Als ik de tijd ervoor had, zou ik uren naar de reflectie van licht door het water kunnen turen.
Categorieën
Spel van licht
Maand: mei 2011
Categorieën
Video: Blogger Marco Raaphorst
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Marco Raaphorst!
Marco Raaphorst is blogger van het eerste uur, componist en geluidskunstenaar. Hij blogt al sinds 2001 en ik ken hem als een gepassioneerd blogger, iemand die het medium hoog heeft zitten. Toen ik hem interviewde voor deze video had ik dan ook een vurig betoog over het bloggen verwacht. Marco verraste mij die middag door er juist wat laconiek over te praten. Gevraagd waarom mensen zijn site zouden moeten lezen, een van de standaardvragen in deze reeks, antwoordde Raaphorst dat hij dat eigenlijk niet wist: ‘Ik weet zelf niet of ik mijn eigen blog zou lezen. Ik heb niet zo veel te melden, dus nee, volgens mij moet je mijn blog niet gaan lezen.’
Wat ik mooi vind aan interviews is dat het gesprek een momentopname is. Het is net zo goed een registratie van iemands antwoorden als van de omstandigheden waarin het interview plaatsvindt. Een registratie van dat unieke moment in de tijd. Bij een grillige blogger als Raaphorst kun je tijdens zo’n gesprek dus van alles verwachten. Dat lijkt me overigens een prima reden om zijn blog wel te lezen, want je zult altijd verrast worden.
Overigens is Raaphorst ook de man die de muziek heeft gemaakt bij deze reeks en andere Daily Webheads.
Daily Webhead: Blogger Marco Raaphorst from Michael Minneboo on Vimeo.
Categorieën
Filmrecensie: Somewhere
Ik ga graag op zondagmorgen naar Cinecenter om een film te kijken. Het is om 11 uur nog lekker rustig in de zaal en halfwakker zijn met een kop koffie verkeerd in je hand is eigenlijk een prima manier om een film te zien.
Vandaag was dat Somewhere, de nieuwe film van Sofia Coppola. Ja, u mag mij als een fan van deze cineaste beschouwen. The Virgin Suicides, Lost in Translation en Marie Antoinette – ik heb van alle drie de films genoten. Ook haar nieuwste werkstuk is een bioscoopbezoek zeker waard.
Coppola biedt je de ruimte om rustig te observeren zonder dat ze dingen duidelijk uit de doeken wil doen. Je mag als kijker je eigen conclusies trekken binnen het narratieve kader dat de regisseur/scenarist bepaalt. Eigenlijk maakt ze slowcinema. Een verademing in het tijdperk waarin bombastische films de boventoon voeren om het popcornpubliek te behagen.
Somewhere is misschien wel de traagste film die ze tot nu toe maakte. De openingsscène, waar ook veel van de filmrecensies mee beginnen, zet de toon van de film: een zwarte Ferrari rijdt doelloos rondjes op een circuit, maar maakt een futloze indruk. Uiteindelijk stapt de bestuurder uit. Het is Johnny Marco (Stepen Dorf), een succesvol acteur die zijn dagen onverschillig doorleeft. Johnny wordt als het ware geleefd: hij wordt door zijn assistente naar persconferenties en premières gestuurd, tussendoor leeft hij in het Chataeu Marmont Hotel te Los Angeles. Hij valt verveeld in slaap als een tweeling in zijn slaapkamer een paaldansroutine afdraait. Verder stopt hij zelf routinematig zijn snikkel in iedere meid die zich aanbiedt, en aangezien hij een bekend acteur is, zijn dat er nogal veel.
De seks en stoeipoezen laten hem overigens onverschillig: hij presteert het om tijdens het beffen van zo’n vrijwilliger in slaap te vallen.
Coppola geeft commentaar op het leven van Hollywoodsterren zonder ook maar een seconde een filmset te laten zien. Het enige wat we daarvan meekrijgen is een moment waarin Johnny’s hoofd in een gietsel zit in de specialeffects-afdeling. Het spul moet een tijdje drogen en terwijl hij alleen in de kamer zit, horen we hem zwaar ademen onder het goedje terwijl de camera tergend langzaam inzoomt op zijn gelaat. Eigenlijk is Johnny zelf ook een afgietsel van een man waarvan de ziel zoek is geraakt.
Alles verandert als zijn dochter een paar dagen blijft logeren omdat zijn ex-vrouw wat tijd voor zichzelf nodig heeft. Het is door het contact met zijn dochter dat Johnny weer opleeft en beseft hoe leeg zijn leven eigenlijk is. Dit klinkt wellicht als een stoffige Disneyfilm, maar gelukkig wordt deze verandering door Coppola net zo ingetogen vertelt als de rest van de film.
