Categorieën
Juniorpress Minneboo leest Strips

Minneboo leest: X-Men – From the Ashes

X-Men-verhalen die meer dan dertig jaar oud zijn, zijn ook nu nog heel goed te lezen dankzij het puike schrijfwerk van Chris Claremont en het vakwerk van Paul Smith.

Om het jaar eens lekker te beginnen besloot ik begin januari Vandal Com-X te bezoeken. Een paar jaar geleden sloot de winkel in op de Rozengracht in Amsterdam en tegenwoordig kun je geregeld het afhaalpunt bezoeken om je strips op te halen. Het afhaalpunt zit op een industrieterrein bij het IJ in de buurt. Ik trof een goedgemutste Otwin aan die vanaf hier de bestellingen van de striplezers verpakt om te verzenden.

Ik was wederom op zoek naar Essential-bundels van Marvel Team-Up, maar ik ging met een stapeltje andere comics naar huis.

In een bak met aanbiedingen trof ik X-Men: From the Ashes aan. Een bundeling verhalen uit 1983 geschreven door Chris Claremont en grotendeels getekend door Paul Smith. Verhalen uit de bloeiperiode van de X-Men, die dus toch alweer meer dan dertig jaar oud zijn. Deze bundel werd overigens in 1990 gepubliceerd en voor zover ik dat heb kunnen nagaan, is hij niet meer zo heel makkelijk te krijgen. Een mooie aanwinst voor mijn collectie dus, ook al ken ik de verhalen al van de Nederlandse uitgaven van Juniorpress indertijd.

In de bundel lopen een paar prominente verhaallijnen, zoals de introductie van Madelyne Pryor. Een pilote die verdomd veel op Jean Grey lijkt. Scott Summers valt als een blok voor haar, maar vraagt zich ondertussen af of Pryor niet de reïncarnatie is van Grey die enkele jaren eerder overleed in the Dark Phoenix saga. Al snel lijkt het erop dat Phoenix trouwens terug is om de aarde te vernietigen, maar of dat ook werkelijk het geval is? Ondertussen staat Wolverine op het punt om te trouwen met zijn geliefde Mariko, maar dat loopt alles behalve rooskleurig.

Wolverine zien we niet zo vaak huilen
Wolverine zien we niet zo vaak huilen

Rogue, tot dan toe een kwaadaardige mutant die hoorde tot de Brotherhood of Evil Mutants, klopt bij Charles Xavier aan voor hulp: ooit nam ze de krachten over van Carol Danvers, maar ook haar persoonlijkheid en ze dreigt daardoor langzaamaan gek te worden. Wie ook behoorlijk aan het veranderen is, is Storm. Ze voelt zich steeds minder verbonden met de aarde en de natuur. Dat heeft niet alleen zijn weerslag op haar krachten, maar ook op haar karakter. Ze wordt steeds koel bloediger en haar karakter krijgt een scherp randje. Dat zien we uiteindelijk terug in de visuele metamorfose die ze ondergaat.

Storm toont haar nieuwe look, maar niet iedereen is daarvan gecharmeerd.
Storm toont haar nieuwe look, maar niet iedereen is daarvan gecharmeerd.

Over het puike schrijfwerk van Claremont heb ik de loftrompet wel eerder gestoken en Paul Smih (1953) kwam al eens ter sprake toen ik het over Iron Man had. Toch wil ik je wat meer van zijn werk laten zien, want hij wordt nog steeds door veel fans als een van de betere X-Men tekenaar gezien. Wie From the Ashes leest, ziet meteen waarom. Smith heeft de menselijke anatomie goed in de vingers en laat de personages overtuigend acteren. Maar wat ook opvalt zijn z’n inventieve pagina-indelingen en vakmanschap wat de visualisatie van het verhaal betreft. Kijk maar eens naar deze effectieve pagina waarin Storm Callisto, de leider van de Morlocks, een doodsteek geeft:

storm-versus-callisto-620Dat Smith zich laat inspireren door het medium film is duidelijk te zien. Niet alleen door de onderste strook waarin Storm zelfverzekerd naar ‘de camera’ loopt. Ze loopt hier letterlijk over Callisto heen. Door het kikkerperspectief komt ze extra imposant over. De hele scène is op een dramatische wijze gevisualiseerd, ieder plaatje is een belangrijk onderdeel van het geheel. Een belangrijk moment in de ontwikkeling van Storm, en een onomkeerbaar moment dat toont hoe radicaal haar karakter aan het veranderen is.

