Auteur: Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

Categorieën
Film

Alternatieve kerstfilms

Ieder jaar worden we met de kerst weer getrakteerd op dezelfde versleten films. Ook wat dat betreft tonen programmeurs in televisieland weinig originaliteit. Daarom deze alternatieve lijst met films om de kerstdagen mee door te komen.

1. Batman Returns (Tim Burton, 1992).
Omdat ook freaks liefde nodig hebben met de feestdagen. Omdat Michelle Pfeiffer er nog nooit zo sexy uitzag (Bond-girls eat your heart out!). Omdat alleen Tim Burton zo’n verdorven sprookje met sadomasochistische ondertoon over kerst kan maken.2. Scrooged (Richard Donner, 1998)
Omdat dit de grappigste en meest cynische versie is van A Christmas Carol die er bestaat. Omdat Bill Murray met glans de rol van Frank Cross vertolkt: een verdorven directeur van een televisiezender die bereid is om een plastic gewei op het hoofd van een muis te nieten om een show door te laten gaan. Omdat Karen Allen zijn love-interest is. En omdat je na het zien van de film nooit meer het nummer ‘Put A Little Love In Your Heart‘ uit je hoofd krijgt.

3. The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993).
Omdat Halloween Jack kerst probeert te stelen van de kerstman (en wat mij betreft een vleugje Halloween kerstmis echt ten goede zou komen.) Omdat de stop-motionanimatie formidabel is. En omdat deze lijst best nog een Tim Burton-productie kan gebruiken.

4. Die Hard (John McTiernan, 1988).
Omdat de film duidelijk maakt dat terroristen maling hebben aan kerst en gewoon doorwerken met de feestdagen. Omdat Bruce Willis een stoere en tóch gevoelige actieheld neerzet. Omdat Alan Rickman een heerlijke schurk is. En vanwege deze klassieke zin: ‘Now I’ve got a machinegun. Ho, ho, ho.’

5. On Her Majesty’s Secret Service (Peter Hunt, 1969).
Omdat dit een van de beste en meest romantische Bond-films is. Omdat er fantastisch camerawerk op ski’s in zit en de stijl van monteren ook naar huidige maatstaven ‘snel’ en ‘bij de tijd’ genoemd mag worden. En vanwege Telly Savalas en Diane Rigg en omdat… tja, George Lazenby eigenlijk zo slecht nog niet was als 007. Merry X-Mas!

Categorieën
Strips

Een (korte) ontmoeting met Scott McCloud in Turnhout

Een van de sprekers op de stripbeurs in Turnhout (15-16 december) was niemand minder dan Scott McCloud. McCloud begon als striptekenaar van (de soort van) superheldenstrip Zot!, maar werd een stripgoeroe door zijn drie boeken over strips, waarvan Understanding Comics de eerste was. In deze boeken analyseert en theoretiseert hij het medium op nauwkeurige wijze. En dat doet hij in stripvorm.McCloud is een beetje een held van me. Ik heb zijn striptheorieën uitvoerig gebruikt voor mijn scriptie over stripadaptaties in filmvorm. McCloud heeft verreweg het leukste studieboek ooit geschreven. Op Turnhout legde hij in een kleine driekwartier de grote lijnen van zijn laatste boek Making Comics uit. Hierin behandelt hij uitvoerig de belangrijk elementen van wat McCloud het DNA van strips noemt:

  • De keuze van het moment van actie, wat laat je zien en wat niet
  • Hoe kadreer je de actie en welke kadervorm gebruik je
  • De selectie van de juiste combinatie van woorden en beelden
  • Het sturen van de flow van het verhaal; hoe ‘leid’ je de ogen van de lezer
  • (voor meer info over Making Comics, zie McClouds eigen website)

Scott McCloud of the clan McCloud. There can be only one…

Hoewel ik geen handtekeningenjager ben, leek het me wel leuk om zijn nieuwe boek te kopen en deze te laten signeren door de vertelmeester himself. Helaas waren er geen exemplaren van Making Comics te krijgen – de boeken waren nog steeds onderweg en zouden dat weekend niet meer in Turnhout aankomen. Een teleurstelling voor McCloud, die na zijn lezing vrijwel werkloos aan zijn tafeltje zat. Een enkeling liet een bundeltje van de 24Hr-comics tekenen. McCloud is immers ook verantwoordelijk voor dat leuke initiatief.McCloud laat het theoretiseren voorlopig achter zich en gaat zich weer richten op het vertellen van verhalen. Hij wil een graphic novel gaan maken van een verhaal dat al jaren door zijn hoofd spookt. Het werkje moet vier tot vijfhonderd pagina’s lang worden. Het maken van de strip gaat zo’n twee jaar duren, schatte de ambitieuze stripmaker in. Details over het verhaal heeft hij in Turnhout niet prijsgegeven.

