Categorieën
Strips

Batman-sticker

Deze Batman-sticker kocht ik in 1989. Recent plakte ik hem eindelijk op de dummy waar ik aantekeningen in maak voor mijn artikelen over strips.

batman sticker

De Batman-sticker is geproduceerd door het bedrijf Mister Badge. Volgens mij hadden ze dat jaar een ook licentie voor T-shirts en Caps van Batman, want 1989 is natuurlijk het jaar dat Tim Burtons eerste Batman-film uitkwam.

De sticker heeft dus jarenlang op een bestemming gewacht, want stickers moet je ergens op of in plakken. Vroeger vond ik dat zonde. Wat als het schrift waar ik de sticker op plakte niet meer zou gebruiken of vol was en weg moest? Wat als de kast waar ik de sticker op had geplakt omgedraaid werd of weg moest? Dan zou ik de afbeelding niet meer kunnen zien.

En dus bewaarde ik de stickers maar in een doosje om ze nu en dan te bekijken. Zo konden ze nooit wegraken en bleven ze altijd goed. Of nu ja: van sommigen werkt de lijmlaag na een paar jaar niet meer goed. Heb je dan eindelijk een mooie bestemming voor je sticker gevonden, wilt ie niet meer plakken.

Daarvan heb ik geleerd dat je je sticker maar beter meteen ergens op kunt plakken. En dat hij daarna na een tijdje weg is… Ach, zo is het leven nu eenmaal. Alles is vergankelijk.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: Captain America – Civil War

Captain America: Civil War is de nieuwste aflevering in de serie superheldenfilms van Marvel. En potverdorie: wat is het een goede blockbuster!

In Avengers: Age of Ultron vielen al behoorlijk wat onschuldige slachtoffers in Sokovia toen de superhelden het tegen Ultron opnamen. Als aan het begin van Captain America: Civil War (geregisseerd door Anthony en Joe Russo) wederom veel schade is gemaakt en er doden zijn gevallen als The Avengers superschurken bestrijden, wil de Amerikaanse overheid de superhelden aan banden leggen. The Avengers moeten gecontroleerd kunnen worden, komen in dienst van de overheid en mogen vanaf nu alleen nog maar op pad als ze daar toestemming voor hebben. Tony Stark (Robert Downey Jr.) vindt het goed dat er grenzen worden gesteld aan de helden, want ‘If we can’t accept limitations, we’re no better than the bad guys.’ Captain America (Chris Evans), denkt daar echter heel anders over. Het begin van een tweedeling van the Avengers en een klopjacht op iedere held die tegen deze nieuwe wet is.

captain america civil war posterEigenlijk wil ik het nooit meer over Batman v Superman hebben die vorige maand uitkwam, maar omdat deze thematisch verwant is aan Captain America: Civil War, is het toch handig om deze twee films met elkaar te vergelijken. Het verschil tussen hen is er eentje tussen dag en nacht. Letterlijk, want terwijl Marvel bijna alle scènes overdag laat plaatsvinden, meent Zack Snyder dat zo’n beetje alle scènes in de nachtelijke uren plaats moeten vinden en doordrenkt moeten zijn met eeuwig durende regenbuien om de toeschouwer het idee te geven naar een ‘serieuze’ superheldenfilm te laten kijken. Marvel laat zien dat je een serieus onderwerp kunt aansnijden in een blockbuster, dat je evengoed de toon vaak luchtig kunt houden en dat je niet de opnames hoeft laten plaats te vinden tijdens een digitale moesson. Om een interessant verhaal te vertellen moet je meer kunnen dan mooie plaatjes schieten, Zack.

Kort gezegd: alles wat Batman v Superman verkeerd gaat, gaat bij Captain America goed. Terwijl bij de eerste film de motivatie van de personages flinterdun was en zij vaak erg kinderachtig overkomen, hebben de personages in Captain America een duidelijke motivatie voor hun acties. Die motivatie wordt altijd duidelijk gemaakt zonder dat de toeschouwer niet serieus genomen wordt. Het handelen van ieder personage is dus logisch te verklaren en past bij zijn of haar karakter. De wrijving tussen Steve Rogers/Captain America) en Tony Stark/Iron Man die al een beetje naar voren kwam in de vorige films wordt nu verder uitgewerkt en krijgt bovendien een persoonlijk tintje. Rogers komt op voor zijn oude maatje Bucky Barnes (Sebastian Stan) die beschuldigd wordt van een aanslag. In het geval van Stark beïnvloeden gebeurtenissen uit het verleden zijn oordeel.

De personages zijn geloofwaardig en ook bijpersonages als Scarlet Witch (Elizabeth Olsen) hebben een duidelijke functie in het verhaal en hangen er niet zo maar even bij. Ook al hebben ze niet de hoofdrol, toch krijgen ze de kans verder te groeien. Dat geldt overigens niet voor iedereen, maar dat kan ook niet in een film met zo’n grote cast. Sowieso schoppen de vrouwen weer behoorlijk kont in deze aflevering en hebben de liefhebbers van diversiteit ook niet te klagen met de komst van Black Panther, en oudgedienden als Falcon (Anthony Mackie) en War Machine (Don Cheadle).

Black Panther (links)
Black Panther (links)

SPOILER over Bat v Suup, niet over Civil War: Dit in tegenstelling tot Batman v Superman waarin de rol van Wonder Woman zeer beperkt is en zij niet goed benut wordt. Als de helden het in de climax opnemen tegen Doomsday is er één held die niet tegen Kryptonite kan, maar in plaats van dat ze Wonder Woman de speer met Kryptonite punt op het monster afsturen, moet het juist Superman zijn die daardoor het loodje legt, alleen maar omdat zijn dood ook nog even in de film gepropt moest worden. Een enorm gemiste kans, want hier hadden de filmmakers dus wel iets interessants met Wonder Woman kunnen doen en haar aanwezigheid in de film kunnen legitmeren. EINDE SPOILER.

Hoewel Captain America voortborduurt op de eerdere films en met name het vorige deel van The Avengers, is een nieuwbakken toeschouwer in staat alles goed te volgen. Dit in tegenstelling to Snyders mislukking die weliswaar bedoeld is als opstart van het cinematografische universum van DC Comics, maar zo vol zit met verwijzingen naar de strips die alleen door de die-hard lezers gesnapt zullen worden, dat de leek al snel de weg kwijt is.

