Categorieën
English Striprecensie Strips

Review X-Men: Days of Future Past

A while ago I wrote about writer Christ Claremont and his contributions to the X-Men universe. Since the new X-Men film, Days of Future Past, is partly based on Claremont’s story by the same title, I thought it would be nice to read the comic before watching the movie.

x-men_daysfuturepastDays of Future Past was originally published in The Uncanny X-Men #141 and #142 in 1981. The storyline alternates between the (then) present year of 1980 and 2013, at the time a date far into the future. 2013 is a dystopian future in which mutants are incarcerated in internment camps. A lot of the X-Men have lost their lives fighting the Sentinels: enormous robots that have the North American continent under complete control. Originally activated by the American government to eliminate the mutant menace, the Sentinels hunted not only mutants but all superheroes and villains. Now the rest of the world threatens war against the Sentinels, which could mean a nuclear holocaust and the end of the world all together. An adult Kate Pryde transfers her mind into her younger self, the present-day Kitty Pryde, who tries to convince the X-Men to help her prevent a fatal moment in history that triggers anti-mutant hysteria and will lead up to the dystopian future of 2013. Rachel Summers, who played a major role in X-Men: Ghosts, plays a small but instrumental part in this adventure.

It was great revisiting this classic and well-written storyline from the early eighties. Especially since Canadian comic book artist John Byrne was the artist to bring Claremont’s scripts to life at the time. Later on Byrne would write and draw highly regarded stories about The Fantastic Four and revitalise the Man of Steel. At this juncture in his career he and Claremont worked on The Uncanny X-Men, then one of the most if not most popular superhero comic book. Soon the team split because of creative differences: Byrne didn’t like Claremont’s characterisations of the characters. In Days of Future Past however, none of the animosity is noticeable.

The Sentinels attack.
The Sentinels attack.

Another treat when it comes to reading old comics is to see the fashions of the time, be it in the decors or the way people dress.

The story is collected in a trade paperback containing Uncanny X-Men 138-143 and X-Men annual #4 which is illustrated by John Romita Jr. The collection starts with the funeral of Jean Grey, moving on to an interesting story of the X-Men and Doctor Strange being trapped in a dimension quite similar to hell. Then Wolverine and Nightcrawler team up with Canadian superhero team Alpha Flight to capture the Wendigo, and… Well, why spoil all the storylines in advance? Needless to say: this trade is a must-read if you like the X-Men and want to see how the movie differs from the original comic, which it does quite a lot judging by the movie trailer, which shows it is Wolverine and not Pryde who tries to save the future by travelling to the past.

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Mike's notities

Europese verkiezingen, een zinloze bezigheid?

Ik geloof niet in een het Europees parlement, want ik geloof niet in het huidige politieke bestel.

Ik geloof niet dat de mannetjes en vrouwtjes die hun kont warmen op het politieke pluche er voor de burger zitten, maar dat ze er vooral voor zichzelf zitten. Dat geldt natuurlijk niet voor alle politici, er zullen vast goede tussen zitten, maar het merendeel dat ik in de media voorbij zie komen, wekt die indruk wel.

europese_leugensWe Nieuwe Revu nr. 20 heeft gelezen, zal helemaal geen zin meer hebben om te gaan stemmen donderdag 22 mei. In een artikel over de graaiers van Europa, namelijk de Europarlementariërs, staat onder andere dat deze per stuk 8000 euro brutosalaris per maand verdienen. Daar bovenop krijgen ze vergoedingen voor woon-werkverkeer en ander transport, en krijgen ze 300 euro per vergaderdag. Boven op dit topsalaris is er nog een vergoeding voor ‘kantoorkosten’ van 4299 per maand. En bonnetjes worden daarbij zelden overlegd. (Daar moet je als zelfstandig ondernemer bij de belastingdienst proberen.) En het is nog erger dan dit: veel politici tekenen steevast in bij vergaderingen, want dat levert 150 euro op, om vervolgens de zaal weer te verlaten en niet te stemmen. Het aant mensen dat intekent is hoger dan het aantal mensen dat bij dezelfde vergadering gestemd heeft. VVD-kop Hans van Baalen heeft daar bijvoorbeeld een handje van. Van de 766 Europarlementariërs staat hij op plek 728 als het gaat om aanwezigheid bij stemmingen.

