Categorieën
English Film Filmrecensie Strips Video Vlog

AVENGERS ENDGAME is a must see film! Spoiler free REVIEW | ACG Vlog 21

Avengers: Endgame is the best cinematic experience I’ve had in a long time. Well, ever since I saw Avengers: Infinity War to be exact.

Here’s a short review about this wonderful ending to the Marvel Cinematic Universe.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips Video Vlog

Filmrecensie CAPTAIN MARVEL | Vlog 119

Captain Marvel, de nieuwste Marvelfilm, zag ik weliswaar al op 28 februari, tot 5 maart 15:00 uur mocht ik er niets over zeggen.

Net als alle andere journalisten had ik zwijgplicht opgelegd door Disney. Hoe dat precies zat, vertel ik in deze vlog. En wat ik van Captain Marvel vind natuurlijk. Is het een feministische film? En zo ja, is dat erg?

Categorieën
Film Filmrecensie Spidey's web Strips

Spider-Man: Into the Spider-Verse

Spider-Man: Into the Spider-Verse is een zeer vermakelijke animatiefilm van de makers van The Lego Movie, Phil Lord en Christopher Miller, waarin de origin story van Miles Morales centraal staat.

Miles Morales, de Afro-Amerikaanse tiener die net als Peter Parker ook gebeten is door een radioactieve spin, heeft de hoofdrol in deze animatiefilm, maar de makers trommelen meerdere versies op van Spider-Man uit parallelle universa. Ook de recent bedachte Spider-Gwen speelt een rol en zelfs Spider-Ham, het varken met spinnenkrachten. Dat is op zich een slimme zet: als uit de reacties op de film blijkt dat Spider-Gwen het goed doet bij het algemene bioscooppubliek kan Sony de volgende animatiefilm rondom haar personage maken. Of met een van de andere Spider-People die in deze film worden geïntroduceerd. Of zelfs gewoon eentje met Morales. Ze kunnen dus alle kanten op na deze flick.

©2018 Sony Pictures Animation

Het verhaal in het kort: Miles Morales, een zwarte tiener uit Brooklyn van Latijns-Amerikaanse afkomst, die zich moet bewijzen op een eliteschool, krijgt zijn spinnenkrachten vlak voordat Spider-Man overlijdt. Het is nu aan Miles om te voorkomen dat Kingpin een machine aanzet die toegang geeft tot parallelle universa. Een nadeel van de machine is namelijk dat de verschillende dimensies vernietigd worden. Miles krijgt hulp van verschillende Spider-Men en Spider-Gwen uit deze andere dimensies. Met de hulp van een wat oudere, en beetje sukkelige en depressieve Peter Parker uit een andere wereld leert Miles langzaamaan hoe hij Spider-Man moet zijn.

Heel veel Spider-People
Als verstokt Spider-Man-fan – ik schreef een boek over mijn liefde voor Spider-Man en fancultuur – vind ik dat er in de comics van Marvel te veel Spider-Mensen rondlopen de laatste tijd. Het merk Spider-Man is aardig verdund, wat Peter Parker een stuk minder speciaal maakt. Dat komt deels omdat de vraag naar meer representatie vaak wordt beantwoord met de creatie van superhelden met bijvoorbeeld een andere etnische achtergrond dan het blanke ras. Vaak zijn die eigenlijk niet meer dan een kopie van bestaande superhelden maar dan met een ander kleurtje of sekse.

Miles Morales, the ‘black’ Spider-Man.

Miles Morales is uit die behoefte geboren. Hij werd geïntroduceerd in de serie Ultimate Spider-Man, en is een creatie van Brian Michael Bendis en Sara Pichelli.

©2018 Sony Pictures Animation.

Nu moet ik zeggen dat het strippersonage Morales een geheel eigen identiteit heeft die verschilt van Peter Parker en deze jonge, zwarte Spider-Man heeft dan ook een aardige schare fans opgebouwd in de afgelopen jaren. Van alle nieuwe representatiehelden is hij het geslaagdst, samen met Ms. Marvel. Hoewel ik niet zoveel heb met de Miles uit de comics, vond ik de geanimeerde versie erg goed gedaan en sympathiek. Je leeft echt met deze jonge tiener mee.

Spider-Gwen
Minder gelukkig ben ik met een creatie als Spider-Gwen: in een parallel universum wordt Gwen gebeten door de radioactieve of genetisch gemanipuleerde spin, en sterft Peter Parker. In de oorspronkelijke comics was dat andersom. Gwen was Peters eerste grote liefde en ze stierf doordat de Green Goblin haar van de Brooklyn Bridge gooide. Het lukte Spider-Man niet zijn geliefde te redden. Aangezien Gwens dood een enorme mijlpaal was in de Spider-Man-verhalen en Peter voor het leven tekende, stoort het mij dat er nu een nieuwe versie van haar rondslingert in het Marvel Universum. Dit maakt Gwens dood minder impactvol. Bovendien is Spider-Gwen overbodig, want er zijn al meerdere Spider-Women en -Girls geweest en die voldeden prima aan de wens voor meer vrouwelijke actiehelden. (Al moet daarbij wel gezegd worden dat Marvel nooit een tekort aan stoere, vrouwelijke helden heeft gehad.)

