig te zijn van een vreemde planeet. In het derde deel werd dit weer teruggedraaid. Dit deel moest het weliswaar stellen zonder Sean Connery, maar bleef verder qua sfeer aardig bij de eerste film. Nu zou Connor MacLeod wel de enige zijn die overbleef. Tot het vierde deel uitkwam. Een cross-over aflevering tussen de filmreeks en de televisieserie, waarin Lambert het stokje overgaf aan Adrian Paul. Lambert zag er al een stuk ouder uit dan in de oorspronkelijke film en dat is toch een beetje raar voor iemand die eigenlijk – als versteend in de tijd – eeuwig jong zou moeten blijven.

Lambert:’Wil jij het stokje overnemen?’
Paul: ‘Nou vooruit dan maar…’

Waarheen, maar vooral waarvoor?
Tot zover de treurige filmgeschiedenis van een aardig concept. Wie de vechtpartijen even vergeet, en ook de logica niet zo nauw neemt overigens, ziet dat de Highlander-films een heel romantische bezieling bezitten. Het achterliggende idee is dat het leven van een onsterfelijke eigenlijk dezelfde levensvragen behelst als het leven van ieder ander. Waarom zijn we hier? Wat is mijn functie in dit alles? Daarbij hebben de Highlanders als ieder mens met hartzeer te maken: een onsterfelijke ziet immers iedere keer zijn geliefde oud worden en uiteindelijk sterven. Onthechting en hoe daarmee te leven, lijkt daarom het motto. Foute covers
Dat geldt eigenlijk ook voor de nieuwe episode uit het leven van de Highlander, al is de film vanaf de proloog al het bewijs dat het concept misschien een keer te veel is uitgemolken. In The Source zijn de ruige Queen-songs (een belangrijk element voor het succes van de eerste film) vervangen voor slechte covers. Dit is tekenend voor de gehele film die gebrek aan inspiratie als bestaansrecht lijkt te claimen. Het verhaal speelt zich ergens af in de toekomst – maakt niet uit precies wanneer, want voorspellingen over het tijdsstip van de apocalyps zijn zelden juist. Duncan MacLeod is verworden tot een naar prozacsnakkende onsterfelijke die weg zit te kwijnen nadat de meest recente Liefde Van Zijn Leven hem heeft verlaten omdat hij haar geen kinderen kan schenken (!).

‘Ben je klaar voor een portie déjà vu?’

Goed, deze liefde wordt gespeeld door Thekla Reuten, en daarom is het nog enigszins inleefbaar dat hij haar mooie verschijning mist. Thekla is overigens de enige acteur van de cast die er kennelijk nog wat van probeert te maken. Ze spreekt haar door fantasy-soap geïnspireerde dialogen nog met gevoel uit. De rest van de cast lijkt zijn tekst van een doos cornflakes voor te lezen. Adrian Paul straalt uit er al helemaal geen zin meer in te hebben. Na zes seizoenen televisieserie en na Highlander: End Game (what’s in a name, zullen we maar zeggen), is hij het gevoel van déjà vu al ver voorbij. Zijn karakter Duncan gaat al met net zo veel tegenzin mee met een groepje lotgenoten die op zoek zijn naar de bron van hun onsterfelijkheid.Monochroom
Aan de specialeffects is net zoveel tijd besteed dan aan het bedenken van het flinterdunne verhaaltje. Daarentegen is het camerateam wel lekker aan de gang gegaan met allerlei kleurfilters: de beelden zijn vaak op een expressionistische wijze uitgelicht en bijna iedere scène heeft een eigen monochroom thema meegekregen.Kortom, heb ik spijt van mijn aankoop? Nee, want mijn nieuwsgierigheid is gestild en mijn vermoedens zijn bevestigd. En dat geeft altijd een fijn gevoel. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat The Source een eerste van drie delen zou worden, waarin de ontsterfelijken op zoek gaan naar hun oorsprong. Nu de film in september 2007 zijn première beleefde op SciFi Channel, is het nog maar de vraag of de ambities van de producenten worden waargemaakt. Het zou me echter niets verbazen als Duncan binnenkort weer ergens met zijn zwaard in de aanslag klaarstaat in een volgend deel.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Beowulf