Ook in bovenstaande pagina uit X-Men #173-174 dat zich in Japan afspeelt en waar Wolverine het opneemt tegen de Japanse mafia en The Silver Samurai, zien we invloeden van de wide-screen Japanse martial arts cinema terug. Overigens moet ik daarbij wel vermelden dat Frank Miller indertijd hetzelfde deed in de miniserie over Wolverine in Japan. Dus misschien heeft Smith het van hem afgekeken.

De bundel begint al meteen goed, met deze splash page waarin Kitty Pryde duidelijk laat merken dat ze het niet eens is met Xaviers beslissing haar bij de New Mutants in te delen:

kitty-prydeIk ben altijd een groot fan geweest van Kitty Pryde: de superslimme tiener die kan faseren en die een draakje genaamd Lockheed heeft als huisdier. Toen ik als tiener deze verhalen in Nederlandse vertaling las, zag ik in Kitty het ideale vriendinnetje. In de vertaling van bovenstaande tekst was trouwens ‘Kitty vecht terug’. Die titel dekt de lading van dit verhaal prima, maar ik moet Ger Apeldoorn toch eens vragen waarom hij daarvoor heeft gekozen, want ‘Professor Xavier is een eikel/lul’ zou toch dichter bij het origineel zitten.

Wolverine en Rogue zijn samen op pad.
Wolverine en Rogue zijn samen op pad.

De cover van From the Ashes bevat Uncanny X-Men #168-176. werd in december 1989 getekend door Arthur Adams. De illustratie geeft de belangrijkste personages uit deze bundel weer: De X-Men, Phoenix en de Morlocks. De grote schurk die achter de schermen de gebeurtenissen manipuleert, is niet afgebeeld. Wie dat is, zeg ik nu natuurlijk niet. Ook al zijn deze verhalen uit 1983 en er van spoilers alleen maar sprake kan zijn als je deze strips voor het eerst gaat lezen. Dat kan namelijk nog steeds, want ze zijn in andere herdrukken ook nog steeds beschikbaar zoals de Essential-serie. En anders kun je ze zeker online nog vinden als torrent.

x-men-from-the-ashes

Categorieën
Film Media

Vlijmscherpe meningen

De laatste film die ik in 2015 zag, op oudejaarsavond namelijk, was Avengers: Age of Ultron. Die zag ik eerder al bij de persvoorstelling maanden geleden en ik schreef er een recensie over, waar ik het nu nog steeds mee eens ben. Goede superheldenfilm die zeker een tweede kijkbeurt waard is.

Fijn om deze nu eens in 2D te kunnen kijken, bij de persvoorstelling zag ik de 3D versie, maar zoals je weet, ben ik geen fan van deze techniek.

hulk-and-blackwidow-age-ultronHet viel me weer eens op hoe emotioneel betrokken ik me voel bij deze personages. Als Banner een innerlijke strijd voert met zichzelf nadat de Hulk een halve stad kort en klein heeft geslagen, voel ik met hem mee. Ook de scènes tussen Banner en Black Widow raken een gevoelige snaar. Ik lees die comics dan ook zo lang, ik ken de meeste helden van Marvel beter dan familieleden en met sommige van hen voel ik een innige band.

avengers-2-banner-widowIk kan me herinneren dat er na het uitkomen van Avengers: Age of Ultron ophef was over die scène tussen Hulk en Black Widow. Omdat Black Widow aan Banner vertelt dat ze door de KGB gesteriliseerd is en dus geen kinderen kan krijgen, noemt ze zichzelf een monster, net als hij. Dat was tegen het zere been van een paar feministen die online flink tegen de film begonnen te trappen. Onzinnig, want het is niet alsof de filmmakers hiermee willen zeggen dat vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen monsters zijn noch dat Black Widow dit zo bedoelde. Dit werd echter wel zo opgevat. In dit tijdperk van politieke correctheid staat één personage meteen voor een hele groep personages, en slaat een uitspraak over een personage meteen voor iedereen die op dat personage lijkt.

Ik citeer even Gavia Baker-Whitelaw, maar had ook menig ander stuk kunnen aanhalen en hetzelfde kunnen zeggen:

It makes sense for her to be traumatized by the abuse she experienced during her training, but to compare sterility with inhumanity? WHAT THE HELL. If taken at face value, Black Widow’s statement isn’t just offensive, it’s damaging. She is the most prominent female character in the Avengers franchise, and the only major female character who isn’t a love interest. And now, in a movie that will be watched by millions of impressionable kids (and no doubt many adults with fertility issues), Black Widow says that she feels like a monster because she can’t have biological children. Do I really need to explain why this is was a terrible idea?

Ook anderen vielen Joss Whedon aan omdat hij nu opeens niet meer geëmancipeerd blijkt te zijn.