Dat neemt niet weg dat Spider-Gwen, die zich in Into the Spider-Verse gewoon Spider-Woman noemt, goed uit de verf komt en ook een sympathiek personage is. En daarbij komt nog dat bovengenoemde bezwaren de gemiddelde bioscoopbezoeker een worst zal zijn. Die maakt voor het eerst kennis met Morales en Spider-Gwen en weet niet hoe het allemaal op papier in elkaar zit. Wat dat betreft zullen die-hard geeks als ik het altijd afleggen tegen de massa kijkers die Hollywood het liefste bedient. Dankzij Spider-Man: Homecoming denkt iedereen nu immers ook dat Tony Stark Peter Parker heeft opgeleid terwijl dat in de jonge jaren van de Spidey uit de comics allerminst het geval was.

Stripelementen
Er valt veel te genieten in Spider-Man: Into the Spider-Verse: de animatie is knap gedaan: de actiescènes goed uitgevoerd en verschillende tekenstijlen worden speels door elkaar gemixt. Soms bevat een scène captions en gedachteballons zoals in de comics. Er zit veel geslaagde humor in de film.

Miles Morales (Shameik Moore), Peter Parker (Jake Johnson) and Spider-Gwen (Hailee Steinfeld) in Columbia Pictures and Sony Pictures Animation’s SPIDER-MAN: INTO THE SPIDER-VERSE.

Hier en daar is er ruimte voor een emotionele noot. De scène waarin Tante May oog in oog staat met de Peter Parker van een parallel universum terwijl haar Peter net is overleden, is net zo ontroerend als de strips waar deze scène uit is geleend. Het tempo van de film is echter hoog, waardoor dit moment weer voorbij is voordat je traan goed en wel uit je ogen is gerold.

Er zitten veel knipoogjes naar de eerdere Spider-Man-films van Sam Raimi en sommige scènes zijn letterlijke citaten. Tot slot is de stemmencast spot on.

Kortom, deze Spider-Man-film heeft een geheel eigen karakter, is erg vermakelijk en smaakt naar meer.

Spider-Man: Into the Spider-Verse draait vanaf 20 december 2018 in de bioscoop in de originele en Nederlandse versie.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Halloween (2018)

Halloween is het leukste feestje van het jaar, maar wordt een stuk enger als een seriemoordenaar als Michael Myers weer losloopt. Laat dat nu net het geval zijn in Haddonfield, veertig jaar nadat Myers voor het eerst toesloeg.

‘Michael Myers, with his mask and his gas-station attendant’s uniform, is a character who is between a human being and the supernatural. He is the ultimate force of evil. He is ruthless, and there’s no reasoning or praying to God to save you. He has a single purpose, and that’s to kill you. Michael Myers is a relentless force of nature. He’s just coming, and you got to get out of his way,’ aldus John Carpenter, regisseur van de eerste Halloween uit 1978 en co-auteur van het scenario dat hij samen met Debra Hill schreef. Je zou kunnen zeggen dat Michael Myers hun kindje is. En nu is dat kindje weer terug.

©2018 Universal Pictures.

Veertig jaar na de eerste Halloween, de onfortuinlijke nacht waarin Myers vijf mensen vermoordde, ontsnapt deze ondoorgrondelijke moordenaar. Het is uiteindelijk aan Laurie Strode, de babysitter die de nacht overleefde, om Myers voorgoed te stoppen. Sinds die Halloween ligt haar leven in duigen. Ze is duidelijk getraumatiseerd en heeft dat trauma meegenomen in de opvoeding van haar dochter Karen (Judy Greer). Door het trauma mislukte twee huwelijken van Laurie en leeft ze als een kluizenaar. Haar hele leven staat immers in het teken van die ene nachtmerrie en heeft alle potentieel voor een succesvolle carrière en leven teniet gedaan.

Traumatisch
Dat vond ik zelf het schokkendste en boeiendste aan deze nieuwe Halloween-film: de ervaringen met de moordenaar hebben Laurie zo bruut getraumatiseerd, dat je zou kunnen denken dat ze beter wel omgebracht had kunnen zijn veertig jaar geleden.  Nou ja, totdat je Laurie in actie ziet dan. Want ze schopt kont. Ze heeft haar huis omgebouwd tot een fort en haar dochter (Judy Greer) ook de nodige training gegeven.