Episch gedicht in moderne 3D uitvoeringBeowulf is het oudste overlevende epische gedicht in de Engelse taal en daarom verplichte kost op veel middelbare scholen. In zo’n 3000 regels wordt de legende van de krijger Beowulf verteld. Het monster Grendel maakt al jaren het leven van de Deense koning Hrothgar en zijn hof zuur totdat de Viking Beowulf hem verslaat. De toorn van Grendels moeder, een verleidelijk serpent, is echter gewekt. Beowulf wordt gekroond tot koning, zijn moed en faam worden bezongen door het gehele koninkrijk.
Scenaristen Neil Gaiman (juist, van de Sandman-comics) en Roger Avary stoften het oude heldendicht over Beowulf (Ray Winstone) af en maakten een flitsende en gestroomlijnde versie. Ze voegden wat belangrijke verhaalelementen toe en opperden enkele interessante vragen betreffende het spanningsveld tussen legende en waarheidgetrouwheid. Dat de legende van Beowulf groter is dan de man zelf, biedt een aardige plotwending in de loop van de verder simplistische vertelling. Gevangen optreden
Regisseur Robert Zemeckis (Back to the Future, Forest Gump en The Polar Express) en zijn animatieteam legden de acteerprestaties van de cast digitaal vast met wat Zemeckis graag ‘performance capture’ noemt, maar in de volksmond ‘motion capture’ heet. Sensoren op het lichaam van de acteurs en het lycrapak dat ze dragen, registreren iedere minieme beweging. Deze input wordt op een computer opgeslagen, en gebruikt om de personages te animeren. Animatie is een erg passende vorm voor een verhaal met een mythologische sfeer en biedt de makers vrijheden die live-action niet makkelijk toelaat. De filmmaker is niet meer gebonden aan het fysieke voorkomen van de acteur. Zemeckis kon het monster Grendel, die gespeeld wordt door Crispin Glover, eruit laten zien zoals hij wilde. En Zemeckis trakteert de kijker op een vrijwel naakte Angelina Jolie die de rol van Grendels moeder vertolkt. Een feit waar hij alleen maar mee weg kon komen dankzij het feit dat haar ranke vormen geanimeerd zijn. In dat opzicht fungeert Beowulf als demonstratie model van wat de animatoren op dit moment uit hun hoge hoed weten te toveren. Testosteron-tirade
Beowulf past goed in het rijtje van epische films die we de laatste tijd voorbij hebben zien komen: de Bored of the Rings-trilogie, Narnia, Troy en 300. Beowulf is eigenlijk een geanimeerde combinatie van Tolkiens fantasiewereldje met Frank Millers 300, waarin de driehonderd Spartaanse strijders het dapper opnemen tegen een onmogelijke overmacht. In zowel 300 als Beowulf zijn mannelijke heldenmoed en eerbelangrijke thema’s. Dappere gevechten worden afgewisseld met verbale tirades vol testosteron. Beide verhalen zijn ook meer mythe dan waarheid. Vlak voor je neus
Beowulf wordt in Nederland in elf bioscopen in 3D vertoond. Wie het epos bekijkt met een 3D-brilletje op de neus krijgt een dynamischer filmervaring dan bij bovengenoemde films. Vloeiend virtuoos camerawerk en op de kijker afvliegende voorwerpen doen je de actie beleven alsof je er heel dicht bovenop zit. ‘Cinema als attractie‘ krijgt hierdoor een nieuwe impuls, al is het nog maar de vraag of 3D dit keer blijvend is of een tijdelijke trend. Toen de techniek in de jaren vijftig voor het eerst werd toegepast om te concurreren met de oprukkende televisie, bleek het slechts een noviteit te zijn die al weer snel uit de bioscoop verdween. Het verhaal van Beowulf zal het hoe dan ook overleven – al maakt de spectaculaire vertelvorm die Zemeckis gekozen heeft, het verhaal een stuk beter te verteren dan de tekst die tijdens de Engelse les moest worden doorgeploeterd.
Beowulf draait vanaf 17 november in Pathe Imax (3D-versie) en is vanaf 22 november in de andere Nederlandse bioscopen te zien. Beowulf 3D draait in: Ede, Zoetermeer, Almere, Emmen, Zutphen, Amersfoort, Arnhem, Eindhoven, Hoogezand en Den Haag.Met: Ray Winstone, Anthony Hopkins, John Malkovich, Robin Wright Penn, Brendan Gleeson, Crispin Glover en Angelina Jolie.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Control