Categorieën
Mike's notities

Column: Kerstfeestje van de zaak

In het bedrijf waar ik werk is het kerstpakket taboe. In plaats daarvan wordt er jaarlijks een feestje gegeven voor de personeelsleden. Filmsterren was het thema dit jaar. Veel Pink Ladies (Grease), James Bond-klonen en Matrix-mannen liepen er dus rond. Zo’n bedrijfsfeestje levert altijd interessant studiemateriaal op voor antropologen en sociologen. Collega’s die normaliter strak in het pak zitten en vooral zakelijk afstandelijk zijn, springen uit de ban. Het is alsof een avond in het jaar de façade van professionaliteit wordt afgedaan en chaotische gekte de mensen achter het pak heeft overgenomen. Het was dan ook genieten van de vele heupbewegingen op de dansvloer; testosteronbenaderingen naar vrouwelijke collega’s toe en het binnenwerken van de dikke draden mie terwijl mensen een normale conversatie trachtten te voeren. Het levert beelden op die langer beklijven dan menig kerstpakket. De grote baas van het bedrijf, die van een afstand wel iets wegheeft van Mark Wahlberg, heeft de eigenaardige hobby om als dj te fungeren op dit soort feesten. Hij stond dan ook het merendeel van de avond achter de draaitafels als een heuse DJ Tiësto. Als de grote tovenaar van Oz draaide hij het ene dancenummer na het andere (met niet altijd even vloeiende overgangen overigens), terwijl het personeel schokte op de door hem ingezette beats. Het leek me een aardige metafoor voor de gewone werkdag. Het was immers nog steeds de Grote Baas die het ritme aangaf en waar het personeel op meedeinde. Ik vroeg me af of hij dit soort feestjes organiseert om aan zijn dj-fetisj te voldoen. Maar wie weet staan er draaitafels thuis en gaat hij ieder weekend uit zijn dak in de huiskamer. Rond middernacht liet ik mijn collega’s op de dansvloer achter. Het zou immers niet lang meer duren voordat ik van een filmster in een gewone werknemer zou veranderen.

Categorieën
Strips

Strips: Wees er voorzichtig mee!

Ooit wel eens je strips uitgeleend en deze in mindere staat teruggekregen?Het is ongetwijfeld de nachtmerrie van iedere stripfetisjist. Gelukkig zijn er behulpzame mensen die – op enigszins sarcastische toon – de onwetenden op het juiste pad weten te brengen. Het filmpje is wat aan de flauwe kant, maar des ondanks vermakelijk.Een van de comments onder het filmpje maakt duidelijk dat niet iedereen de sarcastische toon heeft begrepen:

“Good good… i can just forward this video link to EVERYONE who has damaged my pracious books be it comics or others… Thank you so much for creating this video! :D.”

