Toen ik vrijdag stond te wachten op een afspraak heb ik een paar minuten gefascineerd naar dit pleintje gekeken. Vooral naar hoe het autoverkeer smooth de bocht nam. Het deed me denken aan die platic autowegen waar ik als kind mee speelde. Een vriendje had heel pakket waar je een heel wegenet mee kon maken. Let wel: op die wegen stond er nooit file, want die kenden we toen nog niet.
Ja mensen, koffiedrinken is gezellig!
Yay! Woensdag 7 tot en met 11 november vindt de vijfde editie van het KLIK! Amsterdam Animation Festival plaats. Dit keer in het EYE filminstituut – wat voor mij ook de eerste keer wordt dat ik dit pand betreed. Dat wordt weer een aantal fijne dagen genieten van een zeer gevarieerd animatiemenu.
Het thema geweld en animatie staat centraal op KLIK! dit jaar en wel in vier themaprogramma’s en een symposium. Zoals het filmprogramma Cartoon violence: wat draait om de amusementswaarde van geweld. Zonder schuldgevoelens kunnen we genieten van tekenfilmfiguurtjes die elkaar aan gort slaan en hoeven ons niet druk te maken over de lange termijngevolgen, bloedvlekken of langdurige gevangenisstraffen.
Andere koek is het programma rondom Disturbing Violence:
‘De meest sadistische, naargeestige korte animatiefilms zijn verzameld in één karma dodend programma. Het begint nog grappig en mild, maar bij elke film wordt de grens verder opgezocht, totdat je onpasselijke gevoelens krijgt en niet meer naar het scherm durft te kijken. Zeg niet dat je niet gewaarschuwd was!’
En alles er tussenin, zoals het geweld in South Park dat door de Amerikaanse mediawetenschapper Brian Dunphy in een lezing behandeld wordt. Welke rol speelt de tv-serie South Park in het Amerikaanse publieke debat? Op KLIK! ga je het horen.
Hier enkele bijzondere films uit het programma waar ik benieuwd naar ben:
Once Upon A Time There Was Oil / Il etait une fois l’huile (Vincent Paronnaud/Winshluss, France, 2010)
In a garage, two children search through the shelves and inadvertently knock over an oil can. A drop falls to the ground and turns into Goutix, the official mascot of Meroll Oils. A marvelous journey in the factory commences.
De publieksfavoriet op het NFF: Farmer Jack / Boer Jansen (Arjan Wilschut, The Netherlands & Ireland & Belgium, 2012): Jack Jansen is leading a happy farmer’s life. But when prices suddenly drop, he is caught in a dramatic downward economic spiral.
A Farewell to a Little Warrior / Pożegnanie Małego Wojownika (Zuzanna Szyszak, Poland, 2011)
A video clip in which the futility of war is put to a thumping beat: featuring bears, robots and funky vibes.
Bendito Machine IV (Jossie Malis, Spain, 2012)
The epic journey of a specialist in fossil fuels, who travels from a wasteful world in a variety of vehicles to a whole new world to exploit…
En Le Magasin des Suicides gaat in première op het festival:
In this macabre musical, even the pigeons want to commit suicide. A specialized shop provides this need in every way, shape or form. The family who runs this shop dreams of committing suicide themselves, but then who would run the store and save others from their despair? The birth of the unbelievably cheery Allen turns the family’s lives and ultimately those of all citizens upside down.
Ennnnn….. het oeuvre van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar/animator William Kentridge krijgt ook bijzondere aandacht.
In het aankomende nummer van de VPRO Gids staat een interview van mij met Hisko Hulsing over zijn nieuwe film Junkyard die ook op KLIK! draait.
Nou ja, waar wacht je nog op? Check de website van KLIK! voor meer info. En vergeet ook niet even bij de KLIK! Specials te kijken, een reeks interessante masterclasses en lezingen voor Nederlandse animatoren, waaronder deze over strips en animatie.
Gisteravond met Linda naar de eerste lezing van Mr. Horror geweest die zijn persoonlijke visie op het horrorgenre met ons deelde. Daarna stonden we heel romantisch te koukleumen bij de tramhalte.
Vanmorgen, zoals zoveel dagen, heb ik maar liefst drie uur besteed aan mijn blogs. Eigenlijk gekkenwerk, maar wat kan het je schelen als het je zoveel genot en plezier brengt? Mijn dagen beginnen meestal beter als ik op mijn manier creatief bezig ben.
schrijft Irene aka PixelPrinses op haar blog.