Nog een duur geintje is die regelmatige verhuizing naar Straatsburg en soms zelfs naar Luxemburg:

De afstand tussen Straatsburg en Brussel is 435 kilometer. De jaarlijkse kosten voor de hotelovernachtingen en treinreizen van de 754 Europarlementariërs en voor het heen en weer laten rijden van vrachtwagens vol dossierkisten bedragen tussen 169 en 204 miljoen euro. Dat is vijftien tot twintig procent van het hele budget van het Parlement. De CO2-uitstoot als gevolg ervan is negentienduizend ton. De gebouwen in Straatsburg staan 89% van de tijd leeg.

Kortom: terwijl we in Nederland kapot bezuinigd worden, gooit Brussel geld over de balk.

En wie het beleid bepaalt? Dat zijn voornamelijk de lobbyisten van de grote bedrijven. Lekker democratisch, hè?

De posters van politieke partijen roepen stuk voor stuk een zure lach bij me op. De campagnes gaan alleen over wat goed voor Nederland is, want je kunt alleen op Nederlandse partijen stemmen. Eigenlijk zouden er partijen moeten zijn die de landgrenzen overstijgen. Daar zou je op moeten kunnen stemmen. Dat je bijvoorbeeld als arbeider op een Europese arbeiderspartij kan stemmen die voor jouw belangen opkomt. Nu stem je op Nederlandse partijen die zich na de verkiezingen in Brussel aansluiten bij grotere Europese fracties, dus de PvdA kan wel beweren dat ze meer banen gaan regelen voor Nederlanders, waarmaken kunnen ze dat soort beloften in de praktijk nauwelijks op deze manier.

Ondertussen kunnen we lachen om de foute posters. De slogans zijn zulke lege frasen. Neem die van D66, toch eigenlijk VDD Light: Sterk Nederland, Sterk Europa. Huh? Hoezo dat dan? Hebben die gasten dan echt zulke grootheidswaanzin en beseffen ze niet hoe klein Nederland is in verhouding tot andere Europese landen en dus hoe weinig we in verhouding te zeggen hebben in het Europarlement? Jezusleeft.nl (what’s in a name) wil zelfs dat we uit de EU stappen. Iedereen die een beetje nadenkt weet dat het niet een kwestie is van pro of contra. Anno 2014 kun je eigenlijk niet tegen een verenigd Europa zijn, want die ontwikkeling is niet meer terug te draaien. De grenzen kunnen niet meer dicht zoals vroeger en fantaseren dat de gulden ooit terugkomt, is een natte droom die alleen voor sukkels als Geert Wilders is weggelegd. We zitten nu eenmaal in dit Euro-schuitje en we kunnen er niet meer uit. Maar om te voorkomen dat het schuitje een Titanic-achtige ramp gaat worden, moet er wel een andere koers gevaren gaan worden. Een koers die bepaald wordt door de kiezer, oftewel het volk. Oftewel: die moet eindelijk eens iets te zeggen krijgen.

Ga ik stemmen donderdag 22 mei? Helaas wel. Ik geloof er voor geen meter in, maar heb wel een partij gevonden die op pan-Europees niveau opereert en die een programma heeft die goed aansluit bij mijn visie, namelijk dat het anders moet in Europa en dat het niet alleen om de belangen van Nederland draait. Een partij die beseft dat we op een volwassen manier moeten kijken naar privacy, vrijheid op het web en transparantie als het om regeringen gaat. Niet geheel toevallig is het de partij die een poster heeft die vertelt dat je niet alleen op de slogans op de poster moet af gaan. Denk ik dat er iets zal veranderen in het Europees parlement, dat men binnenkort minder geld over de balk smijt en dat de politici zullen stoppen met aan de pijpen van lobbyisten te dansen? No way.

Een interessante aflvering van Tegenlicht over de machteloosheid van de burger, vanaf 19 min en 54 seconden over de lobbyisten in Europa.

Meer weten? Check www.votewatch.eu

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Wonderbaarlijke Spinnemannen

Naar aanleiding van mijn oproep in de vorige twee afleveringen zijn een paar leuke inzendingen gekomen van Nederlandse tekenaars die Spider-Man op papier hebben gezet.

