Vandaag met Paul naar ‘ParaNorman’ geweest. Leuke stop-motion film met prachtig character design. Aan het eind werd de film wat belerend, maar goed, iemand moet die kinderen van tegenwoordig een beetje opvoeden. Aangezien ouders dat verzaken, dan maar wat levenswijsheid geleerd krijgen door Hollywood.
In Koma tonen schrijver Pierre Wazem en tekenaar Frederik Peeters een toekomst waarin het aardoppervlak volledig is volgebouwd: de wereld is een grote industriestad geworden. Op intrigerende wijze leggen de vertellers de structuur van deze wereld bloot. Maar wat deze strip in het bijzonder genietbaar maakt is het pittige hoofdpersonage Addidas en de levendige tekeningen.
Het jonge meisje Addidas helpt haar vader met schoorsteenvegen. Soms krijgt ze toevallen en droomt ze van een wereld onder de stad, waarin monsterachtige wezens machines bedienen. Al snel komt ze erachter dat die onderwereld echt bestaat en dat er een verband is tussen de machines en de mensen in de stad. Ze sluit vriendschap met het wezen dat haar machine bedient en samen willen ze de vader van Addidas bevrijden die door de overheid in een strafkamp aan het werk is gezet.
Koma is een wonderlijk verhaal, dat ik tot de laatste bladzijde geboeid heb zitten lezen. In het begin lijkt het allemaal nog zachtaardig, maar in de scène waarin twee mannen van de overheid duidelijk uitleggen hoe ze Addidas’ vriend levend zullen gaan villen om informatie over de onderwereld uit hem te krijgen, is duidelijk dat dit geen strip is voor te jonge lezers. Toch wordt de sfeer in Koma nergens echt grimmig, wat mede te danken is aan de fijne, levendige tekenstijl die Peeters hanteert.
Koma werd oorspronkelijk in zes delen uitgegeven. Uitgeverij Sherpa heeft het verhaal in een graphic novel gegoten. Nu kun je in één keer van het verhaal genieten. Een aanrader.
Bekijk hier een preview van de strip.
Koma. Uitgeverij Sherpa.
280 pagina’s kleur
ISBN 978-90-8988-036-9
€ 19,95
Voor.
Na.
Donderdagavond at ik met mijn zwager, schoonzus en Linda in het Ketelhuis. Zwagertje lief is een superklusser dus die had in een paar uur tijd wat loodgieterwerk gedaan en een deur uitgebroken. Blij mee. Dit zijn de ramen in het Ketelhuis, het blijft een prachtig pand.
Vanaf 15 september doet de site Stripster het weer op z’n Spaans: oftewel, dan is de tweede special met Spaanse strips.
StripSter plaatste een oproep op de grote Spaanse fora om Spaanse tekenaars uit te nodigen een strip voor de site te maken. In totaal zijn er in de special veertig bijdragen van 24 tekenaars te zien over geschiedenis en politiek, piraten, ruimtewezens, sex en verlangens, autobiografie, fantasy, misdaad, horror en absurde humor. Ook is er een strip over de culturele blik van Spanjaarden op ons kleine kikkerlandje.
Check vanaf zaterdag 15 september StripSter.eu.
En nu ik toch aan het pluggen ben:
Striptember is begonnen
Net als vorig jaar vinden er tijdens de maand september weer stripactiviteiten plaats in Amsterdam. Onder andere een expositie van Guido van Driel en een expositie op de wanden van het MC Theater in de Westergasfabriek. Verschillende kunstenaars uit andere disciplines experimenteren met de vorm van Graphic Novel. Met onder andere werk van Morcky, Lon Hendriks, Lordhhh, Dosjotas, Boxie en Zwazi. Check voor het volledige programma de agenda op Signalchannel.nl.
Ik ben een derde blog begonnen. Hier kun je lezen waarom. Check: michaelminneboo.tumblr.com.
Verhuizen is een heel gedoe. Helaas maakt de gemeente het allemaal ingewikkelder dan nodig is.
De verhuisbedrijven die we benaderd hebben voor een offerte vertelden allemaal hetzelfde: je moet voor een parkeerplaats tijdelijke parkeerontheffing aanvragen. Dan kan daar het liftje/de verhuiswagen staan. Dat zou 75 euro moeten kosten.