Dat Jamie Lee Curtis wederom de rol van Laurie Strode op zich heeft genomen, maakt deze Halloween al de moeite van het kijken waard. Over haar personage zegt ze:

‘Laurie Strode was a smart girl in high school just starting her life. She was probably studying for the SATs, looking at colleges, and then Michael Myers showed up. Life hinged for her on a couple of seconds she never saw coming. The rest of her life is the movie we’re making now. Forty years later, this woman understands that Michael Myers will come back, and that she and her family need to be prepared…but nobody’s listening.’

©2018 Universal Pictures

Doodstraf
De supporting cast is verder ook prima. Met als uitblinker Andi Matichak die kleindochter Allyson van Laurie speelt. Ook de psychiater (Haluk Bilginer) die Michael Myers onder zijn hoede heeft genomen, is een boeiend personage dat nog een aardige twist in het verhaal weet te brengen. Hij probeert al jaren Myers te doorgronden, maar had eigenlijk naar zijn voorganger Doctor Loomis moeten luisteren: als Halloween namelijk iets duidelijk maakt, is het wel dat sommige psychopaten niet te genezen zijn en dat je die beter de doodstraf kunt geven om te voorkomen dat ze ontsnappen en nog meer slachtoffers maken.

Myers slaat immers weer flink aan het moorden. Het klinkt misschien gek, maar de slasher-scènes bieden mij het minste kijkplezier bij dit soort films. Aangezien ik Halloween een tof feestje vind, geniet ik het meeste van de scènes waarin de buurtkinderen verkleed gaan trick or treaten, de pompoenen met lampjes en andere Halloweenachtige dingen.

Halloween 2018 van David Gordon Green pakt het verhaal op na de oorspronkelijke Halloween uit 1978 en levert een vakkundige horrorfilm af die alle sequels negeert. Sterker nog, Allyson vertelt haar vrienden expliciet dat Myers niet de broer is van Laurie, zoals bekend werd in de andere films. ‘Dat zijn maar verhalen die mensen hebben verzonnen.’

Kleurloos
De spanningsopbouw in  met name het eerste deel van de film is erg goed. Ik zat soms met zwetende handen naar het scherm te kijken. Als de moordmachine echter op volle gang is, en er veel personages in de pan gehakt worden die je zeer oppervlakkig zijn gebleven, wordt ook deze Halloween weer behoorlijk standaard. Waarom Myers bepaalde huizen wel uitkiest om de bewoners te vermoorden en andere niet, werd mij niet duidelijk. Je mag dat zoals Carpenter ondoorgrondelijk noemen, het maakt ‘de shape’ zoals Myers ook wel genoemd wordt, ook wel erg kleurloos. Vooral als je hem vergelijkt met zijn flamboyante generatiegenoot Freddy Krueger, en meer complexere personages die later kwamen zoals Dexter.

Dat gezegd hebbende: de eindconfrontatie is prima uitgevoerd en erg spannend.

Dat deze nieuwe aflevering aansluit op de eerste, dat Carpenter en Curtis bij de productie betrokken waren, maakt dit een bijzonder deel in de reeks. Ik hoop van harte dat het hierbij blijft, want die tig films en remakes die sinds het origineel zijn verschenen, zijn wel een beetje te veel eer voor Myers: een moordenaar die niet heel erg boeiend is. Aangezien Halloween 2018 in de Verenigde Staten al een kassucces is, vrees ik dat dit niet de laatste keer is dat Myers met zijn slagersmes toeslaat.

Releasedatum
01-11-2018

In anticipatie van Halloween maakte ik laatst deze vlog:

En ook dit leuke interview is met Halloween opeens weer relevant:

Categorieën
Film Filmrecensie Video Vlog

Vlog: Waarom Masters of the Universe (1987) briljant is

Masters of the Universe, de live-action versie van He-Man met Dolf Lundgren, staat op Netflix. Ik verwachtte een matige B-film bij het herkijken van deze film, maar het werd een positieve kijkervaring.

Deze film vind ik leuker dan de laatste Star Wars-film!

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Sin City 2: A Dame to Kill For

Hoewel het geen succes was in de bioscoop, heb ik me goed vermaakt met Sin City 2: A Dame to Kill For.

De poster voor Sin City 2 werd verboden door de NPAA: ‘We’re told the poster was disapproved by the MPAA “for nudity — curve of under breast and dark nipple/areola circle visible through sheer gown,” meldde PageSix des tijds. Zie: https://pagesix.com/2014/05/28/mpaa-prudes-too-much-boob-on-eva-greens-sin-city-poster/.