Anton Corbijns film Control draait om het leven en de dood van Ian Curtis, de zanger van de band Joy Division. Corbijn toont zich als de ultieme stilist: ieder shot is op zich een foto waard.Corbijn kende de zanger van Joy Division persoonlijk. Sterker nog: hij verhuisde naar Londen om ander andere deze band en een paar andere helden van hem te fotograferen. De film is echter gebaseerd op het boek van Ians weduwe Deborah Curtis.De titel verwijst naar Curtis’ behoefte naar controle. Deze verliest hij echter door de ziekte epilepsie en de tol die de roem van hem eist. ‘Het publiek beseft niet dat ik alles geef op het podium. En nog steeds vragen ze om meer,’ zegt Curtis. Getrouwd op jonge leeftijd leek Curtis (Sam Riley) voor eeuwig vast te zitten in het duffe plaatsje Macclesfield, een voorstad van Manchester. Hij haat het, terwijl zijn vrouw Debbie (Samantha Morton) zich er thuis voelt. De verleiding naar een beter en spannender leven wordt belichaamd door de mooie Annik Honoré (Alexandra Maria Lara) met wie Curtis een geheime relatie krijgt. Corbijn suggereert dat Curtis uiteindelijk verscheurd wordt door de keuze die hij moet maken: de keuze tussen de vrouwen en de twee werelden die ze representeren. De enige uitweg voor Curtis blijkt zelfmoord. Sfeervol zwart-wit
Corbijn is het meest bekend van zijn zwart-wit foto’s van (pop)sterren, maar hij maakte ook videoclips voor onder andere U2, Depeche Mode en Nirvana. Control is zijn debuutfilm. In een interview met Cinema.nl vertelde Corbijn dat hij bewust heeft gekozen voor zwart-wit omdat hij de wereld van Joy Division niet anders kende. Ze werden pas echt groot na de dood van Curtis (onder de naam New Order) en popblaadjes die over Joy Division schreven publiceerden allemaal in zwart-wit. Dat is natuurlijk mooi gezegd, maar los daarvan is zwart-wit ook kenmerkend voor Corbijns werk. Al heeft hij wel ook kleurenfoto’s gemaakt.Semiotiek
Corbijn gebruikt nauwgezette composities, waarbij hij via visuele metaforen zijn verhaal vertelt. Wanneer Ian en Annik voor het eerst een privégesprek voeren, zitten ze tegenover elkaar op de bank. Het is duidelijk dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen. Ian leunt met zijn linkerarm op de leuning van de bank waardoor de trouwring aan zijn vinger letterlijk tussen hem en Annik in hangt – zijn huwelijk zit een relatie met de mooie amateur journaliste in de weg. Ian ervaart zijn huwelijk als verstikkend, en heeft het gevoel een gevangenis binnen te stappen zodra hij thuiskomt van een tour. Dit verbeeldt Corbijn door Ian tussen de spijlen van de box te positioneren. De spijlen zetten hem gevangen. Corbijn laat verder niet zo veel los over zijn personages en de kijker is daardoor aangewezen op eigen observaties. De motieven van Curtis blijven vaag. Dat geldt helemaal voor de andere personages, waar we niet meer dan een functieomschrijving van krijgen. (Net zoals in The Doors van Oliver Stone, zijn de overige bandleden slechts achtergrondvulling.) Het is alsof de regisseur geen oordeel wilde vellen en dit aan de toeschouwer zelf wilde overlaten. Bloemlezing
Control biedt een prikkelende bloemlezing van het oeuvre van Joy Division en is een aardige introductie. Daarbij worden enkele songs van David Bowie effectief ingezet om de wereld van de jonge Ian te schetsen. De soundtrack bevat opvallend weinig filmmuziek. Op een paar momenten na wordt de score niet gebruikt om de emoties van de personages inleefbaar te maken. Misschien dat de innerlijke gedachtewereld daardoor voor het grootste deel een gesloten boek blijft.