Dit groepsportret is gemaakt door Jasper Rietman. Hij tekende de superfilmhelden voor The New York Times Magazine bij het artikel ‘Hollywood’s Tanking Business Model’. In de illustratie zien we de grote filmhelden van 2014 en 2015 vechtend om een enkele dollar. Het kostuum van Spidey is duidelijk dat van The Amazing Spider-Man van Marc Webb. De reboot-reeks die iedere aflevering weer teleursteld. Stoer dat Rietman ook illustreert voor buitenlandse bladen trouwens.

NYTmag-Hollywood-jasper-rietman

Remco Polman stuurde me deze illustratie die hij jaren geleden maakte voor een scheurkalender van uitgeverij Loeb:

spider-man_remco_polman_webAls je denkt dat dit soort onderbroekenlol de mensen van Marvel te ver zou gaan, dan vergis je je. In het eerste nummer van de opnieuw opgestartte reeks Amazing Spider-Man wordt onze held aangevallen door een schurk die Skein heet en stoffen kan manipuleren. Hierdoor valt Spider-Mans kostuum uit elkaar, maar, oh, wat een mazzel, niet zijn masker. (Als je denkt: hoe dom is dat, besef dan dat Dan Slott dit verhaal heeft geschreven en dat dit soort dommigheden zijn handelsmerk zijn.) Spider-Man in zijn gewebde onderbroek wordt meteen door de menigte uitgelachen en die grap wordt uitentreuren opgevoerd in deze aflevering. Sterker nog: omdat Anna Maria, de vriendin van Peter Parker toen Doctor Octopus nog in zijn hoofd zat, de beelden op televisie ziet en drie moedervlekken onder Peters navel herkent, weet ze meteen dat Peter Spider-Man is.

Illustratie: Humberto Ramos.
Illustratie: Humberto Ramos.

Deze cartoon maakte Paul Stellingwerf voor de site IntermediairForward.nl waar ik toen de hoofdredacteur van was. Ik geloof dat we iedere week een nieuwe cartoon op de site van Paul plaatsten:

spider-man_intermediair_stellingwerfBeginnend stripmaker Ed van der Linden stuurde een illustratie van Spider-Girl en vertelt daar hetvolgende over: ‘Deze heb ik getekend voor de verjaardag van een vriendin die gek is op spinnen. Maybelle is mijn hoofdfiguurtje en daarom heb ik haar als spinnenvrouw getekend.’

spider-Woman-ed-vanderlindenTot slot een stripje van Rood Gras, dat Rob van Barneveld maakte nadat hij The Amazing Spider-Man 2 had gezien:

spider-man_roodgrasMet de titel van deze blogpost verwijs ik naar de Nederlandse uitgaven van Spider-Man waarin hij nog de Wonderbaarlijke Spinneman werd genoemd. Tegenwoordig zouden we Spinnenman zeggen vanwege die onhandige en niet te onthouden tussen-n regel die de taalmaffia van Nederland een paar jaar geleden bedacht heeft.

Dit is overigens de 52ste aflevering van de rubriek Spidey’s web, wat betekent dat ik nu een jaar lang elke week een stukje over mijn favoriete stripheld schrijf. Ik heb zojuist bijgetekend voor nog een jaar, want er valt nog veel meer moois uit het web van Spider-Man te laten zien.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Amoras #3 – Krimson

Het derde deel van Amoras is uit, getiteld Krimson.

Ik kijk uit naar ieder deeltje in de serie Amoras van Marc Legendre en Charel Cambré, waarin de lezer getrakteerd wordt op een iets oudere Suske en Wiske die verstrikt raken in een naargeestige toekomst van het eiland Amoras waar schurk Krimson de scepter zwaait. Het is leuk om eens een ander soort Suske & Wiske album te lezen en daarbij ben ik benieuwd of dit zesdelige experiment nog een vervolg krijgt in de toekomst. Aangezien de verkoop en media-aandacht tot nu toe niet tegenvallen, vermoed ik van wel. Het derde deel kwam een week na uitbrengen op de Vlaamse boekentop-100 binnen op nummer 1. (Bron: GfK Retail and Technology Benelux.)

Het heeft niet zo veel zin om diep op de plot van het nieuwe album in te gaan, want eigenlijk is een analyse pas echt zinnig als het verhaal is afgerond. Hou rekening met harde actie, (functioneel) naakt en stuntelende volwassenen.