Wederom gebaseerd op de strips van Frank Miller, lijkt deze neo-noir qua vormgeving en stijl heel veel op de brontekst. Het zwart-wit beeld kent een sterk licht-donker contrast, een soort hyper-noir. Soms zien we de personages als witte silhouetten tegen een zwarte achtergrond. Ik vind dat soort visuele trucs erg mooi. De makers nemen de term stripverfilming dus letterlijk, maar dat pakt voor het merendeel goed uit. Hoe cool zou het zijn als er meer film noir-films in deze stijl gemaakt zouden worden? Nu is The Big Sleep (Howard Hawks, 1946) een van mijn favoriete films ooit, want ik hou van Bogart, maar mocht men ooit een tweede remake overwegen, dan graag in de stijl van Sin City.

The Big Sleep.

In tegenstelling tot de huidige Star Wars-films, waarmee Disney het publiek politiek correct wil opvoeden, kennen de Sin City-films gelukkig weinig pretenties. De dialogen zijn dik aangezet, de actie cartoonesk en de vrouwen stoer & sexy. De dialogen werken op papier beter dan wanneer ze worden uitgesproken, maar ook dat theatrale voegt veel plezier aan het kijken van Sin City toe.

Veel blote Eva Green in Sin City 2.

Sin City 2 brengt meer van hetzelfde dus. Erg verrassend is de film dan ook niet, vermakelijk wel. Toen de eerste Sin City-film in 2005 uitkwam was de stripvormgeving nog nieuw, maar in 2014 niet meer. Misschien verklaart dat de matige ontvangst van deze aflevering.

Mocht er ooit een biopic over Humphrey Bogart gemaakt worden, dan zou Joseph Gordon-Levitt de hoofdrol kunnen vertolken.

Robert Rodriguez en Frank Miller regisseerden Sin City 2 samen. Hoe de taakverdeling precies verliep, weet ik niet. Miller is als regisseur tot nu toe niet heel erg succesvol, want zijn filmversie van The Spirit deed het ook al niet goed. Ik kan me weinig van die film herinneren, behalve dat ik hem saai vond. Heel spijtig, want Miller was een goede vriend van Will Eisner, de bedenker van The Spirit.

Sin City 2: A Dame to Kill For, staat nu op Netflix.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Avengers: Infinity War

Al tien jaar het Marvel Cinematic Universe. Man, wat een rit!

En dat laatste geldt ook voor Avengers: Infinity War, de allernieuwste aflevering in deze serie superheldenfilms. Het is de perfecte pay-off van de verhaalelementen die in de vorige films zijn opgebouwd en ik vind Infinity War dan ook fantastisch. Alleen jammer dat dit de eerste van twee delen is. Om te weten hoe het allemaal afloopt, moeten we tot volgend jaar wachten!

In dat opzicht is Infinity War een beetje The Empire Strikes Back van de superheldenfilms. Hieronder een spoiler-vrije bespreking.

Avengers Assemble!
©Marvel Studios

Badass Thanos
Bijna alle superhelden die we hebben leren kennen in de afgelopen tien jaar komen in dit epos voorbij en de meeste ervan hebben een belangrijke taak in de film. De helden nemen het op tegen de machtige Thanos die alle zes de infinity stones wil bemachtigen. Met deze eeuwigheidsstenen wordt de titaan oppermachtig en kan hij zijn snode plan uitvoeren. Thanos wil namelijk de helft van al het leven in het universum doden.

Zijn motieven hiervoor zijn eigenlijk bijna nobel te noemen, want grondstoffen en voedsel zijn eindig. Door de populatie te halveren hebben de overblijvers een goede kans op overleven en hoeft niemand meer honger te lijden. Omdat de slachtoffers willekeurig gekozen worden, beslist het lot dus wie overleeft en wie niet.

Thanos!
©Marvel Studios

Goede bedoelingen
Het is een kleine stap om dit plan alleen op de situatie op aarde te betrekken, want laten we eerlijk zijn: een van de grootste problemen waar onze thuisplaneet aan lijdt is een overdosis mensen.

Er zit dus een zekere logica achter dit idee. Uiteraard is het plan van Thanos niet humaan te noemen en de Marvel-helden doen er dan ook alles aan om de schurk tegen te houden. De strijd gaat niet gepaard zonder de nodige slachtoffers. Ook Thanos moet persoonlijke offers brengen.

Dit alles maakt Thanos een van de boeiendste schurken van het MCU – en hij wordt fantastisch vertolkt door Josh Brolin. Hij weet van Thanos zelfs een schurk te maken waar je sympathie voor voelt.

Weer lekker veel Tony Stark.
©Marvel Studios
Iron Man. ©Marvel Studios

Duister
Avengers: Infinity War is vanwege het onderwerp vaak behoorlijk duister, toch weten regisseurs Anthony en Joe Russo de film behoorlijke vaart te geven met goede actiesequenties en de zwaarte af te wisselen met goed getimede grappen en luchtigheid. Het is onwijs knap hoe ze al de verschillende elementen en personages in balans weten te houden, en de actie genoeg menselijkheid mee te geven zodat je  je als kijker betrokken voelt bij het digitale spektakel.

