Categorieën
Bloggen Strips

Het einde van verplichtingen

Soms moet je jezelf weer even helpen herinneren waarom je bepaalde dingen doet en dat je die dingen ook kunt laten.

Laatst had ik kort contact met de blogger die achter de tumblr Megatrip zit. Een DJ ergens in de wereld die mix tapes maakt. Hij plaatst vaak tof grafisch werk uit strips, maar zet daar dan nooit de bron bij. Jammer, want veel van die stripplaatjes prikkelen de nieuwsgierigheid en nodigen uit om de strip te gaan lezen. Op die manier kun je op een heel toegankelijke wijze strips onder de aandacht brengen bij je publiek.

Ik raakte met hem via tumblr chat aan de praat omdat ik benieuwd was waar dit panel vandaan kwam:

Uit een onbekende Deadpool comic.
Uit Deadpool #13 (2016).

Dat bleek een Deadpool comic te zijn, maar welke wist hij niet meer.

Toen ik hem vroeg waarom hij geen bronvermelding doet, antwoordde hij: ‘Because it’s already too time consuming without making notes on every picture I post.’

Het kost hem te veel tijd.

Ik krab dan altijd een beetje achter mijn oor, want als je vindt dat bloggen te veel tijd gaat kosten, waarom blijf je er dan mee doorgaan? Niemand verplicht je immers om een blog bij te houden. Je moet het doen omdat je het leuk vindt.

Maar goed, misschien blogt King Megatrip, zoals hij zichzelf noemt, vooral om zijn eigen producties en kunst onder de aandacht te brengen. Dan is bloggen vooral werk en je hebt niet altijd zin om te werken.

Bloggen voelt voor mij ook vaak als werk… Tenminste, het hangt er een beetje af met wat voor stuk ik bezig ben. Schrijf ik vanuit mezelf omdat ik iets kwijt wil, dan kost bloggen mij geen moeite. Voel ik mij verplicht om ergens over te bloggen, een recensie, persbericht of een verslag, dan is het andere koek.

Bijvoorbeeld als er een signeersessie in de buurt is. Dan ga ik vaak toch weer heen, terwijl ik eigenlijk op mijn spaarzame vrije dag ook wel eens wat anders wil doen dan in een stripwinkel rondhangen en een video schieten. Bovendien vraag ik me wel eens af om men dat wel waardeert, want het levert uiteindelijk geen stuiver op en kost me een hoop tijd.

De sleutel hier zit hem natuurlijk in het ‘verplicht voelen’.

Het wordt weer tijd dat ik mij realiseer dat ik die verplichting mezelf ooit heb opgelegd en dat ik hem dus ook weer kan afleggen. Laat een jonge blogger vanaf nu maar dat soort sessies verslaan. De laatste jaren zijn er genoeg nieuwe blogs bijgekomen en de meeste runnen advertenties en dat soort dingen.

Dit soort gedachten heb ik overigens wel vaker gehad zonder er over te schrijven. Maar nu leek het me goed om het eens op papier te zetten. Als is het maar om mezelf duidelijk te maken hoe ik er nu in sta.

Spider-Man No More.
Spider-Man No More. Frame uit Spider-Man 2 (Sam Raimi, 2004)

Misschien ga ik wel gewoon een tijdje over heel andere dingen schrijven. Interesses genoeg. Of misschien plaats ik wel alleen mooi artwork als ik het ergens tegenkom. Net zoals ze altijd op tumblr doen. Maar dan wel zoveel mogelijk met bronvermelding natuurlijk.

Ik heb op dit moment geen zin om me aan een bepaalde koers vast te houden, behalve dan dat ik het juk der verplichting vanaf nu van me afwerp.

Door Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

16 reacties op “Het einde van verplichtingen”

Herkenbaar, Michael! En ondanks dat ik enkel in mijn vrije tijd bezig ben met strips, heb ik het gevoel steeds meer in de rol van recensent te glijden…iets wat ik dus niet wil. ik wil in mijn vlogs zelf bepalen wat ik wel en niet over een strip zeg, uiteraard wel met het doel mensen nieuwsgierig te maken en te blijven interesseren voor dit prachtige medium. Maar niet volgens het vaste patroon…iets zeggen over het verhaal, de tekenstijl en het scenario en klaar. Misschien moet ik je voorbeeld maar eens volgen en alles omgooien…

@Marcel: Het is soms heel lastig om iets, wat als een vrijwillig project begint, niet een verplichting te laten worden. Ik weet niet of uitgeverijen je al ongevraagd strips toesturen, maar in principe lijkt dat leuk, totdat het er heel veel worden of er veel boeken tussen zitten waar je eigenlijk niets mee hebt. Dan voelt die stapel opeens als een verplichting waar je iets mee moet… Tenminste, zo ervaar ik het in ieder geval.

