Bladerend door een oude fotomap kwam ik deze foto tegen die ik tijdens de Stripdagen Haarlem 2010 maakte van een tekening van Fred de Heij. Suzanne zit op de rug van Frans, twee personages die De Heij vaker gebruikt in zijn erotische strips. Ik ben trouwens benieuwd wanneer er een nieuwe Pulpman uitkomt.
Toen ik deze foto maakte draaide ik tijdens die sessie onderstaande video van Fred in actie:
Het Vlaams Fonds voor de Letteren trekt voor de komende vier jaar middelen uit die de toekomst van het blad verzekeren. Die toekomst ziet er echter helemaal anders uit. Dit zijn de voornaamste punten van verschil:
Een nieuwe, meerkoppige Stripgids-redactie is aangetreden, met Nix, Judith Vanistendael, Simon Spruyt, Marc Legendre, Roel Daenen, en Karl van den Broeck. Hun eersteling op papier verschijnt begin mei, het tweede nummer goed zes maand later. Het tijdschrift zal ook (veel) korter op de bal spelen, met een (ver)nieuw(de) website die dagelijkse aanvoer van strip(nieuws) zal verzekeren.
Het klassieke, Stripgids Festival in Turnhout verdwijnt in zijn huidige vorm. Stripgids wil daarentegen zijn werking in heel Vlaanderen verder verdiepen. Turnhout blijft daarbij de uitvalsbasis. Ook een vaste waarde blijft de belangrijkste, driejaarlijkse Vlaamse stripprijs, de Bronzen Adhemar. Die wordt opnieuw uitgereikt in 2018. Concreet zal Stripgids, in samenwerking met het VFL en met andere partners in 2017 de behoefte en de haalbaarheid onderzoeken van een nieuw, grootschalig evenement dat alle stripactoren in heel Vlaanderen bijeen brengt. Samenwerking is daarbij het sleutelwoord.
Turnhout, en meer bepaald de Warande, blijft evenwel de basis van Stripgids, als lid van het Warandemodel en als partner van de Bibliotheek van Turnhout. Hier is immers ook het Vlaams Documentatiecentrum voor de Strip gevestigd. Het potentieel van dit centrum wordt op dit moment nog niet ten volle benut. Daartoe wil Stripgids overleg starten met zowel Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz, de Vlaamse erfgoedcellen en het steunpunt FARO over de rol die dit documentatiecentrum kan spelen in het Vlaamse cultureel-erfgoedbeleid. Met name de komst van het nieuwe Erfgoeddecreet en de subsidieronde (2018) bieden daartoe kansen.
Nog in Turnhout zal Stripgids tentoonstellingen blijven organiseren, i.s.m. de Warande en met andere partners. Deze expo’s bereikten de voorbije jaren ook een internationaal publiek (Michel Vaillant, Lucky Luke, Laurent Durieux).
In samenwerking de universiteiten roept Stripgids vanaf 2018 de Vlaamse Scriptieprijs voor Strips in het leven. Daarmee wil Stripgids zowel het academisch onderzoek naar strips aanjagen, als een vertaalslag maken van dat onderzoek.
Wordt ongetwijfeld nog vervolgd.
S.J. Kellner komt graag bij Dumpie in Leiden omdat:
‘Al sinds mijn 13e loop ik hier maandelijks wel even binnen. Rechts van de kassa staan alle nieuwe uitgaven. De nieuwe albums staan op uitgever gesorteerd en de 2e hands op alfabet. Het liefst op woensdag of zaterdag als ook de markt aan de nieuwe Rijn staat.
Leiden is een hele mooie stad en vanuit parkeer garage Morspoort loop ik dan eerst langs de Plato, Door naar Dumpie, over de markt en nog even bij Velvet binnen lopen en dan de rest van de dag lekker met het nieuwe materiaal en hapjes op de bank genieten van het weekend.
Waarom koop je hier juist je strips?