Marvel's Captain America: Civil War Spider-Man/Peter Parker (Tom Holland) Photo Credit: Film Frame © Marvel 2016
Marvel’s Captain America: Civil War
Spider-Man/Peter Parker (Tom Holland)
Photo Credit: Film Frame
© Marvel 2016

In deze Marvel-film worden twee nieuwe belangrijke personages geïntroduceerd: Black Panther (Chadwick Boseman) en de alom geliefde, zeker door mij, Spider-Man. Beide personages krijgen genoeg speelruimte om te laten zien wat ze in huis hebben en als volwaardig beschouwd te kunnen worden, zonder dat we meteen alles over ze te weten komen. Het ontstaan van Spidey, de origin story, wordt gelukkig overgeslagen. Waarom Peter Parker de held uithangt, wordt uitgelegd zonder dat er aan Oom Ben wordt gerefereerd. Fijn, want iedereen weet inmiddels wel hoe die vork in elkaar steekt.

Verder is Spider-Man lekker bijdehand en beweegt hij precies goed. Hij wordt goed geïntroduceerd als nieuwkomer en het is heel duidelijk dat we hier nog met een tiener te maken hebben. ‘Kennen jullie die hele oude film The Empire Strikes Back?’ vraagt hij tijdens een gevecht om zijn strategie uit de doeken te doen.

Ik ben erg benieuwd naar de solofilm die in 2017 uit moet komen. Ik geef toe: Tom Holland is niet helemaal mijn Spider-Man. Daar bedoel ik dit mee: ik stel me Peter Parker qua uiterlijk iets anders voor en qua karakter doet hij me een beetje denken aan de versie van Ultimate Spider-Man. Eerlijk gezegd bestaat mijn versie van Peter Parker ook niet meer in de huidige stripversies van Marvel, maar dat even terzijde.

Captain America: Civil War voelt ergens ook als een reünie: zelfs Ant-Man (Paul Rudd) heeft een rolletje. Hij is zelfs zulke goede comic relief, dat hij bijna grappiger is dan Spidey.

Scarlet Witch vecht terug.
Scarlet Witch vecht terug.

Je hoeft tegenwoordig niets meer te zeggen over de specialeffects, want die zijn bijna in alle superheldenfilms wel goed. Maar een opmerking wil ik over de cinematografie graag maken: de eerste grote actiescène in de film is erg goed gedraaid. De camera loopt soms in het kielzog van de helden mee en zo krijgen we een soort van point of view van de actie te zien. Deze camerabewegingen zijn erg effectief en bewijzen dat je geen 3D trucjes nodig hebt om de toeschouwer in de actie mee te nemen. Goed camera- en acteerwerk is voldoende. (Ik zag de film in 2D – een verademing!)

En, leuk detail: het metaal van het harnas van Falcon heeft enkele slijtage plekken. Dat soort kleine details maken zo’n kostuum realistischer.

Kortom, ik heb me die tweeënhalf uur prima vermaakt. Dit in tegenstelling tot die andere film waar ik halverwege al naar huis toe wilde, flink hoofdpijn had van alle overdonderende muziek en infantiele bullshit die over me heen was gestort en ik dagen rondliep met een enorme kater van teleurstelling over hoe ze de confrontatie tussen grootheden Batman en Superman zo hebben kunnen verkloten.

Valt er dan niets aan te merken op Captain America: Civil War?

Marisa Tomei is tante May? Euh.....
Marisa Tomei is tante May? Euh…..

Je zou kunnen zeggen dat de casting van Marisa Tomei als Tante May misschien een beetje mis is: we hebben nog nooit zo’n jonge en sexy May gezien. (Iets wat Tony Stark opvalt trouwens. Een knipoog naar de boze fans wellicht?) Ook hebben de kleermakers van The Avengers wel erg snel een Spider-Man-pak ontworpen en gemaakt. Dat soort stappen wordt meestal overgeslagen in superheldenfilms. Snapt iemand hoe Lex Luthor in staat was om Doomsday in een paar uur in elkaar te zetten?

civil war expectations reality

Toegegeven: als de twee teams superhelden op elkaar afrennen, ziet dat er een beetje knullig uit. Zoiets werkt leuk op de strippagina, in live-action wordt dat wat kinderachtig. Maar goed, dat is niet zo gênant als het Martha-moment in Batman v Superman. En nu hou ik op over dat debacle. Captain America: Civil War daarentegen smaakt alleen maar naar meer.

Captain America: Civil War is vanaf 28 april te zien in de Nederlandse bioscopen.

Categorieën
Film

Documentaires over onconventionele kunstenaars

Cracking the Frame Presents organiseert 5 t/m 26 mei een oogstrelend programma met documentaires over het leven en werk van onconventionele kunstenaars als David Hockney, Andrew Sachs, Chantal Akerman en Ida Applebroog. Verder zijn er speelfilms gemaakt door hedendaagse kunstenaars als Phil Collins en Ben Rivers, en workshops en presentaties.

cracking-the-frameAl sinds 2011 presenteert Cracking the Frame een maandelijks programma in Rialto met een internationale selectie van veelgeprezen kunstfilms en films over hedendaagse kunstenaars, filmmakers en schrijvers. In het kader van het vijfjarig jubileum presenteert Cracking the Frame in mei een uitgebreid programma in Amsterdam onder de naam Cracking the Frame Presents, met films, kunstenaarspresentaties, internationale gasten, workshops, en speciale programma’s.

Het openingsweekend van 5 tot en met 8 mei in Rialto biedt een programma van 11 internationale kunstdocumentaires en speelfilms van kunstenaars. Nog onder de radar van Nederlandse filmtheaters en filmfestivals beleven de meeste van deze films bij Cracking the Frame Presents hun Nederlandse première. De films worden ingeleid door de makers, deskundigen uit het vak en andere bijzondere gasten. Filmmakers als Phil Collins, Lonnie van Brummelen en Siebren de Haan, en Francesco Clerici zijn aanwezig voor een Q&A.

Zelf ben ik erg benieuwd naar deze documentaire over schrijver William S. Burroughs van wijlen Howard Brookner:

Zie voor meer informatie de website CrackingtheFrame.org.

Categorieën
Mike's notities

Imagine, Captain America en Prince

Gisteravond was ik samen met Linda in Eye om de slotavond van Imagine bij te wonen. Dit jaar had ik helaas verder geen tijd om mijn favoriete filmfestival te bezoeken. Te druk met een pr-klus voor Submarine Channel, enkele artikelen en mijn grote schrijfproject.