Categorieën
Media

Op ontdekking met Last.fm

De reden dat er tegenwoordig weinig plastic schijfjes in mijn cd-speler draaien is mijn – rijkelijk late – ontdekking van Last.fm. Een website waar je ongestoord door reclame of geneuzel van dj’s muziek kunt luisteren van je favoriete artiest en artiesten die daarop lijken. Je tikt bijvoorbeeld Lou Reed in, en automatisch volgen na Reed, Bowie, Dylan, Lennon, etc. Het komt vaak voor dat ik een paar uur na dit automatisch samengestelde radiostation luister. Het leuke ervan is dat ik soms nummers hoor die ik nog niet kende, of obscure live-uitvoeringen waarvan ik het bestaan niet wist. Geen cd’s meer mee naar mijn werk, gewoon even inloggen op Last.fm.Web 2.0
Last.fm houdt bij wat je luistert, wat je voorkeuren zijn en welke nummers je verafschuwt. Al deze gegevens komen in je profiel terecht en deze kun je dus ook weer delen met webvrienden. Een social network op basis van muzikale voorkeur. Ook kunnen er video’s geüpload worden en berichten worden geplaatst. Wie blogt, kan zijn playlist embedden op zijn website. Allemaal heel web 2.0 dus. Nadelen
Natuurlijk kleven er op dit moment ook nog wel wat nadelen aan deze applicatie. Je kunt nummers niet op pauze zetten. Je kunt wel op stop drukken, maar dan ben je het laatste nummer kwijt op het moment dat je je station weer opstart. Tenzij je dit nummer eerst in je playlist hebt toegevoegd of bij je favorieten hebt gezet. Maar als er plotseling de telefoon gaat, schiet dat er ongetwijfeld bij in.
Een tweede nadeel is dat het geluidsniveau per nummer nogal kan verschillen. Aangezien gebruikers zelf de tracks uploaden, heb je nu dus hetzelfde euvel als wanneer je een compilatie cd in elkaar zet. Wie overigens meer van zijn ene favoriete artiest wil horen, kan toch beter een cd’tje opzetten. Artiesten worden namelijk per nummer afgewisseld door een andere. Copyright
Het is de vraag hoe lang dit nog kan duren. Leuke initiatieven op het internet worden dikwijls de kop ingedrukt door officiële instanties, zeker als het om muziekzaken en auteursrecht gaat. Zo werd Pandora.com, een soortgelijke applicatie als Last.fm, de mond gesnoerd omwille van copyrights. Pandora opereert voornamelijk nog binnen de Verenigde Staten. Ongetwijfeld vinden de copyrightduivels ook weer iets tegen Last.fm en net zo zeker zal er dan weer een ander initiatief het licht zien. (Voetnoot
Door alle leuke gastbijdragen zoals de perfecte zondag, was deze bijdrage (begin oktober geschreven) nog op de virtuele plank blijven liggen.)
Lees ook (of niet):
No more Hyves,
Opa en de digitale revolutie,
E.day,
en Een muzikale schatkamer.

Categorieën
Strips

Nieuw Gehoer verovert België

Nieuw gehoer on tour

Alsof onze arme zuiderburen al niet genoeg te verduren hebben met het gebakkelei van hun regering en de mogelijke breuk tussen Vlaanderen en Wallonië. Nu krijgen de Belgen ook nog eens te maken met stripcollectief Nieuw Gehoer. Een deel van het team zal namelijk op de stripbeurs in Turnhout zijn opwachting maken. Het werd immers tijd om de ongein buiten de landsgrenzen te brengen.

Mocht je nieuwsgierig zijn hoe de Nieuwe Hoeren er in het echt uitzien, een praatje willen maken of zo gek zijn om een van hun uitgaven aan te schaffen, check dan de stand van Nieuw Gehoer op de stripbeurs in Turnhout, op 15 en 16 december 2007. Van deze nationale ramp zal ook een videoreportage gemaakt worden: Nieuw Gehoer On Tour. Binnenkort bij uw lokale YouTube provider in de schappen en natuurlijk op de site nieuwgehoer.blogspot.com. Ge zijt gewaarschuwd!Tot zover deze ‘officiële’ mededeling. Dan gaan we nu weer over op de geplande programmering.Geen idee wat Nieuw Gehoer is? Prijs je gelukkig! Maar als je het toch wil weten klik dan hier voor een review. (Maar ik héb je gewaarschuwd).