Wel wil ik kwijt dat ik genood van Legendres kleine onderwater steekjes. Zo laat de schrijver het personage de aalmoezenier Saunière, tevens duivelbezweerder, het volgende zeggen: ‘Tegenwoordig is boosaardigheid een deugd die beloond wordt met promotie, een bonus of een premie.’ Legendre becommentarieert hier duidelijk de veroorzakers van de crisis en wie kan daar niet mee instemmen? Ook heeft de auteur een veegje uit de pan voor de critici die over de eerdere albums opmerkten dat de volwassenheid van Suske vooral zat in zijn grofgebektheid. ‘Ik weet dat ik niet mag vloeken, maar….FUUUUUUCK!!!’ schreeuwt Suske als hij samen met Jérusalem huurlingen van Krimson aanvalt. Overigens was ik een van de critici die een opmerking maakte over de grofgebektheid van Suske in het eerste album.

Krimson, toch de grappigste schurk uit het universum van Suske en Wiske, begint in dit album warme gevoelens te koesteren voor Jérusalem zodra hij haar ware, duistere kant doorziet. Ik ben met name benieuwd hoe dit zich zal ontwikkelen in deel vier dat Lambik gaat heten en in oktober dit jaar uitkomt.

Ondertussen zag Krimson er nog nooit zijn sinister uit dan op het omslag van Amoras 3, wat vooralsnog mijn favoriete cover van de reeks is:

cover-amoras-3

Categorieën
Boeken English Striprecensie Strips

Review: New York Drawings by Adrian Tomine

Could one fall in love with a girl in a drawing?

subwaygirl_tomineThat’s the question I asked myself when a sketch of a young woman standing in a crowded subway carriage caught my eye. She is framed by two Wall Street guys and can’t help overhearing one of them explaining his plan for scoring with his ex-girlfriend when she comes to visit, but I only know this last bit because the notes under the sketch tell me so. Just looking at the woman’s contemplating face, she could be thinking about anything, her mind floating somewhere far away from her mundane surroundings. It’s a striking portrait of a very attractive woman whose beauty has a natural girl-next-door quality. And with that last sentence I guess I just answered my own question. Yes, one can fall in love with a girl in a drawing, especially when the artist conveys some of her aura and at the same time leaves enough to one’s imagination to fill in the blanks with one’s own romantic musings.

The portrait is printed in New York Drawings, a wonderful collection of Adrian Tomine’s illustrations, covers and comics for The New Yorker magazine, and other illustrations inspired by the Big Apple, such as album covers, book jackets and sketches. Comic book artist and illustrator Tomine (Sacramento, 1974) moved from California to New York in 2004. He acquainted himself with his unfamiliar surroundings by compulsively drawing the people around him. ‘I started doing a lot of very quick, observational drawing in sketchbooks. I think I was looking for a reprieve from the rigid drawing style of the book I was working on at the time [Shortcomings], and I was also just spending a lot of time exploring the city on my own, and sketching was a way for me to still feel somewhat productive in the process,’ Tomine explains in the book.

WinterBreak_tomine

The illustrations are accompanied by the original publication date. Their titles are derived from the original article with which they originally paired in The New Yorker. The notes at the back of the book explain the image’s background, but I prefer to read the illustrations without them, so I can make up my own story about what the image conveys.

Tomine’s art and especially his clean-line style look similar to the likes of Daniel Clowes and Chris Ware. In an interview with The Comics Journal #205 Tomine mentioned Clowes and Jaime Hernandez as being major influences on his work. Although I love the stillness of his illustration-work, I have a slight preference towards Tomine’s sketches, which naturally have more spontaneous line-work and lively hand colouring, as opposed to the Photoshop-like colouring of the commissioned illustrations.

ny_drawingsFunnily enough, the book opens with a comic strip about Tomine’s first Christmas party hosted by The New Yorker. Typically for his comic book persona the artist presents himself as an introverted, somewhat neurotic newcomer, feeling out of place at the high-class party attended by celebrities such as Steve Martin and Philip Roth. Trying to find a comfortable pose he asks random people where he can find a coat rack while he treats the reader to a neurotic internal dialogue, not deprived of self-mockery I might add, explaining how he got to work for The New Yorker in the first place.

New York Drawings is an interesting way to see one of the greatest cities on earth through the eyes of a well-accomplished draughtsman.