Net als in de vorige Avengers-films krijgt bijna iedere superheld zijn of haar moment om te stralen. En omdat we sommige personages in de vorige film al goed hebben leren kennen, voel je ook echt iets als hen iets ernstigs overkomt. Wat dat betreft doet deze film de beste Marvel Comics eer aan. Als Marvelliefhebber heb ik me geen moment verveeld in de 2 1/2 uur dat de film duurt. Ik heb van iedere seconde genoten.

Misschien dat kijkers die de vorige Marvel-films niet hebben gezien, een andere filmervaring hebben. Het kan geen kwaad om ze allemaal gezien te hebben, want dan is de pay-off met Infinity War het rijkst.

Mijn favoriete held! ©Marvel Studios
Falcon. ©Marvel Studios.

Ik hou mijn tekst nu een beetje oppervlakkig, omdat ik niets wil spoilen. In de volgende aflevering van Geeky Dingen ga ik dieper in op Infinity War. Voor nu is mijn boodschap: hou je van goede superheldenfilms, ga dan Infinity War kijken.

Categorieën
Film Filmrecensie

Imagine 2018: Junk Head

Een van de bijzonderste films die ik dit jaar op Imagine zag was Junk Head, een stop motion klei-animatiefilm van de Japanner TakaHide Hori.

Hori werkte van 2009 tot 2017 aan de film en deed praktisch alles zelf: het scenario, de regie, het camerawerk, de stemmen, muziek en montage. Ik hou erg van dit soort passieprojecten die gemaakt worden door een gedreven auteur. Vooral als ze goed uitpakken.

De plot: In de toekomst leven mensen langer dankzij genetische manipulatie, maar verliezen daarbij wel de mogelijkheid zich voort te planten. Een cyborg-onderzoeker gaat op zoek naar genetische informatie, maar als hij afdaalt in een gigantische ondergrondse ruimte, valt zijn lichaam uit elkaar. Hij wordt gerepareerd met goedkope lichaamsdelen en leeft voort als Junk Head.

De film is opgebouwd uit korte episoden, en fascineert van begin tot eind. Vooral de stemmetjes en fantasietaal die TakaHide Hori inspreekt, werken op een goede manier op de lachspieren. Ondertussen kan Hori veel kwijt over hoe vervelend mensen soms met elkaar kunnen omgaan, en hoe een klein beetje barmhartigheid iemands dag helemaal goed kan maken. Junk Head ontroert daarom ook soms. De prachtige stop-motion-animatie maakt de film sowieso het kijken waard.

In 2013 zette hij het eerste half uur op YouTube en die kun je daar nog steeds zien. De filmmaker kreeg toen veel reacties, onder andere van investeerders die hem geld wilden geven om de film af te maken. Dat weigerde hij echter, omdat Hori zijn autonomie wilde bewaren.

https://www.youtube.com/watch?v=ge18Ieyi9bI

Categorieën
Film Filmrecensie

Imagine 2018: King Cohen

King Cohen, de documentaire over cultregisseur Larry Cohen, is te zien tijdens het Imagine Filmfestival.

King Cohen werd gepresenteerd door Schokkend Nieuws. Bij aanvang gaf Vincent Hoberg, de kersverse nieuwe hoofdredacteur van het filmblad, een korte inleiding. Ook deelde hij exemplaren uit van het nieuwste nummer, waarop wederom een prachtige cover van Erik Kriek te zien is.

Films over maverick filmmakers, dat is een van de redenen waarom ik graag Schokkend Nieuws lees en naar Imagine ga. Ieder jaar zit er minstens een zo’n flick in het programma en Larry Cohen past goed thuis in het rijtje eigenzinnige, gedreven filmmakers die vaak met lage budgetten prachtig entertainment brengen.

B-films
Larry Cohen (New York, 1941) begon al jong als scenarist en bedenker van televisieseries. Omdat hij vond dat de meeste regisseurs zijn schrijfwerk verknalden, besloot hij om maar zelf zijn eigen scripts te regisseren en te produceren. Hij maakte succesvolle genrefilms, waaronder blaxploitation en horror. Van demonische baby’s, draken die nesten in het Crystler Building, tot een biopic over J. Edgar Hoover en een film over godsdienstwaanzinnigen. De meeste films spelen zich af in New York.

Vliegende draak
Cohen maakte zijn films dikwijls voor weinig geld, altijd inventief en vaak zonder vergunningen. Tegenwoordig zou niemand meer zo gek zijn om een taxi over een overvolle stoep in New York te laten rijden. De mensen die in beeld wegrennen zijn New Yorkers die geen idee hebben dat er een film wordt geschoten. Door op een guerrilla-wijze te werken kon Cohen mooie locaties en situaties gebruiken zonder dat het hem een cent kostte.