Categorieën
Strips

Expo Cartoons @ work

Werksituaties bieden genoeg stof voor een goede grap en zijn daarom voor menig cartoonist een dankbaar onderwerp. Een selectie van het werk van Peter de Wit, Paul Stellingwerf en Maurice van Tilburg hangt sinds zondag in de expositie Cartoons @ Work. De opening van Cartoons @ work vond zondag 9 december plaats in Atelier Open. De expositie bevat originele cartoons van Peter de Wit, Maurice van Tilburg en Paul Stellingwerf. Judith Ploegman, voorzitter van FNV Jong, verrichte de opening.
Atelier Open is een project van P&O-adviseur Edith Brouwer en Maurice van Tilburg. Van Tilburg leidt ict-projecten bij Euro Next. Brouwer en Van Tilburg gebruiken de ruimte op de Keizersgracht sinds september 2007 ondermeer als schildersatelier en expositieruimte. ‘We willen een ruimte bieden voor creatieve dingen en leuke dingen,’ zegt Maurice. Kunst dient als een goede ijsbreker om gesprekken op gang te krijgen. Mensen willen al snel weten wat de filosofie is achter een kunstwerk. Dan komt een gesprek nog ergens.’ De expositie is het middelpunt van enkele activiteiten rondom het thema werk. Begin volgend jaar organiseren Brouwer en Van Tilburg ook enkele workshops.Waarom een expositie over werkcartoons?
‘Edith en ik vinden cartoons erg leuk’, zegt Maurice, ‘cartoons zeggen vaak iets over de maatschappij. Ze werpen een grappig licht op werksituaties waar wel wat humor gebruikt kan worden.’ De bescheiden expositie bestaat uit werk van Peter de Wit, Paul Stellingwerf en Maurice zelf. Peter de Wit is al sinds jaar en dag een bekend gezicht in de stripwereld. Zijn strip Sigmund, over een eigenzinnige psychiater die niet zachtzinnig met zijn patiënten omgaat, staat sinds 1994 dagelijks in de Volkskrant. De Wit verwierf daarnaast faam door zijn samenwerkingsverband met stripmaker Hanco Kolk. Samen waren ze verantwoordelijk voor de strip Mannetje en Mannetje en Gilles de Geus. Paul Stellingwerf maakt sinds december 2006 werkgerelateerde cartoons voor IntermediairForward.nl. Tot slot tekende Maurice sinds 1998 vijf jaar lang de strip Bull en Beer voor de AEX aandelenbeurs (nu NYSE Euronext).Waarom deze drie cartoonisten?
‘Peter de Wit is toch een groot voorbeeld van hoe je strips moet maken. Paul Stellingwerf maakt de cartoons voor de site IntermediairForward en heeft dus een duidelijke link met werk. De doelgroep van Intermediair sluit ook goed aan bij onze eigen belevingswereld. Daarbij zochten we naar contrast in de stijl van de cartoons. De Wit tekent op een traditionele wijze met Oost-Indische inkt, terwijl Stellingwerf op een moderne manier en digitaal werkt.’De expositie is te zien van zondag 9 december 2007 tot half februari 2008. Atelier Open, Keizersgracht 429, Amsterdam.

Categorieën
Media

TV: My Name Is Earl

Mijn nieuwe dvd-verslaving heet My Name Is EarlNadat Earl door een auto is aangereden en daardoor een winnend kraslot is kwijtgeraakt, wijt hij de tegenspoed die hem treft aan zijn slechte karma. Earl besluit het tij te keren en maakt een lijst van alle wandaden die hij ooit heeft begaan. Een voor een probeert hij deze goed te maken. Karma’s bitch
Wat heeft de kruimeldief Earl dan zoal fout gedaan? Zijn wandaden lopen van het uitlachen van mensen met een accent tot en met het faken van zijn eigen dood om van een meisje af te komen. De premisse van My Name Is Earl lijkt een gimmick die snel gaat vervelen. Niets is minder waar. Iedere aflevering probeert Earl op ingenieuze wijze zijn fout goed te maken, maar wordt door de goede afloop dikwijls net zo verrast als de kijker. Wie karma aan zijn kant heeft en het goede doet, kan van alles verwachten. Wanneer Earl echter besluit zijn lijst even met rust te laten en iets anders te gaan doen, wordt hij hier door karma hardhandig aan herinnerd. Meteen is het ongeluk weer op zijn pad: hij wordt opvallend veel geraakt door rondvliegende frisbees en dartpijltjes en ook bijen vinden het leuk om hem te prikken. Pas wanneer Earl de ruim tweehonderd items op zijn lijst heeft weggestreept, heeft hij zijn leven gebeterd en volgens zijn theorie weer recht op wat geluk. Tot die tijd is Earl karma’s bitch.
Trailerpark
Earl is een sympathieke boef en is omringd met een cast aan heerlijke typetjes. Zijn broer Randy is een lief simpelhoofd met het hart op de goede plek; zijn ex-vrouw Joy is een schoonheid, maar een secreet van het type trailerpark trash. Als zij hoort dat Earl 100.000 dollar heeft gewonnen met een kraslot, is ze bereid om hem te vermoorden zolang ze haar deel van het geld maar krijgt. Ze is getrouwd met Crab Man – een vrolijke Afro American wiens karakteristieke haardracht per aflevering groter lijkt te worden. Last but not least in het rijtje van de cast: de oogverblindende (illegale) Mexicaanse kamermeid Catalina Aruca, die zo veel met de heren optrekt dat ze praktisch woont in de motelkamer die Earl en Randy op permanente basis huren. Luchtig
In tegenstelling tot die andere succesvolle hit sitcom, Californication, is de toon van My Name Is Earl luchtiger en ontbreekt het cynisme. De setting bestaat dan ook niet uit LA maar uit de achterstraatjes van de fictieve stad Camden County waar het white trash zich ophoudt. De afleveringen staan op zichzelf en bevatten een aantal running gags die altijd goed zijn voor een lach. Zo staat Earl bijvoorbeeld met zijn ogen dicht op iedere foto die er ooit van hem is gemaakt.
Ster van de serie is Jason Lee – geen onbekende voor wie de films van Kevin Smith heeft gezien. Lee maakte zijn acteerdebuut in diens Mallrats en schitterde in Chasing Amy, maar had ook een mooie rol in Almost Famous van Cameron Crowe. Lee heeft zichtbaar plezier in zijn rol als Earl en deze besnorde schavuit lijkt hem op het lijf geschreven te zijn. Randy wordt vertolkt door Ethan Suplee – ook geen onbekende in het View Askewniverse van Smith. Overigens is de humor van de serie weliswaar scherp, maar deze komt nergens in de buurt van de grofheid waar Smiths films om bekend zijn. Op dit moment loopt in de Verenigde Staten het derde seizoen. De serie is inmiddels bekroond met een Emmy. En ook al biedt een dergelijke prijs geen garantie voor kwaliteit: My Name Is Earl is een aanrader, ook voor mensen die niet in karma geloven.Lees ook: Californication en alles over Kevin Smith en Chasing Amy.