Categorieën
Film Media

Andy Warhol in het Stedelijk Museum

Andy in WarHollandDe expositie Andy Warhol: Other Voices, Other Rooms hangt op dit moment in het Stedelijk Museum in Amsterdam. De expositie is samengesteld door gastcurator Eva Meyer-Hermann en concentreert zich voornamelijk op het multimediale aspect van Warhol en op zijn leven. Andy Warhol is dit jaar twintig jaar dood. Hij stierf in 1987 aan complicaties van een galblaasoperatie. In 1968 wist hij een aanslag te overleven: de radicale feministe Valerie Solanes schoot Warhol neer in de Factory – de studio waar Warhol werkte. Valerie had zelf kleine rolletjes gespeeld in meerdere films van de kunstenaar en verklaarde na haar arrestatie dat ze wraak wilde nemen op Warhol omdat hij vrouwen met zijn films zou vernederen. (Wie meer wil weten over deze schietgrage feministe, verwijs ik graag door naar de film I shot Andy Warhol.)Het kunstmerk Andy Warhol is natuurlijk niet kapot te krijgen. Dat hebben de afgelopen twintig jaar wel bewezen. Wie niet bekend is met zijn Campbell soepblikken, kent vast de portretten van Marilyn Monroe en anders de muziek van The Velvet Underground – de band van Lou Reed die door Warhol is ontdekt. ‘And action!’
In de expositie Other Voices, Other Rooms ligt de nadruk vooral op Warhols film- en televisiewerk en zijn leven. Er hangen ook wat tekeningen en zeefdrukken op papier, maar dit soort museumstukken zijn in de minderheid. Naar ik vermoed omdat gastcurator Meyer-Hermann een andere kant wilde belichten van het werk van Warhol en de Marilyns en andere schilderijen zijn immers overbekend. In het Parool zei Meyer-Hermann over haar keuze het volgende:

”Ik ben vooral op zoek gegaan naar Warhol, de kunstenaar, naar zijn artistieke ziel. Warhol, het fenomeen, is bekend: de cultus die om hem heen is ontstaan als de Pope of Pop, dat complex van glamour en sterrendom, de oppervlakte inderdaad. Voor mij is Warhol vooral een kunstenaar, van top tot teen!”

De kracht van Warhols films ligt in de concepten van de werkstukken. Weinig mensen zullen het geduld kunnen opbrengen om acht uur lang naar het Empire State Building te kijken (de film Empire bestaat uit een shot van het betreffende gebouw) of de gehele nachtrust van beat-poëet John Giorno in Sleep uit te zitten. Het idee om dit soort taferelen op film vast te leggen was in die tijd echter origineel en daardoor interessant. Dat laatste geldt zeker voor de screentests die hij maakte. In het Stedelijk is hier een speciale ruimte voor ingericht, waar op iedere muur een screentest groot wordt geprojecteerd. Op die manier kun je de bewegende portretten levensgroot bekijken. Willekeur
Als filmmaker onderscheidde Warhol zich niet door een professionele filmesthetiek, maar juist door het gebrek daaraan. Zijn films lijken vooral amateuristisch. Het technische aspect is niet belangrijk, de films draaien om de registratie van wat zich voor de camera afspeelt. In de film The Velvet Underground & Nico filmde Warhol een jamsessie van de band. De camera draait vanaf statief terwijl Warhol op willekeurige wijze verschillende cameratechnieken inzet. Hij zoomt lukraak in of maakt het beeld onscherp, zonder dat de handelingen in dienst staan van het vertellen van een verhaal. Het lijkt eerder een cameraoefening dan een doelbewuste registratie van een repetitie van de VU.Zouden we dit beschouwend willen duiden, dan kunnen we theoretiseren dat de handelingen wijzen op een autonome camera die als een nieuwsgierig oog inzoomt op wat hem op dat moment interessant lijkt. Anderzijds valt net zo goed te beweren dat het camerawerk geheel losstaat van hetgeen geregistreerd wordt, alsof het aanstaan van het apparaat tijdens de jamsessie een toevallige bijkomstigheid was.
Instant message
Het televisiewerk van Warhol – hij maakte tussen 1979 en 1987 in totaal 42 afleveringen voor New Yorkse kabelzenders en voor MTV – vertelt een ander verhaal. Warhol TV geeft aandacht aan de beloftes en trends van toen en is daarmee een goede illustratie van het idee dat televisie vooral een venster biedt op de huidige wereld. In de show van Warhol zien we bandjes uit New York die toen misschien hot waren, maar die we nu allang vergeten zijn. Andere sterren als Brooke Shields, Liza Minelli en Grace Jones hebben de vergetelheid vooralsnog weten te vermijden. Warhols televisie biedt instant messages waarvan het merendeel nu verjaard is. Fysiek zappen
In het Stedelijk zijn vele aflevering op verschillende schermpjes te zien die in rijen van twee zijn opgesteld. Je kunt van het ene scherm naar het andere lopen, waarmee je dus in staat bent om fysiek te zappen. Datzelfde geldt voor de zaal die gevuld is met schermen waarop constant verschillende films van Warhol worden vertoond. De zaal geeft een aardig overzicht van zijn oeuvre en biedt de bezoeker de mogelijkheid om er doorheen te wandelen. Een ware ruimtelijke media-ervaring.Persoonlijke noot
Other Voices, Other Rooms is een bijzondere expositie die geïnteresseerden in Warhol veel te bieden heeft. Voor mij is de expositie een mooie aanvulling op de tentoonstelling die ik Edinburgh zag, waarin het schilderwerk van Warhol juist wel centraal stond.De expositie is nog te zien tot en met 13 januari 2008. Hieronder een fragment van Warhols film The Velvet Underground & Nico:Lees ook over de Warhol-expositie in Edinburgh en de Expo van Lou Reed’s New York.