Ze zijn nooit opdringerig als je iets vraagt word je altijd keurig geholpen, maar wil je een uur door de winkel struinen dan laten ze je gewoon lekker gaan.
Wat koop je er zoal?
Ik koop vooral Europese strips, waarbij het vooral compleet houden van de serie’s die ik heb is. En af en toe een nieuw one shot of serie oppakken.
Waar is er ruimte voor verbetering, vind je?
De winkel doet soms wat gedateerd aan maar dat heeft ook zijn charme en ze hebben sinds kort ook een webshop. Als je in Leiden bent zeker een bezoekje waard.’
Dumpie
Nieuwe Rijn 18
2312JC Leiden
Ook meedoen?
Stuur een mail naar mikeswebs@gmail.com met het volgende:
– Vertel mij waar je je strips koopt. Noem de (strip)winkel met naam en vermeldt het adres.
– Vertel hoe lang je er al komt.
– Waarom koop je juist hier je strips? Wat vind je goed/leuk aan de winkel?
– Welke strips of action figures koop je er zoal?
– Waar is er ruimte voor verbetering in jouw ogen?
– Stuur als attachment bij je verhaal in ieder geval een foto van het exterieur van de winkel en minimaal een foto van het interieur.
– Mocht je net als ik je strips bij meerdere zaken aanschaffen kies dan de winkel die je het liefste aandacht wil geven. Mocht je niet kunnen kiezen, stuur dan voor iedere winkel een apart verhaal op. Ga ze niet combineren, dat ondermijnt het doel van de rubriek.
Toen ik in Hoorn opgroeide was ik heel blij met het Gele Teken, want dat was de enige stripwinkel in de wijde omtrek. Ik besteedde daar zo’n beetje al mijn geld. Dit was nog in het tijdperk voor internet, dus het Gele Teken was voor mij de plek om al mijn comics van Juniorpress aan te schaffen.
Tegenwoordig koop ik mijn strips in verschillende winkels. In Amsterdam zijn dat: Het Beeldverhaal, The American Book Center, Henk, Scheltema en Lambiek. Online haal ik mijn leesvoer vooral bij Cheap Comics en Vandal Com-x.
Wie tegenwoordig zijn brood probeert te verdienen met het verkopen van strips, is wat mij betreft een held, want zoveel strips worden er nu ook weer niet verkocht in het Nederlandse taalgebied. Daarom wordt het tijd om de stripwinkels eens goed aandacht te geven.
Natuurlijk zou ik de winkeliers kunnen vragen op mijn site te adverteren, maar eerlijk gezegd hou ik niet van advertenties. Ik run dit blog nu 10 ½ jaar en krijg daar geen cent voor. Dom van mij natuurlijk, maar ja, geluk is niet altijd in geld uit te drukken.
Daarom stel ik het volgende voor:
– Vertel mij waar je je strips koopt. Noem de (strip)winkel met naam en vermeldt het adres.
– Vertel hoe lang je er al komt.
– Waarom koop je juist hier je strips? Wat vind je goed/leuk aan de winkel?
– Welke strips of action figures koop je er zoal?
– Waar is er ruimte voor verbetering in jouw ogen?
– Stuur bij je verhaal in ieder geval een foto van het exterieur van de winkel en minimaal een foto van het interieur.
– Mocht je net als ik je strips bij meerdere zaken aanschaffen kies dan de winkel die je het liefste aandacht wil geven. Mocht je niet kunnen kiezen, stuur dan voor iedere winkel een apart verhaal op. Ga ze niet combineren, dat ondermijnt het doel van de rubriek.
Stuur je materiaal naar: mikeswebs@gmail.com.
Zet je verhaal niet gewoon in een commentformulier op fakebook, want ik ga al deze verhalen op mijn site publiceren, zodat we langzamerhand zoveel mogelijk stripwinkels in Nederland en België in kaart brengen. Ik kijk uit naar jullie inzendingen.
Lang leve de stripwinkel!