Categorieën
Strips

De perfecte zondag van Claire S.

(Klik op ’t plaatje voor een grotere versie)

Bovenstaande bijdrage is van Claire Schumacher. Precies, van dit interview. Wie zich niet meer kan herinneren wie Hasselhoff is, zie deze link naar de Encyclopedia Dramatica of een oude column van mij: God bless the Hoff!
Met de vreemde droom van Claire is op eigenzinnige wijze (voorlopig) een einde gekomen aan de rubriek de perfecte zondag. Terugkijkend op de inzendingen, mogen we voorzichtig concluderen dat voor de meeste mensen de perfecte zondag een dag is van luiheid, waarin verplichtingen buiten de deur worden gehouden en je volledig de vrijheid hebt om te doen, maar vooral te laten, wat je wilt. En een dag om door te brengen met je geliefde – wanneer die beschikbaar en aanwezig is natuurlijk.
Bij deze wil ik iedere gastblogger nogmaals bedanken voor zijn bijdrage. Namens de feestcommissie: prettig weekend!

Categorieën
Strips

Interview Claire Schumacher: Passie voor Manga

Claire Schumacher doet een opleiding aan de Academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam, illustreert in opdracht en geeft mangaworkshops. Door die workshops wordt ze de laatste tijd steeds vaker geïnterviewd door de pers. Desondanks ziet ze zichzelf niet als ambassadeur voor manga en anime in Nederland. ‘Ik wil mensen er niet mee lastigvallen, maar als iemand interesse heeft dan heb ik wel een stortvloed aan verhalen voor hem of haar’, belooft Claire. En dat klopt: als Claire eenmaal over manga begint te praten, is ze niet te stuiten. Wat is manga?
‘In twee zinnen: als je in Japan woont, je bent Japanner en je tekent strips, dan maak je manga. Ik teken dan ook geen manga, maar strips die hevig door manga zijn geïnspireerd. Manga’s die populair zijn in Japan hebben een herkenbare, overheersende stijl. Figuurtjes met grote ogen, diverse kleuren haar – een Europese benadering. De stijl kan wat overdreven zijn om op die manier emoties duidelijker te verbeelden.’ ‘Mangaverhalen gaan vaak over opgroeiende personages. Het verhaal begint op het punt dat ze nog zwak zijn. Dan komen ze met iets nieuws in aanraking en krijgen ze een andere manier van leven. Manga gaat vaak over tieners die heldendaden verrichten. Gewone personages die ongewone dingen doen en kleine meisjes die heel krachtig blijken te zijn.’ Vanwaar de voorkeur voor dat soort personages?
‘Veel Japanners staan niet sterk in hun schoenen, ze zwoegen onder werkdruk en je mag niet vaak jezelf zijn. Ze leven in een keurslijf zonder al te veel vrijheid. Manga geeft hen wel die vrijheid. Het is een manier voor Japanners om uit het keurslijf te breken. Mensen willen zichzelf erin herkennen, daarom is het vaak een fragiele persoon die veel weet te overwinnen. Daar putten ze kracht uit.’ Wat vind je leuk aan manga?
‘Dat is niet echt makkelijk uit te leggen. Ik vind de verhalen leuk en de link met Japan interessant. Japanse cultuur is mystiek, mensen hebben respect voor elkaar. Ik voel vaak een link met de hoofdpersoon, juist omdat het geen ideale figuren zijn. Ook hebben ze daar een interessante manier van vertellen. De algemene tekenstijl vind ik bijzonder. Het is een filmische stijl. In de jaren vijftig had je bijvoorbeeld Astro Boy (door stripmaker Osamu Tezuka, waarvan later nog een tekenfilmserie is gemaakt, red.) – een van de meest beroemdste manga’s. De tekenaar maakte gebruik van filmische camerahoeken, wat uniek was voor die tijd.’ Hoe begon je passie voor manga?
‘Vroeger zat ik altijd naast mijn broer als hij met zijn Nintendo zat te spelen. Ik ging daar helemaal in op en gaf hem aanwijzingen. Daarna kocht ik zelf een Nintendo 64. Ik was gek op Zelda. De doos had mooie illustraties met mangafiguurtjes. Die fascineerden mij. Ik begon ze na te tekenen. Ook zag ik films als Akira (Katsuhiro Ôtomo, 1988). Het waren cartoons, maar met tragische verhalen – er gingen mensen in dood. Die serieuze toon sprak me aan en de vrijheid die manga uitstraalde. Op internet ontdekte ik hoe groot manga eigenlijk was; ik printte plaatjes uit en tekende die na. Ik wilde die stijl beheersen.’ Wat is jouw tekenstijl?