This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Boeken Minneboo leest Strips

Minneboo leest: De jaren Pep

In De jaren Pep doet Ger Apeldoorn uitvoerig en gedegen verslag van de geschiedenis van stripblad Pep. Het boek is een prachtige ode aan de Pep geworden.

de_jaren_pep_apeldoornHet stripblad Pep zag in 1962 het licht en groeide al snel tot het meest invloedrijke stripblad van Nederland. Een hele generatie lezers leerde klassieke strips kennen als Lucky Luke, Roodbaard, Asterix en De generaal, en een hele generatie stripmakers debuteerde in Pep. In 1975 verdween Pep van de markt en in de plaats daarvan kwam Eppo: een samengaan van Pep en Sjors.

Zelf ken ik geen grotere liefhebber van Pep dan Apeldoorn en het met schrijven van het boek kwam een langgekoesterde wens uit. In het laatste nummer van Striprofiel schreef hij dat het misdadig was dat er nog nooit iemand de geschiedenis had geschreven van Pep. Een kwart eeuw later heeft Apeldoorn daar zelf voor gezorgd.

Zelf ben ik niet van ‘de generatie Pep’: toen ik in 1977 het levenslicht zag was Pep al Eppo geworden, en afgezien van een enkele Pep Parade Pocket heb ik het blad als kind nooit gezien. Een Eppo-lezer was ik vroeger trouwens ook niet, maar ik las wel vaak de albums die in het stripblad werden voorgepubliceerd. Tegenwoordig vind ik het erg leuk om artikelen voor de nieuwe Eppo te mogen schrijven en lees ik het blad graag, maar dat terzijde.

Apeldoorn sprak met veel mensen die vroeger bij de Pep betrokken waren en beschrijft op boeiende wijze de geschiedenis van het blad. Hier en daar plaatst hij ook een biografie van belangrijke medewerkers. De grote hoeveelheid illustraties maken het boek des te waardevoller. De jaren Pep staat vol met stripstroken, covers en ander materiaal uit het blad, die bij veel lezers toch een hoop leesherinneringen moeten oproepen. De oogstrelende opmaak van Rudy Vrooman nodigt uit om lekker door het boek te bladeren en te ontdekken.

Ik kan erg genieten van dit soort speciaal voor Pep gemaakte Lucky Luke covers door Morris himself:

de_jaren_pep_lucky_lukeGoede Nederlandse boeken over strips zijn een zeldzaamheid. De jaren Pep zet hopelijk een nieuwe trend.

Ger Apeldoorn. De jaren Pep.
Don Lawrence Collection, € 24,95.
ISBN 978-90-8886-143-7

Categorieën
Film Frames

The Towering Inferno

Gisteravond met Paul The Towering Inferno gekeken. Een van de klassieke rampenfilms uit de jaren zeventig waarin een grote cast van bekende acteurs in een benaderde situatie terechtkomt.

In dit geval is dat de hoogste wolkenkrabber in San Francisco die feestelijk wordt geopend. Er ontstaat brand omdat de bouwers hebben bezuinigd op de bedrading: ze hebben goedkoper materiaal gebruikt dan de architect (Paul Newman) had voorgeschreven. Door de bezuiniging van een paar miljoen dollar verliezen 200 mensen het leven, waaronder enkele heldhaftige brandweermannen die de feestende gasten proberen te redden. En het gebouw is rijp voor de sloop. Goedkoop is duur koop.

towering-inferno-1

towering-inferno-3

towering-inferno-4
Ik vrees dat dit soort praktijken nog steeds aan de orde van de dag zijn, maar dat is niet de enige reden dat deze film uit 1974 nog steeds zeer genietbaar is. De all-star cast acteert goed en het verhaal draait om de mensen in het gebouw niet om de special effects. Omdat het menselijk drama voorop staat, is het niet erg dat de effecten gedateerd zijn. Het is wel grappig: we zagen een superschone kopie van de film waardoor het leek alsof deze recent was opgenomen, terwijl wat we zagen qua aankleding heel erg seventies was. Ook opvallend: toen mochten Hollywoodsterren nog mooi oud worden. Misschien sneed de plastic chirurg de mensen al bij, dat weet ik niet, maar ik zag er in ieder geval geen botoxhoofd tussen zitten.

Fijn om die bekende koppen uit mijn jeugd – Steve McQueen, Paul Newman en Faye Dunaway – weer eens terug te zien.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Juniorpress Strips

Dredd spreekt

De afgelopen tijd was ik druk met een interview met de Britse stripauteur Pat Mills, die tijdens de Stripdagen Haarlem aanwezig zal zijn.