Maar over dat laatste binnenkort meer.

Civil War
Tussendoor was ik bij Disney om Captain America: Civil War te zien. Er is een embargo op de recensie, dus die mag pas maandag 25 april om 22 uur online. De filmmaatschappij uit de States legt wel vaker dingen op. Bijvoorbeeld dat er in de zaal constant een bewaker was tijdens de voorstelling. Alsof een professionele recensent stiekem met zijn smartphone opnames van de film zou maken. Maar goed, wie weet is dat in het verleden wel gebeurd en zijn ze extra voorzichtig. Uiteindelijk maakt het mij allemaal niet zoveel uit als ik maar ongestoord de film kan kijken.

civil war mark millarVanwege de film ben ik de eventcomics van Civil War weer aan het herlezen. Ik geef toe: uiteindelijk heeft Captain America: Civil War niet heel veel met de oorspronkelijke comics te maken. De filmmakers hebben een origineel verhaal geschreven. De comics zijn echter fijn leesvoer. Ik denk dat dit verhaal van Mark Millar en Steve McNiven het beste event was van de afgelopen tien jaar. Maar daar kun je natuurlijk altijd over twisten.

Overbodig
Het nieuws van Prince’s dood sloeg bij mij echt de wind uit de zeilen. Kapot ben ik er nog steeds van. Vooral toen ik gisteravond hoorde dat zijn dood wellicht komt door een overdosis pijnstillers. Prince had al lang ernstige heupklachten, maar omdat hij een Jehova’s Getuige was, wilde hij niet geopereerd worden. Dom dogmatisch denken dus. Als dat hem uiteindelijk zijn leven heeft gekost, is het allemaal extra tragisch: zijn dood was dus niet nodig geweest. Niet op dit moment in ieder geval. Hoeveel mooie muziek had hij nog kunnen maken in de jaren die gekomen zouden zijn?

De vele getekende tributes die online geplaatst zijn, boden wat troost. Het is fijn om te zien hoeveel mensen iets met His Royal Badness en zijn muziek hadden. Dat schept een band.

Tribute door Aimée de Jongh.
Tribute door Aimée de Jongh.
prince bill sienkiewicz
Tribute door Bill Sienkiewicz.
prince Gina Bernales Martin
Tribute door Gina Bernales Martin.
prince Gilles Vranckx
Ook een mooie van Gilles Vranckx.
prince j scott campbell
J. Scott Campbell maakte een mooie, sardonisch kijkende Prince.

(De meeste tributes werden verzameld door Loresje Muses.)

Rampenfilm
Ik ben blij dat ik toch in Eye was gisteravond. De slotfilm The Wave was zeer onderhoudend met mooie special effects. Deze Noorse rampenfilm draait om geoloog Kristian die met zijn gezin op het punt staat te verhuizen van het fjordendorpje Geiranger naar Stavanger. Jarenlang hebben Kristian en zijn collega’s een oogje gehouden op de berg Åkerneset. En juist nu dreigt deze instabiel te worden, af te brokkelen en een tsunami te veroorzaken. Niet helemaal geloofwaardig allemaal, maar vakkundig gemaakt, goed geacteerd en effectief gedraaid. We gingen met een fijn gevoel de zaal uit.

Daarna was het gezellig borrelen met Menno, Tonio, Tas en Frank Mulder van deNachtvlinders.nl. Check die site als je van horror houdt. Uiteraard hadden we het ook over de vele helden die ons dit jaar al zijn ontvallen. Voor mij zijn Bowie, Brands en Prince het belangrijkste. George Martin vind ik ook een held, maar die werd toch mooi 90 jaar oud en stierf in zijn slaap.

De dood is een roofdier dat ons onverwachts te grazen neemt. Ik teken graag protest aan tegen deze gang van zaken, maar waar kan ik mijn formulier indienen?

Categorieën
Mike's notities

Prince (1958-2016)

We zijn het er allebei wel over eens dat 57 jaar niet oud is. Eigenlijk dacht ik dat Prince eeuwig jong zou blijven en dat hij mij nog lang zou overleven. Natuurlijk doet hij dat ook, want het zal lang duren voordat zijn muziek niet ergens gedraaid zal worden. Hij heeft dan ook verschrikkelijk veel songs gemaakt. En heel veel goede.

Prince-purple-RainDe lijst lijkt eindeloos, maar als eerste schieten mij te binnen: ‘Raspberry Baret’, ‘Purple Rain’, ‘Take me With You’, ‘Sometimes it Snows in April’, ‘Starfish & Coffee’, ‘I Could Never Take the Place of Your Man’, ‘Free’, ‘The Ladder’, ‘Paisley Park’, ‘The Arms of Orion’, ‘Strange Relationship’, ‘Nothing Compares 2 U’, ‘When Doves Cry’, ‘How Come You Don’t Call Me Anymore’, ‘The Morning Papers’, ‘I Wanna Be Your Lover’, ‘Kiss’…

Prince een muzikaal genie noemen is de man toch iets tekort doen. Prince ademde, zweette en belichaamde muziek.
Prince was seksualiteit op hoge hakken. Tongue in cheek.

Prince was romantiek: ‘Another Lonely Christmas’ is fantastisch om mee te schreeuwzingen als je je Computer Blue voelt. ‘Gotta Broken Heart Again’ biedt troost als je weer eens door een meisje bent afgewezen en ‘When You Were Mine’ als herinneringen aan een vorige relatie als bitterzoetgal door je lichaam stroomt.

gemini-Prince2Laatst zei mijn tweede moeder dat ik als tiener nooit rebelleerde, dat ik altijd zo’n rustige jongen was. Maar dat is niet helemaal waar. Ik rebelleerde door in het huis van mijn conservatieve vader teksten van Prince te zingen. Prince verzorgde de soundtrack in de jaren dat de klei waarvan ik gemaakt ben langzaam opdroogde. Hij verschafte mij de mogelijkheid een identiteit te vormen, dankzij zijn muziek maar vooral ook zijn songteksten vol erotiek, romantiek, vuige seks en spiritualiteit. Precies wat deze naar antwoorden zoekende en door hormonen aangestuurde tiener nodig had om zich staande te houden op de middelbare school. En in de tijden daarna trouwens.