‘Ik heb een strakke lijn, teken graag grote ogen en veel haar. De standaard manga-stijl dus.’ (lacht). Vind je de manga-stijl, die toch aardig wat stilistische conventies kent, niet juist beperkend?
‘Ik kies er zelf voor om in mangastijl te tekenen. Manga is een ideaalbeeld – je kunt alles tekenen wat je wilt. Manga is vaak cartoonesk, waar het emoties betreft. Figuurtjes worden dan opeens met een groot hoofd en een klein lijf getekend. Dit heet ‘chibi’, wat ‘klein’ betekent. Dat is om op een komische manier emoties weer te geven. Tegenwoordig teken ik veel naaktmodellen op school. Hierdoor verschuift mijn stijl meer naar het realistische op.’ Manga in Nederland
Wie regelmatig een stripbeurs bezoekt, heeft een grote kans om daar de stand van Mangafique tussen de andere stripverkopers te zien staan. Mangafique is een collectief van mangagroepen (ook wel ‘circles’ genaamd). De Aniway is een kwartaaltijdschrift dat uitgegeven wordt door de gelijknamige stichting. Het magazine is gewijd aan anime, manga en Japanse cultuur. Het werk van Claire is daarin regelmatig te bewonderen. Ook schrijft ze columns en recensies van strips, films, games en artbooks voor de Aniway. Hoe groot is manga in Nederland?
‘Manga is erg in opkomst. Dat merken we op beurzen waar we steeds meer Nederlandse manga’s verkopen. Uitgaven van Aniway liggen tegenwoordig ook bij de Bruna en de AKO. Vooral jongeren komen er via televisie steeds mee in aanraking. In Frankrijk en Duitsland lopen ze vóór op ons. Daar is manga al veel groter. Anime-cartoons zijn daar door de jaren heen al op televisie geweest. Daar worden ook anime uitgezonden voor de wat oudere kijkers.’ ‘In Nederland heeft anime wel een slechte reputatie. Ongeveer tien jaar geleden werden er animefilms uitgebracht onder de naam mangafilms. Een foute term overigens, want manga slaat op de strips, niet de animatiefilms. Het mangafilm-label bracht films als Akira (Otomo Katsuhiro, Japan, 1988) uit, maar ook geweldadige en pornografische films als Urotsukidoji, wat hentai genoemd wordt. Dit gaf een verkeerd beeld van het genre.’ Door die slechte reputatie komen er ook wel vreemde snuiters op de Aniway-stand af. Wat is het vreemdste dat je ooit is overkomen op een stripbeurs?
‘Dat was tijdens een stripbeurs in België. Er kwam een linnentasjestype naar me toe. Hij zei tegen me “Hey, jij tekent toch manga?” Ik zei van ja. Hij wilde dat ik een jongetje van tien jaar in een korte broek en kaplaarzen tekende. Het jongetje moest op een stoel met een boek zitten. “Liever niet,” zei ik. Hij bleef bij de stand staan en keek zielig. Toen heb ik maar heel snel iets gekrabbeld en ging hij gelukkig weer weg. Heel freaky…’ Welke manga zou je anderen aanraden?
‘De serie Deathnote, waarin een middelbare scholier een bovennatuurlijk notitieboekje vindt, waarmee hij mensen kan laten sterven door simpelweg hun naam erin op te schrijven. Hij besluit dit boekje te gebruiken om de namen van criminelen te noteren, om hiermee het kwaad in de wereld uit te bannen. Ik vind het een heel spannende misdaad-thriller.’ ‘Fullmetal Alchemist is een manga uit 2003 geschreven door Hiromu Arakawa. Als de moeder van twee broers sterft proberen ze naïef om haar met alchemie weer tot leven te wekken. Menselijke transmutatie is in de wereld van alchemie echter een onvergeeflijke zonde. Dat ervaren Edward en Al op tragische wijze: als ’tol’ verliest Al zijn hele lichaam en Ed zijn linkerbeen. Om de ziel van Al nog te redden, offert Ed ook nog zijn rechterarm op, zodat Als ziel zich kan huisvesten in een toevallig aanwezig stuk meubilair: een harnas. De ontbrekende ledematen van Ed worden later met metalen prothesen uitgerust (zogenaamde ‘automail’). De broers horen over de Philosopher’s Stone, een steen die ervoor kan zorgen dat alchemie ook werkt zonder gelijkwaardige ruil. Deze kan ervoor zorgen dat de broers hun eigen lichaam terugkrijgen, en ze gaan op reis om de steen te vinden. ‘En ik zou Azumanga Daioh aanraden. Het gaat over een stel meisjes die van alles beleven op de middelbare school. Alles wordt verteld in vier panel stripjes. Heel simpel maar echt heel leuke humor.’

