Maand: september 2019
De nieuwste graphic novel van Judith Vanistendael heet Penelope.
Penelope is vrouw, moeder en chirurg. Terwijl thuis haar dochter worstelt met de ablatief en met haar puberteit, redt Penelope levens in een veldhospitaal in Aleppo. Maar in de bikkelharde oorlogsrealiteit verliest ze ook patiënten, loopt ze trauma’s op, en merkt ze dat ze haar roeping steeds moeilijker verzoend krijgt met haar gezin.
Maandag 16 september
Afgelopen weekend vond Stripfestival Breda plaats en daarom was ik zaterdag in het Chassé theater. Het festival wordt georganiseerd door Stichting Strips in Beeld, dus eigenlijk onder andere door Rob van Bavel, de hoofdredacteur van Eppo.
De Eppo-stand heeft daarom een centrale plek op het festival en toen ik tegen de middag aankwam, stonden er al lange rijen voor de signerende tekenaars. In tegenstelling tot die fans in de rij, kwam ik niet voor nieuwe albums, beursedities en illustraties in nieuw gekochte albums. Ik gebruik dit soort evenementen om informatie te vergaren over waar stripmakers en uitgevers mee bezig zijn, dus eigenlijk vooral om bij te praten met oude bekenden. Soms bezoek ik ze ook om interviews te doen maar dat was dit keer niet het geval.
Ik had mijn videocamera bij me, maar had ter plekke geen zin om een vlog op te nemen. Het bleef dus vooral bij praten. Zo sprak ik Van Bavel even, want ik schrijf ook voor Eppo. Binnenkort ga ik weer bij de uitgeverij langs om uitgebreid bij te praten, want de stripbeurs is daar eigenlijk te druk voor. Even bijpraten met Eric Hercules en Gerben Valkema, de stripmakers van Elsje, is vaste kost op deze beurs. Evenals horen waar Marq van Broekhoven allemaal mee bezig is. Marq maakte de reeks Jodocus waar vorig jaar het vijfde deel van verscheen, en hij maakt ook autobiografische strips onder de titel Marq Denkt en die lees ik altijd graag.
Robert van der Kroft vertelde over het aanstaande Cross Comix Festival dat hij mede organiseert en over Comics, Art & Beer dat iedere tweede zondag van de maand wordt gehouden in het popcentrum Rotown in Rotterdam. Stiptekenaars en kunstmakers kunnen daar gratis achter een tafeltje hun waar verkopen. Volgens Robert trekken beide evenementen veel bezoekers.
Ook kwam ik tot mijn plezier Jan Vriends tegen: die had ik al een paar jaar niet meer in het wereldje gezien. Niet meer sinds zijn album Cowboy John uitkwam. Hij vertelde dat hij nu alweer jaren tekent voor de Tina en dit stripfiguur ook een make-over had gegeven. Daarnaast schrijft en publiceert hij motivatieboeken. Hij gaf me een exemplaar van Jij kan alles, een boek met oefeningen waarmee hij de lezer helpt diens talent te ontdekken en dromen te verwezenlijken. De toon in het boek is luchtig en erg grappig, dus het leest heel prettig.
(Tien jaar geleden interviewde ik Vriends over zijn strip Cowboy John):
Ik nam wat recensie-exemplaren mee van uitgeverij Syndikaat, een uitgeverij die vooral jong, veelbelovend striptalent uitgeeft. Ze sturen meestal hun boeken niet op anders zou ik vaker postvlogs over hun uitgaven maken.
Bij Rotterdam Comics kreeg ik wat informatie mee over GeekFest dat ze organiseren. Daar ben ik nog nooit geweest, maar het wordt wel eens tijd om daar een kijkje te nemen. Dan maar weer eens naar Rotterdam. Een stad die ik doorgaans graag vermijd al moet ik toegeven dat ze veel voor het beeldverhaal doen daar.
