Foto: Matt Baay.
Rob van Barneveld en ik toosten hier met twee flinke mokken koffie. Ik was samen met Linda op bezoek bij Paul, die een huisje in Balkbrug had gehuurd. Rob en Matt Baay kwamen die dag ook langs om strips te maken. ’s Avonds brandde de barbeque op volle vlam.
Foto’s: Linda.
Mijn vrienden Matt en Rob gaan bijna iedere dinsdag naar de sneakpreview in Pathé Rembrandt te Utrecht. Ik ben ook een paar keer meegegaan. Het filmaanbod was niet super: ik denk niet dat je snel in de sneak echte juweeltjes gaat zien, maar al met al was de sfeer goed en waren de voorstellingen vermakelijk. Het is grappig om volledig blanco een film te gaan zien. Eerlijker kun je je oordeel niet beginnen. Dat neemt niet weg dat ze zich bij Pathé diep moeten schamen voor hun klantonvriendelijkheid.
Allereerst is er een prijsverschil van één euro tussen het kaartje kopen aan de kassa of via een apparaat. Als je bij Pathé met mensen te maken wil hebben, betaal je dus extra. Als het apparaat onverhoeds kapot is, en je dus gedwongen bent om bij de kassa een kaartje te kopen, dan betaal je nog steeds die extra euro. Maar dat is niet het enige dat me steekt aan deze bioscoopketen.
Je krijgt namelijk vaste stoelnummers toegewezen en wordt geacht op de aangewezen plaatsen te gaan zitten. We haalden voor een van de voorstellingen de kaartjes uit de automaat. Er waren nog vijf stoelen vrij op de derde rij van voren. Maar omdat we maar vier kaartjes nodig hadden, mochten we deze niet selecteren van het programma. Omdat Pathé bang is dat die ene stoel niet meer verkocht gaat worden, waren we verplicht op de eerste rij te gaan zitten. Tegen het doek aangeplakt dus, waardoor je bijna geen reet ziet van de film. Toen we een van de kaartcontroleurs hierop aanspraken, zei hij dat dit nu eenmaal beleid was en dat daar niet van afgeweken mocht worden. Dat vier bezoekers een slechte filmervaring hebben omdat Pathé één stoeltje meer omzet wil draaien, is voor deze bioscoopketen kennelijk niet relevant.
Overigens is het schaarse personeel van Pathé nog te jong om schaamhaar te hebben en maakt het merendeel een ongeïnteresseerde indruk. Bij Pathé moet je als klant je kop houden, een kaartje kopen, je vol vreten met popcorn en dan weer oprotten. Dat is klantvriendelijkheid in de bioscoopbranche anno 2012. En bedankt hè.
Vind je het gek dat mensen de voorkeur geven aan een download dan een bioscoopbezoek?
In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.
Mijn tijd in Utrecht zit er alweer op. Helaas. Leuke stad waar ik zeker in de toekomst nog wel zou willen wonen. Linda en ik zijn op dit moment haastig op zoek naar een nieuwe woning dus wie weet staat binnenkort mijn bedje hier wel permanent.
Vroeger was ik grote fan van De Fabeltjeskrant en in het bijzonder van de gebroeders Bever. Zelf ben ik nooit een klusjesman geworden helaas. Van de week kwam ik Willem Bever tegen in de etalage van een doe-het-zelfzaak.
Het Wilhelminapark in Utrecht. Nu heeft de Domstad niet zo veel groen te bieden, er zijn maar een paar parken, maar die er zijn heb ik gekoesterd in de afgelopen weken. Het is heerlijk toeven in het Wilhelminapark, op een bankje met een goed boek.
Moet opeens aan de racebaan denken die we vroeger hadden.
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Een cliché dat ik vaak hoor is dat je het maximale uit je leven moet halen: leef iedere dag alsof hij de laatste is. Als je die analogie doortrekt naar het bloggen, dan zou je dus van iedere blogpost die je schrijft het beste moeten zijn van wat je in je hebt. Dus schrijven alsof die blogpost niet beter kan, alsof dit je ultieme statement is. Ik kan me daarin vinden in zover je achter je blogpost moet staan: je moet staan voor wat je zegt en beweert. Maar iedere blogpost als mijn ultieme statement zien, zou mij verlammen in het schrijven. Ik zou te veel wikken en wegen en die blogpost zou misschien wel nooit afkomen. Of ik zou de tekst publiceren om er daarna nog eindeloos aan te schaven en te herschrijven. Je kunt je afvragen of dat allemaal daadwerkelijk een goed blog oplevert. Veel stukken die ik spontaan op papier zet, leveren de meeste reacties op en maken mijn blog levendig. Zoals Edwin Mijnsbergen laatst adviseerde: ‘Schrijven vanuit je hart. Eerst publiceren en dan pas nadenken!’
Bloggen moet vooral een vrije vorm van publiceren zijn wat mij betreft. Maar hoe zit dat met jou? Wat als jij iedere blogpost schrijft alsof het je laatste is? Ik hoor ’t graag!
Deze zomer wordt gekenmerkt door heftige donderbuien. Laatst kwam ik Utrecht Centraal uit en toen trof ik deze poltie te paard aan, schuilend voor het onweer.