De kalender is daar een soort afgeleide van. Hoe dan ook, op vrijdag de 13e kreeg ik tijdens mijn toiletbezoek deze pagina dus voorgeschoteld:
Het lijstje heb ik wel eerder voorbij zien komen, maar het geeft toch te denken. Hoe sta ik ervoor? Waar heb ik spijt van op dit moment en wat kan ik daaraan doen? En, hoe zit dat eigenlijk bij jou?
Terwijl je daar over nadenkt, ga ik zelf even het lijstje af.
1. Volgens mij weet ik aardig mijn eigen pad te bewandelen. Ik schrijf aan een boek dat ik altijd al heb willen schrijven en als dat klaar is, heb ik een belangrijk item van mijn bucketlist afgestreept. Hoelang ik het echter nog volhoud om freelance journalist te blijven en loondienst kan vermijden, is daarentegen een goede vraag, want de markt is klein en journalistiek mag tegenwoordig niks meer kosten.
Verder heb ik eigenlijk niet zo’n idee van wat anderen van mij verwachten. Dat kan me ook niet zo schelen, want ik leg de lat voor mezelf al te hoog.
2. Geen kinderen, niet zonder reden. Ik woon wel samen, dus er is sprake van een soort gezin. Of ik te hard werk… daar moet ik wat meer over nadenken voordat ik daar een goed antwoord op heb. Wat is te hard? We zijn allebei druk met onze projecten, maar niet werken betekent geen huur betalen of geen boek…
3. Poe, dat is een lastige. Daarin speelt wel een grote rol in wat de maatschappij van je verwacht en hoe er tegen zaken wordt aangekeken. Ben ik bijvoorbeeld online helemaal eerlijk? Nee, want afwijkende meningen worden slecht getolereerd tegenwoordig. Dat Trump president is geworden bewijst dat voor mij. Everthing you say will be used against you… En binnenkort waarschijnlijk ook Everything you think…
4. Graag spendeer ik meer tijd met mijn vrienden. En dan bedoel ik niet samen op Fakebook in ons eigen huis, want dat is gelul. Ik probeer minstens een keer per week een leuke koffiedate met een vriend(in) te regelen, maar dat is met drukke agenda’s al dikwijls een dagtaak. Zie dus ook punt 2. Koesteren doe ik mijn vrienden zeker en ik geniet van die afspraakjes.
5. Ja, dat zou ik ook wel willen. Gaan we dus aan werken. Er zijn momenten waarin ik me bewust ben van mijn leven en hoeveel mazzel ik eigenlijk heb op sommige vlakken. Dat ik in een leuk huis woon met een heel leuke vrouw. Dat ik mijn geld kan verdienen met schrijven, iets wat ik het liefste doe. Maar er zit altijd zo veel in de weg van het geluk en daar valt nu juist altijd mijn blik op. Geluidsoverlast van de buren. Belastingaangifte. Domme politici en ambtenaren die de dingen erger in plaat van beter maken. Eikels online. Boodschappen moeten doen. Narigheid in het nieuws. Verplicht fakebooken. Etc., et cetera. Het is een kwestie van focussen op de goede dingen, maar dat is dus telkens een bewuste keuze.
Goed, je hebt even de tijd gehad om er zelf over na te denken. Hoe sta jij ervoor als je dit lijstje zo afloopt?
De toen 21-jarige Hergé tekende Kuifje in het land van de Sovjets in 1929 voor de krant Le XXe Siècle, later werd het in albumvorm uitgebracht. Zwart-wit weliswaar, want de druktechnieken waren toen nog niet goed genoeg voor kleur. Bovendien was in kleur drukken toen nog erg kostbaar vanwege de vlakdruktechniek lithografie die toen gehanteerd werd.