Omdat ik weet dat er thuis nog maar weinig ruimte in mijn boekenkast is, kocht ik niets op de beurs. Ik had nog wel even bij een verkoper willen kijken die oude Juniorpress-comics verkocht, maar omdat ik nog een koffieafspraak met Daan de tekenaar had, heb ik dat laten schieten. Misschien maar goed ook, want er ligt nog steeds een stapel comics te wachten om gelezen te worden. Het was gezellig praten met Daan die sinds kort ook af en toe een video op YouTube publiceert.
Voor mij is het dus altijd wel goed om een stripfestival als die in Breda te bezoeken. Ook al doe ik dit al jaren en ga ik zelden met een tas vol strips naar huis.
Gisteren was ik op Stripfestival Breda en vandaag ben ik lekker bezig met mijn stripcollectie. Eindelijk heb ik maatregelen genomen om mijn comics te beschermen die in de kast staan en daarbij ben ik ze aan het baggen en boarden. Ook lees ik Generation X en blik ik even terug op Stripfestival Breda.
De Willy Vandersteenprijs bekroont het beste Nederlandstalige album van het voorbije jaar en is een initiatief van Stripgids en auteursvereniging Sabam. De jury koos uit meer dan 200 strips unaniem Yasmina en de aardappeleters van Wauter Mannaert (°1978), uitgegeven bij Dargaud i.s.m. Ballon Media. Mannaert krijgt 5.000 euro, geschonken door Sabam for Culture, en een opdrachttekening van de vorige winnaar, Wilbert Van der Steen.
De prijs werd vrijdagavond 13 september uitgereikt op het Stripfeest.
Yasmina en de aardappeleters vertelt het verhaal van de 11-jarige Yasmina, die samen met haar papa samenwoont in een klein appartementje in de stad. Vader verdient niet veel en geld voor eten is er niet. Gelukkig is Yasmina een vindingrijke foodie. Ze plukt kruiden in het wild en krijgt elke dag verse groenten toegestopt van haar vrienden van de volkstuintjes of ze ‘leent’ het van de excentrieke bovenbuurvrouw. Met dat alles tovert ze elke avond een vijfsterrenmaaltijd op tafel. Tot de volkstuinen plaats moeten maken voor een experimenteel aardappelveld.
Het persbericht:
‘Je moet het maar doen, een strip over patatten maken’, was een opmerking die aansloeg tijdens de jurering. Vooral het hoofdpersonage Yasmina werd gesmaakt door de jury. Yasmina is fris, actiebereid, hartverwarmend, dynamisch en komisch. Dat geestelijke vader Wauter Mannaert koos voor een hoofdpersonage met andere roots, zonder dat het opvalt of dat de aandacht er speciaal naar toegetrokken wordt, juicht de jury toe.
Stripauteur Wauter Mannaert tekent dit avontuur in een heel eigen stijl en ritme, die aanspreken bij een groot publiek. Tegelijkertijd schuwt hij het spelen met zijn lay-out niet. Het verhaal speelt zich af in een herkenbare wereld – wat een troef is voor deze strip -, is grafisch sterk en ook maatschappelijk relevant. Mannaert brengt met ‘Yasmina en de aardappeleters’ een verhaal in de geest van Willy Vandersteens beste vertellingen. Hij is er in geslaagd een oud format op een nieuwe manier tot het lezerspubliek te brengen. Pluim ook voor de uitgever: het boek is erg mooi uitgegeven.Een nieuw hartverwarmend personage is geboren!
Met Yasmina en de aardappeleters bekroont de jury een actievol verhaal met op de achtergrond een sociaal en maatschappelijk relevant thema dat een eigentijds personage introduceert in de stripwereld. Een nieuw hartverwarmend en innemend personage is geboren. Leve Yasmina! De jury hoopt dus stiekem dat ‘Yasmina’ een langlopende reeks wordt.