Mills heeft er een handje van om in zijn strips duidelijk zijn visie op de wereld naar voren te laten komen – wat zijn werk extra boeiend maakt, naast het feit dat het onderhoudend leesvoer is. In dit fragment uit Judge Dredd: The Cursed Earth laat Mills de futuristische rechter/smeris Dredd commentaar leveren op de staat van de wereld en in het bijzonder de potentiële uitkomst van de Koude Oorlog die toen nog niet opgewarmd was. Dit verhaal verscheen namelijk in 1978 in 2000 AD.

dredd-geeftcommentaarGraag wilde ik deze afbeelding van Mike McMahon bij mijn artikel plaatsen omdat het een mooi voorbeeld is van Mills manier van vertellen. De digitale versie die ik had was echter van een te inferieure kwaliteit om af te kunnen drukken. Gelukkig bood vriend Matt Baaij uitkomst. Matt heeft namelijk enkele Nederlandse uitgaven van Juniorpress van Dredd, waaronder dit verhaal. De vertaling van de tekst was echter te mager en veel minder krachtig dan de oorspronkelijke versie. Dus bood photoshop uitkomst: ik mailde Matt het Engelstalige plaatje en hij plaatste de tekst in zijn hoge resolutie scan.

Papier
Wat het plaatje voor mij extra bijzonder maakt is dat je de textuur van het papier duidelijk kunt zien. Ook hou ik erg van de oude druktechniek waarbij kleuren nog gemaakt worden door een raster te gebruiken oftewel puntjes af te drukken. Ik ben een grote fan hoe tegenwoordig strips worden geprint en het ruime kleurenpalet dat makers tot hun beschikking hebben, maar mijn nostalgische hartje gaat sneller kloppen bij het zien van dit soort ouderwets werk. Wat dat betreft zal ik ook altijd papier boven digitaal kiezen.

Anway, dit is dus het stripplaatje van de week.

Categorieën
Mike's notities

Ben ik een Nederlander?

Ben ik een Nederlander? Mijn paspoort zegt van wel. Daarin staat zwart op wit dat ik de Nederlandse nationaliteit heb. Maar wat betekent dat eigenlijk? En waarom voel ik het niet zo?

Ik ben geboren op 30 april 1977 in het ziekenhuis in Hoorn, West-Friesland. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Amsterdam, mijn moeder uit Hoorn. Hollandser kan niet zou je zeggen. Toch werd ik door mijn donkerbruine ogen en zwart haar als kind vaak uitgescholden voor Turk. Turk heb ik me nooit gevoeld, maar Nederlander eigenlijk ook niet.

Dat is gek, want ik spreek toch de taal? Sterker nog: ik ben als schrijver en journalist heel veel met de Nederlandse taal bezig. Dat verankert me sowieso al in deze cultuur. Ik denk in het Nederlands. Ik praat Nederlands. Ik slaap en droom Nederlands. Dat was overigens anders toen ik in Amerika woonde, want toen droomde ik op een gegeven moment ook in het Engels. Ondanks het feit dat ik dankzij de taal met Holland verbonden ben, voel ik me meer verwant met de Angelsaksische cultuur, of wat ik me daarbij voorstel, dan de Nederlandse en wat ik me daarbij voorstel.

Ik deel bijvoorbeeld veel obsessies van mijn landgenoten niet. Ik snap al die ophef over voetbal niet. Echt niet. En schaatsen kan me ook gestolen worden. Hollandse muziek zoals dat van André Hazes, Marco Borsato of Kane? Ik smeer liever poep in mijn oren dan dat aan te moeten horen. Nationale obsessies als The Voice, Utopia of nieuws over BN’ers… ze zijn niet aan mij besteed. Nocht het samen scharen op Twitter tijdens het Songfestival waarbij ‘we’ tweede zijn geworden. En dan het zogenaamde oranjegevoel op bijvoorbeeld koningsdag. Mag ik een teiltje? Ik wil namelijk alles wat ik ooit over het koningshuis heb vernomen in één keer kunnen uitkotsen om er voor eens en altijd van af te zijn. Daarna wil ik die plofkop van Wim-Lex en zijn entourage nooit meer zien.