Eerder deze week deed Linda een poging via een online formulier. Niet lang daarna werd ze teruggebeld door een medewerker van de gemeente. Die wilde weten waarom we de vergunning aanvroegen. ‘Het kost heel veel,’ vertelde ze. De dame aan de lijn vertelde Linda dat een dergelijke maatregel 200 euro ging kosten. Per parkeerplek. 200 euro om even een verhuislift op een parkeerplaats neer te mogen zetten.
Gek vonden wij dat, want alle professionele verhuizers, die dagelijks met dit soort zaken te maken hebben, beweerden dat het per parkeervak maar 75 euro zou moeten kosten.
De dame adviseerde dan ook om het maar gewoon te gokken en de avond ervoor de plaatsen bezet te houden. Linda moest de aanvraag dan ook maar intrekken.
Toch zat het ons niet lekker. In een gemeente waarin dagelijks tientallen, misschien wel honderden mensen verhuizen, moet er toch een procedure zijn die een ambtenaar moet volgen? Waarom was het allemaal zo onbekend voor de dame die Linda had gebeld? Was ze misschien de stagiair?
Het verhuisbedrijf adviseerde ons om even bij het stadsdeelkantoor langs te gaan. Aan de balie regelt het immers makkelijker. Dus wij naar stadsdeelkantoor West.
Maar ook daar zouden we er op de officiele weg niet uitkomen. De vrouw aan de balie vertelde ons dat een tijdelijke verkeersmaatregel minstens 400 euro ging kosten. Maar liefst 200 euro meer dan ons eerder was verteld.
‘Die 75 euro is een startbedrag. Die leges betaalt u alleen al om aan te mogen vragen en het is nog maar de vraag of we dan iets met die aanvraag kunnen..’
Pardon? Het gaat toch verdorie gewoon om een parkeerplaats die eventjes vrij moet blijven om te kunnen verhuizen?
‘Ja, maar we zetten dan ook bordjes neer van tevoren en doen andere zaken. Dat kost allemaal geld, namelijk 400 euro.’
Linda en ik snapten er niets meer van. We belden ter plekke het verhuisbedrijf en gaven de telefoon aan de dame achter de balie. Ze kregen bijna ruzie. Onze verhuizer vertelde de dame dat hij al jaren zaken doet in Amsterdam en dat hij in Amsterdam Zuid maar 75 euro moest betalen.
(Ik geloof hem meteen, waarom zou het allemaal zo veel moeten kosten? Als iedereen zo’n vergunning aanvraagt bij verhuizing, dan snap ik wel hoe de gemeente Amsterdam haar begrotingstekort oplost.)
De dame achter de balie had na het telefoontje een veel beter idee: gewoon lekker niet aanvragen, de parkeerplaatsen bezet houden met auto’s. Zolang de verhuizing minder dan twee uur in beslag nam, hoefde er niets aangevraagd te worden.
Waar ik zo gek van word is dat hoewel er regels zijn en die nageleefd dienen te worden, kennelijk geen ambtenaar precies weet hoe het zit. Het hangt er maar net van af wie je spreekt en welk verhaal ze die dag hebben verzonnen. Ondertussen kun je wel leuk een dikke boete krijgen als je iets verkeerds doet.
En why the fuck vraagt de overheid zo veel geld voor een simpele dienst?
Waarom maakt deze overheid dit soort dagelijkse zaken zo ingewikkeld? Waarom kan ik niet gewoon op de site van de gemeente Amsterdam onder de knop verhuizen alle informatie vinden die ik nodig heb? Je vindt op de site wel wat informatie, hoor, maar je gaat van hyperlink naar hyperlink om er alleen al achter te kunnen komen wat iets gaat kosten, en dan nog is het verhaal niet rond, noch duidelijk.
In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.
Ik krijg
We gaan volgende week verhuizen en kregen vandaag te horen van de huidige verhuurder dat de vloer eruit moet. Ze willen namelijk onder de vloer kijken of er asbest zit. Kennelijk zijn ze heel erg geschrokken van wat er in Utrecht is gebeurd een maand geleden. Onzin natuurlijk, want als er asbest zit, wat waarschijnlijk niet het geval is, is er niets aan de hand zolang je het laat zitten.