Heel goed, Michael. Ik heb zelf het juk van bloggen in een bepaalde frequentie afgegooid. Mijn inspiratie komt en gaat, en soms heb ik geen tijd voor schrijven. Het is wat het is.

@Paul: In de vroege dagen van het bloggen kregen we allerlei regeltjes te leren, waarvan de meeste nu achterhaald zijn in mijn ogen. Zoals elke dag bloggen. Ik vind nog steeds wel dat je blog gebaat is bij een regelmatige hartslag, dus enige regelmaat in het publicatieschema, maar eigenlijk is dat door het huidige sociale media landschap niet meer nodig.

Michael, is er ooit een verplichting geweest? Een regelmaat houden doe je eigenlijk omdat je jezelf dat oplegt. En zoals je zegt, met moderne sociale media lijkt bloggen volledig achterhaald. Het aanbod is zo groot, zo divers en tegelijk zo verschaald.
Nu, in jouw geval is dat anders. Jij bent een prijswinnende stripjournalist met een vaste groep fans en groupies.
Maar met de bronvermelding heb je gelijk. Daar pleit ik ook schuldig. Daar maak ik in de Krokusvakantie werk van.

@Axel: Voordat er verder misverstanden over ontstaan: het gaat mij niet om regelmaat. Dat is iets waar Paul mee stoeide. Ik heb last van het gevoel verplicht te zijn naar al die stripevenementen af te moeten gaan zoals signeersessies, boekpresentaties etc. En om over strips te berichten die mij eigenlijk niet echt boeien, omdat ze nu eenmaal mijn kant op zijn gestuurd door de uitgeverijen. Het gaat me dus niet om een gevoel elke dag te moeten bloggen of in welke frequentie dan ook.

Wat de bronvermelding betreft: daar was ik vroeger ook heel slordig in. Vooral wat foto’s betreft. Ook ik heb dat in de loop der jaren moeten leren.

Het valt op dat er heel wat grotere websites en blogs zijn die dat niet doen. Ik stel me er vaak vragen bij. Kun/mag je bv een watermerk plaatsen op een foto, zoals Marvel, die niet je eigendom is?

Watermerken zijn vaak lelijk, maar het gebeurt inderdaad wel. Soms heeft een grote site een deal met een filmmaatschappij of Marvel, om als eerste bepaalde setfoto’s of ander beeldmateriaal te mogen plaatsen. Ze zetten er dan het watermerk van die site bij. Maar ik heb ook gezien dat bloggers beeldmateriaal van een serie nemen en daar dan doodleuk een eigen merktekentje inzetten. Dat lijkt me niet in de haak.

Dat fotografen hun eigen werk willen beschermen en hun foto’s dus online zetten met een logo, dat snap ik wel. Vooral als ze die foto’s ook te koop aanbieden.

Bronvermelding bij beeldmateriaal uit strips vind ik belangrijk, om zo mensen geinformeerd te tonen waar het beeld vandaan komt. Misschien vinden ze het namelijk interessant genoeg om zelf die strips te gaan lezen/

Je hebt gelijk. Alleen jij bepaalt wanneer, hoe vaak en waarover je het wil hebben. Al is het denk ik nog wel even lastig om je die vrijheid toe te eigenen als je jezelf dat heel lang niet hebt toegestaan…

@Jooper: Daar zeg je een waar iets. Het is een ding om heel stellig te beslissen “en nu is het afgelopen” en dat in een blogposts schrijven. Het is iets anders om de gewoonte om toch maar weer te gaan af te leren.

Wat Paul ook zegt, is ook kenmerkend voor mij. Maarrrrrr… zodra ik mijn verplichting tot regelmatig publiceren van me af werp (;-)), bespeur ik bij de eerstvolgende blog die ik wel wil schrijven aanzienlijk meer moeite. Daarom blijf ik het bij weer of onweer toch maar trouw doen, dat schrijven. Ik kan echter wel begrip voor jouw standpunt opbrengen… en sowieso is het eerlijk en openhartig om het stokje over te dragen. Wie weet, heeft iemand anders nu opeens een ‘niche’. :-/

Reacties zijn gesloten.