Bron: hersenspoeling.wordpress.com
Bron: hersenspoeling.wordpress.com

Nederland is het land van regeltjes. Zodra er iets gebeurt wat ons tegenstaat, dan bedenken we meteen een regel om te voorkomen dat het niet meer gebeurt. Tevergeefs natuurlijk. Nederland is het land van de administratie en paparassen. Het land van de ambtenarenmentaliteit. Het land waar de spoorwegen zoiets kinderachtigs als de stiltecoupé in het leven roepen omdat ze eigenlijk niet willen dat hangjongeren herrie maken. Het volk dat zichzelf graag op de borst klopt en met het vingertje nog liever naar de ander wijst. Wij doen het goed, jij niet! Schijnheilig is een woord wat me ook te binnen schiet.

Botheid ook. Daar wees mijn Engelse vriendin Kirsty me laatst op, toen ik haar interviewde over haar ervaringen in Amsterdam. Nederlanders zeggen waar het op staat. Zo kun je het noemen. Maar je kunt het ook als onbeholpen bot classificeren.

We zijn het land van de strijd tegen het water. Van wantrouwen tegen vreemdelingen. Van opportunisme, wat we dan gemakshalve handelsgeest noemen.

Ik weet ook wel dat dit maar een paar kenmerken zijn van Nederland en dan nog vooral negatieve ook.

Enkele zaken die ik positief aan Nederland vind? We hebben een hoop zaakjes op orde hier. Goed, politiek Den Haag maakt het de zorgsector steeds moeilijker om fatsoenlijk te functioneren, en de premie van de zorgverzekering wordt ieder jaar hoger. Maar wat is het toch fijn dat je snel geholpen wordt als je plotseling last hebt van nierstenen, bijvoorbeeld. Het Hollandse landschap bevat soms ook prachtige plekken om te vertoeven: ik kom zelf graag in duin- en bosgebieden. Zaken als het homohuwelijk zijn goed geregeld hier. En over het algemeen kun je redelijk makkelijk voor je mening uitkomen zonder dat de overheid je meteen oppakt. Al sluit ik niet uit dat ze je mening al weten voordat je ze uitspreekt omdat de overheid graag zijn burgers bespioneert, maar daar is Nederland niet niet uniek in.

Er zijn overigens ook een paar kenmerken die wel bij me passen, die van mij een Nederlander maken. Ik zeur ook graag over dingen, bijvoorbeeld. En is het afzetten tegen de eigen cultuur ook niet een Nederlands trekje?

Ik weet het niet precies. Daarom wil ik de komende tijd onderzoeken wat het betekent om Nederlander te zijn en wat niet. Om voor mezelf uit te maken of ik me wel Nederlander voel, of dat ik eigenlijk gewoon in een ander land moet gaan wonen en moet accepteren dat dit eigenlijk niet mijn thuis is.

Graag schakel ik jou daarbij in, beste bloglezer. Wat betekent Nederlander zijn voor jou? Wat vind je typisch Nederlands en wat niet? En bestaat er wel zoiets? Kortom, wat verstaan we onder Nederlandse identiteit?

We vragen aan nieuwkomers inmmers of ze zich willen aanpassen aan onze cultuur en dat is natuurlijk een legitieme vraag. Maar wat is dat precies, die Nederlandse cultuur.

Categorieën
Juniorpress Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man door Gerben Valkema

Vorige week vroeg ik naar aanleiding van een prachtige Moebiustekening van Spidey af hoe het Webhoofd eruit zou zien als hij getekend zou worden door een Nederlandse tekenaar. Meteen stuurde Gerben Valkema me deze prachtige Elsje-pagina op:

spider-man_door_gerben_valkemaErgens in mijn achterhoofd stond me wel bij dat er ooit een Elsje-aflevering was waarin Spidey figureerde, maar ik wist het niet meer zeker. Nu wel. Een geslaagde grap van de heren Hercules en Valkema wat mij betreft.

Nederlandse voorgangers
Overigens is er wel een ooit een speciaal stripverhaal gemaakt over Spider-Man in Amsterdam voor de schoolagenda van Juniorpress. De tekenaars hiervan waren Chris Krone, Steven de Rie, Gerben den Heeten en Erik Olden. Die strip heb ik in 2009 online gezet. Ook heeft Michel Nadorp samen met Rudy Hulleman en Minck Oosterveer een Spidey-verhaal getekend voor de Junioprpress agenda 1990/91. Ik heb geen beeldmateriaal van Michel kunnen vinden, maar Oosterveer, die in 2011 overleed door een motorongeluk, blogde er in 2011 over en plaatste deze strook van de betreffende strip:

superheld-agenda_oosterveerMochten Nederlandse illustratoren zich geroepen voelen hun interpretatie van Spider-Man te delen, dan beloof ik die hier te publiceren. Ik ben vooral benieuwd naar Spidey in typische Hollandse situaties en decors. Ach, een stripjournalist mag soms toch ook gewoon dromen?