De jury stond ook voor de loodzware taak om uit meer dan 200 Nederlandstalige titels een laureaat te kiezen. Van kinderstrip tot en met de graphic novel en de experimentele strip, van grote uitgeverij tot de kleintjes. En niet te vergeten, de eigen beheer-uitgaves. De jury prijst dan ook het enthousiasme en de doorzettingskracht van al deze mensen om zoveel mooie Nederlandstalige stripparels in de winkelrekken te krijgen.De Willy Vandersteenprijs is een initiatief van Stripgids in samenwerking met Sabam for Culture en de erven Vandersteen. De jury bestond dit jaar uit:
• (niet-stemgerechtigd) voorzitter Helena Vandersteen
• Merho (geestelijke vader van ‘De Kiekeboes’)
• Geert Briers (Boek.be)
• Robin Vinck (Stripjournaal)
• Delphine Frantzen (stripauteur)
• en Caroline van der Lee (Voorzitter Stichting AAstrips)
Wie op Comic Cons in binnen- en buitenland komt, ziet geregeld de stand van Dirtees daar staan. Niet zo gek want Melvin Imanuel is een echte geek. En misschien ook wel de best geklede geek van Nederland.
In ieder geval is hij meer fashionminded dan ik. Iets wat je meteen ziet als we naast elkaar zitten. En dat doen we in deze team-up vlog waarin we bespreken welke comicseries Mevlin op dit moment leest en waarom deze zo goed zijn. Ook komen de Teenage Mutant Ninja Turtles ter sprake, en waarom je eigenlijk altijd de mening van een andere geek moet respecteren. Kortom, lekker geeken met Michael en Melvin!
Deze vlog is opgenomen op donderdag 5 september. Spawn #300 is die week uitgekomen, niet deze week. 🙂
Dirtees vind je op Instagram
en de webshop is hier.
Undone is een indrukwekkende animatieserie voor volwassenen waarin Alma ontdekt dat ze ruimte- en tijd kan manipuleren. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing deed de regie.
De 28-jarige Alma (Rosa Salazar), een medewerker op een kinderdagverblijf in San Antonio, slaapwandelt ontevreden door haar routinematige leven totdat ze een bijna fataal auto-ongeluk krijgt. Wanneer Alma uit haar coma ontwaakt in het ziekenhuis, krijgt ze bezoek van haar overleden vader. Hij was een theoretisch natuurkundige die jaren geleden door een ongeluk is overleden. Vanaf dat moment ontdekt Alma dat ze losstaat van de realiteit, ruimte en lineaire tijdsbeleving. Met de hulp van haar vader leert ze met haar krachten om te gaan zodat ze kan reizen door de tijd om zijn dood ongedaan te maken.
Dat is in een notendop de premisse van de indrukwekkende achtdelige animatieserie Undone, van showrunners Kate Purdy en Raphael Bob-Waksberg die eerder BoJack Horseman maakten. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing regisseerde de serie en was tevens de production designer.
‘Drie en een half jaar geleden werd ik door de producenten benaderd toen ik in Berkeley jurylid was van een festival,’ vertelt Hulsing telefonisch. ‘Ze hadden Kurt Cobain: Montage of Heck gezien waar ik de animatiesequenties voor gemaakt had en vonden de stijl van mijn olieverfschilderijen goed passen bij het verhaal van Undone. Tijdens een ontbijt pitchten ze de serie. Het waren goede scripts, heel emotioneel, maar ook met humor. Omdat het verhaal serieus was en gericht op volwassenen, dacht ik dat we niet weg zouden komen met een volledig geanimeerde stijl. Toen heb ik voorgesteld om te rotoscopen.’