Toen ik in Amerika woonde verzamelde ik alle cd’s van Prince en zijn bijprojecten die ik maar kon vinden. Het was mijn manier om de eenzaamheid te verdrijven en me te laten inspireren om door te gaan.

Ik ben nooit een Darling Nikki in mijn leven tegengekomen. Meisjes die in hotellobby’s masturberen komen – voor zover ik weet – alleen in de wereld van Prince en in porno voor. En dankzij Prince’s werk ook in mijn dagdromen.

Er was een tijd dat ik zo’n beetje 70% van de officieel uitgebrachte songteksten van Prince kon meezingen. Tegenwoordig zijn dat er iets minder. In de jaren nul verloor ik Prince uit het oor. De afgelopen jaren lette ik niet echt meer op het genie uit Minneapolis. En wat ik wel hoorde, leek een herhaling van noten.
Maar recent vond ik een oud concertkaartje terug en een las ik een prachtig boek over hoe Purple Rain tot stand kwam. Dankzij dat boek kwam ik weer net zo dicht bij Prince als de twee keren dat ik een concert van hem bijwoonde. Prince zat weer vaak in de cd-speler.

Prince en Candy
Prince en Candy

Over het wel of niet bestaan van God waren we het nooit eens. De vele verwijzingen naar een hogere macht negeerde ik zoveel mogelijk als ik naar zijn muziek luisterde. Als Prince zong ‘God is love’, dacht ik: love is voldoende. Love is goed.

Of: God is sex. En da’s nog beter.

Hoe dan ook: ik hoop voor hem dat hij gelijk had. Anders is het nu echt afgelopen voor Prince.

Farewell, my sweet Prince.
You Sexy Motherfucker.

Categorieën
Bloggen Media

Bloggen doen we overal

Vroeger vond ik altijd dat je online één centrale plek moest hebben waar je alles blogde. Dat kan tegenwoordig niet meer. Dankzij Facebook, Twitter, Tumblr, Instagram en weet ik veel wat nog meer, zijn lezers niet meer op één plek te vinden.

Anders gezegd: iedereen kiest de vorm van sociale media die het beste bij hem of haar past. Dus dan kun je wel heel dwars volhouden dat alleen maar op je WordPress-blog dingen publiceert, maar het is natuurlijk slimmer om je content te verspreiden over verschillende platforms.

Een plaatje uit een van de Marvel Ages die ik laatst kocht.
Een plaatje uit een van de Marvel Ages die ik laatst kocht.

Instagram vind ik op dit moment erg handig om live verslag van iets te doen. Laatst was ik bij de opening van de expositie van Melissa Halley, dus kon ik direct foto’s online delen. Als ik een foto plaats op Instagram, gaat dezelfde post automatisch naar Facebook, Tumblr en Twitter. Op die manier zien meer mensen wat ik te vertellen of te tonen heb. Grappig genoeg levert Facebook dan vaak de meeste respons op. Al beginnen mensen ook steeds meer op Instagam comments achter te laten.

Alleen WordPress blijft daarin achter omdat ik nog geen goede plugin gevonden heb om content van Instagram direct door te plaatsen. In het begin dacht ik nog wel dat alles wat ik op andere plekken doe, ik ook op mijn site zou publiceren. Maar tegenwoordig hangt het helemaal af van wat ik post. Sommige foto’s werken nu eenmaal beter als opzichzelfstaande afbeelding op Instagram en Facebook, maar zouden niet goed uit de verf komen op mijn blog.

Een blog is toch een erg fijne vorm voor langere posts. Daar zijn Tumblr en Facebook minder geschikt voor.

Dit blog beschouw ik overigens nog wel als mijn echte publicatieplek. De rest is vooral gemakzucht en voor de lol. Vooral Instagram vind ik erg leuk. Het is grappig om over de juiste hashtags na te denken en om van alles te plaatsen waar ik zin in heb. Sinds ik heb ontdekt hoe ik makkelijk stripmateriaal op mijn smartphone kan krijgen, publiceer ik ook stripplaatjes op Instagram en niet alleen maar zelfgemaakte foto’s.

Een paar weken geleden plaatste ik deze foto van Carrie Fisher als Princess Leia.

carrie fisherTot op heden heeft die foto 200 likes opgeleverd. Een record voor mijn account, want meestal scoor ik op Instagram een stuk of 16 likes, soms wat meer, vaak wat minder. Het is natuurlijk ook een heel leuke foto, maar ik heb hem zelf niet gemaakt. Dit experiment gaf vooral aan dat mensen bestaande en bekende content sneller liken dan nieuwe en alledaagse foto’s.

scarlett johannsonScarlett Johansson leverde bijvoorbeeld 62 likes op, terwijl deze foto van het spoor bij Scheemda tot op heden slechts 15 likes kreeg.

scheemda railsNatuurlijk draait het leven niet om likes scoren, maar verslavend is dat wel.

Facebook is voor mij vooral gemakzucht: berichten van anderen plaats ik makkelijk door als ik hun strips of events onder de aandacht wilt brengen. Verder heb ik er niet zo’n hoge pet van op. En Tumblr is op dit moment helemaal bijzaak. Maar goed, dat kan ook binnenkort weer anders zijn. Niets staat vast, behalve dat alles verandert.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Nocturno #1

Tiener Seck woont bij zijn oom en neef, maar leidt geen gelukkig leven. Dan verschijnt zijn overleden vader en vertelt Seck dat hij moet afreizen naar Mulia, naar zijn vriend Rojo. Daar wordt hij door Rojo met open armen ontvangen, want Seck is een fantastisch zanger.

nocturno coverRojo is zelf een bijzondere gitarist die aan een van zijn handen vijf vingers en een duim heeft zitten. Hun band Kraneus doet mee met een wedstrijd van metalbands. Een van hun concurrenten zal er alles aan proberen te doen om Kraneus uit te schakelen en gaat daar heel ver in. Ondertussen wordt Seck verliefd op journaliste Karen.