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Baudelaire

Gastauteur Natasja van Loon – aka de Schone Schrijfster én groot stripliefhebber – geeft haar visie op het album Baudelaire van Noël Tuot & Daniel Casanave.De literatuurgeschiedenis heeft een vergissing gemaakt want Victor Hugo is eerder overleden dan Baudelaire en die is daar niet blij mee omdat hij het ultieme absoluut perfecte gedicht nog niet geschreven heeft. Daarom slaat hij op de vlucht, voor iedereen die hem op de begrafenis wil hebben – en dat zijn er nogal wat. Hemel, hel en aarde worden – letterlijk – bewogen. Aldus Baudelaire tenminste, van de Franse tekenaar Tuot en zijn scenarist Casanave. Hun succesvolle stripalbum is onlangs opnieuw vertaald en uitgebracht door uitgeverij Silvester – dat hiermee, naar mijn bescheiden mening, meteen een van de mooiste albums van het jaar op de markt heeft gebracht. Baudelaire staat bol van grappen en dialogen die van grote schoonheid en – als je er even over nadenkt – diepgang zijn. Zo brengt zijn vlucht voor zichzelf Baudelaire eerst naar de hemel: een desolaat landschap waarin het onafgebroken regent (en dat akelig veel aan ons eigen kikkerlandje doet denken) alwaar hij wordt opgewacht door Sint Pieter. Dat de hemel helemaal niet lollig is, constateert Baudelaire.‘Alles is voor altijd en eeuwig kalm’, antwoordt Sint Pieter onbewogen.Donkere wolkjes vormen zich boven het hoofd van Baudelaire. ‘Ik houd niet van kalm… Daardoor moet ik aan de provincie denken.’ En dan een woest springende Baudelaire. ‘Ik wil eeuwige onrust!’‘Alles is voor altijd en eeuwig beschouwing’, antwoordt Sint Pieter onverstoorbaar.Je begrijpt: Baudelaire houdt het hier niet lang uit (zou ik ook niet kunnen) en wil naar de hel. En de hel… is een skipiste. Baudelaire wordt er opgewacht door de zonde die eruitziet als een skileraar in dat archetypische rode pak omdat de duivel in zijn kantoor zit om het idee van het kwaad te overpeinzen. ‘Grotere eenzaamheid bestaat niet’, zegt de zonde – een grap die aan kracht wint als je je bedenkt dat het gedicht dat Baudelaire wereldfaam bezorgde Les Fleurs du Mal was: de Bloemen van het Kwaad.En dan komt Sartre langs die weliswaar in de hemel verblijft (‘ik heb zo vaak bewezen dat God niet bestaat dat deze dat wel leuk vond’) maar als groot filosoof het voorrecht heeft om af en toe een rondje hel te maken. Hij komt Baudelaire demonstreren wat de zonde is. En de zonde… is soep eten met een vork. En hoe langer je daarover nadenkt des te aannemelijker dat klinkt.Foto: Charles Baudelaire‘De zonde is niet lollig’, constateert Baudelaire en hij keert terug naar de aarde om alsnog naar de begrafenis van Victor Hugo te gaan. Overigens weet hij het ultieme absoluut perfecte gedicht aan het eind van het album wel te vinden – maar wat de kern ervan is, houd ik voor me omdat iedere geïnteresseerde lezer dat voor zichzelf moet lezen. Wel kan ik vertellen dat ik slap lag (lach) toen ik het las. Wat wellicht niet verbazingwekkend mag heten als je weet wat de strekking van mijn debuutroman is omdat de kern van dat gedicht daar min of meer aan verwant is. Alleen is Baudelaire een stuk moediger dan de hoofdpersoon van Bemint eer gij begint.Natuurlijk: Goscinny staat nog altijd op eenzame hoogte. Maar de absurdistische en tegelijk diepzinnige humor van Baudelaire komt dichtbij. Wat de grootmeester van de stripscenario’s met geschiedenis deed, doen Tuot en Casanave met literatuur en filosofie. In de Nederlandse vertaling is het album bovendien uitgebreid met handige historische achtergrondinformatie die fraai omschreven en prachtig geïllustreerd is. Kortom: een album dat uit louter redenen bestaat om het aan te schaffen. Want de zonde mag niet lollig zijn, Baudelaire is dat des te meer. Sterker: het is briljante humor. Naar mijn (niet zo) bescheiden mening dan tenminste.