Rotoscoop
Undone is de eerste televisieserie die volledig met de rotoscoopanimatietechniek is gemaakt. Bij deze techniek worden als eerste de acteurs opgenomen. Daarna wordt de aflevering gemonteerd en trekken animatoren de live-action opnames frame voor frame over met een digitaal potlood. ‘Bij rotoscopen dient de live-action om alle micro-expressies van de acteurs goed vast te kunnen leggen,’ vertelt Hulsing. Vervolgens worden de achtergronden getekend, het beeld ingekleurd en de schaduwen beschilderd. ‘Ik ben zeven keer op en neer gevlogen tussen Los Angeles en Amsterdam, om in Hollywood de acteurs te regisseren. De set zag er uit zoals die in Dogville van Lars von Trier: een studio waar tape op de grond aangeeft waar dingen horen te staan. Verder zijn er alleen belichting en camera’s aanwezig en een prop als daar interactie mee is. Bijvoorbeeld een stoel of een tafel.’
Alle shots zijn van tevoren vastgelegd in storyboards. Vervolgens werden de ruimtes waar het verhaal zich afspeelt en de plattengronden daarvan ontworpen. Dat gebeurde allemaal bij productiehuis Submarine in Amsterdam. ‘Zo kunnen we op de set alles precies uitmeten en markeren zodat de personages niet per ongeluk door de muren heen lopen.’ Het rotoscopen werd gedaan in Austin, Texas, terwijl de animaties zijn afgewerkt in Amsterdam. ‘Het was een enorm samenwerkingsproject. In totaal hebben iets van 150 mensen meegewerkt aan deze productie, waarvan negentig bij Submarine. Allemaal heel goede tekenaars, animatoren en producenten die hier gewoon een Hollywoodserie hebben gemaakt.’
Meerwaarde
Normaliter schildert Hulsing alle olieverfschilderijen die als achtergronden dienen, maar dat was bij Undone vanwege zijn regisseurstaken onmogelijk. Daarom trainde hij een team van negen schilders om in zijn stijl te werken. De schilderachtige achtergronden van Undone en de animatie versterken de dromerige, surrealistische sfeer van het verhaal. Dagelijkse taferelen en surrealistische scènes vloeien soepel in elkaar over. Bijvoorbeeld wanneer Alma de grip op de realiteit verliest, begint het uitzicht van haar ziekenhuiskamer te bewegen alsof ze in een voertuig zit. De stijl van Undone toont duidelijk de meerwaarde van animatie.
‘In het begin was er discussie of we verscheidene stijlen moesten gebruiken om het verschil tussen dromen, hallucinatie, realiteit, verleden en toekomst aan te geven. Ik wilde dat je dit verschil niet ziet. Nu zijn ook de realistische scènes een beetje verdacht omdat alles getekend is. Alles gebeurt echt, omdat we in het verhaal volledig met Alma meegaan. Zij weet zeker dat ze dit allemaal meemaakt, maar of dat werkelijk zo is of dat Alma schizofreen is, mag de kijker zelf bepalen.’
Traan
Alma ziet zichzelf als een gebroken iemand die nooit relaties kan onderhouden. Ze heeft een pittig karakter en vernietigingsdrang. Een rol met veel emotie die Rosa Salazar (Alita: Battle Angel) vol overtuigingskracht vertolkt. Hoewel Hulsing niet betrokken was bij de casting, is hij erg blij met hoofdrolspelers Salazar en Bob Odenkirk (Better Call Saul) die haar vader speelt. ‘Rosa is een enorm goede actrice, met veel pit. Normaal gesproken als acteurs in Hollywood een film maken, zitten ze twee uur te wachten voordat ze weer tien minuten iets op kunnen nemen. Wij werkten veel sneller. De lichtwisselingen tussen de scènes ging heel snel, dus de acteurs hadden het gevoel dat ze twaalf uur per dag toneel aan het spelen waren. Dat is erg zwaar, maar ook heel leuk. Rosa heeft echt alles gegeven. De scripts verlopen niet lineair; er lopen allerlei dingen door elkaar heen qua tijden. Toch weet Rosa precies waar ze is in het verhaal, en wat haar emotionele toestand moet zijn. De derde dag namen we een ziekenhuisbed-scène op. Tussen de takes door bekeek Rosa kattenfilmpjes op haar telefoon en zat ze te lachen. Op het moment dat er actie werd geroepen, rolde exact op het juiste moment een traan uit haar ogen. Iedere keer. Dat is bijna angstaanjagend goed.’