Het is sowieso heel duidelijk te zien dat het Hergés eersteling is, gaandeweg het album worden de tekeningen namelijk beter en krijgt hij Kuifje steeds steviger in zijn vingers. Kijk maar eens naar deze strook:
en vergelijk die met deze:
Je ziet dat Kuifje al een betere vorm begint te krijgen en dat de compositie van de twee strook al sterker is. Kennelijk had autodidact Hergé een aangeboren talent voor beeldcompositie want hoewel we hier een vroege versie zien van zijn later zo bekende klare-lijn-stijl, zijn de stripplaatjes al vaak raak vormgegeven. Ik vind vooral het rechter plaatje op de tweede strook erg sterk.
Dat maakt dit album wat mij betreft vooral leuk om te lezen, want het verhaal zelf is nogal kolderiek en episodisch. In interviews gaf de stripmaker later ook toe dat hij de plot voornamelijk improviseerde.
Karikatuur
Dat Hergé een karikatuur van de Sovjet-Unie neerzet is niet zo gek, want ‘Hergé vertoefde toen immers in katholieke middens en in die periode was het land van de Sovjets zowat de hel op aarde. Dus ja, het is een karikatuur, maar het kolderieke primeert,’ aldus zijn biograaf Philippe Goddin. In een scène wordt bijvoorbeeld een stel socialistische Engelse journalisten door het regime in het ootje genomen doordat de goed draaiende fabriek die ze van buiten zien, niets anders blijkt te zijn dan een façade.
De inkleuring is aan de hand van Michel Bareau. Het gehele project nam ongeveer anderhalf jaar in beslag. Vooraf zijn er flink wat testen uitgevoerd om tot de juiste kleursamenstelling te komen. Mocht je een Hergé-fan zijn en de voorkeur hebben voor de zwart-witversie, geen probleem, want die blijft gewoon beschikbaar.
Hergé. Kuifje in het land van de Sovjets
Éditions moulinsart/ Casterman
We zien op de illustratie hoofdrolspelers en tegenstanders Guy Pearce en Dakota Fanning. Natuurlijk maakte Kriek vorig jaar In the Pines en ik hoop van harte dat hij in de toekomst eens een lekkere western-strip maakt met alles erop en eraan.
In het kort:
Brimstone is an epic thriller set in the old west. A triumphant tale of powerful womanhood and resistance against a violent past that refuses to fade.Liz (Dakota Fanning) is a mute young woman who lives together with her husband and two children. She is a midwife and communicates through sign language, sometimes assisted by her daughter. Her relationship with her 14 year old son could be better, but otherwise Liz’s life seems pretty good.
When the new reverend (Guy Pearce) climbs the pulpit in church, Liz freezes. She immediately knows she and her family are in danger.
In four chapters we see not only how the reverend tries to take everything Liz loves away from her, but also how her life has unfolded in the past.
Brimstone is a genre-bending film that draws inspiration from the American Southern Gothic genre, but also has a strong foothold in Dutch religious culture.
Wederom een film over hoe een misselijk mannetje dat het gelijk van God/Allah aan zijn kant denkt te hebben en het leven van anderen en met name vrouwen zuur maakt. Geen lichte kost dus, maar helaas wel nog steeds zeer actueel.
Brimstone werd geregisseerd en geschreven door Martin Koolhoven. Al jaren was het zijn diepe wens deze western te maken en nu draait zijn film dus in de bioscoop.
Eigenlijk zou ik vanavond naar een speciale voorstelling van deze film gaan met na afloop een Q&A met de regisseur.
Een of ander virus houdt me echter al een paar dagen aan huis gekluisterd en zorgt ervoor dat mijn lijf aanvoelt alsof mijn botten van beton zijn gemaakt. Dit ziek-zijn maakt het herschrijven van mijn boek er ook niet makkelijker op. Alles staat op een lager pitje. Brimstone moet dus even wachten…
‘Letteren komt hier op neer: je moet binnen meestal heel korte tijd met weinig materiaal voor weinig geld zo netjes mogelijk een boek naar de drukker brengen. Het is geen kunst, het is een ambacht,’ aldus Frits Jonker (1959), handletteraar van beeldverhalen. Van 1978 tot 2000 was Jonker hier fulltime mee bezig. ‘In de hoogtijdagen van de strip werden veel Franse albums meteen in het Nederlands uitgegeven dus driekwart van wat ik deed waren vertalingen. Ik deed bijna alle series wel, behalve Lucky Luke en Asterix.’