Coppola neemt de tijd om haar verhaal te vertellen, doorspekt haar film met het type songs dat doet denken aan haar eerdere films. Allemaal films over een hoofdpersonage dat zich niet thuis lijkt te voelen in de wereld waarin hij leeft, op zoek naar zijn identiteit en rol in het geheel.
Categorieën
The grim reaper
Altijd leuk: wandelen door Amsterdam. Je komt van alles tegen. Dit keer The Grim Reaper op het Rokin. Misschien is de rugafbeelding een verwijzing naar de man zijn rookverslaving? Of is dit een handige manier om vragende toeristen of bedelaars van je weg te houden?
Categorieën
Rood Gras promovideo
Kijk, hier word ik nu blij van. Een stripmaker die vol enthousiasme achter de webcam springt om zijn nieuwe album aan te prijzen.
Wie kan na deze ontwapend vrolijke video van Rob van Barneveld Rood Gras #2 nu nog laten liggen?
Het boek ligt inmiddels op mijn bureau te wachten om gerecenseerd te worden. Binnenkort dus meer over Rood Gras #2.
Categorieën
Luchtbeeld
Op weg naar huis na het bezoeken van een galerie. Donkere wolken boven de Westertoren, nou ja, boven het centrum van Amsterdam. Dat betekent: af en toe een mild buitje, maar levert wel een mooi plaatje op.
Categorieën
Filmrecensie: Dorian Gray
Het klassieke boek van Oscar Wilde The Picture of Dorian Gray heeft een eigentijdse verfilming gekregen. Simpelweg Dorian Gray geheten.
Het verhaal van Dorian Gray heeft me altijd gefascineerd. Het dat Dorians ziel geschoond blijft van zijn zondige handelingen, omdat de littekens van alle vuiligheid die hij uitvoert letterlijk in zijn geschilderde portret gaan zitten, heb ik altijd intrigerend gevonden. Het thema eeuwig jong blijven spreekt ook tot mijn verbeelding. Wildes roman, gepubliceerd in 1891, is daarom een van mijn favoriete boeken.
Met de verfilming van Oliver Parker ben ik niet ontevreden. Parker maakte een dynamische filmversie van het verhaal die enerzijds de sfeer meepikt van Londen in de vroege dagen van de twintigste eeuw, maar ook eigentijds aandoet.
Seks, drugs & moord
De film begint op het moment dat jongeling Dorian Gray een moord begaat en het lijk dumpt. Daarna wordt de klok een jaar teruggedraaid en zien we dat de latere moordenaar een verlegen, ietwat wereldvreemde jongeman is die zijn eerste stappen in het Londen van het laatste decennium van de negentiende eeuw zet. Al snel laat hij zich beïnvloeden door de levenswijze van Lord Henry Wotton die vindt dat je van alle geneugten des levens ten volle moet genieten. Dat de leerling de meester uiteindelijk overtreft komt vooral omdat Wotton zijn theorie graag predikt, maar lang niet altijd naleeft omdat hij daar toch te laf voor blijkt te zijn. Dorian verliest zich echter in een wereld vol lust, egoïsme en hedonisme.
Colin Firth speelt op heerlijk aanstekende wijze de cynische Wotton. Ben Barnes zet een verdienstelijke en onderkoelde Gray neer. Zijn Dorian is kleurrijker en minder stijf dan hoe Hurd Hatfield de jonge aristocraat in de filmversie uit 1945 gestalte gaf. In die toneelmatige versie wordt voor schrikeffect het schilderij in felgekleurde technicolor getoond, terwijl de rest van de film in sober zwart-wit is gedraaid. Wat overigens normaal was voor die tijd.
In Parkers versie wordt het portret echt een levende entiteit. Dit doet hij door op effectieve wijze een subjectief point-of-view shot vanuit het schilderij te tonen. De maden die uit de verf kruipen en een creatief gebruik van digitale effecten maken de illusie compleet.
Overigens schiet de digitale toverij soms wat tekort, zoals in het openingshot van Londen. Dit craneshot begint met een panorama van de stad waarna de camera langzaam naar beneden gaat en de straat van Dorian Grays huis toont. Het beeld voelt te digitaal geschilderd aan, wat een laag budget doet vermoeden. Voor CGI-effecten geldt immers net zo goed als voor een halsketting dat de zwakste schakel de kracht van het geheel bepaalt.