Categorieën
Mike's notities

Column: Consumptiestop

Koopzondag: ik zie ze rennen, door de regen. Handen vol tassen. Winkel in, winkel uit. Gejaagde blikken. Zoeken, scannen. Nog even hier kijken…. Kijken, waarvoor? Bang dat je iets mist?Ik ben niet veel beter. Ook ik vul mijn tijd met het struinen, kopen en consumeren van genotsmiddelen als boeken, cd’s en dvd’s. Uitverkoop in de platenzaak? Toch even kijken. Samen met de andere duizenden consumptiezombies. Schappen vol met goede albums; je kunt niet alles kopen. Ik moet kiezen, maar dat lukt haast niet. Als een autist staar ik naar de gekleurde cd-hoesjes. Mijn trance wordt doorbroken door de persoon naast me, die staat te dringen bij de bak. Alsof de voorraad ooit op kan raken. Alsof het iets uitmaakt. Heb je echt die ene cd nog nodig? Ik wíl hem, want het kán.Ik vul de leegte met de spullen uit de uitverkoopbakken. Het kost bijna niets, dus minder kieskeurig. Al snel staat de kast vol met secundaire rotzooi. Je huis lijkt een grote uitverkoopbak. Zo nu en dan probeer ik te stoppen, of in ieder geval te minderen. Dan stel ik een consumptiestop in, en koop alleen het ‘hoognodige’. Dat ene album waar ik al tijden op aas en dat nu eindelijk voor een redelijke prijs is te krijgen. Dat onverwachte juweeltje uit de filmgeschiedenis die ik niet mag laten liggen. Toch, zelfs al hanteer ik een kieskeurig beleid, vol wikken en wegen, dan nóg staat geregeld een halve meter plank voorraad op me te wachten terwijl ik met nieuwe spullen thuis kom.We leven in een consumptiemaatschappij. Bestaan door te consumeren. Ik struin, ik koop, ik besta. En terwijl ik consumeer, en geniet van de producten – want dat mag ik niet ontkennen, ik geniet wel degelijk van de spullen – kronkelt er diep van binnen het gevoel dat het ook anders kán. Dat er meer hoort te zijn.Ik negeer het gevoel en bestel nog snel iets online.Verwante teksten: Extra lang en De jacht.