Ook al lettert hij nu nog iedere aflevering van strips als Claire en Willems Wereld, graphic novels zoals De Aanslag van Milan Hulsing en In the Pines van Erik Kriek, tegenwoordig verdient Jonker zijn brood als huisschilder, want het merendeel van de strips wordt digitaal geletterd. Toen in 2000 bleek dat de mensen die Jonkers werk digitaliseerden drie keer zoveel per pagina betaald kregen dan hij, legde hij zijn pen neer.
Lastige ballons
‘Tegenwoordig word ik vaak niet meer gevraagd om hele albums te letteren, maar vooral voor de lastige ballons met vette uitroepingen en onomatopeeën, de geluidseffecten. Ook schrijf ik tekst die in de tekeningen staat en die vertaald is, zoals opschriften van winkels, artikelen en krantenkoppen of naambordjes.
Het beeldverhaal Wol van Aart Taminiau letterde Jonker wel van kaft tot kaft. ‘Dat was leuk omdat ik betrokken werd bij het letterproces voordat het boek af was. De tekst was er nog niet helemaal en Aart moest zelfs nog een deel tekenen. Omdat hij geen idee had hoe hij het boek geletterd wilde hebben, heb ik op basis van een paar pagina’s – waar de minst en de meeste ruimte was voor de lettering – zitten puzzelen om te zien wat het mooiste zou passen. Je kunt namelijk niet zomaar een mooie lettering bedenken, want dan blijkt deze opeens op pagina dertien niet meer te passen qua ruimte. Als je eenmaal iets gekozen hebt, kun je altijd wel een beetje smokkelen door af en toe de letters bijvoorbeeld 20 procent kleiner te maken. Dat zie je net niet, je leest die boeken immers niet met een loep.’
Wat beschouwt Jonker als een goed geletterde strip? ‘Ik ben snel tevreden. Als het met liefde en aandacht gedaan is, dan mag het van mij aan alle kanten rammelen. Ik hou meer van charme dan van perfectie. Perfectie is altijd doods. Al is letteren met de computer lekker snel en makkelijk, handlettering vind ik altijd mooier. Machines zijn zielloos.’
Regels
Volgens Jonker zijn er een paar belangrijke regels voor goede lettering. Zo moet er altijd voldoende lucht zitten tussen de tekst en de rand van de ballon. Ook moet de tekst goed gecentreerd zijn. ‘Als dat niet het geval is, zie je dat meteen! De spatiering tussen de letters moet regelmatig zijn en de interlinie mooi. Het is heel belangrijk dat je een letterdikte kiest die je als harmonisch ervaart. Als je te dun of te dik schrijft, valt dat al op voordat je gaat lezen. Als je dat goed kiest, maakt het handschrift niet veel uit.’
In de Verenigde Staten bepalen letteraars vaak de positie en de vorm van de tekstballons voordat de tekeningen worden geïnkt. Zij kunnen zo een totaalbeeld creëren waarin de tekst een organisch geheel vormt met de tekeningen. ‘Het lettertype dat ze in Amerikaanse comics gebruiken is ideaal: goed leesbaar en snel te schrijven. Die letters zijn altijd een beetje vierkant, zodat ze evenveel ruimte innemen. Hierdoor is er een perfecte balans tussen het wit en het zwart.’