Helaas, moet onze prachtige Frans grenen vloer eruit. Wie er interesse in heeft, mag hem gratis af komen halen. Enige voorwaarde is dat je hem er zelf uit haalt.
Laatst had ik het er met blogvriend en huiscomponist Marco Raaphorst over dat je als blogger eigenlijk alles op één site moet plaatsen. Een digitale hangplek voor al je activiteiten. Raaphorst is namelijk iemand die nog wel eens van blog mag veranderen, ergens een nieuw stukje internet te claimen om niet lang erna weer naar zijn oude blog terug te keren. Hij is in dat opzicht een onrustige blogger, maar ik snap de verleiding van het witte canvas maar al te goed.
Het is soms heerlijk om opnieuw te kunnen beginnen, om op een verse plek te gaan bloggen. Toen ik van Mike’s Webs overstapte op mijn huidige blog, voelde dat ook als opnieuw beginnen zonder het verleden echt achter me te laten. Mijn fotoblog hangt aan een aparte url, omdat het een bij project is dat verder losstaat van mijn freelance activiteiten. Daar wilde ik het eigenlijk bij laten, want die blogs onderhouden is een tijdrovend werkje, maar Tumblr lonkte.
Tumblr is een vorm van microbloggen waarin je in een paar vaststaande vormen je content online kunt plaatsen. Het is eigenlijk bloggen voor dummies, want het wordt op die manier heel makkelijk gemaakt om snel een plaatje, video of citaat online te knallen. Het is begonnen als een vorm van microbloggen en biedt bloggers de kans posts van anderen te herbloggen en om makkelijk blogs te volgen of berichten te liken. Wat dat betreft lijkt het wel wat op Facebook, vooral omdat vriendjes worden van elkaar en elkaars blogs volgen een belangrijk element is in de Tumblr-wereld. Het is een aspect dat ik minder charmant vind, want voordat je het weet ben je weer in een populariteitswedstrijd terechtgekomen en daar ben ik echt te oud voor.
Ook zit de kracht van Tumblr niet echt in het plaatsen van originele content, maar juist in het functioneren van virtueel doorgeefluik. Zo toont de Tumblr-blogger zijn fascinaties aan de wereld. Eigenlijk is het een digitaal moodboard, dat Tumblr.
Maar goed, waarom dan toch een blog starten op Tumblr?
Als blogexpert/blogliefhebber/blogger is het altijd goed om kennis te nemen van andere vormen van bloggen en ermee te experimenteren. Daarom probeer ik graag zo’n Tumblr uit. Daarnaast maakt het aanmaken van een Tumblr-account het voor mij makkelijk om de vele stripblogs op dit platform te volgen. Updates van de mensen die ik volg verschijnen automatisch in een dashboard en dat handig. Al hebben de Tumblr-blogs ook een rss-feed.
Promotie
Een andere belangrijke reden is dat mijn ambities als stripjournalist stiekem tot over de taalgrens reiken. Daarom wil ik mezelf ook zichtbaar maken op een Engelstalig blog. Ik wil juist ook werk van Nederlandse stripmakers publiceren om dat onder de aandacht te brengen. En wie weet kan ik op mijn Tumblr-blog mijn Engelstalige video’s aan een nieuw publiek tonen.
Maar bovenal is het lege canvas zeer verleidelijk. Een nieuw blog zit vol met beloften en roept hoopvolle verwachtingen op. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, inclusief dat spannende gevoel in je buik dat je dan krijgt. Iets nieuws beginnen, een verse start.
Natuurlijk zijn dit deels valse beloften: na een tijdje is het nieuwtje ervan af en is het gewoon bloggen geworden. Maar dat maakt niet uit. Nu is het leuk, later is voor de toekomst.
Ik ga niet stoppen op dit blog. Mijn Tumblr-blog zal vooral een plek zijn om stripplaatjes, tekeningen en verwante zaken te plaatsen en archiveren. Het lijkt me een goede manier om te zien wat de stripliefhebbers in de wereld bezighoudt.
Nieuwsgierig geworden? Check: michaelminneboo.tumblr.com.