Nocturno is het derde album van de Mexicaanse stripmaker Tony Sandoval dat uitgeverij Gorilla in korte tijd uitbrengt. Fijn, want ik geniet erg van Sandovals tekenstijl die erg leunt op het goed overbrengen van sfeer en emoties. Als Seck nog bij zijn oom woont, zijn de tekeningen in sombere grijstinten gehuld en met potlood in krasserige en grimmige lijnen getekend. Zodra Rojo en zijn wereld in beeld komen, schakelt Sandoval over op kleur en zijn de tekenlijnen strakker geïnkt. Deze omgeving is namelijk een stuk fijner voor Seck, vooral als de liefde tussen hem en Karen opbloeit. (Waarom Sandoval later wel weer af en toe pagina’s in potloodlijnen laat staan zonder deze te inkten, weet ik niet precies. Het resultaat is echter mooi.)

nocturno-optreden

Monsters
In dit stripverhaal zijn magie, fantasie en realiteit niet van elkaar te onderscheiden. Strip is een prachtig medium voor magisch realistische verhalen. Sandoval gebruikt interessante visuele metaforen om emoties uit te drukken. Mooi gevonden is het beeld waarin Seck en Karen elkaar voor het eerst kussen en hun hoofden letterlijk in elkaar lijken op te gaan. Tijdens het optreden van de band zijn de koppen van Rojo en Seck lekker expressief getekend. In de visie van Karen, die een interesse heeft voor zeemonsters, zijn ze net twee enorme monsterachtige verschijningen die uit de diepe zee komen om hun vijanden te verslinden. Dat Karen door het krachtige stemgeluid van Seck wordt meegesleurd, zien we gebeuren doordat er een enorme groene slang uit zijn mond schiet waar ze zich aan vastgrijpt en waarmee ze door de nacht vliegt. Viktor, die ook een oogje op Karen heeft, ziet dit met lede ogen toe.

nocturno_tony sandoval slangNet als de slang weet Sandoval de lezer zodanig mee te slepen in zijn verhaal dat je hem makkelijk vergeeft dat lang niet alles een verklaring krijgt. Waarom Seck opeens supergoed kan vechten als hij een masker op heeft bijvoorbeeld, of dat we van de meeste personages slechts de contouren van wie ze zijn te zien krijgen.

Ik ben erg benieuwd naar het tweede deel van dit tweeluik, want dit album eindigt met een flinke cliffhanger. Ongetwijfeld wordt het een en ander in het volgende album nog wel verklaard.

Tony Sandoval. Nocturno #1
Uitgeverij Strip2000/Gorilla, €19,95

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Peter Parker houdt van comics

Een van de dingen die Peter Parker en ik met elkaar gemeen hebben is een passie voor comics en superhelden.

Amazing Spider-Man #-1 (coverdatum juli 1997) speelt zich drie jaar af voordat Peter zijn spinnenkrachten krijgt. Samen met Ben en May ruimt hij de zolder op. Peter vindt een doos met oude comics die van Ben zijn: Marvel Mystery, All Winners, Young Allies, Captain America en The Sub-Mariner. Allemaal Marvel Comics uit begin jaren veertig (toen Marvel nog Timely heette).

spider-man leest comics

‘They’re filled with honest to gosh heroes in colorful costumes,’ zegt Ben. ‘True CHAMPIONS OF JUSTICE who also served as role models for HONOR, INTEGRITY and RESPONSIBILITY!’

Stan Lee had het niet beter kunnen zeggen, maar May vindt dat Ben overdrijft. Peter is echter zeer geïnteresseerd in de superhelden van weleer. Als hij de comics op bed ligt te lezen, droomt Peter ervan zelf ook een superheld te zijn. Zijn kostuum lijkt erg op die van Captain America. ‘It must feel great to be ADMIRED by the police and the press. To be IDOLIZED by the public!’ De toekomstige Spider-Man moest eens weten.

Peter Parker leest comicsZijn dagdromen worden onderbroken door Ben, die een met Peter wil honkballen. Het is zijn bedoeling dat door sporten Peters zelfvertrouwen een boost krijgt, maar als Ben de bal gooit slaat Peter die letterlijk mis met de honkbalknuppel en valt op zijn kont. Peter heeft geen aanleg voor sport. Ook dat hebben hij en ik helaas met elkaar gemeen.

Webschieters
Als de familie Parker later met oude kleren van zolder richting het Leger des Heils loopt, wordt May omver gereden door een jongen op een skateboard en verstuikt haar enkel. Peter voelt zich hulpeloos. ‘Some super hero I’d make. I just stood there… while that punk ran down my Aunt! If only there were some way to STOP him.. If only I could reach out… and snag him!’ denkt Peter, terwijl in zijn brillenglazen de skateboarder steeds kleiner wordt. Dit voorval en de superheldenverhalen geven Peter het idee voor zijn webschieters. Het basisidee hiervoor ontwerpt hij dus een paar jaar voordat hij Spider-Man wordt. Tenminste, volgens dit verhaal van Tom DeFalco en tekenaar Joe Bennett. Peter tekent de webschieters als Ben opmerkt dat hij zijn comics aan een stel buurtkinderen heeft weggegeven. Met andere woorden: zijn interesse in wetenschap heeft die in strips vervangen.

Peter-ontwerpt-webschietersOude liefde roest echter niet.

Supergirl
Als Peter met Mary Jane jaren later in Cleveland zijn om zijn boek Webs te promoten, een koffietafelboek waarin de beste van zijn Spider-Man foto’s verzameld zijn, laat een fan zijn stapel vintage comics vallen die hij op een naburige stripbeurs wil verkopen. Een van die strips is Action Comics #285, waar Supergirl en Superman gezamenlijk op de cover staan omdat Superman haar aan de wereld voorstelt. Peter herkent de comic meteen, want die had hij ook als kind. ‘I had a crush on the girl in the mini-skirt’, bekent hij. Als Peter even later achter de signeertafel zit, wordt de betreffende comic onder zijn neus geschoven. Mary Jane heeft dit dure cadeautje voor Peter gekocht: ‘Just wanted to show you I wasn’t jealous of the “other woman” tiger!’ zegt ze terwijl ze Peter omhelst en op zijn wang kust. (Te lezen in Amazing Spider-Man #306)

spider-man-supergirl

Categorieën
Film Media

Netflix: Zoals in de videotheek toen

Sinds een paar weken hebben ook wij Netflix. Een maandje op proef om te zien of het bevalt.

NPO-programma’s kijken we al jaren alleen nog maar via Uitzendingvermist.nl. En eigenlijk alleen maar documentaires en non-fictie programma’s zoals Langs de oevers van de Yangtze. Soms moet je een beetje je blik op de wereld verruimen. Kranten lezen doet dat niet echt, goede documentaires kijken soms wel. TV-series keken we via downloads, want het materiaal is vrijwel na uitzending meteen beschikbaar. Je hoeft niet maanden te wachten tot men hier eens iets gaat uitzenden, als dat al gebeurt. En je hebt geen commercials tussendoor.