DVD
De film uit 2009 is recent door entertainment one op dvd uitgebracht. Helaas ontbreken er extra’s op de schijf. Ook is het niet mogelijk om bij het opstarten meteen naar het hoofdmenu te gaan, maar moet je eerst alle trailers skippen voor je met de film kunt beginnen. Dat is nogal ergerlijk en komt bij Nederlandse versies van DVD’s helaas te vaak voor.
Categorieën
Koffie met Jasper & co.
Het is een behoorlijke koffiedateweek. Woensdag had ik afgesproken met collega freelance journalist Jasper van Vugt. Hij is gespecialiseerd in popmuziek en schrijft onder andere voor de ‘Oor’. Check zijn artikelen ook op zijn blog.
Donderdag zat ik van half vijf tot half elf in Café ’t Hoogt in Utrecht om koffie te drinken met Elsbeth Witt, ook een freelancer en blogger. We hebben nog even een blogvideo opgenomen die ik later zal publiceren. Daarna schoven Jooper en Peter de Kock aan tafel aan. Uiteraard hadden we het over bloggen, maar ook over de typische mannenzaken des levens.
Vandaag wordt meer een bureaudagje – ik moet nog wat recensies schrijven en artikelen produceren. Koffie zal echter niet ontbreken.
Dinsdagavond werd de Jan Hanlo Essayprijs uitgereikt in Theater MC in Amsterdam. Stripmaker Jeroen Funke won de Media-Essayprijs.
Dit jaar werd er voor het eerst een prijs uitgereikt voor een media-essay. Dankzij inspanningen van Gert Jan Pos, intendant van het Fonds voor beeldende kunsten, vormgeving en bouwkunst, ging het om een essay in stripvorm. Maar liefst 42 stripmakers stuurden een strip in rond het thema zintuigen, afgeleid van een uitspraak van Hanlo:
‘De mensen van vandaag zijn nu eenmaal vooral op het ‘zien’ ingesteld. Ik wil de wereld alleen maar een goede raad geven: vergeet de andere zintuigen niet. Afgesproken?! O.K.’
Jeroen Funke won de prijs van 1.500 euro voor zijn strip Spruitjes, bier, leverworst, waarin hij zijn helden Victor en Vishnu laat optreden. In de video legt de stripmaker uit waar het essay over gaat en of hij de smaak van het stripessay te pakken heeft.
De tien beste inzendingen zijn gebundeld in een boek dat in 500 exemplaren is gedrukt maar helaas niet in de winkel verkrijgbaar is. Het werd wel uitgedeeld aan de aanwezigen. Behalve die van Funke staan er strips in van Bas Köhler, Gerrie Hondius, Albo Helm, Jeroen de Leijer, Sam Peeters, Wouter Gresnigt & Kasper Peters, Milan Hulsing en Margreet de Heer.
De Jan Hanlo Essayprijs Klein, voor een niet eerder gepubliceerd essay, ging dit jaar naar Mirjam Hommes voor haar essay Brein. Joke J. Hermsen mocht voor haar essaybundel Stil de tijd de Essayprijs Groot mee naar huis nemen.
In 1999 werd na de dertigste sterfdag van schrijver Jan Hanlo de eerste Jan Hanlo Essayprijs uitgereikt.
Categorieën
Video: Een klein moment…
Kleine momenten zijn zo vergeten. Dat is niet erg, maar het is ook wel leuk om ze op een bepaalde manier te bewaren en op te roepen. Dankzij een fotoblog kan dat. Maar niet alles hoeft vastgelegd te worden met foto’s. Ik maak geregeld videoreportages van gebeurtenissen – exposities, interviews met bloggers of impressies van de stad. Soms zijn dat uitgebreide producties, strak gemonteerd, muziekje erbij, titeltjes ervoor. Het kan ook simpel: met één shot, één klein moment vastgelegd in een stukje video.
Een levende foto.
.
In bovenstaande video zien we twee duiven van de vloer eten. Ze zijn omringt met witgelige blaadjes die de laatste weken overal in Amsterdam opdwarrelden. Geen idee hoe de boom heet waar ze vanaf gevallen zijn, maar dat doet er ook niet toe. Deze video doet mij vooral herinneren aan een zondagmiddag van een paar weken geleden, toen ik samen met mijn vriendin een rondje door Amsterdam liep. We waren bij De Sarphaat geweest voor koffie en nu weer op weg naar huis. Onderweg schoot ik dit shot.