Dacht je dat de taxi’s in Amsterdam levensgevaarlijk rijden? Check dan deze scène in Black Caesar maar.

En je mag dan kunnen zien dat de vliegende draak boven New York in Q: The Winged Serpent (1982) een special effect is, dat handwerk maakt het plaatje eigenlijk alleen maar mooier.

Q: The Winged Serpent.

King Cohen is echter minder origineel dan het werk van de filmmaker die geportretteerd wordt, en volgt voorspelbaar op chronologische wijze Cohens carrière. Leden van de cast en crew komen veelvuldig aan het woord, evenals Cohen, diens ex en huidige vrouw. Ook bekende filmmakers als Joe Dante, Martin Scorsese en John Landis passeren de revue. Toch mag de voorspelbaarheid de pret niet drukken, want de talking heads lepelen sappige anekdotes op.

Het wordt helemaal leuk als Cohen beweert alle stunts voor Black Caesar (1973) zelf eerst heeft voorgedaan terwijl ster Fred Williamson, relaxt poserend voor de camera met een sigaar in zijn hand, dat in alle toonaarden ontkent: ‘Cohen is echt niet zelf uit een rijdende taxi gesprongen. Geloof me. Als hij dat beweert, dan liegt hij!’

Larry Cohen himself.

Toupet
Ook terugkerend acteur Michael Moriarty kan zich niet herinneren dat hij voor iedere nieuwe rol eiste dat hij een nieuw haarstukje kreeg. ‘Als Cohen dat beweert, dan liegt hij!’

Wel is iedereen vol lof over het samenwerken met de regisseur. Een paar keer doen ze een rondje loftuitingen in King Cohen. Dat hadden wel een paar rondjes minder asskissing mogen zijn, want op den duur begint dat te vervelen.

Dat neemt niet weg dat je na het zien van King Cohen meteen zin krijgt om alle films van Larry Cohen te gaan zien. En daarmee is regisseur Steve Mitchell in zijn opzet geslaagd.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Black Panther

Black Panther van regisseur Ryan Coogler is veel in het nieuws geweest de laatste tijd en doet het goed bij de kassa.

De oorsprong van deze superheld bevindt zich natuurlijk op de strippagina’s van Marvel comics. Black Panther is gecreëerd door Stan Lee en Jack Kirby. Hij dook voor het eerst op in Fantastic Four #52, 1966. Black Panther werd later ook lid van de Avengers.

Volgens mij is hij de allereerste zwarte superheld van Afrikaanse afkomst. Zijn naam is overigens niet afgeleid van de Black Panthers, die organisatie is die naam een paar maanden later gaan gebruiken. Lee heeft de naam Black panther geleend van een ander bestaand personage, een pulpheld die een zwarte panter heeft als sidekick.

Overigens heb ik weinig solo-avonturen van T’Challa gelezen. Hij dook wel eens op in de Marvel Comics die ik wel las, maar hij maakte op mij weinig indruk. De film zag ik met gemengde gevoelens. Natuurlijk ben ik altijd nieuwsgierig naar een nieuwe Marvel-film, dus ook naar deze. Maar wat zwart-wit betreft is het discours in onze maatschappij nogal verhard de laatste jaren. Iets wat volgens mij is overgewaaid uit de Verenigde Staten, waar verschillende bevolkingsgroepen al veel langer tegenover elkaar staan. Toen ik in Berkeley woonde en werkte in de jaren negentig merkte ik al hoe de verschillende rassen op gespannen voet met elkaar leefden.

Representatie is belangrijk en daarom is het een big deal dat de cast en crew voor het merendeel uit donkere professionals bestaat.

Hier enkele plus- en minpunten die ik van Black Panther vindt. Positief vond ik de volgende zaken:

Door de setting van een fictief Afrikaans land heeft deze superheldenfilm een frisse, verse smaak en sfeer. T’Challa (Chadwick Boseman) is zowel superheld als politicus met een zware verantwoordelijkheid als koning van Wakanda. Dat maakt hem een interessant personage. Vooral omdat hij in deze film net koning is geworden en zijn weg in de deze functie nog moet vinden. Voor iedere zoon is het lastig om in de voetsporen van de vader te moeten treden. Je moet wat hij heeft bereikt respecteren, maar ook onder ogen zien wat er beter kan. Dat is T’Challa’s reis en dat levert boeiende vraagstukken op.

Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: Nakia (Lupita Nyong’o) and T’Challa/Black Panther (Chadwick Boseman)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018

Zoals ik al vermoedde heeft Black Panther een duidelijke politieke boodschap en geeft een dis naar het westen dat jarenlange rijkdom voor zichzelf houdt en niet deelt met de rest van de wereld. Sterker nog: rijkdommen onttrekt uit de derde wereld. De hele indeling van eerste, tweede en derde wereld moeten we met z’n allen maar eens bekijken en aanpassen. Black Panther zet bepaalde stereotypen op zijn kop: in plaats van een arm Afrikaans land is Wakanda het meest geavanceerde land op de wereld. Ze houden alleen de schijn op uit bescherming voor Vibrianium. Uiteindelijk geven ze het goede voorbeeld voor hoe het wel moet, namelijk je rijkdom delen met de rest van de wereld. Wie deze boodschap ontgaat, is zeker halverwege de film in slaap gevallen.

Ik vond dat de schurk in het verhaal, Killmonger (Michael B. Jordan), goed gemotiveerd was. Daar ontbreekt het bij sommige Marvel-films wel eens. Black Panther kan zich verheugen op een goede en interessante tegenstander.

Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: T’Challa/Black Panther (Chadwick Boseman) and Erik Killmonger (Michael B. Jordan)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018

De eerste grote actiesequentie is een autoachtervolging en die was erg goed gedaan. Maar dit brengt me meteen op de minpunten van de film Deze achtervolging en de casinoscène die daarvoor te zien was, voelden allemaal wel heel erg James Bond-achtig aan. Het zusje van T’Challa, Shuri genaamd, en haar laboratorium hadden wat mij betreft ook een te sterke Q-vibe.

De actie in de film vond ik voor het merendeel matig in beeld gebracht. Door de vele close-ups was wat er gebeurde lang niet altijd goed te volgen. Een euvel dat je ook ziet bij de Transformer-films. Verder was de plot behoorlijk voorspelbaar en clichématig. Ook had het tempo hier en daar wel wat omhoog gemogen. De film duurt tweeënhalf uur, en voelt soms als een lange zit.

Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: Nakia (Lupita Nyong’o) and Shuri (Letitia Wright)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018

In tegenstelling tot Thor: Ragnarok, bevat Black Panther weinig humor. Boseman zet een goede T’Challa neer vind ik, maar zijn karakter is zo serieus, dat hij toch een beetje als een droge keutel overkomt. Er worden wel grappen gemaakt, maar die komen vooral van de sterke vrouwen in de film die T’Challa vooral op zijn plek zetten. Noem het feministische humor. Soms een steekje naar het blanke publiek toe, wanneer Shuri (Letitia Wright )zegt dat ze ‘another white boy to fix’ heeft. Nu is dat ook een verwijzing naar de scène die in de aftiteling zit, maar je kunt je afvragen of een blanke acteur zoiets zou kunnen zeggen over een zwart personage.

Ik weet daar het antwoord niet direct op. Zoals ik al zei vind ik de hele politieke discussie over zwart en blank maar ingewikkeld.

Categorieën
Film Filmrecensie

Howard the Duck: Neuk een eend

Howard the Duck staat op Netflix, dus waagde ik de gok om deze stripadaptatie uit 1986 nog eens te gaan kijken.

Howard the Duck van regisseur Willard Huyck en producent George Lucas is een live-action adaptatie van de Marvel Comics omtrent een pratende eend. Howard the Duck is een creatie van Steven Gerber en Val Mayerik en een redelijk subversief en absurd personage. Zelf haak ik snel af bij pratende Disney-achtige dieren in een semi-realistische omgeving als het Marvel Universum. Ik heb daarom nog nooit echt een Howard the Duck-comic gelezen. Al kwam ik hem wel eens tegen in een team-up met Spider-Man.

De film uit 1986 was officieel de eerste Marvel-verfilming voor een bioscooppubliek. Howard the Duck was een flop. Wie hem nu kijkt, snapt meteen waarom. Het verhaal is gewoon niet zo goed.

Niet Howard.

Howard woont op een eendenplaneet: alles is eigenlijk net zoals bij ons, maar dan bevolkt door eenden in plaats van mensen. Howard wordt door een experiment op aarde per ongeluk naar onze planeet over gestraald. Hier is hij letterlijk de vreemde eend in de bijt. Een pratende eend met een dikke sigaar in zijn bek zien we namelijk niet iedere dag.

Kinderachtig
Dit uitgangspunt zou een mooi en satirisch verhaal kunnen opleveren over immigratie en integratie, maar de film verzandt al snel in enorme, vreemde kolder waarin het einde der tijden dreigt als door hetzelfde experiment ook een duistere opperheer op aarde komt die de rest van zijn collega’s wil laten overkomen. Beetje kinderachtige kolder dus allemaal.