Twee Pistolen Kid
Jonkers liefde voor de strip en letteren begon op jonge leeftijd. ‘Thuis hadden we Donald Duck en veel stripachtige reclameboekjes want mijn vader werkte bij een kruideniersbedrijf. Toen ik jaar of acht was ging ik met mijn moeder mee naar de oogarts. In het Amstelstation stond zo’n tijdschriftenmolen vol met comics en ik mocht toen een strip kopen. Ik koos voor de Twee Pistolen Kid. Er ging voor mij een wereld open, die strip leek echt uit een andere dimensie te komen. Er was een leven voordat ik ontdekte dat dit bestond en een leven erna.’
Eigenlijk wilde Jonker daarna striptekenaar worden en als tiener stuurde hij zijn werk naar amateurbladen. Har van Fulpen, de man achter uitgeverij Drukwerk, stuurde hem een briefje dat hij het tekenwerk niet interessant vond, maar bood Frits wel een baan aan als letteraar. ‘Ik letterde een boek voor hem en besefte toen dat ik letteren honderd keer leuker vond dan tekenen.’
Ontzettend puzzelen
‘Wat ik zo tof vind aan letteren? Ten eerste vind ik het gewoon heel erg leuk om een pen in mijn handen te hebben. Ten tweede hield ik ontzettend van strips. Eigenlijk was ik de meest intensieve striplezer van Nederland, want ik las een album wel twintig keer als ik die letterde. Ook vind het heel prettig om monomaan werk te doen. Dat heb ik nu ook met huizen schilderen. Als ik dertig deuren moet schilderen, denk ik bij de laatste nog “En nu ga ik het heel mooi doen!” Bij letteren had ik vaak dat ik de foutjes uit het vorige boek niet meer wilde maken bij het nieuwe. Maar goed, dan loop je weer tegen andere problemen aan.
Bij letteren is het grootste probleem dat de tekst vaak niet in de ballons past, omdat je in het Nederlands vaak meer woorden nodig hebt om hetzelfde te zeggen dan in het Engels. Daarom zijn vertalingen vaak te lang. Het is ontzettend puzzelen om al die woorden er mooi in te krijgen, want ballons zijn zelden mooi rond. Ik wil ook zo min mogelijk woorden afbreken.’
Jonker houdt wel van een uitdaging: ‘Bij een strip waren per ongeluk vier ballons niet geletterd. Ik heb toen twee dagen lang die ballons rechtstreeks in alle vijfhonderd albums zitten letteren. Dat soort dingen vond ik erg leuk om te doen. Ook heb ik voor Casterman een Kuifje-album in het Russisch geletterd, maar ik had dus geen idee wat daar stond of welke letters het waren. Dan zie je meteen hoe ambachtelijk het werk is: in een paar dagen kun je jezelf een aantal symbooltjes of lettertjes aanleren en die schrijf je gewoon.’
Lelijk
‘Ik vind het moeilijk als ik bewust lelijk moet letteren, zoals Kunnen we het niet over iets leukers hebben van Roz Chast. Chasts handschrift was heel slordig en mijn lettering werd in eerste instantie afgekeurd omdat die toch iets te netjes was. Uiteindelijk kreeg ik hem slordig genoeg. Dat doet me dan pijn in het hart, want je maakt dan 228 pagina’s met schots en scheve letters. En ik moest oppassen dat ik niet halverwege te netjes ging werken.’
Trend
Tegenwoordig lijkt letteren met de hand een trend te zijn. Er zijn verschillende boeken uitgekomen waarin dit ambacht geleerd wordt. Jonker: ‘Er zijn meerdere dingen die dit verklaren, denk ik. Er is een enorme belangstelling voor wat vintage genoemd wordt, dus alles wat een beetje ruikt naar oud en ambachtelijkheid. We zitten in een tijd waarin mensen het ambachtelijke missen. Jonge mensen zitten bijna alleen maar achter een computer en houden nooit meer een pen vast terwijl de mens toch een behoefte heeft aan fysieke bezigheden als schrijven.’