Maar eerlijk gezegd was ik het downloaden ook wel zat. Het wordt de laatste tijd moeilijker om de juiste bestanden te vinden. En soms duurt het erg lang voordat een bestand binnen is. En met erg lang bedoel ik: dagen. Wat dat betreft heeft de antidownloadlobby zijn best gedaan. En als ik het bestand dan binnen had, moest het op een usb-stick gezet worden en vervolgens weer op de laptop die aan de televisie zit aangesloten. Een beetje omslachtig inderdaad.

Dat was het aan de praat krijgen van Netflix ook. We moesten eerst Windows 10 zo’n vier keer installeren voordat het besturingssysteem pakte zodat we met de nieuwe Microsoft browser geen schokkerig beeld maar hadden. Maar dan heb je ook wel wat.

Bron: Vhsdreamz.tumblr.com
Bron: Vhsdreamz.tumblr.com

Bladerend door het aanbod op Netflix moet ik meteen aan de videotheek denken. Veel oudere films met hier en daar een recente blockbuster. Als ik van tevoren niet had bedacht welke films ik wilde huren, kon ik behoorlijk lang voor de wand met VHS tapes staan voordat ik met mijn keuze dag- en weekendfilms naar huis ging. Ik mis de geur van de videotheek: het plakkerige plastic geurtje van de videohoezen, vermengd met de scherpe aftershave van de videotheekhouder achter de balie.

Mooie tijden.

En net als video’s kijken is Netflix erg verslavend. Misschien nog wel verslavender omdat de volgende aflevering gewoon automatisch start. Je hoeft alleen maar te blijven zitten.

House of Cards heb ik vooral zitten kijken de afgelopen weken. Man, daar vermaak ik me kostelijk mee, ook al zit er bijna geen sympathiek personage in de serie en worden al mijn vooroordelen jegens de politiek en het failliet van de democratie op dramatische wijze bevestigd.

Congreslid Frank Underwood (Kevin Spacey) gaat voor zijn politieke ambities over lijken. Figuurlijk en letterlijk. Hij doet me denken aan een crimineel die zich binnen de organisatie naar de top werkt. Gekonkel, gesmeed, bedreigingen en bloed, dat zijn de voornaamste ingrediënten van zijn praktijk.

Kevin Spacey als Frank Underwood.
Kevin Spacey als Frank Underwood.

In die praktijk heeft de Amerikaanse regering weinig met democratie te maken. Hoog in de top geraken kost veel geld en wie betaalt wilt daar wel iets voor terug hebben. Het zijn de lobbyisten en de grote bedrijven waar ze voor werken die een sterke invloed hebben op het beleid. In Europa en Nederland is dat niet anders, daarom heb ik steeds meer moeite met mezelf naar een stemhokje te slepen als het theater van de democratie weer eens speelt.

Mevrouw Underwood, (Robin Wright) handelt al even berekenend en meedogenloos als haar man. En ook de journaliste (Kate Mara) die zich inlaat met het congreslid om aan nieuwtjes te komen, is allesbehalve zuiver op de graat.

Ik denk dat het grootste kijkplezier schuilt in het fantastische spel van de meeste acteurs. (Kate Mara vind ik de zwaktste schakel tot nu toe. Maar dat komt misschien ook omdat haar personage zo afstandelijk is.) Ook is het erg interessant om te zien met welke snode plannen Underwood nu weer aankomt en hoe hij deze uit laat voeren. Het is boeiend om te zien hoe hij mensen manipuleert om zijn zin te krijgen.

En tegelijkertijd is het erg droevig om te moeten concluderen dat politici in de werkelijkheid niet echt veel beter in elkaar zullen zitten. Ik ben zelden een politicus tegengekomen die eigenlijk niet gewoon met zijn eigen carrière bezig was in plaats van met zijn achterban. Die achterban is belangrijk om op politici te stemmen, maar daarna moet hij echt zijn mond houden. Wat dat betreft is een dramaserie als House of Cards bijna net zo educatief als Langs de oevers van de Yangtze.

Natuurlijk: een paar rotte appels maakt nog geen verrotte fruitmand, maar bedenk je wel dat het hier sowieso gaat om nep fruit.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Hexed – The Harlot & The Thief, vol. 1

Hexed: The Harlot & The Thief, vol. 1 is a very entertaining supernatural adventure series with strong female leads.

hexed coverRight off the bat, Hexed: The Harlot & The Thief starts on a great note: the young and resourceful Lucifer breaks into a museum and encounters three highly-trained and well-equipped thieves. Since they’re after the same painting as she is, a confrontation is inevitable. Lucifer cheekily remarks that the guys look like Space Ninjas and are pretty over-equipped for this kind of job, since the museum is only guarded by a security guy named Bob, who takes the stairs to lose some weight since his engagement and will take a while to reach their floor. Apparently, Lucifer is a thief who does her homework, and only brings what she deems necessary to do the job. Although one of the guys points a gun at her and threatens to kill her, Lucifer seems hardly impressed. She relaxes against a wall, carves some kind of symbol in the apple she was eating and conjures up an enormous snake-like creature to deal with the ninjas, while she deals out some punishment herself.

But it gets even better. Bob walks into the room, but before he can stop Lucifer, the poor guy gets a heart attack from all the stairs he’s been taking. To save Bob’s life, Lucifer temporarily puts him inside the painting she came to steal! She takes it to Val Brisendine’s art gallery, Val being the woman Lucifer was stealing it for in the first place. When Lucifer steps back into the painting to get Bob out, she accidentally unleashes a very bad guy that was being held captive inside it as well. This sets up a very entertaining story in which Lucifer not only has to try to stop the bad guy, but she also has her life threatened by the woman who put him in the painting, meanwhile dealing with the Harlot and traveling into The Shade to save a colleague’s soul. (The Shade is a kind of way station for souls. When you die, you pass through it on your way to whatever afterlife awaits you.)

hexed magicFrom the moment Lucifer put Bob into the painting, my curiosity about this character and her world kept growing and growing. I like stories with a magic-realistic touch. And the action in Hexed… contains quite a few elements that are not of this world, but are highly entertaining to read.