Undone is vanaf 13 september te zien bij Amazon Prime Video.
Dit artikel is geschreven en gepubliceerd voor VPRO Gids #37 (2019)
Amazing Spider-Man #127 en 128 zijn twee keer in het Nederlands uitgegeven. Niet zo gek, want deze comics bevatten een heel boeiend Spider-Man-verhaal waarin onze held het opneemt tegen de Gier. Of The Vulture, in het Engels.
Geschreven door Gerry Conway en getekend door Ross Andru. Wat maakt deze strip zou boeiend? Dat vertel ik in deze vlog.
Eigenlijk zegt de foto die ik plaatste op Instagram deze week mijn verhaal al grotendeels:
Sinds een tijdje krijg ik telkens een melding van Instagram dat ik posts van anderen niet mag liken. Sterker nog: die actie wordt als illegaal aangeduid door het online platform. Om de een of andere reden denkt Insta dat ik een Russische bot heb ingeschakeld om mijn bereik te vergroten. Tenminste, dat vermoed ik. Daarom werd me dwingend verzocht om mijn wachtwoord te veranderen, want die had ik uitgeleend aan de Russen.
Prima.
Maar twee dagen later begint al het gezeur weer van voren af aan. Ik mag niet meer liken en kan zelfs niet eens meer op mijn eigen posts reageren.
Misschien komt het omdat ik al een heel lange tijd via mijn computer posts op IG plaats. Dat is lekker handig, want ik plaats vooral beeldmateriaal uit strips en screenshots uit films. Gewoon omdat dat die leuk zijn en ik als geek graag toffe dingen met de mensen deel.
Maar dat is niet te doen als je dat met je mobiel wilt doen, want dan moet je eerst die plaatjes op je mobiel zetten en dan weer uploaden naar IG, en vervolgens je teksten tikken op je mobiel.
Dat kan veel makkelijker, namelijk door Safari op de Mac te gebruiken. Daarna bij button ONTWIKKEL, de gebruikersagent te zetten op IPHONE-stand of IPAD en dan kun je afbeeldingen vanaf je harde schijf posten op IG.
Misschien dat IG dat vervelend vindt, maar waarom dan nu deze blokkade en niet zes maanden eerder?
Sommige mensen denken dat ik geblokkeerd word omdat ik soms illustraties plaats waar wat bloot op te zien is, maar waarom communiceert Insta dat niet gewoon? Als iets tegen de richtlijnen is kan IG die post weghalen en je dat laten weten.
Eerder vermoed ik dat een detectieprogrammaatje op hol is geslagen. Even googlen levert meer slachtoffers van dit programmaatje op. Allemaal mensen die ongeveer dezelfde klachten noemen.
Weet je, ik lig er niet wakker van. Instagram is een afdeling van Fakebook: het online platform dat ik voor verschillende redenen verafschuw. Je mag op hun feestje komen maar alleen als je bereid bent je aan alle kinderachtige huisregels te houden. En dan nog stelen ze je allerlei informatie van je. Niet mijn soort feestje.
Mijn afscheid van IG was dan ook onvermijdelijk, al had ik niet gedacht dat dit moment nu al zou aanbreken. Het is niet erg.
Ik heb dit blog nog en mijn YouTube-kanaal om met mensen te communiceren. Prima platforms om mijn ideeën te verkondigen en een dialoog met anderen aan te gaan. Natuurlijk ben ik bij YouTube ook aan bepaalde voorwaarden verbonden, maar dat gaat vooralsnog prima. En hier op mijn site kan ik zo’n beetje alles kwijt wat ik wil.