Maar jij ziet wellicht heel iets anders in dit gevangen moment of moet door het beeld aan een eigen verloren momentje denken.
Categorieën
Minck Oosterveer tekent Spider-Man-verhaal
De Nederlandse stripmaker Minck Oosterveer is druk bezig een internationale carrière op te bouwen. Hij tekent een deel van de serie Ruse voor Marvel. Nu mag hij voor dezelfde uitgever hun boegbeeld Spider-Man gaan tekenen.
Minck is gevraagd om een deel te tekenen van de miniserie Spider-Island: Deadly Foes. Giuseppe Camuncoli is de andere tekenaar van de reeks die vooral draait om de nieuwe Hobgoblin en The Jackal, een oude vijand van Spider-Man.
The Jackal, in het dagelijks leven professor Miles Warren, is geobsedeerd door Gwen Stacy, Peter Parkers overleden geliefde. Hij heeft haar al meerdere malen gekloond, evenals het webhoofd zelf. The Jackal is een van de schurken van Marvel die doodgewaand wordt, maar toch altijd weer zijn gezicht laat zien. Klonen zijn nu eenmaal niet te vertrouwen wat dat betreft.
De aflevering die Oosterveer gaat tekenen is geschreven door Fred Van Lente en zal vooral over The Jackal gaan.
‘Het is wel een Spider-Man-verhaal maar het verhaal gaat voornamelijk over The Jackal en zijn klonen. Spider-Man komt er in een of twee plaatjes in voor, waarvan er eentje een kloon is,’ laat de tekenaar telefonisch weten. In het verhaal zal The Jackal Kaine, een van de klonen van Peter Parker, weer tot leven wekken. Kaine liet kort geleden het leven in het verhaal The Grim Hunt.
Oosterveer is in zijn nopjes met het script: ‘Ik vind het een leuk verhaal, het is heel duister en een beetje gruwelijk.
‘Ik ga er een de cover van Amazing Spider-Man #149 in verwerken. Hierop is Spider-Man met een van zijn klonen in gevecht. In plaats van Ned Leeds in de oorspronkelijke cover zal de kloon van Gwen Stacy aan de muur hangen.’
Minck was d
ruk bezig met de strip Ruse, geschreven door Mark Waid, toen hij een mailtje kreeg met het verzoek een one shot voor Spider-Man te maken. Uiteraard hoefde hij hier niet lang over na te denken. ‘Spider-Man is het vlaggenschip van Marvel en daaraan werken vestigt je naam. Dus ik zei meteen “ja”.’
Gevraagd naar welk personage van de Spider-Man cast hij het liefste zou tekenen, antwoordt Minck: ‘The Black Cat! Catwoman van Batman, The Black Widow, Black Cat dat soort figuren vind ik erg aantrekkelijk om te tekenen. De wat donkere dames, ik zou niet zo snel voor een Emma Frost kiezen. Mary Jane Watson is altijd wel leuk om te tekenen, maar ik vind haar verder niet zo’n interessant figuur.’
Op Facebook publiceerde Minck een smakelijk voorstudie van Spider-Man en The Black Cat.
Mincks comic zal in augustus in de winkels liggen. Ondertussen is hij ook in gesprek over een Frans stripproject. Eerder tekende Minck al voor Boom! uitgevers de strip The Unknown, geschreven door Mark Waid. In Nederland maakte hij samen met Willem Ritstier de western Ronson Inc. voor Eppo. Voorlopig lijkt het de tekenaar, die recent nog de Stripschapprijs in ontvangst mocht nemen, voor de wind te gaan. Ik gun hem het succes van harte.
Vrijdag was ik op het Binnenhof in Den Haag. Het hart van de Nederlandse democratie, of het hart van de farce die democratie heet. Het is maar net hoe je het wil bekijken. Als ik die kerk zo zie, midden op het Binnenhof, begrijp ik waarom het CDA zo graag aan de macht wil zijn. Een kerk midden in het hart van de democratie. Zijn kerk en staat in Nederland eigenlijk wel gescheiden?
Let ook op het ijscokarretje vol Italiaans ijs. Zou Wilders dat wel goed vinden, ijs van allochtone afkomst? Of is het oké zolang er geen Marokkaanse smaken verkocht worden?
Veel toeristen, maar geen politicus te bekennen…
Wel zag ik Thijs van den Brink nog lopen. Je weet wel: die EO-presentator die altijd kijkt als een knaagdier dat moeite heeft met poepen.
Klik op het plaatje voor een grotere versie.
Vader eend en kroost.