Blogger
Behalve letteraar en huisschilder is Jonker ook verzamelaar, graficus, auteur en publicist van zines. Ook houdt hij al tien jaar een zeer inspirerend blog bij genaamd ShowCase. Frits toont daarop zijn grafische werk en schrijft onder andere over zijn verzamelingen. Jonker: ‘Ik verzamel dingen die mensen eigenlijk niet beschouwen als verzamelwaardig. Een verzameling is pas interessant als je er iets mee doet en anderen duidelijk maakt waarom je die zo mooi vindt, bijvoorbeeld door er over te bloggen.’ In 2005 begon Frits met het schrijven van de papieren versie van zijn blog: strookjes handgeletterd papier die hij rondstuurde naar vrienden en kennissen. Deze strookjes werden in 2012 verzameld in het boek ShowCase dat door uitgeverij Xtra is uitgebracht.
Eindelijk erkenning
Op 5 maart krijgt Jonker op de Stripdagen in Rijswijk de P. Hans Frankfurtherprijs voor bijzondere verdiensten. Eindelijk erkenning dus voor het handletteren. ‘Vroeger interesseerde het niemand wie er letterde, mijn naam werd meestal niet eens in het album vermeld. Nu krijg ik heel veel respect voor het feit dat ik zoveel gedaan heb. Ik heb nog nooit zo hard nagedacht en geschreven over lettering sinds ik het niet meer regulier doe. Vroeger had ik daar de tijd niet voor.’
Alle handlettering: Frits Jonker.
Dit interview is gepubliceerd in VPRO Gids #2 (2017).
Vanwege de stripmaand is het nieuwste album van Blake en Mortimer dl. 25 Het testament van William S. het boek van de maand.
Dit is het voorlopige programma dat de medewerkers van de boekwinkel mij hebben gestuurd.
Zondag 15 januari:
Een gesprek met Lambiek Berends over Céline en de kolonie van de collaborateurs.
Berends is journalist en vertaler van het boek .
Stripmarathon met een grote groep stripmakers, waaronder:
Erik Kriek leest voor uit zijn fantastische graphic novel In the pines om 15.00 uur. (Dit onderdeel gaat helaas niet door want Kriek heeft griep.)
Ype Driessen
Flo
Peter van Dongen
Gummbah
J.M. van Tol
Floris Oudshoorn
Peter Koch
Marissa Delbressine
en stripjournalist Joost Pollmann
Vrijdag 27 januari:
Ype Driessen (presentatie nieuwe boek)
Zaterdag 28 januari:
Zondag 29 januari:
Joost Pollmann over vluchtelingen in de strip om 15 uur.
Hou vooral de site van Scheltema in de gaten voor de laatste updates.
Adres:
Rokin 9
1012 KK Amsterdam
T: 020 – 523 141 1
info@scheltema.nl
Recent trof ik daar dit verhaal aan over Jim Lee’s sexy interpretatie van Barbie.
Lee schrijft:
I drew this when I was 30. Mattel had invited many different kinds of artists to draw their interpretation of Barbie for a 35th anniversary Art book. I asked if I could do whatever I wanted. They said yes it was ok to do whatever. “You sure?” Yes, we are sure. I submit this piece of Barbie and Skipper. It didn’t make the cut. Obviously, I still had issues.
En ach, als we nu toch bezig zijn, deze Iron Man van Lee kon mij ook bekoren:
Lee:
‘My favorite versions of ol’ shellhead was drawn by JRJR with Bob Layton and Moebius of all artists. This very quick sketch on the back of an old Punisher War Journal page from back in the late 80’s attempts to combine the two takes.’
(Overigens kwam ik erachter dat Lee op Instagram zat door het Tumblr-blog Comic Book Women.)