Mijn bereik wordt weliswaar kleiner nu ik allang niet meer op Fakebook en dus ook niet meer op Instagram publiceer. De vraag of dit erg is, beantwoord ik met een ‘nee’. Wat levert het feit dat je stripplaatjes van anderen plaats eigenlijk op voor jezelf? Promoot ik daarmee mijn kennis als journalist gespecialiseerd in beeldcultuur? Doen mijn artikelen dat niet veel beter?
Daarbij: van likes kan ik niet leven, wel van de artikelen die ik in opdracht schrijf. En mochten mensen me willen ‘volgen’, dan zijn mijn uitingen op deze site en YouTube zo gevonden.
Tot slot: er komt vast wel een mooi alternatief voor Fakebook en Instagram. Eentje waar we wellicht een klein maandelijks bedrag voor neertellen zodat onze gegevens niet verhandeld worden. Vergeet niet dat iedere like die je plaatst vooral informatie verschaft aan de adverteerders van IG. Die hebben er eigenlijk meer aan dan degene aan wie je eigenlijk denkt je like te geven.
Maandag 9 september 2019
Vrijdagavond 30 september reisde ik af naar Schiphol-Rijk. Tegen een uur of tien stapte ik de bar binnen van hotel Park In, om met een kopje thee aan een van de tafels te zitten en op mijn afspraak te wachten.
De serveerster bracht mijn thee terwijl ik rustig mijn tablet opensloeg en aandeed. Om mij heen zaten vooral buitenlandse reizigers die voor het sluiten van de keuken nog even snel een warme maaltijd naar binnen werkten. Op de speakers was dancemuziek te horen. Niet mijn genre en storend tijdens het lezen, maar dat moest maar even.
Terwijl de wereld om mij heen doorging, dook ik in Immortal Hulk issues 21 en 22. Deze moest ik nog lezen.
‘Ben je van de comic con?’ vroeg de serveerster terwijl ze naar mijn T-shirt knikte waarop een afbeelding van de Hulk door Jack Kirby stond.
‘Nee, ik ben een journalist. Ik ga zo hier Al Ewing interviewen, de man die deze Hulk-strips schrijft.’ Ik wees even op mijn tablet. ‘Maar Al is nog niet ingecheckt in het hotel.’
‘Ah.’
De Hulk kende de serveerster nog wel van de oude televisieserie met Bill Bixby als Bruce Banner en Lou Ferrigno als de Hulk. Ik schat dat we zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden, dus ongetwijfeld had ze die in haar jeugd ook wel eens voorbij zien komen. Net als ik. Ik keek altijd uit naar nieuwe afleveringen en ook al ben ik tegenwoordig in de veertig, ik kijk nog steeds graag naar The Incredible Hulk. Nu zat Immortal Hulk barstensvol met verwijzingen naar deze serie, dus ik was zeker van plan Ewing te vragen of hij er ook fan van was.
Ik belde even met Jeroen van Trierum of Ewing al geland was. Dat was hij, maar het wachten was nog even op twee andere tekenaars die dit weekend waren uitgenodigd om gast te zijn op de Comic Con Amsterdam. Ewing zou tegen 11 uur zeker in het hotel zijn, verzekerde hij mij. Jeroen had ervoor gezorgd dat ik Ewing dit weekend toch nog kon interviewen, want de andere mensen van de Con hadden daar heel moeilijk over gedaan. Eerst kon het wel, toen kon het niet. Dankzij Jeroen, die sowieso het comicgedeelte had geregeld, kon ik Ewing vrijdagavond spreken.