Oorspronkelijk wilde George Lucas hier ook een animatiefilm van maken, maar vanwege contractuele verplichtingen moest het per se een live-action film worden. Howard wordt gestalte gegeven door kleine acteurs in een pak en ziet er daardoor niet zo heel overtuigend uit. Van Gerbers satire is bijna niets overgebleven.

Fuck a duck
Het grappigste en vreemdste moment is de scène waarin zangeres Beverly Switzler (Lea Thompson) met Howard in bed duikt en het er even op lijkt alsof ze zullen gaan neuken. Sinds een markante scène in Clerks II, waarin een ezel in een fastfood restaurant van achteren wordt genomen, weet ik wat interspecies erotica is, maar zover komt het in Howard the Duck niet. Gelukkig maar wellicht.

Aan de andere kant: als ze dit idee hadden doorgevoerd, had Howard the Duck het niveau van beroerde kinderfilm overstegen, en misschien de moeite van het uitzitten waard geweest. Al was het dan wel een heel ander soort film geworden.

https://www.youtube.com/watch?v=SzI-ZbcK_sw

Categorieën
Film Filmrecensie

Thor: Ragnarok

Thor: Ragnarok rocks en houdt het erg luchtig.

Thor: Ragnarok is alweer de derde film rondom de dondergod zoals we die kennen uit het Marvel Universum. De eerste aflevering vond ik verrassend goed, de tweede iets minder. Maar zelfs de mindere Marvel-films zijn vaak de moeite waard omdat ze altijd genoeg entertainment verschaffen. Datzelfde gaat ook op voor Ragnarok, want regisseur Taika Waititi leverde een vermakelijke aflevering af.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..L to R: Thor (Chris Hemsworth) and Hulk (Mark Ruffalo)..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Thor krijgt in Ragnorak te maken met zijn zus Hela – de godin van de dood. Ooit verbannen door hun vader, keert ze terug om wraak te nemen en haar plaats op de Asgardse troon op te eisen. Door Hela verliest Thor zijn magische hamer en komt hij terecht op een planeet die we gerust het afvoerputje van het universum mogen noemen. Daar wordt hij gedwongen om als gladiator op te treden. Zijn tegenstander is niemand minder dan de Hulk. Hij zal eerst zijn groene teamgenoot moeten uitschakelen voordat hij terug naar huis kan reizen om proberen het einde van Asgard te voorkomen.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..Hulk (Mark Ruffalo)..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Dat de filmmakers veel lol hebben gehad tijdens het draaien van Thor: Ragnarok is al vanaf de eerste scène duidelijk. De toon is echter zo luchtig dat de film soms tegen zelfparodie aan schuurt. Je ervaart dan ook geen echte spanning tijdens de spectaculaire actiescènes. Al is het wel heel tof om Thor en Hulk het tegen elkaar te zien op te nemen. Door enkele dramatische momenten en het goede spel van de cast voorkomen de filmmakers dat Thor zijn geloofwaardigheid verliest.

Thor: Ragnarok..L to R: Valkyrie (Tessa Thompson) and Thor (Chris Hemsworth)..Photo: Jasin Boland..©Marvel Studios 2017

Sterk aan deze aflevering vond ik dat de meeste castleden ruimte krijgen om te schitteren. Iedere gevallen held krijgt de mogelijkheid om het juiste pad weer te vinden. Het sterke spel van Tessa Thompson, een voormalige Valkyrie van Asgard die het vertrouwen in zichzelf volledig is kwijtgeraakt, valt in het bijzonder op.
Het verplichte grote gevecht aan het einde van de film ontbreekt ook nu niet, maar verveeld dit keer geen moment, omdat iedere personage hierin een duidelijke rol heeft en de scène veel variatie kent.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..Hela (Cate Blanchett) ..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Cate Blanchett wordt als Hela door Marvel als de eerste vrouwelijke schurk van het Marvel Cinematic Universe gepromoot. Eigenlijk is dat een beetje onzin want in de X-Men-films hebben we al enkele boeiende ‘foute’ vrouwen voorbij zien komen. Officieel worden deze films echter niet tot het Marvel Cinematic Universe gerekend, omdat ze door Fox worden geproduceerd.
Mocht je je bij het zien van de filmposter afvragen waarom Hela een raar hoofddeksel draagt: die droeg ze ook in de strips, zoals ze ontworpen is door tekenaar Jack Kirby. Er zitten in de film meer verwijzingen naar deze tekenmeester.

Kortom, Thor: Ragnarok is een vermakelijk en humoristisch Marvel-avontuur. Maar wel zo’n film die je na een paar dagen alweer vergeten bent.

Tom Hiddleston, Benedict Cumberbatch, Idris Elba, Cate Blanchett, Chris Hemsworth, Jeff Goldblum, Tessa Thompson, Karl Urban, Mark Ruffalo, Anthony Hopkins.

In de bioscoop vanaf 26 oktober.