Dat is een rondleiding door de Stadsschouwburg Amsterdam met als thema dit beroemde toneelstuk van Joost van den Vondel. Met dit stuk werd in 1638 de Amsterdamse schouwburg ingehuldigd. Eeuwenlang werd het rond nieuwjaarsdag in de Stadsschouwburg opgevoerd. De toer begon met een stop-motion animatiefilm over het stuk van Vondel, vakkundig gemaakt door Jacqueline Kooter. Ze liet zich voor de animatie inspireren door de mozaïek op het Gijsbrechtbordes. Tijdens de rondleiding liepen we langs de portretten van de vele acteurs die in dit stuk hebben gespeeld.
Gids Janna de Lathouder vertelde enthousiast allerlei leuke wetenswaardigheden. Waaronder dat het woord schouwburg is door Vondel bedacht en uitleg over Aktie Tomaat.
Onderdeel van deze rondleiding was een wandeling over het podium in het theater. Erg tof om achter de schermen en op die plek te mogen kijken, want laten we eerlijk zijn: het toneel is het hart van het theater. Daar gebeurt het immers.
Ik vind het een fijne plek. Vroeger keek ik de serie Fame en de scènes achter de schermen vlak bij de uitvoering boeiden mij altijd het meest. Daar moest ik gisteren even aan denken toen ik keek naar de stenen muren waarmee het podium deels is omringd. Die muren zien er prachtig uit en zijn wellicht niet wat je zou verwachten.
Toch ben ik uiteindelijk veel meer een film-mens dan een theaterdier. De meeste toneelstukken duren mij te lang en ik kan vaak maar moeilijk meegaan in de fictie. Ik blijf namelijk mensen op een podium zien die een rol spelen. Iets waar ik bij film en tv-series veel minder last van heb. Dan ga ik echt mee in het verhaal en leef ik mee met de personages. Theater blijft fake.
Dat neemt niet weg dat ik de kunstvorm respecteer en dat ik de Stadsschouwburg een indrukwekkend gebouw vind.
Rechts van het podium zag ik een Boeddhabeeldje in de lucht zweven. Het leverde een van mijn favoriete foto’s van de laatste tijd op.
In de monitor zie je de andere mensen die bij de rondleiding waren. Het zou trouwens best kunnen dat Boeddha van plastic gemaakt is, maar dat even terzijde.
Boeddha is een oude bekende van me: zo’n zeventien jaar geleden heb ik een tijd lang zentraining gevolgd. Zazen, mediteren op een kussentje. Uiteindelijk kwam ik daar niet ver mee, mijn geest bleef te onrustig. Sindsdien ben ik tevergeefs op zoek naar andere manieren om rust te vinden.
Argibald tekende in 2015 elke dag. Ik heb daar toen een stukje over geschreven.
Er zijn veel van dit soort initiatieven. Bijvoorbeeld een maand lang elke dag een geïnkte illustratie maken tijdens Inktober. Sommige mensen nemen zichzelf voor een maand lang elke dag te bloggen of weet ik veel wat. Het is vaak makkelijk beginnen, maar soms moeilijk vol te houden.
Eigenlijk is het ook niet zo erg als je je voornemen niet haalt. Het gaat er meer om wat je er onderweg van opsteekt. In het geval van tekenen word je immers met iedere illustratie iets beter en leer je wellicht wat nieuws. Iedere tekening die je maakt is dus al winst.
Als iets ook niet meer leuk is om te doen, moet je ermee stoppen, wat je jezelf ook hebt voorgenomen. Hetzelfde geldt voor bloggen vind ik. Als je een tijdje leeg bent en niets meer hebt te zeggen, ga dan lekker even iets anders doen. Of niets. Maar ga niet tegen je zin in verder bloggen. Nergens voor nodig. Daar zit niemand op te wachten en je wordt er zelf ook niet gelukkig van.
Vooralsnog gaat Menno lekker en kijk ik elke dag even met nieuwsgierige ogen naar wat hij nu weer voor moois heeft gemaakt. Ik vind de tekeningen die geïnspireerd zijn door films het leukste tot nu toe, maar wie weet welke kant dit project nog opgaat.
Hieronder drie tekeningen. Check de rest op Menno’s Tumblr-blog.