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: De kraker, de agent, de jurist en de stad

De kraker, de agent, de jurist en de stad is een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de recente Nederlandse kraakgeschiedenis.

kraker_agent_jurist_stad_coverIn 2010 werd de Wet kraken en leegstand van kracht, waarmee kraken strafbaar werd gesteld. Een ongelukkige wet natuurlijk als je je bedenkt hoeveel panden er in Nederland leegstaan terwijl er krapte op de woningmarkt is. Drie journalisten – Moira van Dijk, Jasmijn Snoijink en Marieke Aafjes – onderzoeken in dit boek de impact van deze nieuwe wet op de betrokken partijen: (oud)-krakers, openbaar aanklagers, advocaten, burgemeesters, buurtregisseurs, politieagenten en huiseigenaren. De interviews, het veldwerk en verder onderzoek resulteerde in een omvangrijk boek waarin de drie hoofdgroepen, namelijk de krakers, de agenten en de juristen ieder getekend worden door een andere tekenaar: Maia Matches, Aart Taminiau en Sjoerd Kaandorp.

Dat leverde in het begin wat weerstand bij deze lezer op, want door de verschillende tekenstijlen die elkaar opvolgden werd ik uit het verhaal geslingerd. Iedere tekenaar heeft immers zijn eigen stijl en de ene is een betere storyteller dan de andere. Gaandeweg kon ik deze vertelwijze wel waarderen en levert deze methode op visueel vlak een extra laag op. Een ander voordeel van de stripvorm is dat het de makers aanzienlijke vrijheid gaf: sommige bronnen wilden niet herkenbaar in beeld gebracht worden en hun uiterlijk kon door de tekenaar makkelijk worden aangepast. Ook worden sommige bronnen in een samengesteld personage opgevoerd.

Dat de gebeurtenissen vanuit verschillende invalshoeken worden belicht, geeft het verhaal een meerwaarde en versterkt de journalistieke uitgangspunten van deze strip. Als lezer krijg je gaandeweg begrip voor de verschillende partijen en hoe ze in dit soort zaken staan, al moet ik zeggen dat ik van nature altijd meer sympathie voel voor de burgers dan voor de overheid.

De afwisseling in stijl en vertelperspectief nemen niet weg dat het verhaal op sommige punten toch wat droog is, vooral als juridische procedures worden uitgelegd, maar ik denk dat mensen die geïnteresseerd zijn in de huidige krakerswereld en wil weten wat voor nare effecten de huidige kraakwet op het leven van gewone burgers heeft, zich daar wel doorheen slaan.

Politiegeweld
Het blijft altijd naar om te lezen dat de politie bij ontruimingen onnodig geweld gebruikt: er wordt in het boek bijvoorbeeld melding gemaakt van hoe een vrouw, waarvan de politie weet dat ze zwanger is, toch een stomp in haar buik krijgt. Ook misbruikt de sterke arm de wet ook, zoals blijkt uit de ontruiming van Schijnheilig te Amsterdam. Omdat veel krakers weigeren bij arrestaties hun identiteit prijs te geven, werden ze gearresteerd onder de noemer van het vreemdelingenrecht. Dat was eigenlijk een illegale handeling, want je mag iemand alleen maar daaronder vasthouden als je vermoed dat iemand illegaal in het land verblijft, terwijl het duidelijk was dat de meeste krakers gewoon de Nederlandse nationaliteit hadden. Kijk, zo leer je nog eens wat van het lezen van een strip.

Trailer
Voor het boek is deze weinig effectieve trailer gemaakt. Weinig effectief omdat je na het zien van de video niet veel wijzer bent waar het boek over gaat. Omdat de video wel een aardig beeld geeft van de verschillende tekenstijlen, embed ik hem toch:

Diverse auteurs. De kraker, de agent, de jurist en de stad.
Uitgeverij Oog & Blik/ De Bezige Bij. €24,90
ISBN: 978 90 549 2421 0

Categorieën
Fotoblog

Tasje voor…