Categorieën
Film Video

Marilyn Manson: This is Halloween



In het kader van Halloween Marilyn Mansons versie van het nummer ‘This is Halloween’. Tim Burtons The Nightmare before Christmas blijft een van de leukste films over het beste feestje van het jaar. Overigens heeft Ziekehond ook een prikkelende Halloween-cartoon.

Zie ook (of niet) Halloween 2005 en
Corpse Bride.

Categorieën
Film Filmrecensie

The Brave One

Jodie Foster neemt na een tragedie wraak op de misdaad in New York. Erica Bain (Jodie Foster) heeft het goed voor mekaar: ze heeft een radioprogramma waarin ze haar fascinatie voor de stad New York kan uiten en ze staat op het punt te gaan trouwen. Haar leven wordt op wrede wijze verstoord wanneer Erica samen met haar verloofde wordt overvallen. Hij sterft aan zijn verwondingen en zij raakt zwaar gewond. Dit brute geweld slaat een gat in haar ziel. Erica kan die leegte alleen maar opvullen door wraak te zoeken. ’s Nachts schuimt ze de stad af op zoek naar rechtvaardigheid, haar vuurwapen schietklaar voor iedere misdadiger die op haar pad komt.Vrouwelijke punisher
Als The Brave One een superheldenfilm was geweest, dan had Jodie Foster gekleed in een zwart leren kostuum als een soort van vrouwelijke Punisher wraak genomen op de misdaad. De plot doet ook denken aan films van de Death Wish-reeks (met wijlen Charles Bronson) en alle varianten daarop. Regisseur Neil Jordan en Foster willen echter meer dan een simpele actiefilm en zetten stap voor stap de ontwikkeling van Erica Bain uiteen. Na haar fysieke herstel durft Erica niet de straat op. Ze is slachtoffer geworden van een allesoverheersende angst. Pas wanneer ze een vuurwapen bemachtigt, voelt ze zich zeker genoeg. Het wapen verandert haar echter. Wanneer ze wederom met de dood wordt bedreigd schiet ze uit zelfverdediging de dader dood. Haar tweede moord is al minder per ongeluk, maar nog wel uitgelokt door de twee straatschoffies die haar willen verkrachten. Uiteindelijk gaat Erica zelf op zoek naar onverlaten om hun wandaden recht te zetten. Schemergebied
The Brave One snijdt interessante thema’s aan: hoe ver mag je gaan voor rechtvaardigheid? Wanneer overschrijd je de dunne grens tussen goed en kwaad? Verhalen over de aard van de mens in dit schemergebied zijn regisseur Neil Jordan (The Crying Game, Interview with the Vampire) niet vreemd. De ambivalentie kwesties worden vanuit Erica belicht – door inzicht in haar motivatie en emoties worden haar acties begrijpelijk gemaakt. Ook worden de misdadigers als in en in slecht afgeschilderd – hun acties worden nergens gemotiveerd. Het is daarom niet moeilijk om te sympathiseren met haar gewelddadige nachtleven. Erica’s acties als burgerwacht trekken de aandacht van rechercheur Sean Mercer (Terrence Howard). Het kat-en-muisspel tussen agent en burgerwacht brengt de twee personages dichter tot elkaar. Tussen Erica en Mercer ontstaat een warme band die gelukkig niet verzandt in een obligate samenkomst tussen de lakens, maar die meer lijkt op zielsverwantschap. Toeval
De film wordt gedragen door Foster en Howard. Foster is goed in vorm en zet Erica Bain met minutieuze nuance neer. De twijfel en emoties zijn duidelijk van haar gezicht af te lezen. Helaas is het script minder genuanceerd. Hoewel de motivatie van Erica Bain duidelijk wordt neergezet, laten de scenaristen wel heel veel aan het toeval over. Toeval bestaat niet in film en het is de taak van de schrijver om gebeurtenissen op een aannemelijke wijze aaneen te schakelen. In dat opzicht had het script van The Brave One nog wel een herschrijving kunnen gebruiken, want Erica loopt nu wel erg vaak ‘per ongeluk’ tegen de misdaad aan. Hetzelfde geldt voor de eerste ontmoetingen met rechercheur Mercer. Deze geforceerdheid brengt de geloofwaardigheid van het verhaal schade aan, maar het goede spel van Foster en Howard neutraliseerd deze schade.
Deze zwakheden in de plot daargelaten, is The Brave One zeker de moeite van het kijken waard. Jodie Foster een stel verrotte heerschappen zien neerknallen geeft een gevoel van genoegdoening die buiten de bioscoopzaal wellicht als dubieus kan worden opgevat, maar binnen het kader van de film geoorloofd is.Vanaf 27 september in de bioscoop.