Lucifer and the other characters were introduced in the mini-series collected in the trade paperback Hexed, published a couple of years ago by Boom! Studios. Lucifer, full name Luci Jennifer Inacio Des Neves, is a creation by Michael Alan Nelson, who also wrote this volume of Hexed: The Harlot & The Thief. Lucifer is a supernatural thief-for-hire, stealing wondrous objects from the dark denizens of the netherworld for her mentor Val Brisendine. She’s also the heir of the Harlot, the powerful magic witch that looks like Helena Bonham Carter on a bad day. If a live-action adaptation will ever by made out of this comic-series, Bonham Carter would be the only choice to play the Harlot.

The Harlot and Lucifer
The Harlot and Lucifer

I liked Lucifer’s cheeky and smart voice-over dialogue, which reminded me of typical inner voices by detectives and the smart-mouthed characters from Buffy the Vampire Slayer. Also, it’s a woman’s world: Nelson presents interesting female leads. Lastly, what I really liked about the art work by Dan Mora is the fact that every time the characters are inside a painting, everything we see is rendered through the art-style of that particular painting.

The only problem I had while reading this story is paradoxically also the magical element of this tale: magic seems to solve everything and Lucifer seems to be quite invulnerable; even being dead for a while doesn’t really bother her. So I never had the feeling the danger she was in was insurmountable.

But maybe that will change in the following installments of the series. Hexed: The Harlot & The Thief is only volume one, containing the first four comics. Volume 2 is out this month, and volume 3 is slated for August.

This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Just So Happens

I don’t know much about Japan, really. Yes, I’ve seen martial arts films, some anime and Lost in Translation. Those films give an impression of Japan that leaves one wanting to know more. That’s why I chose to read Just So Happens by Fumio Obata.

just-so-happens-coverIn this graphic novel, London-based Yumiko is a designer running her own firm with friends. She is engaged to an Englishman and has made a nice life for herself in the UK. When her father suddenly dies she returns home to Japan. Here, she feels out of place in daily situations, but also in ritualistic situations such as the wake for her father. Is Japan still her home or has she changed too much in the years she stayed overseas?

Just-So-Happens_p042-043

This internal conflict is visualized via the appearance of a performer of the Noh theater. A traditional form of Japanese theater which aesthetic demands the exclusion of natural traits and spontaneity. The performers restrict characters’ emotions by following a sophisticated code of gestures. As a matter of fact, all human forms, shapes and movements are codified in specific forms. During her father’s wake and funeral, Yumiko notices she doesn’t feel sad, she doesn’t seem to feel anything. She feels like she is performing in a ritualized play, detached from her emotions, just like a performer in Noh theater. ‘If formality and courtesy take over the feelings, how silly and meaningless all these things could become. And despite all this, I still take part in it! Ah, where I am right now… I am in a theater… performing a piece, pretending to be something else…’ she thinks during the ritual.

Just So Happens 053

Fumio Obata makes wonderful visual observations about Japan. In this pleasantly paced story, Obata gives the reader time to look around, just like Yumiko does as she visits Japan. Every once in a while, for example, Obata shows us a street scene, Japanese architecture or a canal that runs through town. Obata uses a subtle and visual way of storytelling. For instance, when he introduces Yumiko’s mom, Obata uses two pages without any dialogue or captions. We see the woman working on her computer at home, followed by a panel of a bookcase with a radio and a picture of her daughter, followed by a panel of her hands typing on the keyboard, followed by two panels showing the kettle is boiling. It takes a third panel and quite some noise from the kettle before the mother notices the water is boiling and she goes to the kitchen. While the teabag is in the pot and she’s waiting for it to be ready, she looks at a picture of Yumiko in which she has her diploma in her hands. It’s a nice, silent scene that shows us something about her work ethic and that tea reminds her of Yumiko. It also sets up the dialogue scene that follows when Yumiko arrives at her mom’s.

In Just So Happens we learn something about how the Japanese mourn, what the rituals are concerning a wake, and also that it’s still hard for a woman to lead an independent life in Japanese culture. Yumiko’s mom is a successful author and scholar, but her position comes with a price. In the end her need to stand on her own feet has cost her her marriage. In a way, by living in London, being an independent designer, Yumiko is living her mother’s dream.

just so happens

I very much liked the personal tone in Just So Happens. The graphic novel almost reads like a memoir, and the characters feel real. Not surprisingly maybe, since writer/artist/animator Obata was born in Tokyo. He moved to England in 1991, so my guess is the story and theme of the book are close to his heart.

At the end a small transformation has taken place. Yumiko has learned something about her identity: she no longer has to deny her roots to be herself. She has also learned how to deal with her parents’ expectations and live her life on her own terms. Overall, Just So Happens offers a wonderful and interesting reading experience in more ways than one.

This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Film

Imagine 2016: Building dreams and nightmares

Het 32ste Imagine Film Festival staat van 14 t/m 24 april in EYE Amsterdam en beleeft haar feestelijke opening op donderdag 14 april met het Amerikaanse Midnight Special van Jeff Nichols. Dit jaar draait het fantastische filmfestival om de prominente rol die architectuur en vormgeving in fantastische films spelen.

Even enkele hoogtepunten uit het programma aangestipt:

Met het themaprogramma Building Dreams and Nightmares besteedt Imagine dit jaar aandacht aan de prominente rol die architectuur en vormgeving in fantastische films spelen. In veel gevallen wordt daarin een eigen wereld van de grond af aan ontworpen en gebouwd. Van Metropolis tot The Shining en van Inception tot The Grand Budapest Hotel, steeds vervullen architectuur en vormgeving een sleutelrol bij het creëren van een nieuwe of andere werkelijkheid.

Daarnaast hebben filmmakers, net als architecten, toekomstvisies over onze steden en leefomgevingen van morgen. Zij zijn daarin vaak pessimistischer dan stedenbouwers, die werken aan een ideale stad. Vervuiling, overbevolking, schaarste van water en voedsel, het oprukken van smart technology en de groeiende kloof tussen arm en rijk, het zijn prominente onderwerpen uit de dystopische fictie die nu op de agenda van stedenbouwers staan.

project m film

Masterclasses
Imagine biedt dit jaar twee masterclasses van twee zeer verschillende makers. Zo is de Amerikaanse production designer Anshuman Prasad te gast. Hij genoot een opleiding als architect en werkte aan films als 300: Rise of an Empire, Captain America: The Winter Soldier en Batman vs Superman: Dawn of Justice. In een masterclass gaat hij in op zijn gebruik van architectuur.