Vanwege sociale media kan een kleine groep schreeuwers zichzelf heel goed laten horen. Daardoor wordt er wellicht te veel naar deze mensen geluisterd. (Dit verschijnsel kan natuurlijk ook als positief gezien worden natuurlijk: dat een kleine groep onderdrukten eindelijk van zich kan laten horen.)

batgirl coverSowieso vermoeit die feministische lobby mij erg als ze weer een cover willen verbieden omdat de afbeelding erop volgens hen niet politiekcorrect genoeg is. (Denk aan de Batgirl-cover met het Killing Joke tintje.) Of als een outfit van een heldin weer eens als te seksistisch wordt bestempeld. Prima als je mensen wijst op gender rollen en hoe de verbeelding beter kan, want dat is ook vaak nodig. Maar besef ook dat seksisme een onderdeel van het genre is en voor sommige mensen de superhelden juist zo leuk maakt. (Denk aan de kostuums die heldinnen en schurkinnen aan hebben in superheldencomics). Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van de film of de betreffende comic. Ga dan gewoon lekker Ms. Marvel lezen.

Bashing Star Wars
Opeens worden bepaalde meningen online ook ontzettend mode. Dat zie ik deze week bij The Force Awakens gebeuren. Eerst zien we allerlei vlogs van mensen die naar de film gaan kijken en superenthousiast de zaal uitkomen. Sommige konden bijna niet praten van emoties, zó blij waren ze dat ze nu eindelijk de nieuwe Star Wars hadden gezien. Ik vond dat mooi om te zien, omdat je getuige bent van iemands passie voor deze filmreeks.

Een week of wat later duiken er allemaal vlogs online op waarin mensen ons gaan vertellen wat er allemaal niet goed is aan de film. Als een film voor de release verschrikkelijk gehypet wordt, kan hij ook bijna niet anders dan tegenvallen. En de promotiecampagne voor The Force Awakens was overweldigend en duurde ontzettend lang. (Zoals Hollywood bijna alle films doodhypet tegenwoordig.)

Daarbij denk ik dat de ene vlogger de andere aansteekt wat de kritische toon betreft. Of dat ze wellicht in de voetsporen van George Lucas willen treden die ook kritiek had op The Force Awakens. Al valt het allemaal wel mee wat ome George zegt en worden dit soort dingen erg opgeblazen. Sites willen nu eenmaal clicks scoren om de adverteerders tevreden te houden. Een grapje van Lucas over Disney viel fout en dus nuanceerde hij zijn uitspraken later. Dit is wat George zei over de nieuwe Star Wars-film: ‘They wanted to do a retro movie. I don’t like that. Every movie I work very hard to make them completely different, with different planets, with different spaceships, make it new.’ (Zie hier het hele Lucas-interview met Charlie Rose.)

Ik wil niet zeggen dat de meningen van de vloggers niet legitiem zijn en dat sommige vloggers niet met goede argumenten komen. In tegendeel. Deze vlogger vond ik een aantal goede punten aanstippen bijvoorbeeld:

Neemt niet weg dat ik niet altijd van anderen hoef te horen wat ze van iets vinden. I can make up my own mind. Online wordt veel gezocht maar vooral heel veel gevonden. Soms worden al die meninkjes mij allemaal wat te veel. Soms biedt het web mij te veel mening en te weinig feiten. (Het is een van de redenen waarom ik veel minder op Facebook aanwezig ben tegenwoordig.) Dat is uiteraard mijn probleem. Je kunt namelijk ook zeggen dat het juist heel interessant is om al die verschillende meningen te horen en de argumenten te wegen.

Dus ik neem mijn eigen raad even voor lief: Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van deze vlogs.

Bashing Fisher? Nee toch?!
Nou ja, sommige meningen gaan mij echt te ver en sommige fans moeten zich schamen. Ik bedoel die Star Wars-fans die Carrie Fisher (1956) de hele tijd bashen omdat ze oud geworden is. Of beter gezegd: minder mooi oud geworden is dan Harrison Ford of Mark Hamill. Gelukkig bijt Fisher van zich af. Als mensen als Fisher aangevallen worden op hun uiterlijk, tja, daar word ik zelfs een beetje feministisch van!

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Vlog: Steven de Rie over hoe de Urbanus-strip gemaakt wordt

Recent was ik op bezoek in het atelier van stripmaker Steven de Rie. De Rie creëerde het superheldenteam De Veteranen, geeft workshops striptekenen en maakt karikaturen. Ook is hij sinds 1997 de assistent van Willy Linthout. De Rie inkt en lettert de Urbanus-strip. In deze vlog laat hij het wordingsproces van een pagina uit die strip zien.