Ik deed luchtig, maar eigenlijk voelde ik me best zenuwachtig die avond. Niet zo zeer voor het gesprek, want zoals altijd had ik me goed ingelezen in de comics die Ewing voor Marvel had geschreven. De zenuwen kwamen door het late tijdstip. Sowieso ben ik niet op mijn best in de late avonduren, en dat maakte het extra moeilijk om een gesprek met een eloquente Britse schrijver aan te gaan over de vele lagen in zijn Hulk-verhalen. Maar ook was ik bevreesd dat het gesprek te laat zou beginnen en mijn laatste bus ging veertig minuten over half een weer richting Schiphol Centraal. Die bus moest ik hebben als ik met de trein nog Amsterdam wilde bereiken die nacht. Als Ewing dus heel laat aan zou komen, had ik weinig tijd voor het gesprek. Daarom was ik voor de zekerheid vroeger naar Schiphol gereisd, in de hoop dat de auteur er al zou zijn.
Halverwege het lezen van nummer 22 zag ik de gestalte van Ewing binnenkomen. Met zijn golvende, bruine haar, een baardje, een bril en een klein buikje onder zijn zwarte T-Shirt, zag hij eruit als een geek van begin veertig. Ik liep op hem af, stelde me voor en terwijl hij een biertje bestelde, zorgde ik ervoor dat we in het rustige gedeelte van het restaurant konden plaatsvinden. Hier werd overdag ontbeten en nu zat er niemand. We gingen zitten. Ik zette mijn digitale recorder aan en stelde mijn eerste vraag. Het werd een lang gesprek van ruim een uur. Daarna praatten we nog wat na terwijl bij de bar de andere stripmakers die in waren gevlogen gezellig zaten te praten. Soms met hun vrouw erbij.
Het was erg leuk om Ewing te spreken over Immortal Hulk, omdat het een van de beste series is die op dit moment in de Amerikaanse comicsindustrie wordt geproduceerd. Ewing en tekenaar Joe Bennett bieden een frisse kijk op het bekende groene monster, en mengen psychologie, filosofie en horror met elkaar. Ook is verbloemt Ewing zijn visie op de wereld niet en steken geregeld politieke elementen de kop op. Ewing, zelf een blanke man van in de veertig, houdt niet van wit privilege, Trump en maakt zich duidelijk zorgen over klimaatsverandering.
In dat opzicht past Immortal Hulk goed bij andere comics die door Marvel worden uitgegeven en waarin een politieke boodschap soms belangrijker lijkt dan de superheldenactie. Dit stuit sommige lezer soms tegen de borst, omdat ze de comics te prekerig vinden. Zelf heb ik daar bij het lezen van sommige titels ook last van. Gelukkig weet Ewing een goede balans te vinden tussen alle elementen, al is het niet moeilijk te herleiden hoe hij in de wereld en het leven staat, als je Immortal Hulk leest.
Het gesprek werd soms scherp maar nooit onaangenaam. Ewing kon het hoe en waarom van zijn werk goed beargumenteren. Niet alleen wist ik na ons gesprek heel veel over hoe Immortal Hulk tot stand was gekomen, ook zorgde Ewing ervoor dat ik door zijn visie sommige thema’s die tegenwoordig spelen wat ruimer zag. Dat zijn de goede gesprekken. We rondden onze dialoog af en Jeroen en ik gingen richting de bus die gelukkig snel kwam. Tegen twee uur was ik thuis die nacht.
Toen ik dat weekend op zondag de Con in de RAI bezocht, viel het mij op hoe rustig het was. Achteraf gezien had ik Ewing wellicht toch kunnen interviewen terwijl hij achter zijn tafel zat om comics te signeren. Maar dan was het gesprek waarschijnlijk meerdere keren onderbroken en dat komt de concentratie niet ten goede. Ik kijk dus tevreden terug op die vrijdagavond en het interview. Inmiddels heb ik het artikel bij de opdrachtgever StripGlossy ingeleverd, maar ik weet nog niet wanneer het in het stripblad zal verschijnen.
Nieuw in de stripwinkel en betere boekhandel: Dino van Dieter van der Ougstraete.
Dieter Van der Ougstraete (Izegem, 1977) is stripmaker en illustrator. Zijn werk verscheen in verschillende binnen- en buitenlandse kranten en tijdschriften. Dino is zijn derde boek.