Ook verwelkomen we regisseur Alex van Warmerdam. Al sinds zijn debuutfilm Abel (1986) laat hij zijn sets speciaal bouwen. Tijdens een masterclass gaat hij aan de hand van materiaal uit zijn omvangrijke oeuvre in op zijn visie en werkwijze.

The Lure.
The Lure.

Symposium
In het symposium De Toekomst van de Stad, georganiseerd in samenwerking met het Architectuur Filmfestival Rotterdam, gaan filmmakers, architecten en kunstenaars in discussie over toekomstscenario’s voor de (mega)steden van morgen. De Nederlandse architect Winy Maas en de Britse kunstenaar Liam Young zullen hier in ieder geval aan deelnemen.

De openingsfilm van Imagine 2016 is de Amerikaanse film Midnight Special van Jeff Nichols, met Michael Shannon, Joel Edgerton en Kirsten Dunst. De film had zijn wereldpremière in februari in de competitie van het filmfestival van Berlijn. De sci-fi thriller gaat over vader Roy en zijn achtjarige zoontje Alton, die over bijzondere gaven beschikt. Wat begint als een vlucht voor een religieuze sekte en de lokale politie, escaleert al snel tot een landelijke klopjacht georganiseerd vanuit het hoogste niveau van de FBI. Jeff Nichols maakte eerder de films Shotgun Stories (2007), Take Shelter (2011) en Mud (2012).

De publieksopening is de Koreaanse actiefilm Veteran van Ryoo Seung-wan, vorig jaar een groot kassucces in eigen land. De eigenzinnige rechercheur Seo Do-cheol vermoedt dat de dood van een bevriende vrachtwagenchauffeur geen zelfmoord is, zoals de officiële lezing wil. Zeer waarschijnlijk zit de steenrijke industrieel Jo Tae-oh erachter. Diens advocaten doen alles om het onderzoek van Do-cheol tegen te werken. Maar die laat zich niet intimideren. Superieure actiefilm met een forse dosis humor en slapstick.

Het festival wordt afgesloten door de Noorse rampenfilm The Wave, waarin een geoloog in een klein fjordendorpje vermoedt dat een overhangende klif wel eens in het fjord zou kunnen storten, wat een allesvernietigende tsunami zou veroorzaken. De film was een reusachtig succes in Noorwegen en is gemaakt in de beste traditie van Steven Spielberg en Roland Emmerich.

Shorts
Het programma van korte films werd geselecteerd uit ruim 800 inzendingen. De 35 films zijn afkomstig uit zeventien landen. In het programma zijn vier Nederlandse films opgenomen. Twee films beleven bij Imagine hun wereldpremière: de Nederlandse film Baardmos van Kokosky Deforchaux en het Deense The Sunken Convent van Michael Panduro. De Europese films in het programma vormen de competitie voor de Zilveren Méliès, de prijs voor de beste Europese fantastische korte film.

imagine 2016

Nederlands
Na een succesvol eerste jaar organiseert Imagine voor de tweede maal een dag die speciaal is gewijd aan de Nederlandse fantastische film. Met pitch sessies, korte films, een industrylezing, een masterclass en een speelfilmpremière. Gericht op professionals, studenten en makers, én met programma’s waarin de Nederlandse fantastische film in de schijnwerpers wordt gezet.

Zes Nederlandse filmmakers pitchen hun projecten voor een internationale jury. De beste pitch neemt deel aan de coproductiemarkt Frontières in Montreal in juli. De pitchsessies vinden plaats op donderdag 21 april om 13:30 uur.

Industrylezing
De Zwitserse Annick Mahnert is consultant voor onder meer sales agents, festivals en industry-programma’s. In haar lezing zet zij uiteen hoe Nederlandse kunnen profiteren van een groot aantal recente initiatieven voor de ontwikkeling, financiering, distributie en vertoning van fantastische films. De lezing vindt plaats op donderdag 21 april om 15:30 uur.

Nieuw Nederlands Peil
Een programma met recente Nederlandse korte films en work in progress van Nick Jongerius’ speelfilm The Windmill Massacre. Alle makers zijn aanwezig voor inleidingen en Q&A’s. Het programma bestaat uit: Baardmos (Kim Kokosky Deforchaux, 19’), Bovenkamer (André Maat, 3’), Peer (Jeffrey Tomberg, 18’) en Unforgettable (Marco Grandia, 5’). De films draaien op maandag 18 april om 19:30 uur en donderdag 21 april om 12:15 uur (reprise, zonder filmmakers).

Kristen
Mark Weistra’s debuutfilm werd geheel buiten alle fondsen en gebruikelijke kanalen om gemaakt. De psychologische thriller was in een voorlopige versie te zien tijdens het Nederlands Film Festival en de definitieve versie beleeft zijn première tijdens Imagine NL op donderdag 21 april om 19:20 uur met Q&A.

Hardcore Henry Q&A
Ilya Naishuller, de regisseur van Hardcore Henry, komt naar Imagine! De Russische regisseur van deze sensationele non-stop actiefilm, is aanwezig bij beide screenings voor een inleiding en Q&A. Imagine is het eerste en voorlopig enige Europese festival waar hij aanwezig is, dus mis deze kans niet!

Creature designers
Creature Designers: The Frankenstein Complex is een documentaire over monstermakers die naast alle groten uit het vak een schat aan prachtig materiaal en weemoed naar het handwerk van weleer biedt. The Frankenstein Complex kiest voor zowel een historische als creatieve invalshoek, met een mix van fascinerende scènes achter de camera, filmfragmenten en tientallen interviews met alle groten uit het vak. Naast veel mooie anekdotes biedt de film een schat aan prachtig testmateriaal en laat terloops ook zien hoe het film maken veranderd is.

De film vertelt de geschiedenis van de make-up van Lon Chaney en mannen in rubber pakken tot CGI en performance-capture van de laatste Planet of the Apes. Het is daarmee een liefdevolle ode aan het vak van monstermaker, maar tegelijk een mooie analyse van de manier waarop het maken van films in honderd jaar tijd veranderd is. Sommige geïnterviewden zijn uitstekende vertellers, met schitterende anekdotes. Wat de film bijzondere waarde geeft, is dat hij een vrij compleet overzicht biedt, zonder te specialistisch te worden. Daarbij heeft de film duidelijk sympathie voor de monstermakers van weleer en ontsnapt hij niet aan weemoed.