Categorieën
Film

BlogTalk #10 : Top 10 Killer Babes

The Movie Blog Talk is een gezamelijk project van meerdere filmblogs: Popcorn Movieblog, At the Movies (http://atthemovies.web-log.nl/), Sinemetu (http://sinemetu.wordpress.com/) en De Ultieme Filmblog ( http://boy-meets-girl.skynetblogs.be). Ook daar kun je vanaf 24 september een lijstje met favoriete killer babes vinden. (Je bent gewaarschuwd!)

  1. Tora Birch als Liz Dunn in The Hole (Nick Hamm, 2001). De ergste en gevaarlijkste killer babes zijn immers de vrouwen waar van je het niet ziet aankomen. Bovendien is wat mij betreft iedere film waarin Tora Birch een rol speelt de moeite van het kijken waard (Ghost World, American Beauty).
  2. Eihi Shiina is de ultieme Aziatische killer babe in Audition (1999) van de onvolprezen Takashi Miike. Als ik denk aan het moment dat Shiina de voet afzaagt van Shigeharu Aoyama en deze nonchalant tegen het raam gooit, voel ik nog de rillingen door mijn lijf gaan.
  3. Kathy Bates als de fan from hell in Misery (Rob Reiner, 1990). With fans like these, who needs a critic?
  4. Ginger Snaps (John Fawcett, 2000) Katharine Isabelle als Ginger en Emily Perkins als haar zusje Brigitte. Meisjes die in weerwolven veranderen: nuff said, lijkt me.
  5. Kirsten Dunst in Interview with the Vampire (Neil Jordan, 1994). Geen kleintje waar je op wil babysitten. She will suck you dry and then play with your dead body.
  6. Mystique (Rebecca Romijn) uit de X-Men Trilogie. Mooi blauw is zeker niet lelijk. Killer babe met een erotische uitstraling.
  7. Basic Instinct (Paul Verhoeven, 1992). Goed, het vervolg is onvergeeflijke onzin, maar Sharon Stone heeft als Catherine Tramell een interessante psychobitch neergezet. Als ze je niet doodneukt, maakt haar puntige vriendje die onder het bed ligt je wel af. Gegarandeerd een interessante relatie!
  8. Famke Janssen als de Russische femme fatale Xenia Onatopp met vermorzelende dijen. Nog nooit was een Bond-meisje (kun je dat in het geval van Famke Janssen nog zeggen, lijkt me niet) Bond-babe, zó gevaarlijk. Voor wie haar nog niet in actie heeft gezien: Goldeneye (Martin Campbell, 1995).
  9. De alien in Aliens (James – met romantische botenfilms loop je écht binnen – Cameron, 1986). She’s a bitch, right?
  10. American Psycho 2 (Morgan J. Freeman, 2002) mag dan verbleken bij zijn voorganger, Mila Kunis (bekend van That ’70s show) bezorgt me toch iedere keer weer koude rillingen. Misschien heeft het iets met haar beroerde acteerprestatie te maken.

Eervolle vermeldingen
Tot slot mogen een paar dames eigenlijk niet aan het rijtje ontbreken. Omdat echter is afgesproken dat de gekozen killer babes geen ingekapte heldinnen mogen zijn, vielen deze bloedstollende dames van het witte doek buiten de boot: Jennifer Garner als Elektra in Elektra (Rob Bowman, 2004), Faith in de serie Buffy The Vampire Slayer, Jodie Foster in The Brave One (Neil Jordan, 2007) en Patricia Arquette in True Romance (Tony Scott, 1993). Over The Brave One verschijnt zaterdag 29 september een recensie op Mike’s Webs.En hoe ziet jouw top-10 van killer babes eruit?Zie ook Blog Talk #9: Het beste van 2006.