Ze is deze maand voor het eerst de NaNoWriMo-uitdaging aangegaan. De bedoeling is om binnen de maand november een heel boek te schrijven van minstens 50.000 woorden. Ik heb hier al wat vaker over geblogd en blijf het een fascinerend evenement vinden. Al zal ik er zelf niet zo snel aan meedoen: opdrachtwerk en bloggen zorgen al voor genoeg schrijfuren in november.
Dat wil niet zeggen dat ik niet de wens koester ook een boek te schrijven. Ideeën heb ik ook wel, maar hou ik nu nog even voor me.
Irenes quote sluit mooi aan op het geluksgevoel dat ik van het bloggen krijg en waar ik eerder deze week over schreef. Waarom zou je bloggen? Omdat je er lol in hebt!
Bij Selexyz Scheltema. Ze houden de bezoekers tegen die de vijfde verdieping op willen. De vijfde verdieping staat leeg, een teken dat het slecht gaat met de boekhandel. Sowieso hoor ik de laatste tijd allerlei verhalen over dat Scheltema kleiner gaat worden. Jammer.
Om te beginnen: Skyfall valt niet tegen. Niet dat dit mogelijk was na het zwakke Quantum of Solace, maar toch, ik had er eerlijk gezegd niet veel van verwacht. Sommige mensen noemen het de beste Bond ooit, maar zo ver zou ik toch niet willen gaan.
Skyfall is een goede actiefilm: de actiesequenties zitten vlekkeloos in elkaar en zijn mooi gedraaid door cameraman Roger Deakins. De film van Sam Mendes (American Beauty) heeft ondanks zijn 2½ uur lengte een lekkere vaart. Ook zitten er aardige knipoogjes in naar het verleden van Bond, want dat het 50 jaar geleden is dat Dr. No in de bioscoop verscheen, zal niemand zijn ontgaan. Al was Pierce Brosnan ook al aardig aan het knipogen in Die another Day, omdat het de twintigste Bond-film was en zo lang is die nu ook weer niet geleden.
Ook maar een mens
De filmmakers hebben geprobeerd met deze 23ste Bond de titelheld wat meer diepgang te geven en duiken daarom in zijn verleden. Ook hebben ze gepoogd om hem menselijker te maken: in de openingsequentie raakt Bond (Daniel Craig) dodelijk verwond en wordt doodgewaand door zijn collega’s. Wanneer terrorist Silva (Javier Bardem) het gemunt heeft op MI6 en op M., het hoofd van de geheime dienst, en dreigt een lijst met namen van geheim agenten openbaar te maken, komt Bond weer terug, maar is zichtbaar uit vorm. Raakschieten is er even niet meer bij en ook bij de psychologische test scoort hij geen voldoende. James wordt immers ook een dagje ouder. Toch stuurt M hem weer het veld in en al snel is er weinig over van Bonds menselijke kant en zien we weer de geoliede vechtmachine die 007 als Daniel Craig is.
Meer zal ik niet van de plot onthullen: voor de persvoorstelling heb ik een contract moeten tekenen waarin ik plechtig beloof zo min mogelijk over het verhaal te vertellen. Geheimhoudingsplicht bij een James Bond film dus.
Wat mij erg opviel is hoe seksloos deze aflevering in de reeks is. Craig deelt het bed met twee vrouwen (niet tegelijkertijd overigens), maar er kan geen stukje bloot vanaf. Bond is anno 2012 kuiser dan in de tijd van Brosnan, Dalton of Moore.
Wat ook opvalt is dat de scenaristen goed hebben gekeken naar The Dark Knight. Ik wil niet te veel vertellen, want belofte maakt schuld, maar qua plotstructuur en sfeer is James Bond eerder een volger van zijn collega’s geworden dan iemand die het voortouw neemt. Skyfall is prima genietbaar, maar vernieuwend is het allemaal niet.
Vanmiddag na mijn koffiedate met Liselotte even wezen buurten bij Lambiek. Daar kwam ik dit prachtige beeldje van Mr. Natural tegen. Mr. Natural is een van de tofste strippersonages die ooit uit de pen van Robert Crumb is gekomen. Thuis was het weer tijd om serieus aan het werk te gaan en mijn recensie over de nieuwe James Bond te schrijven.
Ze kunnen ‘Dexter’ beter ‘Debster’ gaan noemen. Zij is in seizoen 7 de werkelijke ster van de show. Ik vind het vooral leuk op welke woordrijke manier ze haar emoties weet uit te drukken: ‘Fuck, Jesus!’